Griezelverhaal

Deze week hebben we allerlei klusjes thuis gedaan. Het was lekker weer om buiten bezig te zijn, met genoeg zonneschijn. Pa heeft het dak van het buitenhok van de kuikens gemaakt, zodat ze buiten rond kunnen rennen. We laten ze ook wel eens los, en het is zo grappig om die kleintjes al in de zand te zien rollen en krabben. Mooi hoe dat instinct erin zit.

Toch is er iets mis gegaan en zijn we 1 kuiken kwijt. Het is een beetje een griezelverhaal, dus sla dit maar over als je een zwakke maag hebt.
's Nachts doen we het buitenhok dicht en slapen de kuikens in het binnenhok. Onderaan de hoek van de deur hebben muizen of grondeekhoorntjes een gat geknaagd van zo'n 4-5 centimeter rond. Daar passen de kuikens niet meer door, maar wat doen die gekke beestjes nou.... in plaats van op hun stok te slapen gaan ze allemaal op een kluitje voor dat gat liggen. Gistermorgen (ik heb het niet gezien omdat ik was werken) vonden mijn ouders een dood kuiken in het hok, met bloedspetters bij de deur. Een poot van het kuiken was eraf getrokken. We verdenken een wasbeertje, die door het gat gereikt heeft, een kuiken gepakt en het niet erdoor heeft gekregen. Wat een vreselijke dood voor dit kuikentje.

Een buurmeisje had gevraagd of ze kippen kon kopen, en ik had er een paar beloofd, maar nu wil ik er verder geen kwijt. Eens eerst kijken of we er niet nog meer verliezen.

Vanmorgen moest ik al vroeg de auto wegbrengen voor de jaarlijkse inspectie. Die was vorige week al half gedaan toen ik de sneeuwbanden liet verwisselen, maar ze hadden geen inspectiestickers meer. Dus nu op de laatste dag van de maand nog maar eens terug.
Terwijl ze aan de auto werkten gingen Micky, pa, ma en ik naar de McDonalds om koffie te drinken. 's Morgens komen daar veel ouderen, het werkt een beetje als een ontmoetingsplaats. Een oudere vrouw aan een tafeltje naast ons hoorde mijn ouders dialect praten, en begon wat te zeggen in het Duits. Ze had vroeger op school Duits geleerd, en kende er nog wat van. Ze begon een leuk praatje, en vertelde ook dat haar man een hele goede piloot is. Het bleek dat ze allebei nog vliegen in een kleine Cessna, vandaag was het geen goed weer ervoor zei ze, maar gisteren waren ze nog geweest vliegen. Ze zagen er zeker over de 70 uit, mooi dat ze dat nog doen! Dat zou je niet verwachten als je zo'n ouder echtpaar ziet.

Nadat de auto klaar was hadden we allerlei dingen te doen. Eerst het postkantoor: mijn handeltje in boeken loopt goed! Bart's en mijn studieboeken staan allemaal op Amazon, en 6 ervan zijn al verkocht, inclusief mijn verschikkelijke statistiekboek. Je verdient op deze manier in ieder geval meer dan om ze terug te verkopen aan de boekenwinkel op TC3.

Dan op zoek naar een nieuwe droger: die van ons is 16 jaar oud en doet het nog, maar droogt niet meer zo goed. Af en toe begint hij ook te ratelen. Om zo lang mee te gaan zonder problemen is wel goed, maar ondertussen zal het ook een energieslurper zijn. Het is trouwens een Kenmore, dus dat moet wel een goed merk zijn. Toch hebben we nu wat anders gekozen. Bij Lowe's hadden ze een flink afgeprijsde omdat er krassen op zaten. Die komen er hier ook wel op, dus dat maakte mij niks uit. Het is een Bosch, en hopelijk zal hij ook lang meegaan. Morgen komen ze hem al brengen.

Een droger is bijna onmisbaar. In de winter bevriest de was aan de waslijn, en op het moment hebben we een rupsenplaag. De was zou er vol mee zitten, om het over het stuifmeel nog maar niet te hebben. Ik zou me suf snotteren als ik dat stuifmeel in de handdoeken zou hebben zitten.

