Slang versus salamander

Een stralend weertje vandaag, strakke blauwe lucht, genieten!
Vanmorgen liep ik eerst een eindje met Muddles, en bedacht me dat ik de volgende keer eens een plastic zak moet meenemen voor de rommel langs de weg. Wie gooit er nu blikjes of een vieze luier uit het raam? Gelukkig hadden meer mensen het idee om eens op te ruimen; een stel mannen van de vrijwillige brandweer liep in oranje hesjes om dit karwei te doen. Ze hebben dit stuk weg "geadopteerd". Te gek dat iemand zijn vrije zondagmorgen moet opofferen voor mensen die menen dingen uit de auto te kunnen gooien.

Vanmiddag hebben we een picnic gehouden bij Taughannock Falls. We waren er duidelijk niet de enigen, erg druk! Het was wel prachtig, en we hebben wat dingen gezien die we nog niet gezien hadden. Zoals de gieren die op ooghoogte vlogen bij het uitkijkpunt. Gewoonlijk zie je ze alleen heel hoog boven je vliegen.

En dan dit... dat hebben jullie vast ook nog nooit gezien. Aan de rand van het meer lag een dikke slang in het water die bezig met proberen te eten. Wat het slachtoffer was weet ik niet zeker, het lijkt op een grote salamander. De slang heb ik opgezocht en is volgens mij een northern water snake.


Hij had de salamander bij de staart en die probeerde weg te komen. Even dachten we hem te bevrijden, maar besloten toch om de natuur maar z'n gang te laten gaan. Eerlijk gezegd kwam ik liever niet dichter in de buurt! Hoe het afgelopen is weten we niet. Toen we later terug kwamen was er geen slang of salamander meer te bekennen.

Update; die "salamander" heet een mudpuppy. Een grappige naam voor een glibberig beest.

De een komt, de ander gaat

Vermaak voor Muddles: kijken naar de kippen (foto door het horregaas gemaakt).


De tomaten doen het goed, maar voor deze oogst waren de kippen me te snel af. Als de kippen erbij zijn... Er is alleen een lege schil over.

Gisteravond waren we vergeten om het kippenhok dicht te doen. We kwamen erachter toen de haan onder ons slaapkamerraam stond te kraaien. Helaas kwamen we er vanavond ook achter dat er een kip vermist is. Die unieke witte kip die ooit bruin was. Toen waren er nog maar 11.

Giulia is goed aangekomen, op vrijdag in plaats van donderdag, want haar vlucht uit Chicago was om een of andere reden geannuleerd. Ze is goed bezig met wennen.


Aankomst

Vandaag hebben we Tim naar Binghamton gebracht naar zijn nieuwe appartement. Het is niet op de campus, maar net ernaast. Hij zit samen met 1 jongen en 2 meisjes in het appartement, met ieder hun eigen slaapkamer, een gedeelde huiskamer en keuken, en 2 badkamers. Er zit zelfs een vaatwasser en een was- en droogmachine in. Twee van de slaapkamers, de huiskamer, keuken en 1 badkamer zijn beneden, en op de 2e verdieping zijn nog 2 slaapkamers en een badkamer.



Toen we aankwamen waren 2 mannen nog bezig met nieuw tapijt te leggen. Tim was de laatste om in dit appartement in te trekken en hij had de kamer boven gekregen. De werkers waren nog bezig met het tapijt op de trap te leggen, dus we besloten om eerst te gaan lunchen voordat we alles gingen uitladen.
Lunch was gezellig en we namen er uitgebreid de tijd voor. Het tapijt leggen was klaar toen we terug kwamen. Tim had niet zo gek veel spul bij zich, en met z'n allen was het snel gepiept. Hij blijkt een groot bed te hebben, en we hadden niet de goede maat matras overtrek bij ons, dus dat werd nog even shoppen. Ik ben benieuwd hoe hij zal aarden. Zijn huisgenoten lijken me wel aardig, dat zal wel loslopen.


Een grote kamer, zo ongeveer 2 keer zo groot als voorheen.


Huiskamer.

Regen, regen en nog meer regen

De afgelopen weken is het zo droog geweest dat de beken zo goed als droog stonden en er in de watervallen nog maar een een klein straaltje water naar beneden kwam. Dat is met de record regenval van de laatste twee dagen veranderd. Woeste stromen zijn het geworden.

