Annemiek's world

zondag, november 30, 2008

18 jaar geleden...

Op deze dag in, 1990;
*Acteur Burt Lancaster krijgt een beroerte
*Bush stelt een U.S.-Irak bijeenkomst voor om oorlog te voorkomen
*Ons gezin wordt uitgebreidt met Tim



"Blast from the past":
Bart is o zo trots op dat kleine hummeltje in zijn armen, zijn nieuwe broertje Tim; "Eyes, nose, mouth, teeth all gone!"
Micky moest even naar zijn werk, hij werd net die dag gepromoveerd, vandaar het uniform.

Niet te geloven dat we nu al 2 volwassen kinderen hebben!

Labels:

zaterdag, november 29, 2008

Pompoenen plezier

Gisteren was het hier "black friday". Traditioneel is de dag na Thanksgiving de dag dat winkels flinke aanbiedingen hebben, en wanneer veel mensen gaan winkelen. Een dag dat winkels die misschien in het rood staan weer terug in het 'zwart' komen te staan, vandaar de naam. Wij doen er nooit aan mee om voor dag en dauw op te staan om te winkelen, en terwijl ik om 20 over 5 uit mijn bed rolde omdat ik moest werken die dag bedacht ik me opnieuw dat ik nooit en te nimmer zo vroeg op zou staan om te gaan winkelen! Het trieste nieuws is dat er in een meute bij een winkel zelfs iemand is omgekomen. Dat is toch niet voor te stellen, en de mensen in de winkel waren ook nog boos dat de winkel dicht ging. Mensen op z'n slechts en hebberigst!

Met Halloween was het er niet van gekomen om de pompoenen uit te snijden, en ze stonden hier nog voor de deur. In weer en wind en de vorst, waar ze niet beter op worden. Ze begonnen wat in te zakken, en ik vroeg de kinderen op ze op de compost te gooien. Ze hadden een ander plan. Niels wilde ze van de berg af rollen, en Micky wilde ze als schietschijf gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan.





Niels had de grootste lol met de pompoenen, hij gooide ze tegen een boom, en leefde zich er even flink mee uit.





"The pumpkin massacre."





En daar hangen ze nog lang en gelukkig.

Voor nog een pompoenenverhaal, lees het verhaal van de Cornell Pompoen! Dit was in 1997, en het mysterie hoe is die pompoen daar op die toren gekomen, en wie heeft het gedaan is nooit op gelost! Het is een goede grap geweest, die pompoen heeft daar de hele winter op de toren gestaan!

Labels:

donderdag, november 27, 2008

Dankbaar zijn

Vandaag is het Thanksgiving en de traditionele kalkoen is hier ook op tafel gekomen en was lekker. Samen met mais, zoete aardappelen, aardappelpuree, broodjes, en olijven. Ok, die olijven zijn alleen maar traditioneel in ons huis, want Niels moet die er per se bij hebben. Als toetje een heerlijke appeltaart, gemaakt door een 4H club die ze als fundraiser verkoopt. De taart wordt bevroren verkocht, en je moet hem zelf nog bakken. Je zou dus ook nog net kunnen doen alsof je ze zelf gemaakt had.

Wat ik wel zelf gemaakt had waren muffins met bosbessen. Helaas smaakten ze echt helemaal niet! Wat bleek? Ik had er baking soda (bak ammonia) in gedaan in plaats van baking powder (bakpoeder). Dus ik heb maar weer nieuwe gemaakt, die wel goed smaken.

De tradionele vraag komt dan als we aan tafel zitten, "waar zijn jullie dankbaar voor?" Voor mij is dat duidelijk; met zijn allen bij elkaar, een leuk gezin, goede gezondheid. Niels: "I'm thankful for the atmosphere, so we don't float into space." ("ik ben dankbaar voor de dampkring, zodat we niet in de ruimte wegdrijven")
Tim: I'm thankful for gravity." ("ik ben dankbaar voor de zwaartekracht")
Bart: "I'm thankful for fluffy chicken." (ik ben dankbaar voor donzige kippen")

Er zijn veel dingen waar we dankbaar voor kunnen zijn!

vrijdag, november 21, 2008

November?

Het voelt aan, en ziet uit als januari hier!

woensdag, november 19, 2008

Apartement

Niels kreeg zijn tussenraport; 1 B en de rest allemaal A's, en dat terwijl hij op een klas na allemaal honorsklassen heeft. Daar mag hij terecht toch wel trots op zijn. En dan nog zegt hij dat hij zich verveelt op school.

