Van alles

Ongelooflijk hoeveel we moeten doen voor een klas van 3 credits. In groepjes van 2 moeten we 2 lessen van 2 uur verzorgen, compleet met een lessenplan, een test maken voor die les, 60 uur stage lopen, daar een dagboek over bijhouden, en daar ook nog een verslag over schrijven. Ik vergeet vast nog wel wat. In plaats van die 60 uur stage had ik ook een paper kunnen schrijven, maar het leek me wel leuk om die stage op het college te doen waar ik ook voor werk en daar wat van op te steken. De keren dat ik heb kunnen gaan waren ook wel leuk, maar het blijkt verdomd moeilijk om er de tijd voor te vinden, want er moet natuurlijk ook net wat te doen zijn op dat college op het moment dat ik vrij heb van mijn werk. Ik weet niet hoe ik die 60 uur bij elkaar ga krijgen; ik ga nu aan een praktijkles werken om daar te doen, dat voorbereidend werk kan ik tenminste thuis doen en die uren tellen ook mee. Het is allemaal wel erg leerzaam en heeft meteen betrekking op het werk dat ik met de leerlingen doe, maar als dit een voorproefje is van wat de volgende lessen gaan inhouden houdt ik dat niet vol en ik vraag me nu al vaak af waarom ik dit doe.
Het werk met de leerlingen loopt lekker. Ik heb een leuke groep, hoewel er ook wel weer een uitdaging tussen zit.

Er zijn ook weer hier en daar tekenen van lente, zoals wakker worden van vogelzang en het tappen van de maple bomen. Dat doet goed terwijl alles nog in sneeuw bedekt is.

De nieuwtjes van de jongens zijn dat Tim nu in zijn appartement zit, en Bart en Carly onderweg zijn naar Denver. Carly kwam dinsdagmorgen aan in New York (een ticket van Hawaii naar New York was goedkoper dan een ticket naar Denver). Bart heeft haar daar opgehaald, en nu rijden ze dus westwaards. Carly wil in Denver naar school. Jeugd en hun plannen. Hopelijk loopt het zoals ze willen. Ze zijn in ieder geval blij om weer bij elkaar te zijn.

En dan vandaag. Vandaag zijn we plotseling een collega kwijtgeraakt. Hij had gisteren een hartaanval gekregen en is vandaag overleden. Ik ken hem al zo lang als ik in het ziekenhuis werk, en hij woonde hier in de buurt. We kwamen elkaar vaak tegen als ik met de honden wandelde en hij de berg op rende. Ja, hij rende die steile berg op, hoewel het de laatste tijd lastiger ging met zijn zere knie. Hij is ongeveer mijn leeftijd, rookt niet, en sportte. En dan opeens dood van een hartaanval. Hij zat het liefst op zijn boot te vissen en keek uit naar beter weer zodat hij dat weer kon doen. Ik heb hem nooit onvriendelijk gezien, hij zal gemist worden. Wat een klap, en je kunt meteen zien hoe klein dit ziekenhuis eigenlijk is en dat het een beetje een tweede familie is. Iedereen is er erg door aangegrepen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor de verpleegkundigen moet zijn die een van hun collegas niet hebben kunnen redden.
Ja, en dan vraag ik me weer eens af waarom we dit allemaal doen. Waarom gaan we krom liggen en hard werken en niet gewoon alleen maar lekker doen waar we zin in hebben.

Het is wat drukker.

Dat was nog eens een leuke verrassing; ik was ervan overtuigd dat ik morgen moest werken, maar om een of andere reden keek ik nog eens op mijn dienstrooster. Maar goed ook, ik blijk vrij te hebben, en anders had ik om half zeven daar paraat gestaan. Nog een voordeel is dat ik vandaag veel werk voor mijn les gedaan heb, omdat ik dacht dat ik het niet uit kon stellen.
Dit semester neem ik maar 1 les, education evaluation, en dat blijkt wel genoeg te zijn. Het is interessant, en veel zal meteen toe te passen zijn in mijn werk in leerlingenbegeleiding. Er zit een stage van 60 uur aan vast; omdat ik door leerlingenbegeleiding ervaring heb in onderwijs zou ik ook een paper kunnen schrijven, maar ik kies toch voor een stage. Daar gaat wel veel meer tijd inzitten, maar is veel leerzamer denk ik. Ik ga dat nu doen op de school waar ik ook voor werk, dus dat past denk ik mooi bij die begeleiding. We moeten in groepjes van 2 ook 2 hele lessen geven voor onze klas. In die voorbereiding gaat heel veel tijd inzitten, daar heb ik vandaag aan gewerkt, en ik heb het idee dat ik nog niet veel gedaan heb. Ik heb geen idee hoe sommigen in onze klas dit doen met een full time baan en nog een ander klas waar ze nog veel meer stage voor moeten lopen.
Soms twijfel ik wel eens aan de wijsheid dat ik hieraan begonnen ben, maar ik doe het maar in kleine stapjes. Deze les, en die leiderschap van vorig semester waren toch de moeite waard en toepasbaar.

Leerlingenbegeleiding begint deze week weer, dus nog een stapje er bovenop met drukte. Aan de andere kant zou ik me snel vervelen zonder al die variatie. Alleen is schilderen het eerste wat er weer bij inschiet maar dat wist ik al van tevoren.

 Deze had ik vorige week gedaan; Taughannock Falls park in de winter. Het is een groot schilderij, de eerste keer dat ik zo'n groot deed. Ik ben er niet helemaal tevreden over, en zal het als handleiding gebruiken voor het volgende. Het is van een foto, ik ben niet zo dapper dat ik in de vrieskou ga schilderen. Ik weet ook niet hoe dat met waterverf zou werken.

Ik ben ook nog twee keer naar het figuurtekenen geweest. Vrouwen deze keer, die lijnen vindt ik toch veel mooier om te doen. We doen eerste een stuk op 10 "opwarm tekeningen" van een minuut. Daarna iets van 15 of 20 minuten, en dan wat van een half uur of 40 minuten. Deze zijn allemaal van de wat langere poses.

 Ik zie er allerlei fouten in, hoewel ik ook maar niet al te kritisch moet zijn, aangezien dit pas de 4e keer was. Ik vond het wel leuk om een compliment te krijgen over die onderste. De benen zijn verkeerd, maar de rest redelijk, en toch niet slecht voor 40 minuten tekenen. Ik probeer af en toe wat anders te doen, zoals ander soort papier, of potlood in plaats van houtskool, of losser te werken, en zo telkens wat bij te leren. Hopelijk kan ik in de toekomst nog eens een echte les nemen.

De laatste paar dagen lopen de hertjes hier wel erg dichtbij, tot grote blafplezier van de honden.

Hier staan ze bij de tuin, meestal zijn er 5 stuks. Het is net alsof ze het huis omcirkelen. 's Ochtends zie je ze voor op de oprit, en later lopen ze achter door het bos. De honden kunnen niet wachten om er achteraan te gaan!