Mini-vakantie

In de vierde klas van de lagere school leerden de kinderen over de geschiedenis van New York, en ze leerden onder andere over het Erie Canal. Dit kanaal, van Albany naar Buffalo, was in 1825 klaar, na 8 jaar graven. Stel je voor, 18 aquaducts, 83 sluizen, en bijna 400 mijl lang, gegraven zonder buldozers. Het werd het achtste wereldwonder genoemd in die tijd. In de loop der tijd is het verschillende keren verbreedt, dieper gemaakt, gedeeltes zijn verlegd, en het is nu een kanaal van 365 mijl lang. Vroeger werden de boten met behulp van muilezels getrokken die langs het kanaal liepen, en dat oude pad langs het kanaal is nu een fiets/wandel route.

Micky en ik hebben 2 dagen een mini-vakantie gehouden, en weer een plekje New York "ondekt" dat we nog niet echt kenden. We zijn een eind langs dit kanaal gaan fietsen. Het liedje dat de kinderen op de vierde klas leerde speelde me af en toe door het hoofd.



Langs het kanaal verrezen vroeger allerlei plaatsjes, sommigen die met hun naam nog aan de oude dagen doen herinneren, zoals Brockport of Lockport. Er zijn daardoor stukken van de route die heel rustig zijn, en andere stukken die door steden of industrieterrein lopen.

We begonnen vlakbij Rochester te fietsen, richting oosten. Hier een stukje van onze route.




Een paar grote optrekjes langs het water.


Uitkijken om geen eend omver te rijden.


Ze zijn de brug aan het schoonspuiten.


Het plaatsje Fairport


Je kunt er fietsen, kano's en kajaks, of een boottochtje doen.


Ons fietsen gaat zo: 40 minuten fietsen, en dan is het tijd voor lunch.


De Amtrak trein komt langs gescheurd.





We hebben het erover om een meerdaagse tocht te doen, maar dan mogen we toch wel eens vaker gaan fietsen zodat onze billen en benen eraan wennen.

Vandaag hebben we een klein stuk gefietst bij het plaasje Macedon.


Een van de sluizen.

Terwijl we later met de auto rondreden kwamen we allerlei garage verkopen tegen, dus 2 vliegen in 1 klap. Ik heb een paar lampen gevonden.

Richting terug naar huis zijn we bij het Sampson State Park geweest. Het park is niks bijzonders, maar we zijn er naar het Memorial Museum gegaan. In de tweede wereldoorlog was hier een grote Navy basis waar nieuwe kadetten getrained werden. Het was wel interessant om te zien, en het is bijna allemaal door vrijwilligers gerestaureerd.






Er is een kleine gevangenis bij.


De toiletruimte. Voor het geval dat je er moet hangen er bordjes bij "Do not use".

Het waren een paar leuke dagen!

Leuke zaterdag

Vandaag was de jaarlijkse "picknick" van het ziekenhuis voor al zijn medewerkers en familie. Er stond een grote tent met tafels en er was lekker eten. Het was leuk om weer wat mensen van het ziekenhuis te zien, ik mis ze toch (waar ik nu werk hoort ook bij het ziekenhuis, maar dan op een andere locatie). Leuk om even te kletsen dus.

Dan is er in de zomer is er bij Taughannock Falls State Park elke zaterdagavond een open lucht concert. We waren er nog nooit geweest, maar gisteren kreeg ik Micky toch een keer zo ver om mee te gaan. Het was leuk. De Steve Johnson Band speelde er, goede muziek.


Mensen brengen de stoelen, dekens, picknick, wijnflessen en glazen mee, en maken er een leuk gezinsavondje van.


Muddles bekeek het zich allemaal. Er waren andere honden waar ze graag eens mee zou spelen.


Ze was erg blij om Bart te zien!


Uitzicht over het meer.

Klusjes

Je leest wel eens verhalen op de blogs over hoe moeilijk het is om mensen te krijgen om werk voor je te doen, of die hun afspraken niet nakomen. Het is ons nog maar heel weinig overkomen. Eigenlijk maar 1 keer toen een loodgieter niet meer terug kwam om iets te doen wat hij gezegd had dat hij nog zou doen. Die staat dan ook op onze zwarte lijst. In de loop der jaren hebben we wel de goede en slechte bedrijven leren kennen, en in een kleinere stad waar veel reclame van mond tot mond gaat kunnen ze zich slechte reclame eigenlijk niet veroorloven.