Ze doen het alle drie wel goed op school. Tim heeft een gemakkelijk semester, er zit niet veel uitdagends tussen, maar dat zal volgend semester anders zijn. Bart moet flink leren om alles bij te houden. Het is een moeilijk curriculum dat hij volgt. Zijn biologieklas is begonnen met 70 leerlingen waar er nog maar zo'n 30 van over zijn, de rest heeft de klas laten vallen. Hij doet het wel goed, alleen met Spaans zit hij echt te worstelen.
Vorige week zaterdag waren we naar Cortland geweest. We hadden wat adressen bij ons van apartementen die te huur stonden, en wilden eerst eens zien in welke buurten deze lagen voordat we ze van binnen zouden bekijken. De bedoeling is dat Tim en Bart volgend schooljaar samen in een apartement gaan wonen. Het scheelt zich flink in de kosten vergeleken met allebei apart in een schoolapartement wonen. Een andere mogelijkheid zou zijn voor Tim om weer thuis te wonen. Dat is het goedkoopste, maar er zitten ook weer nadelen aan, zoals elke dag rijden. De kosten daarvoor hangen af van de benzineprijzen volgend jaar, en hoe de auto het uit zal houden. Daarbij zou hij elke dag anderhalf uur op de weg zitten, in de winter al helemaal niet zo leuk.

We hebben bij de universiteit rondgereden, en kregen zo een goede indruk. De apartementen die te huur zijn zijn gewoon woonhuizen die omgebouwd zijn in studentenkamers. Er waren plekken waar Bart meteen nee tegen zei, dat waren duidelijk de feesthuizen. Waar de bierblikjes buiten de deur op het gras lagen wilde hij niet zitten. Er zijn ook huizen waar de verf afbladderde, als ze niet onderhouden zijn hoeven we ze ook niet.
Overal in de buurt van de universiteit staan bordjes met "student housing" en telefoonnummers, en die van de huizen die er goed uitzagen en Bart's goedkeuring konden wegdragen heb ik de telefoonnummers opgeschreven. Eigenlijk hoefde deze apartementen zoektocht allemaal niet zo voor Bart, hij zou net zo lief op in het universiteits apartement blijven waar hij nu zit.

Afgelopen week belde ik een paar van de nummers, het eerste wat ik belde was een huis tegenover de universiteit. Die bleken twee apartementen te hebben, allebei met 2 slaapkamers. De prijs was redelijk en ik sprak af om zaterdag te komen kijken. Ik had er verder nog wat gebeld, een van de eigenaars vroeg of we jongens of meisjes hadden. Toen ik zei jongens was het goed, want, zo vertelde hij de straat was nogal "rowdy". De prijs lag ook nog hoger, dus ik zei dat we daar nog over zouden denken. Dan was er een derde die ik belde en die had alleen maar hele dure 1 persoons apartementen.

Op zaterdag gingen we naar het eerste apartement kijken in Cortland. Er was die dag tevens een voetbalwedstrijd tussen Ithaca en Cortland, en de vroege feesters waren al op pad. De barbeques stonden al aan op sommige plaatsen en dat in de regen. De bierblikjes in de voortuinen leken zich vermenigvuldigd te hebben.

De eigenaar die het apartement verhuurd woont ook in het huis. Dat is een groot pluspunt, want wat je hier in Ithaca ook ziet, de huisbazen die in een andere stad wonen en die alleen het minimale aan de huizen onderhouden. Voor hun zijn de studenten alleen maar een inkomstenbron.

Het huis ligt net tegenover de universiteit, we belden aan en werden begroet door Joe en 2 grote honden. Hij leidde ons door het huis, zo'n groot oud huis met houten vloeren, en we gingen de trap op naar de derde verdieping (er is ook een eigen ingang via een brandtrap aan de achterkant van het huis). De studente die er nu woont liet ons binnen, en ik zag meteen op Bart's gezicht dat hij dit apartement wel zag zitten. Ik geloof dat hij meteen bekeerd was in zijn idee om in het universiteitsapartement te blijven zitten (we vertelden hem later dat het meisje niet bij het apartement inbegrepen is :) Er is een kleine huiskamer, 2 kleine slaapkamers (waarvan eentje zonder raam), een badkamer, en een kleine keuken. De keuken was wel iets aparts, het was onder het schuine dak gebouwd. Om erin te komen moet je eerst een stapje af, dan weer een stapje omhoog, en zelfs ik moest een beetje bukken om door de deur te komen. Bart met zijn bijna 2 meter moest flink bukken. Nu is de keuken toch iets wat ze niet veel gebruiken.

