Plaatje

Dit is een plaatje uit het Ithaca Journal van vandaag, ik vond het zo mooi, en dan ben ik weer even dankbaar voor de mooie streek waar we wonen.



Provided / Carol Hoffman
Cayuga Lake, New York; Carol Hoffman, Ithaca. This is a photo I took of our very own Cayuga Lake when we were flying out of Ithaca to go to Boston in January 2005. I know we live in a beautiful place, but seeing it from this angle reminded me of its magic once again. It took my breath away.

Pff, de gang is geverfd, het nieuwe tapijt zit erin, wat een heel gepriegel was, want met 4 deuren zitten er nogal wat hoekjes om uit te snijden. Maar nu ziet het weer netjes uit.
Er ligt zo veel achterstallig werk in huis, heel klein beetje bij beetje zal ik het bijwerken. De laatste les verpleging van het semester zit er ook op, en nu kan ik wat andere dingen gaan doen. Ik had allebei de laatste schrijfstukken voor Engels en verpleging heel goed gedaan, een 100% en 95%, ben toch wel een beetje trots. Voor verpleging moesten we schrijven over wat we denken wat het niveau van de verpleegkundige moet zijn. Het is namelijk zo dat er momenteel 3 niveau's zijn die allemaal dezelfde vergunning krijgen (diploma, associates, en bachelor). Verpleegkundige organisaties proberen het begin niveau al jaren op te krikken naar bachelor's, maar hebben het al 40 jaar niet klaar gespeeld.
Volgend semester krijgen we "health assesment" en "epidemiology" (ik moet het eerst nog goed uit leren spreken). Health assesment heb ik 18 jaar geleden op Purdue al eens gehad, maar ik denk dat ik het opnieuw zal moeten doen omdat het zo lang geleden is.

Vandaag was Niels thuis gebleven van school. Ze hadden "focus day" op school, een dag met allerlei activiteiten. Hij vond het maar allemaal stomme dingen, en het helpt ook niet dat Tim en Bart zeggen dat ze nog nooit de activiteiten gekregen hebben waar ze zich voor opgegeven hadden. Hij heeft samen met mij van alles gedaan, en dat is ook wel eens leuk. Zelfs nog een heel stuk met mij en de hondjes gelopen. Hij komt dan helemaal los, en verteld honderduit.

Weer een tijdperk voorbij

Dit weekend had Micky al de vloerbedekking uit de gang gehaald, en ik vond het wel een goede tijd om de plinten te verven. Dan ook maar meteen de muur... De plinten zijn geverfd, de gaten en oneffenheden in de muren gevuld, en morgen kan ik de muur gaan verven.

Het is tevens weer een afsluiting van een tijdperk, want deze kapstokjes zijn van de muur gehaald. Ik wil ze toch niet meer ophangen, de kleine kindjes zijn er nu wat groot voor, en de jassen die eraan hingen, hingen al lang op de grond. Tim en Niels willen ze ook niet op hun kamer hebben.



En wat te doen met de meetlat die ook in de gang hing. Ook Niels is al 10 cm boven de lat uitgegroeid. Toch allemaal leuke dingen die ik niet weg doe.

(Bijna) einde semester

De laatste Engelse les zit erop. Vanavond heeft iedereen zijn presentatie gedaan. Het waren allemaal interessante onderwerpen. We moesten een proposal, een voorstel tot verbetering, schrijven en hierover een presentatie doen. Dat van mij ging over het gebruik van "bag bath", een wasdoekje. Terwijl ik er dingen over opzocht zag ik dat die in Nederland in veel ziekenhuizen gebruikt worden. Hier ook wel, maar niet in ons ziekenhuis.
Dit onderwerp van mij was niet zo reuze interessant als sommige andere voorstellen, zoals het verminderen van patienten per verpleegkundige bijvoorbeeld. Sommige van de ideeen zijn echt de moeite waard om in het echt door te zetten.