Het verschil in klantenservice was wel groot. Bij Sears en Best Buy stond er meteen iemand naast ons om ons te helpen. Bij Lowe's moesten we even zoeken om iemand te vinden, en dan was deze man, de manager nog wel, niet zo erg behulpzaam. Hij leek niet zo veel interesse te hebben om ons wat te verkopen. Voor levering moet je ook betalen, hoewel je het via een rebate weer terug krijgt. Wat daar nou het nut van is weet ik ook niet.
Dan zit er aan een electrische droger geen kabel, die moet er nog aan gemaakt worden. Er zijn namelijk drogerstopcontacten met 3 of 4 pluggen mogelijk. Wij wisten niet welke wij thuis hebben, volgens mij vond meneer manager dit nogal lastig van ons. Het was echter snel opgelost, ik belde Tim thuis op en die heeft even gekeken. We hebben 3 pluggen. Je moet het maar net weten.
Dan moest de manager de aanwijzingen naar ons huis intypen. Met 2 vingers superlangzaam typen, en later was hij vergeten de levering erbij te tellen en moest hij het allemaal nog een keer intypen.
Nou, er wordt op ons werk altijd zo gehamerd op klantenservice, en dit was wel een voorbeeld van hoe goede klantenservice een groot verschil kan maken. Als het niet zo'n goede deal geweest was was ik daar in het begin al weggelopen.

De volgende stopplaats was een grote plantenwinkel. Ik heb me ingehouden tussen al dat moois en heb snel wat plantjes bij elkaar gezocht voordat het begon te onweren. Vanmiddag heb ik ze in de mandjes en bakken geplant. Het ziet er mooi uit, en foto's volgen nog.

Terug in de tijd.

Gisteren waren Micky en ik 23 jaar getrouwd. Ik moest werken, dus dat vieren doen we nog wel een keer. Ik bedacht me dat ik 23 was toen we trouwden, dus nu ben ik half mijn leven getrouwd :)

Vandaag zijn we naar het Genesee Country Village geweest. Dit was iets wat ik al heel lang wilde, maar wat er nooit van gekomen is. Het is een museumdorpje ongeveer 2 uur rijden hier vandaan, met sommige huizen nagebouwd, en andere verplaatst naar deze plek. Alles is van de 19e eeuw en mensen in kostuum leggen van alles uit en spelen deze tijd na.

We reden via binnenwegen er naartoe, en omdat het Memorial Day was waren en in verschillende dorpen optochten. Ze waren telkens of nog niet begonnen, of net voorbij. Het was wel een mooi gezicht, de oude dorpen, met overal de vlaggen uithangen. We kwamen zelfs door de geboorteplek van Memorial Day, Waterloo.

Het Genesee Country Village was erg leuk en leerzaam. Natuurlijk moesten Niels en Tim voorheen protesteren, maar ze steken er allicht wat van op en amuseren zich toch best.

We namen eerst een kijkje in het koetsenmuseum, en daarna op naar het schoolgebouwtje. We namen plaats in de bankjes en konden op leitjes schrijven met krijtjes van zeep. Met een stukje wol kon je het weer uitvegen. De juf vertelde leuk over hoe het vroeger allemaal ging, en plaatste Tim in de hoek. Hij moest zijn neus tegen het bord houden waar ze een cirkeltje op getekend had. Dat deed hij niet. Vroeger zou hij een tik gekregen hebben!


Het schoolhuis.



Tim in de hoek.


Werktuigen waar pa vroeger ook mee gewerkt heeft. Het bracht wel herinneringen naar boven. Terwijl in dit dorpje alles zo'n 200 jaar oud is, is er ook in de laatste 50 jaar veel veranderd!


Een pioniershuis.


De waterput bij het pioniershuis. Zoiets hadden ze bij pa thuis ook vroeger.


In het pioniershuis. De vrouw had net het eten klaar en legde uit hoe het gekookt werd. Ze had pannekoeken van maismeel, water en zout gemaakt en een stuk vlees.


Deze man liep rond met een paar stieren.


De kleermaker.


De pottenbakker.


De wagenmaker.


Niels op een bankje.


Een kijkje in een van de vele huizen.


In de keukens van sommige huizen werd echt gekookt. Hier konden we wat proeven.






Dit was volgens de kinderen een spookhuis.
Wat ze niet wisten is dat meer mensen dit over dit huis zeggen volgens de museum website!




Een mooi huis, en dan staat er een "out-house" naast.




Mooie huizen.


Handgemaakte quilts.


De "general store."

Op een veldje kon je oude kinderspelen uitproberen. Ik probeerde de stelten, en kon zelfs na 30 jaar nog zo steltlopen! Tim en DaSom probeerden het ook, en ze hadden het zo te pakken.

