Klaar met het semester!

Nu is het helemaal klaar. Vanavond mijn examen in Healthy Aging gehad. Dat was heel vreemd, ik was binnen 20 minuten klaar, en ik weet niet of het geholpen heeft dat ik de hoofdstukken nog eens nagekeken heb. De vragen vond ik nogal fluttig. Maar het zal wel goed zijn. Je doet door de rest van het semester allerlei werkstukken en dus zo'n laatste examen is maar een gedeelte van je totale eindcijfer.
Het examen van statistics had ik goed gemaakt, en mijn eindcijfer is een B+. Ik zou blij geweest zijn met een C, dus ik ben wel een beetje trots.
Voor het najaar semester is er nog wat onzekerheid wat de klassen zullen zijn. Onze goede oude George die vorig jaar Physical Assessment gaf zal weer een les geven. Daar zit ik nu niet echt op te wachten.

Dus nu... vrijheid blijheid. Nou, niet helemaal, want ik ga de komende weken wat extra dagen werken.
Het korte broeken weer is even voorbij, we zijn er erg mee verwend. Vannacht nog kans op nachtvorst en op sommige plaatsen vallen er een paar sneeuwvlokjes.

De kuikentjes doen het goed. Vooral Niels wil er elke dag mee knuffelen. De hondjes wisten niet wat ze van die gekke piepende dingen moesten denken. Ze renden ervan weg, en vooral Bitz ging zich verstoppen. Maar gisteren brachten Tim en Niels er een paar in de huiskamer en lieten de honden eraan snuffelen. Ja, toen hadden ze door wat het waren en likten ze zich er hun mond bij af en wilden ze wel proeven.

Kibbels had gisteren een erg pijnlijke ervaring. Opeens een gejank! Ze zat met haar teennagel (van die extra teen die wat boven het voetbed zit) in Bitz's halsbandje vast. Ik probeerde het los te maken, maar Bitz wurmde zo hard, en Kibbels gejank was in huilen overgegaan, het lukte me niet. Opeens waren ze los... de nagel was helemaal eruit getrokken, en Kibbels liep heel blij maar bloedend weg. Het bloeden was snel gestelpt, en ik geloof niet dat ze er heel veel last van heeft. Alleen vandaag met wandelen ging mevrouw opeens zitten en wilde niet meer verder. We zijn de rest van de weg maar langzaam gelopen en dat ging wel. De zielepoot!

Blij!

Ik ben zo blij! Statistiek is klaar, finished... gisteravond het examen gehad, en hopelijk heb ik genoeg punten verzameld om een C te halen. Ik moet het wel erg slecht gedaan hebben als ik het niet heb. Het was wel moeilijk, gelukkig mochten we er een soort spiekbriefje bij hebben. We hebben zo veel verschillen manieren geleerd om een hypothese te berekenen, en het is moeilijk om te kiezen welke berekening je voor welk probleem je moet gebruiken. Aan de andere kant is het best een openbaring voor mij dat je aan de hand van berekeningen kunt zien hoe waarschijnlijk het is of de research juist is of niet.

Na het examen zijn we bij Chili's gaan eten en Marguerita's drinken. Alleen drink ik zo goed als nooit alcohol en lig ik onder de tafel na 1 drankje. Ik had Micky gezegd dat hij me maar moest komen halen, maar later gezegd dat ik gewoon niet zou drinken. Het was heel gezellig, en een leuke afsluiting van deze moeilijke cursus.

Tot mijn verbazing stond er een Marguerita op me te wachten toen ik thuis kwam! Micky had de ingredienten gehaald en er een gemaakt voor me. Zo lief!



Ik zal nog heel wat moeten drinken om die fles tequila leeg te krijgen. Dus als er iemand mee wil helpen...



Vorige week had ik kuikentjes besteld. Ik zou eerst een broedmachine lenen en eieren uitbroeden, maar de persoon waarvan ik die machine van zou lenen heeft pas een operatie gehad en ik zal ze voorlopig niet zien. Zo lang wilde ik toch niet wachten, dus ik had wat kuikens besteld bij Agway, een soort boerenbond. Alle andere keren dat we kuikens hadden, hadden we ze bij McMurrey's besteld. Je krijgt ze dan via de post gestuurd, maar het minimale aantal is 25. Echt, ze komen in een doos in de post, en je wordt gebeld als ze bij het postkantoor zijn. Het gaat prima, en ze overleven het allemaal.

