Boek

Bart had een boek nodig voor zijn environmental science, dat ik voor hem besteld had, en deze week kwam het aan. Het is When the rivers run dry. Ik begon er wat in te bladeren, en het leek me heel interessant om te lezen. Het eerste hoofdstuk heeft me meteen in de ban: het legt uit hoeveel water een persoon gebruikt. Niet alleen het water dat we drinken of mee wassen of de wc mee doorspoelen, maar ook hoeveel water er nodig is om het voedsel dat we eten groot te brengen. Bijvoorbeeld om 1 hamburger te maken is er 3000 gallons water nodig voor het voedsel van de koe te maken! Om 1 liter melk te maken heeft een koe tussen de 500 en 1000 gallons water nodig om het voer voor die koe te telen. Een kop koffie kost 37 gallons aan water. Dan gaat het boek verder met uitleggen hoe sommige landen zoals Amerika "water" verkopen door voedsel te exporteren dat gekweekt is in gebieden die hevig ge-irrigeerd moeten worden, en dat andere landen zoals het midden-oosten "water" importeren door het meeste van hun voedsel te importeren. Er zijn hoofdstukken gewijdt aan voorbeelden uit de hele wereld hoe het afdammen van rivieren en irrigeren van het land dat gebied uiteindelijk in een woestijn veranderd. Niet alleen in verre landen zoals het verhaal van de Aral Sea die tussen Uzbekistan and Kazakstan ligt, maar ook over de Rio Grande die tussen de VS en Mexico stroomt, en die door irrigatie en aftapping veranderd in een stroompje.
Er zijn verhalen over andere problemen die landen hebben, zoals de waterputten in Bangladesh waar arsenicum in zit en mensen ziek van worden of sterven.

Het is wel interessant om boeken onder handen te krijgen die ik anders misschien niet zou zien, en dingen te leren waar je anders niet bij stil zou staan. Griezelig allemaal, dat wel, maar het is ook goed om te leren hoe iets wat je hier doet, en hoe je hier leeft, een invloed kan hebben op andere delen van de wereld. Pas als je dat weet kun je er zelf wat aan doen.

Weer eens vergaderen.

Op onze afdeling hebben we een 'unit council', een groep van verpleegkundigen en verpleeghulpen waar ik ook al meer dan een jaar inzit. Een van onze taken is om de samenwerking op de afdeling en tussen ons en andere afdelingen beter te laten verlopen. In een vorige vergadering waar ons afdelingshoofd ook bij was zijn veel onderwerpen aan bod gekomen, en een ervan was de samenwerking met de eerste hulp en hoe dat verloopt. Niet altijd goed, zullen we maar zeggen. Daarom had ze voor de vergadering van vandaag het hoofd van de eerste hulp, de patienten coordinator, en zelfs de 'president of patient services', Susan, uitgenodigd. Deze laatste is zo'n beetje onze hoogste baas, op de directeur na, en we zien haar weinig.
In de vergadering hebben we heel wat dingen bediscusieerd, het was heel positief. Zo leer je heel wat dingen van elkaar. Sommige beslissingen die genomen worden door de leiding die gevolgen voor ons hebben, maar niet uitgelegd waarom bijvoorbeeld.
Susan zei dat dit de eerste unit council was die haar uitnodigde, vond het een eer, en vroeg om naar meer vergaderingen te komen. Wij zijn uitgenodigd om naar vergaderingen van de eerste hulp te komen. Hopelijk het begin van betere relaties te bouwen, en tot betere communicatie tussen de verschillende afdelingen te komen. Goede samenwerking komt patientenzorg ten goede.
Zo zie je maar, je denkt dat die 'big wigs', de topleiding belangrijkere dingen te doen hebben dan met ons te praten, en dan komen er zo'n positieve dingen uit.

Na deze vergadering ben ik even gaan skien. Maar heel even dan; terwijl het in Ithaca halfbewolkt was, sneeuwde het bij Greek Peak. Na 1 afdaling was ik al veranderd in een sneeuwpop.
Hierna heb ik Tim opgehaald bij TC3, het skigebied ligt maar een klein stukje verderop van de school.

