5 jaar geleden
Een prachtig mooie dag. De eerste dag in mijn eentje thuis, sinds de schoolvakantie begon. 2 weken geleden terug van Nederland. Zo veel te doen in huis. Maar veel te mooi om binnen te zitten. Buiten om het huis opgeruimd. De dagen worden korter, winter komt er aan. Maar vandaag een prachtig mooie dag. Zeldzaam strakke blauwe lucht.
Alle rommel inladen in de auto. Omkleden om het daarna weg te gaan brengen. 10.30, net als ik weg wil gaan, gaat de telefoon. Katrin, uit Duitsland. Hey, wat een verrassing, hoe is het? Ja, maar hoe is het bij jullie? Goed, hoezo? Maar weet je dat niet? Wat? Het WTC is ingestort en het Pentagon aangevallen? Wat???
De televisie aangezet. Beelden van uren geleden worden keer op keer herhaald. Vol ongeloof, als een schop in mijn maag. Dan draai ik me weg van de tv en we kletsen even gewoon, het is ook alweer een jaar geleden.
Micky gebeld, maar we zijn allebei heel stil aan de telefoon. Naar Nederland bellen lukt niet "due to the emergency in your area" zegt de telefoon.
De wereld op me heen staat in brand en ik weet van niks.
De rommel in de auto moet toch weggebracht worden. Als Katrin niet gebeld had, had ik het wel op de auto radio gehoord.
Bij het recycle center: een geparkeerde vuilnistruck. De vuilnisman staat ernaast in saluuthouding terwijl de vlag gehezen wordt. Een vreemd beeld. Nog nooit eerder gezien.
Bij de fitness schijf ik me in voor aerobics, maar ben te laat om nog met de les van die dag mee te doen. Zin heb ik er toch niet in. Terug naar huis. Op de radio discussies over hoe het eraan zat te komen. Het begint een beetje in te zinken bij me.
Niels komt thuis en weet van niks. Als ik het hem vertel zegt hij "oh". Een dag later een nieuw woord in zijn vocabulair "suicicide bomber".
Tim en Bart weten het al als ze thuis komen.
Kaarsjes opsteken, en proberen uit te leggen.
De volgende dagen zijn onwerkelijk. De hartverscheurende verhalen. Het mooie weer houdt aan. Geen vliegtuigen in de lucht. Zo min mogelijk het nieuws kijken. Werken is bezigheidstherapie. Zo veel mogelijk bezig zijn is goed. Meer kaarsjes.
In mijn dagboek schrijf ik " Hoe zal de wereld voor onze kinderen er uit zien?"
5 jaar later, de herinneringen zitten diep. 5 jaar vliegen voorbij. Voor ons dan. Voor de mensen die elke dag zonder hun geliefden moeten leven denk ik niet.
De herdenkingen, al die mensen, dit is een dag om aan hun te denken. Er wordt veel aandacht aan besteed, veel op tv en en veel over geschreven. Mijn herinneringen of overpeinzingen dragen er niks aan bij maar wilde ik toch even neer zetten.
Alle rommel inladen in de auto. Omkleden om het daarna weg te gaan brengen. 10.30, net als ik weg wil gaan, gaat de telefoon. Katrin, uit Duitsland. Hey, wat een verrassing, hoe is het? Ja, maar hoe is het bij jullie? Goed, hoezo? Maar weet je dat niet? Wat? Het WTC is ingestort en het Pentagon aangevallen? Wat???
De televisie aangezet. Beelden van uren geleden worden keer op keer herhaald. Vol ongeloof, als een schop in mijn maag. Dan draai ik me weg van de tv en we kletsen even gewoon, het is ook alweer een jaar geleden.
Micky gebeld, maar we zijn allebei heel stil aan de telefoon. Naar Nederland bellen lukt niet "due to the emergency in your area" zegt de telefoon.
De wereld op me heen staat in brand en ik weet van niks.
De rommel in de auto moet toch weggebracht worden. Als Katrin niet gebeld had, had ik het wel op de auto radio gehoord.
Bij het recycle center: een geparkeerde vuilnistruck. De vuilnisman staat ernaast in saluuthouding terwijl de vlag gehezen wordt. Een vreemd beeld. Nog nooit eerder gezien.
Bij de fitness schijf ik me in voor aerobics, maar ben te laat om nog met de les van die dag mee te doen. Zin heb ik er toch niet in. Terug naar huis. Op de radio discussies over hoe het eraan zat te komen. Het begint een beetje in te zinken bij me.
Niels komt thuis en weet van niks. Als ik het hem vertel zegt hij "oh". Een dag later een nieuw woord in zijn vocabulair "suicicide bomber".
Tim en Bart weten het al als ze thuis komen.
Kaarsjes opsteken, en proberen uit te leggen.
De volgende dagen zijn onwerkelijk. De hartverscheurende verhalen. Het mooie weer houdt aan. Geen vliegtuigen in de lucht. Zo min mogelijk het nieuws kijken. Werken is bezigheidstherapie. Zo veel mogelijk bezig zijn is goed. Meer kaarsjes.
In mijn dagboek schrijf ik " Hoe zal de wereld voor onze kinderen er uit zien?"
5 jaar later, de herinneringen zitten diep. 5 jaar vliegen voorbij. Voor ons dan. Voor de mensen die elke dag zonder hun geliefden moeten leven denk ik niet.
De herdenkingen, al die mensen, dit is een dag om aan hun te denken. Er wordt veel aandacht aan besteed, veel op tv en en veel over geschreven. Mijn herinneringen of overpeinzingen dragen er niks aan bij maar wilde ik toch even neer zetten.
posted by Annemiek | 9:11 a.m.
2 Comments:
De tranen komen weer hoog bij het lezen van je verhaal. Hier niet veel anders, en dat er toch alweer vijf jaren voorbij zijn, onvoorstelbaar. De kinderen staan er gelukkig niet te veel bij stil. Ik weet nog, dat dat inderdaad mijn grote angst was (en eigenlijk nog is): hoe gaat de wereld voor hen verder...
Ja, de beelden van vandaag brachten weer heel wat emoties naar boven.
Inderdaad, hoe gaat de wereld er morgen uitzien?
Groetjes,
Een reactie posten
<< Home