De buurt

Toen we ons huis kochten realiseerden we ons wel dat er wat risico's zaten aan een gedeelde oprit. Voor wie nog niet bij ons op bezoek is geweest: we delen een oprit met 2 andere huizen. We zijn het laatste huis aan de oprit, wat ideaal was toen de kinderen klein waren. Je hoefde nooit bang te zijn dat ze de straat op renden, en het is heerlijk rustig met veel ruimte om ons heen.
De nadelen zijn een lange oprit om sneeuwvrij te houden en te onderhouden, maar de kosten delen we met z'n drieen. Je weet ook maar nooit met welke mensen je te maken zult krijgen als er een huis verkocht wordt, en dat kan een probleem zijn. We hadden nooit gedacht hier zo lang te wonen als die 19 jaar die we er nu al wonen, dus die problemen zagen we allemaal niet zo onoverkomelijk toen we het huis kochten.

Toen we hier kwamen woonde de eigenaresse van huis nummer 1, een twee onder een kap, aan een kant. De andere kant verhuurde ze, en daar woonde de oma van Bart's beste vriendje, dus dat was handig om te spelen. Een paar jaar later verhuisde de eigenaresse, ze probeerde het huis te verkopen, en er zaten ondertussen huurders in die er een zooitje van maakten. Dingen zoals rommel om het huis, een oude auto die niks meer deed, en toen ze vertrokken, een cavia die ze achter lieten en dood gevonden werd in zijn hok. Eindelijk werd het huis dan verkocht, en we dachten dat er wel wat aan het huis opgeknapt zou maar helaas.De eigenaar verhuurd het, en er wordt alleen het hoognodige gedaan, zoals een nieuwe verwarmingsketel erin en af en toe gras gemaaid. De buitenkant van het huis en vooral het dak ziet erg slecht uit, en we kunnen dit jaar weer weddenschappen gaan doen of het dak dit jaar zal instorten onder een lading sneeuw.
Aan de ene kant woont een alleenstaande moeder, aand de andere kant een alleenstaande oudere man. Meer dan een 'hallo' krijg je daar niet uit, het is een einzelganger, en een buitenmens. Hij werkt voor een state park, en is altijd op pad om te camperen of kano varen. Het nieuwste is dat hij buiten op een campingbrander zijn prutje staat te koken. Ik verwacht dat het fornuis het begeven heeft.
Ik vindt het erg voor die mensen die er wonen dat de huisbaas niks aan het huis doet, en het drukt de prijs voor ons huis ook omlaag als we ooit zouden willen verkopen.

Dan huis nummer 2. Dat stond vorig jaar te koop, maar er waren geen gegadigden. We waren al bang dat het net zo zou gaan als huis nummer 1, iemand die het huis koopt om het te verhuren en er niks aan onderhoudt. De vrouw die er nu woont is degene waar we ons huis van gekocht hebben, we kennen elkaar dus al erg lang. Toen we ons huis kochten kregen we er meteen babysitters bij in de vorm van haar 2 dochters. Dus dat is altijd goed gegaan. Ze kan het nu niet meer allemaal bijhouden, dus daarom wil ze gaan verkopen en kleiner wonen. Ik denk dat huis nummer 1 al veel mensen afschrok als ze naar huis nummer 2 kwamen kijken. We hebben heel even met het idee gespeeld om het zelf te kopen en te verhuren, maar hebben eigenlijk helemaal geen zin in al dat onderhoudt. We hebben wel al vaak gezegd dat we huis nummer 1 zelf hadden moeten kopen, maar dat was toen veel te duur. Dus het is altijd maar afwachten wat je zult krijgen in de vorm van buren. Dat is altijd wel zo, maar in deze situatie van een gedeelde oprit ben je toch wel aangewezen op wat samenwerking. Maar nu is er toch goed nieuws te melden: de oudste dochter van de buurvrouw en haar man kopen het huis. Dus we krijgen nieuwe buren, maar wel mensen die we al kennen en waarvan we verwachten dat ze de boel onderhouden. En daar zijn we heel blij mee!

