Dag Josephine en dag Maria

Toen ik vanmorgen met de hondjes wandelde kwam de zon nog eens tevoorschijn. Dat geeft me het gevoel om nog meer buiten te zijn, dus ben ik hierna naar Taughannock Falls gegaan om nog een wandeling te maken. De hondjes bleven thuis, ze trekken te hard als je met hun door het bos loopt. Dat zal een beagle ook niet af te leren zijn denk ik.

Ik was er echt even alleen op de wereld. Alleen op het eind van het pad kwam ik een echtpaar tegen. Ze waarschuwden dat ze vallende stenen gezien hadden, maar ik zal daar zeker niet het pad afgaan.

Het park is ook in de winter erg mooi.


De kleine waterval aan het begin van het pad.


Twee plaatjes van de grote waterval aan het eind van het pad.




Bovenaan hangen ijspegels. Ik zag stukken ervan naar beneden komen, kleine steentjes mee slepend. Erosie in actie, zo wordt het ravijn breder.

En dan kwam dit vandaag aan:


Het resultaat (eindelijk) van onze tocht naar New York. Verklaring Nederlanderschap en paspoorten!

Alleen... ik ben nu niet meer "echtgenote van". Mijn meisjesnaam staat er niet meer in. Geen ramp, want die gebruik ik hier toch nooit. Ik wist alleen niet dat dat zou gebeuren. Op mijn naturalisatie certificaat staat namelijk ook alleen maar Micky's achternaam.

Dan heb je hier met formulieren invullen altijd het probleem dat er maar plaats is voor 2 voornamen, dus ik gebruik altijd alleen maar mijn eerste twee, in plaats van alle vier. Dus daarom staan alleen die eerste twee voornamen op mijn naturalisatie certificaat. Hm, nu in mijn pas ook. Ben ik opeens 2 voornamen kwijt, althans op papier. Dag Josephine en Maria. Ik blijf ze wel in mijn hart meedragen hoor.

Arme possum

Ik ben een moordenaar, ahhhr! Vanmorgen heb ik een possum doodgereden. Vreselijk!
Ik vindt het altijd zo'n triest gezicht, al die dode dieren op en langs de weg. Wat een verspilling van een leven. Helaas heb ik er ook een paar op mijn naam staan, 2 eekhoorntjes, een paar vogels, en dan nu een possum. Hij rende over de weg terwijl hij iets in zijn bek mee sleepte. Ik remde wel, maar ook weer niet te hard omdat ik niet wist hoe glad het was. Ik dacht hem net te missen, maar hoorde het plok-plok dat door je merg gaat. O nee!

Afkortingen

Een van de dingen waar ik in het begin de meeste moeite mee had met mijn werk in de VS waren de afkortingen. Amerikanen houden ervan alles af te korten leek het wel. Dat had ik via Micky’s werk in het leger ook al eens gemerkt. Ik grapte destijds dat de Amerikanen lui zijn en dat ze daarom alles afkorten. Nu zie ik het meer als een cultuurverschil, en het is de typische “lingo” van het werk.

Mijn eerste baan als verpleegkundige was op een intensive care, en toen ik er pas werkte vroeg ik eens waar NG voor stond. Ik werd met grote ogen aangekeken, want een NG is een maagsonde (naso-gastric tube) en iets dat heel veel gebruikt wordt. Ik denk dat het als verpleegkundige niet eens mogelijk is om er nooit mee te maken hebt, dus ik ze zullen wel gedacht hebben waar komt die vandaan. Toen ik duidelijk maakte dat ik maagsondes wel kende, en alleen de afkorting niet kende was het goed.

Ik merk dat leerlingen ook best moeite hebben met alle afkortingen. Niet zo vreemd. Wat als je patient moet verzorgen met “Hx of MI, CABG, CHF, HTN, TURP in ’02, NIDM, LBKA, dx Afib. Orders: OOB c assist, reg diet, FS q AC and HS, O2 sat and VS q 4 hrs.”
Die patient heeft dus een myocardial infarction gehad, een coronary artery bypass graft, congestive heart failure, hypertension, trans urethral prostatectomy in ’02, non-insulin dependant diabetes, left below the knee amputation, diagnose is atrial fibrillation. Orders (opdrachten): out of bed with assistance, regular diet, finger sticks before meals and bedtime, oxygen saturation with vital signs every 4 hours.

