De buurt

Toen we ons huis kochten realiseerden we ons wel dat er wat risico's zaten aan een gedeelde oprit. Voor wie nog niet bij ons op bezoek is geweest: we delen een oprit met 2 andere huizen. We zijn het laatste huis aan de oprit, wat ideaal was toen de kinderen klein waren. Je hoefde nooit bang te zijn dat ze de straat op renden, en het is heerlijk rustig met veel ruimte om ons heen.
De nadelen zijn een lange oprit om sneeuwvrij te houden en te onderhouden, maar de kosten delen we met z'n drieen. Je weet ook maar nooit met welke mensen je te maken zult krijgen als er een huis verkocht wordt, en dat kan een probleem zijn. We hadden nooit gedacht hier zo lang te wonen als die 19 jaar die we er nu al wonen, dus die problemen zagen we allemaal niet zo onoverkomelijk toen we het huis kochten.

Toen we hier kwamen woonde de eigenaresse van huis nummer 1, een twee onder een kap, aan een kant. De andere kant verhuurde ze, en daar woonde de oma van Bart's beste vriendje, dus dat was handig om te spelen. Een paar jaar later verhuisde de eigenaresse, ze probeerde het huis te verkopen, en er zaten ondertussen huurders in die er een zooitje van maakten. Dingen zoals rommel om het huis, een oude auto die niks meer deed, en toen ze vertrokken, een cavia die ze achter lieten en dood gevonden werd in zijn hok. Eindelijk werd het huis dan verkocht, en we dachten dat er wel wat aan het huis opgeknapt zou maar helaas.De eigenaar verhuurd het, en er wordt alleen het hoognodige gedaan, zoals een nieuwe verwarmingsketel erin en af en toe gras gemaaid. De buitenkant van het huis en vooral het dak ziet erg slecht uit, en we kunnen dit jaar weer weddenschappen gaan doen of het dak dit jaar zal instorten onder een lading sneeuw.
Aan de ene kant woont een alleenstaande moeder, aand de andere kant een alleenstaande oudere man. Meer dan een 'hallo' krijg je daar niet uit, het is een einzelganger, en een buitenmens. Hij werkt voor een state park, en is altijd op pad om te camperen of kano varen. Het nieuwste is dat hij buiten op een campingbrander zijn prutje staat te koken. Ik verwacht dat het fornuis het begeven heeft.
Ik vindt het erg voor die mensen die er wonen dat de huisbaas niks aan het huis doet, en het drukt de prijs voor ons huis ook omlaag als we ooit zouden willen verkopen.

Dan huis nummer 2. Dat stond vorig jaar te koop, maar er waren geen gegadigden. We waren al bang dat het net zo zou gaan als huis nummer 1, iemand die het huis koopt om het te verhuren en er niks aan onderhoudt. De vrouw die er nu woont is degene waar we ons huis van gekocht hebben, we kennen elkaar dus al erg lang. Toen we ons huis kochten kregen we er meteen babysitters bij in de vorm van haar 2 dochters. Dus dat is altijd goed gegaan. Ze kan het nu niet meer allemaal bijhouden, dus daarom wil ze gaan verkopen en kleiner wonen. Ik denk dat huis nummer 1 al veel mensen afschrok als ze naar huis nummer 2 kwamen kijken. We hebben heel even met het idee gespeeld om het zelf te kopen en te verhuren, maar hebben eigenlijk helemaal geen zin in al dat onderhoudt. We hebben wel al vaak gezegd dat we huis nummer 1 zelf hadden moeten kopen, maar dat was toen veel te duur. Dus het is altijd maar afwachten wat je zult krijgen in de vorm van buren. Dat is altijd wel zo, maar in deze situatie van een gedeelde oprit ben je toch wel aangewezen op wat samenwerking. Maar nu is er toch goed nieuws te melden: de oudste dochter van de buurvrouw en haar man kopen het huis. Dus we krijgen nieuwe buren, maar wel mensen die we al kennen en waarvan we verwachten dat ze de boel onderhouden. En daar zijn we heel blij mee!