Skien!

Fantastische sneeuw, met een verse laag poeder!





Ik heb geprobeerd een stukje te filmen. Filmen met de camera in de hand en tegelijkertijd skien is niet zo handig, dus ik had de camera aan de rits van mijn jas gehangen. Je moet maar even zijwaarts kijken (of de monitor op zijn zij zetten), en het is nogal een wiebelig beeld. Volgende keer maar de camera aan mijn helm plakken :)



En nog eentje, deze met een paar rechte, en minder wiebelige stukken erin.

School

Bart en Tim zijn vorige week weer begonnen met school. Het is een lange vakantie geweest voor hun. Ik hielp Tim mee met zijn spullen naar zijn kamer brengen. Het was de eerste keer sinds hij er ingetrokken is dat ik er weer was, en het ziet er nog net zo kaal uit als toen! Dat zijn jongens. Niks geen posters aan de muren, nog net zo kaal als gevangeniscel.
Dit semester heeft hij wat meer uitdagende vakken. Vorige keer was het moeilijkste vak voor hem geschiedenis. Niet omdat hij het niet kent, maar om wakker te blijven in de klas zei hij. Voor iets dat hij niet interessant vindt doet hij ook helemaal niks, maar gelukkig had hij toch nog een goed cijfer.

Bart heeft een compleet vol rooster, hij zal weer flink bezig zijn.
Niels heeft deze week examens, hij hoeft er maar 2 te doen. Het eerste was gisteren, "social studies", geschiedenis dus. Hij vindt het ook compleet oninteressant, en hij zegt dat de leraar heel langzaam praat wat het saai maakt, maar doet het toch goed in de les. Hij was binnen een uur klaar met zijn examen, maar mocht het van zijn leraar nog niet inleveren. Het was te snel zei hij, hij moest het nog maar eens nakijken. Ze hadden 3 uur de tijd, dus hij heeft daar nog een extra uur gezeten. Hij was wel een beetje boos dat hij niet weg kon. Het examen vond hij maar heel gemakkelijk. Ik zal benieuwd zijn of hij het goed gedaan heeft.

Dan zou hij vandaag een wiskunde examen hebben, maar ze hebben sneeuwvrij. Dat zal later ingehaald moeten worden. Mijn les is vanavond ook afgezegd, maar we krijgen het huiswerk via email van onze lerares.

Gisteren toen ik thuis kwam zei Micky "weet je dat je om thuis te komen uit de stad je helemaal geen remmen nodig hebt?" O jee, wat nu weer? Het bleek dat zijn remlichtje aan was, hij had wat remvloeistof gekocht, bijgevuld, en was gaan werken. Op weg naar huis deden zijn remmen het niet goed, en het remlichtje ging weer aan. Hij was even naar Monroe (zo'n keten-garage waar ze gespecialiseerd zijn oa. remmen). Ze zeiden hem eerst dat ze geen tijd hadden om naar de auto te kijken, maar een van de managers herkende Micky en liet de auto even op de brug zetten. Het bleek dat de remleiding op 3 plaatsen lekte, en dat hun schatting om het te repareren ongeveer $1400 zou zijn. Ze raadden hem aan om er niet meer mee te rijden, maar Micky wilde er toch mee naar huis. Dus hebben ze weer vloeistof bijgevuld, en is hij ermee vertrokken. Alleen bij het stoplicht heeft hij moeten remmen, en dan zette hij de auto in parkeren. Hij nam een iets langere weg, waar hij niet stijl de berg af hoefde. Dus vandaar dat hij erachter kwam dat je nergens hoeft te remmen onderweg. Wel een risico hoor, maar gelukkig was hij heelhuids thuis gekomen.