Dan is wel even te zien waarom alles afgekort wordt. Je wordt wel vloeiend in dit taaltje van afkortingen. Het ziekenhuis heeft een hele waslijst van goedgekeurde afkortingen, zodat niet iedereen zijn eigen kan gaan verzinnen. Verder is er een korte lijst van afkortingen die niet gebruikt mogen worden, zoals MS voor morphine, of sq voor subcutaan. Als het geschreven wordt kan het op iets anders lijken, en dat kan tot fouten leiden.

Ik doe vrolijk mee aan de afkortingen, alleen weiger ik om "pt is SOB" te schrijven. SOB is "short of breath", maar dat andere SOB zijn ze ook wel eens :)

Het einde van Rocky

Bart is deze week weer naar TC3 vertrokken, en in de weekenden werkt hij, dus veel zullen we hem niet zien. We spraken af om samen te gaan lunchen. Dat gaf ons tevens de kans om Tim een onofficiele rondleiding op TC3 te geven en Bart's kamer te laten zien. Daar was hij nog altijd niet geweest. Bij TC3 is een groot nieuw sportcomplex gebouwd, het ziet er geweldig uit. Het is wel een groeiende school; vorig jaar is er een nieuw woongebouw bijgekomen, en ze willen er nog 2 bij bouwen.

Voor lunch wilden we naar Applebee's in Cortland. Net toen we aankwamen vroeg iemand voor een tafel voor 18 personen, en kwam het hele basketball team van Oneonta naar binnen. Dat ging ons te lang duren, en we zijn maar naar A&W gegaan. Nogal een verschil met Applebee's, maar ze hebben er wel lekkere hamburgers. Het smaakte prima, en het was wel leuk.

Toen we later weer thuis waren kwam Micky voor een verrassing te staan. Er waren laatst een paar stukken van het buitenhok van de kippen gewaaid, en die ging hij er weer op doen. Onder een van die schotten vond hij Rocky! Hoewel we niet zeker zijn of dit het wasbeertje was dat eerder onze kippen bezocht heeft. Hij (of zij) was dood. Het lijkt wel alsof hij heeft willen schuilen onder die schotten, maar dat het te koud is geweest om te overleven. Helemaal had hij een kippenmaaltijd toch nog niet opgegeven.


Zie je hem?


Zielig he? Net alsof hij zo zal opstaan.
Ik voelde me een beetje CSI met foto's maken van lijkje.

Fitte ouders!

Deze website kreeg ik toegestuurd van pa (ma in de rode jas).



Van de website geplukt; "Het zal Kessel-Eik niet direct aan de LVK-overwinning helpen, maar een leuke actie is het wel. Burgemeester Boy Swachten van de gemeente Kessel liep vandaag van thuis uit naar Sevenum, de plaats van de LVK-finale. Daarmee lostte hij een oude belofte in.
Maar hij hoefde niet alleen te lopen."

Inderdaad, als er wat te wandelen valt, zijn pa en ma van de partij.

Dat andere Ithaca (en heel wat warmer)

Ithaca

As you set out for Ithaca
hope your road is a long one,
full of adventure, full of discovery.
Laistrygonians, Cyclops,
angry Poseidon - don't be afraid of them:
you' ll never find things like that on your way
as long as you keep your thoughts raised high,
as long as a rare excitement
stirs your spirit and your body.
Laistrygonians, Cyclops,
wild Poseidon - you won't encounter them
unless you bring them along inside your soul,
unless your soul sets them up in front of you.

Hope your road is a long one.
May there be many summer mornings when,
with what pleasure, what joy,
you enter harbours you're seeing for the first time;
may you stop at Phoenician trading stations
to buy fine things,
mother of pearl and coral, amber and ebony,
sensual perfume of every kind -
as many sensual perfumes as you can;
and may you visit many Egyptian cities
to learn and go on learning from their scholars.