We gingen weer naar beneden om naar het tweede apartement te kijken. Dit is in een omgebouwde garage. Er is een huiskamer, keuken, badkamer, en 2 slaapkamers. De studenten die er nu wonen waren niet thuis, maar het leek wel of er een bom ontploft was binnen. Ze hadden een flinke rommel, maar als je voorbij die rommel keek zag het er goed uit.

We namen afscheid van Joe, en zeiden dat we even zouden denken en terug bellen.
De locatie kon niet beter zijn, Bart hoeft de weg maar over te steken en hij is op school. Tim moet 10-15 minuten rijden naar zijn school, en er gaat ook 3 keer per dag een bus. De prijs is goed vergeleken met anderen die ik gebeld had. Er is nog altijd twijfel of het niet beter is om Tim weer thuis te laten wonen, maar na overleg besloten we om het garage apartement te nemen. We belden Joe weer terug en hij zou het huurcontract opsturen.

Nadat Bart en Tim deze apartementen gezien hadden zagen ze het helemaal zitten. Niels ook wel, want hij zegt "mooi, nu kan ik bij Tim en Bart blijven in plaats van met jullie op vakantie te gaan". Ja ja grapjas, dat zullen we nog wel eens zien!

Nu maar hopen dat dit een goede keus is om het zo te doen!

Labels:

zaterdag, november 15, 2008

Spelkamer

Op zaterdag is het jachtseizoen met geweren ingegaan, en het was meteen te zien en te horen. Overal langs de weg zag je auto's geparkeerd bij de beboste stukken, en in de verte hoorde je af en toe een knal. De vriend van ons buurmeisje is de afgelopen maand bijna elk weekend achter in ons bos komen jagen met pijl en boog, maar dat seizoen is nu afgelopen. Hij heeft 1 hert geschoten, en heeft ons er ook een stukje van gegeven. Hij wilde nog wel een tweede hert schieten, hij had nog genoeg deer tags die hij van anderen gekregen had (je krijgt maar een bepaalde hoeveelheid per persoon om te kunnen regelen hoeveel herten er gejaagd mogen worden). Ik weet niet of hij dat tweede hert gekregen heeft of niet. Hij zei dat hij er genoeg ziet in het bos. Er lopen er nog genoeg; vanmorgen opeens een geblaf van de hondjes, liepen er 4 herten op de oprit!

We hebben vandaag wat sneeuw gehad, het ziet er vanavond sprookjesachtig uit. Niet zo leuk voor kip nummer 2 die in de rui is gegaan, en nog wel erger dan de eerste. Ze zit te rillen van de kou!


Nog maar een stuk of drie veertjes heeft ze op haar nek!

Vrijdag heb ik de sneeuwbanden weer op de auto laten leggen, net op tijd voor de sneeuw. Terwijl ik op de auto moest wachten ging ik eens bij het leger des heils een kijkje nemen. Daar stond een spinternieuwe computertafel, iets waar Niels om heeft zitten vragen en wat we hem voor zijn verjaardag wilden kopen. Zijn computer stond nog steeds op een oud kastje dat vroeger gebruikt werd om hun luiers te verwisselen, en dat vond hij maar niks. Dus het kwam goed uit om dit te vinden, en ik heb het meteen gekocht en later opgehaald toen de auto klaar was. Het bestaat uit 2 tafels, bedoeld om in een hoek te staan.

Het was even puzzelen hoe we het in zijn kamer zouden zetten, en de kinderen kwamen op het idee om 2 computers naast elkaar te zetten. Niels heeft wel 3 keer gezegd hoe "awesome" hij het vindt om ze zo te hebben staan. De 2e tafel staat ook op zijn kamer, en ze hebben hun XBox naar boven gesleept en die staat daar nu ook op de kamer. Nou, ze hebben er wel echt hun spellenkamer van gemaakt. Wat een electronica!

Foto

Tim kwam gisteren thuis met de catalogus met cursussen van TC3, en kijk eens wie hij daarin vond:


Dat is Bart rechts op de foto, deze foto was tijdens hun biologie les op TC3.

Bart en Tim hebben allebei deze week hun lessen vastgelegd voor volgend semester. Zoals het er nu uit ziet zal Tim zeker 1 en misschien 2 lessen in de zomer moeten doen om binnen 2 jaar klaar te zijn, maar hij vindt dat niet erg om te doen. Bart denkt dat hij misschien ook een zomerles zal moeten doen. Zijn probleem is dat hij nog een keuzevak voor biologie moet doen, en de lessen die hij daarvoor zou kunnen doen zitten al vol of zijn op tijden dat hij een ander verplicht vak heeft. Het is soms moeilijk om het allemaal in elkaar te laten passen. In augustus zal hij ook zijn 'field study' voor biologie doen, dat is 2 weken lang in de Adirondacks. Ze zullen het nog druk krijgen!