School

Voor Niels was vandaag de laatste schooldag! Hij heeft volgende week nog 2 examens en is dan klaar met high school. Hij is er echt helemaal klaar mee, en is het helemaal beu. Niet te geloven hoe snel alles gaat. Onze jongste telg volwassen.

Om maar even bij school te blijven; ik had me dus aangemeld om met een master's in verpleging te beginnen, in maart kreeg ik dit al in de bus:




Vandaag was er een orientatiedag. Nu heb ik wel al een bachelor's van dezelfde universiteit, maar ik heb alle lessen hier in Ithaca gedaan en online, dus ik was nog nooit in die gebouwen geweest. Het was allemaal even zoeken hoor. Er liggen daar 3 ziekenhuizen en 3 universiteiten op een paar vierkante kilometer. Stel je de drukte dan maar eens voor, dat ben ik niet gewend. Ik heb het gelukkig allemaal kunnen vinden, zoekend met mijn plattegrond en rondlopend in de hitte (waarom bouwen ze alle universiteiten op heuvels?) Ik had helemaal geen zin in die orientatie, wat zouden ze te vertellen hebben dat ik nog niet weet? Er waren toch een paar nieuwtjes, niet zo veel, maar het was ook wel goed om in persoon met de advisor te praten in plaats van via email. En ook wel leuk om een paar medestudenten te ontmoeten. Eigenlijk was ik van plan om maar 1 les te nemen, maar bij nader inzien neem ik er toch 2. Eentje die hier in Ithaca gegeven wordt en eentje die online is. Ik zal proberen om zo min mogelijk naar Syracuse te hoeven rijden. Dat zie ik vooral in de winter al helemaal niet zitten, een dikke anderhalf uur door de sneeuw. Nu maar hopen dat het allemaal goed gaat en dat ik niet teveel op me ga nemen. Dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat zich afvraagd waar ik in hemelsnaam aan begin en dat twijfelt of ik het kan probeer ik de mond te snoeren!

Er gaat er weer eentje uitvliegen

Afgelopen woensdag was de orientatiemiddag voor de leerlingen, en donderdagmiddag begonnen we op de afdeling. Ik ben in het begin best nerveus, maar ik weet zeker dat zij meer nerveus waren. Het verliep allemaal goed, je merkt dat iedereen er weer even in moet komen, maar dat lukte vrij vlot. Ik zal benieuwd zijn hoe mijn eerste indrukken wel of niet bewaarheid worden. Ik kende nog geen enkele van deze groep en heb niemand van  vorig semester, dus ik moet ze helemaal leren kennen en zien op welk niveau ze zitten. Een paar zijn er heel vlot waarvan je nu al ziet dat het goed gaat komen, maar er zijn er twee waarvan mijn eerste indruk is dat ze wel eens moeilijkheden kunnen krijgen. Dus eens zien hoe waar die eerste indrukken zijn.Ik geloof wel dat ik deze eerste dag een redelijk goede start heb gemaakt met een relatie opbouwen tussen mij en de groep, en de groep onderling.

Bart kreeg vanmiddag nieuws waar hij lang op heeft zitten wachten; hij is aangenomen in Barstow, Californie om 3 1/2 maand mee te helpen met onderzoek naar woestijnschildpadden. Hij heeft heel veel gesolliciteerd, en al veel afwijzingen gekregen, en zelf ook wat dingen afgewezen nadat hij gesprekken gehad had. Hij had zijn zinnen op Californie gezet, en dit was wel het baantje dat hij heel graag wilde. De kans was klein dat hij dit zou krijgen, er werden maar 4 personen aangenomen. Er waren stageplaatsen in de buurt van Las Vegas (waar hij in een groot huis met maar 1 andere persoon gezeten zou hebben) en in Barstow. Daar is hij dus geplaatst. Hier komt hij in een huis met 11 anderen. Fijn knus zullen we maar zeggen, wel leuk om anderen te leren kennen. Het is een stageplaats; ja, zelfs lang nadat hij klaar is voor school doet hij nog stages. Hij heeft ook voor veel andere banen gesolliciteerd, maar dat is nog altijd niks geworden. De researchers waar hij mee gaat werken in deze stage werken voor de US Geological Service; de stage wordt geregeld door Student Conservation Association en Americorps.  
Dit is het werk dat hij gaat doen. De woestijnschildpadden zijn een bedreigde diersoort. Hij gaat helpen met het opsporen en merken van schildpadden. De schildpadden krijgen een radiozendertje aan zich, en ze moeten gemerkte schildpadden volgen. Hij gaat ook helpen met onderzoek op de schildpadden zoals meten en bloed afnemen. Het is echt wel iets wat hem op het lijf geschreven staat; hij gaat nu nog vaak in de beek op onderzoek uit naar beestjes, iets wat hij als kind al deed. Dat wordt nog een lange reis volgende week! Hij hoeft pas eind februari te beginnen maar hij wil nog eerst bij een zekere vriendin en familie aanwippen en wil dinsdag of woensdag al weg.

Nog een nieuwtje

Behalve een nieuwe baan is er nog een andere knoop die ik doorgehakt heb. Nou ja, bijna dan, want helemaal zeker is het nog niet, maar het aanwerk is gemaakt. Ik heb gisteren mijn aanmelding de deur uitgedaan om weer de schoolbanken in te gaan. Toen ik mijn bachelor's haalde dacht ik klaar te zijn, maar toen viel die baan als leerlingenbegeleider me in de schoot. Dat werk bevalt me goed en het lijkt me wel wat om in het onderwijs verder te gaan, iets wat ik zoals ik al eerder zei nooit gedacht had. Tja, en dan kom je toch bij een master's uit. Na anderhalf jaar van geen lessen heb ik toch wel weer zin om verder te leren. Dat laatste semester van mijn bachelor's viel me best zwaar, en die pauze heb ik echt nodig gehad, maar het is weer tijd om verder te gaan. Ik denk dat ik wel een eeuwige student zal blijven.

Ik ga voor CNS (Clinical Nurse Specialist) met als minor onderwijs. Je kunt ook een master's halen in verpleegkundig onderwijs, maar dat is meer gericht op het ontwikkelen van cursussen. Of je kunt Nurse Practitioner worden, maar dat werk zie ik niet zo zitten. Als CNS kun je ook in ziekenhuizen werken, en bijvoorbeeld patienten en families onderwijzen, of bepaalde processen in het ziekenhuis opzetten zodat de zorg beter wordt. Of je kunt je helemaal richten op een bepaalde patientengroep, zoals diabeten, hartpatienten, of wondzorg. Welke kant ik op wil weet ik nog niet. Dat hoef ik voorlopig niet te kiezen, maar uiteindelijk is mijn doel dus lesgeven en daarbij wil ik ook blijven werken zodat ik goed bij blijf.

De Upstate Medical universiteit is hier afgelopen voorjaar begonnen met het geven van master's lessen in het ziekenhuis, dus tegen de tijd dat ik begin loop ik zo'n 2 jaar achter op de rest. Ik denk niet dat ik alle lessen hier kan doen, en ik kom ook wat in de knoop met de volgorde van de lessen. Dat wordt denk ik wel wat op en neer rijden, iets wat ik tot nu toe heb kunnen vermijden.

