College bezoek

Vandaag kwam het er dan toch van, ons bezoek samen met Tim aan SUNY IT in Utica. Dat hadden we vorig week vanwege de sneeuw uitgesteld. Ik dacht dat we er 3 uur over zouden rijden, maar we waren er al in een dikke 2 uur, om 11 uur. De rondleiding zou om 12 uur beginnen.
We gingen naar de "admissions office" en kregen een folder met informatie in de handen geduwd, en even later kwam er een professor die met ons kwam praten. We werden naar een ander kantoor geloodst en hij vertelde uitgebreid over het computer programma. Ze hebben een gecombineerd bachelor/masters programma, wat betekend dat Tim, als hij het goed doet, in 5 jaar tijd een masters kan hebben, iets waar je normaal 6 jaar over doet. Dat is nog wel een hele lange tijd weg, hij moet eerst zijn eerste jaar, het freshman jaar, door zien te komen.
De professor gaf veel goede informatie over de school. Ik was onder de indruk dat een professor de tijd neemt om met een freshman en zijn ouders te praten. Dat zie ik ze op Cornell nog niet doen.
De klassen op de school zijn klein, hooguit 35 studenten, alle lessen worden door professors gegeven en niet door graduate students. Dat gebeurd op veel universiteiten wel.
Waar hij verder over praatte was het lessenplan, welke lessen er verplicht zijn, dat ze met JAVA werken ( of zoiets, bij Java denk ik aan koffie) en ook iets over Linnux (geloof ik). Daar verloor ik de draad even, maar Tim wist gelukkig precies waar hij het over had.

Nadat we niks meer wisten te vragen gingen we terug naar admissions, en daar kwam een admissions counselor met ons praten. Eigenlijk kregen we daar niet veel info, hij ratelde maar wat aan. Hij gaf Tim wel de tip om deze zomer een les te nemen bij TC3; voor de computerlessen krijgt hij al 6 credits voor de universiteit, en als hij er nu nog meer bij neemt kan hij misschien een semester korter naar school.
In het najaar hadden we een brief gekregen dat hij dit voorjaar 6 credits kon doen op TC3, gratis nog wel. Maar Tim zit soms met zijn hoofd ergens anders en was 1 dag te laat met zich aanmelden. Ironisch genoeg ook nog omdat ze op die dag een schoolreisje naar SUNY IT hadden. Nou, we zullen zien of hij gemotiveerd is om deze zomer een les te nemen.

Ondertussen was het 12 uur en tijd voor de rondleiding. De rest van de groep moet zich wel afgemeld hebben, want we waren de enigen! Een prive rondleiding dus. De jongen die dit deed was erg nerveus, het was de eerste tour die hij deed. In het begin las hij veel af van een papier, maar later was hij wat meer relaxed. We kregen alle gebouwen te zien, inclusief de politie afdeling. Zelfs een kleine school als deze heeft zijn eigen politie. We konden even naar binnen en hele tv circuit zien. Wauw! Je kunt je nog niet in neus peuteren zonder dat iemand het ziet. Overal zijn camera's.
De campus is maar erg klein, en het zag er voor een schooldag vrij doods uit. Dat zal ook wel komen door de kou, want het was me toch koud! Van het ene naar het andere gebouw lopen bevroor je zowat. Brrrr!
Er zijn 2 grote gebouwen waar les gegeven wordt, 1 grote mooie bibliotheek (helemaal nieuw), 1 sportgebouw, en de woonhuizen. Veel dingen zijn er nieuw, en er wordt nog uitgebreidt. De woonruimtes zien er mooi uit. Het is ook zoiets opgezet als TC3 met "suites"; 4-6 personen per suite die een huiskamer, badkamer en aparte slaapkamers heeft. Alleen zijn veel van de slaapkamers hier 2 persoonskamers. Op TC3 zijn het allemaal 1 persoons.

Nou, nu weten we tenminste hoe het er allemaal uitziet. Voor iemand die midden in bruisende activiteiten wil zitten zal deze school geen goede keus zijn, maar Tim lijkt het wel wat. Er zijn op school genoeg clubs en sport om bezig te blijven, maar voor hem hoeft het niet allemaal super actief te zijn. De school ligt ook nog eens buiten de stad Utica. De jongen die de rondleiding gaf kwam uit Brooklyn, en hij zei dat het in het begin wel wennen was, maar het hem nu goed beviel.

Ik geloof dat Tim de keus wel gemaakt heeft. Het maakt me wel nerveus dat hij toch een eind weg zal gaan, maar aan de andere kant kreeg ik wijs advies van een collega: als het blijkt dat het niet goed gaat na 1 semester kan hij nog altijd op TC3 verder. Inderdaad, het staat niet allemaal muurvast hoe het pad zal lopen.