Nu had ik me een beetje ingehouden en er maar 6 besteld, dat was hun minimale aantal. Ze zouden er pas op woensdag of donderdag zijn, maar ik werd gisteren al gebeld dat ze er waren. Dus maar gauw even de baby kamer klaargemaakt, en Micky heeft ze na zijn werk gehaald. Hier zijn onze nieuwe babies:


Het rode licht is een warmte lamp. Ze moeten lekker knus zitten.

Ze zijn zo lief om vast te houden.


We zullen ze veel oppakken om ze zo tam mogelijk te maken.



Dan vanmorgen nog wat leuks. Elk jaar is er op de Today Show een week van "Where in the world is Matt Lauer", waar hij elke dag in een ander land is, en je van tevoren niet weet waar hij zal zijn. Vandaag was hij in Nederland, heel leuk om te zien.

Lente foto's

Het kan niet uitblijven met het mooie weer: de bloemenfoto's komen eraan.


Van allerlei groen begint uit te komen.



De naam van de gele bloemen ben ik vergeten, ik wist niet eens meer dat ik ze geplant had vorig jaar. De paarse zijn anemonen.



Deze tulpen kome al 16 jaar elk jaar uit! Ze zijn door de vorige bewoner geplant.
Het is een grote rommel in "mijn" kamer, maar mijn plantjes doen het prima!



Tot nu toe tomaten, paprika's en bloemen (cosmos).


Dit vogelnestje hangt als een mandje aan 2 takjes. Het is wel erg sterk gemaakt om alle winterstormen te doorstaan. Ik weet niet welk vogeltje zo'n nestje maakt, en kan het ook niet vinden op internet. Het is te klein voor een oriole.

Stunt hond

Bitz had vandaag weer een bijna dood ervaring. Ik had ze allebei op het terras gelaten (met het poortje dicht), en was een minuut of 10 binnen. Toen ik weer naar buiten liep zag ik Bitz tot mijn schrik over de balustrade lopen. Hoe ze daar weer was gekomen... Het schommelbankje staat weer op het terras, en er staat een tafeltje naast, allebei zo'n drie kwart meter van de balustrade af.
Toen Bitz mij zag sprong ze, op de trap, en ik hoorde haar naar beneden rollen. Een moment later rende ze het bos in, gelukkig, geen poten gebroken. Wanneer leert ze een keer? Dat moet toch pijn doen?

Samen met speurhond Kibbels ging ik haar zoeken. Kibbels zat echt op het goede spoor! Bitz was ongeveer een halve kilometer weg gerend, en haar blaffen verraadde haar. Ze zat op het spoor van wild, dan zijn beagles zo enthousiast dat ze ervan gaan blaffen. Ze ging zo op in het spoorzoeken dat ik haar snel weer aangelijnd had.
Toen moesten we snel naar huis, want ik moest naar mijn les, dat vonden ze natuurlijk helemaal niet leuk.

Het heeft hier al zo'n anderhalve week niet geregend en alles is zo droog, maar vanavond is er wat broodnodige regen gevallen. Terwijl ik naar huis reed leek alles al groener!

Van alles

Busreis
De voorjaarsvakantie is weer voorbij voor de kinderen, het is weer op naar school. DaSom was afgelopen week een paar dagen naar een vriendin in Buffalo geweest die ze kende van het taalkamp van vorig jaar. Van de uitwisselings organsatie moet ze voor zo'n reis eerst toestemming vragen en gewoonlijk mogen ze niet in hun eentje reizen, maar deze keer mocht het dus wel. Ze ging met de bus, het is een reis van 3 1/2 uur. Ik was verbaasd over hoe veel mensen er in de bus zaten. Lange afstanden reizen met de bus is populairder dan ik gedacht had. In Buffalo werd ze opgehaald door de gastmoeder van haar vriendin, dus dat ging prima.
Ze had het leuk gehad, maar op de terugweg waren er mensen van de immigratiedienst op de bus gestapt in Rochester. Ze had geen enkele identificatie bij zich, en ik had er niet aan gedacht om haar te zeggen haar paspoort mee te nemen. Zelf denkt ze aan zoiets ook niet. Ze stelden haar een boel vragen, maar lieten haar gelukkig gewoon verder reizen. Oef!