Vliegen!

Gisteren stelde Micky voor om naar het pannekoeken ontbijt van de East Hill Flying Club te gaan, en zo gezegd zo gedaan.

Ze hadden een lekker ontbijt, het was een prachtige ochtend, en we kwamen er zelfs wat bekenden tegen. Er stonden wat oude vliegtuigen, en oude en nieuwe brandweerauto's.


Dit is een oudje.

De Cornell Raptor Club was er met een heel stel roofvogels. Raptors zijn tenslotte de beste vliegers.


Een Golden Eagle. Tim stuurde me een link naar een filmpje. Je gelooft niet wat zo'n vogel kan doen!


Een grappig klein uiltje.

Je kan bij deze vliegclub ook lessen nemen, en vliegritjes maken. Vandaag waren er 4 vliegtuigen die af en aan vlogen voor ritjes. Dat wilde ik ook wel, helaas wilde Niels en Micky niet mee. Dus ik gaf me op, en we moesten nog een uurtje wachten. Geen straf, ondertussen kwamen we wat bekenden tegen en keken nog wat rond. Toen het bijna tijd was om te gaan vliegen gingen we kijken hoelang het nog zou duren en daar zag ik de ex-man en kinderen van een collega, zo grappig. Ze gingen in het vliegtuig dat voor het mijne vertrok.

Nou, eindelijk was het mijn beurt. Er kunnen 3 passagiers mee in zo'n kleine Cessna, ik ging met een moeder en haar 5 jarige zoontje dat nog nooit gevlogen had. Hij was dol enthousiast!


Instappen.

Ik mocht voorin zitten, helemaal geweldig. Net voordat we zouden gaan zag ik een wesp binnen op de vooruit zitten en attendeerde de piloot erop. Ik zag hem al in anaphylactische shock gaan als hij gestoken zou worden terwijl we vlogen. Dus die wesp moest eerst gemept worden, lastig in zo'n kleine ruimte, en toen konden we vertrekken. Whoohooo!


Onze piloot, Eric. Heel aardig, ik voelde me in goede handen. Hij is heel enthousiast over het vliegen. Hij vroeg of ik ooit in een klein vliegtuig gezeten had. Ik zei ja, lang geleden, maar toen sprong ik eruit. Dat had hij nog nooit gedaan. Hij vindt vliegen wat veiliger :)


We vertrekken naar de landingsbaan.


Ik kreeg een klein beetje uitleg over al de metertjes.


Taxien naar de landingsbaan.


Eerst moesten we US Airways laten landen.


Daar gaan we dan.



Daar vliegen we (Micky maakte deze foto).








Cayuga Lake.

Linksonder het haventje van Taughannock Falls.
We vlogen hierna over het ravijn van Taughannock, en je zag de grote waterval. Helaas "bevroor" mijn camera toen net, en kon ik geen foto maken, maar hier kun je zien hoe het eruit zag.)


1500 voet in de lucht.




Onderaan de "inlet" aan het meer.


Wij wonen ongeveer onder het tweede wolkje van links.


Ithaca College.


De piloot wijst naar Cornell terwijl we een bochtje maken.



We gaan weer landen.



Dit uitzicht heb ik nog nooit eerder gehad in een vliegtuig!


Einde van de rit.

Super hoor! Dat was hartstikke leuk, en die vliegles komt er ook een keer aan hoor!
De rest van de dag was ook heerlijk, lekker temperatuurtje, een dag met een sterretje.
En last but not least;

Dag naar Owego

Onze county is er met de overstromingen goed vanaf gekomen, maar een county verderop is flinke schade. De noodtoestand is daar nog maar pas opgeheven.

Owego is een leuk uitziend plaatsje, waar we al heel vaak door gekomen zijn. Ik zeg altijd om er eens een keer te stoppen, maar dat hebben we nog nooit gedaan, want ja, we zijn altijd op doortocht.