Ik ben op zoek geweest op internet naar een poster die ik eens gezien heb over verpleging, maar ik kan het niet terug vinden. Ondertussen vindt ik wel andere dingen zoals dit plaatje, wat ik ook een ontzettend goede vindt:



De bijbehorende website is een eerste hulp in een kinderziekenhuis. Iets treffend in dit artikel en waar telemedicine een uitkomst zou zijn: "60-70% van de gevallen in een kinder eerste hulp zijn niet-urgente gevallen. 65% van de kinderen zijn Medicaid patienten (een verzekering voor lage inkomens). De meesten hebben geen andere optie. Veel ouders werken een baan met minimum inkomen, halen hun kind op, en brengen ze hier voor behandeling, zodat ze weer terug naar hun werk kunnen gaan. Ze moeten wel".
Een van de presentaties van vanavond ging weer over telemedicine, en deze verpleegkundige wil dit naar deze en haar country brengen. Ik hoop dat het haar lukt, zoiets zou echt een uitkomst zijn voor veel mensen.

Van winter naar zomer in 1 week

Skien en kano varen in dezelfde week, het kan allemaal in New York! Het weer was perfect dit weekend. Gisteren moest ik werken, maar vandaag hebben we de kano opgeladen, en zijn naar Cayuta Lake gereden. Dat is lekker leven, zo dobberen op het water! Ik heb er van genoten.
Het water in het meer staat momenteel erg hoog, en het bos wat aan het meer ligt staat blank. Er is een een klein riviertje waar het water uit het meer stroomt, en dat is voor mij een favoriet stukje. De kikkers zaten luid te kwaken; verder ganzen, eenden en andere vogels, en 1 schildpad gezien. De bevers waren ook druk bezig geweest. Ze hadden een nieuwe burcht gebouwd, en volgens mij zijn ze van plan het riviertje in te dammen. Er lagen een heleboel afgeknaagde bomen in het water.
Een tijd geleden vroeg Petra naar een plantenaam, en vandaag zag ik dezelfde plant hier voor het eerst bij het meer. Skunk cabbage, het groeit in het moeras. Ik kan je vertellen dat het ECHT stinkt als je er aan komt!

Voor de rest van de dag hebben we thuis van het weertje genoten. De tuinstoelen en parasol zijn weer uitgehaald. En ondanks dat ik zonnebrandcreme op had zijn mijn armen verbrandt. Maar die hadden dan ook al bijna 6 maanden geen zon gehad :)

Zon

Nog even een foto (van dinsdag) van de bomen voor ons huis die gebukt gaan onder een zware lading. In het bos zijn veel bomen beschadigd, en struiken liggen plat.



De krokussen komen weer bloeiend tevoorschijn. Dat zijn nog eens taaie bloemetjes.

Heerlijk wat een weer vandaag, en het weekend wordt ook mooi. Alleen hier en daar ligt nog wat sneeuw, en mensen waren golf aan het spelen. Wel een grappig gezicht: groen gras met hier en daar nog sneeuw, en daar liepen ze in hun korte broeken en t-shirts tussen.

Niels heeft vandaag zijn beugel gekregen en is er helemaal niet blij mee. Hij is lichtelijk boos op ons dat we hem dat aan doen. Arm joch, maar zijn tanden staan zo schots en scheef. Nu heeft hij er wel wat last van, hopelijk went het snel.

Werving

Er zijn niet zo veel mannen in de verpleging hier, zo'n 6%. In Nederland zijn er wat meer, zo'n 11%. Dit vondt ik wel een leuke poster om wat meer mannen in het beroep te krijgen (van het Oregon Center for Nursing):



Johnson&Johnson heeft ook al jaren advertenties, er zitten goede tussen zoals deze:

Wat er op Virginia Tech gebeurd is had overal kunnen gebeuren, inclusief op de universiteiten in onze eigen stad. Zo zinloos, en zo veel mensen wiens leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Je denkt er nog niet eens aan dat zoiets kan gebeuren, ik maak me gewoonlijk meer zorgen om auto ongelukken. Ik moet ook denken aan mensen in bijvoorbeeld Irak en Palestina die elke dag met zo'n soort zinloos geweld te maken krijgen.
Nu komt er beetje bij beetje nieuws tevoorschijn dat die man al tekenen had gegeven dat hij gestoord was. Een paar jaar geleden was er een jongen op een high school in Elmira die andere kinderen verteld had wat hij van plan was om te doen (hij had al wapens bij zich), en daar is een tragedie voorkomen omdat ze het door vertelden aan de leraren. Maar niet alles is te voorkomen.

