Leerlingen

Dit semester doe ik weer de leerlingen begeleiding met de TC3 leerlingen verpleegkunde. De opleiding is een 2-jarige opleiding voor een Associate's Degree, en ze zijn hierna (nadat ze hun NCLEX gedaan hebben) Registered Nurse. Er moet ontzettend veel in deze korte opleiding gepropt worden; het is heel veel theorie, en de praktijkervaring die ze krijgen is niet zo veel. Voor chirurgie/interne is de praktijkervaring 2 semesters, 2 ochtenden in de week (clinicals heet dit). Na hun opleiding hebben ze nog ontzettend veel te leren, en hebben een intensieve begeleiding nodig, maar ze hebben een goede basis en die praktijkervaring krijgen ze dan snel genoeg.

Deze groep leerlingen heeft hun clinical op maandag en dinsdagochtend. Ze hebben een clinical instructor die hun leraar is, en op maandagochtend help ik hier met mee. Elke keer zijn er 3 of 4 leerlingen die medicijnen uitdelen aan hun patienten, en dat doen ze samen met mij. Ze mogen als leerling niet alleen medicijnen geven, en ze moeten van alle medicijnen die ze geven weten waar ze voor zijn, de bijwerkingen, en waar ze op moeten letten. Bijvoorbeeld eerst de bloeddruk opnemen voordat ze een medicatie voor bloeddruk geven, of het kaliumgehalte van de patient opzoeken (als het die ochtend geprikt is) voordat ze die kaliumpil geven.
Het ging wel goed op maandag. De eerste indruk is dat het een goede groep leerlingen is.

Vanmorgen een heerlijke wandeling gemaakt met de hondjes. Eigenlijk was ik niet van plan om ver te lopen, maar eenmaal op gang liep ik een 4-mijls rondje.



Kibbels en Bitz hadden genoeg te snuffelen. Langs de hele weg die we gelopen hebben zag ik hertesporen, en de hondjes roken die. Grappig hoe ze met hun neus door de sneeuw ploegen. Hun hele gezicht verdwijnt dan in de sneeuw.




"Ruik jij wat ik ruik?"

Lekker in de buitenlucht krijgt vandaag een sterretje.

Sleetje rijden

Vandaag hebben we sleetjes eens uit de schuur gehaald, en hebben Tim, Niels en ik lekker in de sneeuw gespeeld. Bart had geen zin, maar hij heeft wel een eind met de honden en mij gewandeld.
Kibbels en Bitz vinden de sneeuw wel fijn en rennen er heerlijk doorheen.
Ze stonden aan de raam te kijken terwijl we sleeden, en wilden er ook wel bij zijn. Helaas kunnen we ze niet los laten, ik ben bang dat we ze dan nooit meer terug zien.









Na het sleeen vroeg Niels me om "cinnamon rolls" te bakken. Dat hoort er een beetje bij: na de kou lekker wat warms eten. Het kwam wel uit een pakje hoor.

Vanavond zijn we eindelijk eens voor Niels zijn verjaardag uit gaan eten. Arme jongen, laatst vroeg hij wanneer we dat zouden doen. Dat krijg je als je met kerstmis geboren bent, dan wordt dat vergeten. Steeds kwam er wat tussen en werd het uitgesteld. Nu hebben we dan een gezellig etentje samen gehad. Hierna vertrok Bart weer naar TC3.
Ik kwam er vanmiddag pas achter dat Tim en Niels morgen vrij hebben vanwege lerarenvergaderingen. Het wordt tijd dat ik die vrije dagen voor hun eens op de kalender ga zetten, dan lijk ik niet meer zo verstrooid.

Nog een foto van Kibbels en Bitz op een favoriet plekje:



Ik zou het bijna vergeten: mijn sterretjes! Dit weekend lekker thuis met de kinderen, leuke sneeuwdingen doen, en een gezellig etentje!

Drukke week

Het is me een week wel geweest. Op het werk is het erg druk. Vorig jaar rond deze tijd hadden we zo'n lage beddenbezetting dat het ziekenhuis er geld aan verloor en in allerhaast maatregelen nam; nu barsten we uit de voegen. We hebben wel lege bedden, maar kunnen er niemand in leggen omdat de personeelsbezetting er niet voor is. Helaas moeten opnames dan erg lang op de eerste hulp liggen tot er een bed vrij komt. Iedereen die wil kan extra werken, maar iedereen heeft zijn eigen limiet wat ze willen en kunnen doen.
Even voor de duidelijkheid, voor onze afdeling geldt dat voor elke verpleegkundige het maximale aantal patienten 7 is, en voor de verpleegkundige die telemetrie patienten heeft is het 6 patienten. Als dat aantal bereikt is zijn we vol, al staan er nog lege bedden op de afdeling.

Deze week had Tim toetsenweek, maar hij had maar 1 proefwerk. De rest had hij vrij van zijn gewone lessen, maar moest wel nog naar zijn computerles. Dat was een beetje een op en neer gerij voor mij. Ik ben ook nog op zoek geweest naar een fototoestel voor Bart's fotografie les, maar uiteindelijk heb ik er een op Ebay gekocht. Nu maar hopen dat het het goede is. Wel gemakkelijk voor hem zo, hij stuurt me de email dat hij er een nodig heeft en ma gaat op zoek.

De stof in de les verpleegkunde is momenteel een beetje droog: filosofie van verplegen. De lerares kan goede discussies op gang brengen in de groep, maar de stukken die we in ons boek moeten lezen zijn een beetje slaapverwekkend. Over een paar weken moeten we onze eigen filosophy van verplegen moeten beschrijven. Hm.

We hebben deze week elke dag een klein beetje sneeuw gehad, en alles bij elkaar ligt er een centimeter of vijf. Overal zie je de sneeuwscooters rijden, die zijn nu voor het eerst van stal gehaald. Sommigen zijn blijkbaar vergeten hoe ze moeten rijden, er zijn deze week met sneeuwscooters 3 doden gevallen in New York.
We kwamen er achter dat we niet eens weten wie van de kinderen er nog passende sneeuwbroeken en laarzen heeft, en dat aan het einde van januari!
Bart en ik zijn vandaag een dik uur gaan skien, het was weer mooi. Bart was deze week al 2 keer geweest, zelfs op donderdagavond toen het -15C was. Hij had wel maar 2 afdalingen gedaan voordat hij compleet bevroren was. TC3 ligt maar op 10 minuten rijden van Greek Peak, dus voor hun is het lekker dichtbij.