Het was leuk om zo even terug in de tijd te gaan!

Pa en ma

Vanmorgen meteen even kijken waar pa en ma zitten:



Om half drie kwamen ze aan in Syracuse. We waren er net en daar kwamen ze al aan. Heel leuk!
Ze hadden half de Phicoop bij zich, we hebben weer proviant genoeg! Kaas, drop, koffie en Belgische bonbons. Zelfs een "Boer zoekt vrouw" paraplu! Ze hebben ook het goede weer meegebracht, dus die paraplu blijft voorlopig dicht!

The Class of 2008

Vanavond was Bart's diploma uitreiking. Een maand geleden twijfelde hij of hij wel mee zou lopen want niemand van zijn vrienden is klaar met de opleiding. Er zijn veel mensen die het niet halen om het in 2 jaar te doen. Ik ben dan ook duidelijk trots op hem!

Ik dacht eerst dat het om 7 uur zou beginnen, maar kwam er pas laat achter dat het om 6 uur zou zijn. Dan moest Bart ook nog eens 3 kwartier eerder aanwezig zijn, dus we moesten meteen de deur uit toen de kinderen van school thuis kwamen. Nogal stresserig.

Zo'n diploma uitreiking is een heel programma hier, op college nog een beetje officieler dan de high school was. Het is een mooie afsluiting van iets waar ze hard voor hebben moeten werken. Het doet wel wat hoor, als ze allemaal binnen komen. Daar loopt mijn kerel! Alweer een gedeelte afgesloten en op naar het volgende.


Bart loopt rechts van een meisje met blonde haren, als je hem eruit kunt pikken.



Na alle studenten komen de professoren binnen, allemaal ook in een gewaad met de kleuren van hun school.


Een zee van zwart. Bart zat helemaal vooraan links ergens. Die jongen die met hoofd en schouders boven de rest uitsteekt.

Eerst was er het welkomswoord en het volkslied. Het werd gezongen door een professor verpleegkunde die ik ken. Wauw, ik wist niet dat die zo goed kon zingen!
DaSom fluisterde mij toe dat dit de eerste keer was dat ze het volkslied hoorde sinds ze hier is. Ik keek haar verbaasd aan, hoe is dat toch mogelijk? Ze is inderdaad naar geen wedstrijden geweest, anders had ze het wel eerder gehoord.

Hierna werd er een gebed gezegd, onderscheidingen uitgereikt, en toespraken gehouden. Eerst een toespraak van een leerling, en daarna een oud-leerling van bijna 30 jaar geleden. Ze hadden allemaal wijze woorden voor de studenten. Over het niet uit het oog verliezen van dromen, wat anderen er ook van zeggen, om te blijven proberen, en zelf hun pad te maken. Om een pad te maken moet je vooruit en niet stil blijven staan, dat vond ik wel mooi gezegt.

De studenten werd gevraagd om hun "tassels" (de koordjes aan de muts) van de rechter naar de linkerkant te doen, en daarna gingen ze om de beurt het podium op. Er werden handen geschud, en officiele foto's gemaakt. Iedereen werd met naam genoemd en welke opleiding ze hebben gedaan. Als ze met 'honors' slaagden werd dat er ook bij gezegd.
Het duurde even eer ik door had wat de verschillende kleuren tassels betekenden. Zwart is de normale kleur, maar oranje krijg je als je met honors slaagt. Bart vertelde later dat je dan minstens een grade point average van 3.2 moet hebben, en dat hij er 0.002 punten voor tekort had. Maakt ook niks, gelukkig zit hij er niet mee.






Deze hele ceremonie duurde zo'n 2 uur, om 8 uur was het afgelopen, en we hadden nog niet gegeten. Dus dat was een goede gelegenheid om naar Applebee's te gaan. Daar hebben we lekker gegeten, en gekletst, en thuis was er taart!



Dat was graduate nummer 1, op naar de volgende.

