Vergaderen en meer
We vergaderen wat af op ons werk. Behalve de maandelijkse 'staff meeting' hebben we allerlei committees. Zelf zit ik in 2 committees waar ik wel achter sta. Het eerste is het "Nurse Practice" committee waar een paar mensen van elke afdeling inzit. Dit doe ik nu al zo'n 6 jaar, en ik heb het idee dat we wel wat bereiken, al zijn het soms maar kleine dingen. We proberen dingen te verbeteren, en zo veel mogelijk aan de hand van 'evidence based practice' te doen. Dus veranderen op basis van dingen die aangetoond zijn dat het de beste manier is om te doen. Zo hebben aan de hand daarvan de standaard veranderd van infusen. Voorheen mochten infuusnaalden maar 3 dagen blijven zitten, via research is aangetoond dat infuusnaalden 4 dagen kunnen blijven zitten, en nu is de ziekenhuisstandaard daaraan aangepast. Dat kan een patient wat naaldenprikken besparen.
Een ding dat steeds mis ging was het aftekenen van alle stappen bij een bloedtransfusie. Er werden altijd stappen gemist, of althans niet afgetekend. Een paar mensen waaronder ikzelf dachten dat het wel eens kon komen doordat het formulier zo druk is. Alles was zo dicht op elkaar gepropt dat het moeilijk was om te zien als je een stap miste. Volgens onze oude manager was het niet het formulier maar wij als verpleegkundigen die niet zorgvuldig waren. Eindelijk heeft er iemand geluisterd, en het formulier veranderd. Het is nu veel ruimer opgezet en overzichtelijker. Ik ben benieuwd of het ook werkelijk helpt en alles wordt afgetekend.
Het tweede committee waar ik aan deel neem is "unit council". In dit committee zitten verpleeghulpen en verpleegkundigen van onze afdeling. De bedoeling is dat dit een groep is die problemen van de afdeling bediscusieert en met oplossingen komt, aan de hand van shared governance. We bestaam nu anderhalf jaar, en het eerste jaar was een beetje rommelig. We wisten niet goed wat nu onze taken waren, kregen kleine dingetjes gedaan, maar wisten onze richting niet goed. Dit was helemaal nieuw voor ons: management die ons laat beslissen en niet van bovenuit opdraagt hoe alles te werk moet gaan. Een reden dat dit nog niet goed werkte bij ons is dat we wel gevraagd werden naar onze mening, maar in het eind toch de leiding was die de echte beslissing nam. We staan nog altijd in de kinderschoenen, maar er is met de nieuwe director weer nieuwe hoop.
Gisteren waren de jaarlijkse bijeenkomsten van het ziekenhuis, waarin de directeur onder andere uit de doeken doet hoe het ziekenhuis ervoor staat. Een soort "State of the Union" voor het ziekenhuis. Onze jaarlijkse bonus hangt af van de financien van het ziekenhuis, en hoe goed we het doen op de enquetes die de patienten insturen. Het blijkt dat het ziekenhuis meer verdiend heeft dan verwacht, maar ook veel meer kosten gemaakt dan verwacht. De balans is toch nog positief, en we hebben goede punten gescoord op de enquetes, dus wonder boven wonder krijgen we toch een bonus. Daar had ik helemaal niet op geteld. Wel zullen er volgens de directeur volgend jaar minder uitgaven moeten zijn. Vooral de uitzendbureau's en overtijd hebben gigantisch veel gekost. Maar ja, je moet wel je eigen verpleegkundigen goed behandelen om ze te behouden, en geen uitzendbureau's nodig te hebben. Een ander onderwerp dat hij aansneedt was de patienten veiligheid en 'clinical excelence', dus klinisch heel goed zijn. In mijn ogen was er de laatste jaren teveel de nadruk op patienten tevredenheid. Hoewel dat ook heel belangrijk is, want dat brengt patienten binnen de deuren, maar met de nadruk niet op clinical excelence is er meer kans op fouten ingeslopen.
Waarom moet er toch altijd eerst iets gebeuren voordat er actie ondernomen wordt? Luister naar je verpleegkundigen is mijn motto.