Eindelijk skien

Er ligt nog altijd maar een dun laagje sneeuw. "Decoratief" noemde een collega het, want het is zelfs nog niet genoeg om te gaan langlaufen. Op de website van Greek Peak zag ik dat ze heel wat afdalingen open hebben, dus besloot ik vanmorgen om het er eens op te wagen. Vlakbij Greek Peak stond op het advertentiebord bij een winkeltje "Pray for snow". Ja, de zaken die van de sneeuw afhankelijk zijn gaat het deze winter slecht. Aan de andere kant hebben de golfclubs wel wat zaken kunnen doen. Ook voor onze stookkosten en sneeuwruimen heeft het flink bespaard.

De sneeuw op de piste bleek heel goed te zijn, alleen hier en daar een stukje ijs. De apparaten om sneeuw te maken stonden te blazen, er wordt nog volop bij gemaakt.
Ik heb toch maar een uurtje geskied, toen begon ik het in mijn knieen te voelen. Het was wel fijn om even te doen, en het krijgt een dikke ster vandaag.

Vanavond weer Engels cursus gehad. We kregen uitleg over het SUNY online bibliotheek systeem. Het zal nog even puzzelen zijn eer ik er zelf helemaal uit kom, maar wat een informatie er te vinden is! We zullen in de toekomst zeker nog veel moeten schrijven en research doen, dus dit zal zeker van pas komen.
We zitten met 21 personen in de klas, en ik denk dat maar een stuk of vier van deze mensen ergens in de 20 zijn. De rest is allemaal ouder, en voor velen is de laatste keer dat ze officieel schrijfwerk hebben moeten doen al heel lang geleden. Iemand maakte de opmerking "Toen ik de laatste keer naar school ging bestonden computers nog niet". Dat klonk wel grappig. Het maakt ons wel oud klinken.

Musical

Op vrijdagavond samen met Niels op stap krijgt een sterretje. Leuk om eens samen met hem alleen wat te doen. We zijn naar de musical "High school musical" bij hem op school geweest. Het is tevens een Disney film, maar die hebben we nooit gezien.
Het was wel leuk. Jammer dat in de eerste helft het geluid te zacht was, en wij zaten achteraan. Ik had moeite met alles te verstaan. In de tweede helft waren de microfoons bijgesteld, maar toen begonnen de meiden achter ons irritant te giegelen en kletsen. Van iedereen's boze blikken en shh't trokken ze zich niks aan.
De musical was een grote productie, toch knap om zoiets op te zetten, en er zit echt wel talent tussen. Het was grappig om een meisje waar Niels mee op de lagere school gezeten heeft in een van de hoofdrollen te zien, iets wat ik toen nooit achter het kind gezocht zou hebben. Als je ze een paar jaar niet ziet herken je ze bijna niet. Van een klein iel meisje is ze opgegroeid tot een mooie jongedame die ook nog kan acteren en zingen.

Het weekend gewerkt en het was druk, maar het kan altijd erger. Ik kreeg nog een mooi compliment over ons ziekenhuis van een familie uit een andere staat. Ze zeiden dat ze nog nooit in zo'n goed ziekenhuis geweest waren. Nou, dat doet even goed, vooral na het lezen van de e-mail van onze manager dat onze scores op de enquetes omlaag zijn gedonderd. Iedereen die in het ziekenhuis heeft gelegen krijgt een enquete thuis gestuurd, en dat helpt ons om te bekijken wat we moeten verbeteren.

Werk en spaaklopende wieletjes

Ik ga het dagelijks bloggen toch niet volhouden. Voor mezelf zal ik nog elke dag een sterretje bedenken, maar om hier elke dag een verhaal te brouwen zal toch niet lukken. Terug naar een paar keer per week.

Werk
Vandaag heb ik extra gewerkt, wel maar een 8-uurs dienst, maar een die erg druk was. Ik was charge nurse, als verantwoordelijke draaien. Veel opnames, de bedden zijn nog niet koud, en je moet er weer iemand inplannen.
Het ziekenhuis had vandaag zijn inspectie van het state health department. Omdat het ziekenhuis een aanvraag had ingediend om een aangewezen centrum te worden voor mensen met beroertes, moeten ze aan allerlei regeltjes voldoen. Vandaag werd dus gekeken of alles in orde was. Nu is het altijd een beetje een zenuwachtig gedoe met een inspectie, maar voor onze afdeling viel het wel mee. Omdat ik vandaag de charge nurse was werd ik een paar vragen gesteld, maar goed dat ik 's morgens nog even het protocol nagekeken had.

Mijn sterretje voor vandaag; lekker vroeg thuis zijn.

Wieletjes
Er is een reclamefilmpje voor check cards, in Nederland heet het geloof ik de chip knip. Het is iets wat ik hier nog niet veel gezien heb, maar dat terzijde.

In de reclame lopen mensen door een buffet restaurant, ze laden hun eten op hun dienbladen, iedereen loopt mooi in een rij, en alles loopt als gesmeerde wieletjes. Op het eind rekenen ze af door al lopend hun check card door het apparaat te halen. Het gaat allemaal goed totdat iemand opeens zijn beurs trekt en met contant geld betaald. Dat houdt de hele rij op. De mensen botsen op elkaar, en alles loopt in het honderd. De man die contant betaald wordt boos aangekeken, en als hij klaar is met afrekenen draaien de wieletjes weer door. Kijk maar even naar het filmpje.

