Stinkdier en Katrina

Vanmorgen zat ik buiten op het terras en hoorde ik opeens een dier schreeuwen. Ik keek de tuin in en daar rende een klein stinkdiertje! Het beestje rende als een gek scheeuwend naar het kippehok, onder het hok, weer terug eruit, tegen het kippegaas, en toen zigzaggend over het gras weer het bos in. Even later rende het nog altijd schreeuwend richting buren. Ik denk dat het beest hondsdolheid heeft. Een stinkdier is een nachtdier en schuw en dit was pas de tweede keer dat ik er een zag.
Ik belde meteen de buurvrouw op, want ze heeft honden en katten die altijd buiten lopen. Daarna heb ik geprobeerd uit te zoeken wat je nu met zo'n beest moet doen. Eerst belde ik het nummer onder "rabies" in het telefoonboek. Dat bleek het Health Department te zijn. Die kunnen pas iets wat doen als er iemand gebeten is. Overigens is er vorige week nog een meisje door een hondsdolle bever gebeten toen ze aan het zwemmen was, ongeveer 20 kilometer hier vandaan.
Het tweede nummer dat ik belde was ik de sherriff. Die gaven me weer een ander nummer, deze keer een soort "animal control" persoon. Die man vertelde me dat hij dieren vangt en doodmaakt, en je moet ervoor betalen. Ondertussen was dit stinkdier alweer het bos in, dus op het moment hoeft hij niet te komen. Ik heb zijn nummer in elk geval als we het stinkdier weer zien. Hopelijk niet.
Dit alles lijkt me niet zo'n goede manier om van hondsdolheid af te komen Nu kan dit diertje weer andere dieren infecteren. Als je er echt wat aan wilt doen moet je verdachte dieren af maken.

In het nieuws gaat alles op het moment over Katrina. Het is een lelijke storm! Ooit heb ik eens een documentaire gezien over orkanen en wat er gebeurd als een orkaan met een kracht van 5 New Orleans recht raakt. Het grootste gedeelte van de stad ligt 2 meter beneden zee niveau, en het water moet constant weggepompt worden. Hopelijk houden de dijken het. Klinkt een beetje als Nederland.
De mensen worden massaal geevacueert, maar er zijn er veel die geen vervoer hebben en in een football stadion ondergebracht worden. Dat lijkt me ook afschuwelijk, ik kan me niet voorstellen daar te zitten met kleine kinderen.
Nou, morgen zullen we zien. Ik hoop maar dat het niet zo erg wordt als het kan zijn.
Hier komt woensdag de regen van deze orkaan. Wat is dat toch met ons dat het altijd regent als we naar een vliegveld gaan? We gaan namelijk die dag Anais ophalen in Philadelphia.

Gisteren ben ik begonnen met mijn on-line les, "introduction to literature". De eerste les was een orientatie over hoe de on-line lessen in zijn werk gaan. Daar alleen al deed ik meer dan 2 uur over, maar ik geloof dat ik het behoorlijk door heb. Ik ben begonnen met het leeswerk, en nu zijn er discussies over. Verder zijn er een paar quizes, mini-proefwerkjes, die doe ik dit weekend. Nu ben ik er vol enthousiastme mee bezig, en hopelijk blijft het. De kinderen vinden het wel leuk dat ik huiswerk heb!

Het weer is nog altijd heerlijk, niet benauwd en lekker warm. Eigenlijk wordt het hoog tijd dat het een keer regent, alle gras is dood, en veel bomen verliezen al hun bladeren. In de beek staat hier en daar nog een klein poeltje water, maar het meeste ligt hartstikke droog. Zo droog heb ik het hier nog nooit gezien.
Ik probeer iedere dag wat met de kinderen te gaan doen; gisteren hadden we Micky tijdens zijn luchpauze opgehaald en zijn we gaan picknicken en wandelen in een park bij Cornell. Vandaag kreeg ik de kroost niet in beweging.