Voor als je vergeet waar je bent.

Zo ongeveer de hele plaats stondeen paar weken geleden onder water, zo zag het er 2 1/2 weken geleden uit;



Ik heb van verschillende mensen gehoord die er familie hebben hoe erg het is, en ik heb er ook foto's van gezien. Dus ik wilde er graag gaan helpen en kreeg Micky ook zover. Ik had gisteren gebeld met een coordinatiecentrum om te kijken waar we ons konden melden, en vanmorgen zijn we naar Owego gereden. In een grote leegstaande winkel is een distributiecentrum opgezet, en daar meldden we ons. We schreven ons in en hadden een paar keuzes wat we konden gaan doen. Micky wilde niet het hele zware werk doen, en koos voor stoepenschoonmaker. Nadat alle troep uit huizen gesleept,op de stoep gedumped, en opgehaald is blijft er van allerlei klein spul liggen, en dat hebben wij in 2 straten dus mooi opgeveegd. Er zat glas, spijkers en schroeven tussen, dus dat kon niet zomaar de straat opgeveegd worden. Nou, misschien niet zo'n wereldschokkende bezigheid (ik had liever ergens in huis meegeholpen), maar toch iets dat gedaan moet worden en het zag er wel netter uit.

We praatten met een van de restaurant eigenaren, en hij liet zien hoe hoog het water gestaan had; in zijn kelder, maar die kelder ligt wel zo'n 10 meter hoger dan de rivier. Hij moest onder andere zijn verwarmingsketel, airconditioner, en waterboiler vervangen.

We hebben een paar uur gebezemd, daarna liepen we terug naar het distributiecentrum om onze bezems en schop weer af te geven.Daar was net een grote tractor trailer truck aangekomen. Samen met een groep Cornell studenten hebben we die uitgeladen; hij zat vol met donaties, van schoonmaakmiddelen tot kleding tot meubelen. Niemand wist waar deze vrachtauto vandaan kwam, maar een vrouw vertelde dat dit was hoe het steeds ging; spullen verschijnen gewoon. Het wordt gesorteerd en uitgestalt in het distributiecentrum, en iedereen kan ophalen wat ze nodig hebben.

Hierna hebben wat lunch gegeten, ik had mijn boterhammen meegenomen, maar Micky wilde naar Dunkin Donuts. Terwijl hij daar binnen wachtte liep ik naar de rivier;


Overal een dikke laag modder; dit is de river walk, een wandelpad langs de rivier.
Ik ben hier niet naar beneden gelopen, veel te glibberig.


Het water heeft tot aan de brug gestaan.


Iemand's terras zit boven in de brug.


Hier stond het water tot aan het terras van de huizen.

Zo dus:


(Foto van iemand's facebook)
Om het nu in het echt te zien is toch nog anders dan op een foto! Het laatste huis op die rij is het restaurant waar we met de eigenaar hadden gepraat.

Terwijl ik daar bij de rivier stond te wachten op Micky kwam ik aan de praat met een oud echtpaar. Ze vertelden dat ze in Appalachin wonen, een plaats dichtbij die ook hard getroffen is. Ze hadden water in de kelder gehad, maar ze kregen wat hulp van buren. Het is een probleem in die streek dat veel van de mensen die er wonen ouderen zijn, deze man zei dat hij het werk zelf deed. Taaie mensjes hoor. Nu moet je ook bedenken dat als er hier over kelders gepraat wordt dat dit meestal gewoon leefvertrekken zijn, en niet zoals in Nederland een kleine kelder voor wat voorraad en opslag.