De laatste tijd ben ik nogal bezig geweest met dingen bedenken voor "later" wat eigenlijk niet zo heel veel later is. Nu de kinderen groot zijn en over 4 jaar (hopelijk) alle drie klaar met college zal er een nieuwe tijd voor ons aanbreken, en het geeft me eigenlijk wel een gevoel van vrijheid blijheid. Zo heb ik vaak gezegd dat ik best wel eens een tijd in een ander gebied willen wonen, Wyoming of Montana, cowboyland. Laatst kwam ik een baantje tegen in een van de Nationale Parken; blijkbaar zijn daar klinieken die alleen in de zomer open zijn. Kijk, dat zou nou leuk zijn, door het jaar lesgeven, en dan de zomermaanden ergens naartoe trekken om te wonen en werken. Maar eerst weer terug naar school. En met mijn nieuwe baan hier starten. En ondertussen droom ik weer verder.

Graduation

Hoewel ik in december al klaar was met mijn bachelor's, was vandaag de graduation voor alle studenten verpleegkunde van Upstate Medical University. Het was al om half 10 's ochtends, en aangezien het bijna 2 uur rijden hier vandaan is zouden we dat nooit klaar spelen om met z'n allen op tijd daar te zijn. Dus gingen we zaterdagmiddag al weg en bleven we in een hotel. Een van mijn collega's zat in hetzelfde hotel, en ik kon haar zo haar cap en gown al geven die ik vrijdag opgehaald had.
We zaten in Embassy Suites, en hebben nog een trouwerij kunnen bekijken. Het hotel is zo gebouwd dat de balkons aan de binnenkant zijn en je op een pleintje met bomen en een vijver uitkijkt. Daar trouwde dus iemend, en het was wel apart omdat het een Schotse trouwerij was met doedelzakken en kilts.

We zijn samen gaan uit eten, en daarna gingen pa, ma, Micky en ik naar een receptie voor de geslaagden in een ander hotel. Daar waren 2 collega's van mij ook, maar we zijn niet lang gebleven, het was wat saai omdat we niemand anders kenden.

Vanochtend moest iedereen al vroeg wakker worden, wat voor sommigen altijd moeilijk is. Na het ontbijt gingen we naar de plaats waar de graduation was, en daar ontmoetten we de rest van de groep. We waren denk ik met een groep van zo'n 100 van het bachelor en masters programma verpleegkunde. Eerst de nodige speeches; ons ziekenhuis werd apart genoemd omdat we de eerste groep geslaagden zijn van het satelietprogramma voor bachelor dat door hun wordt gegeven in ons ziekenhuis.
Daarna liepen we om de beurt het podium op en kregen ons papiertje. Het echte diploma heb ik al lang binnen, dit was dus alleen een neppapiertje.



Daarna waren er een heleboel awards, dat was wel erg langdradig. Wel leuk dat 2 van ons groepje een award kregen. Daarna moesten er foto's gemaakt worden met z'n allen op het podium en was het klaar.



Het groepje van ons ziekenhuis met een van de professors.







Na de nodige foto's gingen we naar de receptie (ja, nog een), en daarna met de hele groep van Ithaca geslaagden en familie eten bij het Spagetti Warehouse. We hadden de Tomtom bij ons om het te vinden, maar toen we in de buurt waren zeiden we tegen elkaar 'dit kan toch niet.' Een buurt met allemaal vervallen fabrieken, maar daar lag het warempel. Wat een leuk restaurant! Het was ooit een pianofabriek, toen een tasjesfabriek, en daarna een warenhuis. Nu staat het vol met antieke spullen en dingen uit de jaren 50, heel leuk. Het eten was ook fantastisch, maar veel te veel en we hadden allemaal een bakje mee voor de lunch morgen. We waren met zo'n 20 personen en het was heel gezellig. Ook leuk om alle families van de rest te leren kennen. Een andere klasgenoot kwam ook nog. Haar was verteld dat ze nog niet kon slagen omdat ze nog 1 les moet doen, maar haar naam stond wel al in het boekje van geslaagden. Ze had vandaag dus ook mee kunnen doen met graduation, ik vond het wel sneu voor haar.
Van ma kreeg ik nog een heel leuk kadootje; een ring, maar wel een heel speciale. Het is de trouwring van oma met een steentje van ma's oorbel erop gemaakt. Zo lief.

Hierna weer terug naar huis, en de honden uit de kennel halen!

Bijbaantje

Soms valt je iets zomaar in je schoot. De afgelopen maand zat ik steeds met een gevoel ik iets mis op mijn werk, maar kon er niet meteen achter komen wat het was. Dit baantje kan niet meer verschillend zijn met het ziekenhuis, dus het was moeilijk om uit te vissen wat het precies is wat ik mis. Ik denk dat het een beetje het 'kritisch denken' is wat ik hier mis. Niet dat het niet hoeft, maar niet constant. In mijn huidige baan ben je meer bezig met "doe" werk. Je moet er natuurlijk wel bij nadenken, maar het plannen als je een hele dag met een acuut zieke patient bezig bent is toch anders. Je moet dan veel meer dingen in de gaten houden. Hier is het vaak de een na de andere blaasontsteking en verkoudheid, met af en toe een meer complexe patient ertussen. Dus ik geloof dat het dus het denkwerk is dat ik mis, en misschien is het werk nu ook minder een uitdaging geworden nu ik er bijna een jaar werk.

Dus toen ik afgelopen week een email kreeg van onze voormalige professor dat ze op het community college met spoed een clinical instructor zochten omdat iemand plotseling had opgezegd ben ik daar meteen op ingegaan. Niet dat ik ooit gedacht heb dat ik zoiets zou willen doen, daar had ik nog nooit bij stilgestaan, maar toen het zo uit het niets kwam vallen leek het me opeens heel leuk om te doen. Daarbij heb je een bachelors nodig voor dit baantje, dus voorheen was het niet eens mogelijk om zoiets te doen.
De studenten hebben 2 ochtenden per week 'clinicals', en ik ga ze 1 ochtend begeleiden, en iemand anders doet de andere ochtend. Om 2 dagen vrij te vragen van mijn werk leek me niet mogelijk, en het is wel fijn om het samen met iemand te doen die ervaring heeft. Ik zal een groep van 9 studenten hebben die in hun tweede semester zitten. Wat ze allemaal in een snel tempo moeten leren is wel pittig!
Op maandag had ik een ontmoeting en orientatie met de leiding van de school verpleegkunde, en een beter idee gekregen over hoe het allemaal in elkaar zit en wat er van me verwacht wordt. Behalve de 5 uur clinical zal ik ook de evaluaties doen, verpleegplannen lezen en bekritiseren, en journals van de studenten lezen en op reageren.
De professor die me de email stuurde heeft me bij die leiding aangeprezen, nu maar hopen dat ik dat waar kan maken!