woensdag, november 12, 2008

Vergaderen en meer

We vergaderen wat af op ons werk. Behalve de maandelijkse 'staff meeting' hebben we allerlei committees. Zelf zit ik in 2 committees waar ik wel achter sta. Het eerste is het "Nurse Practice" committee waar een paar mensen van elke afdeling inzit. Dit doe ik nu al zo'n 6 jaar, en ik heb het idee dat we wel wat bereiken, al zijn het soms maar kleine dingen. We proberen dingen te verbeteren, en zo veel mogelijk aan de hand van 'evidence based practice' te doen. Dus veranderen op basis van dingen die aangetoond zijn dat het de beste manier is om te doen. Zo hebben aan de hand daarvan de standaard veranderd van infusen. Voorheen mochten infuusnaalden maar 3 dagen blijven zitten, via research is aangetoond dat infuusnaalden 4 dagen kunnen blijven zitten, en nu is de ziekenhuisstandaard daaraan aangepast. Dat kan een patient wat naaldenprikken besparen.

Een ding dat steeds mis ging was het aftekenen van alle stappen bij een bloedtransfusie. Er werden altijd stappen gemist, of althans niet afgetekend. Een paar mensen waaronder ikzelf dachten dat het wel eens kon komen doordat het formulier zo druk is. Alles was zo dicht op elkaar gepropt dat het moeilijk was om te zien als je een stap miste. Volgens onze oude manager was het niet het formulier maar wij als verpleegkundigen die niet zorgvuldig waren. Eindelijk heeft er iemand geluisterd, en het formulier veranderd. Het is nu veel ruimer opgezet en overzichtelijker. Ik ben benieuwd of het ook werkelijk helpt en alles wordt afgetekend.

Het tweede committee waar ik aan deel neem is "unit council". In dit committee zitten verpleeghulpen en verpleegkundigen van onze afdeling. De bedoeling is dat dit een groep is die problemen van de afdeling bediscusieert en met oplossingen komt, aan de hand van shared governance. We bestaam nu anderhalf jaar, en het eerste jaar was een beetje rommelig. We wisten niet goed wat nu onze taken waren, kregen kleine dingetjes gedaan, maar wisten onze richting niet goed. Dit was helemaal nieuw voor ons: management die ons laat beslissen en niet van bovenuit opdraagt hoe alles te werk moet gaan. Een reden dat dit nog niet goed werkte bij ons is dat we wel gevraagd werden naar onze mening, maar in het eind toch de leiding was die de echte beslissing nam. We staan nog altijd in de kinderschoenen, maar er is met de nieuwe director weer nieuwe hoop.

Gisteren waren de jaarlijkse bijeenkomsten van het ziekenhuis, waarin de directeur onder andere uit de doeken doet hoe het ziekenhuis ervoor staat. Een soort "State of the Union" voor het ziekenhuis. Onze jaarlijkse bonus hangt af van de financien van het ziekenhuis, en hoe goed we het doen op de enquetes die de patienten insturen. Het blijkt dat het ziekenhuis meer verdiend heeft dan verwacht, maar ook veel meer kosten gemaakt dan verwacht. De balans is toch nog positief, en we hebben goede punten gescoord op de enquetes, dus wonder boven wonder krijgen we toch een bonus. Daar had ik helemaal niet op geteld. Wel zullen er volgens de directeur volgend jaar minder uitgaven moeten zijn. Vooral de uitzendbureau's en overtijd hebben gigantisch veel gekost. Maar ja, je moet wel je eigen verpleegkundigen goed behandelen om ze te behouden, en geen uitzendbureau's nodig te hebben. Een ander onderwerp dat hij aansneedt was de patienten veiligheid en 'clinical excelence', dus klinisch heel goed zijn. In mijn ogen was er de laatste jaren teveel de nadruk op patienten tevredenheid. Hoewel dat ook heel belangrijk is, want dat brengt patienten binnen de deuren, maar met de nadruk niet op clinical excelence is er meer kans op fouten ingeslopen.
Waarom moet er toch altijd eerst iets gebeuren voordat er actie ondernomen wordt? Luister naar je verpleegkundigen is mijn motto.