In het voorjaar hadden we een lijstje gemaakt van dingen die aan het huis moesten gebeuren. Op de eerste plaats stond het lek in het dak dat gemaakt moest worden. Het lekte alleen maar als de sneeuw aan het smelten was, en niet met regenbuien, dus het heeft iets met ijsdammen te maken. Het bedrijf dat het dak erop gedaan heeft zo'n 5 jaar geleden is naar een andere staat verhuisd, dus daar kunnen we niet meer terecht. Dus iemand anders gebeld, Lee. Nou, Lee kwam wel snel diezelfde week kijken, maar toen was het wachten op de schatting. Na verschillende telefoontjes kreeg ik wel een schatting, maar tot op heden is er geen Lee meer geweest om het werk uit te voeren. Dus een maand of wat geleden belde ik de volgende constructie man op. Hij kwam ook snel kijken, en volgens hem was het een klein probleem, dat hij even afgekit heeft. Er zaten wat nagels op de verkeerde plaatsen. Hij wilde er niet eens voor betaald krijgen, maar dat kon ik niet doen, dus liet hij me een klein bedrag betalen. Genoeg voor de benzine om hierheen te rijden in ieder geval.
We hadden hem ook naar de schoorsteen laten kijken, daar moet nieuwe voeging in voordat hij van het dak afkieperd. Hij zei dat hij er nu geen tijd voor had, maar in het najaar als hij minder werk heeft waarschijnlijk wel, dus we konden hem dan terugbellen als we niemand anders vonden. Het is juist moeilijk om mensen voor de kleine klussen te krijgen, ze hebben liever de grote jobs die hun langer bezighouden. Ondertussen hebben we van iemand tevens een naam gekregen van een "masonry" man, iemand die dus in het steenwerk specialiseerd. Hij is gisteravond komen kijken en zou het klusje voor de winter doen.
Dus Lee op de zwarte lijst, en construction man nummer 2 op de witte lijst.

Een ander home improvement project op de lijst was een nieuwe, zuinige waterverwarmer (?). We hebben al jaren een verwarmingsketel die het huis verwarmt, maar ook voor het warm water zorgt. In de winter is dat handig, maar in de zomer ontzettend onefficient als die ketel steeds moet lopen. We betalen ons blauw aan de olie.
We hadden een lijst gekregen van mensen die deze waterverwarmers installeren en er eentje gebeld. Hij belde terug, en emailde een schatting van de kosten. De werkuren zouden daar nog bijkomen.
Hij een paar weken geleden komen kijken hoe de situatie in onze kelder is om te zien hoe ze het zouden installeren. De hele dag heb ik op hem zitten wachten. Om 12 uur zou hij er zijn, om 1 uur nog niemand; gebeld en een berichtje op zijn antwoordapparaat achter gelaten; geen antwoord gekregen. Ik was nogal kwaad, en heb meteen een andere installeur gebeld.
De volgende dag belde hij op. Ja, sorry, maar ze waren ergens op een job en het duurde allemaal langer dan verwacht. Ik zei dat hij toch wel had kunnen bellen. Hij vroeg of hij de volgende dag kon komen. Nee, want dan werk ik, en ik zei erbij dat ik hem eigenlijk niet meer kon vertrouwen. Hij was even stil. Was het goed als hij nu meteen iemand stuurde? Ja ok. 20 minuten later stond zijn medewerker voor de deur. De boel werd bekeken, en het zou niet moeilijk te installeren zijn. Ze hadden een paar dagen later tijd om het werk te doen: de nieuwe verwarmer installeren, het verwarmingselement uit de verwarmingsketel halen, en nog een hele oude, niet gebruikte houtketel afkoppelen. Ze zouden de werkkosten van $40 naar $30 per uur omlaag doen omdat ik die dag voor niks op hun gewacht had.

Zo gezegd zo gedaan. Het kostte toch nog een hele ochtend om het werk klaar te krijgen. Ik ging af en toe eens kijken, en het leek wel of de minizondvloed in de kelder had plaatsgevonden. Met leidingen doorzagen heeft er vast nog wat water ingezeten, plus het regende pijpenstelen dus met hun natte schoenen op en neer lopen maakte er ook een zooitje van. Ik moet zeggen dat op het einde alles weer netjes droog gemaakt was.