Veel water.

Gisteren kwamen de restanten van een tropische storm over en het was me toch een regen. Giulia vond het maar vreemd dat het zo lang zo hard kon regenen. Waar ze woont aan de kust is dit nooit zo.
Gisteravond was er open huis op de high school. Een uur voordat het begon was er een bijeenkomst van de ESL leerlingen en families, en een dish to pass. Iedereen bracht wat eten mee, en Giulia had quiche gemaakt. Er was heel wat lekker en gevarieerd eten van veel landen. De leerlingen stelden zichzelf en hun familie voor in de klas. Niet alle leerlingen waren er; er waren er verschillende van Burma, eentje uit Noorwegen, Brazilie, Korea, Japan, en waarschijnlijk nog wat die ik niet meer weet. Ithaca is echt een internationale stad.
Daarna begon het open huis, waar je het lesschema van je kind volgt, elke 10 minuten verander je van klas. Giulia bleef bij de klas, en heeft ze leuk met de andere studenten kunnen kletsen. Ik volgde Niels z'n schema, en op zijn vrije uren ging ik naar Giulia's les. Heel leuk om de leraren te leren kennen, en een gezicht bij de naam te zien. Ze zijn stuk voor stuk heel enthousiast, en tegen de Engels leraar van Niels zei ik erna dat ik ook wel zijn les wilde volgen, zo leuk vertelde hij, en hij heeft een rits boeken die ik nog niet gelezen heb. Je bent welkom zei hij.

Grappig was dat we opeens in een klas zaten met een stel ouders van ons dorp hier. Het leek wel een reunie. Toevallig dat onze kinderen bij elkaar in de klas zitten. Ook kwam ik nog een oude vriendin tegen die ik al lang niet meer gezien had, en we spraken gelijk af om deze winter echt weer eens samen te gaan skien.

Met al die regen van gisteren was de kraan bij de watervallen flink open gedraaid. Vanmorgen ben ik met Muddles in Treman park gaan wandelen. Er waren meer mensen op dat idee gekomen, verschillenden stonden met hun driepoot camera's foto's te maken. Het was ook prachtig. Wat een natuurgeweld, en dat terwijl je kon zien dat het water al een halve meter gezakt was.




Hier gaat Muddles vaak het water in. Vandaag liever niet, maar dat snapte ze niet helemaal waarom dat niet mocht.





Een paar foto's van Bart's werk vandaag:





Ter vergelijking, een paar dagen geleden;

Nog een graduation

Maar goed dat ik zelf nog een semester te gaan heb voor mijn bachelor's en er wat langer dan eerst gepland over doe, anders hadden we deze week 3 graduations gehad.

Vanmorgen was die van Bart dan. Er waren 2 groepen van zo'n 500 studenten; ze moesten kiezen tussen een graduation om 9.30 of 14.30. Bart had 9.30 gekozen, dat werd vroeg opstaan. Hij had maar 4 tickets, en alleen pa, ma, en ik gingen naar binnen. De rest bleef in een van de lokalen met schermen kijken, lekker in de airconditioning. In de sporthal zat het al bomvol toen we er kwamen, en het was er snikheet. Met moeite konden we nog een plaatsje vinden. Weer op een harde bank zitten: kussentje vergeten.


De graduates komen binnen. Ik zag hier en daar wat traantjes weggeveegd worden.


In die zee van zwart zien we Bart alleen als hij opstaat en met hoofd en schouders boven de rest uitsteekt.


No de officiele woorden dat de kandidaten aan de voorwaarden van hun bachelor's voldaan hebben mogen ze hun "tassel" van rechts naar links hangen en zijn ze officieel.


De derde op dit filmpje is Bart.


Klaar met SUNY Cortland.
Witte "tassel": Cum Laude. Groen/rode touwen: biologie honor society. Trotse moeder!

Studentjes

De wintervakantie zit er weer op voor Tim en Bart. Tim is donderdag weer begonnen: hij heeft maar 4 dagen les in de week, maar heeft een hele lading met 17 credits. Op sommige dagen heeft hij 's morgens les, en dan ook nog een avondles. Dat worden lange dagen.
Bart begint maandag weer, ook met 17 credits, en als het goed is het laatste semester. Hij had 1 verplichte biologieles, ecologie, die alleen maar in het najaar gegeven wordt, maar die klas zat al vol toen hij zich daar vorig jaar voor wilde opgeven. Hij heeft heel wat heen en weer gemailed met de leraar, counselor en zelfs de president van de school. Ik vindt het ook erg slecht dat ze eerste jaars leerlingen in die les lieten, terwijl een senior er niet inkan, waardoor hij niet op tijd zou kunnen slagen. Bart zou dan dus nog een extra semester moeten doen alleen om die les te kunnen nemen. Hij heeft echter een online wintercursus gevonden via SUNY Morrisville die hij kon doen in plaats van ecologie. Dat moest dan eerst door de school goedgekeurd worden zodat ze die credits ook werkelijk zouden overschrijven. Je moet het als leerling zo goed in de gaten houden en plannen wanneer je je cursussen doet, en in welke volgorde.

Dus Bart heeft de afgelopen 5 weken flink gestudeerd: een heel semester in 5 weken stoppen betekent echt veel werk. Het was niet eens ecologie, maar kanker biologie, een stuk moeilijker. Hij heeft een 1200 pagina boek gelezen, genaamd "The cell". Jeetje, ik lees 1 zin in dat boek en heb geen idee wat er staat! Hij weet nu in ieder geval heel veel van celbiologie.
Deze les begon meteen na zijn najaarssemester, dus hij heeft echt geen vrij gehad. Zijn vrije dagen in het afgelopen jaar zijn wel op 1 hand te tellen met full time werk in de zomer en weekenden in voor en najaar, plus stage en school.
'Keeps him out of trouble.'

Stage

Onze community health cursus is behoorlijk tijdrovend. Een van de dingen die we moeten doen is een stage van 45 uur. We hadden een grote variatie aan keuzes wat we konden doen, en ik zou heel graag eens in een heleboel keukens willen meekijken. Dat was echter geen optie, we konden hooguit 3 dingen kiezen. Ik wil nog een korte stage bij Hospice opzetten, maar ik ben begonnen met een stage bij de school verpleegkundige op de basisschool. "Interessant" dekt de lading van de afgelopen 2 dagen niet! Ja, het is een heleboel ijs op blauwe plekken doen van kinderen die gevallen zijn, maar dat is het gemakkelijke gedeelte. Er zijn kinderen die met een hoestje, buikpijn, of hoofdpijn komen wat allemaal heel simpel is, maar je weet nooit of er eentje bij zal zitten waar meer achter het verhaal zit. Zo was er een kind met hoofdpijn waar de verpleegkundige later op de dag erachter kwam dat er veel meer in dat gezin aan de hand was. Alle verpleegkundigen in New York zijn verplicht om verdenking van verwaarlozing of mishandeling aan te geven bij een speciale hotline. Dat hoefde in dit geval niet, maar er moeten wel wat dingen onderzocht worden. De school heeft een sociaal werker en een psycholoog in dienst die er eens wat dieper op ingaan, en het kind goed in de gaten zullen houden.