Keep Ithaca always in your mind.
Arriving there is what you're destined for.
But don't hurry the journey at all.
Better if it lasts for years,
so you're old by the time you reach the island,
wealthy with all you've gained on the way,
not expecting Ithaca to make you rich.

Ithaca gave you the marvelous journey.
Without her you wouldn't have set out.
She has nothing left to give you now.
And if you find her poor, Ithaca won't have fooled you.
Wise as you will have become, so full of experience,
you'll have understood by then what these Ithakas mean.

K.Kavafis

Interview

Deze week hebben Tim en DaSom examenweek, maar ze hebben allebei maar 1 examen. Tim moet 's morgens naar zijn computerlessen, die gaan gewoon door omdat het een andere school is. Vanmiddag had hij zijn examen in US government; hij dacht wel dat hij het goed gedaan had.

DaSom heeft vandaag een presentatie over Korea gedaan op de lagere school voor de vierde klassers. Dat was heel goed gegaan, en de kinderen hadden het leuk gevonden. Ze had wat foto's en spullen van Korea meegenomen om te laten zien, en ik had haar al gewaarschuwd dat de kinderen zeker heel veel vragen zouden stellen. Dat hadden ze inderdaad gedaan. Ik ben blij dat ze dit gedaan heeft, ze was er wel nerveus voor, maar een beetje van haar cultuur laten zien is wel goed.

Voor mijn les "Healthy Aging" moeten we een interview doen met een ouder persoon (geen familie). Ik zat te denken wie ik daarvoor kon vragen. Op mijn werk zie ik genoeg oudere mensen, maar die zijn ziek en om die nou te vragen vond ik maar niks. We hebben verschillende oudere buren, maar die zie ik amper. Alleen als ik ze buiten eens ontmoet maken we een praatje. De ouderen in deze omgeving zijn best gesloten. Pas als ze je vaak genoeg gezien hebben maken ze een praatje. Nu ik ze een beetje ken zijn ze allemaal erg aardig, maar dat heeft wel een tijd geduurd.

Ik voelde me er erg raar bij, maar ik heb toch bij een van hun aangeklopt, bij Carl. Hij begreep eerst niet wat ik bedoelde, maar toen hij het begreep vond hij het goed dat ik hem zou interviewen. We spraken af voor later in de dag, en dat gaf me even de tijd om wat koekjes voor hem te maken.
Later ging ik terug, en we hadden een heel gezellig gesprek. Hij is 80 jaar, en woont alleen met zijn hond. De vragen die ik moest stellen gingen vooral over hoe hij oud worden ervaart en over gezondheid. Hij heeft pas een zuurstof apparaat in huis gekregen, en ik vond het prachtig hoe hij een oplossing had gevonden zodat hij niet over de slangen zou struikelen. Hij had allemaal haakjes in het plafond gedraaid waar hij de slangen aan opgehangen had.
Op de vraag hoe hij zijn gezondheid ziet, zei hij dat hij geen problemen ziet. Prachtig toch: ik zie een man met zuurstof, maar hij neemt dat als vanzelfsprekend en ziet zijn grootste gezondheidsprobleem zijn bloeddruk waar hij al 40 jaar medicijnen voor neemt. Hij vertelde verder dat sommige dingen nu langzamer gaan, zoals de sneeuwschuiver aan de tractor doen. Daar deed hij vroeger 20 minuten over, nu een uur.
Hij was heel enthousiast over de cruise die hij volgende week gaat doen samen met zijn dochter. Dat doet hij ieder jaar, en vorig jaar was hij door een zeeleeuw gekust. Prachtig vond hij dat.
Hij neemt zijn electrische scooter en zuurstofapparatuur mee, en nodigde me uit om na zijn reis terug te komen om foto's te bekijken. Dat zal ik zeker doen! Toch wel fijn om hem zo een beetje beter te leren kennen, dat was nooit gebeurd als ik die interview opdracht niet gehad had.