Zo ziet onze ochtendroutine er namelijk ook uit. Het is een ingestudeerde routine, alles loopt op gesmeerde wieletjes. Om 7 uur gaat de wekker bij Tim en Niels op de kamer. Om 10 over 7 staan ze op, en eerst Niels, dan Tim gaan naar de badkamer. Dan maakt Niels zijn boterham klaar, en daarna Tim zijn cereal. Micky en ik komen hier niet aan te pas, dat is zo aangeleerd, want op mijn werkdagen ben ik tegen die tijd de deur al uit. Micky staat om kwart over 7 op, als Tim en Niels klaar zijn op de badkamer. (We hebben trouwens 2 badkamers, maar die beneden wordt weinig gebruik van gemaakt.)
Echter.... als Niels besluit om zich 's morgens te douchen in plaats van 's avonds, ja, dan lopen de wieletjes spaak. Tim die in bed ligt, denkend dat Niels nog onder de douche zit, maar die eerst zijn boterham maakt, en dan pas douched, dat brengt de planeten uit hun baan.
Alles komt piepend tot stilstand, er worden boze blikken en boze woorden naar Niels gegooid, en heel langzaam komen de wieletjes weer op gang en kunnen ze naar school, net op tijd om de bus te halen.


reclamefilmpje

Winter is hier

Vanmorgen moest ik Tim en Niels dwingen om wat warmers aan te doen. Ze hebben nog steeds in t-shirts met korte mouwen gelopen met een dunne jas, of geen jas. Ze hebben echt anti-vries in hun aderen, maar met -13C mogen ze toch wel wat warmers aan doen. Regelmatig komen er briefjes van de school om de kinderen op het weer te kleden. Die zijn wel op iedereen gericht, dus niet aan ons persoonlijk.

Van Petra's blog heb ik dit filmpje geplukt. Een stukje ervan had ik al op het nieuws gezien. Gekke mensen die met een ijsstorm gaan rijden.
Ik vond ook nog een film over de ijsstorm die het noordoosten in '98 heeft doorgemaakt. Deze film is in Canada gemaakt, maar het was in het noorden van New York net zo erg. Het is ongelooflijk wat het kan aanrichten.

Vandaag weer een korte wandeling gemaakt, koud dat wel, maar wel met een lekker zonnetje. Kibbels en Bitz weer lekker met hun neus in de sneeuw. Ze blaffen altijd als een spoor gevonden hebben met hun neus, en het is wel grappig dat ik nu in de sneeuw aan de dierensporen kan zien wat ze ruiken. Dit keer was het een hond waarvan ze het spoor wilden volgen. Het is echt een beagle instinct om te snuffelen, en dan blaffend het spoor willen volgen, met de staartjes in de lucht.


Kibbels met de neus vol sneeuw.

De les vanavond was leuk, we hebben het over de geschiedenis van de verpleging, hoe we hier beland zijn, en het leidde tot leuke discussies. We moesten in kleine groepjes werken, en het was leuk om iedereen's ervaringen te horen.

Sterretjes voor vandaag: Kibbels en Bitz lekker in de sneeuw zien dartelen, en een leuke les met "food for thought" (gedachtenvoer?).

Koud

Er is een beetje sneeuw gevallen en Kibbels en Bitz vinden het wel leuk. Met hun neuzen als stofzuigers er doorheen, en vooral Bitz hapt ook sneeuw naar binnen. Lekker een ijsje eten. Het is wel flink kouder, en we hielden de wandeling kort. Je kunt wel merken dat ze niet veel gewandeld hebben de afgelopen paar dagen, ze hebben last van "cabin fever". Nu ze weer buiten uitgerend hebben liggen ze lekker content te liggen.

Vanmorgen heb ik als eerste het huisvuil weg gebracht. Er is wel een ophaaldienst, maar die gebruiken we al jaren niet meer. Dan moet je het huisvuil voor 6 uur naar de weg slepen, als je het er 's avonds neer zet heb je kans dat het 's nachts door dieren open getrokken wordt en kun je de troep opruimen. Het is ook nog eens een stuk goedkoper om het zelf weg te brengen. Dus al jaren doen we dat.
Een jaar of 10 geleden is er in de county een groot gebouw voor recycling en vuilnis gebouwd waar alles naar toe gebracht wordt, gesorteerd en verscheept.
Voorheen moest je bij binnenkomst en bij vertrek de auto wegen, en aan de hand hiervan betaalde je. We hoefden nooit meer dan $3 te betalen voor het huisvuil, dat was het minimale tarief. Vorig jaar werd echter besloten om met coupons te gaan werken. Een coupon kost $5 en je kunt er een vracht met de auto mee dumpen. Dat was dus bijna een verdubbeling van prijs. Sinds 1 januari kost het 2 coupons, en vandaag was het de eerste keer dat ik er naar toe ging sinds de prijsverhoging.
De vrouw die bij de containers stond waar de vuilnis ingedumpd wordt keek eens naar mijn lading, en gaf me de tip om de volgende keer hele grote vuilniszakken of tonnen te kopen en die vol te stouwen. Er zijn ook knipkaartjes te koop, waar je voor elke vuilniszak of ton een knip krijgt, en dan kost het maar $2 per zak. Dat scheelt zich toch weer. Ik vond $10 per lading al een grote afzetterij.
Zo veel huisvuil hebben we niet, we recyclen ontzettend veel, en ik denk dat we maar 2 of 3 zakken per week vol hebben.
Ook de recycle spullen kun je weg brengen, of ze iedere 2 weken aan de weg zetten. Aangezien we altijd zo veel hebben breng ik die meestal iedere week even weg.

Toen ik thuis kwam had Bart al de wasmachine aan staan. Hij zei erbij dat hij niet op mij kon wachten om de was te doen. Handig hoor!
Daarna ging hij voor de kippen zorgen en haalde hij er een in huis. Ik moest die even vast houden zodat hij de snavel kon bij knippen. Blijkbaar kon ze niet meer goed eten omdat de bovensnavel over de ondersnavel gegroeid was. Maar goed dat hij dat in de gaten houdt. Kibbels en Bitz stonden te springen om bij de kip te komen, en ze likten zich de mond er bij af. Dat zou nooit goed gaan als ze er een te pakken zouden krijgen! Biego hield zich altijd goed op afstand van de kippen, omdat hij door de haan een keer flink gepikt was. Dat hebben Kibbels en Bitz ook eens nodig, maar de haan die we nu hebben is wat bang aangelegd en rent weg voor de hondjes.
Vanmiddag is Bart weer vertrokken naar TC3, en het is opeens een stuk leger in huis.