Na de lunch gingen we weer naar het distributiecentrum; ik dacht dat er wel veel te sorteren zou zijn nadat die vrachtwagen uitgeladen was, maar het was al allemaal gedaan. Dat was snel! Micky had niet veel zin om nog zwaar werk te doen, maar hij vroeg of ze nog wat nodig hadden, waar er een tekort aan was. Harken zei de vrouw. Nou, daar konden we misschien wel voor zorgen. We zijn naar Agway gegaan, en daar 4 bladerharken, en 2 gewone harken gehaald. De vrouw bij het centrum keek op dat we werkelijk met een heel stel harken aan kwamen zetten, en ze markeerde ze zodat ze niet voor donatie gaan maar voor de werkers. Ze vertelde dat nadat het grote spul is opgehaald er veel klein grut achterblijft, en daar zijn die harken dus perfect voor.

We zijn nog een blokje om gelopen. Langs de hoofdwegen is de rommel opgehaald, maar in de zijstraten ligt nog veel.







De zijstraten liggen nog vol met troep. Zo ziet het werkelijk straat na straat uit.
Die rommel toont al aan dat er veel werk is gedaan namelijk natte troep uit de huizen halen, maar het echte opbouwwerk moet nog beginnen.


Sommige winkels zijn weer open.


Een bord in een winkel "Sometimes the river is very, very good! And sometimes the river is very, very bad!" Soms is de rivier goed en soms slecht.


De website www.rebuildowego.com op een auto geschreven, dit is voor de donatie en vrijwilligerscoordinatie. Er komen groepen van alle kanten om te helpen, kerkgroepen, verenigingen en studenten. Ik zag hoe dat ging in het distributiecentrum, het was goed geregeld. Ze kregen telefoontjes van wie er hulp nodig had met wat, en daar werden de vrijwilligers naartoe gestuurd.


Het water heeft tot bovenaan het viaduct gestaan.


Onderweg naar huis, bij de kleinere plaatsen is zo te zien nog niet veel opgeruimd.

En dit is nog maar 1 van de vele plaatsen in het noordoosten die getroffen zijn.

Druk

Dat het druk zou worden wist, en dat is het nu dan ook. 3 dagen van 8 uur in de kliniek, 2 ochtenden als clinisch instructor, evaluaties doen, en antwoorden op journals, waar ik nog niet goed in ben dus me we nu nog de nodige uren thuis kost. Ik probeer een paar keer per week te zwemmen, voor conditie en om niet helemaal af te gaan op de les. Plus deze week een paar flinke stukken gewandeld; donderdag heb ik de hele 4 mijl in Treman park nog eens gedaan. Het stuk door het ravijn is nog steeds gesloten, en ik ben bang dat het voor de winder niet meer open zal gaan. Vandaag stond er een stukje over in de krant. Het is ongelooflijk hoe hard dat water door dat ravijn gestroomd heeft; hoe hoog het gestaan heeft is hier en daar te zien. Muddles gaat altijd een stukje zwemmen in die beek, en liep er deze keer net als andere keren gewoon in. Nu is het op dat stuk echter zo uitgesleten dat ze geen grond meer onder haar poten had, en daar schrok ze toch wel van toen ze opeens moest zwemmen!

Ondertussen wen ik aardig aan de titel clinisch instructor. We hebben steeds clinicals op de campus gehad, maar donderdag zijn we voor het eerst naar het verpleeghuis geweest. Nu heb ik de groep van 10 studenten dan helemaal onder mijn hoede tijdens de uren dat we clinicals hebben. We zijn de eerste studenten van deze school die ze in dit verpleeghuis hebben, dus dat zet me wel een beetje onder druk om dit een goede ervaring voor hun te maken, zodat volgende groepen er ook nog welkom zijn. Ik was nerveus, maar de studenten nog veel nerveuzer. We werden super opgevangen, het is een mooi tehuis, met goed personeel. Niet het standaard verpleeghuis, maar eentje waar ze allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen. De directeur kwam ook nog een praatje houden met ons, en wat is die man bevlogen! Een geweldige visie op ouderenzorg.
Het is echt wennen om studenten te hebben die echt nog helemaal niks weten. Velen hebben nog nooit een patient aangeraakt; het is echt een barriere om in iemands persoonlijk 'gebied' te komen. Ik kan me zelf nog goed de eerste keer herinneren dat ik een patient moest wassen. Dat is echt een stap.
Het ging allemaal heel goed, iedere student krijgt 1 bewoner toegewezen waar ze de komende weken mee werken, en op deze orientatiedag hadden ze allemaal de kans om met hem of haar te praten zonder wat te hoeven doen. Het waren al heel wat indrukken die ze opdeden, alleen al om met deze ouderen te praten. Heel wat indrukken om te verwerken! Van wat ik tot nu toe hoor zijn ze er allemaal enthousiast over.