Leuk gesprekje

Hoe iets toch onverwacht leuk kan zijn. Vlak voor het einde van mijn dienst ging ik nog even voor een collega haar patient's bloed prikken. Ik had er eigenlijk geen zin in, en wilde liever weg, naar huis. Maar hup, toch maar even doen. Ik stelde mezelf aan hem voor, en vertelde wat ik kwam doen. Daarbij vraag ik hem om zijn geboortedatum te vertellen, wat we samen met de polsbandjes met naam gebruiken voor identificatie. Hij noemde zijn geboortedatum met daarbij "The ripe age of 85." Zo begint het gesprek. "Ripe, he, how was it?" "Oh, it has been pretty good."
Dan vertelt hij. Na high school was hij in de navy gegaan, en in de tweede wereld oorlog piloot geweest voor vrachtvliegtuigen. Daarna was hij op Cornell terecht gekomen en daar nooit meer weg gegaan. Hij had bij de ROTC gezeten, in het gebouw waar Micky nu zit. Ik vertelde hem dit, en dat er vaker oudere mannen bij hem op kantoor komen. Ze vragen dan "waar zijn de vliegtuigen?" Vroeger hadden ze vliegtuigen in het gebouw staan, nu is het een grote sporthal.
Deze man had zelfs nog gevlogen op het oude vliegveld van Ithaca, waar nu alleen de hangaar nog staat die in een theater veranderd is (het Hangar Theatre genoemd).
Het was heel leuk om allemaal te horen, een stukje geschiedenis, en hij had zo veel plezier om het te vertellen. Dat zijn de onverwachte dingetjes die het leuk maken.

Verdovende middelen

"Diversion", in de verpleging wordt er "narcotic diversion" mee bedoeld. Iemand die verdovende middelen steelt, achter houdt, of het een patient onthoudt en voor zichzelf gebruikt. Het is schokkend als er opeens iemand op betrapt wordt waarvan je het helemaal niet verwacht had.

Hoe gemakkelijk is het? Op een dag kunnen we tientallen pillen en spuiten geven met verdovende middelen. We geven veel pijnstillers; Morfine, Hydromorphone, MS Contin, Percocet, Vicodin, Oxycontin, Oxycodone en ga zo maar door. Ook geven we kalmeringsmiddelen, en in de nachtdienst slaappillen. Makkelijk zat om af te tekenen dat je iemand 2 pillen geeft en je geeft er maar 1, of helemaal geen. Of wat zoutoplossing in die spuit in plaats van Morphine.

Niet dat het allemaal voor het grijpen ligt. We hebben een geautomatiseerd systeem, een zogenaamde Pyxis. Bijna alle medicijnen zitten hier in. Een arts schrijft een medicatie voor, copie gaan naar de apotheek die het in de computer invoert, en dan kunnen wij de medicatie uit dit apparaat halen. We hebben toegang met onze vingerafdruk en er is altijd te achterhalen wie wat er uit gehaald heeft. Als je een medicatie nodig hebt typ je de patient's naam in, al de voorgeschreven medicijnen komen op het scherm, je toetst in wat je nodig hebt, en een lade gaat open. In die lade zitten allemaal doosjes, en het dekseltje van de medicatie die je ingetoetst hebt gaat open. Je pakt je medicatie er uit en klaar. (dit alles is een geweldig systeem zolang het werkt, maar dat is een ander verhaal).
Voor verdovende middelen is er nog een stap; je moet de medicatie in het doosje tellen en de hoeveelheid intypen. De computer houdt bij hoeveel er nog in moet zitten. Als iemand per ongeluk 2 pillen er uit gehaald heeft in plaats van de voorgeschreven 1 pil klopt het niet meer en komt er in rode letters "discrepancy" te staan. Soms tel je wel eens verkeerd, dan typ je hopelijk de tweede keer het juiste nummer in en is alles kits. Als je echter 2 keer telt en 2 keer het verkeerde nummer intypt staat er "discrepancy created". Meestal is het dan de charge nurse die uit moet zoeken wat er precies gebeurd is, waar is die vermiste medicatie, wie heeft er de laatste keer iets uitgehaald. We kunnen dat allemaal uitprinten, en meestal is het makkelijk uit te zoeken wat er gebeurd is.

We kunnen geen halve pillen of spuiten verdovende middelen bewaren voor later gebruik; die moeten de gootsteen in met een getuige erbij. In de pyxis typ je in dat je maar de helft nodig hebt, er komt een schermpje "witness", en je getuige moet ook toegang krijgen met haar vingerafdruk.
Je ziet wel dat het niet zo gemakkelijk is om zomaar wat verdovende middelen te pakken voor eigen gebruik.

