Museum & Cornell

Het is opeens een beetje stiller in huis. Zondag is Bart vertrokken naar de Adirondacks voor zijn internship, en de berichtjes die we tot nu toe gehad hebben zijn goed en hij heeft het naar zijn zin. Het is nog maar het prille begin van 5 maanden, maar die start is er in ieder geval.

Na heel erg veel regen van de laatste paar weken, waar niet zomaar een buitje valt maar het met bakken naar beneden kwam, is het nu opeens snikheet, vandaag 36C. Dan doe je ook niet veel buiten.

Na school hebben we Giulia opgehaald; ik wilde haar nog altijd het Johnson Museum of Art laten zien. Eerst gingen we even naar Ithaca Falls, die achter de high school ligt.


Na al die regen zit er veel water in de waterval. Er waren mensen aan het zwemmen, het is bedrieglijk want er zijn toch wel verborgen gevaren. Gisteren is er iemand verdronken een stuk stroomopwaarts. Het water ziet er wel verleidelijk uit op zo'n warme dag.


Hierna op naar het museum. Giulia verbaasde zich erover hoeveel kunstwerken er waren van kunstenaars die ze in Frankrijk in hun les gehad hadden. Ze keek zich de ogen uit, dus dat was wel geslaagd.

Het uitzicht vanuit het museum is zo ongeveer het beste in de stad.




Daarna nog even naar een van de biblioteken, Uris Library. Giulia was er een keer met Bart geweest, maar ze wilde er nog foto's maken. Het is wel een plek die aan een Harry Potter film doet denken. Prachtig.

Bezoek!

Deze week stond er nog een leuk bezoekje in de planning, Jolande en Martien kwamen van Nederland aanwippen. Ze waren hier nog niet geweest, maar nu hebben ze dan eens gezien hoe wij hier wonen :)

Na al de regen van de laatste tijd was het gelukkig droog en konden we een paar van de state parks aandoen. Eerst naar Treman Park, waar helaas het mooiste stuk door het ravijn nog dicht was, en we daarom een stuk boven langs gelopen hebben zodat we toch de waterval konden bekijken.

Daarna naar Taughannock Falls, eerst naar het uitkijkpunt, en daarna door het ravijn gelopen.


Jolande en Martien


Vissen vangen?


Jolande and yours truly.

Het was heel erg leuk om ze te zien, en natuurlijk gaat dan de tijd veel te snel voorbij. Ze gaan de reis nog voortzetten in het westen van de VS, dus nog een goede reis gewenst!

Pa en ma amuseren zich hier ook prima en doen allelei klusjes voor ons. Niet dat ze de kost moeten verdienen hoor, maar ze zijn zo moeilijk in te tomen. Zo kregen we een boos briefje in de brievenbus van de postbode, met alles wat er verkeerd was aan de brievenbus. Het was ons ook wel duidelijk wat er verkeerd aan was, hij leunde namelijk gevaarlijk achterover, tot het punt dat hij bijna omviel. In de winter wordt alle sneeuw er tegenaan geschoven en wordt de boel scheef geduwd. Dus als we die niet binnen een week recht zouden zetten, zouden we geen post meer krijgen. Er zitten 4 brievenbussen op die paal, maar van de buren verwacht ik niks dat ze er wat aan doen, en pa heeft het weer mooi recht gezet. Hopelijk blijft het een tijd recht!

Graduation

Hoewel ik in december al klaar was met mijn bachelor's, was vandaag de graduation voor alle studenten verpleegkunde van Upstate Medical University. Het was al om half 10 's ochtends, en aangezien het bijna 2 uur rijden hier vandaan is zouden we dat nooit klaar spelen om met z'n allen op tijd daar te zijn. Dus gingen we zaterdagmiddag al weg en bleven we in een hotel. Een van mijn collega's zat in hetzelfde hotel, en ik kon haar zo haar cap en gown al geven die ik vrijdag opgehaald had.
We zaten in Embassy Suites, en hebben nog een trouwerij kunnen bekijken. Het hotel is zo gebouwd dat de balkons aan de binnenkant zijn en je op een pleintje met bomen en een vijver uitkijkt. Daar trouwde dus iemend, en het was wel apart omdat het een Schotse trouwerij was met doedelzakken en kilts.