Vandaag was er weer een ander soortige bijeenkomst. Ik had in mijn boek Health Care Policy and Politics al wat gelezen over de Robert Wood Johnson Foundation, en het klonk heel goed. Een tijdje geleden zijn 2 mensen van onze afdeling, samen met nog een andere groep van het ziekenhuis naar New Orleans geweest naar een bijeenkomst over Transforming Care at the Bedside (TCAB). Ik heb nog niet alles op deze website bekeken, maar wat gezegd werd door een arts in de video was al super "Het duurde niet lang eer ik door had dat de mensen die al het werk doen de verpleegkundigen zijn. De artsen lopen in en uit, maar als de patienten werkelijk zorg nodig hebben zijn het de verpleegkundigen die het doen." Opvallend was dat iets anders wat in de video gezegd wordt, ook gezegd werd door iemand van de leiding vandaag. Dat alle aandacht naar de IC's en eerste hulp gaat, maar dat de meeste mensen in een ziekenhuis op een med/surg (interne/chirugie) afdeling terecht komen. Hallo! Dat zeggen we al jaren. Alweer terug naar 'luister naar je verpleegkundigen!' De verpleegkundigen die dit lezen raadt ik aan om die website eens te bekijken.
Maar goed. De mensen kwamen heel enthousiast terug van New Orleans. Het programma waarover ze geleerd hadden laat de mensen die op de med/surg afdelingen werken zelf een probleem benoemen en dan oplossen door het in kleine stappen in te voeren. De bijeenkomst vandaag was om te brainstormen over patienten die vallen te verminderen, en om teamwerk te verbeteren. Alle ideeen werden opgeschreven en onderverdeeld in gemakkelijk of moeilijk te verwezenen, en goedkoop of duur. We zullen beginnen met de kleine veranderingen. Dit is nou net wat ik wil zien op de afdeling! De leiding die degene die er elke dag werken de mogelijkheid geven om nieuwe dingen te proberen en te zien of het werkt.
Ik ben er wel enthousiast over, en hopelijk gaat dit niet uitlopen zoals onze mislukte poging om een magneet ziekenhuis te worden. We moeten maar met het nieuwe motto van de VS denken: "Yes, we can!"
Een ding dat steeds mis ging was het aftekenen van alle stappen bij een bloedtransfusie. Er werden altijd stappen gemist, of althans niet afgetekend. Een paar mensen waaronder ikzelf dachten dat het wel eens kon komen doordat het formulier zo druk is. Alles was zo dicht op elkaar gepropt dat het moeilijk was om te zien als je een stap miste. Volgens onze oude manager was het niet het formulier maar wij als verpleegkundigen die niet zorgvuldig waren. Eindelijk heeft er iemand geluisterd, en het formulier veranderd. Het is nu veel ruimer opgezet en overzichtelijker. Ik ben benieuwd of het ook werkelijk helpt en alles wordt afgetekend.
Het tweede committee waar ik aan deel neem is "unit council". In dit committee zitten verpleeghulpen en verpleegkundigen van onze afdeling. De bedoeling is dat dit een groep is die problemen van de afdeling bediscusieert en met oplossingen komt, aan de hand van shared governance. We bestaam nu anderhalf jaar, en het eerste jaar was een beetje rommelig. We wisten niet goed wat nu onze taken waren, kregen kleine dingetjes gedaan, maar wisten onze richting niet goed. Dit was helemaal nieuw voor ons: management die ons laat beslissen en niet van bovenuit opdraagt hoe alles te werk moet gaan. Een reden dat dit nog niet goed werkte bij ons is dat we wel gevraagd werden naar onze mening, maar in het eind toch de leiding was die de echte beslissing nam. We staan nog altijd in de kinderschoenen, maar er is met de nieuwe director weer nieuwe hoop.