Zwaaien
Het mooie weer houdt aan en vanmorgen heb ik zoals zo vaak met de hondjes gewandeld. Heel veel automobilisten dievoorbij rijden zwaaien naar ons. Ik ken ze 9 van de 10 keer niet, en zwaai gewoon terug. Dat ze zwaaien komt natuurlijk door de "cuteness" factor van de hondjes, dat zal niet aan mij liggen.

Coniferen
Bij ons voor het huis staan een paar uit de kluiten gewassen coniferen. Gewoonlijk wordt daar in de winter het hele onderste gedeelte van opgeknaagd door de herten. Dit jaar hebben ze de bomen toch met rust gelaten, waarschijnlijk omdat ze de hondjes ruiken die daar vlakbij hun wc hebben.
Voor herten is het groen van de coniferen vaak het enige eten dat ze hebben. Je ziet daarom bij veel huizen de coniferen verpakt in jute in de de winter om de herten erbij weg te houden. Vanmorgen liep ik langs een buurman die zijn coniferen aan het uitpakken was. Na een "hello, how are you?" wijst hij naar een paar grotere coniferen die niet ingepakt waren en waar een heel stuk uitgegeten was. "I ought-ta shoot them!" moppert hij, zijn hoofd schuddend, en gaat verder met jute opruimen.

Nog een schildpad

Nog anderhalve week, en dan zit het semester erop. Ik ben zoooo klaar met die statistiek. Gelukkig hebben we iemand die ons bijles geeft, dan snap ik het een heel klein beetje meer. Daar ben ik vanavond naar toe geweest. Het blijft moeilijk maar zo ploeter ik er toch doorheen. Gelukkig hoeven we niet elke formule te onthouden, maar doen we alles met ons super-rekenmachientje, dat inmiddels lang niet meer zo intimiderend was als in het begin.
Dus... nog even er tegenaan. Het mooie weer helpt niet mee om me geconcentreerd op studeren te houden!

Vanmiddag hebben we een wandeling gemaakt in Cass Park, een pad langs het water. De kinderen sleepten we ook mee, wandelen is nooit favoriet, maar ze weten er toch altijd wat leuks uit te halen.
Onderweg kwamen we deze schildpad tegen, die wat beter stil bleef zitten:



Het is "Gaia the turtle", onderdeel van de kindertuintjes.

Eerste kano tochtje

Het lijkt wel alsof we van winter naar zomer zijn overgegaan. Zeker 25C vandaag.
We hebben de kano van stal gehaald en zijn naar Cayuta Lake gegaan. Het waaide eigenlijk best hard op het meer, maar een stukje kano varen en je komt bij een klein riviertje. Dat is maar een halve kilometer lang of zo, en we drijven er maar wat. Je ziet dan altijd allerlei dierenleven. Veel vogels altijd, en er waren deze keer een paar boze ganzen die niet blij waren dat we hun rust verstoorden. Een kabaal dat ze kunnen maken!
Er lagen tientallen schildpadden te zonnen op de boomstronken, en ik wilde er een foto van hebben. Echter elke keer dat we dichtbij kwamen plonsden ze gauw in het water. Tot op de terugweg, toen wilde deze wel even poseren:



De bever burchten waren er ook nog:

Ouderenzorg

Vandaag hebben we heerlijk kunnen genieten van een lente zonnetje. Vorig jaar op deze dag hadden we een halve meter sneeuw. Wat een verschil.
Het is ook een jaar geleden dat de schietpartij op Virginia Tech plaatsvond. Wel iets om even bij stil te staan.