Sneeuw foto's (alweer)

Gisteren en vannacht is er een flink pak sneeuw gevallen. Alles zag er zo mooi uit vanmorgen. Het wordt langdradig, maar hier is weer een serie sneeuwfoto's.


Deze twee hebben superveel plezier in de sneeuw.




Een beetje kleur in al dat wit.


Sneeuwtakjes


Sneeuw op de waslijn.


Mijn tuintje in diepe winterslaap.

En wat filmpjes van Kibbels en Bitz. Er is van alles te snuffelen onder de sneeuw.

Werk

Op de afdeling waar ik werk ligt zo'n variatie aan patienten, en daar werd ik vandaag nog eens aan herinnerd. Iedereen die niet op de intensive care, kinderafdeling, chirurgie of obstetrie terecht komt, komt bij ons. Zo had ik een 98 jarige die tot nu toe nog alleen gewoond had, maar nu overgeplaatst werd naar een verpleeghuis. In de kamer ernaast lag een 72 jarige hospice patiente, en de volgende kamer een 45 jarige aan de hartmonitor met pijn op de borst. Dan was er de 33 jarige met neurologische klachten die niet goed kon lopen, en een 29 jarige met een long embolie en hartklachten, ook aan de hartmonitor. Verder een 75 jarige waar pas kanker geconstateerd is en met chemo gaat beginnen. Later op de dag kreeg ik een 18 jarige patient met een klaplong. Die paste precies in het plaatje van een spontane pneumothorax; een lange, smalle jongen. Het is wel een zeldzame aandoening. Hij had 5 dagen geleden een klaplong gekregen (daar kwamen ze achter toen hij een paar keer flauw viel) en een Heimlich valve gekregen. Dit had de klaplong niet opgelost en hij kwam voor een nieuwe en tevens een ander drainage systeem.

Het maakt voor een gevarieerde dag, je moet van veel markten thuis zijn. Je moet veel ziektebeelden, behandelingen, en medicaties kennen. Het is ook constant omschakelen; bij elke patient ligt de nadruk ergens anders. Je moet stemmingen aanvoelen, en veel uitleg geven aan families en patienten. De benadering bij de hospice patient is anders dan bij de 18 jarige bijvoorbeeld. In alle gevallen zijn de families en patienten bezorgd, maar door goede uitleg kan er veel opgevangen worden. Bij de ene patient kun je een grapje maken, een andere heeft meer behoefte aan wat TLC (tender loving care). Dat moet je aanvoelen en is voor leerlingen denk ik een van de moeilijkste dingen om te leren. Zoiets kun je maar voor een heel klein gedeelte op school leren. Je leert dit denk ik pas met de jaren en door te zien wat anderen doen.

Ik had een leerling bij me die een internship doet, dus voor haar was het ook heel interessant om het allemaal te zien. Vooral om alles klaar te zetten voor een thorax drainage vond ze goed om te zien. Dat leren ze op school, maar om het dan in het echt te zien is stukken beter.

Vanavond hebben we American Idol zitten kijken. Wat een talent deze keer, maar deze 17 jarige springt eruit; David Archuleta. Om een John Lennon lied te zingen en het zo prachtig te doen, geweldig!

Weekend

Op vrijdag zouden we college bezoek #2 doen deze week, bij SUNY IT waar Tim is aangenomen. In het begin van de week was het weerbericht goed, en toen had ik de reservering voor de rondleiding gemaakt. Echter weer voorspellen blijft moeilijk en vrijdag was er een sneeuwstorm. We zaten net aan het randjes, maar toch leek 3 uur naar Utica rijden (en ook nog terug) ons niet zo verstanding. Volgende week proberen we het nog eens.
Tim heeft geen idee wat hij precies wil, dus voor hem wordt het ook nog moeilijk.

Het weekend was rustig. Vandaag was het stralend weer, en dan heb ik toch het gevoel erop uit te moeten. Tim, Niels, DaSom, Kibbels, Bitz en ik gingen samen naar Taughannock Falls om een wandeling te maken. We waren niet de enigen deze keer, en kwamen veel mensen tegen, en ook veel honden. Vooral Bitz vond dit wel leuk. Het was een mooie wandeling, maar ondanks de zon toch nog erg koud.
Het is me deze week toch gelukt om de kinderen elke dag naar buiten te krijgen en weg van de video spellen. Soms is het moeilijk!


IJzige waterval en beek.




Even poseren.


Hierna gingen we nog even een kijkje nemen bij Rice Hill, dat naast Taughannock Falls Park ligt. Dit is een hele grote slee-berg. Er ligt nu niet genoeg sneeuw, maar we hebben hier wel eens eerder gesleed. Je gaat echt met een rotvaart. En dan maar weer omhoog klimmen.


