Verzekeringen

We krijgen momenteel wel een les in economie. Ongelooflijk hoe een paar mensen het land in de afgrond kunnen storten. Daar hebben we zelfs geen Al Quada voor nodig, een paar Wall Street bankiers is genoeg. Hoe dit zal aflopen? Geen idee, maar wat als er straks geen pensioenen meer uitgekeerd worden, 401k's waar niks meer in zit, bedrijven gaan falliet, mensen worden werkeloos en verliezen hun huis. Doemdenken? Misschien, maar niet onmogelijk. Er zijn nu al veel mensen die zich afvragen hoe ze deze winter hun stookkosten moeten betalen die bijna verdubbeld zijn.

Gisteravond in de les hadden we het over New York's Child Health Plus. Ik had er wel wat over gelezen, maar het fijne wist ik er niet vanaf. We hebben de websites opgezocht en de verschillende ziektekostenplannen vergeleken. In 1997 was er de Balanced Budget Act, waarin onder andere werd verplicht dat iedere staat een ziektekostenregeling voor kinderen opstelde, zodat er geen onverzekerde kinderen zouden zijn. Iedere staat heeft dit wat anders ingevuld. New York heeft tevens verzekeringen opgesteld voor families. Dit is voor mensen die teveel verdienen voor Medicaid, waar een strikte inkomenslimiet aan zit.
In New York is er Child Health Plus, en Family Health Plus. Deze verzekeringen zijn dus voor de lage inkomens die te hoog zitten voor Medicaid, maar te laag om voor een gewone verzekering te kunnen betalen, en niet via hun werk verzekerd zijn.
New York heeft ook nog een verzekering voor mensen die wat hoger zitten met inkomen, HealthyNY. Die is best duur, maar toch nog goedkoper dan sommige andere verzekeringen. Voor deze county zou het $660 per maand zijn, met verschillende eigen kosten. We maakten de opmerking dat iemand die dus betaald voor een verzekering minder dingen vergoed krijgt (bijvoorbeeld geen ambulance of oogarts) dan iemand die arm is en niks voor de verzekering betaald. Daarop vertelde iemand in de klas dat ze zelf ooit in Family Health Plus gezeten had, en blij was dat ze oogarts en brillen vergoed kreeg voor haar kinderen, maar zich er erg voor schaamde dat ze in dit pakket zat. Toen ze bij de oogarts was en het bleek dat de kinderen een bril nodig hadden, gingen ze enthousiast een leuke bril uitzoeken. Maar nee, die brillen vielen niet onder de verzekering. De man in de winkel haalde een doos met lelijke "Harry Potter" brillen tevoorschijn waar ze er een van konden uitzoeken. Ze vertelde dat ze tot op heden nog die oude brillen van de kinderen heeft, alleen om aan hun te kunnen laten zien hoe ver ze gekomen zijn, en ze nu niet meer arm zijn. Dat verhaal liet ons wel even de andere kant van de medaille zien.
Het is wel een heel gepuzzel om dingen uit te zoeken, de website is gemakkelijk te gebruiken, maar de papieren die je nodig hebt om je aan te melden (veel bewijs van inkomen) is erg veel. Ik kan me voorstellen dat iemand die niet zo veel onderwijs gehad heeft of een andere taal spreekt er veel moeite mee zal hebben. De sociale dienst van de counties kan mensen hier wel mee helpen, zolang mensen maar weten dat deze verzekeringen bestaan.

Alweer van alles, en een lange post

Vanmorgen zag ik op tv de jetman die het Kanaal overvloog. Er kwam me vaag iets bekends in voor en vanavond realiseerde ik me opeens waarom... die andere jetman, Buzz Lightyear!


De hele week is het stralend weer geweest, vandaag was dat voorbij. Sommige bomen zijn al mooi in kleur.



En nog wat mooie herfstbloemen.


Guldenroede en herfst asters.

Ik heb heel wat afgewandeld deze week. Op een van die wandelingen ben ik Treman Park helemaal naar beneden gelopen langs het water, en terug boven langs het ravijn. Er zit bijna geen vlak stuk in dat pad. Het is maar 4 mijl, maar je voelt het in de benen en vooral de knieen.




Met nog een beetje ochtendmist.




Lucifer Falls, daarna volgen een stel kleinere watervallen.


Een paar keer ben ik even gaan zitten om gewoon van het bos te genieten. De grijze eekhoorntjes en chipmuncks waren druk bezig met hun wintervoorraad aanleggen.