Vandaag was er weer een ander soortige bijeenkomst. Ik had in mijn boek Health Care Policy and Politics al wat gelezen over de Robert Wood Johnson Foundation, en het klonk heel goed. Een tijdje geleden zijn 2 mensen van onze afdeling, samen met nog een andere groep van het ziekenhuis naar New Orleans geweest naar een bijeenkomst over Transforming Care at the Bedside (TCAB). Ik heb nog niet alles op deze website bekeken, maar wat gezegd werd door een arts in de video was al super "Het duurde niet lang eer ik door had dat de mensen die al het werk doen de verpleegkundigen zijn. De artsen lopen in en uit, maar als de patienten werkelijk zorg nodig hebben zijn het de verpleegkundigen die het doen." Opvallend was dat iets anders wat in de video gezegd wordt, ook gezegd werd door iemand van de leiding vandaag. Dat alle aandacht naar de IC's en eerste hulp gaat, maar dat de meeste mensen in een ziekenhuis op een med/surg (interne/chirugie) afdeling terecht komen. Hallo! Dat zeggen we al jaren. Alweer terug naar 'luister naar je verpleegkundigen!' De verpleegkundigen die dit lezen raadt ik aan om die website eens te bekijken.

Maar goed. De mensen kwamen heel enthousiast terug van New Orleans. Het programma waarover ze geleerd hadden laat de mensen die op de med/surg afdelingen werken zelf een probleem benoemen en dan oplossen door het in kleine stappen in te voeren. De bijeenkomst vandaag was om te brainstormen over patienten die vallen te verminderen, en om teamwerk te verbeteren. Alle ideeen werden opgeschreven en onderverdeeld in gemakkelijk of moeilijk te verwezenen, en goedkoop of duur. We zullen beginnen met de kleine veranderingen. Dit is nou net wat ik wil zien op de afdeling! De leiding die degene die er elke dag werken de mogelijkheid geven om nieuwe dingen te proberen en te zien of het werkt.
Ik ben er wel enthousiast over, en hopelijk gaat dit niet uitlopen zoals onze mislukte poging om een magneet ziekenhuis te worden. We moeten maar met het nieuwe motto van de VS denken: "Yes, we can!"

Labels:

zaterdag, november 08, 2008

Botje

Het gaat met de financien nog goed genoeg om een bot te kunnen kopen voor Kibbels en Bits. Hier kwamen de kinderen mee aanzetten. Het was de eerste keer dat de hondjes zo'n groot echt bot krijgen, en ze waren er eerst heel wantrouwig over tot ze doorhadden dat het echt voor hun was.



donderdag, november 06, 2008

Weer vanalles

Dinsdagavond waren we net op tijd thuis om te zien wie onze nieuwe president is en McCain's speech te zien. Van het feestvieren dat je mensen op tv ziet doen merk je hier niet veel, het is hier wel een heel democratisch gebied.
Verandering is goed, hopelijk zijn het veranderingen ten goede!

De voorstelling waar we naar toe geweest zijn was goed, bijna non-stop zang en dans, vond het af en toe wat 'sensory overload'. Het was "A Wild Party". Je hoort of leest wel eens dat de Amerikanen zo preuts zijn, dat zou je na zo'n voorstelling niet meer denken met onderwerpen als seks en drugs.

Ik heb een goede week uitgekozen om vrij te nemen. Het is erg mild weer voor deze tijd van het jaar, met temperaturen tussen t-shirt en truien weer. Goed om buiten te zijn. Gisteren heb ik een heel eind gelopen met de hondjes, en in de tuin wat laatste karweitjes om de dingen klaar te maken voor de winter. De bloembakken zijn opgeruimd, en de ouden planten uit de tuin gehaald.

Vandaag was zo vreemd; hier scheen de zon, maar Ithaca lag in een dikke mist gehuld. Toen ik in de stad kwam was er net een ongeluk gebeurd. Motorrijder tegen een auto, dat loopt nooit goed af. De ambulance en brandweer was er al bij. De mist zal zeker een rol gespeeld hebben in dit ongeluk.
Later toen ik weer terug naar huis reed, reed ik weer de mist uit en de zon in, heel raar.

Niels zegt al een tijd dat hij de treintjes van zijn kast af wil hebben. Het is toch ook niks voor een bijna 15 jarige, die treintjes. Er hebben wel al jaren posters op gehangen, dus zo erg was het ook alweer niet. Vandaag heb ik de kast geschuurd, en van een eerste laag verf voorzien. Er moet nog een tweede of misschien derde laag op.


Die treintjes heb ik erop geverfd toen we nog in Doenrade woonden, dus al erg lang geleden. Nu zijn ze weg!

In de tuin heb ik het hekje eindelijk opgezet dat pa gemaakt heeft.


Ma had het geverfd, dat was een priegelwerk! In de lente kunnen de plantjes gaan klimmen.

Dan nog even dit, de kip die in de rui is:


Niels noemt haar de "zombie chicken". Ze ziet werkelijk niet uit.