Hoe hoog het is is op een foto niet goed te zien, maar geloof me maar dat het een heel eind is. Ik schat ongeveer een halve mijl naar beneden.

Ski dag

Om nog maar eens even over de statistiek lessen door te breien; gisteravond praatte onze lerares die de klas 'healthy aging' geeft (en die tevens onze advisor is) er uitgebreidt over. Upstate Medical University geeft toe dat er verschillende fouten gemaakt zijn. Ten eerste de keus van leraar: hij was een van drie keuzes en in plaats van kijken welke het beste zou zijn is hij gekozen omdat hij toevallig bovenaan stond. Ten tweede is door hun aan de leraar niet precies verteld waar het doel van deze klas zou liggen, namelijk niet zo zeer in het doen van research en alle berekeningen, maar meer in het snappen en lezen van research stukken.
Verder zitten we hier anderhalf uur van Upstate Medical af, en op de universiteit is er extra leshulp aanwezig als het nodig is.

Dat viel me maandag bij ESF ook weer op: hoe er verteld werd welke leerhulp er is om succesvol te kunnen zijn op school. Op elke school waar we geweest zijn wordt dit aangehaald, en ook op de high school zijn er altijd tijden waar je bijvoorbeeld bij een wiskunde leraar terecht kunt om vragen te stellen en extra uitleg te krijgen. Hoe is dit tegenwoordig in Nederland vraag ik me af? Vroeger moest je het zelf maar uit zien te zoeken.

In ieder geval krijgen we nu ook iemand die ons zal helpen. Ze zal op bepaalde tijden aanwezig zijn en iedereen die wilt kan extra hulp krijgen.
Van de 4 mensen die de klas wilden opgeven zullen er 2 toch verder gaan. Er is ons verteld dat er ook nog een zomercursus statistiek zal zijn, en als het echt lijkt dat iemand voor deze klas niet zal slagen die persoon de klas kan laten vallen. Dan is de les "incomplete" en kunnen we de zomercursus doen. Zo'n incomplete is iets dat ze gewoonlijk alleen in extreme gevallen doen, bijvoorbeeld ernstige ziekte of zo. Het neemt heel wat stress van ons weg. Ik wil hier zeker voor slagen, want ik heb geen zin om er 5 weken van mijn zomer voor op te geven! Maar het is wel goed om te zien dat ze zo achter ons staan. Ik voelde me al zo dom om het allemaal niet te snappen, maar deze leraar maakt het allemaal moeilijker dan het is, en daarbij heb ik (en de meesten van de klas) al zo'n 20 jaar geen wiskunde meer gehad. Nou, zo zal alles wel op z'n pootjes terecht komen.

Om te ontstressen vandaag wilde ik met Tim en Niels naar Greek Peak gaan om te gaan "tubing", met opblaasbanden de berg af glijden. Gekke kinderen! Ze hadden geen zin! Ze wilden liever hier achter in het bos en in de beek wat gaan spelen. Dat hebben ze dus gedaan, maar DaSom en ik zijn naar Greek Peak gegaan. Zij kan skien, maar wilde leren snowboarding en heeft een les gedaan, terwijl ik ging skien. Het was helemaal niet druk en er waren geen wachttijden bij de liften. Gek hoor, voor een schoolvakantie week had ik het stukken drukker verwacht.
Ik heb genoten, en zelfs als je alleen skied heb je vaak aanspraak in de skilift. Bijna iedereen die alleen skied wil wel een praatje maken en gaat met een andere "enkeling" in de lift. Gezellig zo.
De sneeuw was erg goed, alleen hier en daar een beetje ijs.
DaSom had het ook leuk gehad, en ze had flink geoefend. Ik denk dat ze morgen goed spierpijn zal hebben!




Daar komt ze de berg af.


Ze wilde niet op de foto.

College bezoek #1 deze week

Het is even wat druk geweest met werk en leren. Ons examen statistiek van maandag is uitgesteld tot komende maandag. Omdat er zo veel onvrede is in de klas is er gepraat over hoe de punten over de examens en huiswerk verdeeld zal worden. Ik was best verrast dat een leraar dat ter discussie stelt en de klas zelf laat beslissen hoe zwaar ieder examen zal wegen. We tot de overeenkomst gekomen dat we in plaats van maar 3 huiswerk opdrachten er 10 kleinere zullen krijgen, dit in plaats van een project. Op deze manier hopen we dat het werk meer verdeeld over de tijd zal zijn, en dat er tijd is om de stof te verteren voordat er een examen aan komt. De leraar is langzaam over nog wat stof van vorige week gegaan. Er is door de dean van de opleiding met hem gepraat, en de les van maandag ging beter. Hopelijk blijft het zo, maar die klas blijft moeilijk voor mensen die 20 jaar geen wiskunde gedaan hebben!