Ik was zelf een paar uur weg naar een in-service op het werk. Het ging over tuberculosis en ik heb er veel van opgestoken. De verpleegkundige van het county health department vertelde er heel interessant over. Veel over de laatste research en behandeling. Wist je dat er maar 6 TB baccilli voor nodig zijn om je te infecteren? Brrr. Dat is maar een klein hoestje van een geinfecteerd iemand.
Hij had ook een wereld kaart bij zich waarop stond hoeveel TB in verschillende landen voorkomt. In Amerika 9 op de 100.000, en Nederland stond er als klein vlekje tussen in Europa met hetzelfde nummer, terwijl het in de rest van Europa de aantallen iets hoger liggen.
Ongeveer een derde van de wereldbevolking is besmet, maar de meesten krijgen nooit actieve TB. Het kan wel 60 jaar latent liggen tot het lichaam verminderde weerstand heeft en het de kop op steekt. Juist omdat we het hier niet zo vaak zien kan het wel eens over het hoofd gezien worden en ondertussen heel veel mensen besmetten.
In ieder geval helpt zo'n in-service om ons er meer alert op te maken.

Studeren en wandelen

Gisteren was er een korte les op TC3 over hoe je een on line les moet nemen. Ik ben daar samen met Bart naar toe geweest, zodat hij de school een beetje kon bekijken. Hij was er nog nooit geweest, en het zal waarschijnlijk toch de plek zijn waar hij na high school een paar jaar naar toe gaat.
De les zelf was niet veel nieuws. Het meeste had ik zelf al kunnen lezen op de TC3 website.
Bij Bart maakte de school wel een goede indruk. Hij vond het wel leuk om te zien, en hij zei dat hij veel bekende gezichten zag van mensen die bij hem op school hadden gezeten.
Ik had ook nog mijn boeken nodig voor de lessen, en die heb ik bij de school gekocht. Jeetje wat zijn die duur! $150 voor 2 boeken!
Morgen begint mijn online les, de avondles begint pas over 2 weken.

De Cornell en Ithaca College studenten zijn weer terug in de stad. Dat verdubbelt het aantal inwoners en is goed te merken aan de drukte op de wegen. De winkels spelen hierop in en de benodigheden voor het op kamers wonen worden massaal verkocht. Kleine koelkasten, futons, computer spul en veel klein spul dat ze nodig hebben. Het is wel grappig om de jongeren voor het eerst in hun leven te zien winkelen voor deze dingen. Je ziet ze staan wikken en wegen.

Een paar weken geleden had ik hier een foto van Taughannock Falls geplaatst en vertelt dat we stenen naar beneden hadden zien vallen. Er waren daar toen ook mensen aan het zwemmen waar het niet mag. Gisteren is op die plek een vrouw omgekomen door vallend gesteente.
In het voorjaar wordt alle los gesteente verwijderd, maar niet op de plek waar ze waren, omdat het verboden gebied is. Er staan waarschuwingsborden, maar mensen zien het gevaar niet.
Ieder jaar gebeuren er ongelukken in de ravijnen, vooral doordat mensen niet op de paden blijven. Het is toch intens triest om op vakantie te zijn en dan gebeurt zoiets.

Het is nu wat koeler dan de afgelopen maanden en 24C voelt zich opeens koud aan. Het is wel een beter weertje om wat actiefs te ondernemen en vanmiddag ben ik met de kinderen en de hond naar Treman Park geweest. Het was niet eens mijn bedoeling om de paden te gaan lopen, maar alleen om ze buiten te krijgen. De kinderen kozen er echter zelf voor om de trails te gaan lopen, dat verraste me. Het was heel leuk. Op het laatst liep Niels wel te puffen. Het is een rondje wat je loopt, eerst naar beneden langs de watervallen en dan weer naar boven. Dat betekend veel trappen. Biego loopt er een beetje mank van. Voor de rest van de dag heeft hij uitgetelt gelegen.

Ladies Lounging

Na gisteren was het vandaag een gewoon dagje.
Gisteravond zei ik de kinderen welterusten met een "goodnight my fellow Americans". Dat vonden ze helemaal niet zo leuk, waarom weet ik niet, hihi.
Vanmorgen belde een collega, Hummy, op om me te vertellen dat ik nu ook radio bekendheid geniet. Het zal toch niet waar zijn dat ze dat stuntelige stukje hebben afgespeeld en dat zij dat net moet horen. Het was wel lachen. Maar goed dat ik het zelf niet gehoord heb, het is een radio station dat ik er nooit op heb staan.

