10 jaar

Niet te geloven dat het al 10 jaar is sinds 9/11. Destijds konden we ons niet voorstellen hoe het leven er over 10 jaar uit zou zien. Ik was van plan om een stuk uit mijn dagboek van toen hier te schrijven, maar toen ik dat dagboek eindelijk terug vond bleek dat ik die dag helemaal niks geschreven had. Pas 4 dagen later kon ik mijn gedachten genoeg ordenen om wat op papier te krijgen. Dat stuk ging vooral over hoe het leven er voor onze kinderen eruit zou gaan zien. Een van de nieuwe woorden die de (toen) 7 jarige Niels erbij leerde die week was suicide bomber. Dat vergeet ik ook niet. Hoe dat jochie opeens met zo'n woord kwam.
Jaren geledendit stuk. Er is in die 10 jaar heel wat gebeurd. In de wereld, in ons eigen leven. De kinderen zijn opeens groot, en waar ik met mijn hoofd helemaal niet bij kan: was ik toen echt pas 39?

Wat me nu nog telkens verbaasd is hoe rauw die gevoelens van toen nog zijn, hoe gemakkelijk het allemaal weer naar boven komt. Hebben we met z'n allen misschien een beetje last van post traumatic stress?
We zullen die dag nooit vergeten!