Nou, dat was maandagavond; overdag zijn Micky, Bart en ik naar SUNY ESF geweest, het college of Environmental Science and Forestry in Syracuse. Dat is een van de scholen waar Bart aangenomen is. Eind januari heeft hij pas zijn aanmeldingen voor colleges ingestuurd, en hij is bij alle 4 aangenomen (ESF, Binghamton, Cortland en Brockport). Even terzijde, maar daar kan hij wel trots op zijn (en wij ook).
Het is nog een moeilijke keus waar hij nu echt naar toe zal gaan. ESF lijkt hem wel wat.

We kwamen wat te laat aan, ja, als je nog eerst ontbijt moet gaan halen, gaan tanken, en dan een parkeerplaats zoeken bij de universiteit...
Wat is Syracuse toch een deprimerende stad. Althans zo doet het zich aan in de winter, in de regen.
Veel hebben we niet gemist van het programma, alleen de eerste introducties die in de kapel gehouden werden. Er waren heel wat mensen en blijkbaar was er geen andere grote zaal open die dag omdat de lessen gewoon aan de gang waren. Verschillende leraren vertelden van alles over de school, en ook een groepje leerlingen vertelde, en beantwoorde daarna wat vragen. Wel grappig dat geen van hun antwoord kon geven op de vraag welke baan of carriere ze wilden na hun opleiding.

Na dit alles gingen we in groepen naar een presentatie van het gekozen major. Voor Bart is dat Wildlife Science. Hier zaten we in een kleinere zaal waar een professor biologie vertelde. Het was een hele enthousiaste man, hij vertelde over belangrijk deze groep studenten is voor de toekomst van de aarde, en vertelde wat meer over ESF. Het klinkt wel allemaal interessant, maar de keus is aan Bart.
Micky noemt Bart al grappend een "tree hugger", en Bart vond bij een vorig bezoek dat er teveel hippies rond liepen. Wat hij er nu van vindt is wat moeilijker te peilen.

Hierna gingen we lunchen en we kregen bonnetjes voor een gratis lunch. Het was erg groot en er was veel keuze aan eten. Uiteraard ook vegetarisch.

Na de lunch waren er nog rondleidingen, maar Bart had daar geen interesse in. Hij heeft al eerder een rondleiding gehad. Ik was er toen niet bij, maar het zijn toch maar gebouwen. De algemene indruk heb ik al gehad, en waarschijnlijk zal Bart toch niet op de campus wonen als hij deze universiteit kiest, dus die woonruimtes hoeven we ook niet te zien. Freshman (eerste jaars) zijn verplicht om op de campus te wonen, daarna niet meer.

We praatten nog even met een van de leraren. Een van de verplichte vakken is "field biology", wat 3 weken in de zomer gegeven wordt in Cranberry Lake in de Adirondacks. Gewoonlijk doen de leerlingen dit in hun eerste jaar, dus als Bart deze school kiest zou het waarschijnlijk het beste zijn als hij dat deze zomer al doet. De lerares gaf hem de informatie om zich aan te melden.
Ik ben benieuwd wat hij zal kiezen; hij wil Binghamton ook nog eens bezoeken. Dat is ook een hele goede universiteit.

Plaatjes

Zomaar even een paar winterplaatjes. Vandaag was het stralend weer, morgen gaan we de diepvries weer in.

Even foto model spelen

Vandaag heb ik zitten leren voor mijn statistiek examen voor maandag. Ik ben er nog lang niet mee klaar. Er is nogal wat mee gaande. Waarschijnlijk heeft deze leraar nog nooit les gegeven aan volwassenen die al heel lang geen wiskunde gedaan hebben. Hij geeft de indruk op ons neer te kijken. Hij gaat zo snel over de stof dat niemand er wat van snapt en vragen beantwoord hij niet goed. 4 van de 15 leerlingen kappen er al mee, en iemand heeft een brief geschreven aan de universiteit die door de meesten van ons is ondertekend. Zelf leer ik uren en uren, en snap er maar een beetje van. Ik heb een online cursus gevonden waar ik meer van opsteek dan van de leraar. Erg vervelend allemaal, maar ik wil me er doorheen worstelen, hoewel het best stressen is. Als ik dit examen ondanks het vele leren niet goed doe, zal ik ook moeten denken over de les laten vallen.