Op maandag was er voor de afdeling verpleging van de school een bijeenkomst van verpleegkundestudenten en leraren. Ik was ook gevraagd, en moest van tevoren een stel vragen invullen, zoals iets grappigs wat er gebeurde toen je student was, en iets wat niemand over je weet. Dat had ik ingestuurd, maar wat ik niet wist dat we die antwoorden voor de groep moesten voorlezen. Dat is niks voor mij om voor een grote groep te staan, maar toch gedaan, en het ging goed, en toen ik vertelde dat ik nogal eens flauw viel als leerling verpleegkundige had ik de zaal aan het lachen. Het was leuk om een boel leerlingen van vorig semester te zien, en om wat andere leerlingen te leren kennen. Wat heel grappig was dat ik een van die leerlingen 's avonds weer terug zag, we blijken in dezelfde zwemles te zitten. Klein wereldje.

Zwemles

Nadat ik de hele zomer zoveel gezwommen had, en me heel fit voelde, had ik me vast voorgenomen om te blijven zwemmen na Women Swimmin'. Maar helaas heb ik blijkbaar toch een stok achter de deur nodig, want de ene keer was het te druk, en de andere keer was het water in het meer te koud (terwijl me dat voorheen niet weerhield). Dus ik heb me opgegeven voor zwemles, en maandagavond was de eerste les. Ik wil de verschillende zwemslagen, en dan vooral crawl beter leren.
De les is de Masters Swim bij de YMCA. Ik stond klaar om in het water te gaan, maar het bleek dat het eerste gedeelte een praatje en een video is in een leslokaal. Ik had me al gedouched, dus hup, kleren aan over het natte badpak en naar dat lokaal. De zwemleraar, Kevin, is heel leuk, hij vertelde dat hij deze les al 22 doet, en hij zelfs een steen nog kan leren zwemmen. Hij zal onze zwemslag helemaal afbreken en weer van het begin opbouwen. Iedereen stelde zichzelf voor, we zijn een groep van zo'n 25, en we vertelden waarom we zwemles willen nemen. Het is wel een leuke en gevarieerde groep.
Daarna bekeken we een video over zwem 'drills'; het zwemmen wordt tegenwoordig heel anders aangeleerd dan hoe wij het vroeger leerden. Nu wordt het helemaal in stappen geleerd, en als je het ene goed door hebt ga je pas naar de volgende stap. Eerst leer je het voetenwerk en gestroomlijnd plat door het water gaan, dan een stapje verder en op je zijkant vooruit komen. De armen komen er nog niet aan te pas. Je spieren moeten eerst het ene zo goed kennen dat het automatisch is voordat je aan het volgende begint. Dat is heel wat anders dan hoe we vroeger aan alles tegelijk moesten denken en dat probeerden te corrigeren. Ik zie ons nog bibberen in dat zwembad als kinderen in de vroege ochtend, en de badmeester die op zijn buik liggend op een krukje de schoolslag voordeed.

Na een half uur in het leslokaal was het tijd om in het water te gaan, en moesten we allemaal een voor een een baantje zwemmen in crawl zodat Kevin onze slag kon observeren. Hij gaf er verder geen commentaar op, maar wilde alleen zien hoe we het doen. Ik zei tegen hem dat ik maar zo'n 5 meter crawl kon doen, hij vond dat prima, doe maar. Maar ik verbaasde mezelf en deed de hele lengte van het zwembad. Dat was de eerste keer, en ik doe zo ongeveer alles verkeerd, maar dat is de reden dat ik ga, om het te leren.