Ik heb op deze wandeling vaak gedacht dat pa en ma erbij moesten zijn.


De waterval bij de benedeningang van Treman Park.


Dezelfde waterval van boven gezien, na een hele steile klim.
Het pad aan die kant is eigenlijk maar een bospad, en je ziet de beek bijna niet.

Ik had deze week een paar kippen te koop gezet op Graigslist, een soort marktplaats. Al snel belde er iemand voor en zou ze komen halen. Het zijn de silver spangled hamburgs, een nogal een supernerveuze soort. Ik heb ze van tevoren gevangen, voordat ze opgehaald zouden worden. Als iemand me gezien zou hebben zouden ze zich rot gelachen hebben. Wat een krengen! Ze krijsen keihard, en kunnen goed rennen en vliegen. Ik ging het hok binnen met het schepnet van het zwembad, maar had de deur niet goed dicht gedaan, dus ze ontsnapten. Dan maar buiten het hok er achteraan met het net. Het heeft me een half uur geduurd eer ik er 5 te pakken had! Ik heb ze in het oude konijnenhok gezet en later in dozen gedaan. De nieuwe eigenaar, een jongen van een jaar of 10, was er heel blij mee, hij glunderde helemaal. Ik zei hem dat hij ze een paar dagen in een hok zou moeten houden, zodat ze weten waar hun nieuwe thuis is. Ze zijn naar een goed thuis gegaan.
Ondertussen zijn de barred rocks kleine eitjes gaan leggen, en zijn deze kippen toegevoegd aan de haan's harem. Hoewel toegevoegd, hij zit nu liever bij deze jonge kippen dan bij zijn oude!

Gisteravond was het open huis van de high school van Niels. Je volgt dan zijn lesrooster, met 10 minuten in elke klas waar de leraar wat over het lesplan vertelt. Het is wel leuk om op die manier alle onderwijzers te leren kennen. Hij heeft allemaal jonge en enthousiaste leraren. Als eerste heeft hij wiskunde. Hij zit nu in regents/honors, over een paar weken moeten ze kiezen welk niveau ze willen. Honors is wat moeilijker, en dat zal hij zeker kiezen want hij vindt het nu allemaal maar gemakkelijk.
Daarna heeft hij computer graphics. Ze hebben allelei keuzes voor kunst, behalve het gewone tekenen ook bijvoorbeeld muziek of acteren. Niels doet dit dus, en het bevalt hem wel.
Het uur erna is vrij, en helaas moet dat zijn lunchtijd voorstellen, maar het is nog vroeg en het cafetaria is nog niet open. Hij zou wel later een lunch kunnen halen en in de klas opeten, dat laten ze in zo'n geval wel toe, maar dat wil hij niet. Of hij kan natuurlijk wat van thuis meenemen, maar dat wil hij ook niet. Gevolg is dat hij elke dag uitgehongerd thuis komt.
Na dit uur heeft hij om de andere dag gym, en erna biologie. Ook deze lerares is enthousiast in haar vertellen. Het fijne hier is dat de kinderen aan het begin van het jaar te horen krijgen wat het hele curriculum is, wat ze allemaal gaan doen in de lessen, en hoeveel % van hun eindcijfer alles zal tellen. Niet het hele eindcijfer hangt af van 1 eindexamen, maar ook bijvoorbeeld hoe ze meedoen in de klas en al hun projecten die ze moeten doen.

Het uur hierna is Duits, en deze lerares is wel superenthousiast Ze heeft heel wat plannen voor het jaar. Ze vertelt dat Duits echt geen dode taal is, maar hoe belangrijk deze taal in de business wereld is.
Dan heeft Niels de volgende 2 uur wereldgeschiedenis. Hij heeft voor zo'n "blok" gekozen, dat duurt een half jaar, en dan heeft hij het volgende half jaar een "blok" Engels.
Tot nu toe doet hij alles op honors niveau. Voor geschiedenis en Engels weet hij nog niet, om honor te doen moet hij extra werk doen, als hij dit niet doet zit hij op regents niveau. Allebei de niveau's zitten bij elkaar in de klas.