Deze stage is een goed en openbarend kijkje in de keuken van onze buurt en samenleving! We wonen hier nu bijna 18 jaar en ik ik dacht het wel te kennen. We zien de buitenkant van de huizen, sommigen zijn goed onderhouden, andere niet wat een teken van armoede kan zijn (of onwil om iets bij te houden). We zien de ouders en kinderen op de school en weten dat er vast wel enkele drugsgebruikers tussen zitten. We voelen medeleven met de kinderen die in dit milieu moeten opgroeien en vragen ons af welke kansen ze zullen hebben. Je ziet de buitenkant van de dingen. Echter, om het nu even van dichtbij te zien, waar sommige kinderen mee te maken krijgen in hun jonge leven; er zijn dingen die geen kind door zou moeten maken en ik wil mijn kinderen vertellen dat ze ondanks hun geklaag een verdomd goede kindertijd gehad hebben!

Les, en mijn kerstkadootje

Mijn 2 cursussen voor dit semester worden wel interessant. Healthcare ethics, en community health. Voor dat laatste moeten in een groepje een een stad of dorp bekijken welke services en gezondheidsprobelemen er zijn, en daarna een advies uitbrengen wat er veranderd moet worden. Dit is echt een groot project, elk detail moet bekeken worden. Als eerste doen we een 'windshield survey', waar we rondrijden en de stad bekijken. Nu bestaat ons groepje nog maar uit 2 personen, de derde heeft de klas laten vallen. Het was ook te gek, ze kwam uit New Jersey om hier een cursus te doen 1 keer per week (4 uur rijden!).
Vandaag heb ik dan samen met mijn klasgenoot die eerste survey gedaan. We hebben Ithaca gekozen, eigenlijk zou ik liever een van de omliggende dorpen hebben willen ontleden, ik denk dat je daar veel meer dingen tegenkomt waar verbetering in kan komen, maar de lerares wilde dat we een stad bekeken.
Nou, Ithaca kennen we dus wel goed, maar al rondrijdend zie je toch weer nieuwe dingen. Bijvoorbeeld welke buurten er goed uitzien, waar de vervallen huizen zijn en waar de betere huizen (het ligt hier allemaal door elkaar), welke voorzieningen zijn er (geen supermarkt in de stad, alles ligt aan de rand), welke mensen zie je op straat, hoe begaanbaar is het etc. Je kijkt opeens met hele andere ogen als je echt gaat kijken. Sharon heeft heel wat foto's gemaakt, we werden af en toe raar aangekeken.
Nu moeten we nog heel veel informatie opzoeken op internet.

Vanmiddag werd mijn 'kerstkadootje' afgeleverd, een maple syrup evaporator. Een verdamper dus voor de maple syrup. Het werd gebracht met een grote semi-trailer, en die kan hier echt niet op de oprit komen. Dus toen hij bij de oprit was zijn we er met de mini-van naar toe gereden en het ding gaan inladen. Het is gemaakt van dik staal, en was behoorlijk zwaar! Bart was erbij, en wat is die jongen sterk. Met hem erbij was het geen probleem. Die vrachtwagen heeft hopelijk geen problemen gehad met verder de berg oprijden, want draaien was op de oprit ook niet mogelijk. Eigenlijk was dit een weg waar hij niet eens mag komen zei de bestuurder, dus hopelijk is hij ook geen sheriff tegen gekomen.

Daarna thuis uitladen, en naar het schuurtje slepen, en daar staat het:




Bovenop staan 2 groten pannen, de onderste wordt de stroop in gekookt, de bovenste is om voor te verwarmen.


De pan opzij geschoven, zo ziet het binnenste eruit. Hier moeten vuurvaste stenen rondom gelegd worden zodat het staal niet te heet wordt en om de warmte binnen te houden.
Er moet ook nog een schoorsteen gemaakt worden, en dan kunnen we beginnen!

En hier zijn de kippen even, die helemaal van in de sneeuw lopen houden:

Griepspuit

In augustus is er in New York een nieuwe wet aangenomen die ik niet aan zag komen. We zijn de eerste staat geworden waar het nu verplicht is voor iedereen die in de gezondheidszorg werkt om een griepspuit te krijgen. Nu was ik dat toch al van plan, maat het verplicht maken strijkt me toch wel tegen de haren in. Als ik zou besluiten om geen spuit te nemen dit jaar zou ik mijn baan kunnen verliezen.
In ons ziekenhuis hadden we vorig jaar een competitie lopen welke afdeling de meeste medewerkers ingeent zou krijgen, en een voorlichtingscampagne over de griepspuit. Nu weet ik de precieze nummers niet meer, maar het zat ergens rond de 80% medewerkers in het hele ziekenhuis die ingeent werden. Dat is een veel hoger percentage dat de 50% ingeenten ziekenhuismedewerkers door de hele staat.

Vanavond had ik les, epidemiology, en in de kamer naast ons lokaal werde de griepspuiten gegeven. Dat kwam goed uit, ik heb er meteen eentje laten zetten. Ook de H1N1 spuit zal ons starks verplicht worden.

Epidemiology vindt ik nog altijd heel interessant, alleen heb ik zitten zweten over de berekingen die we voor huiswerk meekregen vorige week. Iedereen had er moeite mee, en de lerares was zo aardig om ons niet eens het huiswerk in te laten leveren maar er nog eens overheen te gaan zodat we het echt doorhebben als we volgde week examen hebben.

We hadden vanavond tevens een gastspreker, een verpleegkundige van het health department die het tuberculose programma overziet. Wat wist die man veel te vertellen! We zijn weer een heel stuk wijzer geworden over TB. Hij gooide er ook wat statistieken uit die toch wel erg zijn. Bijvoorbeeld dat er in India elke dag 1000 mensen aan dood gaan! Het wordt hier in de VS veel beter in de gaten gehouden en contacten van mensen met TB worden opgespoord en getest. In armere landen zijn dat soort programma's er minder en kan TB zich veel meer verspreiden.

Als je TB krijgt verlies je veel van je rechten; je wordt verplicht om medicatie in te nemen en als je weigert kun je in de gevangenis terecht komen! Je krijgt niet zomaar een potje medicatie maar je moet de medicatie onder toezicht innemen. Dit kan door naar het health department toe te gaan, of er komt een verpleegkundige naar je huis. Het is niet zomaar een pilletje, maar het kunnen wel 10 pillen zijn, en afhankelijk van welke medicatie het is, een kuur van 4 tot 9 maanden lang. Zolang je besmettelijk bent ben je praktisch onder huisarrest; je mag niet gaan werken of naar plaatsen waar mensen zijn zoals winkels of de kerk. Dit kan wel een maand of meer zijn. Geen kattepis dus.
Hij vertelde ook over een geval wat we jaren geleden in het ziekenhuis gehad hebben waar een medewerker TB had en hoe ze patienten getest hebben. Het bleek dat ons luchtfiltersysteem in het ziekenhuis wel erg goed is en dat er maar 1 patient besmet was. Nou, ik wist wel over welke medewerker hij het had, en zelfs welke patient, want dat was de moeder van een buurman. Kleine wereld is het hier.