We hebben zitten overleggen of we de auto wel zouden laten maken, hij is echt aan vervanging, is al 10 jaar oud, en een roestbak. Vanmorgen had Micky echter een andere garage gebeld. Ze hadden een boel afzeggingen gehad vanwege de sneeuw en hadden niks te doen, dus we konden zo terecht. Het is een garage hier in de buurt waar we al vaak geweest zijn. Het is toch wel erg als je de eigenaren van die garage in de winkel tegenkomt en ze kennen je bij naam! We zijn goede klanten van hun.
Een paar uur later belden ze dat de auto klaar was. Ik hield mijn hart vast voor de rekening, bleek het maar $198 te zijn!! Wat is hier aan de hand? Of Monroe zijn flinke afzetters, of ze weten niet waar ze het over hebben. Ik heb me daar wel eens eerder belazerd gevoeld, en ze hebben ook een keer remmen verkeerd gemaakt, zodat we ermee terug moesten. Ze repareerden het wel weer gratis toen, maar dit is weer eens een goede bevestiging voor ons om liever deze garage te gebruiken. Hopelijk gaat hij weer even mee, en we zullen beginnen met naar een nieuwe te zoeken.

Wisseling van de wacht

Vandaag hebben we dan een nieuwe president. Vanmorgen vroeg op tv was er al een gigantische mensenmassa te zien op de Washington Mall en die mensenmassa werd alleen nog maar groter. Ons afdelingshoofd staat daar ook ergens tussen.
Het verschil met de inzwering van Bush was wel dat daar vooral de protestanten op af gingen, naar deze inzwering gaan de supporters. Zoals iemand die ik ken die met een vlag gedrapeerde doodskist ging protesteren bij Bush's inzwering, gaat deze keer met zijn kinderen naar Obama's inzwering als supporter. Iemand anders van mijn werk ging naar een 'einde van Bush' feestje dit weekend. Dat is wel zo'n beetje de sfeer die er is: blij dat Bush weg gaat en Obama president wordt. Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als de honeymoon over een paar maanden voorbij is. Ik ben er wat nuchter in. Obama wordt als de redder gezien, iemand die het allemaal wel zal oplossen. Ik vindt het een beetje griezelig. Het lijkt momenteel wel alsof kritiek niet mag. Om de wateren eens te testen zei ik gisteren tegen een paar mensen op mijn werk dat ik het maar niks vond dat er zo veel geld aan de inzwering uitgegeven wordt terwijl er elke dag duizenden mensen hun baan verliezen op het moment. Dat commentaar werd met een wat verbaasde stilte aangehoord. Misschien was het ook wel niet het juiste moment om dat te opperen :)

Er heerst momenteel een grote positieve energie wat wel goed voelt. De kunst is nu om dat te behouden.
Ik wens de nieuwe president veel geluk, maar vooral veel wijsheid!

Koud!

Hoe koud? Zelfs op de dubbele glas ruiten zat vanmorgen in de hoekjes wat ijs.
De kippen vindt ik zo zielig. Ze maken zo'n zielige klagende geluidjes, en hun kammen zijn erg bleek. Bart had gisteravond hun deuren dicht gedaan en wat heet water containers in hun hokken gezet. Ik had verwacht dat het water 1 blok ijs zou zijn vanmorgen, maar het was helemaal niet bevroren. Het heeft goed geholpen om hun hok warm te houden, en het kon wel eens warmer zijn geweest in hun hok dan op andere dagen. Wonderlijk hoe taai deze kleine dieren zijn!

Niels is nog een andere taaie. Hij loopt nog altijd naar de bus in zijn t-shirt en trui alsof hij geen winterjas heeft. Deze dagen dat we in de diepvries zitten brengt Micky hem dan maar naar school. Hij komt wel terug als een ijsklontje van dat stukje lopen van bus naar huis.
Op maandag hadden ze een brandoefening gehad. Iedereen moet dan het gebouw uit, en hij had zijn trui in zijn locker. Dus op school loopt hij in zijn t-shirt rond, en moest hij ook in zijn t-shirt naar buiten! Nou, ze worden er sterk van zullen we maar zeggen! Of hebben kinderen anti-vries door hun lichaam stromen?