Vanavond was nogal een deprimerende les. Het ging over Medicaid (de ziektekostenverzekering voor lage inkomens), Medicare (de ziektekostenverzekering voor ouderen), en ouderenzorg in verpleeghuizen en andere opties voor zorg over een lange termijn. De kosten hiervoor zijn ongelooflijk en worden alleen maar hoger. Een jaar in een verpleeghuis loopt in de tienduizenden. Gelukkig mag je echtgenote tegenwoordig wel het huis houden, en 1 auto als de echtgenoot in een verpleeghuis zit.
Medicare vergoed maar een bepaalde tijd, en als het geld op is ga je over naar Medicaid. Weet je hoeveel je van je Social Security inkomen je zelf mag houden als je in een verpleeghuis zit en Medicaid hebt? $35! Daar zal ik de volgende keer als ik iets nieuws koop wel even bij stil staan!

De regels voor Medicare zijn een oerwoud, hoe je daar als oudere uitkomt weet ik ook niet.
Medicare en Medicaid betalen verpleeghuizen maar beperkt, en ze kunnen kiezen welke patienten ze opnemen. Zo hebben we in het ziekenhuis wel vaker patienten die complexe zorg nodig hebben, en geen verpleeghuis die ze wil hebben omdat ze te duur zijn.
Welgestelden kunnen kiezen voor contiuning care retirement communities, je telt $200-300.000 neer, en een paar duizend per maand, en dan zit je voor de rest van je leven onder de pannen. Je woont dan onafhankelijk in een huisje of appartement, en je krijgt alle hulp die je nodig hebt. Er is ook een verpleeghuis bij inbegrepen.

Dan zijn er ook nog eens tekorten aan verpleegkundigen en verpleeghulpen. Als we zelf oud zijn zal er niemand zijn om ons te verzorgen.
We besloten in de klas om maar een verpleeghuis voor verpleegkundigen op te richten. Dan helpen we elkaar. Degene die nog goed genoeg kan zien kan de medicijnen uitdelen.

Maar alle gekheid bij elkaar, behalve dat we leren over de ouderen, leren we ook kijken naar onze eigen situaties en eens bedenken hoe je sommige dingen zal gaan doen in de toekomst. Bijvoorbeeld het huis waar we wonen. Met alle trappen zal dit zal een moeilijk huis zijn om op late leeftijd te wonen. Dan kun je beter in een huis wonen zonder verdiepingen.

Nog een moraal van het verhaal; geniet nu van het leven!

School systeem

Ik zal proberen een klein beetje uit te leggen hoe het zit met het Amerikaanse universiteit systeem. Ik ben er een heel stuk meer wegwijs in geworden de afgelopen jaren, omdat Bart erin zit, en ik zelf ook. Het kan best verwarrend zijn.

Ten eerste het puntensysteem, de credits die je krijgt als je lessen neemt. Een klas is 3 of 4 credits waard, 1 credit staat gelijk met 1 uur les in de week. Je kunt tellen op ongeveer 1 uur huiswerk per credit. Een student neemt 12-18 credits per semester (een semester is een half jaar).

De lessen zijn allemaal genummerd, bijvoorbeeld English 101 moet je hebben voordat je English 201 kunt doen. De lessen die beginnen met 1 en 2 zijn voor de eerste 2 jaar, en tevens alles wat er op een 2-jaars college onderwezen wordt. Er is veel flexibilieit, maar er zijn ook "pre-requisites", lessen die je gehad moet hebben voordat je verder kunt. Bijvoorbeeld mijn statistiek voordat ik de les in research kan doen.

Een community college is een 2-jaars school, waar je een associates degree kunt halen. Om het even verwarrender te maken: er zijn hier en daar ook 4-jaars scholen die een associates degree geven na 2 jaar.
TC3 heeft 3 verschillende associates degrees: een associates of arts (A.A.)en associates of science (A.S.) die bedoeld zijn als "transfer degrees", dus gericht op overplaatsing naar een 4-jaars school na 2 jaar. Het associates of applied science degree (A.A.S.) is meer gericht op een beroep.
Ik geloof dat je hier iets van 64 credits nodig hebt voor een associates.

Een 4-jaars college leidt op tot bachelor's (je bent dan 'undergraduate' student). Als je van plan bent om na 2 jaar community college verder te gaan naar een 4-jaars school moet je vanaf het begin samen met je counselor plannen dat je de juiste lessen neemt. Omdat ze hier allemaal in het SUNY systeem zitten is het makkelijker om de lessen te vergelijken en zullen de credits ook makkelijker overgeschreven worden.