Scholarships

Tot nu toe doen onze jongens het prima. Bij het opvoeden komt een heleboel geluk en een beetje wijsheid kijken, en je kunt alleen maar het beste doen wat je op dat moment denkt dat het beste is. Daarna is het maar hopen dat ze goede beslissingen nemen. Ik weet ook dat het feit dat ze het nu zo goed doen geen garantie is dat dit altijd zo blijft.

Dus... hoe vertel je over iets waarop je trots bent zonder teveel op te scheppen. Alle drie halen ze regelmatig de honor roll. Hiervoor moet je minstens een grade point average (GPA) hebben van 3.0 (uit 4.0). Op universiteiten is er de Dean's list, waar je minstens een GPA van 3.5 moet hebben en een bepaald aantal credits. Bart en Tim hebben dit allebei al eens gehaald. Tim had een uitnodiging gekregen om lid te worden van een honor society. Die krijg je niet zomaar. Op aandringen van Micky en mij is hij lid geworden. Je weet maar nooit waar het goed voor zal zijn.

Daar bovenop heeft Tim nu 2 scholarships gekregen van de TC3 Foundation. Vanavond zijn we naar de uitreikingsceremony geweest. Hij kreeg 2 computer gerelateerde scholarships, en hij mag zijn ma wel bedanken die hem achter de veren zat om de aanmeldingen voor de scholarships te doen. Niet aangemeld is ook niks gekregen. Hij moest er aanbevelingsbrieven voor hebben, en een kort essay schrijven. Kort was het zeker: hij schreef geloof ik 3 zinnen over zijn doel in het leven. Goed zijn best doen in de studie en een goede baan krijgen.
Hij heeft vorig jaar ook wat aanmeldingen voor scholarships gedaan en niks gekregen, dus ik begrijp ook wel dat hij er dit jaar geen zin in had. Sommige aanmeldingen zijn best veel werk om te doen. Dit waren echter weer andere scholarships dan vorig jaar waar hij voor in aanmerking kwam.

Er werden scholarships gegeven door een stuk of 40 bedrijven of organisaties, in de totaalwaarde van $80.000, niet misselijk. Sommige organisaties gaven meer dan 1 scholarship weg. Er zijn allerlei bedrijven, maar ook mensen die als een herdenking aan een overleden geliefde een scholarshipfonds opgezet hebben.

Ik had verwacht dat we als publiek op de tribune zouden zitten, maar er waren in een grote zaal tafels neergezet, en er was wat te eten en drinken. De speeches waren allemaal kort (gelukkig). We zaten aan een tafel met een vertegenwoordiger van de scholarships van Tim en nog een vrouw die ook een scholarship kreeg. Deze vrouw is Koreaanse, heeft hier 2 tienerzonen, en gaat naar school terwijl haar man nog in Korea is. Ze doen dit voor hun kinderen zodat ze een goede scholing zouden krijgen. Nou, je hoort zoveel over de Amerikanen versus de Aziaten en dat we achter liggen in de scholen, maar dan hoor je zo'n verhaal en dan denk ik dat het hier wel meevalt als je ziet wat een gezin ervoor over heeft.

Opvallend in de leerlingen vanavond was dat de leeftijden van de scholarship ontvangers erg varieerden. Van jonkies rechtstreeks uit high school tot een paar 50 plussers. Je bent nooit te oud om te leren!

Eindelijk! Zonnig weer!

Wat een paar heerlijke dagen! Blauwe lucht, en meer zon dan we lange tijd gezien hebben. Natuurlijk heb ik weer vanalles in de tuin gedaan, zoals de aardappelen in de autobanden opgraven. Ik had er hoge verwachtingen van, de planten zagen er goed genoeg uit. Helaas, er zaten alleen maar aardappelen in de onderste 2 banden. De bodem van de emmer was niet eens bedekt. Ik kan dus zeggen dat dit experiment mislukt is.

Ik heb ook wat wandelingen gemaakt. Kibbels kan helaas niet ver meer lopen, ze gaat steeds langzamer. Zelfs na een korte wandeling kan ze de trap niet meer op. Wonderlijk genoeg kan ze altijd goed op het bankje voor het raam springen. Daar zit ze zodat ze tegen konijntjes en kippen kan blaffen.

Tijdens een wandeling zag ik deze mooie rups.


Ik zou hem nooit gezien hebben als de hondjes daar niet aan het snuffelen waren. Welke soort is het? Geen monarch dacht ik, er zitten gele stippels op, en een monarch heeft strepen.

Gisteren heb ik Niels meegesleept naar Treman Park om te wandelen en vandaag naar Taughannock. Geklaag natuurlijk, maar hij doet te weining. Nadat hij zijn klachten geuit heeft vindt hij het toch wel leuk.


De zoveelste foto's van watervallen op dit blog.




Waar de boten te water gelaten kunnen worden.

Ik moest toch ook nog wat schoolwerk doen, en ik heb me lekker op het terras geinstalleerd.


Voor de online les moet je verschillende keren per week meedoen met de discussiegroep, dus dit is mijn "virtual" klaslokaal.

Onze computer die in de huiskamer staat is deze week gecrashed. Een paar weken geleden konden we op deze computer niet meer op de email, en al maanden moet hij uitgezet worden met het aan/uit knopje. Dan kon het ook zijn dat hij een half uur later opeens weer aanstond. Symptomen waren er dus wel, de TIA's voor de CVA...

Volgens Micky zit alles er nog ergens in, maar waar. Als het goed is heb ik alle belangrijke dingen wel ergens anders staan. Alles moet opnieuw geinstalleerd worden. Echt een beetje alsof hij een beroerte gehad heeft en opnieuw moet leren praten...

Op Tim's hulp kunnen we ook niet rekenen. Dit is wat hij op zijn Facebook zette:

De tweede

Pictures of Tim's appartment.

De afgelopen weken hadden Micky en ik al wat dingen bij elkaar gekocht voor Tim voor als hij naar TC3 ging verhuizen. Zelf toonde hij geen interesse in winkelen. Bij Bart hadden we geleerd dat veel van de spullen die gezamelijk gebruikt worden in het apartement niet meer terug komen. Het wordt kwijt, of ze weten op het eind van het jaar niet meer wat van wie was. Daarom kochten we maar alles het goedkoopst mogelijk, en ook niet alles wat er nodig was. We wilden maar eens eerst zien wat de anderen zouden meebrengen.

