Verhuis

Het is een drukke week geweest. Ik heb wat extra gewerkt (door vakanties en zieken), en het semester is weer begonnen. Dit semester doe ik 2 cursussen. Family Health Care, wat online is, en Epidemiology op woensdagavonden. Ik zal er later wel wat meer over vertellen.

Bart en Tim hebben woensdag hun sleutel gehaald van het apartement, en nog eens gekeken wat ze allemaal nodig hadden. Vorig jaar hadden ze al voor dit apartement getekend, en we wisten niet meer precies wat er wel en wat niet bijzat. Het is helemaal gemeubileerd; de bedden blijken "full size" te zijn, dus we moesten om te beginnen al nieuwe lakens kopen. Dan nog allerlei kleine dingen voor de keuken en schoonmaakmiddelen (die ze hopelijk ook echt gaan gebruiken!) Dus vanmorgen hebben we samen eerst flink geshopt bij Wal Mart. Je kunt zien dat de studenten weer terug in de stad zijn, want de winkel was al flink leeg geplunderd. Dingen zoals beddegoed kopen de studenten die van ver komen hier zodat ze niet hoeven te slepen, en dat is aan de lege winkelschappen te zien. We zijn toch voor alles geslaagd, al was het allemaal niet in de kleur die ze het liefst hadden.

Dus nu zijn Bart en Tim helemaal ingetrokken in hun "garage". Het zijn me toch jongens! Ze hadden gewoon hun dozen meegenomen die ze vorig semester ingepakt hadden toen ze uit hun apartement vertrokken. Ten eerste hadden ze geen idee meer wat ze allemaal hadden. Pannen, bestek? Geen idee. Op het eind van een semester met 3 anderen in een apartement weet niemand meer precies wat van wie was, dus iedereen neemt dan maar wat mee en ze wisten niet meer wat er in die dozen zat. Dus vandaag werd er uitgepakt. Zo kon het wezen dat er een vuile braadpan uit de doos tevoorschijn kwam... Waarom zou je ook alles thuis eens nakijken?


Hun apartement, ik vindt het wel leuk uitzien. Ze hebben er wel zin in om hier te wonen!


Het uitzicht vanuit hun apartement; het huis van de verhuurder. De trap op, helemaal boven, is het andere apartement dat we vorig jaar bekeken hebben.


De zijkant van het grote huis.


Als je binnenkomt, kom je in de huiskamer. We hebben er nog een tafel aan toegevoegd.


Keukentje. Inclusief vaatwasser!


Vanuit de deur waar je binnenkomt; rechts de huiskamer, links eerst de badkamer (ook klein) en de keuken. Rechtdoor Tim's kamer, en ernaast Bart's kamer.


Tim's kamer.


Bart's kamer. Zo'n groot bed is wel fijn voor die lange slungels.


Bart hoeft maar de straat over te steken, en hij is op school. Gemakkelijker kan niet.

Van de tuin naar de tafel

Het zal geen geheim zijn dat het werken in de tuin voor mij ontspannend werkt. Die interesse in tuinieren is er niet altijd geweest. Als ik vroeger thuis beter opgelet had zou ik er heel wat meer over weten, maar toen waren er andere interessen. Nu moet ik regelmatig dingen opzoeken of naar pa en ma bellen om wat te vragen.

Pas toen ik voor het eerst in een huis met tuin woonde kreeg ik wat interesse in bloemen en groenten kweken. Op elke plek waar we woonden was het jarenlang een ge-experimenteer met wat het wel en niet goed deed op welke plekken. Groenten ging hier in het begin redelijk, maar daarna werd de grond arm of er zaten ziektes in. Ook is het klimaat hier heel anders, met een kort groeiseizoen.

Door 2 jaar geleden op een nieuwe plek te beginnen en kippenmest te gebruiken heeft mijn groententuin goed vruchten afgeworpen. Dat geeft moed. Sommige dingen doen het dit jaar bar slecht door het natte koele weer, maar andere dingen doen het daarweer juist goed door. Ik heb al heel wat soepen gemaakt en heel wat groenten op tafel gezet rechtstreeks uit de tuin.