Labels: ,

dinsdag, november 04, 2008

Klaar!

Klaar! Ik heb gestemd. Onze 'polling place' is in de basisschool. Vanmorgen vroeg eerst naar een vergadering op mijn werk en erna stemmen. De helft van de gymzaal was opgezet als stemplek. Ons gebied is verdeeld in 2 districten, ik moest eerst op een kaart kijken welk district wij ook alweer zijn: district 1 dus. Er stonden 2 tafels waar de vrijwilligers zaten die helpen met de verkiezingen. Er was helemaal geen wachttijd, maar dit is ook niet zo'n dichtbevolkt gebied. Bij de district 1 tafel werd mijn naam opgezocht in een groot boek. Daar stond een copie van mijn handtekening bij, en zonder te kijken naar die copie moest ik tekenen. Er komt geen identificatie bij te pas. Daarna in een oud stemhokje, waarvan er 4 stonden.
Het is zoiets:


Je trekt aan de hendel, waarmee de gordijntjes dicht gaan. Dan zet je de knopjes om van de kandidaten die je wilt, en zet de hendel weer terug. Niks electronisch nog hier.

Dat was het. Ik kreeg nog een sticker met "I voted".



Ik vindt het toch wel speciaal dat ik hier nu mag stemmen hoor! Ik ga nu echt niet de hele tijd zitten kijken naar alle speculaties op tv hoor, en vanavond gaan Micky en ik lekker naar een toneelvoorstelling.

maandag, november 03, 2008

Nog even!

We zijn er bijna! Nog 1 dag en dan weten we wie de nieuwe president is. Na twee jaar verkiezingsstrijd zijn we er denk ik allemaal wel meer dan een beetje doodziek van. Wat een gegooi met modder en halve waarheden. Ik vraag me af of deze twee wel de beste kandidaten zijn of de beste kandidaat ergens tussen de afvallers zit. Het is maar wie de langste adem en het meeste geld heeft die vol kan houden. Ik heb het gevoel dat we op een spitsing staan. Welke weg gaat Amerika inslaan?

Hoe ze allebei ook over over "the issues" denken, welke wetten er aangenomen worden en wat er werkelijk bereikt zal worden zal van veel meer dan alleen de president afhangen. Voordat er iets wet wordt stroomt er heel wat water door de Maas!

Jammer vindt ik dat de presidentsverkiezingen het hele beeld in beslag nemen, terwijl de staatsverkiezingen net zo belangrijk zijn, en in sommige opzichten nog belangrijker, want ze kunnen het dagelijkse leven nog meer beinvloeden dan de federale regering in sommige opzichten.

Dat het een historische verkiezing is is zeker. 43 jaar na de Voting Rights Act die alle African Americans stemrecht gaf, en 88 jaar nadat het stemrecht voor vrouwen aangenomen is, krijgen we of de eerste African American president, of de eerste vrouwelijke president.

Mijn eigen stukje historie: dit is mijn eerste presidentsverkiezing waar ik in kan stemmen. Waar ik op stem zal ik hier niet vertellen.

Hoe het ook verloopt, er zullen veel teleurgestelde mensen zijn, en net zo veel blije mensen. En dan kunnen we eindelijk eens verder met andere dingen, en het echte werk. Doet me een beetje denken aan het einde van de "Truman Show"; "Let's see what else is on." Of gaan we weer 6 weken lang stemmen tellen?

zondag, november 02, 2008

Park werk

Op donderdag kwam Bart speciaal thuis om met de hondjes naar Taughannock Falls te gaan en ze aan zijn collega's te laten zien. Zoiets vindt hij wel leuk. Ik wilde ook wel mee voor een wandeling, en we zijn samen naar de waterval gelopen. Leuk om Bart te horen vertellen over het park, welke bomen omgevallen waren, en waar de stenen omlaag gevallen waren.


Hier en daar is er nog wat kleur.


Waterval met mist.


Je voelt je klein als je naar boven kijkt naar de rand van het ravijn.


Waterval


Blauw water. Alle boten zijn weg voor de winter.

Je zou denken dat Bart’s werk bij het state park ontzettend saai is. Niets is minder waar, hoewel er ook wel wat saaiere dagen bij zijn. Hij komt met zo veel verhalen thuis.

Meestal staat hij bij de ingang om entree te heffen. Lijkt heel saai, maar op een zonnige dag in het weekend is het ontzettend druk, en wat hij binnen haalt loopt in de duizenden. Het geld wordt regelmatig opgehaald door iemand van het kantoor, anders zou je je er nog onveilig bij gaan voelen.