Ik zette het vandaag wel allemaal van me af, en ben vanmorgen lekker nog eens een uurtje gaan skien. Nog nooit eerder heb ik in april geskied. De bovenste helft van de berg lag in een dikke mist, dat was uitkijken waar je ging! De sneeuw was prima, een beetje plakkerig. Er waren misschien 10 personen op de piste. Hoewel dat door de mist eigenlijk moeilijk te zien was. In ieder geval fijn om zo een bonus skidagje te hebben.

It's a white world after all....

In Nederland is het zomer, hier is het nog winter! Ik gun jullie allemaal het lekkere weertje hoor!

Wat we in januari aan sneeuw gemist hebben, halen we nu in. Het was een witte wereld vandaag. Een sneeuwstorm met Valentijn's dag, St Patrick's dag; Pasen slaan we over met een sneeuwstorm, dan maar een week later...
Hoeveel sneeuw er nu gevallen is weet ik niet precies, maar het is een boel. Toch zeker 30 cm. Het is een dikke, natte sneeuw, daardoor zijn er bomen omgevallen, en op stroomkabels gevallen. Vanmorgen zaten we 3 uur zonder stroom. Dat viel nog mee, we hadden ons voorbereidt op minstens de hele dag zonder te zitten. Dan kom je er weer even achter hoe gewend je bent aan stroom. Zonder stroom ook geen verwarming of stromend water. We waren er op voorbereid met containers water klaar te zetten, zodat we tenminste de wc door konden spoelen. En de gaskachel hield ons warm.
De kinderen kregen een extra dag vakantie vandaag, een sneeuwdag die ze waarschijnlijk ook niet in hoeven te halen. Wel grappig, vrijdag voor de vakantie moesten ze een dag inhalen vanwege de sneeuw, en nu krijgen ze een extra vrij.
Het is een beetje een vreemd gezicht die sneeuw in april. Je ziet de robins rondvliegen en in de sneeuw zitten, en ook dat het zo lang licht is anders dan in hartje winter. Die sneeuw hoort er gewoon niet bij.
Maar goed, het is er, en Greek Peak maakt gebruik van de gelegenheid om de pistes nog even open te gooien. Als het goed is ga ik morgen even skien! Vandaag heb ik lang aan een paper zitten werken dat woensdag af moet zijn. Goed he, 2 dagen van tevoren en het is zo goed als klaar. Ik moet er nu echt mee ophouden, anders wordt het te lang, het is al 10 pagina's (double spaced).

Verder zijn we net zoals iedereen opgeschrikt door het nieuws van de schietpartij op de universiteit in Virginia. Erg triest voor alle betrokkenen! Je vraagt je af hoeveel gekken er rondlopen.

Weer terug!

We zijn weer terug uit Philadelphia, en het was een leuk tochtje. Hoe leuk ligt aan wie je vraagt :)

Donderdag sneeuwde het toen we vertrokken, maar zuiderlijker klaarde het op. We waren om een uur of vier in Philadelphia, en onze Fabio deed het prima om ons er naar toe te loodsen.
We gingen naar het Franklin Institute, een wetenschapsmuseum waar de King Tut tentoonstelling was. We hadden kaartjes voor zes uur, dus genoeg tijd om eerst het museum te bekijken. We zijn er lang geleden, toen Niels nog in de luiers zat, voor het laatst geweest, en vonden het toen heel leuk. Nu was het wat minder, maar dat kan ook komen doordat het er zo druk was. Het zwermde er van de kinderen :) Of het kwam doordat onze kinderen wat minder interesse toonden.
Het gedeelte over het menselijk lichaam vond ik zelf het leukste. Tim en Niels vonden het vooral "gross".



Een groot hart waar je door kunt lopen en dat je hoort kloppen.