Vorige week had ik dat interview over het RN to BSN programma waar we mee bezig zijn; vandaag moest ik 's middags samen met 2 anderen die ook geinterviewd waren op komen dagen om foto's te laten maken. Ja hoor, er komt ook een foto bij in het jaarlijks rapport. Het ging helemaal officieel, met een professionele fotograaf. Op 2 plekken maakte hij een hele rits foto's van ons drieen. Eerst moesten we net doen alsof we met elkaar stonden te praten, en daarna wat meer geposeerd. Ik denk dat hij minstens 100 foto's gemaakt heeft. Daar moet wel wat tussen zitten. Mijn wangen deden zeer van een uur geforceerd lachen. Nu weten we wat een model doormaakt.

Hierna hadden we les, maar die bleek afgezegd te zijn vanwege het weer. De wegen waren slecht, maar toch niet zo erg slecht. Dan maar weer rechtsomkeer naar huis gemaakt.

Uno!

Kibbels en Bitz zitten helemaal te zwijmelen bij de tv en hebben hun fanmail voor Uno al op de post gedaan....

Gisteravond zaten we naar de Westminster Dog Show te kijken en een beagle, Uno, won! Voor het eerst sinds 132 jaar dat een beagle de show steelt! Bye poodles!


Uno

Niet dat we zo vaak naar die hondenshow kijken, maar toevallig gisteren wel. Tim en Niels moesten zo lachen met sommige honden. De poodles die eruit zien alsof ze sneeuwballen aan hun poten hebben geplakt, of de hond die eruit ziet alsof hij teveel vel heeft. De juryleden moesten het ook ontgelden: een streng uitziende superdunne oude dame die de honden keurt, geen lach kon er vanaf. Het is wel serieus werk hoor. De kinderen vonden haar net een zombie. Zegt de commentator ook nog "slowly she makes her way along the dogs." Goh, het arme mens ging waarschijnlijk op topsnelheid.
Dan het jurylid die kiest welke hond wint uit de laatste 7; hij heeft opgesloten gezeten in een hotelkamer zonder tv of krant, zodat hij zonder invloed van buitenaf zijn oordeel kan vellen. Echt serieuze business hoor!
Uiteindelijk won Uno dan, uit 2500 andere honden.
Beagles rock!


Maar eerst even een dutje!

Wat een verschil

Gisteren ben ik nog eens gaan skien, 's morgens voordat het te druk werd. Het was wel fijn, hoewel er hier en daar wat ijzige plekken waren. Ik werd een beetje te dapper en ging van een piste die voorheen telkens gesloten was als ik er was. Het bleek een heel stijl stuk te zijn vol met ijsplekken. Heel voorzichtig ben ik toch zonder te vallen beneden gekomen. Daar hoef ik niet meer te komen!

's Middags heb ik Tim weer eens een rijles gegeven. Hij moet gewoon veel oefenen, iets waar hij zelf niet om vraagt, en wat Micky en ik dan weer vergeten. Het gaat best goed. Het doel voor ons is dat hij voordat hij van de high school af is zijn rijbewijs heeft.

Gisteravond is een van de twee cavia's plotseling gestorven. Ze zat 's middags heel stilletjes in haar kooi, terwijl ze je gewoonlijk heel enthousiast begroet. Later ging ik nog eens kijken en toen rende ze snel haar hokje in. Ik dacht dat het weer goed was, maar toen ik 's avonds keek was ze dood. Dat was even snel! Ik zie niks wat er mis met haar heeft kunnen zijn; geen hoesten, niezen, snotteren of diarrea. Nu maar hopen dat de andere niks krijgt. Echte namen hebben ze trouwens nooit gekregen. Het was nog altijd Thing 1 en Thing 2 (van de "Cat in the Hat" voor wie dit boek kent). Het is Thing 1 die gestorven is, en aangezien het Bart's cavias zijn moest ik hem met dit nieuws bellen. Hij vindt het wel erg.

Vanmorgen scheen de zon, en heb ik een eind met de hondjes gelopen. In de weersvoorspelling werd gezegd dat het koud zou worden, maar was het nog goed te doen. In de verte kwamen de wolken echter aanzetten, en binnen een uur was het dichtbewolkt en kouder.

De cavia moest begraven worden, en terwijl we daar mee bezig waren begon het te sneeuwen. 3 tellen later kon je bijna geen hand voor de ogen meer zien en waaide het heel hard.
Micky wilde nog even naar Trumansburg naar de winkel, maar we waren nog maar 2 mijl op pad toen we inzagen dat het eigenlijk gekkenwerk was. Het was een complete whiteout, je zag niks, en met de wind net een blizzard. We hebben ons maar weer omgedraaid.
Gek hoe snel het weer soms kan veranderen. Ik hoop dat Bart geen bevroren lichaamsdelen zal oplopen bij de skilift!


