Van Superbowl, tot transcripts, tot winkelend oudje

Het werd me hier niet in dank afgenomen dat ik juichte voor de NY Giants! Ze hadden graag New England zien winnen. Ik heb maar een gedeelte van de Superbowl gezien, het was al een tijd bezig toen ik thuis kwam. Ze zaten allemaal samen te kijken, wel leuk. Bart was er ook, hij had een dag vrij. Hij heeft zijn was weer gedaan en zijn levensmiddelen ingeslagen!

DaSom had sushi gemaakt. Het smaakte heel goed!


Thuis had ze zelfs nog nooit rijst gekookt.

Micky had zo'n grote zak rijst gekocht, daar kan nog heel wat sushi mee gemaakt worden.



Op mijn werk was het goed werken dit weekend. Dat is wel fijn, om me er aan te herinneren dat goede dagen toch nog mogelijk zijn. Hoewel er nog genoeg te doen was hoor. De laatste tijd zijn goede dagen alleen een beetje zeldzaam geworden.

Vorige week was er een berichtje van de vice-president van patient services op het antwoordapparaat. Ik schrok me een hoedje. Wat heb ik nu weer gedaan denk je dan. Die belt hier normaal niet. Ik ken haar wel, omdat ze hoofd van onze afdeling is geweest. Het was echter om me te vragen om een interview te doen over het BSN programma, de klassen ik volg. Ze doen een interview met 1 persoon van elke afdeling die klassen volgt. Het is voor het "annual report to the community".

We hadden voor vanmorgen afgesproken, om 10 uur moest ik bij public relations zijn. Iemand van die afdeling deed het interview, ze stelde me vragen zoals waarom ik het BSN doe, wat de voordelen zijn om lessen in het ziekenhuis te hebben (duidelijk: niet naar Syracuse rijden elke week!), wat het voor mij betekent om een BSN te halen, en wat ik aan de community zou vertellen wat de voordelen voor het ziekenhuis zouden zijn. Ik denk dat het aangeeft dat het ziekenhuis verder leren waardeert, en dat kan alleen maar de patientenzorg ten goede komen, en meer verpleegkundigen aantrekken.
Ik vond mezelf nogal stuntelig antwoorden geven, ik vindt het nogal moeilijk om alles onder woorden te brengen. Hopelijk kwam het goed over.

Hierna ging ik naar de high school. Tim moest transcripts voor een scholarship hebben, en aangezien hij al 3 weken met de gegevens in zijn broekzak rondliep en het elke dag vergat om dit aan te vragen, ben ik zelf maar gegaan. Bart moest er ook nog naar 2 scholen gestuurd hebben, dus vroeg ik voor beiden. Voor de vrouw op de high school die dit behandeld was dit blijkbaar een hele moeilijke taak. Jee, wat een gezucht en gesteun. Je zou denken dat dit de eerste keer was dat ze dit deed, maar als ik in een kantoortje zo groot als een inloopkast zonder ramen zou zitten, zou ik ook miserabel zijn.
Toen ik thuis kwam zag ik dat ze voor Tim iets van de 2e raport gegeven had, terwijl ze nu al bijna hun 4e raport moeten krijgen. Voor Bart had ze maar 1 transcript gemaakt, in plaats van de 2 die ik vroeg.
Vanavond hoorde ik van Bart dat hij ook naar de high school was gegaan voor de transcripts. Hij had blijkbaar niet goed begrepen dat ik zou gaan. Echter, hij heeft er geen gekregen. Mevrouw in de inloopkast wilde hem er geen geven, omdat iemand anders er al opgehaald had. Jee, zit er een maximum quotum op of zo op die trancripts? Daar moeten we nog een keer achteraan.

Na dit gedoe moest ik nog wat boodschappen doen, en heb ik tevens onze opdracht voor de les "healthy aging" gedaan. We moesten namelijk even een 75 jarige alleenstaande vrouw zijn, en een boodschappenlijst samenstellen voor een week. De lijst moest de voedingspyramide in acht nemen, en dan heeft deze vrouw ook nog een huisdier dat moet eten. In de winkel moesten we dan prijzen vergelijken tussen groot en klein verpakte voedingsmiddelen, kijken naar hoe de produkten geplaatst zijn, eventuele obstakels, en hoe goed alles te lezen is op de verpakkingen.

Dat er verschillen zijn tussen kleine en grote verpakkingen wisten we al lang, en het komt voor een alleenstaande zeker nadeliger uit. Een gallon melk is goedkoper dan een half gallon, en daarbij is het ook nog best zwaar zo'n gallon. Ook zijn de letters op de verpakkingen niet al te groot en zeker moeilijk te lezen voor iemand die slecht ziet. Obstakels zag ik niet in de winkel, maar wel dat het moeilijk is om op de bovenste schappen iets te pakken. Alle kindercereals staan op ooghoogte, maar de cereals die volwassenen liever hebben staan bovenaan bijvoorbeeld.
Aan het einde van een gangpad zag ik een oude vrouw heel moeizaam bukken en een pak toiletpapier op pakken. Dan liet ze het ook nog een keer vallen en moest ze zich nog eens bukken. Ook de lage schappen zijn een probleem.

Bij het dierenvoer was mijn conclusie dat kattenvoer is goedkoper is dan hondenvoer, en het hondenvoer is ook nog eens erg zwaar. Aan de andere kant zal het spul voor de kattebak voor een oudere niet te tillen zijn. 18 pounds is het lichtste, een grote verpakking zelfs 40 lbs.

Dan moesten we ook nog bedenken hoe onze shopping trip anders zou zijn als we van openbaar vervoer afhankelijk zouden zijn. Dat zou hier bijna niet te doen zijn. Ik zou 1 mijl moeten lopen, de bus nemen, overstappen, en met mijn boodschappen 5 uur later weer terug, want er gaan maar een paar bussen per dag.

Verder nog; hoe zou je boodschappenlijst er uit zien als je budget maar de helft van de lijst dekt. Daar ben ik nog niet uit wat ik dan zou moeten laten vallen.

Je schrikt je elke keer bij het afrekenen, zo zijn de prijzen omhoog geschoten. Door de olieprijzen, maar ook doordat er meer mais voor ethanol gebruikt wordt. Alles waar mais in de productielijn zit is stukken duurder nu. Zoals melk; koeien eten mais, maisprijzen zijn hoger, dus melkprijzen ook.

Vanavond had ik nog een leuke verrassing, even opscheppen; een 100% voor mijn huiswerk voor statistiek. 3% van het eindcijfer. Ah, er is misschien toch nog hoop. Hoewel meer geluk dan wijsheid, want snappen doe ik het nog niet en over dat huiswerk heb ik heel wat uren gezweet.