Vanavond kwamen Bart en Tim weer thuis, en kreeg Bart zijn kado's. Hij had maar 1 ding gevraagd, het boek Brisingr, het derde in de serie. Dat kreeg hij dus, en Niels had hem een ook maar een boek gekocht, Mass Effect, een boek gebaseerd op een computerspel. Tim had hem ook een boek gevonden, iets over Zombies. Het is een beetje een insider grap voor Bart, ik kan het niet uitleggen :)

20 jaar!

Net zoals nu was er 20 jaar geleden deze tijd verkiezingstijd. Er was die avond een debat tussen de 2 kandidaten (de eerste Bush en Dukakis) waar ik naar wilde kijken, maar Bart stak daar een stokje voor. Hij had zo'n haast deze wereld binnen te komen, en in plaats van 's avonds op de bank voor de tv te zitten, zaten we in het ziekenhuis met onze eerste zoon.
Wat een jaren zijn het geweest, wat een avontuur om een kind op te zien groeien. Het is een tijd van eersten: voor het eerst naar huis met een nieuwe baby, pa en ma die voor het eerst hun eerste kleinkind zien, die heerlijke eerste lachjes (net op tijd, want doet dit kind nu niks anders dan eten?), de eerste keer kruipen (opeens was hij in de keuken), opeens lopen, naar school, en dan fast forward... naar college.

Happy birthday Bart!

Herfst

Een stralende eerste dag van de herfst vandaag. De hele dag hoor ik groepen ganzen overvliegen, zuidwaarts. Ik heb lekker gewandeld in Treman Park en voel dat mijn benen toch weer meer gewend raken aan het klimmen.


Herfst asters

Op de stille veiling van het Harvest Festival dit weekend had ik ook op een paar dingen geboden, en we kregen een telefoontje dat we iets 'gewonnen' hadden. Twee dingen zelfs: 2 tickets naar een theatervoorstelling op Cornell, en 2 seizoenstickets voor alle vijf voorstellingen op Ithaca College! En dat allemaal voor $33. Dus we zullen heel wat theater zien de komende maanden!
Mijn schilderij was voor $17 weg gegaan. Niet zo veel, maar de mensen die het kregen waren er heel blij mee. Er waren echt veel dingen om op te bieden.

De discussies in mijn les vanavond waren weer goed. We bekeken de film Sicko, ik had hem nog niet gezien. Het is goed om het ziektekostensysteem onder de aandacht te brengen, maar de manier waarop Michael Moore dit doet staat me tegen. Ik weet gewoon niet wat er echt feit aan is en wat niet. Wel weet ik dat verzekeringen veel te veel macht hebben om te beslissen welke zorg iemand krijgt. Het draait allemaal om geld.

Een van onze opdrachten over een paar weken is om het ziektekostensysteem van een ander land onder de loep te nemen en daar een presentatie over te doen. Drie keer raden welk land ik kies.

Kamers

Al een tijdje lees ik mee op de blog van Cees Sterk, de directeur van het ziekenhuis in Sittard. Daar is nu bijna een nieuw ziekenhuis klaar, waar ze alleen maar 1-persoons kamers zullen hebben. Hij schreef er een goed stukje over, waar ik op reageerde, en daar schrijft hij op zijn blog zelfs een stukje over. Zijn stuk is een goede samenvatting van het artikel uit het Journal of the American Medical Association (JAMA). In het artikel wordt Nederland nog even genoemd als een land waar de trend ook naar prive kamers in ziekenhuizen gaat.
Ik ben benieuwd wat de reacties zullen zijn als mensen eenmaal de ervaring met prive ziekenhuiskamers hebben. Ik verwacht dat ze niet meer terug willen naar zalen!

Van de hak op de tak

Volgens de experts zijn we deze week aan een tweede Grote Depressie ontkomen. We zullen zien, maar goedkoop zijn het niet worden. Hoe spreek je eigenlijk een nummer van 13 cijfers uit? Dat zijn de schulden van de VS.
Ik denk dat wij ons niet eens voor kunnen stellen hoe het was tijdens de Depressie. Het is al een tijd geleden dat ik het boek The Grapes of Wrath van John Steinbeck las, een verhaal over mensen tijdens de Depressie, en het maakte grote indruk op me.

Nou, dan over op iets heel anders.
Deze week zouden we de eerste nachtvorst krijgen, dus heb ik veel planten bedekt. Uiteindelijk viel het toch wel mee.


We hebben zelfs een paar aubergines gekregen. Niet gedacht dat die planten nog wat zouden doen! Ik denk dat ik Moussaka ga maken.