Op regenachtige dagen is het natuurlijk niet druk, soms verveelt hij zich wel eens, maar meestal leest hij dan. De Lord of the Rings serie is al stukgelezen, science fiction boeken, Cronicles of Narnia, hij verslint het allemaal. Dat voor een kind dat vroeger een gruwelijke hekel had aan lezen. Als school weer begonnen is krijgt hij heel wat huiswerk gedaan op zijn werk.

Bij de entree krijgt hij met alle soorten mensen te maken. Meestal niet moeilijk, maar sommigen willen niet betalen en gaan met hem in discussie: “maar mijn belasting geld betaald hier toch voor”, in die trand. 65+ers met een New York rijbewijs kunnen gratis in het park, maar als je uit een andere staat komt moet je betalen, en als ze hun rijbewijs niet bij zich hebben ook. Sommige mensen draaien zich om als ze er achter komen dat ze moeten betalen. Er zitten ook schreeuwers tussen, maar Bart blijft heel kalm, en hij laat niemand door zonder te betalen. Ook ons niet!

Mensen stellen de gekste vragen aan hem, en soms ook de meest domme. Er staat een groot bord of het zwemgedeelte open is of niet, maar sommigen kijken er niet naar en vragen het hem. Ik zou waarschijnlijk ook iemand zijn die het niet zou zien. Of de vraag aan welke kant van het park de waterval is; bij de ingang van het park zie je het meer liggen, aan die kant dus nooit een hoge waterval liggen. Hij heeft wel geleerd met al deze mensen om te gaan, en vergaart zo heel wat mensenkennis.

Op een dag kwam hij thuis, zeggend dat hij wel een heel interessante dag had gehad. ’s Morgens was er een grote camper gekomen met meisjes, allemaal fotomodellen, die bij het park foto’s gingen maken. Hij had er vanalles over te zeggen, de meisjes vond hij wat mager. Het was een koude dag en ze stonden te rillen in hun bikini’s.
Diezelfde dag had hij een melding van een bezoeker gekregen dat er een wasbeertje met hondsdolheid in het ravijn rondliep. Even later liep het beestje naast zijn ingangshok, en hij probeerde dit te melden met zijn radio. De mensen op het kantoor reageerden op zijn aandrang tot spoed laconiek met wat is er aan de hand? Eh, een wasbeertje met hondsdolheid dat nu richting speeltuin loopt! Ze riepen meteen iemand op om hem te vangen, maar toen konden ze het beest niet meer vinden.

Sommige dagen zit hij bij ‘maintainance’. Hij moet dan vanalles doen, het minst populaire is de wc’s schoonmaken. Hij zegt altijd dat de vrouwen wc’s het vieste zijn met hun “little products”. Zelf heeft hij het nog niet meegemaakt, maar hij heeft wel de verhalen gehoord wat ze allemaal vinden: ontlasting in de douche, of op de muren en in de spoelbak. Het is toch niet te geloven.

Bij het onderhoud doet hij verder allelei andere taken, zoals gras bijwerken met de weed-eater, rommel op de paden opruimen, helpen met omgevallen bomen opruimen, en gaten graven voor nieuwe afvoerleidingen. Hij vindt het leuk als hij de grote truck mag rijden. Soms helpt hij met de cabins schoonmaken. Hij wordt daar wel zijn schrik voor spinnen kwijt.

Hij heeft ook al eens met de ranger rondgereden in zijn electrisch karretje. Dan houden ze vooral de mensen in de gaten voor illigale activiteiten. Vooral zwemmen onder de watervallen is streng verboden, en ook zwemmen in het meer, behalve waar de badmeesters zijn. Op beide plaatsen zijn in de afgelopen jaren mensen omgekomen, dus logisch dat ze daar goed op letten.

Een van zijn favoriete dingen is om parkeerwachter te spelen. (Lijkt hij een beetje op zijn opa?) Op sommige zaterdag avonden in de zomerweekenden zijn er concerten in het park die ontzettend druk bezocht worden. Er zijn dan niet genoeg parkeerplaatsen, en auto’s worden op het grasveld geparkeerd. Hij helpt mee om dat in goede banen te leiden. Laatst was hij zo trots dat hij het dubbele aantal auto’s op het veld had kunnen plaatsen. Hoe dan? Hij had ze zo dicht op elkaar laten parkeren dat sommige mensen amper hun deur open konden :)

Dit was zijn derde zomer hier, en hij heeft heel wat ervaring opgedaan!