Eindelijk wilde Tim deze week mee gaan winkelen, om wat nieuwe kleren te kopen. Hij heeft wat nieuwe broeken en t-shirts gekocht, het blijft toch een gemakkelijke shopper. Eindelijk ook nieuwe schoenen, want zijn oude zagen er uit alsof ze elk moment uit elkaar konden vallen. Het was wel leuk om dit samen met hem te doen.
Hij was de afgelopen dagen een beetje anders dan anders. Alsof hij meer tijd met Niels en ons wilde doorbrengen, hij kwam vaker achter zijn computer vandaan. De dag dat hij zou gaan verhuizen kwam langzaam dichterbij. Niet dat hij er nerveus voor was, maar onder dat nonchalante voelt hij het toch wel.

Vanmiddag vertrokken Niels, Micky en ik samen met Tim om hem weg te brengen. Wel een rare dag om in te trekken, net voor een lang weekend. Andere jaren begon de school altijd een week eerder.


De dorms.

We waren snel klaar met alles uitladen. Als je ziet wat anderen meeslepen, dan was zijn lading toch wel erg klein. Hij was de eerste in het appartement, maar al snel kwam er een van de andere jongens met zijn ouders. Maar goed dat wij niet alles gekocht hadden voor de keuken (wel wat pannetjes, bestek en borden). Die moeder was gisteren naar Wal Mart geweest en had flink ingeslagen. Ze had precies dezelfde borden en kopjes als wij gekocht, grappig. We overlegden welke dingen ze niet meegebracht hadden, en dat zouden wij dan nog kopen. We hielpen Tim met alles op zijn plaats zetten, en hij wilde zijn bed ook iets lager gezet hebben. Het is nog altijd kaal op zijn kamer, maar met ietsje meer kleur.


Het lijkt net een gevangeniscel zo kaal.


De keuken, hier geen vaarwasser.


Nog een kale huiskamer.


Een klein beetje meer kleur.

We gingen naar Cortland, waar we Bart gingen halen om samen te lunchen. Daarna naar de Wal Mart en vooral veel schoonmaak artikelen gekocht en een druiprek voor de keuken. Ook moest er proviant ingeslagen worden. Dat wordt de eerste week alleen magnetron opgewarmd eten. Niet zo gezond ben ik bang, maar hopelijk zal dat ik de loop van de tijd veranderen.
Terug bij de school ging Tim eerst zijn ID kaart laten maken. Dat duurde wel een half uur met de rij die er stond.
Daarna hebben we weer geholpen met de boodschappen uitladen, en nu was een andere jongen ook in het apartement, en later kwam de laatste apartementgenoot. Een jongen is hier uit de buurt, een uit Syracuse en een uit Las Vegas. Het lijken allemaal wel aardige jongens.

Niels bekijkt zich alles eens en geeft commentaar over hoe hij het zou doen. Wie weet, misschien heeft hij het allemaal uitgepland in zijn hoofd als het zijn beurt is.
Het is maar vreemd in huis vanavond. Bart is thuis, Niels verveelt zich, en ik zit me steeds af te vragen hoe het Tim vergaat.

Update: Tim zat net met Niels aan de Instant messenger op de computer. Hij had zijn verplichte bijeenkomst vanavond gehad waar ze over de regels gingen ("boring"), en dan is er morgenmiddag nog een verplichte orientatie.

De eerste

Vanmiddag kon Bart intrekken bij SUNY Cortland. Vanmorgen begon hij pas met zijn spullen bij elkaar zoeken en in te pakken. Erg veel werk was dit echter niet, omdat hij het meeste nog bij elkaar had staan, en dit voor hem nu de derde keer is dat hij vertrekt. Een klein beetje spannend vindt ik het zelf toch wel, omdat het weer een nieuwe school voor hem is.

We vertrokken om 12 uur, en door Ithaca rijdend was het wel te zien dat het vandaag ook de dag was dat de Cornell studenten weer introkken. Het was druk, met volgeladen auto's, en veel mensen die duidelijk de weg niet wisten. We zagen auto's met kentekens uit het hele noordoosten, en van verder weg zoals Wisconsin en Indiana (aan de sticker op het kenteken te zien kwam die ook nog uit Bart's geboorte-county). Al die duizenden ouders die hun kind af komen zetten.

Voor ons was de weg niet zo ver als sommigen van deze mensen, het is maar 7 mijl verder dan hij de afgelopen 2 jaar zat. Hij maakt maar baby-stapjes. Als ik me bedenk dat de dochter van een collega in Jemen gaat studeren (en op haar 15e al een jaar in Indie is geweest); sommigen slaan de vleugels meteen flink uit.

Bart heeft ervoor gekozen om in een suite te wonen, een appartement met een gezamelijke keuken en huiskamer, en vier 1 persoons slaapkamers. Deze appartementen liggen een mijl of zo van de universiteit, maar er gaat elk half uur een bus naar de campus. De dormitories op de campus hebben allemaal 2 persoons kamers en dat zag Bart niet zo zitten. Dat kan ik me wel voorstellen, omdat hij al 2 jaar een kamer voor zichzelf gehad heeft. Het kost een klein beetje meer, en blijkbaar is het ook moeilijk om erin te komen, maar dat is hem toch gelukt. Omdat hij hier woont hoeft hij geen maaltijdplan te kopen (wat flink duur is), maar kan hij zelf voor zijn kostje zorgen. De eerstejaars zijn wel verplicht op de campus te wonen. Misschien zal hij een beetje van het college student leven missen, maar dat zal aan hemzelf liggen.


De appartementen.

Bij de appartementen aangekomen kreeg hij een aantal papieren en de sleutels. Hij moet kijken of er wat mis is met het appartement en zijn kamer en alles precies opschrijven, anders krijgt hij later de rekening als er wat kapot is. Hij was de eerste die introk in zijn appartement. Hij heeft wel al contact gehad met 1 van de jongens die er ook zal wonen, om te praten over wie wat zal meebrengen. Alle benodigheden voor het appartement zijn niet inbegrepen. 2 van de jongens komen uit New York staat, en 1 uit Hiroshima, Japan.

Het appartement is flink ruim. En de keuken heeft iets dat wij niet in huis hebben; een vaatwasser!
Er zijn 2 toiletten, waarvan 1 badkamer met douche.


De keuken.


De huiskamer.


De kale kamer.


Zijn kamer met zijn spullen erin geladen. Hij heeft een klein koelkastje meegebracht.

Hoe het eruit zal zien als het opgeruimt en ingericht is zullen we misschien (waarschijnlijk zelfs) niet te zien krijgen. Bart wilde niet dat we hielpen met uitpakken, en hij wilde ons het liefst zo snel mogelijk weg krijgen.

De jongens hadden allemaal honger, dus zijn we samen gaan lunchen bij A&W, waar Niels me voor altijd zal beschuldigen dat ik zijn hamburger op heb gegeten :) Daarna moest Bart nog wat levensmiddelen inslaan. Toen we terug kwamen bij het appartement waren er tekenen dat er inmiddels ook iemand anders was ingetrokken. Er stond wat eten in de koelkast, maar verder niemand te zien.
Bart werkte ons weer snel de deur uit. Hij is de stofzuiger vergeten, en zijn jas. Daar mogen wij dan weer voor opdraven. Hij moet morgen werken bij het park, en daar zal ik het afleveren. Zondag heeft hij vrij, dus zaterdag na zijn werk gaat hij weer terug naar Cortland. Hij wil niet eens thuis komen, wat goed is. Hij moet zich nu even gaan richten op op zijn nieuwe plek wat mensen te leren kennen en dingen te doen.