Deze week zijn Micky en ik naar een samenkomst van de Cornell Nederlandse club geweest. Deze club was flink verwaterd de laatste paar jaar, maar er wordt geprobeerd het weer nieuw leven in te blazen. Een paar mensen kende ik nog, de rest zijn allemaal nieuwe studenten. Micky en ik waren wel de oudsten. Het was wel gezellig, en wel voor herhaling vatbaar.

Vandaag was het Harvest Festival van ons dorp. Ik had Tim en Niels aangemeld als vrijwilliger en natuurlijk moesten ze even protesteren, maar dan vinden ze het altijd weer leuk om te doen. Meteen toen we aankwamen stond Tim's fanclub al te roepen. Nou ja, een kleine fanclub dan. Van 3 kanten klonk een enthousiast "Hi Tim!" van kleine kinderen. Ze kennen hem van zomerkamp.


Niels en Tim hielpen bij de spellen.

Ik had mijn schilderij afgegeven voor de "silent auction", ik ben benieuwd hoeveel erop geboden wordt.


Het schilderij toen het klaar was.

Bij een festival hoort een kipbarbeque, erg lekker! Er zit tevens salade, aardappelen, bruine bonen, een broodje en een koekje bij een maaltijd. We hadden er 3 gekocht, en hadden genoeg voor 5 personen.


De kipbarbeque, onder de noemer "alles is hier groter".


Er speelden verschillende bandjes. Dit bandje had iets wat ik nog niet gezien had: zonnepanelen boven op hun busje waar hun electronische aparatuur op draaide.


Oude auto's, die vooraan staat is van de buurman.


Brandweer en ambulance was er ook zodat de kinderen in de wagens konden kijken.

Het was erg gezellig en zoals altijd weer veel mensen gesproken die ik gewoonlijk niet vaak zie. Onder andere de buurman die achter ons bos woont. Hij is houthakker, en hij zei dat hij watertandend naar de eikenbomen aan de rand van het bos kijkt. Volgens hem zijn dit goede bomen om planken van te maken. Later zijn Micky en ik eens rond gaan kijken in het bos, en inderdaad, het zijn mooie, grote en rechte bomen. Die zijn wat waard. Niet dat we meteen gaan kappen, maar het is goed te weten.

Ja, en dan konden we vandaag onze kwart koe ophalen (geen halve, zoals sommigen denken:) Het was 165 pounds, mooi verpakt in kleine verpakkingen, en met de naam van het soort vlees erop, zoals sirloin, roast of hamburger. Het was zelfs al bevroren en we hoefden het maar in de diepvries te laden.


Zo kregen we het in de dozen.

Dan nog dit, wat doe je als hond zijnde en je baasjes je op een dieet zetten? Je neemt het heft toch in eigen handen en haalt zelf je eten waar je maar kan!
Kibbels betrapt:


Staat ze daar mooi de pannen op de aanrecht uit te likken.
En dit is dan de hond die amper meer de trap opkomt na een wandeling van 4 mijl!

Een danseres!

Ik, en zeker heel veel verpleegkundigen, hebben de gewoonte om in de krant als eerste naar de dodenadvertenties (orbituaries) te kijken om te zien of er iemand bij zit die we kenden. Hier wordt er niet alleen de naam met geboortedatum en sterfdatum gegeven, maar ook een levensverhaal. De familie kan net zoveel vertellen als ze willen. Eigenlijk is het ook het belangrijkste wat er tussen die datums in zit.
Soms valt me de mond open als ik lees over het leven van iemand die ik verzorgd heb, er staan dingen bij die ik nooit achter iemand gezocht had. Zo ook vandaag. Een bejaarde vrouw waar ik in het verleden verschillende keren voor gezorgd heb is gestorven. Ze was al een tijd ziek en bedlegerig. Heel goed bij, aardig en goedlachs, maar ze kwam wat kinderlijk over. Ze had altijd haar knuffelkat bij zich als ze uit het verpleeghuis opgenomen werd en liet aan iederen "Kitty" zien, en ze vertelde hoe haar eigen kat mist. Een keer had ik op het bord aan de muur op haar kamer een kat getekend met de woorden "I love you". Dat vond ze zo leuk dat ik een dikke kus van haar kreeg. Vandaag lees ik dan in haar obituary dat ze vroeger een acrobatisch danseres en rolschaatster was! Dat had ik nooit van z'n leven achter haar gezocht!