Dan zijn er vanavond een heleboel gelukkige mensen die hun geliefden nog wat langer bij zich mogen houden, waarschijnlijk dankzij een goede piloot! Geweldig dat het zo afgelopen is!

Voor wie zich verveelt...

...is hier wat 'comic relief'. Met dank aan de kinderen die dit soort dingen wel weten te vinden!

Werk

De afgelopen 2 dagen ging het wel weer een beetje op het werk. Ondanks dat we zondag ziektemeldingen hadden die niet gevuld konden worden zijn we de dag door gekomen. Die dag heb ik een dienst van 'maar' 8 uur gedaan. Voor de meeste mensen een gewone werkdag, maar voor mij lekker kort. Fijn om af en toe eens het ziekenhuis uit te lopen als het nog licht is, en nog wat aan de avond te hebben. Ik doe in dit ziekenhuis al 15 jaar diensten van 12 uur, net als de meeste verpleegkundigen. Ook andere banen die ik gehad heb bestonden vaak uit 12 uur. Het is me altijd prima bevallen. Je doet na je werk die dag niks meer, maar er staat tegenover dat ik als part-timer maar 2 dagen hoef te werken om 24 uur vol te krijgen. Toen de kinderen klein waren was het vooral fijn, omdat je dan veel samen thuis bent. De extra 4 uur die aan die gewone 8 worden toegevoegd vallen ook wel mee, en zijn meestal snel voorbij. Hoewel er ook dagen zijn dat die laatste 4 uur de drukste zijn met opnames. Plus dan wordt je ook nog eens een jaartje ouder, al wil je dat niet toegeven. Zoals Indiana Jones zegt: 'It's not the age honey, it's the mileage.' Dat kon ik wel eens mijn lijfspreuk maken.

Dan was het vandaag weer twijfelen om te gaan skien of niet, het is rond het vriespunt, niet al te koud, maar waait er hard bij. Als ik deze week nog wil gaan zou het vandaag moeten, want de rest van de week is het zeer koud. Ik besloot vanmiddag te gaan, maar bedacht me weer toen het begon te sneeuwen. Zucht. Dan maar koekjes bakken. Ik heb chocolate chip koekjes gemaakt, en een bordje vol naar de buurman gebracht, samen met een dozijn eieren (de jonge kippen leggen ondanks de kou goed en teveel voor ons alleen). Carl was er blij mee. Ik heb een tijd met hem zitten kletsen. Volgens mij is hij best eenzaam. Hij was gisteren op bezoek geweest bij zijn broer in het ziekenhuis, en dat was wat veel geweest voor hem. Carl ziet er slecht uit, grauw, mager, en ondanks zijn zuurstof wat kort van adem met praten. Hij vertelde later dat hij 20 pond is afgevallen in het afgelopen jaar. Hij is een zware ex-roker, dan weet je het wel. Ja, vroeg hij zich af, waar zijn die 'gouden jaren'. Hij ziet er niks gouds in. Hij praatte honderduit, en vertelde dat hij in februari weer op een cruise gaat met 2 dochters en familie. Hij is gek op country muziek en deze cruise heeft dit thema met verschillende zangers en voorstellingen. Daar kan hij fijn van genieten. Hij is wel een taaie man hoor. Hij heeft het er altijd over hoe anderen het slechter hebben, en hij heeft altijd nog zelf zijn oprit sneeuwvrij gemaakt. Dit jaar doet iemand het voor hem, maar hij zal niet snel voor hulp vragen denk ik. Wel goed om te weten dat er familie naar hem omkijkt. Hier buitenaf wonen best veel ouderen, mensen die hier hun hele leven gewoond hebben, en je vraagt je af welke hulp ze krijgen van buitenaf.

Foto's van Nederland

Pa stuurde wat foto's die ik hier mocht neerzetten.
Heel erg mooi, Nederland in het wit, het ziet er prachtig uit, en op die blauwe lucht ben ik best jaloers.



De Nordic Walkers ging de Heldense bossen in.


Eerst even strekken...


en dan aan de wandel.


"Where are their ski's?" zei Micky bij het zien van deze foto's.