We werken denk ik nu zo'n 5 jaar met dit systeem . Voorheen zaten alle verdovende middelen achter slot en grendel, en moest alles geteld worden bij elke dienstwisseling. Niemand ging de deur uit tot dit gedaan was en alles in orde gevonden. 1 verpleegkundige kreeg de sleutel (en o wee als je per ongeluk vergat dat je die had en na je dienst ermee naar huis ging, dan kon je terug komen). Elke keer als je een pijnstiller moest geven, moest je eerst de verpleegkundige vinden die de sleutel had, dan kreeg je je pijnstiller, moest het doosje medicatie tellen, en aftekenen dat je het gepakt had. Het was erg omslachtig en had nog meer mogelijkheden om wat te verduisteren.

Ik weet niet of het in Nederland inmiddels veranderd is, maar hoe anders ze er daar destijds mee omgingen. Elke verpleegkundige kon bij de verdovende middelen, en ze werden af en toe eens geteld. Eens in de week als er iemand eens aan dacht.

Terug naar "diversion". Omdat we nu zo'n automatisch systeem hebben is het voor de apotheek een stuk gemakkelijker om er uit te pikken wie er mogelijk verdovende middelen misbruikt. Elke maand wordt er een papier uitgedraaid met alle verpleegkundigen en welke verdovende middelen ze allemaal uit de pyxis gehaald hebben. Als er opeens een stijging in de hoeveelheid medicatie bij je naam staat gaan ze precies na of het allemaal klopt. Zo'n stijging had ik vorig jaar een keer (en toen kwam ik er ook pas achter dat ze dit deden), maar het lag gewoon aan de patienten die ik maand gehad had. Als je bepaalde grootverbruikers van narcotica hebt zit je wel in zo'n piek. Als je constant degene bent die het hoogste verbruik heeft is dat verdacht en wordt het nagezocht. De patientengegevens worden erbij gehaald en gekeken op de medicatielijst wat er afgetekend is. Als er medicatie uit de pyxis gehaald is die niet afgetekend is op de medicatielijst gaan er rode vlaggetjes op. Nu kun je wel een keer wat vergeten af te tekenen, maar niet constant.

Als iemand zo betrapt wordt, worden ze door de leiding geconfronteerd. Er zijn dan 2 keuzes; ze geven toe of niet. Als ze niet toegeven dat ze narcotica gestolen en gebruikt hebben worden ze op staande voet ontslagen en zullen ze hun vergunning kwijt raken. Als ze wel toegeven worden ze geschorst, het moet doorgegeven worden aan de State Board die de vergunningen uitgeeft voor verpleegkundigen, ze worden tijdelijk hun vergunning kwijt, en ze krijgen een verplichte drugs counseling. Ik weet dat het ook aan de politie doorgegeven moet worden, maar ik weet niet hoe het daar precies gaat. Iemand die het toegeeft en drugs counseling doet zal niet in de gevangenis terecht komen. Als ze weer op hun werk terug komen mogen ze een bepaalde tijd geen narcotica geven en worden ze regelmatig getest op drugs.

Verslaving wordt tegenwoordig meer als een ziekte gezien dan een misdaad, en verpleegkundigen kunnen een tweede kans krijgen. Het blijft schokkend dat iemand patienten benadeeld voor eigen gebruik, of narcotica steelt, maar zo iemand heeft geen zicht meer op de realiteit. Het is zoals de kat die op het spek gebonden is met alle mogelijke narcotica binnen handbereik.
Ik weet van 4 mensen die dit overkomen is, maar er zullen er zeer zeker meer zijn. Het wordt nooit openbaar gemaakt op de unit, maar via via hoor je het toch.

Van kleine en grote kinderen

Af en toe heb ik heimwee naar de tijd dat de kinderen klein waren, in mijn herinnering een leuke tijd. Gisteren kwam ik tijdens mijn opruimwoede die me momenteel in z'n grip heeft een boel foto's tegen van 3 kleine knulletjes. Op een foto hadden ze een doos met piepschuim verpakkingsmateriaal uitgepakt en het leek wel of het gesneeuwd had. De hele huiskamer lag vol met witte vlokken. Dan denk ik toch weer even aan hoe druk het toen was. Dat gedeelte vergeet je gemakkelijk.
Ik hoor van collega's vaker hoe blij ze zijn dat hun kinderen groot zijn en het huis uit. Het eten dat ze in de koelkast zetten staat er nog als ze thuis komen, en het huis ziet er hetzelfde uit als toen ze vertrokken. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, maar voorlopig ben ik ben ik nog niet in die fase.