Vandaag heb ik weer eens een rondje gelopen in Treman Park. Vorige week was ik daar ook, en ik zag dat er nieuwe wegwijzerbordjes geplaatst waren. Eentje gaf de oude molen en de benedeningang van het park precies verkeerd om aan. Ik vertelde dat aan een parkwerker, en vandaag zag ik dat het opgelost was. In plaats van een nieuw gelamineerd papier te maken om bovenop de paal te zetten hadden ze de hele paal uit de grond gehaald, omgedraaid en aan de andere kant van het pad neergezet. Ik moest er wel inwendig mee lachen hoe dit opgelost was. Daar zou ik niet aan gedacht hebben.

Via de site van een Filepijnse verpleegkundige kwam ik op de site van deze 16 jarige omhoogschietende ster, Charice. Wat een ongelooflijk talent! Ik ben meteen een fan! Kijk bij de website zeker ook naar deel 4 van World's most talented girl. Van die meid zullen we nog veel horen.

Allemaal beestjes

Ik had een leuk beestje gevonden tijdens een wandeling; een bijtschildpadje. Een heel kleintje, zijn schildje zo groot als een kwartje. Toen ik hem op pakte trok hij zijn hoofdje een beetje in en speelde dood, maar af en toe ging er een oogje open. Ik heb hem maar mooi langs de weg in het gras gezet waar hij een betere kans tot overleven heeft dan midden op de weg.

Vanmorgen hadden we bezoek van een paar hertjes, een mama met 2 jongen. Zo vaak zien we de hertjes hier niet dichtbij komen.


Een van de jongen staat ergens tussen het groen.


Het wordt oud nieuws, maar na het warme weer van het weekend (met dank aan de orkaan) hebben de bonen weer een groeispurt gekregen. Ook nog wat tomaten, waarvan er zelfs een stel van de struiken gewaaid waren.



Dan die kippen en met name de barred rocks. Ze willen maar niet dicht bij huis blijven, en keer op keer moet ik terug halen. Dat gaat wel grappig; ik roep ze, en gooi wat stukjes brood naar hun toe en ze komen met een vaart aanrennen.



Gekke beestjes. De haan kan het allemaal niet aan om ze bij elkaar te houden!

Een beetje wanderlust

9/11 is alweer 7 jaar geleden, en voor Niels is dit al zijn halve leven. Hij vindt het "so long ago". Ik vroeg hem of ze het er op school over gehad hebben; ze hadden in social studies (geschiedenis) een film over gekeken. De leraar had het nieuws van toen opgenomen en dat liet hij zien.
Het viel me op dat in het nieuws 9/11 niet als eerste stukje verteld werd, maar er ergens tussenin. Terecht, 7 jaar later en elk jaar zullen we herdenken, maar we moeten ook verder en het niet telkens helemaal oprakelen. Hierin zie ik toch wel hoe de media een verantwoordelijkheid hiervoor kan hebben.
's Avonds kwam ik al flippend door de tv kanalen bij The History Channel uit, en al was ik helemaal niet van plan om te kijken, ik werd er helemaal ingezogen. Een documentaire over 9/11, maar dan zonder commentaren en helemaal door amateursfilmpjes in elkaar gezet in chronologische volgorde. Het begin was even moeilijk te kijken, maar de rest was erg goed om te zien.

Vanmorgen heb ik eerst nog eens een lange wandeling gemaakt van zo'n 4 mijl, bergop en bergaf is dat best wel zwaar. Mijn conditie is niet meer zo geweldig geloof ik. Arme Kibbels had het later ook wel moeilijk, ze kon met moeite de trap op, maar 's avonds ging het weer.

De kippen hebben ook wat last van wanderlust. De barred rocks zitten steeds in de tuin van de buren. Eerst waren ze bang om ver af te dwalen, maar daar zijn ze overheen.
Micky heeft het probleem van eieren onder het hok mooi opgelost. Samen met de kinderen heeft hij een leghokje gemaakt, en zelfs toen het bij de trap van het terras stond vonden de kippen dit en legden er hun ei in.



Nu staat het op de picknicktafel en dat hadden ze ook al snel gevonden. Het moet wel de perfecte plek zijn. Het is een klein boekenkastje dat hij voor $2 ergens vond, en hij heeft de achterkant dichtgemaakt en een dak erop gemaakt.