We zijn samen gaan uit eten, en daarna gingen pa, ma, Micky en ik naar een receptie voor de geslaagden in een ander hotel. Daar waren 2 collega's van mij ook, maar we zijn niet lang gebleven, het was wat saai omdat we niemand anders kenden.

Vanochtend moest iedereen al vroeg wakker worden, wat voor sommigen altijd moeilijk is. Na het ontbijt gingen we naar de plaats waar de graduation was, en daar ontmoetten we de rest van de groep. We waren denk ik met een groep van zo'n 100 van het bachelor en masters programma verpleegkunde. Eerst de nodige speeches; ons ziekenhuis werd apart genoemd omdat we de eerste groep geslaagden zijn van het satelietprogramma voor bachelor dat door hun wordt gegeven in ons ziekenhuis.
Daarna liepen we om de beurt het podium op en kregen ons papiertje. Het echte diploma heb ik al lang binnen, dit was dus alleen een neppapiertje.



Daarna waren er een heleboel awards, dat was wel erg langdradig. Wel leuk dat 2 van ons groepje een award kregen. Daarna moesten er foto's gemaakt worden met z'n allen op het podium en was het klaar.



Het groepje van ons ziekenhuis met een van de professors.







Na de nodige foto's gingen we naar de receptie (ja, nog een), en daarna met de hele groep van Ithaca geslaagden en familie eten bij het Spagetti Warehouse. We hadden de Tomtom bij ons om het te vinden, maar toen we in de buurt waren zeiden we tegen elkaar 'dit kan toch niet.' Een buurt met allemaal vervallen fabrieken, maar daar lag het warempel. Wat een leuk restaurant! Het was ooit een pianofabriek, toen een tasjesfabriek, en daarna een warenhuis. Nu staat het vol met antieke spullen en dingen uit de jaren 50, heel leuk. Het eten was ook fantastisch, maar veel te veel en we hadden allemaal een bakje mee voor de lunch morgen. We waren met zo'n 20 personen en het was heel gezellig. Ook leuk om alle families van de rest te leren kennen. Een andere klasgenoot kwam ook nog. Haar was verteld dat ze nog niet kon slagen omdat ze nog 1 les moet doen, maar haar naam stond wel al in het boekje van geslaagden. Ze had vandaag dus ook mee kunnen doen met graduation, ik vond het wel sneu voor haar.
Van ma kreeg ik nog een heel leuk kadootje; een ring, maar wel een heel speciale. Het is de trouwring van oma met een steentje van ma's oorbel erop gemaakt. Zo lief.

Hierna weer terug naar huis, en de honden uit de kennel halen!

Compleet

Pa en ma zijn goed aangekomen woensdag. Micky en ik zeiden al 'o jee' toen we het vliegtuig aan zagen komen. Zo'n klein propellor vliegtuigje (Dixiechick beschrijft het precies zoals ze zijn), waar je door elkaar geschud wordt door de turbulentie. Het waaide, er waren wolken (= veel turbulentie), en het vliegtuig kwam vrij steil naar beneden met onderaan nog een scherpe bocht voor de landing. Net zoals we verwachtten stapte ma een beetje groen getint uit. Het duurde even voordat ze er van bijkwam.

Gisteren hebben we een rustig-aan dagje gehad, vooral thuis, en wat winkelen, en vandaag een toer-dag. We gingen naar Syracuse om mijn cap and gown te halen (en die van 3 collega's), en daarna door naar Binghamton om Tim te halen. Hij is klaar met zijn schooljaar. Veel spullen hoefde hij niet mee naar huis te slepen, want hij blijft in hetzelfde apartement. Hij moest wel afscheid nemen van zijn huisgenoten, want die slagen nu allemaal en volgend jaar krijgt hij allemaal nieuwe huisgenoten.
Het was lang rijden, maar nu is het gezin weer compleet. Voor een week tenminste, dan vertrekt Bart voor 5 maanden naar de Adirondacks (hoewel we hem vast wel een keer tussendoor zullen zien).