Bart is vandaag uit zijn appartement getrokken en is weer thuis voor de zomer. Micky had het al voorspeld en zo was het precies toen ik thuis kwam: Bart in de luie stoel met zijn laptop op de schoot en een gigantische berg van tassen en dozen om hem heen in de huiskamer uitgestald. Dat zullen we weten dat hij thuis is!
Hij heeft de meeste spullen ondertussen weg gewerkt. Het is niet geloven wat hij vertelt hoeveel er weggegooid word door de studenten. Zelfs tv's werden in de dumpster gegooid. Zelf heeft hij een boel dingen meegenomen die door de anderen van zijn appartement achter gelaten werden. Onaangebroken etenswaar, een pannenset, wasmiddelen, noem maar op. Ik kan me voorstellen dat veel studenten niet alles mee kunnen nemen. Bij Cornell wordt veel opgehaald, in het najaar verkocht, en het geld gaat naar een goed doel. Blijkbaar doet niemand dat nog bij TC3. Ze hadden wel een 'food drive' voor de blikwaren.

Waarschijnlijk de laatste zomer dat hij thuis door zal brengen, volgende zomer zal hij waarschijnlijk voor een internship zoeken.

Gekke Kibbels

Al een paar jaar ballanceerde deze boom aan de rand van de afgrond. Nu is hij eindelijk gevallen, een stuk grond meeslepend.




Ik ben benieuwd wat het met de loop van de beek zal doen.

Kibbels wordt helemaal gek van de kuikens beneden in de kelder. Vreemd genoeg geven ze er niks om als ze zelf beneden slapen, en de kuiken aan de andere kant van de deur zitten. Echter als de hondjes boven zijn ruiken ze kip, en misschien horen ze het piepen. Ze lopen rond en krabben aan de vloer. Ze ruiken ze door kleine kiertjes in de vloer, en laat die kuikens nou ongeveer net onder de keukenkast zitten. Dat moest Kibbels verder onderzoeken. Ze werkte zich helemaal onder het rek.




Daar zit ik dan. Help me hieruit!




Laat maar, ik kom al!

Er wordt wat afgespeeld met de kuikens. Dit was dinsdagavond:



En dit vanavond:


Bijna elke dag worden de kuikens aangehaald. Als deze kuikens geen tamme kippen zullen worden, dan weet ik het ook niet meer!





We hebben de kuikens vanavond in hun buitenhok gedaan. Ze zitten wel nog in de kooi met een warmtelamp. Ze zijn nog zo klein, ik denk dat ze uit een kier in het hok zouden kunnen ontsnappen. De buren, de grote kippen, weten niet wat ze van die piepende dingetjes moeten denken!

Rocky 2

Waarom een foto van een hoopje zand en een paar paaltjes? Hier stond het welkombord van het dorp. Aan de andere kant van het dorp staat het bord nog, maar dit is gejat. Het is niet zomaar een klein bord, maar een groot rond bord van zo'n 2 meter in doorsnee, handgesneden uit cedarhout. Niet te geloven dat iemand de palen omzaagd en het hele ding mee neemt. Wat moet je er in hemelsnaam mee?

Vanmiddag heb ik voor het eerst dit jaar een wandeling gemaakt in Treman Park. Ik begon met het pad dat bovenlangs gaat, en van daaruit naar beneden. Echter, kom ik beneden aan en is het pad aan de andere kant om terug naar boven te komen gesloten! Ik had het kunnen weten. Ik hoorde stenen vallen en dacht dat iemand met stenen aan het gooien was, maar dat waren de "scalers" aan het werk. Ik weet hier geen Nederlands woord voor, het zijn de mensen die alle losse stenen uit de rostwanden halen zodat het voor iedereen veilig is om op de paden te lopen. Ik denk dat ze dit jaar al een groot werk verricht hebben op de paden boven langs. Met al de ijsstormen van dit jaar moet het daar een ravage zijn geweest.

Met dat pad gesloten kon ik me omdraaien en dezelfde weg terug. Alle 200 trappen op. Ja, ik heb ze geteld, en het zijn geen kleine trapjes. Zo krijg ik mijn bergbenen wel terug!
Het uitzicht maakt zo'n wandeling wel de moeite waard.





Helemaal boven staan de scalers, even lunchpauze denk ik.
Een eind verder zag ik ze wel aan het werk, maar kon er door de bomen geen foto van nemen. Wel mooi hoe ze dat doen: aan touwen hangend werken ze alle losse stenen weg.