Sleeen

Wat ik nog vergeten was te vertellen; vrijdag bij die voorstelling had ik een Nederlandse uitwisselingsstudente ontmoet die een jaar high school doet. Wel leuk, en even Nederlands gepraat.

Vandaag wilde ik graag met de kinderen gaan skien, maar na een wandeling met de hondjes vanmorgen leek het me toch wat te koud. Het zonnetje scheen wel lekker, maar toch.
We hebben een tijdje gesleed op de oprit. Veel sneeuw ligt er niet, maar er zit een laagje ijs onder dus dat gaat best hard.


Niels


DaSom

Ik dacht dat skien gevaarlijker was dan sleetje rijden, maar vandaag niet. Onderaan de oprit ligt aan de kant een bergje grind, bevroren modder en sneeuw. Daar ging ik hard tegenaan, en terwijl ik probeerde te stoppen sloeg mijn pink achterover en mijn zere schouder naar achter. Ouch! Niks gebroken hoor, maar wel verzwikt. Er begint een blauwe plek aan te komen.

Koud

Vrijdagavond zijn we naar een uitvoering van
Fame geweest. Dit werd opgevoerd door een nieuwe theatergroep, die bestaat uit leerlingen van verschillende high schools in de omgeving. Het was heel goed. Er is heel wat talent.




Het filmpje is niet zo goed gelukt, maar het is maar voor het idee.

Bart liet ons even zien hoe hij warm probeert te blijven bij de skilift; 2 skimutsen en een gewone muts.



Het is koud hoor!

Dit hebben we vorige week zaterdag in New York gemist. No pants 2k8.

Les in, ja wat?

Toen we van New York terug kwamen was een van onze autobanden bijna leeg toen we terug in Ithaca waren. Meteen in de stad hebben we de band weer opgepompt, maar vanmorgen was er weer veel lucht uit. Ik ben er maar gauw mee naar een garage gereden om te laten maken. Er bleek een schroef in te zitten! Dat moet niet op de autoweg gebeuren!
Daarna door naar de tandarts om de permanente kroon erop te zetten. Dat was zo gepiept, maar wat brandt die lijm die ze gebruiken! De tandarts zei nog dat ik nu voorlopig maar niks kapot moest maken in mijn mond. Ik zal het proberen!

Vanavond weer les.
Box-whisker plots, histograms & quartiles. Ratio's & variables. Limits, frequencies & ranges. Bar graphs & percentiles. Mijn hoofd zwemt heel even hoor! Het is echt net een nieuwe taal leren. Ik moet er nog eens goed voor gaan zitten om het allemaal nog eens door te nemen.
We hebben vanavond tevens geleerd hoe we een grafiek op de rekenmachine kunnen maken. Die rekenmachine wordt al een beetje minder intimiderend. In ieder geval kan ik goed instructies volgen en ben ik goed in het indrukken van knopjes, en dan verschijnt de grafiek magisch vanzelf.

Dagje New York

Het was alsof alle planeten in een lijn moesten staan om ons nog een keer naar New York te krijgen. Deze week vielen alle stukjes precies goed op zijn plaats; het was goed genoeg weer om te rijden, Bart, Micky en ik konden vrij krijgen, en de kinderen gingen gewoon een dag niet naar school.
Laatst had ik alle benodigde papieren voor mijn Nederlanderschap naar het consulaat gestuurd, op aanraden van een consulaat medewerkster. Maar goed ook, want ik had nog 1 ding gemist. Dat had ik nu wel en dus konden we op pad.
Echt, wat Nederland de Nederlanders in het buitenland aandoet om in persoon te moeten verschijnen voor een paspoort! Voor ons is het 4 uur rijden, en er zijn vast wel mensen die nog verder van een consulaat wonen. Daarbij is het consulaat maar 4 uur per dag open, en als je paspoorten of bijschrijvingen voor kinderen moet hebben, moeten die er natuurlijk ook bij zijn. Daarvoor moeten ze een dag school missen (of je moet natuurlijk in een vakantie kunnen gaan, maar ze zitten op 3 verschillende scholen en die hebben vaak op andere tijden vrij). De echtgenoot moet er voor kinderen ook bij zijn om zijn handtekening te zetten.