Daarna kregen we wat drills. Plat op de buik zwemmen, met de voeten trappelen, met het gezicht in het water, de armen langs ons. Dat is moeilijk! We moesten ons hierbij richten op zo plat mogelijk in het water te liggen, en geen wip te zijn die aan een kant zwaarder is. Hetzelfde deden we op de rug; een stuk gemakkelijker.
Nu moeten we dat alles door de week oefenen, en dan gaan we volgende week weer verder. Dat is dus die stok achter de deur die ik nodig heb! Vandaag na de les heb ik op de school meteen een tijdje gezwommen, en ik voelde meteen dat ik het moet blijven doen en anders snel mijn conditie verlies!

Gisteren was het stralend mooi weer, en ik ben met Muddles een stuk in Treman park gaan lopen. Het begint al een beetje herfstachtig uit te zien met vergelende bladeren. De ochtenden voelen zich kil aan, en je ruikt de herfst in de lucht.
Het pad door het ravijn is nog steeds afgesloten, ik ben eerst naar het uitkijkpunt gelopen, en daarna een stukje Finger Lakes trail. Toen ik weer naar mijn auto liep zag ik een paar parkwerkers, en vroeg of het ravijnpad weer open gaat. Ze dachten van wel, er werd aan gewerkt, en die dag was er een groep gevangenen aan het werk gezet. Dat is ook wat. Doet me denken aan wat Bart vertelde; toen ze ergens aan de paden aan het werken waren in de Adirondacks vroeg iemand aan hun of ze een groep gevangenen waren.

En kijk eens aan, Cornell heeft de lijst van mooie college campussen gehaald. Het is er dan ook mooi!

Dagje naar Petra

We zijn gisteren naar Petra geweest om te helpen met het motel dat overstroomd was. Het is ongeveer anderhalf uur rijden hier vandaan, dat wil zeggen als je rechtstreeks gaat. We gingen echter via Binghamton, een omweg om Tim op te halen zodat hij ook mee kon helpen. Ik had gisteren gekeken op de New York website of de wegen open waren, maar ik had naar de meest rechtstreekse weg gekeken Het bleek dat bij Binghamton nog een stuk autoweg afgesloten was. Dus een omleiding van zeker 20 mijl, een verkeerde weg nemen, en nog een stop onderweg om wat spullen op te halen zorgden ervoor dat we anderhalf uur later dan gepland aankwamen.
Maar goed, we waren er. Petra en haar dochters herkende ik van de foto's, maar nu zagen we haar dan in het echt, en dat was leuk. Helaas dat het onder deze omstandigheden was. Petra liet ons de schade zien, en hoe de beek achter het hotel vanalles verwoest heeft. Daarna gingen we snel aan de slag met spullen uit kamers halen, en vloerbedekking eruit halen zodat de vloeren en muren kunnen drogen. Het is een beetje een race tegen de tijd, hoe langer het nat is hoe meer kans op schade.
Tim en Niels hielpen ook goed mee. We hadden Muddles ook bij ons omdat we haar niet zo lang alleen thuis wilden laten, en ze gedroeg zich voorbeeldig. We lieten haar in de auto, en daar zat ze de meeste tijd rustig te kijken. Behalve als hun hond in de buurt kwam dan wilde ze spelen, maar het leek me beter om Muddles rustig te houden.

Tegen 4 uur namen we weer afscheid en vertrokken we weer. Eigenlijk veel te kort, je wilt zoveel meer doen, en het voelt maar als een druppel op een gloeiende plaat, maar aan de andere kant kun je die kamers ook niet droog kijken. Dat duurt z'n tijd.