Gesloten paden, nog even geduldig zijn.


De oude watermolen.

De kuikentjes hadden vandaag weer een uitje naar buiten toe.


Een ontsnappingspoging. Ik had het deksel van de kooi open laten staan, en ze vlogen er zo uit!


Ons ukkie.
Wie kent Calimero nog? Ik vroeg aan Micky of hij dit kende, maar nee. Ik moet denken aan zijn "Zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk, o nee!" Dit is de maat van de rest van de kuikens:




Ze vinden het wel leuk buiten, lekker in het gras pikken.

Vanavond zei Micky opeens dat hij vanuit zijn ooghoek iets in de compost-ton zag kruipen. Ik dacht aan een rat of zo, maar terwijl we uit het raam staan kijken gaat de deksel een stukje omhoog en kijkt er een wasbeertje naar buiten. Dan gaat hij weer terug de ton in, en ik riep de kinderen om te komen kijken. Waarschijnlijk heeft een wasbeertje heel goede oortjes want terwijl ik snel mijn camera ging pakken ging hij er snel vandoor.
Ik heb de deksel wat beter op de compost ton geschroefd, maar dat mocht niet baten.
Een tijdje later was hij terug. Eerst even kijken of de kust veilig was, en dan hup, in de compost. Hij had geen probleem om de deksel open te krijgen. En ik maar denken dat die deksel er altijd afwaait!




Sorry voor het wazige beeld. Het is ingezoomd.


Ik had per ongeluk de flits nog aan op mijn fototoestel! Daar schrok hij erg van en ging er vandoor.

Ik had vanavond net groenteafval in de compost gegooid, dus hij heeft vers eten gehad. Dan gooi ik ook nog eens altijd de koffiegruis erin, dus nu hebben we misschien een wasbeertje high aan caffeine rondrennen. We hebben hem al Rocky 2 gedoopt. Voor wie het niet meegekregen heeft; de eerste Rocky hebben we deze winter dood naast het kippehok gevonden.

Moederdag

Het weekend heb ik gewerkt, en tegen zondagavond kon ik alleen nog uitgeteld op de bank liggen. Erg druk en een paar gekke mensen. Niet zomaar dement, maar echt gek. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, als er geen privacy wet was, en als het niet zo was dat ik de volgende week alle details alweer vergeten ben.

Zaterdag kwam ik thuis en zetten ze me allemaal in de bloemetjes. Ik had tegen Micky gezegd dat, als ze wat voor me wilden kopen, ze dan maar hanggeraniums moesten kopen. Ik bedoelde de kleine $5 potjes die je dan in de plantenbakken kunt zetten. Ik had wat meer specifiek moeten zijn. Dit kreeg ik:


Ze zijn supermooi, maar ook superduur, zo'n hangmandjes. Micky zei dat ze er alles voor afgezocht hadden! Nu moet ik plekjes gaan vinden om ze te hangen!
Gelukkig deze keer geen boom of zo waar ik een diep gat voor moet graven. Ik ben er wel blij mee, maar het is te veel!
Het zijn me toch wel schatjes!

En dan nog maar een paar tuinfoto's;

Aan alle moeders een heeeele fijne moederdag gewenst!

Happy Nurse's Week

Het is hier 'nurse's week' van 6 tot en met 12 mei, maar of we nu 'happy' zijn. Dit jaar heeft de leiding hard hun best gedaan om er wat van te maken met wat dingetjes te organiseren. Dingen die vooral met eten te maken hebben. Gelukkig brachten ze het naar de afdeling want het was zo druk dat er van pauzes nemen niet veel kwam.
Ze hebben een grote gedrukte poster hangen bij de ingang van het ziekenhuis met daarop grote foto's van verpleegkundigen die ook echt in ons ziekenhuis werken (en geen fotomodellen), en "Nurse's, making a difference every day". Ik heb mensen zien lopen met deze buttons op. Allemaal woorden, maar ach, een beetje waardering is wel fijn. Aan het omzetten van de woorden naar daden werken we nog.

Mooie dag

Wat een perfect weertje vandaag. Veel zonneschijn met precies de goede temperatuur.
Voordat ik ervan kon genieten had ik eerst een bijeenkomst op mijn werk. Samen met 2 collega's hebben we ons op de lijst gestort die nieuwe verpleegkundigen moeten laten aftekenen. De huidige lijst is 7 pagina's lang en helemaal niet gebruikersvriendelijk. We hebben er flink in geknipt en veranderd. Hopelijk wordt het goedgekeurd door de leiding. Wij moeten er tenslotte mee werken.