Volgende week is hier het Harvest Festival en voor hun silent auction werk ik gevraagd om weer een schilderij te geven. Ik heb al lang niks meer geschilderd en kon zo gauw niks geschikts vinden, dus ben ik weer aan het schilderen geslagen. Dat beviel goed en moet ik toch weer meer gaan doen.
Ik had een schilderij dat ik mooi vindt, maar ik wilde het niet weggeven. Dus heb ik het nageschilderd en krijgen ze dat.


Boven het orgineel, onder het nageschilderde. Op de foto komt het toch niet zo goed uit.

Een leerzame dag

Vandaag ben ik naar een inservice geweest over 'pressure ulcers', doorliggen. Per 1 oktober zal Medicare een ziekenhuis niet meer betalen voor de kosten die het met zich meebrengt als een patient gaat doorliggen. Bijvoorbeeld de extra dagen in het ziekenhuis dat zo'n wond met zich meebrengt, de extra zorg of materialen. Een doel is natuurlijk om de zorg beter te maken, en hun manier om dat te doen is door het een ziekenhuis in de portemonnee te laten voelen.
Afgelopen jaar hebben we al veel hierover gehoord, maar wat ik vandaag voor het eerst hoorde was dat de arts het in zijn opnameraport moet zetten als een patient het ziekenhuis inkomt met doorligwonden. Ze moeten er tevens bij vermelden in welk stadium de wond verkeert. Als een verpleegkundige het opschrijft telt het niet; het is een medische diagnose, en blijkbaar kunnen wij geen doorligwonden meer meten, of stadium bepalen. Ha! Eens zien wie dit de artsen gaat leren. Alleen de chirurgen weten wat van wondzorg af, niet de internisten.
De meeste doorligwonden zijn te voorkomen, maar ik ken ook gevallen die echt niet te voorkomen waren. Denk aan een 500 pond wegende, kritisch zieke diabeet aan de beademing waarbij met elke beweging de bloeddruk kelderd, of iemand met zo'n laag eiwitgehalte in het bloed waarbij wondgenezing onmogelijk is. O ja, een stadium 2 wond die in het ziekenhuis naar een 3 gaat wordt ook niet meer vergoed.
Dit is nog maar het begin, er is een hele lijst van dingen die niet meer vergoed zullen worden. Dit is door Medicare, de regeringsverzekering, en waar Medicare gaat zullen de rest van de verzekeringen in de voetstappen volgen.

Van onze lerares hoorden we over een speech vanavond, en we zijn er met een stel van de klas naar toe geweest. Het was een van de mensen van de film Sicko, Donna Smith, die haar verhaal vertelde. Ik heb de film niet gezien, ik heb echt totaal niks met Michael Moore. Deze vrouw was een van de mensen die in de film haar verhaal vertelt, ze is bankroet geworden door ziektekosten.

Er kwamen ook nog een paar andere sprekers aan bod. Het was wel interessant om te horen. Dat ons gezondheidszorgsysteem in grote problemen is weten we al jaren. Wat nu eigenlijk de beste oplossing is weet ik nog niet. Deze groep promote single payer ziektekosten, waarvan nu een 'bill' klaarligt, HR676. Ik moet het allemaal nog nalezen.

Je staat er eigenlijk in het dagelijkse leven op mijn werk helemaal niet bij stil hoe alle beslissingen die door de regering genomen worden de patientenzorg beinvloeden of wat we er zelf aan kunnen doen. Waarom me dat nu 20 jaar moet duren om dat te beseffen? Ik denk ook dat je gewoon in een routine komt, het werk vreet energie, om klinisch bij te blijven is al een opgave, plus je bent druk bezig met kinderen groot te brengen, dan blijft er niet meer zo veel energie over.
Ik heb met bovenstaande wel mijn leeswerk voorlopig!

Een koe en een spel

Dank je voor jullie reacties op de vorige blog. Ik zoek geen medeleven of complimenten over mijn werk hoor, ik wil gewoon eens wat laten zien wat hier mijn wereld is. Je groeit er ook in, pas als je niks meer voelt wordt het volgens mij tijd om ermee te stoppen.

Ik werk op een afdeling interne, wat hier med surg heet, medical/surgical. Alleen is het surgical bij ons op een aparte afdeling, we zaten eerst wel bij elkaar. Ik was wat aan het opzoeken, en kwam deze editorial tegen. Dit verwoordt het wel zo precies als een schot in de roos! Hoe de druk op de med surg afdelingen is, en dat we vaak de vergeten afdelingen zijn. Dat artikel zal ik zeker delen met mijn collega's.