Op donderdag werden de kinderen allemaal om 12 uur van school gehaald om richting New York te gaan. De reis ging vlot en aan het einde van de middag waren we bij het hotel. We zaten in de Residence Inn by Marriott, aan de New Jersey kant. Vanuit ons hotel zagen we in de verte Manhattan liggen. Het is een spiksplinternieuw hotel, we hadden een suite. Dus 2 slaapkamers, met huiskamers en keuken, erg luxe dus. De jongens hadden zich al gauw geinstalleerd.


Lekker samen voor de tv.

's Avonds hebben ze met z'n allen gezwommen. Leuk hoor, dat hebben ze al lang niet meer samen gedaan, en dan is het leuk om te zien hoe goed ze met elkaar omgaan. DaSom zwom niet mee, maar duwde Tim wel in het water. Oei! Ik had gedacht dat ze met kleren en al in het water zou belanden, maar dat deed hij toch niet.
Voor te eten bestelden we een pizza, salade en lasagna op de kamer.

De volgende ochtend aten we ontbijt in het hotel, en gingen daarna op pad richting Manhatten, en met ons velen anderen. De bus vertrekt voor het hotel, en we zaten ingepakt als sardientjes, en snikheet. Het was net het spitsuur.
Maar goed, we kwamen er. Vanuit Port Authority liepen we naar Rockefeller Center waar het consulaat is. DaSom kon zo haar eerste indrukken van New York krijgen: druk!
Bij Rockefeller Center was net de Today Show voorbij;


De set van de Today Show. Deze show staat thuis altijd aan bij ons 's morgens.

Bij het consulaat moesten we beneden allemaal ID laten zien, en kregen we een kaartje zodat we naar boven konden. Ik vroeg daar naar de medewerkster waar ik een paar keer mee gesproken had, en die hielp ons goed. Het nog ontbrekende appostile werd gekopieerd en toegevoegd aan mijn stapel papieren. Plus $43, en dan zal ik over een paar weken mijn verklaring Nederlanderschap krijgen.
Dan nog paspoorten; weer meer papieren. Tim en Bart krijgen hun eigen paspoorten, Niels kan nog bij mij ingeschreven. Voor hun moest ik geboorteaktes laten zien, gelukkig hoefden dat geen nieuwen te zijn omdat ze nog bij mij in de pas stonden. En gelukkig hoefden er ook geen apostilles op. Ook moest Micky zijn pas laten zien en tekenen omdat 2 nog minderjarig zijn.
De pasfoto's hadden we vorige keer laten maken, er wordt wel precies gemeten of ze goed zijn. Ook die pasfoto's zijn een probleem hier; een gewone fotograaf maakt ze niet naar Nederlandse specificatie. In de buurt van het consulaat zit er wel een die ze goed maakt.
Dan de kosten, pfff, $81.75 per paspoort, $12 voor het bijschrijven van Niels, en $17 voor het versturen, want afhalen doen we toch echt niet.

Eindelijk waren we klaar en konden de stad in.


De bekende ijsbaan.

Het Sony Technology Lab ligt vlak in de buurt, en daar namen we even een kijkje. Het wordt genoveerd, en veel is er niet open. Het was eigenlijk niet de moeite waard nu, maar goed dat het gratis was. Het zijn allemaal techno-spelletjes die de kinderen konden doen. Misschien als het gerenoveerd is dat het dan beter is. We moeten nog een keer terug.

Van daaruit was het niet ver naar Central Park, dus daar naar toe gelopen. Ondertussen kon ik DaSom allelei dingen aanwijzen, zoals het Plaza hotel van Home Alone, en in Central Park het bruggetje van die film. Ze vond het allemaal wel leuk.
We stonden te discusieren of we naar het Museum of Natural History zouden gaan of niet, of naar downtown. We besloten maar meteen de metro naar downtown te nemen; DaSom wilde het vrijheidsbeeld zien.
Terwijl we daar zo stonden kwam er een "motorcade" langs; politie auto's met zwaailicht, een limo erachter, en daar achter een heleboel zwarte auto's met flitsende lampen en veiligheidsagenten. Een of andere hoge piet die ergens naar toe gebracht werd. Volgens mij val je minder op in een gele taxi!


