Druk

Dat het druk zou worden wist, en dat is het nu dan ook. 3 dagen van 8 uur in de kliniek, 2 ochtenden als clinisch instructor, evaluaties doen, en antwoorden op journals, waar ik nog niet goed in ben dus me we nu nog de nodige uren thuis kost. Ik probeer een paar keer per week te zwemmen, voor conditie en om niet helemaal af te gaan op de les. Plus deze week een paar flinke stukken gewandeld; donderdag heb ik de hele 4 mijl in Treman park nog eens gedaan. Het stuk door het ravijn is nog steeds gesloten, en ik ben bang dat het voor de winder niet meer open zal gaan. Vandaag stond er een stukje over in de krant. Het is ongelooflijk hoe hard dat water door dat ravijn gestroomd heeft; hoe hoog het gestaan heeft is hier en daar te zien. Muddles gaat altijd een stukje zwemmen in die beek, en liep er deze keer net als andere keren gewoon in. Nu is het op dat stuk echter zo uitgesleten dat ze geen grond meer onder haar poten had, en daar schrok ze toch wel van toen ze opeens moest zwemmen!

Ondertussen wen ik aardig aan de titel clinisch instructor. We hebben steeds clinicals op de campus gehad, maar donderdag zijn we voor het eerst naar het verpleeghuis geweest. Nu heb ik de groep van 10 studenten dan helemaal onder mijn hoede tijdens de uren dat we clinicals hebben. We zijn de eerste studenten van deze school die ze in dit verpleeghuis hebben, dus dat zet me wel een beetje onder druk om dit een goede ervaring voor hun te maken, zodat volgende groepen er ook nog welkom zijn. Ik was nerveus, maar de studenten nog veel nerveuzer. We werden super opgevangen, het is een mooi tehuis, met goed personeel. Niet het standaard verpleeghuis, maar eentje waar ze allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen. De directeur kwam ook nog een praatje houden met ons, en wat is die man bevlogen! Een geweldige visie op ouderenzorg.
Het is echt wennen om studenten te hebben die echt nog helemaal niks weten. Velen hebben nog nooit een patient aangeraakt; het is echt een barriere om in iemands persoonlijk 'gebied' te komen. Ik kan me zelf nog goed de eerste keer herinneren dat ik een patient moest wassen. Dat is echt een stap.
Het ging allemaal heel goed, iedere student krijgt 1 bewoner toegewezen waar ze de komende weken mee werken, en op deze orientatiedag hadden ze allemaal de kans om met hem of haar te praten zonder wat te hoeven doen. Het waren al heel wat indrukken die ze opdeden, alleen al om met deze ouderen te praten. Heel wat indrukken om te verwerken! Van wat ik tot nu toe hoor zijn ze er allemaal enthousiast over.

Op maandag was er voor de afdeling verpleging van de school een bijeenkomst van verpleegkundestudenten en leraren. Ik was ook gevraagd, en moest van tevoren een stel vragen invullen, zoals iets grappigs wat er gebeurde toen je student was, en iets wat niemand over je weet. Dat had ik ingestuurd, maar wat ik niet wist dat we die antwoorden voor de groep moesten voorlezen. Dat is niks voor mij om voor een grote groep te staan, maar toch gedaan, en het ging goed, en toen ik vertelde dat ik nogal eens flauw viel als leerling verpleegkundige had ik de zaal aan het lachen. Het was leuk om een boel leerlingen van vorig semester te zien, en om wat andere leerlingen te leren kennen. Wat heel grappig was dat ik een van die leerlingen 's avonds weer terug zag, we blijken in dezelfde zwemles te zitten. Klein wereldje.