Eerste les
Het is een stuk kouder en er is zelfs een klein beetje sneeuw gevallen. Toen het begon te sneeuwen, begonnen de hondjes tegen dat gekke wit spul te blaffen dat zomaar uit de lucht viel. Het was hun even vreemd. Vanmorgen stonden ze te blaffen tegen een doos die de oprit opgewaaid was. Ze bleven aan de gang tot ik de doos opruimde. Of ze het voor een kat aan zagen?
De eerste les zit er op. Vanmiddag begon deze, "technical communications". Ik had mijn boek nog niet, maar terwijl ik de oprit uit reed, zag ik een pakketje aan de brievenbus hangen. Jawel hoor, het boek. Terwijl ik het uitpakte stopte de schoolbus, en daar kwam Niels. In zijn t-shirt, in de vrieskou, brr, die voelt ook geen kou.
Iets waar ik nog niet eerder bij stil gestaan had, was dat ik met deze 2 lessen die ik neem 2 extra avonden van huis zal zijn. Samen met mijn werkdagen maakt dit 4 avonden per week dat ik er niet ben met het avondeten. Voor vandaag had ik wat gekookt wat ze op kunnen warmen, maar ik zal wat meer georganiseerd moeten zijn om er voor te zorgen dat de kinderen wat fatsoenlijks eten. Toen ik Micky dit vertelde, zei hij dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat ze zouden verhongeren. Ha ja, maar ze hoeven ook niet elke avond pizza te eten.
Bij het klaslokaal aangekomen, was Mary, de vice-president voor patienten services er, en een man van de directie. Mary vertelde dat dit toch wel een historisch moment was dat de SUNY klassen in ons ziekenhuis worden aangeboden, en iets waar ze lang aan gewerkt had om dit te organiseren. Ze vertelde dat dit haar "finest moment" was. Ik zag wat tranen in haar ogen, en dacht, goh, wat is dit nu. Later hoorde ik van iemand dat ze weg gaat, en vrijdag al haar laatste dag is. Nu had ik vorige week op de vacaturelijst een baan gezien die verdacht veel op de hare leek, maar ik dacht, nee, dat kan niet. Ik was in ontkenning en dan nu in shock. Zij heeft altijd zo achter de verpleging gestaan, en het zal een groot verlies zijn. Dat soort mensen voor die baan zijn niet voor het oprapen. Ik ben zelf als een van de vertegenwoordigers voor de verpleging bij een paar van de sollicitatiegesprekken geweest en hoewel mijn stem maar klein is, was zij ook mijn keus voor de baan.
Alweer een goede leider weg.
Er werd nog een groepsfoto van ons gemaakt, en toen kon de les beginnen. We deden een beetje schrijfwerk, er werd een beetje in groepjes gewerkt, en we moesten om de beurt wat voor de klas vertellen. Dat laatste vindt ik wel het moeilijkste.
De opdrachten zien er allemaal redelijk uit, en het gaat wel lukken. Het was ook leuk om bij allemaal bekenden in de klas te zitten, de sfeer was meteen goed. Alleen is mijn afdeling sterk ondervertegenwoordigd. Ik ben de enige in deze les, ik weet dat er in de andere les over verpleging minstens 1 andere persoon van onze afdeling zit.
Het sterretje van vandaag zal dan deze les zijn, en dat ik het wel zie zitten.
De eerste les zit er op. Vanmiddag begon deze, "technical communications". Ik had mijn boek nog niet, maar terwijl ik de oprit uit reed, zag ik een pakketje aan de brievenbus hangen. Jawel hoor, het boek. Terwijl ik het uitpakte stopte de schoolbus, en daar kwam Niels. In zijn t-shirt, in de vrieskou, brr, die voelt ook geen kou.
Iets waar ik nog niet eerder bij stil gestaan had, was dat ik met deze 2 lessen die ik neem 2 extra avonden van huis zal zijn. Samen met mijn werkdagen maakt dit 4 avonden per week dat ik er niet ben met het avondeten. Voor vandaag had ik wat gekookt wat ze op kunnen warmen, maar ik zal wat meer georganiseerd moeten zijn om er voor te zorgen dat de kinderen wat fatsoenlijks eten. Toen ik Micky dit vertelde, zei hij dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat ze zouden verhongeren. Ha ja, maar ze hoeven ook niet elke avond pizza te eten.
Bij het klaslokaal aangekomen, was Mary, de vice-president voor patienten services er, en een man van de directie. Mary vertelde dat dit toch wel een historisch moment was dat de SUNY klassen in ons ziekenhuis worden aangeboden, en iets waar ze lang aan gewerkt had om dit te organiseren. Ze vertelde dat dit haar "finest moment" was. Ik zag wat tranen in haar ogen, en dacht, goh, wat is dit nu. Later hoorde ik van iemand dat ze weg gaat, en vrijdag al haar laatste dag is. Nu had ik vorige week op de vacaturelijst een baan gezien die verdacht veel op de hare leek, maar ik dacht, nee, dat kan niet. Ik was in ontkenning en dan nu in shock. Zij heeft altijd zo achter de verpleging gestaan, en het zal een groot verlies zijn. Dat soort mensen voor die baan zijn niet voor het oprapen. Ik ben zelf als een van de vertegenwoordigers voor de verpleging bij een paar van de sollicitatiegesprekken geweest en hoewel mijn stem maar klein is, was zij ook mijn keus voor de baan.
Alweer een goede leider weg.
Er werd nog een groepsfoto van ons gemaakt, en toen kon de les beginnen. We deden een beetje schrijfwerk, er werd een beetje in groepjes gewerkt, en we moesten om de beurt wat voor de klas vertellen. Dat laatste vindt ik wel het moeilijkste.
De opdrachten zien er allemaal redelijk uit, en het gaat wel lukken. Het was ook leuk om bij allemaal bekenden in de klas te zitten, de sfeer was meteen goed. Alleen is mijn afdeling sterk ondervertegenwoordigd. Ik ben de enige in deze les, ik weet dat er in de andere les over verpleging minstens 1 andere persoon van onze afdeling zit.
Het sterretje van vandaag zal dan deze les zijn, en dat ik het wel zie zitten.
posted by Annemiek | 8:25 p.m.
3 Comments:
Oh, ik vind het ook altijd zo moeilijk om iets over mezelf te vertellen voor een klas! Met al die ogen op je!
Die Niels! Kai loopt hier ook nog in korte broek en t-shirt rond, terwijl het een stuk kouder is (niet zo koud als bij jullie, waarschijnlijk).
Nou dat is wel een sterretje waard, voor de klas staan en iets over je zelf vertellen. Als je dat een paar keer hebt gedaan begint het wel te wennen hoor.
Ja, voor de klas staan, brrr. Ik geloof ook wel dat het beter wordt als je het vaker doet. Ik ben dan ook blij dat mijn kinderen het al vroeg leren.
Een reactie posten
<< Home