Bij het loskoppelen van de oude ketel begon er water uit te druppelen. Dat ding bleek nog vol met water te zitten. Hij heeft nooit gewerkt, was al kapot toen we hier kwamen wonen, dus 18 jaar oud water. Toch stonk het niet bedorven, maar rook naar glycol, een antivries middel. Er zat zeker nog 40 liter in die afgetapt moesten worden. Dat hebben ze ook nog netjes voor me gedaan. Plus ze hebben niks extra voor de werkuren geteld. Hij staat weer op mijn witte lijst.

Dus nu hebben we warm water op propaan, "on demand" dus zonder reservoir dat warm gehouden moet worden. Ik ben benieuwd hoe we het verschil gaan zien in de rekeningen. Het ding werkt in ieder geval prima, en een bonus is dat het een stuk stiller is dan die verwarmingsketel die steeds aansloeg en loeide.


Slechte foto, maar daar hangt ie.

Voor de liefhebbers, ook nog een foto van een gedeelte van het leidingensysteem van onze verwarming, wat door iemand eens een "plumbers nightmare" genoemd is.

Logeerkamer

Over een paar weken krijgen we weer een uitwisselingsstudente in huis, Giulia uit Frankrijk. Ik vond al langer dat de logeerkamer eens opnieuw geverfd moest worden, en dit is een goede gelegenheid om het eens te doen. Niet dat het er slecht uitzag, maar ik wilde eens wat anders dan wit, en die gordijnen zijn wat jaren '80. Dus hier ben ik de afgelopen weken mee in de weer geweest.


Dit is een "voor" foto, compleet met rommel. Alles wordt altijd maar op die kamer gekieperd.

Ik wilde dezelfde kleur verf bijhalen die ik ook voor de badkamer had gebruikt, maar in de winkel aangekomen bleek dat ik het het kleurkaartje thuis was vergeten. Ik dacht het nog wel te weten, maar als je daar voor al die kleuren staat is het toch wel erg moeilijk! Eigenlijk had ik later terug moeten komen, maar ik moest en zou beginnen met verven, dus koos wat ik dacht dat het juiste was. Natuurlijk zat ik ernaast, maar niet veel. Het lijkt er heel veel op. Alleen was de badkamer satin, en ik had semi-gloss gekozen deze keer. Dus heb ik die driekwart gallon die ik nog over had samen met de nieuwe verf gemixt. Gelukkig was het genoeg om de hele kamer te doen, anders had ik een probleem gehad.


Werk in uitvoering.


Dit is dus "na". Eingelijk niet zo'n groot effect voor het vele werk dat het was. De kleur is op de foto niet zo heel goed te zien, het is een licht blauw/lavendel kleur. Ik heb alle afwerklatten eraf gehad en wit geverfd, dat was me ook nogal een karwei!


Ik wil deze keer niet dat ze allemaal foto's op de muur gaat plakken, dat liet ik bij de anderen wel toe, maar er waren erna altijd stukken verf van de muur af. Daarom heb ik een dik schuimposter met stof bekleed en er een prikbord van gemaakt. Ook heb ik nog een posterframe dat ze met foto's op kan vullen, en nog een zo'n schuimposter die ze zelf kan aankleden. Van de resten stof die over waren heb ik een kussen gemaakt. Die kussens van gisteren waren eigenlijk voor deze kamer bedoeld, maar ze staan wel goed in onze huiskamer...

Micky bracht me wat lekkers mee. Hij kwam vandaag weer thuis van Louisville, Kentucky (waar hij een pick-up truck voor het leger moest ophalen) en kijk eens wat hij in Louisville vond:


Kadootje voor mij :)

Loom weertje!

Ik geef het maar op en doe vandaag niks meer. Wat een loom weer, warm, benauwd. Plus die avonddiensten vallen me zwaar. Gisteravond viel het mee en gingen we net na middernacht de deur uit, maar vanmorgen lag Muddles om 7 uur alweer voor de deur te piepen. Bart of Tim laten haar 's morgens eruit als ze naar hun werk gaan en dan wil ze ook dat ik opsta.

Midden in de nacht naar huis rijden was spookachtig gisteravond. Het had geregend en de grond stoomde. Ik zie altijd wel een paar hertjes, maar deze keer zat er iets kleins midden op de weg. Ik ging langzamer rijden, en zag dat het een possum was die lekker wat roadkill op zat te peuzelen. Ik stopte, en hij keek eens op met zijn ogen reflecterend in de koplampen. Zo van "wie ben jij om tussen mij en mijn eten te komen", en at lekker verder. Even later liet hij zijn hapje toch maar vallen en wandelde het bos in. Ik vond het wel grappig, want deze nachtdiertjes zie je meestal alleen maar dood op de weg liggen. Als ze allemaal zo zijn als deze is dat niet verwonderlijk!