Het was verder een beetje een hang dag, maar ik heb mijn leeswerk af voor mijn cursus, en dat is mijn sterretje voor vandaag.

IJs

Gisteren hingen er al wat ijspegeltjes aan de bomen door de ijsregen, en we zagen wat de storm aanrichte in het midden van het land. Dit trok langzaam deze kant op, dus Micky was helemaal voorbereid. Laat dat maar aan hem over! Met zo'n ijsstorm is er grote kans dat er bomen en takken op de bovengrondse kabels vallen, we hebben vaker gezien wat een ravage het kan aanrichten.
We hadden geen volle Culligan waterflessen meer (waar 20 liter in kan), dus hij vulde er 3 met kraanwater. Als de electriciteit uitvalt werkt de waterpomp ook niet meer, en dan is het handig om toch wat water bij de hand te hebben. Met 60 liter kom je een heel eind, maar als je er ook het toilet van moet doorspoelen is het snel op.
Verder keek hij of de zaklampen het nog deden, en hij zette de auto's weg, zodat ze niet onder de bomen of electriciteitskabels stonden.

Vanmorgen ging mijn wekker gewoon af, we hadden dus nog electriciteit, en dat is ook zo gebleven. Het was wel glad, zelfs op de kiezelstenen op de oprit moest ik oppassen om niet onderuit te gaan. Na het ijs van de auto te beitelen kon ik naar mijn werk gaan. De wegen waren redelijk, gelukkig al goed gezouten. Het viel hier dus allemaal reuze mee.

De sterretjes vindt ik op werkdagen nogal moeilijk te bedenken, er zijn altijd zo veel ups en downs, maar voor vandaag zijn collega's met een goed gevoel voor humor mijn ster. Af en toe lachen is een geweldige ont-stresser.

2 jaar bloggen

10 januari is gekomen en gegaan, maar was een beetje een mijlpaaltje, het is namelijk 2 jaar geleden dat ik aan het bloggen sloeg. Het begon met een reisverhaal, en dat is verder uitgelopen tot een blog.

Net als Petra in North Carolina vandaag schrijft in haar blog; in de eerste plaats was het bedoeld voor de familie, maar ondertussen zijn er lezers bijgekomen, en zijn er zelfs een paar persoonlijke ontmoetingen geweest. Ik lees verschillende blogs dagelijks, en ik had me toen ik begon nooit voor kunnen stellen dat je zo met mensen mee kunt gaan leven, mensen die je nooit in levende lijve hebt ontmoet en waarschijnlijk ook nooit zou ontmoeten was het niet voor internet.

Computeren is nooit mijn sterkste kant of grootste interesse geweest. Toen we zo'n 8 jaar geleden op mijn werk begonnen met alle documentatie per computer te doen was ik zo gefrustreerd dat ik er bijna mee kapte. Inmiddels is het een stuk beter, en kijk eens aan, vandaag heb ik zelfs geleerd om hier links in de tekst te zetten. Zoiets simpels, maar toch weer even puzzelen hoor. Dat gepuzzel is juist waar ik weinig geduld voor heb.
Ik wil ook nog even op een nieuwe blog wijzen, dat van pa.

Vandaag heb ik foto's gezet bij het reisverhaal van toen. Deze reis kwam weer boven drijven na een discussie in het allesamerika forum over dwars door Amerika reizen. Ieder zijn meug, maar wij hebben er van genoten, en ik denk dat de kinderen niet snel zullen vergeten hoe groot en gevarieerd de VS is.
Nou, dat foto's erbij zetten was nog een heel pokkewerk, maar het is klaar.

Mijn sterretje voor vandaag: de reis-herinneringen, de lezers, en de medebloggers

Hoe ziek kan iemand zijn

Momenteel is er een verhaal met een goed einde in het nieuws. Deze week was in Missouri een 13 jarige jongen ontvoerd. Hij was verdwenen na uit een schoolbus gestapt te zijn, en een van de kinderen in de bus had een witte pick up truck hard zien wegrijden. Vier dagen later is deze jongen terug gevonden en met zijn familie herenigd. De politie ging had een huiszoekingsbevel voor iemand in een apartement, bij dit apartementgebouw zagen ze een witte pick up truck staan, en ze vonden in een van de apartementen deze jongen terug. Ongelooflijk genoeg vonden ze tevens een 15 jarige jongen die op 11 jarige leeftijd verdwenen was. Dit verhaal heeft een goed einde voor 2 families!

Toen de kinderen kleiner waren heb ik altijd bij de weg op de schoolbus gewacht, maar sinds Niels op middle school zit niet meer. Toch zijn ze eigenlijk nog zo klein, en er hoeft maar een gek te zijn.

Aan gekken die het op kinderen munten geen gebrek. Een ander heel triest geval vorige week, in een dorp vlakbij. Een meisje van 22 maanden en jongen van 3 jaar die sexueel misbruikt zijn door de man die op hun paste. Het jongetje ligt nog in kritieke toestand in het ziekenhuis, deze man had op de buik van het kind getrapt, waar het kind een gescheurde mild en gescheurde darmen aan over gehouden heeft.
De beulen van Saddam zijn nog niet genoeg voor deze mensen, hoewel "onschuldig tot de schuld bewezen is". De man houdt vol dat hij het niet gedaan heeft.
Hoe vaak ik mijn eigen kinderen niet bij een babysitter heb achter gelaten, je moet er niet aan denken dat zoiets gebeurd. Dan knuffel je ze weer eens extra.

We hebben vandaag een rustig dagje gehad. Ik zou gaan skien, maar het regende, niet echt ski-weer. We hebben maar wat thuis aangerommeld.
Voor vanavond had ik "draadjesvlees" voor in de taco's in de crockpot klaar gemaakt. Het was best lekker, en weer eens wat anders. Alleen Niels vond het echt niet lekker, maar hij probeerde het wel uit.

Mijn sterretje voor vandaag; lekker met z'n allen thuis zijn, en de huiselijkheid. En dan de kinderen een extra knuffel te geven (voor zover tieners dat toelaten).