Vanmiddag had Deb een "Lazy Ladies who Lounge day". Ik ken Deb al bijna sinds we hier wonen en Bart en haar zoon Alex zijn goede vrienden. We zijn goede bekenden, maar komen bijna nooit bij elkaar thuis. Nu had ik van een Ladies Lounching dag nog nooit gehoord, en misschien heeft ze het zelf verzonnen. Ze nodigde alle vrienden en bekenden uit om die dag bij haar aan te komen, gewoon waneer het maar uit kwam. Nu is het hier niet gewoonlijk om zomaar ergens onaangemeld te komen, een van de dingen die ik van Nederland mis.
Ik ging vanmiddag dus even bij haar aan. We hebben een hele tijd op haar terras gezeten en lekker gekletst. Ze hebben een boerderij en een geweldig uitzicht over een prachtig heuvel land.
Deb knutselt graag net als ik, en we hebben afgesproken om samen een tafel te huren met het Harvest Festival en proberen wat dingen te verkopen. Zij heeft kaarten en gedroogde bloemen en ik heb nogal wat gel kaarsen. Het is veel gezelliger om dat samen te doen dan alleen.

Verder heb ik vandaag samen met Bart wat stukken gipsplaat gehaald, en vanavond hebben we ze tegen de muur geschroefd. Zoals altijd is een klus die eenvoudig lijkt wat moeilijker in werkelijkheid. Het is de muur bij de voordeur, een heel onhandige ruimte om in te werken. Maar stapje voor stapje zal het wel lukken.

Groetjes van een Amerikaantje

Vandaag was het dan zover.
Om half een moest ik bij het gerechtgebouw in Ithaca zijn. Micky en de kinderen gingen uiteraard ook mee.
Beneden in het gebouw waren we vaker geweest, onder andere voor paspoorten voor de kinderen. Dit keer moesten we naar boven, waar de rechtzaal is. Het zag er precies zo uit als je op tv ziet, met een groot bureau voor de rechter en de jury banken rechts. Er waren al een heleboel mensen, en alle mensen die ingezworen zouden worden kregen een rode anjer met Amerikaans vlaggetje opgespeld.
Eerst kregen we uitleg over hoe de ceremonie zou verlopen, wat we met ons naturalisatie certificaat moeten doen, hoe we moeten registreren om te kunnen stemmen en hoe we ons Amerikaans paspoort kunnen aanvragen. Dit alles werd met wat humor erin uitgelegd door Jeff, de immigratie beambte die me vorige week geinterviewd heeft in Buffalo! Hij herkende me nog toen we om de beurt opgeroepen werden om onze greencard en nog een papier in te leveren.
Daarna hadden we nog een half uurtje voordat de rechter kwam en de echte ceremonie begon.
Hij kwam binnen, iedereen moest even gaan staan, mocht weer gaan zitten, en daarna werden alle immigranten naar voren geroepen en moesten we met de rechterhand omhoog de eed afleggen, door na te zeggen wat hij zei. Daarna de Pledge of Allegiance en we waren allemaal nieuwe Amerikanen.
We konden weer gaan zitten, er kwam een speech, een groepje violisten van Ithaca Talent School speelde "America the Beautiful", en daarna werden we een voor een opgeroepen om ons naturalisatie certificaat in ontvangst te nemen. Bij het oproepen van de namen werd gezegd van welk land de persoon kwam. De 29 nieuwe Amerikanen kwamen uit 19 verschillende landen, werkelijk alle hoeken van de wereld.



Toen we met dit alles klaar waren stond er wat koekjes en drinken voor ons klaar. Dat was voorzien door de Kiwanis Club. Wel leuk hoe verenigingen bij zo'n ceremonie bijdragen, onder andere de anjers die door de Bar Association (een vereniging van advocaten) gegeven werden.
Een vrouw van een locaal radiostation vroeg me of ze mij een paar vragen kon stellen, ja hoor. Toen kreeg ik een microfoon in mijn gezicht geduwd en vroeg ze me wanneer ik voor het eerst naar de VS kwam, wat het voor me betekende om nu Amerikaan te zijn en of ik in het begin hier moeilijkheden had. Heel stuntelig gaf ik wat antwoorden en ik hoop maar dat het niet uitgezonden wordt, of anders dat geen bekenden het horen!