Nou, dus, het was weer vrij laat, en met dit weer mis ik de fut, maar ik heb toch nog wat produktiefs gedaan vandaag:



Ik had een heleboel spul naar het Leger des Heils gebracht laatst, en dan kijk ik ook altijd even rond in de winkel. Ik vond een paar stoffen servetten, en daar heb ik die kussens van gemaakt. Het waren bestaande kussens die een nieuw stofje nodig hadden. Dit was wel supergemakkelijk en zo hebben die servetten een tweede leven als kussen!

Speedy Muddles

Een bal energie verpakt in een zacht bruin vachtje:


Zelfs na een 10 mijl wandeling kan ze nog zo rennen. Soms zo hard dat ze over haar eigen poten struikelt.
Zou je niet wat van die energie willen hebben?

Goofy Muddles

Er is hier regelmatig een advertentie op tv voor Bark off, een apparaatje dat het blaffen van honden moet stoppen. Onze honden worden knettergek van die reclame en rennen dan naar het raam om te kijken waar het blaffen vandaan komt en beginnen zelf mee te blaffen. Je zou zo'n ding nog nodig krijgen alleen al door de reclame.


"Let me out of here!" zegt Kibbels.
Kibbels stond er eerst, Muddles moest ook zien wat er aan de hand was, maar Kibbels kwam hierdoor tussen haar benen vast te zitten.


Weet je nog dat filmpje van Muddles die het laserlichtje achterna zit? Hier zit ze erop te wachten. Op een klein stukje tafel waar niks ligt heeft ze haar achterwerk neer geplant. Natuurlijk mag dat niet!


Op de uitkijk liggen.


Spelen met een kleine duizendpoot die het niet overleefd heeft.
(Dit jaar zitten er buiten heel veel, en ook de kippen eten ze niet op).

Bart heeft ongelooflijk veel gewandeld met Muddles. Na zijn werk gaat hij vaak terug naar het park en loopt het pad boven langs het ravijn 1 of 2 keer, en daarna ook nog even het pad door het ravijn. Of hij loopt de hele lengte van Treman park op en neer, of als hij helemaal wandelzin heeft loopt hij het 2 keer. Dat is 10 mijl bij elkaar. En geen gemakkelijke 10 mijl! Bergop en af, en steile trappen.

Vanmiddag gingen Niels en ik een eind met hem mee. Wij liepen het kleine rondje in Treman park, en hij zou ons bellen als hij met zijn wandeling klaar was. Deze keer hadden we het eerste stuk een pad dat we gewoonlijk niet lopen, door het bos, en heel steil. "Mom, you gotta walk faster. You're moving at a snail pace" zei Bart. Zo, dat weten we ook weer. Iemand die 21 jaar is en bijna 2 meter lang is moeilijk bij te houden!

Het was wel lekker om een eind samen te lopen, ook al moest Bart zich opofferen en langzamer lopen.


Muddles heeft lekker plezier in het water.

Bart ging verder lopen, en Niels en ik liepen weer terug naar boven.


Niels maakte even een foto van mij :)

Een paar uur later belde Bart. Hij had er weer 10 mijl opzitten. Je zou denken dat Muddles na die wandelingen alleen nog maar doodmoe kan liggen, maar ze heeft nog energie over thuis te spelen en te rennen!

Fiets weekend en andere leuke dingen

Voor iedereen die nog niet moe is om over de waterglijbaan te horen: Rich heeft Failblog gehaald met zijn 'mishap'. De glijbaan is nu blijkbaar weg, einde van de lol.

Afgelopen weekend zijn Micky en ik eens een keer alleen op stap geweest. Niet zo ver, en ook niet lang, maar wel heel leuk. Zo'n kleine 2 uur rijden naar het zuiden ligt de Grand Canyon van Pennsylvania. Nu kun je natuurlijk wel verwachten dat het niks lijkt op DE Grand Canyon, maar het is groot en het is een vallei, en het is er heel mooi.