Gisteren waren de jaarlijkse bijeenkomsten van het ziekenhuis, waarin de directeur onder andere uit de doeken doet hoe het ziekenhuis ervoor staat. Een soort "State of the Union" voor het ziekenhuis. Onze jaarlijkse bonus hangt af van de financien van het ziekenhuis, en hoe goed we het doen op de enquetes die de patienten insturen. Het blijkt dat het ziekenhuis meer verdiend heeft dan verwacht, maar ook veel meer kosten gemaakt dan verwacht. De balans is toch nog positief, en we hebben goede punten gescoord op de enquetes, dus wonder boven wonder krijgen we toch een bonus. Daar had ik helemaal niet op geteld. Wel zullen er volgens de directeur volgend jaar minder uitgaven moeten zijn. Vooral de uitzendbureau's en overtijd hebben gigantisch veel gekost. Maar ja, je moet wel je eigen verpleegkundigen goed behandelen om ze te behouden, en geen uitzendbureau's nodig te hebben. Een ander onderwerp dat hij aansneedt was de patienten veiligheid en 'clinical excelence', dus klinisch heel goed zijn. In mijn ogen was er de laatste jaren teveel de nadruk op patienten tevredenheid. Hoewel dat ook heel belangrijk is, want dat brengt patienten binnen de deuren, maar met de nadruk niet op clinical excelence is er meer kans op fouten ingeslopen.
Waarom moet er toch altijd eerst iets gebeuren voordat er actie ondernomen wordt? Luister naar je verpleegkundigen is mijn motto.
Vandaag was er weer een ander soortige bijeenkomst. Ik had in mijn boek Health Care Policy and Politics al wat gelezen over de Robert Wood Johnson Foundation, en het klonk heel goed. Een tijdje geleden zijn 2 mensen van onze afdeling, samen met nog een andere groep van het ziekenhuis naar New Orleans geweest naar een bijeenkomst over Transforming Care at the Bedside (TCAB). Ik heb nog niet alles op deze website bekeken, maar wat gezegd werd door een arts in de video was al super "Het duurde niet lang eer ik door had dat de mensen die al het werk doen de verpleegkundigen zijn. De artsen lopen in en uit, maar als de patienten werkelijk zorg nodig hebben zijn het de verpleegkundigen die het doen." Opvallend was dat iets anders wat in de video gezegd wordt, ook gezegd werd door iemand van de leiding vandaag. Dat alle aandacht naar de IC's en eerste hulp gaat, maar dat de meeste mensen in een ziekenhuis op een med/surg (interne/chirugie) afdeling terecht komen. Hallo! Dat zeggen we al jaren. Alweer terug naar 'luister naar je verpleegkundigen!' De verpleegkundigen die dit lezen raadt ik aan om die website eens te bekijken.
Maar goed. De mensen kwamen heel enthousiast terug van New Orleans. Het programma waarover ze geleerd hadden laat de mensen die op de med/surg afdelingen werken zelf een probleem benoemen en dan oplossen door het in kleine stappen in te voeren. De bijeenkomst vandaag was om te brainstormen over patienten die vallen te verminderen, en om teamwerk te verbeteren. Alle ideeen werden opgeschreven en onderverdeeld in gemakkelijk of moeilijk te verwezenen, en goedkoop of duur. We zullen beginnen met de kleine veranderingen. Dit is nou net wat ik wil zien op de afdeling! De leiding die degene die er elke dag werken de mogelijkheid geven om nieuwe dingen te proberen en te zien of het werkt.
Ik ben er wel enthousiast over, en hopelijk gaat dit niet uitlopen zoals onze mislukte poging om een magneet ziekenhuis te worden. We moeten maar met het nieuwe motto van de VS denken: "Yes, we can!"
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 7:25 p.m.
3 Comments:
Wat een heerlijke spreuk: "Yes, we can" Hopelijk gaat het ook allemaal gebeuren, want we kunnen wel, maar doen we ook? Ik vind het leuk zulke stukjes van je te lezen, ze geven een zicht in het leven van werken in een ziekenhuis.
Leuk om een kijkje achter de schermen te hebben in een Amerikaans ziekenhuis!
Groetjes, Marieke
Precies wat je zegt van de leiding: luister naar de verpleegkundigen, jammer dat dat veel te vaak pas achteraf gedaan wordt en dan men zoiets heeft van o ja....
Wel goed dat ze bij jullie openstaan voor veranderingen, volgens mij is het ziekenhuiswezen vrij star als op om veranderingen/vernieuwingen gaat maar niet geprobeerd is altijd verloren.
Een reactie posten
<< Home