Bij een transfer kijkt een admissions counselor van de 4-jaars school naar je credits die je gehad hebt, en geeft je de juiste credits van hun school hiervoor. Ze nemen maar een bepaald aantal credits aan van een andere school. Al heb je 100 credits van een school, en je wilt ergens anders naar toe, zullen ze nooit alle credits over nemen. Dan hebben ze ook nog eens de verplichting om een bepaald aantal credits op de nieuwe school te doen. Dus stel voor je hebt 100 credits op je naam staan en voor een bachelors moet je 125 hebben; de school neemt er maar 64 over, en dan zal je de rest op die school moeten doen.

Alle universiteiten stellen een bepaalde brede basis scholing verplicht. Hoeveel verschilt een beetje per school, maar je zult altijd een verzameling taal, kunst, geschiedenis en cultuur moeten hebben. Er zit een enorme variatie in wat je kunt kiezen om aan de verplichte vakken te voldoen. Zo had Bart anthropologie (wat hij leuk vond) en momenteel psychologie.

Ik heb het over associates en daarna een bachelors halen, maar je kunt natuurlijk ook gewoon op een 4-jaars school beginnen. Er zitten aan allebei voor en nadelen aan.

Na een bachelors kun je een master's gaan halen, een 2-jarige opleiding (dan ben je een 'graduate' student). Er zijn nu echter ook scholen waar je tegelijk met je bachelors je master's kunt halen. In het laatste jaar van je bachelors opleiding begin je dan al met lessen op master's niveau, en dan heb je na 5 jaar universiteit je master's. Er zitten wel weer restricties aan. Zo moet je GPA (grade point average) hoog genoeg zijn, anders kun je de master's lessen niet doen.

Ingewikkeld genoeg zo?

Een fijn iets hier vindt ik dat je bij elke opleiding een aantal 'electives' kiest. Je kunt dan je eigen interesses volgen en je weet nooit waar dat je naar toe zal brengen. Of het verhaal waar is weet ik niet, maar ik heb eens gelezen dat een Microsoft software persoon een calligrafie les gehad had, en dat we daarom de keuzes hebben tussen tussen al die lettertypes.

Keuzes

De beslissing is genomen: Tim gaat naar TC3 volgend jaar. Het is best een moeilijke beslissing geweest. Aan de ene kant is hij bij SUNY IT en Binghamton ook aangenomen, en misschien zou het goed voor hem zijn om meteen in een 4 jaars school te starten. Hoewel je nooit zeker zal weten hoe het zal gaan. Als we hem vroegen wat hij eigenlijk het liefst zou willen was het altijd een schouderophalend "I don't know." Omdat hij zelf niet dolenthousiast en niet heel graag een school boven de andere verkiest hebben we de kosten de doorslag laten geven. Om eerst een community college te doen scheelt een heel stuk, en TC3 valt net als de andere 2 scholen waar hij aangenomen was onder het State University of New York (SUNY) scholensysteem. Daardoor worden de credits van TC3 op al die scholen erkent.

Op vrijdag zijn Micky, Tim en ik naar het open huis geweest van TC3. Er is veel veranderd aan de gebouwen. Je zou het bijna niet meer terug herkennen, het is heel erg mooi geworden. Er zullen deze zomer ook nog 2 appartementen complexen bij komen.

We hebben weer een rondleiding gedaan, omdat Tim nog niet overal geweest was. Verder hebben we met allerlei mensen gepraat, en zijn naar een informatie sessie geweest over computer science. Tim zal daar ook op kamers gaan, dat ziet hij geloof ik wel zitten.

Een tijdje geleden kwam ik erachter dat Tim een zomerles kan nemen van TC3. Omdat het in juni begint en hij in het computer science programma van BOCES zit kan dat nog gratis ook. Ik zal heb wel even aan het werk zetten hoor. Momenteel heeft hij het veel te gemakkelijk om school. Hij heeft health, economics, en engels. Voor engels zit hij in het WISE programma. Hierin hoeft hij nog maar 1 keer in de week naar de les, voor de rest werkt hij onafhankelijk aan een project. Ze moeten over het project een dagboek bijhouden en op het eind moeten ze het presenteren voor een groep. Zijn project is een video spelletje ontwerpen.
Voor zijn computerlessen gaat hij 1 of 2 keer in de week naar Cornell voor een stage bij biotechnologie. Hier hoor ik niet veel over. Volgens mij hoeft hij er niet veel te doen en is het niet zo interessant. Maar met dit alles brengt hij sommige dagen maar 2 uur op de high school door en verveelt hij zich stierlijk. Daar zullen we wel even verandering in brengen.