Vrijdagmiddag kwamen Bart en Tim weer thuis. Ze waren allebei erg uitgelaten, en er zat meteen weer leven in de brouwerij, inclusief gekibbel over wiens beurt het was om de afwas te doen. Bart heeft gewerkt, en 's avonds zitten ze samen te spellen.

Tim had ons deze week een email gestuurd. Blijkbaar kan hij niet meedoen met de fitnessles. Het is een onafhankelijke les, ze kiezen een sport en tekenen in het begin een contract. Omdat ze 18 moeten zijn om dit contract te kunnen tekenen kan hij niet meedoen, hij is nog 17. Het gaat zich maar om 1 credit, dus als hij dit later moet doen is het ook niet erg, maar hij gaat toch kijken of er iets is wat hij in de plaats kan doen. Ik zou zelf graag willen dat hij gaat zwemmen wat goed zou zijn voor zijn rug. Hij heeft een lichte vergroeiing. Het is erg vervelend dat de advisor waarmee hij zijn klassen geregeld heeft niet in de gaten had dat hij deze les nog niet kon nemen. Het staat ook niet bij de de syllabus.

Ik moest wel lachen met zijn email; Yet another thing I wasn't told about... I guess the law has put an age limit on exercise...
Notice: You must be at least 18 years old to leave a vegetative state and do any moving.
-NY law

En daarna nog wat minder herhaalbare woorden...


Al een tijd staat er hier in de buurt een bord 'grass fed angus beef', en je ziet de koeien in de wei lopen. Micky en ik hadden eens overlegd, en besloten om eens te zien of dat wat voor ons is. Eigenlijk zou ik meer vegetarisch willen gaan eten, maar ik heb toch te graag wat vlees. Dan heb ik liever vlees dat hier uit de buurt komt, waarvan ik weet dat het vee een goed leventje in de wei gehad heeft. Dan nog moet ik er nog niet aan denken dat het daar rondgelopen heeft en nu op mijn bord ligt, maar goed.
Ik belde het nummer dat bij de advertentie stond, bleek het ook nog een oude bekende te zijn wiens dochter bij Tim in de klas gezeten heeft. We konden dus meteen weer bijkletsen.
Het vlees kost $3.25 per pond, inclusief verpakken precies zoals je het zelf wilt. Dat kost het in de winkel ook zo ongeveer, dus we hebben een kwart koe besteld. Dat betekend dat we op zoek moesten naar een kleine diepvries.
Gisteren hadden we al wat rondgekeken en vandaag hebben we er een gekocht bij Sears. We hadden de autobanken thuisgelaten, dus hij kon meteen ingeladen worden, en hij staat nu beneden.

Tim en Niels hebben jaaaaren zitten te wachten en vandaag was de grote dag!!! Spore is uit! Die moest vandaag meteen gekocht worden, maar aangezien we de banken uit de auto hadden konden ze niet mee naar de stad. Micky en ik zijn eerst bij Wal Mart aangegaan om het spel te kopen (met Niels zijn spaarcenten, het eerste wat hij koopt met zijn geld van zomerkamp). Maar goed dat we het meteen vroeg kochten, want later bij Best Buy waren de schappen van het spel al leeg. Ik heb stukjes van het spel gezien, en het ziet er leuk uit. Heel wat beter dan al die 'shoot them up' spellen.

Eerste schooldag

Niels' eerste high school dag. Mijn jongste telg. Ik had hem gisteravond gezegd dat ik mee zou lopen naar de bus, maar dat mocht niet. Dan loop ik gewoon met de honden en doe ik net alsof ik aan het wandelen ben. Nee, dat mocht ook niet. Dan zou de buschauffeur iets zeggen over die 'cute' beagles en dat wilde hij ook niet. Dus vanmorgen maar gewoon afscheid genomen met een 'kiss & hug'. Dat mag nog net wel.

Gisteren was ik weer even keukenprinses, 9 grote potten tomatensoep heb ik ingemaakt met wortelen, uien, paprika, bieslook en zuchini. Nu heb ik nog een paar kommen tomaten staan, en ik heb er al aan de buurvrouw gegeven. Ook in de boontjes verdrink ik zowat en heb ik er wat afgegeven. Vandaag zal ik er weer in de diepvries doen.