Einde semester

Het was de vorige week mooi en zonnig weer, heerlijk. Het nadeel was dat alles tegelijk hun stuifmeel in de lucht gooit. Ik dacht even dat er rook op de oprit hing, maar dat was het stuifmeel dat van de dennenbomen kwam in grote wolken. Er lag een dikke laag geel spul op de auto's en overal. Hatsjoe! Ik was er miserabel van, en was allang blij met de regen in het weekend wat alles lekker schoon spoelde. Alleen wil het nu niet meer ophouden!

De jongens hadden dit weekend een "schietwedstrijd." Ze hadden verschillende blikjes opgezet waar ze op schoten en zichzelf punten voor gaven. Natuurlijk moest Giulia ook meedoen.


Het eerste schot was al meteen raak!

De vorige week had ik de laatste dag voor mijn leerlingenbegeleiding. Het is goed gegaan, en ik vond het leuker dan ik ooit gedacht zou hebben. Het enige wat niet leuk is als er leerlingen zijn die het niet zo goed doen. Dat waren er 2 in deze groep, en gelukkig was er op de donderdag nog een andere begeleidster die goed geholpen heeft om ze weer op het goede pad te krijgen. Ik weet niet of het me alleen gelukt was. Echt moeilijk hoor om die gesprekken te voeren en die stress van hun te zien, en om ze te zien huilen omdat ze de stage misschien niet halen. Ze hebben het gehaald, en om die hele groep te zien groeien in hun kennis en zelfvertrouwen was gewoon geweldig. Er is zo enorm veel te leren voor hun, maar ik heb er zelf ook van geleerd. Ik ben al gevraagd om dit volgend semester ook te doen; ik moest eerst op mijn werk vragen omdat ik er toch 2 dagen vrij voor moet hebben van dat werk, en dat kon. Ik ga dan 2 ochtenden doen, dus de hele groep alleen, en dan ook nog eens de kersversen, in hun allereerste semester (die ik nu had waren 2e semester). Spannend voor mij, en ook een hoop werk omdat ik dan ook al hun evaluaties moet doen en verpleegplannen nakijken, maar nog spannender voor de newbies die nog nooit in een ziekenhuis gewerkt hebben!

Nog een

Nog maar een video. Wat doen verpleegkundigen nu eigenlijk de hele dag? Wat is er voor nodig om een verpleegkundige te zijn?



Wat denk jij? Alleen maar zorgen? Of nog meer?

Bliss

Als hier na 6 maanden winter de lente is aangebroken, als ik lekker buiten in het zonnetje zit te lezen, als ik de vogeltjes hoor fluiten, als het gras groen is en de bloesems bloeien, als ik met Muddles op het gras speel, dan denk ik "we wonen in een paradijsje." En als ik vanavond uitgeteld op de bank zit na een lange klim in het park begin ik deze schitterende omgeving weer te waarderen en herinner ik me we weer een van de redenen om hier te wonen. En dan gaat de lange winter snel de vergeethoek in.

Week van de verpleging.

"Trots om een 100% toegewijde, verzorgende, onderbetaalde, overwerkte verpleegkundige te zijn" staat er op mijn autosleutelhanger. Dit zegt het helemaal. Ik ben nog altijd graag verpleegkundige, en dat overwerkte valt momenteel wel mee, maar dat kan over een week weer anders zijn.

Deze week is het de week van de verpleging. Hiervoor was ik op zoek naar een goede video die de essency van verpleging voor mij weergeeft, maar ik heb het nog niet gevonden. Het wordt me al snel te zoetig. Bij alles wat met verpleging te maken heeft worden al snel de engeltjes erbij gehaald, en dat vindt ik ons dus echt niet. Dus dan maar deze, ik vond hem wel grappig.