De motorcade

Van daaruit hebben we de metro naar Battery Park genomen. We kwamen er achter dat je niet met 6 personen met een kaartje van 6 ritten door de ingang komt. Grr. Het liet maar 4 personen door. Dan nog maar een kaart erbij. Meestal hebben we een dagkaart, maar we verwachtten maar 2 ritten te doen en dan is een dagkaart niet voordelig. Weer wat geleerd dus. In ieder geval is zo'n rittenkaart een jaar geldig, dus we bewaren ze.

Vanuit Battery Park konden we even het vrijheidsbeeld zien, althans een beetje een schaduw ervan. Toen trok er een dikke mist over en was het weg. Dat was wel jammer.

Dit was me nog nooit eerder opgevallen in Battery Park;


Een vlaggepost die door Nederland aan de VS geschonken is.


Tekst op de vlaggepost.

Het begon ook nog eens te regenen, en even hebben we geschuild, maar het stopte niet.
We hebben snel een eettentje gezocht, een Subway, en daar broodjes gegeten. Het bleef maar heel hard regenen. We wilden eigenlijk nog naar Ground Zero, maar daar hebben we vanaf gezien. We waren al kleddernat alleen van naar het dichtstbijzijnde metro station te rennen.

We namen weer de metro en kwamen deze keer bij Grand Central Station uit. Daar waren we nog nooit geweest, een prachtig mooi gebouw.


Plafond beschilderd als sterrenlucht


Grand Central Terminal


Een drukte.

Hierna zijn we weer terug gelopen naar Port Authority waar de bus naar ons hotel vertrekt. Het regende ondertussen stukken minder, en we konden onderweg New York nog even opsnuiven.




DaSom op Times Square

Dan de geluiden van stad;



En kijk eens goed naar dit filmpje:


Zie je de fietser die zich aan de ambulance vastgrijpt en zich voort laat trekken?
Zoiets deden wij vroeger met de aanhangwagens van tractors :)


Foto vanuit de bus.

Laat in de middag waren we weer bij het hotel. 's Avond hebben we Mr Bean's Holiday gekeken, wel leuk.

Op zaterdag reden we weer terug. Onderweg zagen we een dood dier langs de weg dat je niet iedere dag ziet: een zwarte beer! Verdorie, nog nooit een beer in het wild gezien, en dan is de eerste die ik zie dood. Zielig hoor!

Op de grens van Pennsylvania en New York gaan we altijd nog een keer tanken. Het is toch te gek dat de benzine in New York 25-30 cent duurder is dan in Pennsylvania. We worden afgezet!
In ieder geval zijn we weer goed thuis.

Hier zet ik nog even de lijst van papieren die ik nodig had voor een verklaring Nederlanderschap, en dus een paspoort:
*naturalisatie certificaat
*een officiele copie van naturalisatie certificaat
*een appostille op deze copie
*huwelijksakte, niet ouder dan 12 maanden
*beboortebewijs van echtgenoot, niet ouder dan 12 maanden
*apostille op geboortebewijs
*verklaring van echtgenoot dat hij nog met mijn getrouwd is, genotariseerd
*mijn Nederlands paspoort
*echtgenote's Amerikaans paspoort
*bewijs dat ik hier woon, bv telefoon of gasrekening
*money order, hoeveel is afhankelijk van de dollarkoers

Volgende les

Vanmorgen kreeg Bart een telefoontje dat hij niet hoefde te werken. Het skigebied is gesloten! Ik geloof niet dat dat ooit is voorgekomen in januari. Het is ook zo warm geweest. Bart vertelde dat het water gisteravond de berg af kwam stromen. Ik geloof het graag.