Wat er gebeurt als je te veel tijd op je loopapparaat doorbrengt ;)

Om zes uur konden we dan naar de King Tut tentoonstelling. Ik vond het heel interessant, wat de kinderen er van vond kun je wel raden. Het waren allemaal dingen die in het graf gevonden zijn, allemaal de kleine dingen. Je mocht er geen foto's maken, helaas.
Ik ben er nog niet achter waar de sacrofaag is, maar ik verwacht dat we daarvoor naar Egypte moeten. Jaren geleden zijn we in het archeologisch museum van de universiteit van Pennsylvania geweest, en dat vond ik ook indrukwekkend om naast dingen te staan die 5000 jaar oud zijn. Nu las ik dat dat museum opgeknapt is, maar om de familie daar ook nog naar toe te slepen zou te veel gevraagd zijn.

Toen we uitgekeken waren zijn we ergens gaan eten, en hebben Tim en Niels gezwommen en ik heb in de hottub gezeten. Helaas was het water in het zwembad mij te koud. Deze keer geen hele bende kleine kinderen in het zwembad (eentje maar), dus Tim en Niels blij!

Vrijdag zijn we naar het Adventure Aquarium in Camden, New Jersey geweest. Dat was heel mooi. We stonden eerst buiten in de rij te wachten (Koud!) dachten o jee, ook hier weer druk. Toch viel het binnen wel mee. Het is een heel mooi aquarium, hier wat foto's:




Piranha's


Mooie kwal


Angler Fish




Een gewaarschuwd mens telt voor twee


Deze vogel besloot verderop een kijkje te gaan nemen...


...en vond daar een State Trooper, waar hij een dansje voor deed (volgens mij was de vogel verliefd op de schoenen...)




Niels z'n favoriete diertjes

Er is een tunnel waar je door loopt met aan alle kanten vissen en haaien. Heel mooi om te zien; moeilijk om een foto te maken want die haaien bleven bewegen.




Help!


Een mooie mobile

2 filmpjes (ik kon zo een half uur gehypnotiseerd zitten kijken naar de visjes).






Uitzicht op Philadelphia vanuit het aquarium

Toen we uitgekeken waren zijn we weer richting hotel gegaan. We zaten dicht bij het gigantisch winkelcentrum van King of Prussia en daar moesten we toch even naar toe. Eerst hebben we er wat gegeten, en daarna winkels gekeken. Ha, met drie mannen bij me! We hebben Tim en Niels wat t-shirts gekocht, dat dat was alles wat ze wilden. Ze waren er snel klaar. Jammer want in Pennsylvania zit geen belasting op kleding, dus ook nog eens goedkoper.

Daarna hebben Tim en Niels gezwommen, ze hadden het zwembad lekker voor zich alleen. 's Avonds hebben we op de kamer een film gekeken, A Night at the Museum, heel leuk.

Zaterdag stond eigenlijk de Philadelphia Zoo in de planning, maar daar hadden de kinderen bij nader inzien geen zin meer in. Ze wilden het liefst meteen naar huis. Daar hadden Micky en ik weer geen zin in, en aangezien we dicht bij Valley Forge waren, zijn we daar naar toe gegaan. Dit is de plek waar Generaal Washington met zijn leger een winter heeft doorgebracht in de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Britten. Het is nu een National Monument. We gingen eerst een kijkje bij het welkomscentrum nemen. Binnen was een kleine tentoonstelling over Valley Forge. Onder andere kwamen we erachter dat Nederland de eerste lening aan aan de Amerikanen gaf in die tijd.

Er wandelden en fietsten opvallend veel mensen met het mooie weertje, maar wij reden het rondje door het park. De eerste stop was bij een nagebouwd hutje. De hutjes werden door de soldaten gebouwd en ze woonden er met z'n twaalven in. Als je officier was hoefde je je hutje maar met 2 anderen te delen, en een generaal kreeg een hutje voor zichzelf.


Hutje


Hutje van binnen; aan elke kant 3 stapelbedden, met niet veel ruimte.

In een van de hutjes zat een "soldaat" en een vrouw, ook in kleding van die tijd, hun lunch te koken boven de open haard. Hij wist veel te vertellen.


Generaal Washington's huis


Nog eens Washington's huis


Washington's huiskamer


Generaal Washington's slaapkamer.


Een "soldaat" die alles fijn uit kon leggen en vragen kon beantwoorden.

Wel aardig dat Washington huur voor dit huis betaalde en het in tijd van oorlog niet zomaar inpikt van de eigenaars.