We hadden de fietsen meegenomen en zijn een eind gaan fietsen op het Pine Creek Rail Trail. Het is een oude treinbedding die veranderd is in een pad waar je kunt fietsen, wandelen en paardrijden. Geweldig mooi, en mooi meegenomen is dat het hele geval maar een 2% helling heeft dus heel goed te fietsen is. Zeker als je al 2 jaar niet meer gefietst hebt.

Omdat het pad helemaal door een vallei loopt zijn er maar bepaalde plaatsen waar er een weg naartoe is en waar je erop kunt. We gingen naar "Darling Run". Er is een grote parkeerplaats bij die op deze zaterdag al goed vol stond. Net toen we er waren kwam er een busje met aanhanger vol met fietsen, en stapten een grote familie Menonieten uit. De vrouwen in de jurken met hun witte kapjes, en de mannen in blouse en lange broek. Ze hadden ook nog een stel aanhangwagentje voor achter de fiets voor de allerkleinsten die nog niet konden fietsen. Later kwamen we ze nog een paar keer tegen.






We hadden nog willen kano varen, maar het was duidelijk dat het water er te laag voor stond.



Picknicken aan het water. Hier was een plek om een kampvuurtje te maken, volgens mij wordt er ook gekampeerd.

Op een enkele plek stond er een huis aan de overkant van het riviertje. Deze mensen zijn wel heel creatief geweest zodat ze altijd de rivier over kunnen.





Als je geen zin hebt om te fietsen of wandelen kun je een huifkartour nemen.


Het was er flink stoffig omheen.

Nadat we uitgefietst waren gingen we naar Wellsboro. Op de heenweg kwamen we er al doorheen en het leek ons een leuk plaatsje. Er was net een autoshow aan de gang. Wel leuk, Micky herkende zoveel auto's zijn broers of iemand in zijn straat vroeger hadden.



Deze Barbie-auto is voor mij:


Ik zie me er wel mee rondtoeren in Californie. Volgens Micky is het dezelfde auto als waar ik meer op de foto sta bij de enige echte Grand Canyon. Ik heb het eens opgezocht en kijk aan:


Bijna hetzelfde!


Aan elke parkeermeter zit een vlag.


Een net getrouwd paartje stapt in een tram, en er wordt flink getoeterd!


In een park staat een standbeeld van Wynken, Blynken en Nod. Het is blijkbaar aan de hand van een kinderversje dat bekend staat als "The Dutch Lullaby". Nog nooit van gehoord.


Winkeltjes in Wellsboro.
We hebben er lekker buiten zittend een ijsje gegeten en mensen gekeken. Het was er behoorlijk druk, veel motorrijders.

Op zondag zijn we eerst een kijkje gaan nemen in het Leonard Harrison State Park, waar je een mooi uitzicht hebt.



We hebben er een kleine wandelroute gelopen die niet zo steil was. Je kunt ook tot helemaal onder in de Canyon lopen, maar dat hebben we niet gedaan.
We gingen naar een andere toegang van het fietspad, Blackwell Access, en gingen weer een stuk fietsen. Dit stuk zag er weer anders uit dan waar we zaterdag waren.






Camping langs het pad. Hier waren de menonieten die we gisteren zagen aan het inpakken na een nachtje camperen.
Bij elke campeerplaats staat een ijzeren paal met een haak om je eten op te hangen zodat de beren er niet bij kunnen. Het moeten wel kleine beren zijn die hier zitten, want zo hoog zaten die haken niet.


Op de camping en bij de parkeerplaats kun je je water aan de pomp krijgen.



Hierna werden de fietsen weer opgeladen en gingen we richting Liberty om bij Bibi op bezoek te gaan. Het had nogal wat voeten in de aarde om er te komen, want ik had wel de gegevens van Mapquest opgeschreven (de printer deed het niet), maar die aanwijzingen waren voor als je van het noorden komt en niet zoals wij van het westen. Na 3 telefoontjes en 3 keer door Liberty rijden (waar de mensen ons al begonnen na te kijken) kwamen we toch op de juiste plek. Ze wonen heel mooi, het huis ziet er prachtig uit.
Het was heel leuk om Bibi weer te zien en haar man Scott te ontmoeten. We hebben leuk zitten kletsen en bij het bezichtigen van de tuin heb ik weer een paar eetbare planten leren kennen. Het blijkt dat het onkruid dat ik als een gek zit te wieden zelfs goed smaakt.


Vanalles in de tuin.


En natuurlijk even een photo shoot!