Antwoord

Jullie zien nog meer dan ik! Haha, het waren echt geen 2 kilo friet, maar KG voor "king size", gewoon 2 grote frietjes. Met 2 kilo friet wegwerken zouden zelfs die van ons nog moeite hebben.
Het woord gratis is ook een Amerikaans woord voor gratis. Het staat er eigenlijk dus 2 keer, free en gratis. Wat je op het plaatje niet goed ziet is dat er bij dat gratis staat om de details aan de achterkant te lezen. Daar staat dat je een gratis hamburger krijgt als je een nummer belt en aan een survey meedoet.
Dat is het dus ook niet.

Patrick raadde het (hallo Patrick!). Wat Micky bedoelde wat er mee mis was, was inderdaad de senior discount!
Ik viel haast van mijn stoel van het lachen toen hij me vertelde dat hij een senior discount gekregen had. "I feel violated" zei hij. Helemaal ongevraagd kreeg hij deze discount van een Burger King tiener. Zijn eerste senior discount, een historisch moment! Hij vond het helemaal niet grappig. De kinderen plagen hem er genadeloos mee.
Nu moet ik zeker onthullen hoe oud hij is. "Ouder dan een varken in Baarlo" zou oma zeggen. Hij wordt de grote 50 dit jaar!

Mijn sterretjes vandaag: mijn lieve oude knakker en een hele leuke wandeling in Taughannock Falls Park met Bart, waar hij honderuit praatte.

Nog even een foto van double trouble die weer eens illegaal bezig zijn, maar ik had hun bedje in de was:

Raadsel

Dit bonnetje gaf Micky me gisteravond in handen, en hij vroeg of ik er aan kon zien wat er mis mee was. Ik zag het niet. Ziet iemand hier het? (klik op de foto om hem groter te maken)

Ik kreeg het antwoord van hem, en dat zal ik in de volgende post vertellen.

Nog korter vandaag

Vandaag was het een stuk drukker, hoewel toch best weer goed gewerkt. Maar nu ben ik moe, en mijn bubbelbad krijgt een sterretje :)

Even kort

Even in het kort vandaag. Ik werd gisteren gebeld om vandaag te werken in plaats van vrijdag, en dan ook nog een kortere dienst. Dat was prima. Als je altijd 12 uur werkt, en dan opeens maar 8 uur zoals normale mensen doen, vliegt de tijd voorbij.
Ik was dus al om 15.00 klaar. Ik had 6 patienten, waarvan er 5 met ontslag gingen, iets dat eigenlijk nooit voorkomt. Het kan het erg druk maken, maar vandaag vielen alle stukjes als een puzzel in elkaar en ging alles heel vlot.
Het was wel goed dat ik om 15.00 kon gaan, want er waren alweer nieuwe opnames op de eerste hulp, en overplaatsingen van de IC die de lege bedden gingen vullen.

Om half vijf begon de cursus "conceptual basis of nursing". Het was wel leuk en interessant, en ik zal er zeker wel eens meer over vertellen. Voor de volgende week moeten we wat leeswerk doen, onder andere een hoofdstuk in het boek "Nursing against the odds" door Susanne Gordon. Dat boek heb ik al gelezen, en ik vond het heel goed. Iedereen die interesse heeft in wat er gaande is in de verpleging en in de gezondheidszorg moet dit boek eens lezen.

Sterretje voor vandaag: gewoon een goede en positieve dag.

Van alles

Vanmorgen lag er een dun laagje sneeuw.

Dit is het uitzicht vanuit de keukenraam, het kippen-appartementcomplex.

Vandaag maar eerst de boodschappen gedaan. Naast de supermarkt ligt Michael's en Barnes & Nobles, mijn favoriete winkels bij elkaar. Gevaarlijk om er naar binnen te gaan, want er blijft altijd wel wat aan mijn vingers plakken. Bij Michael's ben ik maar weg gebleven, maar ik wilde wel even bij Barnes & Nobles kijken voor een kookboek met crockpot recepten. Onder het motto van meer georganiseerd worden met eten koken dacht ik dat ik onze crockpot eens wat vaker moet gebruiken. We hebben deze zeker al 20 jaar, ik weet het niet zeker, maar ik geloof dat we hem als huwelijkskado gekregen hebben. Ik gebruik hem bijna nooit.
Ik vond een mooi boek met recepten, en tevens nog ander interessant boek om te lezen.
Micky zat vanavond ook in het receptenboek te kijken, en krijgt ook al zin om wat te maken. Ik had voor vanavond rode kool met appels erin gemaakt, de kinderen vonden het maar stinken en aten het ook niet. Ik vond het wel lekker.

Vanmiddag belde Mary om te wandelen, overigens een andere Mary dan waar ik het gisteren over had. Ik was het helemaal vergeten dat we misschien zouden gaan wandelen vandaag, maar leuk. Deze keer hebben van ons huis uit gelopen, met Kibbels en Bitz bij ons. We hadden weer genoeg te kletsen. Het was koud, en op het laatst sneeuwde het flink. Het was wel lekker om een frisse neus te halen, en ik vindt ook altijd dat het weer nieuwe energie geeft.

Mijn sterretje voor vandaag: de gewone dagelijkse dingen, zoals de routine van kinderen naar school, en weer blij zijn als ze weer thuis zijn, en samen eten en de verhalen horen.

Dit speciale kaarsje brandde vanavond op tafel. Gelkaarsen branden uren en uren, zo brandt dit ook al lang, en zal nog wel vaker aangestoken worden.


(als je goed kijkt zie je iets geels onder het vlammetje, dat is een maiskorrel die Niels per ongeluk in de gel heeft laten vallen:)

Eerste les

Het is een stuk kouder en er is zelfs een klein beetje sneeuw gevallen. Toen het begon te sneeuwen, begonnen de hondjes tegen dat gekke wit spul te blaffen dat zomaar uit de lucht viel. Het was hun even vreemd. Vanmorgen stonden ze te blaffen tegen een doos die de oprit opgewaaid was. Ze bleven aan de gang tot ik de doos opruimde. Of ze het voor een kat aan zagen?