Gisteren heb ik weer gewerkt. Eigenlijk was dat niks waard, met maar 1 vrije dag ertussen, zeker omdat het 12 uren diensten zijn. Het was weer ontzettend druk en die 12 uur waren er zeker 13 1/2. Vanmorgen werd er om 5 uur gebeld of ik kon werken, maar ik heb wel geleerd om nee te zeggen. Erg vervelend voor degenen die dienst hebben, maar je kan er aan afgebrand raken.
Het is erg druk momenteel. Ik kan niet zeggen dat er 1 bepaald iets is waar mensen mee in het ziekenhuis liggen, maar in de winter is het altijd drukker. Longontstekingen zijn er dan wel meer, maar toch had ik gisteren geen patienten met een longontsteking. Wel een paar met diarree en uitdroging, en verder dingen zoals nierfalen en hartklachten.

Vanavond was mijn eerste les "Healthy Aging". Ik denk dat dit wel een leerzame klas wordt. Ik werk heel veel met oude mensen, maar echt een les in gerontologie heb ik nog nooit gehad. Het is ook een studie die pas de laatste 30 jaar ontstaan is. Vanavond heb ik onder andere geleerd dat ouderen opgedeeld kunnen worden in jong oud (50-70), erg oud (71-89), en elite oud (boven 90). Oei, ik hoor bijna bij de jonge ouderen, en Micky en pa zitten in dezelfde categorie! :) Het is allemaal maar erg relatief natuurlijk.
Een dingetje wat we moesten doen en waar we lol mee hadden, is onszelf tekenen hoe we onszelf zien op 70 jarige leeftijd, en op 85 jarige leeftijd. Verschillende mensen tekenden zichzelf nog aan het werk als 70 jarige, een ander tekende een grafsteen. Ik tekende mezelf fietsend door Amerika, en als 85 jarige zittend op het strand met een drankje, kijkend naar de surfers met mijn rollator naast me, en een ander plaatje mijn kleinkinderen voorlezend. Micky vroeg later waar hij in dat strand beeld was. Misschien een van de surfer dudes?

Nieuwe uitdagingen, ofwel een rekenmachientje

Als je momenteel buiten komt zou je verwachten dat de krokussen elk moment uit kunnen komen, zo warm is het. Het is even een geplaag met lente, want winter komt wel weer terug.
Het weekend heb ik gewerkt en het was erg druk. Dan is maandag altijd even bijkomen. Ik heb ook wel wat onder de leden, ik voelde me zo slap als een vaatdoek. Het gaat nu wel weer.

Vanavond zijn mijn lessen weer begonnen. Het is een veel te korte tijd van vrijheid geweest!
Dit semester neem ik statistiek en 'Healthy Aging'; vanavond was dan de eerste les statistiek. Wat zag ik hier tegenop, dat wordt me nog flink pezen! Ik heb ooit een research les gevolgd, en sommige termen ken ik hiervan terug, maar het is alsof je een hele nieuwe taal moet leren. De leraar lijkt me wel aardig, maar hopelijk zal ik het allemaal bij kunnen houden. We zullen ook leren om een graphic calculator te gebruiken. Een paar dingen hebben we al geoefend in de les, maar jee! Voor iemand die moeite heeft met een afstandsbediening voor de DVD speler is dit een hele uitdaging!

Eerste keer skien!

Vandaag was het een beetje warmer dan de afgelopen dagen. Eerst had ik vanmorgen een vergadering op mijn werk, daarna ben ik gaan skien. Ik had gisteravond een vriendin gebeld die ik al lang niet gesproken had, eigenlijk een ski-vriendin, maar zij kon vandaag niet. Ik twijfelde even of ik wel alleen zou gaan of niet, maar ben blij dat ik toch gegaan ben. Toen ik bij Greek Peak kwam begon ik spontaan te glunderen. Het was echt heerlijk om weer te skien! Op zo'n doordeweekse dag is het echt helemaal niet druk, helemaal geen rijen voor de liften, en er zijn genoeg mensen die ook in hun uppie even gaan skien. De oostkant van het gebied is meestal het minst druk, en toen ik daar naar beneden ging zag ik op het hele stuk van ongeveer 1 mijl helemaal niemand. Tevens geen goede plek om een been te breken lijkt me.
Na anderhalf uur kreeg ik het toch wel koud, en begon ik het een beetje in mijn benen te voelen, dus dat was genoeg voor de eerste keer.