Hierna stopten we nog even bij de Washington Memorial Chapel, en daarna was het huiswaarts.

Op naar Philly

Ben ik even blij dat ik deze week niet hoef te werken! Vanavond bij mijn les hoorde ik dat Joint Commision momenteel het laboratorium onder de loep neemt. Dat betekent dat ze ook op de afdelingen komen kijken, bijvoorbeeld of alle documentatie bij bloedtransfusies in orde is. Al maanden is het bezoek van "The Joint" verwacht. Voorheen kwamen ze iedere 4 jaar, en kondigden hun bezoek aan, maar nu komen ze vaker, en onaangekondigd. Ze zijn de organisatie die ziekenhuizen moet goedkeuren, en als ze het ziekenhuis niet goedkeuren kan het ziekenhuis wel sluiten want dan krijgen ze geen Medicare/Medicaid geld meer. De keuring is erg streng. Deze keer is alleen het laboratorium aan de beurt, de rest komt nog een andere keer. Dat hebben we nog tegoed.

Morgen gaan we naar Philadelphia voor een paar dagen. We zouden eerst naar New York gaan om tevens onze paspoorten te vernieuwen, maar Bart kan niet mee. Dan zouden we nog een tweede keer op en neer moeten, dus we zaten te twijfelen om misschien in plaats van naar NY naar Philadelphia te gaan. Deze week hoorde ik dat de King Tut tentoonstelling in Philadelphia is, en voor mij was de knoop doorgehakt. Er waren nog maar weinig kaartjes beschikbaar voor deze tentoonstelling deze week, maar we hebben er voor morgenavond kunnen krijgen.
Ik vroeg Bart of hij toch niet mee wilde gaan, aangezien hij de kans om King Tut te zien misschien maar een keer in je leven voorkomt. Nee, hij wilde niet. Hij zei "he's been around for 2000 years, he'll be around a little longer". Tja, dat is ook wel waar :) In ieder geval kan hij zo voor de beestenboel zorgen.

Schuurtje en rijbewijs

Een paar weken geleden hadden we een schuurtje gekocht bij Traders Village waar ze veel Amish spul hebben. Het was een model van vorig jaar, en met 40% korting geen slechte deal. Het schuurtje dat we hebben is ook goed, maar te klein.
We hadden vorige week de fundering gemaakt van kiezelstenen. Dat was iets wat wel supersnel ging. Micky belde het bedrijf op en liet een berichtje achter. De volgende ochtend om half acht belden ze om te vragen hoeveel we nodig hadden, en drie kwartier later waren ze er met onze stenen. Dat was nog eens service!

Dit is de fundering:


Vandaag werd het schuurtje geleverd.

Daar komt de "oversize load". Anderhalf uur later dan gepland, want ze hadden een platte band gehad.


Het was nogal krap om dit gevaarte aan de zijkant van het huis achteruit te rijden. Er zat maar een paar centimeter tussen het huis en schuurtjes. Een supergoede bestuurder moet ik zeggen. Ik dacht dat ze met een kleinere truck zouden komen. Heel goed dat we takken hadden afgezaagd en de appelboom een kopje kleinder gemaakt hadden!




Het schuurtje wordt naar de fundering gereden.


De oplegger gaat ophoog, en het schuurtje wordt er af geschoven.

De man had zijn zoontje van een jaar of 10 bij zich, die zijn pa goed hielp en precies wist welke knopjes hij moest bedienen om de oplegger omhoog te laten gaan.




Opkrikken, een paar rollers er onder, het op de plaats duwen, waterpas zetten....


...en toen stond het schuurtje.

Het hele proces duurde toch wel een uur, en niet zo snel als het hier op de foto's lijkt. Maar toch een stuk sneller dan het zelf bouwen!