De eerste les zit er op. Vanmiddag begon deze, "technical communications". Ik had mijn boek nog niet, maar terwijl ik de oprit uit reed, zag ik een pakketje aan de brievenbus hangen. Jawel hoor, het boek. Terwijl ik het uitpakte stopte de schoolbus, en daar kwam Niels. In zijn t-shirt, in de vrieskou, brr, die voelt ook geen kou.

Iets waar ik nog niet eerder bij stil gestaan had, was dat ik met deze 2 lessen die ik neem 2 extra avonden van huis zal zijn. Samen met mijn werkdagen maakt dit 4 avonden per week dat ik er niet ben met het avondeten. Voor vandaag had ik wat gekookt wat ze op kunnen warmen, maar ik zal wat meer georganiseerd moeten zijn om er voor te zorgen dat de kinderen wat fatsoenlijks eten. Toen ik Micky dit vertelde, zei hij dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat ze zouden verhongeren. Ha ja, maar ze hoeven ook niet elke avond pizza te eten.

Bij het klaslokaal aangekomen, was Mary, de vice-president voor patienten services er, en een man van de directie. Mary vertelde dat dit toch wel een historisch moment was dat de SUNY klassen in ons ziekenhuis worden aangeboden, en iets waar ze lang aan gewerkt had om dit te organiseren. Ze vertelde dat dit haar "finest moment" was. Ik zag wat tranen in haar ogen, en dacht, goh, wat is dit nu. Later hoorde ik van iemand dat ze weg gaat, en vrijdag al haar laatste dag is. Nu had ik vorige week op de vacaturelijst een baan gezien die verdacht veel op de hare leek, maar ik dacht, nee, dat kan niet. Ik was in ontkenning en dan nu in shock. Zij heeft altijd zo achter de verpleging gestaan, en het zal een groot verlies zijn. Dat soort mensen voor die baan zijn niet voor het oprapen. Ik ben zelf als een van de vertegenwoordigers voor de verpleging bij een paar van de sollicitatiegesprekken geweest en hoewel mijn stem maar klein is, was zij ook mijn keus voor de baan.
Alweer een goede leider weg.

Er werd nog een groepsfoto van ons gemaakt, en toen kon de les beginnen. We deden een beetje schrijfwerk, er werd een beetje in groepjes gewerkt, en we moesten om de beurt wat voor de klas vertellen. Dat laatste vindt ik wel het moeilijkste.
De opdrachten zien er allemaal redelijk uit, en het gaat wel lukken. Het was ook leuk om bij allemaal bekenden in de klas te zitten, de sfeer was meteen goed. Alleen is mijn afdeling sterk ondervertegenwoordigd. Ik ben de enige in deze les, ik weet dat er in de andere les over verpleging minstens 1 andere persoon van onze afdeling zit.

Het sterretje van vandaag zal dan deze les zijn, en dat ik het wel zie zitten.

Nog een werkdag

Het kan niet op, 2 dagen achter elkaar dat het niet razend druk was. Die dagen moeten we in gedachten houden voor als het weer onmogelijk druk is.
Patienten die niet in de war zijn, die veel zelf kunnen doen, niemand met ontslag en dus geen opnames, maar 2 infusen in mijn groep en die ook niet sneuvelden, geen bloedprikken, een redelijke hoeveelheid medicijnen uit te delen, en met leuke mensen werken; dat zorgt allemaal voor een goede dag. Dan heb je tijd om aandacht aan de mensen te geven, en wat extra dingen te doen.

Mijn sterretje dus, een tweede dag goed werken en hier een voldaan gevoel van hebben.

Werk

Best goed gewerkt vandaag. Het gaat toch altijd gepaard met de nodige goede en slechte dingen. Dus voor mijn sterretje pik ik maar een van die goede dingen uit: dat ik een van patienten er net van weerhield om tegen de vlakte te gaan. Ik had hem net 5 minuten tevoren aan een alarm gelegd. Dit is een apparaatje dat luid begint te piepen als hij uit bed wilde klimmen.
Een uur geleden was hij via de eerste hulp opgenomen, en hij sliep de hele tijd, maar hij leek me precies de persoon die wakker zou worden en uit bed springen. En jawel, niet alleen half uit bed, maar met een flink bloedbad doordat hij zijn infuus eruit getrokken had. Pfff. Een half sterretje dan maar.

4 uur lang heeft hij vanmorgen bewusteloos buiten gelegen. Gelukkig dat het zo'n mooi weer was en niet vroor, maar hij was nog flink onderkoeld.

Je zult maar hoog bejaard zijn, vallen en niet meer op kunnen staan. Het gebeurd regelmatig. Iedere alleenwonende bejaarde zou zo'n alarm bij zich moeten dragen wat ze kunnen indrukken in een noodsituatie.
Het komt gelukkig ook nog voor dat buren alarm slaan als ze hun bejaarde buur een dag niet zien, maar tegen die tijd kan iemand wel al een hele nacht op de grond liggen.
Het moet toch verschrikkelijk zijn om zo te liggen en niet weten of er iemand zal komen!

Nog eens wandelen

Vanmorgen belde Mary om toch maar voor een andere dag af te spreken, omdat er regen voorspeld was. Het was bewolkt en het lijkt wel of mijn zin om wat te doen met de zon verdwijnt.
Toch nog een klein stuk met de hondjes gelopen, de temperatuur voelt zich nog altijd als lente aan.
Daarna wilde ik thuis toch maar eens wat aanpakken. Onze boekenkast moet nodig eens geverfd worden, en daar ben ik mee begonnen. De verf die erop zit is wat vergeeld. Hij neemt een hele wand in beslag, dus ik ga het in etappes doen. Er zitten gaten en krassen in die gevuld moesten worden (vraag niet hoe die er in komen). Dus dat gedaan, laten drogen, geschuurd en begonnen met verven.