Vorige week heeft hij een plaatsings test gedaan bij TC3, om te zien waar hij staat met zijn Engels en wiskunde. Daar kwam uit dat hij een beetje moeite heeft met begrijpend lezen. Hij zou toch English 101 kunnen gaan doen. Dit is een les die iedere student in zijn eerste semester neemt, dus daar schrijft hij zich voor in. TC3 heeft in Ithaca een gebouw voor avondlessen, en daar zal hij deze lessen nemen. Hopelijk zal hij het goed doen, het zal best intensief zijn: 2 avonden in de week naar school.

What?

Dinsdag op mijn werk...
R: "Ik ga donderdag trouwen.'
Ik: "O ja?"
R: "Ja, maar het is geen 'big deal'. Het is maar voor het papierwerk."
Ik: "Huh? Voor het papierwerk? Hoezo dat dan?"
R: "Ik ga bij de luchtmacht."
Ik: "Maar hoezo dan trouwen?"
R: "Als alleenstaande ouder kun je niet in militaire dienst."

Bij iedereen die erbij staat en dit hoort valt de mond open.

R: "Maar ik mag hem ook heel graag. Ik bedoel... ik houdt van hem."
Ik: "Wie zal er voor je dochter zorgen als je naar basic training gaat?"
R: "De vader van mijn dochter."
Ik: "Hoezo wil je bij de luchtmacht?"
R: "Ik wil wat met mijn leven doen. Ik heb er wel al met veel mensen over gepraat, en er al heel lang over nagedacht hoor, al sinds februari."

R is 19 jaar met een dochter van 2 jaar. Het is een knappe meid, alleen nogal naief en altijd zoooo moe. Dit werk is niks voor haar, er zit geen fut in. Ze moet echt wat met haar leven doen, maar om dan militaire dienst te kiezen en daarom te gaan trouwen. Hoewel militaire dienst misschien heel goed voor haar kan zijn, en net wat ze nodig heeft. Haar moeder zit bij mij in de klas en ze vertelde dat haar dochter haar 2 dagen voor de trouwdag had verteld wat ze van plan was. Natuurlijk was die er niet blij mee!

Dan had ze nog zoiets, waar we wel mee moesten lachen. Ze had het over een dokter die eigenlijk best wel "good-looking" was. Hoewel, voor een "old guy" dan. Ik zei tegen haar wacht even, die man is jonger dan ik! Hoe bedoel je old guy? Wat maakt dat ons? Tja, voor iemand die 19 is zijn wij antiek! :)

Gekleurd geld

Ik keek even raar op om dit in mijn beurs te vinden, maar toen herinnerde ik iets van het nieuws van een tijdje geleden. Voor het eerst is er een andere kleur dan groen in de Amerikaanse papiergeld te vinden. Dit is het nieuwe vijfje, en is nog geen maand uit.

Nog eens college bezoek

Wat een heerlijk weertje vandaag! Het warmst tot nu toe dit jaar. Ik heb buiten wat verfwerk gedaan, gewandeld met de hondjes en in de tuin gewerkt. Er is meteen weer van alles en nog wat te doen. Tim en Niels hebben ook goed geholpen, en ze hebben samen met DaSom gevoetbald.
Tim was vannacht bij een vriendje blijven slapen en belde pas om 2 uur op om gehaald te worden. Ze waren vanmorgen pas om 6 uur gaan slapen en om 11 uur weer op. Die is goed moe!

Gisteren zijn Bart, Micky en ik weer op college bezoek geweest. Ik ben ondertussen goed gaar van de college tours! In het begin is het leuk, maar dan begint alles op elkaar te lijken.
Dit keer was het SUNY Cortland. Een paar weken geleden waren we nog een keer bij SUNY Binghamton geweest, en vorige week zijn Micky en Bart bij SUNY Brockport geweest. Die keer moest ik werken.