Zo'n uniformen heb ik al lang niet meer gezien, maar de schrijver/zanger is duidelijk blij wat verpleegkundigen voor hem betekend hebben (heeft hij alleen vrouwelijke verpleegkundigen aan zijn bed gehad?) Dat deuntje blijft me nu in mijn hoofd plakken!

Moederdag

Ik hoop dat alle moeders een hele fijne moederdag gehad hebben!
Hier was het een rustig weekend thuis. Na alle drukte van de laatste tijd was het wel eens nodig om gewoon een weekend thuis te zijn. Het was stalend weer (waarom was het dat vorig weekend nou niet!), en we hebben buiten een inhaalslag opruiming en tuin onderhoudt gedaan. Het was heerlijk om buiten bezig te zijn, en het ziet er wat netter uit.

Ik had op Bibi's blog gelezen dat het Japanese knotweed eetbaar is, dat wist ik nog niet. Dus gisteren heb ik eens een recept uitgeprobeerd, knotweed squares. Ik vindt het erg lekker, maar de jongens krijg ik er niet aan om het te eten. Als we dat knotweed nu eens met z'n allen gaan oogsten, dan wordt het misschien in toom gehouden, want het is een vreselijke invasieve plant die al de andere planten verdringt.

Overstroomd meer

Het meer is momenteel overstroomd en Giulia had wat foto's gemaakt, hier een paar ervan;


Bart op een bankje.


Reflectie.

Dan die Muddles. Weken geleden hadden we haar een kussen in haar kooi gegeven en daar lag ze mooi op te slapen. Het was een test hoe ze het met een hondenbedje zou doen. Als ze het kussen met rust liet zouden we een hondenbed in haar kooi doen. Na weken van lekker op dat kussen liggen kom je thuis en krijg je dit te zien:


Nadat Muddles in een kussengevecht verwikkeld is geraakt!

Familie bezoek

De stilte in huis is oorverdovend. Zelfs de honden zijn moe en liggen in een diepe rust te snurken (nou ja, de snurker is alleen Kibbels). Waarom zijn ze zo moe? Ze hebben een druk weekend gehad en moeten bijkomen van het geaai van 3 kinderen. Dat zijn ze niet gewend!

Vrijdagmiddag kwam de familie na wat toeren door Virginia en Pennsylvania hier aan. Heel leuk om ze zomaar na nog geen hele week weer te zien. De honden moesten even aan de kinderen wennen en andersom ook. Bitz is erg schuw en verstopte zich het liefst; Kibbels kan het allemaal niet schelen, en Muddles wist niet wat ze ervan moest denken. Haar 'grote-honden-blaf' was wel erg griezelig voor de kinderen, maar alles wende toch wel snel, en diezelfde avond waren het vriendjes.

Het was Thomas z'n verjaardag, en ik had in huis wat versierd en een taart gemaakt. Dat vond hij wel leuk.




Kaarsjes uitblazen.


Zo goed waren ze die avond al aan de honden gewend! Vooral aan Kibbels dan, die zich alles wel laat gevallen.

Zaterdagmorgen gingen we wandelen bij Taughannock Falls, alleen Niels ging niet mee want die voelde zich niet lekker. Bart was aan het werk bij de ingang van het park. We gingen in het kantoor eerst een jaarpas halen, en ze kennen ons daar ondertussen ook als de ouders van Bart. We kregen zoveel lovende woorden over hem te horen dat we er van gingen blozen. Ze zullen hem daar nog missen.

De beek zat goed vol, en we liepen het pad naar de waterval. Vooral steentjes gooien vonden de kinderen wel leuk. Daarna gingen we nog even naar de speeltuin in het park. Het was overal flink nat, en het meer is overstroomd. Overal zagen we de schade van de storm die zelfs een zeldzame tornado in de county had veroorzaakt. Bart had al verteld dat er zo'n 9 bomen omgewaaid waren, en de afgelopen dagen zijn ze flink met de opruiming bezig geweest.
Ik heb geen foto's van deze dag; de batterijtjes van de camera waren leeg.