Ondertussen had het nog steeds niet geregend, en Mary belde op om toch maar te gaan wandelen. Leuk, dus dat gedaan. Ik reed naar haar huis toe, ze woont zo'n 4 mijl van ons vandaan, aan een nog rustigere weg dan bij ons, op een berg met een fantastisch uitzicht over Ithaca.
Mary's hond liep met ons mee, en ook de hond van de buren liep mee. Beiden niet aangelijnd, en we kregen van passerende automobilisten wel een paar linke blikken, maar ze reden allemaal extra langzaam en de honden bleven mooi aan de kant staan als er een auto kwam. Het is eigenlijk niks om ze los te hebben lopen, maar Mary's hond is bijna altijd buiten en los, en gaat zijn eigen gangetje. Aan een lijn lopen heeft hij nooit goed geleerd. De hond van de buren is eigenlijk nog een puppy, maar wel een die zijn eigen grootte (zoiets van een herdershond) en kracht nog niet kent. Zo kwam hij enthousiast springend kennis maken.
De volgende keer gaan we maar ergens anders wandelen, zodat we niet door de honden gevolgd worden.
Het was heel leuk om bij te kletsen, we zien elkaar niet zo vaak. Na het lopen hebben nog een tijd met een kopje thee zitten kletsen.

Ik weet dat het saai wordt om steeds maar over wandelingen te vertellen, maar ook voor vandaag is dat mijn sterretje van de dag. Dat en klessebessen met een vriendin.

Aangezien ik het weekend moet werken is dat een garantie dat ik niet over wandelen zal vertellen :)

Fijne wandeling

Sterretje van vandaag; een heerlijke lange wandeling met de hondjes en genieten van de mooie uitzichten die we zo dicht bij huis hebben.

Vanmorgen was ik al tamelijk vroeg op pad en heb zo'n 4 mijl met de hondjes gelopen. Lekker zonder jas aan, het was nog koel, maar van berg op lopen wordt je toch wel warm. Dit keer heb ik een rondje gelopen dat ik gewoonlijk in de winter niet loop. Het gaat gedeeltelijk over een steile weg waar 's winters geen sneeuw geruimd wordt en waar ik ooit berg af liep in een halve meter sneeuw. Daar hoefde ik me deze keer geen zorgen over te maken.
Het was heerlijk lopen, en fijn om beloond te worden met de mooie uitzichten.
Er waren opvallend veel loslopende honden, maar ze moesten allemaal alleen maar even blaffen, terwijl Bitz zich achter mijn benen ging verschuilen. Kibbels was wel nieuwsgierig aan het snuffelen. Sommige honden blijven blijkbaar fijn rond hun huis hangen, iets wat die van ons nooit zouden doen.

Weer thuis was Bart net op. Geluksvogel om zo lang vrij te hebben.
Ik werd gebeld met de vraag of ik van 3-7 kon werken. Er wordt de laatste weken geregeld gebeld, en ik heb goed nee leren zeggen. Het gaat gewoon niet altijd. Deze keer wilde ik wel gaan, maar toen ik aankwam bleek dat ze me toch niet nodig hadden, ze hadden hulp van een andere afdeling gekregen. Ze hadden me proberen te bellen, maar ik was net thuis weg. Ook geen ramp, dus ik vertrok weer.
Ik had de auto bij me die Bart altijd gebruikt, en toen ik hem open wilde doen werkte de sleutel niet. Er zit een automatisch slot op, en met een gewone sleutel gaat hij altijd moeilijk open, maar deze keer dus echt helemaal niet. Balen!
Micky gebeld, hij heeft ook een sleutel, en hij kwam me redden. Bijna een uur later dan wel, maar hij kreeg de auto ook niet open met zijn sleutel. Dan maar naar huis rijden om Bart's sleutel te halen, en weer terug om de auto te halen. Dat was een hele tijd voor niks.
Terwijl ik buiten op een bankje op Micky zat te wachten, kwam Mary langs. Ik had haar al vaker proberen te bellen om te gaan wandelen, maar we hebben zo vaak tegenovergestelde diensten en het kwam er maar steeds niet van. Nu hebben we echter voor morgen afgesproken, dus helemaal was de tijd toch niet verloren.

Is het winter of lente?

Sterretje van vandaag: een warme zon op m'n gezicht, blauwe lucht, fluitende vogels, en met de ogen dicht je even voorstellen dat het lente is.

12C, een abnormale warme dag voor januari. December is een record warme maand geweest, en van de laatste 60 dagen zijn er 51 warmer dan normaal geweest. Voorlopig blijft het ook nog mooi. Toen ik in Nederland was heeft het hier wel gesneeuwd, maar verder heb ik er nog geen gezien (behalve de gemaakte sneeuw van Greek Peak).
Ondertussen kampt het midwesten met de nasleep van een grote sneeuwstorm. Veel mensen zitten in de kou zonder stroom. De National Guard helpt met koeien te voeren door hooibalen uit helicopters te gooien, de boeren kunnen het niet alleen aan, en kunnen op sommige plekke niet bij hun vee komen.

Vandaag ben ik met Bart naar TC3 geweest en hebben we zijn boeken gekocht voor het komende semester. Zo veel mogelijk tweedehands, 2 boeken hadden ze niet tweedehands, en die ga ik online zoeken. Verder kon hij nog 2 boeken van vorig semester gebruiken, dus dit keer is het een beetje goedkoper dan vorig semester.
Ook het lesgeld is betaald, ouch!

De kerstspullen zijn weer opgeruimd, een heel karwei, maar ook weer mooi als het klaar is. Niet te geloven hoe snel deze tijd voorbij is gegaan. Is het pas een maand geleden dat ik op het punt stond om naar Nederland te komen?

Nu heb ik weer wat andere dingen om naar uit te kijken. Volgende week begin ik met een paar klassen. Het ziekenhuis heeft ervoor gezorgd dat de New York universiteit in Syracuse (SUNY)een paar lessen gaat geven in ons ziekenhuis. Ieder semester zullen dit 2 klassen zijn, voor verpleegkundigen die hun bachelor's willen halen. Daar heb ik me voor opgegeven.
Ik had afgelopen voorjaar een online klas gedaan via Mansfield universiteit, maar dat was me helemaal niet bevallen. Totaal niks geleerd, voor veel te veel geld.
Het rijden naar Binghamton of Syracuse een paar keer per week zie ik ook niet zitten, en andere online programma's zijn te duur. Dus hoop ik dat dit een oplossing zal zijn om eindelijk een bachelor's te krijgen.
De twee klassen zijn "conceptual basis of nursing" en "technical writing", een Engels les dus. Het zal allemaal veel schrijfwerk zijn verwacht ik. Ik hoop hier in ieder geval iets van te leren. In het boek voor de verpleegkunde klas heb ik al wat zitten lezen, en het ziet er wel interressant uit. De twee Engels boeken heb ik nog niet.