Gisteren was er open huis voor aangenomen studenten in Cortland. Er waren verschillende informatie sessies die je bij kon wonen. Wij gingen naar de 'credit evaluation' voor transfer studenten. Dat was wel goed, veel informatie over hoe dat te werk gaat. Een andere sessie ging over huisvesting voor transfers. Hij zal 1 jaar op de campus moeten wonen, dat stellen ze verplicht.
In de gymzaal hadden ze allemaals standjes met informatie over onder andere de verschillende studierichtingen. We hebben met een professor van het biologie departement gepraat, heel fijn om die kans te hebben. Natuurlijk promoten ze hun eigen school, maar hij noemde een voordeel van deze school, en ook Brockport, dat het kleinere scholen zijn. De lessen in de biologie afdeling worden allemaal door de professors gegeven en niet door graduate studenten (studenten die met hun masters bezig zijn). Ook hebben de undergraduates (degenen die met hun 4 jaars graad bezig zijn) de kans om research te doen met de professors. Volgens deze professor gebeurd dat op grotere scholen zoals ESF en Binghamton niet, daar wordt de research door graduates gedaan.

Bart had al eerder gezegd dat hij liever een kleine school zou willen, dus dat zou dan Cortland of Brockport worden. Hij heeft nu zijn aanbetaling voor Cortland gedaan; dat is de enige manier dat hij van deze school zijn "credit evaluation" zal krijgen. Hierbij kijken ze welke credits van TC3 tellen voor welke lessen van Cortland.
Maar zou het nu echt waar kunnen zijn? Zou hij echt zijn keuze gemaakt hebben, of veranderd hij nog een keer? Je zou bijna wensen dat hij maar op 1 plek was aangenomen met die besluiteloosheid!

Ondertussen heeft Tim ook een brief gekregen dat hij is aangenomen in Binghamton. Hij haalde er zijn schouders over op. Die twee hebben allebei geen idee dat er heel veel jongeren zijn die niet aangenomen worden op de plekken die ze willen.

We gaan volgende week naar een open huis van TC3 met Tim, en dan hoop ik van alle open huizen en college tours verlost te zijn, althans voor een paar jaar.

Op donderdag had ik het met Micky over wat we de kinderen leren, dingen waar je niet elke dag over praat zoals sexueel overdraagbare ziektes, en bijvoorbeeld over testikel kanker. Toen ik vorig jaar mijn klas health assessment had, was ik er nog eens aan herinnerd, en had ik de kinderen op een rijtje gezet om ze te vertellen over deze vorm van kanker en hoe ze zichzelf op kunnen controleren. Er werd toen natuurlijk heel lacherig over gedaan, dat kan je je wel voorstellen. Maar het is een ziekte die vooral bij jonge mannen voor komt, en goed te genezen is, vooral als je er vroeg bij bent. Het kan zich snel uitzaaien, daarom is het belangrijk om het vroeg te ontdekken. Jaren geleden heb ik er een 28 jarige aan zien sterven.

De dag nadat ik het er met Micky over had, had ik prompt een patient met testikel kanker. Een 24 jarige met uitzaaingen die met zijn eerste ronde chemo bezig was. Meestal wordt chemo op de dagbehandeling gegeven, maar dit was een 5 daagse kuur, vandaar dat hij bij ons lag. Hij heeft een hele goede kans dat het zal genezen, en daar hopen we dan maar op.

Toen ik thuis kwam heb ik Tim en Niels nog eens het hele verhaal gegeven over hoe ze zichzelf kunnen controleren. Tuurlijk weer een gegrinnik, maar ze zullen het wel ergens in hun achterhoofd bewaren.

Waarom ik dit hier nu vertel? Iedereen die dit leest, vertel het verder, aan je broers en zonen. Hier is een goede website met meer informatie.

Gedicht

Dreams poem

Dreams are important
Without dreams life is empty
Like a clam without a pearl

Dreams are goals
Without dreams life is aimless
Like a dog without a home

Dreams are fulfilling
Without dreams life is boring
Like a world without emotions

Dreams are hopes
Without dreams life is without a purpose
Like a pen without ink

If dreams are gone
What is life but a bunch of materials
Without anyone to use them

By Niels


Voor hun unit over de Harlem Renaissance moesten ze onder andere een gedicht schrijven. Bovenstaande is van Niels, en ik plaats het hier zonder zijn toestemming. Ik vindt het wel mooi, en hopelijk heeft hij het niet ergens van het internet gehaald. Misschien zit er diep binnen in hem een dichter verscholen.