Vanmiddag zijn we naar de Department of Motor Vehicles gegaan voor Tim's learner's permit, zijn leer-rijbewijs zeg maar. Micky was er al eens met hem geweest, maar toen had hij zijn social security kaart niet bij zich. Die moest hij ook laten zien.
Het was er gelukkig niet druk, en we waren snel aan de beurt. Hij deed zijn examen van 20 vragen, je mag er 6 fout hebben; hij had er 2 fout. De vraag welke soort ongelukken gebeuren er het meest bij een wegconstructie (antwoord: bij iemand achterop rijden), en de vraag aan welke kant van de weg moet een voetganger lopen. Dat moet hij toch echt wel weten, want dat heb ik vaak genoeg gezegd. Na betaling van $75 kon hij zijn learner's permit in bezit nemen. Nu kan hij gaan rijden met iemand van 18 jaar of ouder naast zich. Hij moet een 5 uur durende veiligheidsles nemen, waar ze vooral te horen krijgen over alcohol en rijden en hoe dat niet samen gaat. Verder moeten wij een papiertje tekenen als hij 20 uur rijles gehad heeft, en dan kan hij zijn praktijkexamen gaan doen. Dus... nu kunnen we met onze tweede kandidaat gaan zweten terwijl hij lest.

Werk en witte pasen

Wat bezielt iemand om zijn werk op vrijdagavond op te bellen met de woorden "Ik kom niet werken dit weekend, want ik moet me op school concentreren". Of iemand die om 19.00 moet beginnen en om 14.00 belt om te zeggen dat ze pas om 23.00 zal komen. Die eerste kon ik niks aan doen, die tweede heb ik terug gebeld en gevraagd voor een reden. "Ik ben zo gestressed en heb niet kunnen slapen vandaag". Ik zei tegen haar dat ze dan maar beter een dutje kon gaan doen tot 18.00 en dan toch om 19.00 komen. "Ja maar, als ik zo moe ben kan ik ook niet goed voor patienten zorgen". Ik vertelde haar dat ze MOEST komen. Een heel zielig "oke" was het antwoord, en ze was er om 19.00.
Het topje van de ijsberg van mijn weekend als charge nurse. Ik kan alleen maar zeggen 'charge sucks'.
Ik hoop (en weet zeker) dat mijn kinderen een betere werkethiek hebben dan bovenstaanden. Ik weet ook dat het niet altijd zo geweest is als het nu is, en dat sommige verpleeghulpen er nog werken die wat mij betreft beter al lang geleden ontslagen hadden kunnen worden.

Op zondag heeft Niels in huis chocolade eitjes kunnen zoeken. Ik was het eigenlijk vergeten om het te verstoppen, maar het is ook zo vroeg om het voor mijn werk te doen. Micky had er toch aan gedacht, en Niels vond het wel leuk. Maakt niet uit dat hij 13 is, als het maar leuk is. Het was trouwens een witte pasen. Geen sneeuw met kerst, maar wel met pasen.

Vanmiddag was ik een tijdje buiten en Tim en Niels moesten de honden in de gaten houden. Hoe goed ze dat gedaan hadden kon ik zien toen ik binnen kwam. De chocolade eitjes die in een bakje op tafel stonden lagen overal in het rond, en hier en daar lag wat gekleurde folie. Vanavond waren Kibbels en Bitz zo hyperactief, en na een tijd bedachten we ons dat het wel eens een chocolade high kon zijn!

Vrolijk pasen!

Er wordt momenteel weer hard gewerkt om de State Parks klaar voor opening te krijgen. Elk jaar moet er veel steen geruimd worden en vandaag stond er een stukje over in de krant. En op de website ook nog een filmpje. Het is wel leuk om eens te zien hoe het gedaan wordt door mensen hangend aan touwen. Ook geen gemakkelijk baantje lijkt me, en ik heb er weer een naam van een baan bijgeleerd; het zijn "scalers" die dit werk doen.

Deze week heb ik zitten werken aan wat schrijfwerk voor mijn lessen, en ik ben er gaar van. Ik ben goed in het uitstellen (even de was doen en dan begin ik aan huiswerk, nee, ook nog even stofzuigen, en dan begin ik, nee, toch ook nog even met de honden wandelen, en dan, nee, nog even....)tot ik het echt niet meer uit kon stellen. Nu ben ik er echter goed mee op gang. Het komt wel goed, en ik heb er plezier in.

Ik wens iedereen alvast een fijne pasen!
De paaseitjes (allemaal van onze eigen kippen) zijn hier alvast geverfd.