Het is nu weer even vreemd in huis, zelfs Micky zei het. Al is hij hier ook de hele dag weg voor zijn werk, toch voelt het zich anders aan. En al hebben we dit nu al 2 keer eerder gedaan, het is toch weer vreemd. Ik denk dat het nog niks is vergeleken met volgende week, als Tim ook gaat!

Klaar met het semester!

Nu is het helemaal klaar. Vanavond mijn examen in Healthy Aging gehad. Dat was heel vreemd, ik was binnen 20 minuten klaar, en ik weet niet of het geholpen heeft dat ik de hoofdstukken nog eens nagekeken heb. De vragen vond ik nogal fluttig. Maar het zal wel goed zijn. Je doet door de rest van het semester allerlei werkstukken en dus zo'n laatste examen is maar een gedeelte van je totale eindcijfer.
Het examen van statistics had ik goed gemaakt, en mijn eindcijfer is een B+. Ik zou blij geweest zijn met een C, dus ik ben wel een beetje trots.
Voor het najaar semester is er nog wat onzekerheid wat de klassen zullen zijn. Onze goede oude George die vorig jaar Physical Assessment gaf zal weer een les geven. Daar zit ik nu niet echt op te wachten.

Dus nu... vrijheid blijheid. Nou, niet helemaal, want ik ga de komende weken wat extra dagen werken.
Het korte broeken weer is even voorbij, we zijn er erg mee verwend. Vannacht nog kans op nachtvorst en op sommige plaatsen vallen er een paar sneeuwvlokjes.

De kuikentjes doen het goed. Vooral Niels wil er elke dag mee knuffelen. De hondjes wisten niet wat ze van die gekke piepende dingen moesten denken. Ze renden ervan weg, en vooral Bitz ging zich verstoppen. Maar gisteren brachten Tim en Niels er een paar in de huiskamer en lieten de honden eraan snuffelen. Ja, toen hadden ze door wat het waren en likten ze zich er hun mond bij af en wilden ze wel proeven.

Kibbels had gisteren een erg pijnlijke ervaring. Opeens een gejank! Ze zat met haar teennagel (van die extra teen die wat boven het voetbed zit) in Bitz's halsbandje vast. Ik probeerde het los te maken, maar Bitz wurmde zo hard, en Kibbels gejank was in huilen overgegaan, het lukte me niet. Opeens waren ze los... de nagel was helemaal eruit getrokken, en Kibbels liep heel blij maar bloedend weg. Het bloeden was snel gestelpt, en ik geloof niet dat ze er heel veel last van heeft. Alleen vandaag met wandelen ging mevrouw opeens zitten en wilde niet meer verder. We zijn de rest van de weg maar langzaam gelopen en dat ging wel. De zielepoot!

Blij!

Ik ben zo blij! Statistiek is klaar, finished... gisteravond het examen gehad, en hopelijk heb ik genoeg punten verzameld om een C te halen. Ik moet het wel erg slecht gedaan hebben als ik het niet heb. Het was wel moeilijk, gelukkig mochten we er een soort spiekbriefje bij hebben. We hebben zo veel verschillen manieren geleerd om een hypothese te berekenen, en het is moeilijk om te kiezen welke berekening je voor welk probleem je moet gebruiken. Aan de andere kant is het best een openbaring voor mij dat je aan de hand van berekeningen kunt zien hoe waarschijnlijk het is of de research juist is of niet.

Na het examen zijn we bij Chili's gaan eten en Marguerita's drinken. Alleen drink ik zo goed als nooit alcohol en lig ik onder de tafel na 1 drankje. Ik had Micky gezegd dat hij me maar moest komen halen, maar later gezegd dat ik gewoon niet zou drinken. Het was heel gezellig, en een leuke afsluiting van deze moeilijke cursus.

Tot mijn verbazing stond er een Marguerita op me te wachten toen ik thuis kwam! Micky had de ingredienten gehaald en er een gemaakt voor me. Zo lief!



Ik zal nog heel wat moeten drinken om die fles tequila leeg te krijgen. Dus als er iemand mee wil helpen...



Vorige week had ik kuikentjes besteld. Ik zou eerst een broedmachine lenen en eieren uitbroeden, maar de persoon waarvan ik die machine van zou lenen heeft pas een operatie gehad en ik zal ze voorlopig niet zien. Zo lang wilde ik toch niet wachten, dus ik had wat kuikens besteld bij Agway, een soort boerenbond. Alle andere keren dat we kuikens hadden, hadden we ze bij McMurrey's besteld. Je krijgt ze dan via de post gestuurd, maar het minimale aantal is 25. Echt, ze komen in een doos in de post, en je wordt gebeld als ze bij het postkantoor zijn. Het gaat prima, en ze overleven het allemaal.

Nu had ik me een beetje ingehouden en er maar 6 besteld, dat was hun minimale aantal. Ze zouden er pas op woensdag of donderdag zijn, maar ik werd gisteren al gebeld dat ze er waren. Dus maar gauw even de baby kamer klaargemaakt, en Micky heeft ze na zijn werk gehaald. Hier zijn onze nieuwe babies:


Het rode licht is een warmte lamp. Ze moeten lekker knus zitten.

Ze zijn zo lief om vast te houden.


We zullen ze veel oppakken om ze zo tam mogelijk te maken.



Dan vanmorgen nog wat leuks. Elk jaar is er op de Today Show een week van "Where in the world is Matt Lauer", waar hij elke dag in een ander land is, en je van tevoren niet weet waar hij zal zijn. Vandaag was hij in Nederland, heel leuk om te zien.

Nog een schildpad

Nog anderhalve week, en dan zit het semester erop. Ik ben zoooo klaar met die statistiek. Gelukkig hebben we iemand die ons bijles geeft, dan snap ik het een heel klein beetje meer. Daar ben ik vanavond naar toe geweest. Het blijft moeilijk maar zo ploeter ik er toch doorheen. Gelukkig hoeven we niet elke formule te onthouden, maar doen we alles met ons super-rekenmachientje, dat inmiddels lang niet meer zo intimiderend was als in het begin.
Dus... nog even er tegenaan. Het mooie weer helpt niet mee om me geconcentreerd op studeren te houden!

Vanmiddag hebben we een wandeling gemaakt in Cass Park, een pad langs het water. De kinderen sleepten we ook mee, wandelen is nooit favoriet, maar ze weten er toch altijd wat leuks uit te halen.
Onderweg kwamen we deze schildpad tegen, die wat beter stil bleef zitten:



Het is "Gaia the turtle", onderdeel van de kindertuintjes.