Dat was het dan, en buitengekomen stond ik als nieuwbakken Amerikaan in het zonnetje. Niet dat er veel zal veranderen, maar toch een hele stap voor mijn gevoel.

Trots met m'n naturalisatie certificaat. Ik had wel een betere pasfoto moeten insturen!


Met mooie bloemetjes van Micky. Het vlaggetje kregen we er ook bij.

Bloemetjes

Mijn bloemen in de tuin hebben nog nooit zo mooi gebloeid als dit jaar. Ze houden wel van het mooie weertje, als ik ze maar op tijd water geef. Een lange tijd heb ik al als doel om altijd wat anders in bloei te hebben en het lijkt erop dat het me nu aardig gelukt is. Hier een paar foto's hoe het er nu uitziet.


Deze lelie doet het hier bijzonder goed, en ze komen overal vanzelf uit. De kippen moeten we nu zoveel in hun hok houden, want ze wroeten alles kapot.




Het tuintje voor.


De wagenwielen met Morning Glory.

Reisverhaal Adirondacks

Eindelijk heb ik een reisverhaaltje klaar over de Adrirondacks; http://reisverhaaltjeadirondacks.blogspot.com/

Nog altijd warm

Eindelijk heeft het een klein beetje geregend. Het is zo droog dat het gras onder de voeten knappert.
Vandaag was het de laatste dag van zomerkamp, maar Tim had nog een beetje keelpijn en geen zin om te gaan en dus ging Niels ook niet. Ze hebben thuis wat zitten spelen met de Lego en natuurlijk met hun videospellen.
Bart is alle Harry Potter boeken nog eens opnieuw aan het lezen, hij gaat er wel in op.

Nou, flaters slaan kan ik als de beste en zo ook vandaag weer. Ik stond met mijn boodschappen bij de kassa, en had mijn beurs in de auto laten liggen. Gelukkig was Bart bij me, en hij had zijn dikke beurs bij zich. Ik mopper altijd dat hij teveel geld bij zich draagt, maar nu was ik er blij mee. Dat zal ik nog vaak moeten horen denk ik.
Verder was het een rustige dag.
Ik kon mijn papier gaan halen bij de dokter, alle titers kwamen positief terug; ik ben dus voor rode hond, bof en mazelen immuun. Ik kan me niet herinneren dat ik die ziektes ooit gehad heb, maar zal er wel een milde vorm van gehad hebben.

Hier nog wat bloemetjes uit de tuin. Dit jaar bloeit er zo veel, dat ik er lekker van kan plukken en er nog genoeg blijft staan.

Een bijna-staatsburger

Het interview zit erop, en alles ging heel goed en vlot. Zo vlot dat we 10 minuten later weer verbaasd buiten stonden.
Micky en ik waren al vroeg ' s morgens vertrokken, om kwart voor zeven, en lieten de kinderen lekker thuis uitslapen. Om half tien waren we in Buffalo, een uur te vroeg voor het interview. We hebben nog een paar blokjes omgelopen, en bij een koffieshop koffie gedronken. Daarna naar het immigratie kantoor, wat er heel wat beter uit zag dan dat waar ik in Syracuse de vingerafdrukken moest doen. We moesten eerst door de security checks en konden toen naar boven naar het kantoor voor burgerschap. Nadat we daar even gewacht hadden kon ik naar binnen. Ik moest eerst zweren om de waarheid te zeggen en daarna ging de beamte alle papieren doornemen die ik ingezonden had. Hij zei dat ik beter mijn burgerschap aan kon vragen op basis van het hier meer dan 5 jaar wonen, dan het met een Amerikaan getrouwd zijn, dat was gemakkelijker, dus hij veranderde dat op de aanvraag. Ik had alle papieren meegenomen die op de toegestuurde lijst stonden, maar had er niks van nodig, alleen de greencard moest ik laten zien. Verder nog wat handtekeningen zetten.
Hij kon ook wel merken dat ik goed Engels sprak, maar moest me toch iets in het Engels laten schrijven; "She went to the bank". Ok, Engelse test achter de rug. Dan de test over de regering. Hij had de lijst met 100 vragen zoor zich en pikte er 10 uit om te ondervragen. De vragen die ik kreeg; hoeveel sterren heeft de Amerikaanse vlag, waarom zijn het er 50, hoeveel senators, waarom 100, wie maakt de wetten, noem de 3 takken van regering, wie was de eerste president, tegen wie vochten we in de Revolutionary war, wie was president tijdens de burgeroorlog. Dat zijn er 9, de rest ben ik even kwijt; hij gaf me per ongeluk 11 vragen.
Daarna kwam de verrassing; ik kan volgende week donderdag als burger ingezworen worden. Er worden drie keer per jaar, in april, augustus en november inzwerings ceremonies gehouden, en ik ben net op tijd voor die van de volgende week! Dat is al snel!
Op de brief stond dat dit interview wel 2 uur kon duren, dus we waren er heel verbaasd over dat we na 10 minuten al weer buiten stonden.