Ik vond het wel een kleurig assortiment geworden.

Meer presentaties.

In onze les verpleegkunde hebben nu alle groepen hun presentaties gedaan. Ik moet zeggen dat iedereen een interessant onderwerp had, en er veel over te vertellen had. Vorige week had een groep het over wat tele medicine is, en dan specifiek in kinderopvang. De andere groep had het over de SANE verpleegkundige. Dit is een sexual assault nurse examiner, en een van hun doet dit als haar taak als ze opgeroepen wordt.
Deze week vertelde een groep over vrijwilligerswerk in de verpleging, en dan specifiek over orkaan Katrina. Een van hun heeft daar verschillende keren in een kliniek geholpen, en een andere gaat ieder jaar naar Nicaragua.
De laatste groep had het over preceptors, mentors, en retentie van verpleegkundigen, en hoe belangrijk het allemaal is. De kosten van een nieuwe verpleegkundige inwerken kan tot $60.000 oplopen, dus retentie is belangrijk!

Uitleg over RRT's

Ik zou hier nog uitleg geven over Rapid Response Teams (RRT’s) in ziekenhuizen. Ga er maar even voor zitten, want het is een flink stuk text geworden :)

Wat is een RRT?
Het is een team dat opgeroepen wordt als het niet goed gaat met een patient. Dat kan zijn een te lage bloeddruk, te hoge of te lage hartslag, een bloeding, plotselinge verandering in bewustzijn, ademnood, maar ook als de verpleegkundige het gevoel heeft dat er iets mis is maar niet precies weet wat.
RRT’s worden in sommige ziekenhuizen Medical Emergency Teams genoemd, bij ons heet het Clinical Assesment Team (CAT). Hoe het verder ingevuld wordt verschilt ook per ziekenhuis. Bij sommigen bestaat het team uit een arts en Intensive Care verpleegkundige of Nurse Practitioner; bij ons is het een IC verpleegkundige en Respiratory Therapist (iemand die gespecialiseerd is in longfuncties), en soms komt de intensivist (IC arts) ook.

Als het team nodig is belt de verpleegkundige een speciaal nummer, het wordt omgeroepen op welke kamer het CAT team nodig is, en binnen een paar minuten zijn ze er. Het is de bedoeling dat de dienstdoende arts ook gebeld wordt, maar vaak duurt het even eer die terug belt. Het team kan ondertussen de patient onderzoeken, en ze hebben een lijst van dingen die de IC verpleegkundige al kan aanvragen en doen, bijvoorbeeld een longfoto, een ECG (hartfilmpje) of bloedgassen.

RRT’s zijn in 1990 in Australie voor het eerst in werking gesteld. Ene professor Ken Hillman heeft veel onderzoek gedaan, en stelde voor om intensieve zorg buiten de muren van de IC te brengen. Patienten hebben soms ook op “gewone” verpleegafdelingen intensieve zorg nodig.
In 1999 kwam in de VS het verslag uit van het Institute of Medicine waarin gesteld werd dat 98.000 mensen per jaar sterven aan fouten van de medische wereld. Sindsdien is er veel meer aandacht gekomen voor veiligheid voor patienten in de ziekenhuizen.
Het Institute for Healthcare Improvement startte een campagne voor veiligheid, en stelde voor om in 18 maanden 100.000 levens te redden. Dit heette dan ook de “100.000 lives campaign”. Er werden 6 stappen voorgesteld die ziekenhuizen kunnen nemen om levens te redden, en een van die stappen is het opzetten van een Rapid Response Team.

Waarom een Rapid Rsponse Team?
Bij het nakijken van patientendossiers van mensen die gereanimeerd werden vond men dat 66% van deze mensen al symptomen had tot 6 uur voordat ze gereanimeerd moesten worden. 76% had een uur voor reanimatie symptomen dat het slechter ging.
Het is belangrijk om dan in te grijpen, voordat het zo slecht gaat dat er gereanimeerd moet worden. In de laatste 30 jaar zijn de aantallen succesvolle reanimaties van ziekenhuispatienten niet veranderd: 14.7% overleeft een reanimatie in het ziekenhuis, maar 4.7% overleeft lang genoeg om uit het ziekenhuis ontslagen te worden. 2/3 van alle reanimaties zijn te voorkomen door sneller ingrijpen.