Hierna ben ik samen met Micky op Cornell een wandeling gaan maken rond Beebe Lake. Jammer dat ik mijn camera niet meegenomen had. Het is er nu zo mooi met alle bloesems. Een paar van de ganzen hadden al jongen, prachtig om te zien. De kleintjes zaten in een poel water op het pad te spelen.
Voor het eerst zagen we een reiger met een vis die hij net gevangen had. Hij was aan het proberen om hem op te eten, wat uiteindelijk wel lukte, maar de vis was dikker dan zijn nek. Mooi om te zien.

Weer op weg naar huis bedacht ik me opeens dat de voorjaars tweedehands boeken verkoop aan de gang is, daar moest ik toch echt naar toe. Ik heb nog altijd een heleboel boeken in huis die ik niet gelezen heb, maar heb toch weer wat gekocht om deze zomer te lezen. Ik heb me ingehouden en maar 7 boeken gekocht. Het is te doen voor $1.50 per stuk. Elke dag wordt het goedkoper, op de laatste dag een hele draagtas vol voor een kwartje.

Ik kwam er achter dat deze week in ons dorp het grof vuil weggebracht kan worden, dus vanmiddag heb ik de auto ingeladen. De grote containers die er stonden waren al bijna vol. Mensen gooien toch heel wat weg, bij sommige dingen vraag je je af of het niet nog goed genoeg was. Maar ik ben dan ook een pack rat. Van wie zou ik dat hebben?Z

Nog eens kippetjes

DaSom ging vandaag met de Koreaanse vrouw van een collega van Micky naar Syracuse. Ze gaat graag winkelen en daar is een mall die veel groter is dan die in Ithaca. Ze had het wel leuk gehad. Ze komt uit Seoul, en het is wel een groot verschil met hier waar je niet even naar de winkel loopt. Winkelen doet ze graag! Ik weet niet hoe ze alles ooit mee terug krijgt.

Wij hebben hier wat in de tuin gewerkt. Er moeten wat nieuwe bloembedden aangelegd, vorig jaar had ik ze moeten afbreken voor het nieuwe terras. Het is een heel karwei, maar we hebben goede vooruitgang geboekt.


Er is iemand onder het terras aan bouwen.


Bitz gluurt door de spijlen en bedenkt een ontsnappingsroute.
Tim had deze foto gemaakt, ik vindt hem wel mooi.



Nee! Geen foto's maken!

Ooit had ik ma gevraagd om een paar van mijn oude poppen mee te brengen. Ik had me bedacht dat ik zo de "zachte kant" van jongens er wel uit zou halen. Geweertjes zouden hier nooit in huis komen... dacht ik bij de oudste. Maar ja, dan moet je niet met een legerman getrouwd zijn. Die bracht voor Bart een speelpistooltje mee nog voordat het kind het woord kon uitspreken. Gelukkig is het nooit een obsessie geworden en speelde hij liever met blokken en auto's. Toen nummer twee er was werd er wel eens gevochten (zacht uitgedrukt). Dus om het jongenskarakter wat te verzachten had ik die poppen gevraagd. Ik weet niet meer wat ik me er precies bij voorstelde. De poppen werden al gauw onthoofd en gevierendeeld. Niet dat de jongens zo gemeen waren, maar ze haalden liever dingen uit elkaar. Dat lag meer in hun aard. Poppen waren dus een mislukking. De zachte kant kwam later uit een andere hoek. Jaren geleden was er hier een rage van Beanie Babies. Daar werden ze gek op. Ze sliepen ermee, ze speelden ermee, en knuffelden ze. De zachte kant zat er toch in! Gelukkig.
Nou ja, dat zal natuurlijk niet de enige reden zijn dat er een zachte kant inzit, maar ik vond het wel een leuk verhaaltje :)

Die zachte kant zie ik nu ook als ik ze bezig zie met de kuikentjes. Ze zijn zo lief met die kleine tere beestjes, dat is geweldig.




En nog een close-up.



"Impressive wingspan"




Ze hebben een warm plekje gevonden om te schuilen.


Ik doe net alsof ik de kuikens niet zie.


Bart moet ze ook nog even aaien. Dat is de echte kippenman.

En nog een keer proficiat ma!