"Whiteout".

Winter wonderland

Na het grauw van de laatste tijd is het nu weer wit. Dat ziet er wel mooi uit, en ik heb met de hondjes nog eens een lange wandeling van zo'n 4 mijl gemaakt. Dat had ik al een tijd niet gedaan en ik voel het!








Vanmiddag kwam de olietruck een levering stookolie brengen. Met een rotvaart komt hij in de achteruit de oprit op, anders haalt hij dat heuveltje niet in de sneeuw. Maar goed dat er deze keer niet veel sneeuw ligt; de vorige keer kwam hij echt niet omhoog, wat hij ook probeerde. Die keer gaf hij het op en belde of hij de week erna kon komen. Micky ging gauw kijken hoeveel er nog in de tank zat, dat bleek maar een bodempje te zijn. We hebben toen veel zout op de oprit gegooid, en houtkrullen die we normaal voor de cavia kooi gebruiken erop gegooid. Later kwam de truck terug en toen ging het wel goed. Oh well, deze keer geen problemen gelukkig.


Even tanken

Opdracht

In onze les vorige week moesten we in groepjes aan een casus werken, en die vanavond in de klas presenteren. Een groepje had de volgende casus, gebaseerd op een echt geval:
Een 73 jarige gepensioneerde weduwe, haar man 2 jaar geleden gestorven; voorheen woonde ze samen met haar man in een appartement met 3 slaapkamers, maar nu is ze verhuisd naar een 1 slaapkamer appartement vanwege de kosten. Ze krijgt een Social Security uitkering van $720. Ze betaald $475 aan huur, $45-$65 voor stroom en gas, $12.75 voor telefoon; kabel tv heeft ze niet. Van de rest moet ze dus rondkomen en levensmiddelen, vervoer, en vertier betalen.

De vragen die het groepje op moest lossen waren; een verantwoord menu samenstellen voor een maand, een boodschappenlijst maken, een goede schatting maken van de totale uitgaven voor levensmiddelen; dit re-evalueren om rond te kunnen komen, en welke hulp er mogelijk zou zijn.

Van bovenstaande voorbeeld blijft er nog $167.25 over na de vaste kosten. De boodschappenlijst die ik voor onze supermarkt opdracht gemaakt had kwam op $62 uit. Daarvan zou ik wel wat dingen kunnen schrappen, maar niet al te veel. Met die $167.25 zou je niet ver komen.
Er is wel allerlei hulp mogelijk, zoals Food stamps (voedselbonnen), voedselbanken, en een paar keer per week maaltijden voor senioren op verschillende locaties.
Dat laatste is een wet van de regering die het verplicht stelt voor elke county om dit te organiseren.
Het is allemaal prima, maar ze moet er ook nog eens zien te komen. Als je afhankelijk bent van openbaar vervoer is het bijna onmogelijk. Er is wel een service, Gadabout, een vrijwilligers busje dat mensen naar plaatsen brengt, maar het moet 24 uur van tevoren afgesproken worden, kost $1 per rit, en ze zijn bijna nooit op tijd.
In veel gevallen is er wel familie, buren of vrienden die kunnen helpen.
Het bovenstaande voorbeeld is zeker geen uitzondering, er zijn veel ouderen die van weinig rond moeten komen. Dan zijn er ook nog mensen die gewoon te trots zijn om voor hulp te vragen.

Verder was onze discussie over de supermarkt opdracht wel interessant. Je kijkt er dan toch met andere ogen naar. Die eindeloze gangpaden zijn geen probleem als je kunt lopen, maar als het minder wordt is het bijna niet te doen. Dan heb je de electrische karretjes die mensen kunnen gebruiken, maar die zijn ook niet voor iedereen. De man van onze lerares heeft Parkinson's en voordat ze hem een electrische rolstoel zou kopen wilde ze eerst zien of hij met zo'n electrische winkelkar overweg kon. Dat kon hij dus helemaal niet! Hij knalde overal tegenop, ging te hard, en kwam in een hoek vast te zitten. Die electrische rolstoel heeft ze dan ook nooit gekocht.

Iemand anders vertelde het verhaal dat ze eens in Wegmans was, een gigantisch grote supermarkt, zo ongeveer de maat van een voetbalveld. Het was 's morgens vroeg en er was bijna niemand in de winkel. Ze zag een oude vrouw in het midden van de winkel op een tuinstoel zitten; ze zag er niet zo goed uit. Toen ze vroeg wat er aan de hand was, bleek dat de vrouw pijn op de borst had. Gauw is ze toen een manager gaan zoeken die de ambulance gebeld heeft. Later lag deze vrouw op de IC; ze had een hartaanval gehad. Die lange afstanden om bij je boodschappen te kunnen komen zijn geen goed idee voor veel ouderen!
Winkels mogen wel eens beginnen te denken welke services ze voor ouderen kunnen aanbieden, hoewel sommigen wel helpen als er om gevraagd wordt.