Vanmiddag heb ik een grote pan groentensoep gemaakt, die ik gedeeltelijk zal invriezen. En vanavond hadden we boontjes, worteltjes, komkommer, kleine tomaatjes, en aardappelen. Ik had nog een omelet erbij gemaakt met ui en paprika. Alles lekker uit de tuin. Onze opa's en oma's zouden heel hard lachen om wat ik hier speciaal aan vindt, want vroeger was een maaltijd die zelf gekweekt was heel normaal.

Het bespaart ook nog in de kosten; een paar lapjes vlees erbij (van $2.93 in de aanbieding) en klaar. Dat betekent niet dat ik dit elke dag kan doen. Zo groot is de tuin ook alweer niet. Maar af en toe kunnen we door een boel zweet en rugbrekend werk lekker en heerlijk vers uit eigen tuine eten.

Oogst

Vanmiddag heb ik wat aardappelen opgegraven. Anderhalve emmer vol!



Dit komt van 9 aardappelplanten. 6 ervan stonden in een van de bakken in een stuk van misschien 2 bij 2 meter, en de andere 3 stonden apart ergens in een heuveltje. Aan de aardappelen in de autobanden ben in nog niet begonnen, die planten zijn nog niet afgestorven.

Het oogsten lijkt een beetje op schatgraven. Elke keer als je denkt dat je alles hebt vindt je er weer eentje. Een heel gewroet!

Weekend Adirondacks

Dit weekend hebben Micky en ik Bart weer opgehaald. Hij had achteraf gezien ook wel met iemand mee kunnen rijden naar huis, maar zo hebben wij er zelf een weekendje uit kunnen halen zonder te horen "I am bored." Tim en Niels bleven dus weer thuis.

We waren wat laat met reserveringen maken, en voor 1 nacht is het best wel moeilijk in die streek. Hotelkamers gaan snel weg in het weekend, en de cottages worden meestal alleen voor 1 week verhuurd. We vonden toch nog wat, bij Nelson Cottages in Inlet. Wel erg duur voor wat je krijgt. Dat is altijd wel onze ervaring geweest in de Adirondacks. We zaten in het huisjes "Ohio" genaamd, het was er schoon, maar alles is oud en stamt zo ongeveer uit 1950, en de vloeren zijn geweldig golvend. Die huisjes heten "housekeeping cottages", wat betekend dat je zelf je handdoeken en bedlinnens mee moet nemen. Zo zijn er heel veel van dit soort huisjes in de Adirondacks.

Op zaterdag zijn we gaan canoe varen op de Moose River. We huurden een kano bij Tickner Canoe in Old Forge. We hadden onze eigen kano niet bij ons omdat het busje waarop we hem vervoeren aan nieuwe remmen toe is. Voor $17 konden we 2 uur lang kano varen, toch ook niet gek. De kano wordt achter het kantoortje te water gelaten, en je kunt een heel eind op een langzaam stromend en kronkelend riviertje varen. Eerst stroomopwaarts, tot we bij de stroomversnellingen kwamen. Daar kom je met een kano niet tegenop. Daarna lekker relaxed drijvend en af en toe bijsturen en paddelend terug.

Je kunt je ook met een kano een eind verderop de Moose River af laten zetten, en dan ben je 4 uur onderweg, voor ons waren die 2 uur genoeg. We genoten ervan. Het water stond vrij hoog, maar als het lager is zijn er ook nog eens allelei zandstrandjes waar je kunt aanleggen.





Hierna hebben we in Old Forge wat rondgelopen en winkeltjes bekeken. Ik vindt het Adirondack-stijl meubilair zo mooi. De stoelen zijn het bekenst, maar ook de rest is mooi. We keken bij Wilderness Interiors, een leuk ingerichte winkel. Ook Old Forge Hardware is een leuke en bekende winkel om te bekijken. Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of ze hebben het. De winkel bestaat uit allerlei kamertje waar je rond kunt neuzen.


Een winkeltje met molentjes.

's Avonds hebben we weer bij de Sreamen Eagle pizza gegeten. Ze hebben er echt lekkere pizza, en deze keer konden we buiten zitten op het terras.

Het plaatsje Inlet stelt echt niet veel voor, maar ik vindt het wel gezellig aandoen. Althans voor een bezoekje. Bij het dorpsstrandje is er op zaterdag "live" entertainment. Het bestond deze avond uit een country en western zanger. Er was niet veel volk op afgekomen, een stuk of 20 mensen hooguit. Hij zong best goed, maar country en western is niet onze favoriete muziek en na een paar liedjes hielden we het voor gezien. Een half uur later zaten we onder het afdak bij ons huisje en het begon te plenzen en hield niet op. De zanger is ook nog eens verregend, sneu.
Dus wij zaten de regen te bekijken, bij gebrek aan tv :)



Dit is Inlet, het hele dorp.