De terugweg naar huis ging wat sneller. Het bleek dat alleen de oostbaan van de autoweg afgezet was; er was een landverschuiving waar ze ook op zondag aan het werk waren. We brachten Tim weer terug naar zijn apartement, en terwijl we over de autoweg door Binghamton reden was de ravage goed te zien. Het leek alsof hele straten een yard sales hadden, mensen hebben al hun natte en beschadigde hebben en houden langs de staat staan om opgehaald te worden. Triest hoor. Je ziet aan de modder hoe hoog het water gestaan heeft, in de rivier zeker 4 meter hoger dan nu en het is nog niet eens op het laagste punt. Ook winkels zijn overstroomd; bij de Petco zijn zeker 100 dieren verdronken. Ze zitten niet eens vlakbij de rivier, maar het water was door de drains naar boven gekomen. Er komt nu een politieonderzoek naar de reden waarom die dieren niet in veiligheid gebracht waren. Wegmans was open, en ze gaven gratis zakken ijs weg; overstroomde huizen hebben ook geen stroom. We hebben Tim weer voorzien van wat boodschappen en hem afgezet bij zijn apartement. Ze moeten daar nog altijd water koken, het is niet drinkbaar.

Het was dan ook 10 jaar geleden sinds 9/11, maar van al de herdenkingen hebben we niet zoveel meegekregen. We hebben wel 's avonds een documentaire zitten kijken, een in een nieuw jasje gestoken documentaire die 2 broers gemaakt hebben over de brandweermannen. Ik had de orginele nooit gezien, maar dit was echt goed. Dit zijn de filmmakers die net hun camera hadden aanstaan toen dat eerste vliegtuig zich in de eerste toren boorde. Heel aangrijpend ook om te horen hoe het sommige van de overlevenden vergaan is.

10 jaar

Niet te geloven dat het al 10 jaar is sinds 9/11. Destijds konden we ons niet voorstellen hoe het leven er over 10 jaar uit zou zien. Ik was van plan om een stuk uit mijn dagboek van toen hier te schrijven, maar toen ik dat dagboek eindelijk terug vond bleek dat ik die dag helemaal niks geschreven had. Pas 4 dagen later kon ik mijn gedachten genoeg ordenen om wat op papier te krijgen. Dat stuk ging vooral over hoe het leven er voor onze kinderen eruit zou gaan zien. Een van de nieuwe woorden die de (toen) 7 jarige Niels erbij leerde die week was suicide bomber. Dat vergeet ik ook niet. Hoe dat jochie opeens met zo'n woord kwam.
Jaren geledendit stuk. Er is in die 10 jaar heel wat gebeurd. In de wereld, in ons eigen leven. De kinderen zijn opeens groot, en waar ik met mijn hoofd helemaal niet bij kan: was ik toen echt pas 39?

Wat me nu nog telkens verbaasd is hoe rauw die gevoelens van toen nog zijn, hoe gemakkelijk het allemaal weer naar boven komt. Hebben we met z'n allen misschien een beetje last van post traumatic stress?
We zullen die dag nooit vergeten!

Tandarts

Pijnloos de verstandskiezen trekken, kan dat? Ja, het kan! Daar ben ik nu achter gekomen. Ik heb al 20 jaar van tandartsen gehoord dat ze eruit moesten, maar wilde er niks van weten. Ik had veel teveel schrik. Bij elk tandartsenbezoek zei mijn tandarts met een big smile op zijn gezicht dat die 2 piepkleine verstandskiezen er nog steeds zaten. Eena aardige man, die altijd lacht. Vorige week had ik weer een tandartsenbezoek, en er zat een gaatje in een van de twee. Deze keer had ik een tandarts die ik nog niet eerder gehad had. Ze zei dat de verstandskiezen te klein waren om te boren.Dus heb ik het besluit genomen om ze er eindelijk maar uit te laten halen. De tandarts bleef maar doorratelen hoeveel kiezen ze getrokken had, en dat ze getrained had in een ziekenhuis met kaakchirurgie. Ze kwam me als een maniak over. Zou ik me echt in haar handen durven geven?
De hele week had ik zenuwen, en ik maakte de fout om op mijn werk over de aankomende "operatie" te vertellen. Dan krijg je allelei griezelverhalen te horen, en dat kon ik nou net niet gebruiken. Dinsdag na mijn werk was het zover. Ik nam van tevoren alvast een paar ibuprofen in, voor de pijn die komen ging.
De tandarts had haar eigen instrumenten bij zich "want al dat nieuwerwetse spul is maar niks." Ik keek snel om om te zien of ze wel gesteriliseerd waren, ik had al visioenen van een gereedschapskist. De individueel steriel ingepakte instrumenten stelden me gerust. Ze gaf me wat verdoving op het tandvlees; dat werkte echt goed, de verdovingsspuit in het tandvlees heb ik niet eens gevoeld. Dat even in laten werken, en, o een momentje van paniek, want nu gaat het gebeuren, en 2 seconden later was de eerste kies eruit. Niks gevoeld, alleen een beetje horen kraken. Nummer twee zat wat vaster, en ik voelde het een beetje, maar geen pijn. Dat was het. Gaasjes erop en bijten maar om het bloeden te stelpen.