Mocht de groepsfoto hier ook op de blog?

Skiing!

Gisteren op mijn werk was niks beter, hoewel ik er mentaal wat beter aan was. De eerste zin van het liedje Tainted Love bleef maar door mijn hoofd spelen. Het liefst was ik weg gerend, maar dat is ook niet zo'n goed idee. Met mijn werk zit ik in een dip. Dat is wel vaker gebeurd, en daarom weet ik ook dat er ook weer momenten komen waarmee ik eraan herinnerd wordt waarom ik dit werk ook alweer doe.

Ik doe deze maand extra diensten, en nu weet ik ook meteen weer waarom ik een part timer ben. Als ik dit werk altijd full time zou doen zou ik al heel lang geleden afgebrandt zijn. Ik zei tegen iemand om me volgende keer ervan te weerhouden om te tekenen voor die extra diensten, en ze zei dat ze me graag een kopstoot zou verkopen als dat me dat ervan zou weerhouden :)
Ik ga in ieder geval vragen om minder vaak charge nurse te zijn, of liefst helemaal niet meer, want dat is wat me deze week de nek om gedaan heeft.

Een van de dingen die ik nieuwe verpleegkundigen altijd zeg is zorg goed voor jezelf, want dat is de enige manier waarop je dit werk vol houdt. Zorg dat je iets hebt waarbij je je batterijen kunt opladen. Je moet goed voor jezelf zorgen als je voor anderen wilt zorgen, en dat houdt ook je geestelijke gezondheid in. Voor de een kan dit sport zijn, voor de ander kan dat een stuk breien zijn. Vandaag was het voor mij skien.

Ik twijfelde vanmorgen of ik wel zou gaan: het is best een eind rijden, en dan ski ik in mijn uppie, maar nu ben ik blij dat ik gegaan ben. Eerst heb ik Tim's boeken bij TC3 gehaald (weer kassa hoor!), daarna naar Greek Peak. Daar kon ik eerst mijn seizoenspas ophalen, en dan de latten op. Er stonden meer auto's op de parkeerplaats dan ik verwacht had, maar de pistes waren nog goed leeg, en bij de liften totaal geen wachttijd. De sneeuw was goed, ondanks dat er woensdag nog een ijsstorm was. Er lag een goede laag vers poeder, lekker om verse sporen te maken. De sneeuw was wat stroef soms, maar dat kunnen ook mijn skis geweest zijn die 2 jaar niet meer gewaxed zijn. Het was fijn, maar erg koud. Terwijl thuis een waterig zonnetje scheen sneeuwde het hier, het resultaat van lake effect.
In ieder geval zijn mijn batterijtjes weer een beetje opgeladen!


Op deze piste skiede ik echt alleen!

Ik zou het bijna vergeten, de Kibbels-update. Ze loopt weer redelijk goed, nog een beetje mank, maar ze gebruikt het pootje weer dat ze eerst steeds optrok.

Stress en ijs

Sommige dagen kunnen maar beter in het vergeetpotje gaan en gisteren was zo een dag op mijn werk. Teveel stress, niet goed voor de gemoederen. Meer kan ik er momenteel niet over zeggen, hopelijk morgen beter!



Ik had het weerbericht niet gezien, en was vanmorgen verrast door het ijs. De scholen waren zelfs dicht, dus Niels kon rechtsomkeer terug naar bed gaan. Toen ik de honden uitliet kwam ik er wel achter waarom de scholen dicht waren. Je kon schaatsen bovenop de sneeuw. We hebben een flinke lading zout op de oprit gegooid, en nog ging Micky bijna zijwaarts met de auto de oprit af.

Lessen zouden vandaag weer beginnen, maar het was voor vanavond afgezegd.
Zo had ik onverwacht een dag samen met alle drie de jongens. Nou ja, een halve dag dan, want ze slapen nogal lang.