Daarna weer huiswaards. We dachten er nog even aan om nog wat anders te gaan doen, maar toen we naar huis belden bleek Tim niet lekker te zijn en dan wil je toch meteen naar huis. Hij is er ondertussen weer wat beter aan.
We hebben de kinderen de vragen die me gesteld werden ook eens voorgelegd, Niels wist de meeste antwoorden te geven. Er zit toch meer in dat bolletje dan je soms denkt.
Nou, nog 1 stap te gaan en ik ben een Amerikaan. Wat een vreemd idee.

Goed nieuws en studeren

Met Michael gaat het al stukken beter; Tim vertelde dat hij thuis was, maar de eerste 6 weken niks mag doen. Het had toch veel erger kunnen zijn, maar gelukkig dat het zo goed afloopt!

Tim had vandaag een uitstapje met de andere CIT's naar een laser tag en rolschaats plek. Niels had zich op kamp maar erg verveeld en ook vanmiddag, want Tim kwam pas om 5 uur thuis. Hij kan toch maar moeilijk zonder Tim, maar zal dit niet toegeven.

Micky had me een boek gegeven; The Complete Idiot's Guide to American Government. Dit zodat ik nog eens even wat meer zou studeren. Al woon ik hier al zo lang, de details van hoe de politiek in elkaar zit ontgaat me wel eens en ik had allerlei vragen. Ik geloof niet dat die test zo moeilijk zal zijn, maar ik wil geen flater slaan door het niet te halen. Ik heb vandaag een tijd in het boek zitten lezen, en sommige dingen zijn me toch wat duidelijker geworden.
Op de radio hoorde ik dat rechter O'Connor wil dat mensen wat meer over de regering leren; de helft van de Americanen kan de 3 takken van regering niet noemen. Hee, ik weet ze!

Van TC3 had ik een bericht gekregen dat ik bewijs van inentingen voor rode hond, bof en mazelen moest hebben. Die heb ik nooit gehad, maar je kan titers laten bepalen als bewijs van immuniteit. Ik belde mijn dokter op en kon vandaag meteen terecht om bloed te laten prikken. Als het resultaat bekend is tekenen ze een formulier dat ik door kan sturen naar TC3. Het is een staatswet dat iedereen die 6 of meer crediet uren neemt ge-immuniseerd moet zijn. Ik neem er dus 6, hoewel 3 ervan online zullen zijn. Maar om nu daarover met hun in discussie te gaan zal ook tijdsverspilling zijn verwacht ik. Dan maar zo. Ik ben benieuwd of mijn verzekering dit bloedprikken zal dekken. Inentingen voor volwassenen in ieder geval niet, voor kinderen wel.