Er spelen allerlei factoren mee waarom er misschien niet snel genoeg ingegrepen wordt als het niet goed gaat. Patienten op de verpleegafdelingen zijn zieker dan ooit. Mensen die voorheen op een IC gelegen zouden hebben, liggen nu op de verpleegafdelingen. Het aantal patienten dat de verpleegkundige verzorgd is niet veranderd. Er kan zo gemakkelijker iets over het hoofd gezien worden. Ook een arts bellen, uitleg geven en diagnostische tests doen is tijdrovend en in die tijd kan de patient verder in een neerwaardse spiraal gaan.

In ons ziekenhuis zijn we in Januari 2006 begonnen met ons Clinical Assesment Team en het is een groot succes geworden. In 2005 waren er 12 reanimaties op de verpleegafdelingen (dus IC en ER niet meegeteld), en in 2006 nog maar 2. Dit betekent een vermindering van 83%!
Sommige artsen waren er in het begin wat skeptisch over, en voelden zich alsof we over hun hoofden heen dingen deden. Nu ze echter de resultaten gezien hebben zijn ze overstag.

Ik heb het Clinical Assesment Team nu zelf 3 keer meegemaakt, telkens als ik charge nurse was, en niet met mijn eigen patienten. Ik was er bij de allereerste keer dat ze opgeroepen waren en ik was er meteen aan verkocht! Het ging zo super. De patient was een vrouw met emphyseem, ze ademde niet goed, en we konden haar niet wakker houden. We belden het CAT team, die prikten bloedgassen, en besloten om haar naar de IC te brengen. Al dit was binnen 20 minuten gebeurd. Voordat we het CAT team hadden zou dit veel langer geduurd hebben, en ondertussen zie je je andere patienten niet. (later bleek dat deze vrouw pillen van thuis ingenomen te hebben, een beetje Narcan (een tegenmiddel voor opiaten) deed wonderen en ze hoefde niet aan de beademing).

Vlak voor het CAT team ingesteld werd had ik een patient die voedsel in haar luchtweg kreeg en er ademnood door kreeg. Zuurstof geven, arts bellen, respiratory therapist bellen, IC bellen, en binnen 45 minuten had ik haar op de IC. Het ging allemaal best snel, maar in de tijd dat je er mee bezig bent hoop je maar dat er niks met je andere patienten gebeurd. Had ik toen een CAT team gehad, was het allemaal veel sneller gegaan.

In sommige gevallen wordt de patient overgeplaatst naar de Intensive Care, in andere gevallen kan er snel ingegrepen worden en een overplaatsing voorkomen. Dit is weer kostenbesparend voor het ziekenhuis, en dat zien ze natuurlijk graag.
Een nadeel is dat de IC verpleegkundige van haar eigen afdeling geroepen wordt, en als ze zelf patienten onder haar hoede heeft moeten die door anderen in de gaten gehouden worden.
Ook is er is research dat uitwijst dat een Rapid Response Team de aantallen stervensgevallen in een ziekenhuis niet verminderd. Dat kan wel waar zijn, maar het is al heel wat waard om meteen extra hulp en expertise te hebben als het nodig is. Het is allemaal heel team gericht; we werken dan wel op verschillende afdelingen, maar we zijn toch 1 team dat klaar staat voor de patienten.
Dat woord “team” viel ook verschillende keren in elk van de 4 interviews die ik deed met mijn collega’s, en ik vond het heel treffend dat iedereen dat aanhaalde.

Ik heb even gezocht, en zag dat er in Nederland ook zoiets is. Het heet een spoed interventie team, maar zo ver ik kan vinden is het nog maar in een handvol ziekenhuizen.

(De persoon die onze powerpoint presentatie heeft is momenteel ziek, dus ik heb het nog steeds niet. Het meeste staat hierboven toch al).

Tim als Spiderman

Vandaag was het zo'n druilerig weer, na die mooie dag van gisteren. Ik heb weer eens wat foto's uitgehaald om in te plakken en kijk eens wat ik tegen kwam:


Spiderman Tim.

En nee, het is geen 1 april foto.