Vanmorgen was de regen gestopt, en hebben we ontbeten in het Tamarack Cafe. Nog zo'n plek met lekker eten, en een mooi aangekleed restaurant. Zoals de tafels die gemaakt zijn van een kano.
We hadden hierna nog tijd voor een korte wandeling. Opvallend hoeveel paddestoelen er staan, inclusief de Indian Pipe waarvan ik wel eens plaatjes gezien had, maar nog niet in het echt. Je kunt hier ook zien dat het weer koeler is dan thuis. Hier en daar komen er al gele en rode bladeren aan de bomen, en de guldenroede staan in volle bloei.

Om 10 uur kwamen we bij Bart's stekje aan, net toen we om de bocht kwamen ging de telefoon, hij probeerde ons te bellen en toen zag hij ons. Hij was bijna de laatste om te vertrekken, iedereen kon niet wachten om er weg te komen. Ze hebben een zware 2 weken gehad! 3 credits in 2 weken is een hele hap! De stof die hier op 1 dag behandeld werd, wordt in een gewoon semester over anderhalve week gestreken. Ze zijn elke dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bezig geweest. Alleen vorige week zondag hadden ze 4 uur lang vrij gehad, en waren ze naar het waterpark gegaan.

Ze hebben in de bossen rondgestruind en onderzoek gedaan, kano gevaren (en geleerd hoe ze weer in een omgeslagen kano moeten klimmen), en wateronderzoek gedaan. Echt een 'in het veld' studie dus, en gedeeltelijk lessen in de klas. De meeste avonden tot half 10!

Hij had wat foto's gemaakt. Hij had verteld dat ze een berg beklommen hadden. Ik vond dat ze maar erg hoog geklommen hadden:



Het bleek dat ze naar Whiteface Mountain geweest waren! Hier kun je naar boven rijden en dan moet je nog een eind klimmen. Erg mooi, ik ben er nog niet geweest, dat komt op mijn lijstje! Ze bestudeerden de "flag trees" op Whiteface Mountain.


De flag trees zijn deze, volgens Bart kan deze boom wel 100 jaar oud zijn. Ze zijn door de moeilijke leefomstandigheden klein.


Dit was de berg die ze beklommen hebben, Blue Mountain:


Met het uitzicht vanuit de uitkijktoren.

Auto

Op dinsdag kwam Micky thuis met de woorden "are your ready to go?". Ik dacht dat hij bedoelde om naar het park te gaan, want dat had ik de dag ervoor voorgesteld. Maar nee, hij wilde naar Elmira om naar een auto te kijken die hij op een dealer's website gezien had. (had ik toch nog mijn ornament in Corning op kunnen gaan halen!)

Dus wij met z'n allen auto's kijken. Ze hadden er een paar Nissan Versa's, eentje zonder enige poespas, geen automaat, een goede prijs, maar zonder airconditioning. En liefst ook nog zwart. Dan moest je Tim en Niels horen! Dat we dat toch maar vooral niet moesten doen. Wij plagend natuurlijk hun proberen op alle voordelen te wijzen, en net doen of we die zouden kiezen. Er stond er nog eentje naast die wat meer foefjes had, die wilden we wel, maar we wilden ook eens kijken of ze het cash for clunkers nog deden bij deze dealer. De man die ons te woord stond, Jeff, vertelde dat ze het op dit moment niet deden, maar misschien op het eind van de week weer wel. Hij zou ons bellen zo gauw hij zou weten of ze weer auto's onder dit programma zouden verkopen. Aangezien er maar 2 Nissan Vesta's stonden, en hij verwachtte dat die snel verkocht zouden worden, liet hij ons nog een paar vergelijkbare auto's zien, de Suzuki SX4. Ook 'stick shift', maar met veel foefjes, zoals 4 wielaandrijving, automatisch dit en dat zoals ramen (vindt ik niet zo nodig, allemaal dingen die kapot kunnen gaan), zelfs een Garmin.