Labels: ,

zaterdag, november 01, 2008

Poster

Nu heb ik dan de hele week vrij! Ik heb teveel vakantie uren verzameld, en er moet wat van opgemaakt worden anders wordt ik ze kwijt. Eigenlijk een luxe probleem. Nu is het lang niet altijd mogelijk om vakantie te krijgen wanneer je wilt, zoals in de zomer. Ik ga komende week gewoon wat thuis aanmodderen. Helemaal vrij ben ik toch niet, er zijn 2 vergaderingen waar ik naar toe ga. Ook maak ik het komende dienstrooster samen met iemand anders voor de dagdienst. Sinds een half jaar of zo doen we dit om de beurt, geen gemakkelijke taak!

Het is tevens "Medical Surgical Nurses Week", voorheen was het altijd maar voor 1 dag. We hebben er nooit iets voor gedaan. Wel leuk hoe het een sneeuwbal effect gehad heeft; ik stelde een paar maanden geleden voor iets in deze week te doen. Bij de ingang van het cafetaria is vaker een of ander 'display' als er iets gevierd wordt. Mijn idee was om dit voor onze afdeling ook te doen, en zo onze afdeling een beetje naar buiten te brengen.

Laatst was er een "Customer Service Fair" en het ziekenhuis had allerlei posters gemaakt met foto's van werknemers erop en die hingen daar. Hoe ik ook keek, ik zag niemand van onze afdeling, terwijl we de grootste afdeling van het ziekenhuis zijn. Ik was meer dan een beetje geirriteerd, en zei dat ook tegen iemand die ze gemaakt heeft. Hij zei dat hij alle leidinggevenden ge-emailed had, en dat hij van onze afdeling geen respons kreeg. Ik vroeg onze manager, en die zei dat het was omdat we niemand van onze afdeling in het customer service committee hebben zitten. Ja, zal wel.

Dus nu heb ik samen met iemand anders een poster gemaakt, en toen onze nieuwe director hoorde dat we dit wilden doen zei ze meteen dat we meer moeten doen voor onze afdeling. Dus de hele komende week is er elke dag een andere activiteit om de afdeling te vieren. Veel dingen hebben met eten te maken (hoe kan het anders), maar ook een competitie om in het kort te vertellen wat med-surg is bijvoorbeeld.

De poster is mooi geworden, ben er best trots op. Er hadden nog wel wat meer foto's bij gekunt, maar het is moeilijk om mensen bij elkaar te krijgen als het druk is!



Vanmorgen ben ik naar het ziekenhuis gegaan om het op te zetten. Ik kreeg er goede opmerkingen over. Alleen een persoon begon te zeuren dat haar foto er niet bij stond. Ik legde uit dat ik niet iedereen te pakken had gekregen. Wat ik haar had moeten zeggen is dat ik waarschijnlijk foto's heb gemaakt toen ze ontslagen was, voordat ze weer opnieuw aangenomen is. Sommige mensen is het echt noooooit goed.

Behalve foto's heb ik informatie over medical-surgical verpleging erop gezet, en antwoorden op de vraag "waarom kies je voor aan med-surg verpleging, wat maakt dit een speciale plaats om te werken?" Die vraag had ik rondgedeeld, en mensen konden hun antwoord opschrijven. Ik heb minder respons gekregen dan verwacht, maar toch nog genoeg om op de poster te zetten. Mijn eigen antwoord: I like Med-Surg because there is always something new to learn. There is such a large amount of knowledge you need. I like it that I get to meet people of all walks of life, of all ages. This makes it very interesting. It is a difficult place to work, but at the end of the day, I hope to have made a difference in someone’s life. Maybe by teaching a diabetic how to inject insulin, or maybe by preventing some complication of illness, or “just” giving a smile in a difficult moment."

Opvallend was dat alle antwoorden wat met elkaar gemeen hadden, terwijl niemand met elkaar overlegd had: de grote hoeveelheid kennis je moet hebben, de grote variatie aan mensen en ziektebeelden die we zien, en dat je je nooit hoeft te vervelen.

Verder had ik aan onze oude director ook nog gevraagd om wat info te sturen voor op de poster: hoeveel patienten we op onze afdeling krijgen. Toen ik die nummers binnen kreeg viel ik bijna van mijn stoel. Als ik zo zou moeten schatten zou ik 600 zeggen. Het echte aantal ligt tussen de 1130 in juli, en 1311 in januari dit jaar! Ik heb hier en daar collega's eens gevraagd om te schatten, en niemand die ook maar in de buurt kwam. Ze stonden allemaal versteld toen ze de nummers hoorden. We weten gewoon niet wat we met z'n allen klaar spelen, hoeveel mensenlevens we in handen hebben en we invloed op hebben.
Bart heeft het in een mooie grafiek gezet voor op de poster, het ziet er goed uit.

Labels:

Who links to my website?