De eerste baby boomers worden nu 60; momenteel zijn er onveer 12.4% van de mensen in de VS ouder dan 65. In 2030 zullen er 1 op 5 ouder dan 65 zijn. Een gigantische verandering in de sociale samenstelling zal ons te wachten staan!

Van Superbowl, tot transcripts, tot winkelend oudje

Het werd me hier niet in dank afgenomen dat ik juichte voor de NY Giants! Ze hadden graag New England zien winnen. Ik heb maar een gedeelte van de Superbowl gezien, het was al een tijd bezig toen ik thuis kwam. Ze zaten allemaal samen te kijken, wel leuk. Bart was er ook, hij had een dag vrij. Hij heeft zijn was weer gedaan en zijn levensmiddelen ingeslagen!

DaSom had sushi gemaakt. Het smaakte heel goed!


Thuis had ze zelfs nog nooit rijst gekookt.

Micky had zo'n grote zak rijst gekocht, daar kan nog heel wat sushi mee gemaakt worden.



Op mijn werk was het goed werken dit weekend. Dat is wel fijn, om me er aan te herinneren dat goede dagen toch nog mogelijk zijn. Hoewel er nog genoeg te doen was hoor. De laatste tijd zijn goede dagen alleen een beetje zeldzaam geworden.

Vorige week was er een berichtje van de vice-president van patient services op het antwoordapparaat. Ik schrok me een hoedje. Wat heb ik nu weer gedaan denk je dan. Die belt hier normaal niet. Ik ken haar wel, omdat ze hoofd van onze afdeling is geweest. Het was echter om me te vragen om een interview te doen over het BSN programma, de klassen ik volg. Ze doen een interview met 1 persoon van elke afdeling die klassen volgt. Het is voor het "annual report to the community".

We hadden voor vanmorgen afgesproken, om 10 uur moest ik bij public relations zijn. Iemand van die afdeling deed het interview, ze stelde me vragen zoals waarom ik het BSN doe, wat de voordelen zijn om lessen in het ziekenhuis te hebben (duidelijk: niet naar Syracuse rijden elke week!), wat het voor mij betekent om een BSN te halen, en wat ik aan de community zou vertellen wat de voordelen voor het ziekenhuis zouden zijn. Ik denk dat het aangeeft dat het ziekenhuis verder leren waardeert, en dat kan alleen maar de patientenzorg ten goede komen, en meer verpleegkundigen aantrekken.
Ik vond mezelf nogal stuntelig antwoorden geven, ik vindt het nogal moeilijk om alles onder woorden te brengen. Hopelijk kwam het goed over.

Hierna ging ik naar de high school. Tim moest transcripts voor een scholarship hebben, en aangezien hij al 3 weken met de gegevens in zijn broekzak rondliep en het elke dag vergat om dit aan te vragen, ben ik zelf maar gegaan. Bart moest er ook nog naar 2 scholen gestuurd hebben, dus vroeg ik voor beiden. Voor de vrouw op de high school die dit behandeld was dit blijkbaar een hele moeilijke taak. Jee, wat een gezucht en gesteun. Je zou denken dat dit de eerste keer was dat ze dit deed, maar als ik in een kantoortje zo groot als een inloopkast zonder ramen zou zitten, zou ik ook miserabel zijn.
Toen ik thuis kwam zag ik dat ze voor Tim iets van de 2e raport gegeven had, terwijl ze nu al bijna hun 4e raport moeten krijgen. Voor Bart had ze maar 1 transcript gemaakt, in plaats van de 2 die ik vroeg.
Vanavond hoorde ik van Bart dat hij ook naar de high school was gegaan voor de transcripts. Hij had blijkbaar niet goed begrepen dat ik zou gaan. Echter, hij heeft er geen gekregen. Mevrouw in de inloopkast wilde hem er geen geven, omdat iemand anders er al opgehaald had. Jee, zit er een maximum quotum op of zo op die trancripts? Daar moeten we nog een keer achteraan.

Na dit gedoe moest ik nog wat boodschappen doen, en heb ik tevens onze opdracht voor de les "healthy aging" gedaan. We moesten namelijk even een 75 jarige alleenstaande vrouw zijn, en een boodschappenlijst samenstellen voor een week. De lijst moest de voedingspyramide in acht nemen, en dan heeft deze vrouw ook nog een huisdier dat moet eten. In de winkel moesten we dan prijzen vergelijken tussen groot en klein verpakte voedingsmiddelen, kijken naar hoe de produkten geplaatst zijn, eventuele obstakels, en hoe goed alles te lezen is op de verpakkingen.