Ik had een avonddienst, dus wij gingen weer terug naar huis, en de familie ging verder richting stad.
Onverwacht zag ik Micky die middag nog; hij was uitgegleden en op zijn gezicht gevallen en kwam me samen met Gerard even opzoeken. Hij zag er een beetje gehavend uit, en er werd een foto van zijn neus gemaakt, gelukkig niet gebroken en alles is weer goed.

Op zaterdagmorgen gingen we naar Treman park. De kinderen mochten bij ons in het grote busje, dat was wel spannend. Muddles ging ook mee, maar ze heeft wat heropvoeding nodig want ze trekt veel te hard aan de lijn als ze andere honden ziet. Dat is een verandering van vorig jaar toen ze bang was van andere honden.
Het was een leuke wandeling. De ravijnen zijn nog dicht, maar je kunt de Lucifer Falls toch zien van bovenaf.

De family.



Hehe, even zitten.


Dit was de boveningang, we gingen daarna ook nog even naar de benedeningang, waar ik weer afscheid moest nemen omdat ik weer moest werken. Gelukkig kwam er deze keer niemand van de familie bij me op 'bezoek.'

Maandag hadden Bart en ik vrij, en moest de rest weer naar school of werken. De kinderen wilden bij Bart in de auto, dat vonden ze wel super hoor. Volgens hun is hij een goede bestuurder. Nog beter als papa. De jongens staan wel op een voetstuk!
We wilden naar het Sciencenter gaan, maar die blijkt op maandag dicht te zijn. Dan maar naar het Cayuga Nature Center, maar ook daar waren de deuren dicht op maandag. Binnen hebben ze wat dieren, maar je kunt altijd er altijd wandelen, dus dat hebben we gedaan. Dat was ook wel leuk, door het bos struinen, alleen wat modderig hier en daar.


Een hutje gevonden in het bos.

Daarna hadden we wel honger, en gingen we bij Wegmans een hapje eten. Het is een grote supermarkt, en er is een buffet met allerlei soorten eten. Je rekent af per gewicht. Ik koos eens voor Indiaas, Bart voor Aziatisch, de kids voor 'gewoon.' Daarna nog wat boodschappen gedaan, en nee, echt niet alle supermarkten in de VS zijn zo groot!


Zo is het wel heel Amerikaans met een papieren zak boodschappen!

Hierna gingen we Micky met een bezoekje vereren. In het gebouw zagen we deze robot lopen.


De studenten liepen rondjes met hem; ze hadden het oude record al gebroken, en wilden nu zien hoe lang de robot het vol ging houden met maar 1 keer opgeladen batterij. Ze waren al 26 uur aan het lopen, en de robot had er al 52 km opzitten (262) rondjes. De kinderen vonden het heel interessant! Ik heb een filmpje gevonden van januari, zo ziet hij er dus uit als hij loopt:



We liepen nog een eindje op Cornell en bekeken nog meer watervallen, maar daarna was het wel genoeg geweest.
Bij het busstation moesten we nog even stoppen voor foto's.


Schoolbussen.


Laat die nu net van het merk Thomas zijn.

Vanmorgen kwam het afscheid dan weer. Het was weer zo superleuk, en zo leuk dat onze kinderen de rest van de familie beter leren kennen. Dat zijn toch de dingen die je mist.


Nog even een keer meekijken op de computer.


Samen hondenbrokjes voeren. Misschien hadden we dat helemaal in het begin moeten doen! Ze liepen daarna nog snel ieder met een hond aan de lijn door het bos, en daarna gingen ze toch echt verder op pad.
De honden hebben nu echt afkick problemen, ze zullen het met wat minder aandacht moeten doen! En ik vindt het ook maar superstil in huis opeens!