Niels en ik gingen gisteren naar Micky om tijdens de lunchpauze te wandelen. Het was weer zo'n stralend weer. Zeldzaam zo'n strakke blauwe luchten! Na de wandeling hebben we gelunched in een van de dining halls van Cornell. Dat is eigenlijk heel goed te doen. Met een ID kaart, die Micky heeft, kun je lunch kopen voor $5, zonder ID kost het $8. Het is een buffet, ze hebben er vanalles, van Aziatisch eten tot de gewone hamburger en pizza. Ik had een zalmquiche en salade, en een lekker ijsje na van Cornell dairy, een eigen zuivelproductie.
Het was wel leuk om zo samen wat te doen, en Niels kwam een beetje los met verhalen. Hij vertelde dat hij steeds droomt dat hij op school de weg niet kan vinden. Hij ziet er zorgeloos uit, maar zo kom je er achter wat er onder het oppervlak speelt.

Niels is een ware kippenman geworden. Hij neemt zijn taak van kippen verzorgen zeer serieus op, en is er begaan met het welzijn van de kippen. Wel 10 keer per dag gaat hij er naar toe om te kijken of ze eten en drinken hebben, of om er eentje op te pakken en te aaien. Sommigen worden er tammer door. Vooral de pruikenkippen zijn gemakkelijk op te pakken omdat ze je niet zien aankomen, zeker als je ze van achteren benaderd.
De barred rocks komen al aanrennen als Niels naar buiten komt. Ze zouden uit zijn hand eten en dat zou hij ook doen als ze niet zo'n scherpe snavels hadden. Deze barred rocks hebben zich de gewoonte aangemeten om op het dak van het hok te gaan slapen. Zo zijn ze gemakkelijk prooi, dus elke avond moeten we ze naar binnen jagen. Ze zijn gemakkelijk op te pakken als ze slapen, maar het is een beetje hoog om bij te kunnen.
Vandaag zullen de kippen hem moeten missen :)

Weekend

Het weekend heb ik gewerkt en het was niet al te druk. Gewoonlijk gaat de patientenbezetting in de zomer omlaag, maar deze zomer is het bijna steeds volle bak geweest. Dit weekend eindelijk dan wat minder patienten, maar toch nog genoeg te doen. Mijn 'problem child' op zondag was een 100 jarige met een dikke darm bloeding. Ze zag eruit als een 70 jarige en nog goed bij. Zo'n leeftijd is toch wat als je bedenkt dat de eerste wereld oorlog nog niet eens begonnen was toen ze geboren is. Ze vertelde me een paar keer hoe blij ze was dat ik haar verpleegkundige was. Zo lief, en dat nadat ik zo veel moeite had om een infuus in haar te krijgen en haar verschillende keren moest prikken, haar 2 zakken bloed gaf, haar een maagsonde moest geven om het laxeermiddel te geven zodat er een colonoscopy gedaan kon worden (ze kon het spul niet wegkrijgen met drinken en er was haast bij), en dan maar constant flink bebloede ontlasting opruimen. Ik hoop dat ze het haalt.

Tim was zaterdag na zijn orientatie weer thuis gekomen en vanmiddag heb ik hem weer weggebracht. Morgen zijn er nog wat orientatiedingen te doen, en dan beginnen de lessen woensdag.
Bart heeft het weekend gewerkt, en is gisteravond weer vertrokken. Hij had al veel huiswerk en daar wilde hij vandaag aan werken.
Vandaag Labor Day, dag van de arbeid, en lekker vrij. Het was een stralende dag met echt geen wolkje aan de lucht terwijl het in het zuiden flink waait, maar het is een groot land. Hier en daar verkleuren de blaadjes al. Het is moeilijk te geloven dat de herfstkleuren over een week of 6 hier op zijn piek zullen zijn.
Micky en ik zijn eindelijk nog eens gaan kano varen, heerlijk om zo lekker op het water te zitten. Hopelijk zullen we nog wel een paar keer kunnen gaan. Bij het meer waren de bomen die aan de waterkant al helemaal rood gekleurd.

Vanavond was het even vreemd om maar met z'n drietjes aan tafel te zitten. Daar zullen we aan moeten wennen. Gek hoor, Niels is nu een beetje een enig kind. Bart was dat zijn eerste 2 jaar, maar Tim is de enige die dit nooit zal meemaken.