Die avond en de volgende ochtend heb ik ook nog wat ibuprofen genomen, maar niet omdat het pijn deed, maar omdat ik niet wilde wachten tot het pijn ging doen. Misschien heeft dat geholpen, maar het was allemaal pijnloos. Pfff, heb ik daarvoor zo'n zenuwen gehad? Het is nog wat beurs, en ik wil nog geen hard eten kauwen, maar het is prima gegaan!

Dan even heel wat anders, een paar plaatjes van Bart's werk;


Bart in het blauwe shirt. Er zijn honderden bomen omgewaaid, en ze zijn bezig de paden vrij te maken. Dat lijkt me een heel karwei!



Deze brug heeft flinke schade opgelopen. Het water heeft tot bovenaan de brug gestaan en zo te zien is die boomstam door de stroming door de zijkant van de brug gegaan.

Water

We kunnen niet zonder, maar het is wat onevenredig verdeeld op het moment. Terwijl Texas verdroogd zitten we hier te soppen. Wat een nattigheid! Na vorige week de restanten van orkaan Irene over ons heen te krijgen, kregen we deze week tropische storm Lee. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel non-stop harde regen gezien heb. Zelf zitten we hoog en droog, maar er zijn veel overstromingen. Alle scholen waren vandaag dicht. Het zou Niels z'n eerste schooldag zijn, maar dat wordt nu morgen. Ook Tim's school in Binghamton is dicht. Daar is het heel erg. Er komen 2 rivieren bij elkaar, en er is veel overstroomd. Duizenden mensen zijn geevacueerd, en gymzalen op de school zijn als opvang ingericht. Tim zit wel goed, hoog genoeg, maar hij kan het water vanuit zijn kamer zien. Er is daar nog de noodtoestand, veel wegen zijn gesloten.

In 2006 was er in dat gebied ook een grote overstroming en hebben we geholpen bij een renovatie van een huis. Dat huis is nu vast alweer overstroomd, het water staat net zo hoog als toen.

Ik ben vanmiddag een kijkje gaan nemen bij Treman Park, wat een watergeweld. De paden door het ravijn zijn wijselijk afgesloten. Ik zag vanaf het uitkijkpunt dat daar zelfs water gestaan heeft, aan het afvalhout te zien.


De waterval bij de molen.




Wat een kracht heeft dat water!



Maar een heel kort filmpje, toen was het geheugen vol.

Dat bloggen he, mensen die je nog nooit ontmoet hebt 'ken' je, en je leeft mee met hun wel en wee. Nou, het is een wee momenteel met een mede-blogger, Petra in Oneonta. Hun motel dat ze runnen en pas gerenoveerd hebben, en wat hun inkomsten betekend is overstroomd, en er is een grote schade. Er zijn veel mensen die wat voor hun willen doen, en er is een website opgezet; Hier staat hoe je bij kunt dragen. Dus als je ook mee wilt helpen om ze er weer bovenop te helpen, draag een steentje bij.