Van alles
Ongelooflijk hoeveel we moeten doen voor een klas van 3 credits. In groepjes van 2 moeten we 2 lessen van 2 uur verzorgen, compleet met een lessenplan, een test maken voor die les, 60 uur stage lopen, daar een dagboek over bijhouden, en daar ook nog een verslag over schrijven. Ik vergeet vast nog wel wat. In plaats van die 60 uur stage had ik ook een paper kunnen schrijven, maar het leek me wel leuk om die stage op het college te doen waar ik ook voor werk en daar wat van op te steken. De keren dat ik heb kunnen gaan waren ook wel leuk, maar het blijkt verdomd moeilijk om er de tijd voor te vinden, want er moet natuurlijk ook net wat te doen zijn op dat college op het moment dat ik vrij heb van mijn werk. Ik weet niet hoe ik die 60 uur bij elkaar ga krijgen; ik ga nu aan een praktijkles werken om daar te doen, dat voorbereidend werk kan ik tenminste thuis doen en die uren tellen ook mee. Het is allemaal wel erg leerzaam en heeft meteen betrekking op het werk dat ik met de leerlingen doe, maar als dit een voorproefje is van wat de volgende lessen gaan inhouden houdt ik dat niet vol en ik vraag me nu al vaak af waarom ik dit doe.
Het werk met de leerlingen loopt lekker. Ik heb een leuke groep, hoewel er ook wel weer een uitdaging tussen zit.
Er zijn ook weer hier en daar tekenen van lente, zoals wakker worden van vogelzang en het tappen van de maple bomen. Dat doet goed terwijl alles nog in sneeuw bedekt is.
De nieuwtjes van de jongens zijn dat Tim nu in zijn appartement zit, en Bart en Carly onderweg zijn naar Denver. Carly kwam dinsdagmorgen aan in New York (een ticket van Hawaii naar New York was goedkoper dan een ticket naar Denver). Bart heeft haar daar opgehaald, en nu rijden ze dus westwaards. Carly wil in Denver naar school. Jeugd en hun plannen. Hopelijk loopt het zoals ze willen. Ze zijn in ieder geval blij om weer bij elkaar te zijn.
En dan vandaag. Vandaag zijn we plotseling een collega kwijtgeraakt. Hij had gisteren een hartaanval gekregen en is vandaag overleden. Ik ken hem al zo lang als ik in het ziekenhuis werk, en hij woonde hier in de buurt. We kwamen elkaar vaak tegen als ik met de honden wandelde en hij de berg op rende. Ja, hij rende die steile berg op, hoewel het de laatste tijd lastiger ging met zijn zere knie. Hij is ongeveer mijn leeftijd, rookt niet, en sportte. En dan opeens dood van een hartaanval. Hij zat het liefst op zijn boot te vissen en keek uit naar beter weer zodat hij dat weer kon doen. Ik heb hem nooit onvriendelijk gezien, hij zal gemist worden. Wat een klap, en je kunt meteen zien hoe klein dit ziekenhuis eigenlijk is en dat het een beetje een tweede familie is. Iedereen is er erg door aangegrepen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor de verpleegkundigen moet zijn die een van hun collegas niet hebben kunnen redden.
Ja, en dan vraag ik me weer eens af waarom we dit allemaal doen. Waarom gaan we krom liggen en hard werken en niet gewoon alleen maar lekker doen waar we zin in hebben.
Het werk met de leerlingen loopt lekker. Ik heb een leuke groep, hoewel er ook wel weer een uitdaging tussen zit.
Er zijn ook weer hier en daar tekenen van lente, zoals wakker worden van vogelzang en het tappen van de maple bomen. Dat doet goed terwijl alles nog in sneeuw bedekt is.
De nieuwtjes van de jongens zijn dat Tim nu in zijn appartement zit, en Bart en Carly onderweg zijn naar Denver. Carly kwam dinsdagmorgen aan in New York (een ticket van Hawaii naar New York was goedkoper dan een ticket naar Denver). Bart heeft haar daar opgehaald, en nu rijden ze dus westwaards. Carly wil in Denver naar school. Jeugd en hun plannen. Hopelijk loopt het zoals ze willen. Ze zijn in ieder geval blij om weer bij elkaar te zijn.
En dan vandaag. Vandaag zijn we plotseling een collega kwijtgeraakt. Hij had gisteren een hartaanval gekregen en is vandaag overleden. Ik ken hem al zo lang als ik in het ziekenhuis werk, en hij woonde hier in de buurt. We kwamen elkaar vaak tegen als ik met de honden wandelde en hij de berg op rende. Ja, hij rende die steile berg op, hoewel het de laatste tijd lastiger ging met zijn zere knie. Hij is ongeveer mijn leeftijd, rookt niet, en sportte. En dan opeens dood van een hartaanval. Hij zat het liefst op zijn boot te vissen en keek uit naar beter weer zodat hij dat weer kon doen. Ik heb hem nooit onvriendelijk gezien, hij zal gemist worden. Wat een klap, en je kunt meteen zien hoe klein dit ziekenhuis eigenlijk is en dat het een beetje een tweede familie is. Iedereen is er erg door aangegrepen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het voor de verpleegkundigen moet zijn die een van hun collegas niet hebben kunnen redden.
Ja, en dan vraag ik me weer eens af waarom we dit allemaal doen. Waarom gaan we krom liggen en hard werken en niet gewoon alleen maar lekker doen waar we zin in hebben.
posted by Annemiek | 7:35 p.m.
4 Comments:
Fijn weer een update te lezen, druk zeker! Wat een vreselijk bericht over die collega, kan me voorstellen dat dat een grote schok is. Sterkte!
Die jonge gasten, die leiden zo hun eigen leventje he. Je kan nog toekijken vanaf de zijlijn. Heeft je zoon al speciale plannen voor Denver, of gaat hij daar op zoek naar een baantje of ook nog studeren?
Ik hoop dat je toch nog aan die 60 uur geraakt, anders moet je alsnog die paper schrijven?
Wat triest van je collega... Herinner je je nog onze vriend, die op oudejaarsdag naar het ziekenhuis gebracht was? Het blijkt dus toch een stroke te zijn die hij gehad heeft. In zijn hoofd, daar zit een ader die de problemen op lijkt te leveren. De dokter weet niet welk advies hij kan geven, want hij eet super gezond (dat is al jaren de passie van zijn vrouw), drinkt amper alcohol (af en toe eens een glaasje wijn of een biertje), heeft geen overgewicht, een cholesterolgehalte waar menigeen jalours op zou zijn, en dagelijks gaat hij naar de gym of gaat hij een fietstocht maken of zo... Als je dan een stroke krijgt, dan doet dat toch wat met je. Plots is je sterfelijkheid wel heel erg reeel. :-(
Petra, dank je.
Elke, Bart hoopt de baan in Californie tijdelijk weer te krijgen en dan in zijn vrije tijd op en neer te gaan. Carly is aangenomen op school!
Vreselijk van jullie vriend. Je kunt ook genetisch een afwijking hebben van een bloedvat, een zwakke plek of een malformatie, en dan kun je nog zo gezond leven!
Jeetje, Annemiek, (sorry, ik lees het nu pas), wat een naar bericht. Ik denk dat het vaak wel onderschat wordt hoe sterk een band met een collega kan zijn. Sterkte met het verwerken van het verlies.
Een reactie posten
<< Home