Zonnetje

Vandaag scheen de zon! Ja, dat is nieuws hier, en is de laatste tijd niet veel voorgekomen. Niels, Bitz en ik hebben een korte wandeling gemaakt in het bos, het was nog koud. Kibbels mocht niet mee. Sinds vrijdag loopt ze mank. Ze doet wel vaker rare dingen, zoals van de tafel afspringen, waar ze natuurlijk niet op mag. Ze is ook wel eens vaker een beetje mank geweest, en dat gaat dan binnen een paar uur weer over. Ik weet niet wat ze deze keer gedaan heeft. Ze lijkt geen pijn te hebben. Als het deze week niet over gaat moet ze toch maar eens naar de dierenarts. Ze laat zich wel verwennen met de trap op en af gedragen te worden!


Zielige Kibbels! Ze kan toch best wel hard lopen op 3 poten. Zeker als er wat eten te halen valt.

Vanmiddag zijn we bij Chili's gaan eten; Niels had zijn verjaardags 'uit eten' nog tegoed. Op zijn echte verjaardag lukt dat natuurlijk nooit. Het was gezellig.

Het was een goede dag om de auto eens door de car wash te doen. Gewoonlijk ga ik naar de plek waar je zelf de auto wast, maar deze keer ging het op Micky's manier. Ik moet wel zeggen dat het een stuk sneller was.


Even een stortregen!


Weer blinkend. En ik heb weer een zwarte auto in plaats van een witte.

In Treman park gingen we even bij de waterval kijken. Dat was vooral koud, omdat de zon al onder begon te gaan.

Voornemens

Na de warme tijd van vorige week was de jaarswisseling vooral erg koud. Toch maakte ik die dag een kleine wandeling met de hondjes, waarbij mijn wangen zowat bevroren. Tot mijn verbazing kwam ik nog een andere wandelaarster tegen. Ik zei tegen haar dat ik blij was om nog een andere 'die hard' te zien.

Met oudjaar heb ik lekker wafels gebakken, ze waren heel erg lekker. De jongens konden er niet vanaf blijven.



We hebben wat films gekeken en spelletjes gedaan. Lijkt lekker saai he.

Ik ben er gewoonlijk niet zo een voor terugblikken op het oude jaar, of van goede voornemens voor het nieuwe jaar. Elke dag is een goede dag voor een goed voornemen te starten.

Wat heeft dit jaar zoal gebracht? Ik heb 3 cursussen achter de rug, weer een kleine stap in de richting van een bachelors. Mijn werk blijft gewoon doorgaan, en hoeveel mensenlevens heb ik geraakt hiermee? Ik heb geen idee.
Mijn kinderen zijn degenen die de grootste veranderingen hebben meegemaakt dit jaar. Alle 3 naar een nieuwe school, Tim voor het eerst het huis uit, en Niels in zijn zielige eentje thuis.
Leuke dingen waren het bezoek van mij ouders, en heel veel van de dagelijkse kleine dingen.

Goede voornemens? Ik weet het niet.
Laatst was een programma op tv van een paar jaar geleden over een Siamese tweeling. Het zijn 2 meisjes die aan elkaar vast zitten. Het lijkt alsof het een lichaam is met 2 hoofden. Toen ze klein waren werd niet gedacht dat ze ooit zouden leren lopen, want elk van hun heeft de controle over 1 kant van het lichaam. Niet alleen hebben ze leren lopen, maar ze doen aan sport, en hebben zelfs leren autorijden. Ik vindt ze een inspiratie; ze kunnen alles wat een 'normaal' persoon ook kan en meer. We leggen onszelf veel te veel grenzen, en dat brengt me tot een nieuw voornemen. Om mezelf geen grenzen op te leggen, en om niet te luisteren naar dat stemmetje van binnen (of van anderen) dat zegt dat iets wat ik wil niet kan!
Toen ik dit aan Micky vertelde was zijn nuchtere opmerking dat zo'n voornemen goed is, zolang je maar je gezond verstand gebruikt want "you're not 20 anymore." Tja...
Nou, dat is dus mijn voornemen, en ik zal ook proberen om af en toe te gaan zwemmen, wat de krakende gewrichten misschien goed zal doen.

Doen jullie aan voornemens? Wat zijn die?