Extra vrij dagje

Sterretje van dag 2: Micky had onverwacht vrij, en zo konden we samen een bonusdag doorbrengen. Ander sterretje: een wandeling met Bart en hondjes in het januari zonnetje.

Micky ging vanmorgen naar zijn werk, maar kwam een paar uur later terug. Het is een nationale dag van rouw, vanwege president's Ford's overlijden, en alle federale werknemers hadden vrij. De email hierover was vrijdag verstuurd, maar niemand op zijn werk had die gekregen omdat ze die dag vrij waren.
De hele plechtige ceremonie was op tv, voor zo'n vrouw moet het toch verschikkelijk zijn om de man waarmee je meer dan een halve eeuw getrouwd bent te verliezen.

Voor ons was het gewoon een rustig dagje thuis, maar wel fijn.
Tim en Niels moesten weer naar school. Het antwoord toen ik vroeg hoe hun eerste dag in het nieuwe jaar was? "Boring".

Het volgende is naar aanleiding van mijn stukje van gisteren.

Een woord, een blik, een actie, alles kan verkeerd opgevat worden door een ander. Er is niet veel wat je hier tegen kan doen, maar je leert door de jaren wel heel goed om lichaamstaal te lezen.
We zien mensen altijd onder stress, de een wat meer dan de ander. Niet alleen de patienten, maar ook de familie staat onder druk als een geliefde in het ziekenhuis ligt. Behalve de stress die de ziekte met zich meebrengt komt er vaak ook nog financiele druk bij, of hoe het nu thuis verder moet, hoe ze hun geliefde thuis verder moeten verzorgen, en vaak komt er ook nog een heel scala van schuldgevoelens bij. Zeker als hun geliefde naar een verpleeghuis moet. Iedereen gaat er anders mee om, en als verpleegkundige moet je er open voor staan.

Het gevolg is wel eens dat je alle klachten over je heen krijgt. Over het eten, over de dokters, over de schoonmakers. We proberen iedereen tevreden te stellen, maar kunnen geen gedachten lezen. Vaak houden mensen het allemaal binnen tot het tot een uitbarsting komt.
Communicatie is zo belangrijk. Daar draait eigenlijk alles om, maar het gaat wel nogal eens mis. De verwachtingen van patienten en families zijn vaak niet hetzelfde als van de verpleegkundigen.

Dit is een klein en incompleet lijstje van dingen die ik zou willen dat iedereen zou weten:

-stel vragen. Vragen zijn goed, en helpen mee aan de zorg.

-maak lijstjes met vragen, zodat je het bij de hand hebt als je dokter langskomt.

-blijf als familielid en patient betrokken bij de zorg. Je bent een onderdeel van het team. Weet wat er aan de hand is. Neem niks als vanzelfsprekend aan.

-als er speciale wensen zijn, laat ze dan weten. We kunnen geen gedachten lezen. Als er iets is wat niet goed is, laat het weten. Als er een pilletje gegeven wordt in een kleur of vorm die je niet kent, laat het dan weten. Weet welke medicijnen je neemt.

-neem een lijst van je medicijnen met namen van medicatie, dosering, en tijden mee naar het ziekenhuis. Hier horen ook de homeopatische middelen bij, en de medicijnen die je in de winkel koopt zonder recept.

Je gelooft niet hoeveel mensen niet weten welke pillen ze thuis slikken. Het is dan een hele tijdrovende puzzel om er achter te komen. Met als kans dat in het ziekenhuis verkeerde doseringen voorgeschreven worden, of medicatie niet voorgeschreven wordt als de lijst niet compleet is.

-als het een grote familie is, stel dan 1 familielid aan als aanspreekpunt. Deze moet goed kunnen luisteren, en goed communiceren met de rest van de familie.

Op deze manier hoeven niet 10 familieleden op te bellen om te vragen hoe het met het familielid die ziek is gaat. Elke keer als de verpleegkundige de telefoon moet beantwoorden neemt dit tijd van de zorg weg, en veel informatie kan er via telefoon toch niet gegeven worden vanwege privacy.

-ga aan de kant als de verpleegkundige bij de patient moet zijn, en sta niet met 10 man rond het bed.

Hoe vaak je je een weg moet banen door de mensen, en hoe veel mensen er dan ook nog verbolgen zijn dat ze aan de kant moeten gaan.


-blijf beleefd. Dat lijkt een heel normaal iets, maar er zijn genoeg mensen die menen dat schreeuwen, roepen, dreigen en alleen maar eisen stellen de enige manier is om aandacht te krijgen. Bijwerking hiervan is dat mensen je liever vermijden.

Recent was er een stukje op de Today Show over eerste hulp in ziekenhuizen. Een van de tips van de “expert” om betere hulp te krijgen was “loose your manners”. Ze wordt bedankt hoor. Hopelijk nemen niet al te veel mensen dat advies aan.

Dit is wat ik me zo even kan bedenken. Er zullen nog veel meer dingen zijn.
O ja; je verpleegkundige heeft geen controle over hoe laat de dokter langs komt, of hoe laat een CT scan, stress test of wat dan ook voor test gedaan wordt. Dus eisen dat het NU gebeurd heeft ook geen zin.

Dag 1 van waarom deze dag meetelt: *het gevoel hebben dat we vandaag goede zorg geleverd hebben. En het maagvirus lijkt aan het einde van de ronde onder het personeel te komen.

Het was wel bezig op het werk, maar niet te gek druk. Dan heb je tenminste tijd om goede verzorging te geven. Iedereen is minder gestressed en daarom wat aardiger.
Er waren ook weer wat negatieve dingen, zoals familie die een uur nadat je dienst begint al een lijst klachten heeft, maar later waren ze geloof ik toch wel weer tevreden, zo ver dat mogelijk was tenminste.