Ongeluk

Het laat me niet los. Op woensdag is Michael, een CIT (counselor in training) van het zomerkamp onder een auto gekomen. Hij ligt met ribfracturen en een schedelfractuur in het ziekenhuis. Of hij nog steeds in kritieke toestand is weet ik niet, en we kunnen alleen maar het beste hopen.
Donderdag hoorden we wat er gebeurd was; hij woont vlak bij de school en fietste naar huis. Terwijl een auto hem inhaalde stak hij zonder te kijken de weg over en de auto kon hem niet meer ontwijken. Helaas had hij ook geen helm op.
10 minuten eerder liep hij nog te gekken met Tim toen ze klaar waren met kamp, en dan opeens zoiets, vreselijk. Tim fietst ook wel eens naar huis van kamp, er zijn geen fietspaden, en er wordt vaak veel te hard gereden. Een ongeluk is snel gebeurd. Vandaag zijn we gelukkig, maar er is geen garantie dat we dat morgen ook zijn.
Hoe Tim er mee omgaat weet ik eigenlijk niet. Hij praat er niet over, ik vraag wel eens wat, maar veel zegt hij niet. Donderdag zat hij wel eerst een tijd voor zich uit te staren en was wat aanhankelijker dan gewoonlijk. Gisteren hebben ze samen op kamp een kaart gemaakt voor Michael.
Ik moet er ook niet aan denken als je zoiets als bestuurder van een auto gebeurd. Dan vergeef je jezelf toch nooit.

Verder met wat lichtere kost.
Bart en ik zijn gisteren gaan bosbessen plukken. Er zijn veel U pick boerderijen in de buurt, waar je zelf het fruit plukt en het daarna laat wegen en aan de hand van gewicht betaald. Ik vindt het altijd leuk om te doen, maar Tim en Niels hadden geen zin, dus deden we het terwijl ze op kamp waren. Bart en ik hebben een uur geplukt om ieder een half emmertje vol te krijgen. Het was een heet karweitje in de volle zon. Het is een droog jaar en daarom waren de besjes erg klein, maar o zo lekker. Thuis heb ik meteen blueberry muffins gemaakt. Een paar zakjes in de diepvries en de rest werd opgesmikkeld.


Bart tussen de bosbessen

Gisteravond zijn we gaan picknicken in Taughannock State Park met broodjes van Subway. Tim en Bart kregen ruzie, niet zo leuk, maar later stopten we nog bij de beek die naar de waterval loopt en ze hadden het alweer bijgelegd. Oh tieners en hun problemen.


Niels in de beek

Taughannock Falls met bijna geen water. Hier vielen net wat rotsblokken naar beneden terwijl we er stonden te kijken, iets wat we nog niet eerder gezien hadden.

Over tieners gesproken, Anais heeft haar ticket geboekt en komt 31 augustus in Philadelphia aan. We gaan haar halen en gaan ook de stad bezoeken. Het zal heel leuk zijn om haar weer te zien!

Vannacht werden we met een schok wakker van een grote knal, het hele huis schudde ervan. Wat een onweer opeens! Veel heeft het echter nog niet geregend, alles is kurkdroog. Ik dacht zeker dat de bliksem ergens in een boom ingeslagen was dicht bij huis, maar alles staat er nog.

Het gaat verder z'n gangetje, Tim en Niels hebben deze week bijna elke dag een uitstapje van zomerkamp. Vandaag naar Sapsucker Woods, het vogelreservaat, morgen naar Taughanock Falls lekker zwemmen en donderdag naar het Hangar Theater.

Vanavond ging ik even een wandelingtje maken met Biego zoals we wel vaker doen, maar het verliep niet zoals gewoonlijk. Langs de weg zat een jonge vrouw huilend te praten aan haar mobiele telefoon. Dat zie je niet elke dag aan een rustige weg, dus ik vroeg of ik haar kon helpen en wat er aan de hand was. Ik kreeg een heel verhaal te horen; ze was net vanuit Californie vertrokken samen met haar vriend, ze hadden allebei net werk gevonden bij een restaurant in Ithaca, maar sliepen nog in hun auto. Het was haar even teveel geworden. Ik liep een stuk mee naar hun auto die een stuk verderop achter wat struiken verdekt geparkeerd stond.
Haar vriend sliep en heb ik dus niet ontmoet. Ze is even met mij naar huis gelopen; ik ken iemand die huizen verhuurd, en die heb ik opgebeld, maar ze hadden pas over een maand wat. Micky keek wel op toen ik met iemand thuiskwam!
Ze had voor vanavond een slaapplaats bij een van de mensen waar ze mee werkt . Ze zijn allebei grafisch ontwerpers, en hadden genoeg van Californie met de hoge kosten van leven. Dat is me ook wat om zomaar alles op te pakken en te vertrekken naar het onbekende. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en ik had haar ook aangeboden om hier te slapen, maar het was nu nog niet nodig en ja, we zijn voorzichtig.