TV klaagzang

Een dezer dagen moet ik eens naar de serie House kijken met een papiertje voor me waar ik opschrijf wat er allemaal mis mee is, maar ik weet ook dat ik me daar helemaal niet de tijd voor zal nemen. Micky zat gisteravond naar House te kijken, en ik terwijl ik met andere dingen bezig was kreeg ik er alleen het laatste half uur van mee:
House is zijn gewoonlijke arrogante zelf, een persoonlijkheid die er (hopelijk) in elke instelling al lang uitgeknikkerd zou zijn. Hij probeert op grove manier en met dreigenmenten toestemming van de patient te krijgen om een hersenpunctie te doen op de vriendin van de patient. Wat is hier mis mee? Alles. Een niet-familielid kan geen toestemming geven, of ze moeten van tevoren een 'healthcare proxy' getekend hebben zodat iemand anders wel toestemming voor behandelingen kan geven. Er zitten een heleboel legaliteiten vast aan toestemming geven voor operaties of onderzoeken. Ten tweede, toestemming afdwingen; ik zie de advokaten al in hun handjes wrijven.

Dan zit een dokter met patient te praten met de patient over zijn gevoelens. Niet veel artsen die daar de tijd voor nemen of hebben. In deze serie hebben ze altijd maar 1 patient die alle aandacht krijgt. Kon dat maar. Alle testen worden meteen gedaan, geen wachttijden! Halleluja! En o, onderzoeken worden ook allemaal door de arts gedaan. Waar zijn de echo, MRI en rontgen techs? De artsen zijn echt manusjes van alles, want niet alleen onderzoeken doen ze, ook voor een operatie draaien ze hun hand niet om. Wauw! Maar ik dwaal af. Terug naar deze patient.

Dan heeft de patient opeens meer pijn, en... de arts haalt de PCA sleutel (patient controlled analgesia) uit zijn jaszak, opent de pomp, drukt op wat knopjes en de patient zakt met een zucht van verlichting neer. Ik ken geen enkele arts die ook maar enig idee heeft hoe de infuuspompen werken. En die sleutels van de PCA pompen houden we opgesloten in onze medicatiekamer. In de PCA's zit Morphine of een ander narcotica en het zou anders wel erg gemakkelijk zijn voor iemand om er wat van mee te pikken als iedereen een sleutel had.
De artsen zijn ook altijd bezig met de infusen, medicatie inspuiten en dergelijke. Dat doen ze in de echte wereld ook niet.

Nou, dat zijn zomaar een paar dingen die eruit sprongen. Dan de grote hamvraag: WAAR ZIJN DE VERPLEEGKUNDIGEN???? Wie het weet mag het zeggen.

Je ziet wat mensen lopen op de achtergrond, het is helemaal niet duidelijk wie dat zijn en wat ze doen. Het zal zeker niet alleen door series zoals deze komen dat mensen geen idee hebben wat verpleegkundigen nu eigenlijk doen, maar het draagt er wel een steentje aan bij. Dingen die de artsen in deze serie doen wordt in werkelijkheid door verpleegkundigen gedaan, zoals de infusen en medicaties spuiten.

Maakt het wat uit of mensen een idee hebben van wat een verpleegkundige doet? Ik geloof van wel; iemand die bezig is om een carriere op te starten zal bijvoorbeeld nooit aan het beroep verpleegkundige denken als ze niet eens weten wat het inhoudt. We hebben nu al een groot tekort, en dat wordt alleen nog erger.
Het schaadt het beeld van verpleegkundigen als je ze in tv series alleen maar wat doelloos rond ziet lopen of helemaal niet. Een ziekenhuis zou niet kunnen draaien zonder verpleegkundigen.

Maar goed, het draait zich om kijkcijfers en House is een populaire serie. Dus laat mij maar fijn klagen en geniet van de arrogante bully, en hoop maar dat je nooit in een "tv stijl" ziekenhuis terecht komt :)