Dat er verschillen zijn tussen kleine en grote verpakkingen wisten we al lang, en het komt voor een alleenstaande zeker nadeliger uit. Een gallon melk is goedkoper dan een half gallon, en daarbij is het ook nog best zwaar zo'n gallon. Ook zijn de letters op de verpakkingen niet al te groot en zeker moeilijk te lezen voor iemand die slecht ziet. Obstakels zag ik niet in de winkel, maar wel dat het moeilijk is om op de bovenste schappen iets te pakken. Alle kindercereals staan op ooghoogte, maar de cereals die volwassenen liever hebben staan bovenaan bijvoorbeeld.
Aan het einde van een gangpad zag ik een oude vrouw heel moeizaam bukken en een pak toiletpapier op pakken. Dan liet ze het ook nog een keer vallen en moest ze zich nog eens bukken. Ook de lage schappen zijn een probleem.

Bij het dierenvoer was mijn conclusie dat kattenvoer is goedkoper is dan hondenvoer, en het hondenvoer is ook nog eens erg zwaar. Aan de andere kant zal het spul voor de kattebak voor een oudere niet te tillen zijn. 18 pounds is het lichtste, een grote verpakking zelfs 40 lbs.

Dan moesten we ook nog bedenken hoe onze shopping trip anders zou zijn als we van openbaar vervoer afhankelijk zouden zijn. Dat zou hier bijna niet te doen zijn. Ik zou 1 mijl moeten lopen, de bus nemen, overstappen, en met mijn boodschappen 5 uur later weer terug, want er gaan maar een paar bussen per dag.

Verder nog; hoe zou je boodschappenlijst er uit zien als je budget maar de helft van de lijst dekt. Daar ben ik nog niet uit wat ik dan zou moeten laten vallen.

Je schrikt je elke keer bij het afrekenen, zo zijn de prijzen omhoog geschoten. Door de olieprijzen, maar ook doordat er meer mais voor ethanol gebruikt wordt. Alles waar mais in de productielijn zit is stukken duurder nu. Zoals melk; koeien eten mais, maisprijzen zijn hoger, dus melkprijzen ook.

Vanavond had ik nog een leuke verrassing, even opscheppen; een 100% voor mijn huiswerk voor statistiek. 3% van het eindcijfer. Ah, er is misschien toch nog hoop. Hoewel meer geluk dan wijsheid, want snappen doe ik het nog niet en over dat huiswerk heb ik heel wat uren gezweet.

IJs vrij

Echt slaapweer vandaag. En omdat de scholen gesloten waren konden Tim en Niels dat ook doen. Het ijselde, en er werd gewaarschuwd om zo veel mogelijk van de wegen te blijven. Ik zou naar een vergadering moeten, maar heb afgebeld. Micky's werk was ook afgezegd, en zo hadden we onverwacht een dag samen. Wel gezellig zo, zeker omdat ik het weekend moet werken.

Ik heb veel zitten lezen; voor de les "Healthy Aging" moeten we elke week 2 hoofdstukken lezen en het is niet allemaal gemakkelijke kost. Ik lig een beetje achter. Wel heel interessant allemaal. Het hoofstuk over veranderingen in het lichaam met ouder worden is een beetje deprimerend. Hoeveel % er nog van dit orgaan functioneerd, en hoeveel functie van dat orgaan je verliest. Er is echter een lichtpuntje... Volgens het boek blijven het kraakbeen in de neus en in de oren blijft door groeien. Dat wist ik niet. Vandaar dat je vaak oude mannen met grote flaporen ziet (plus het kraakbeen wordt dunner en minder elastisch). Dus die flaporen hebben ze niet altijd gehad.

Verder hebben we Tim's FAFSA (free application for federal student aide) en TAP (tuition assistance program) ingestuurd. Niet zo'n gezellig werkje. Maar als je in aanmerking wilt komen voor studie financiering, inclusief een of andere beurs op de universiteit, moet dit ingeleverd worden. Bart zal die van hem zelf doen. Er zijn allerlei "scholarships" waar ze zich voor kunnen aanmelden. Via Fastweb kun je allerlei scholarships vinden, afgestemd op je profiel. Vool veel van de scholarships zijn de kansen wel zo minuscuul, of ze moeten er eindeloze essays voor schrijven. Er zitten er echter toch wel tussen waar ze een kans maken. Je weet maar nooit. Niet geprobeerd is ook niks gekregen. Bart heeft al een paar keer aanmeldingen ingestuurd en wat gekregen, iets wat we nooit gedacht hadden. Ieder beetje helpt toch.