Om Hilde's vraag te beantwoorden; van het hertevlees heb ik een 'stew' gemaakt. Alleen had ik geen French dressing en heb ik Catalina dressing gebruikt. Het smaakte prima!
Ik bedacht me dat ik voor recepten ook beter had op kunnen letten op een gesprek achter me in het vliegtuig laatst. Op de vlucht van Detroit naar Elmira zaten 2 mannen achter me hert-recepten uit te wisselen met de stewardess. Zij kwam uit Mississippi, de mannen uit Alabama, en hadden heel wat zuidelijke recepten, heel grappig!

Banken

Bart werkt nu sinds een week bij Greek Peak, het ski gebied. Van hieruit is het 40 minuten rijden, als hij straks weer op TC3 zit zal het maar 10 minuten zijn. Dus nu is het voor hem nog even lastig. Hij heeft avonddiensten, soms rot rijden als het sneeuwt. Een keer had hij er anderhalf uur over gedaan om thuis te komen. Momenteel is het ook nog bitter koud, en hij zal vanavond wel weer helemaal vernikkeld thuis komen. Hij staat bij de skiliften, om het half uur wisselen ze: iemand in het hokje bij de bediening van de liften en iemand buiten bij de lift. Dus ieder half uur kunnen ze opwarmen.



De sneeuw levert wel mooie plaatjes op.

De nieuwe banken zijn vandaag gebracht. Het zijn nogal grote dingen, eigenlijk was de deur net te klein, maar met wat wat wurgen gingen ze er toch door. Het staat mooi, en ze zitten prima.



Voordat je nu denkt dat ons huis er opgeruimd uit ziet moet ik eerlijkheidshalve ook de andere kant van de huiskamer laten zien :)

Lekkere vlaaitjes

Ik weet het, ik kan de honden geen uur alleen laten. Toch had ik dat gedaan, omdat ik dacht dat Bart wel snel genoeg op zou staan. Hij had echter wat langer geslapen dan normaal, en toen ik thuis kwam zag ik een paar "fat & happy" honden.
Kibbels had gisteren al in de gaten gekregen dat er een zak met kleine vlaaitjes op onze slaapkamer lag die Micky mee wilde nemen naar zij werk. Vandaag had ze dan de deur open gekregen; overal lagen de papieren stukken van de verpakking. Mevrouw zat naast een half opgegeten vlaaitje. Blijkbaar kon ze dat echt niet meer op. Bitz zal ook goed meegedaan hebben, maar het is wel zeker dat Kibbels de aanstoker is.


"Dat laatste stukje kan ik echt niet meer op!"

Ze heeft de laatste tijd wel meer kuren. Zo krijgen ze altijd een speciaal koekje als ze beneden naar hun hok gaan. Kibbels trapt er niet meer in om voor dat koekje naar beneden te gaan! Ze gaat snel boven in haar bedje liggen als je met die koekjes aankomt. Ik heb haar al een paar keer naar beneden moeten dragen. Gisteravond zetten de kinderen de honden in het hok; Bitz vliegt als een gek erin voor dat koekje, Kibbels moest wat geholpen worden. De kinderen gaven haar toch het koekje maar ze vertikte het om het op te eten! Een beagle die eten weigert, echt niet normaal. Bitz at het wel voor haar op.


Fat & happy! Of buikpijn?



Ze zijn eigenlijk op dieet en krijgen hondevoer met wat minder calorien. Daar zijn ze het duidelijk niet mee eens!
We zijn vanmiddag een stukje gaan wandelen om wat van die vlaaitjes eraf te lopen, maar het wat toch echt wel te koud om ver te gaan. De koudefactor door de wind zou -23C zijn.