We zouden er nog even over denken, en Micky heeft ondertussen zijn research over de auto's gedaan.
Onderweg naar huis kregen we nog zo'n onweer over ons heen met een waterval van water! De lucht was zwart en het waren van het tornado-type wolken, griezelig. Later hoorden we dat er hier in de buurt 5 van de 8 paarden in die wei door de bliksem getroffen waren, dood. Zo'n noodweer hadden we al lang niet meer gezien.

Vanmorgen kregen we een telefoontje dat ze vandaag tot 4 uur vanmiddag het cash for clunkers programma zouden doen, maandag is het officieel afgelopen. Dus we reden ieder apart in een auto naar de dealer. De auto die Micky heeft is een echte clunker, en we hoopten maar dat hij het niet onderweg zou begeven. Ik had er wel nieuwe banden op laten leggen in juni om hem wat veiliger te maken voor Tim, maar toen zeiden ze dat de wielophanging en de schroeven eigenlijk ook vervangen moesten worden vanwege de roest. De inspectie is deze maand nodig en we denken dat de auto daar niet meer door zal komen, ook al stelt deze inspectie niet veel voor. We hadden hem 3 jaar geleden al in willen ruilen, maar toen wilden ze ons er nog maar $600 voor geven. Dus hebben we hem al deze tijd aan de praat gehouden, maar nu is het tijd voor het graf.


Beetje roest.



De 2 Nissans waren weg, en we hebben de Suzuki SX4 gekocht. We hebben een proefritje gedaan, het is weer even wennen om in een niet-automaat te rijden. Zeker in de winter in de sneeuw zal het wennen zijn heuvel-op, maar ik denk dat het ook snel zal wennen.
Ik kon zelfs kiezen, er stonden 5 van deze auto's; wit, zwart, rood, of "sunlight copper metalic". Die laatste is het dus geworden, een beetje oranje-achtig, Ik vindt het wel mooi.

Al het papierwerk in orde maken duurde even, maar Micky had goed zijn huiswerk gedaan en alle papieren bij zich die we nodig hadden. Er werd berekend hoeveel korting je krijgt aan de hand van hoeveel benzine de oude en nieuwe auto verbruiken, we kregen $3500 korting. Het cash for clunkers programma is wat controverseel, maar we hadden toch een nieuwe auto nodig, dus waarom niet. We zouden anders misschien naar een tweedehands auto gekeken hebben.

Nou, hier is ie dan:




De kleinste auto die we hebben sinds de Volkwagen Golf. En er kan een ski rek bovenop!

Wat plaatjes

Tot mijn verrassing kwam mijn glaswerkje vandaag al aan.


Niet zo'n goede foto, maar ik vindt het wel mooi geworden. Het is zwaarder dan ik dacht en echt geen dunne glas kerstbal. Ik heb het voor nu even aan een haakje aan het plafond gehangen.

Nog wat meer plaatjes.


Geconcentreert aan het blazen.


Bibi zit er klaar voor. Die oven is echt heet! Meer dan 2100F (1148C)! Daar mochten we dus ook niet in de buurt komen.


Demonstratie glasblazen. Ze zijn zo goed dat het heel gemakkelijk lijkt.


Kiekeboe!
Het is een leuke foto geworden :)

Leuke ontmoeting

Maandagmorgen hadden Bibi en ik afgesproken bij het Corning Glass Museum, wat zo ongeveer halverwege onze woonplaatsen ligt. Het was heel leuk om haar te ontmoeten! Het blijft gek met internet en de blogs dat je iemand nog nooit in levenden lijve gezien hebt maar toch al een stuk kent.

We gingen eerst een workshop doen waar je zelf iets van glas kunt maken. Bibi had de tickets besteld en je moet van tevoren kiezen wat je wilt maken, en behalve de kleuren kiezen kun je het ook niet anders maken dan op het plaatje. Het was leuk om eens te doen. Het kunststuk moet 12 uur afkoelen in een speciale oven, dus je krijgt het niet meteen mee. Je kunt het de volgdende dag afhalen of op laten sturen.

Daarna liepen we terug naar het museum. Je komt eerst door een winkel met een grote hoeveelheid aan glasartikelen te koop. Daar is al veel te bekijken.
In het museum gingen we met de tour mee. We hadden een mevrouw die heel goed kon praten, en onvoorstelbaar hoeveel ze over alle stukken wist te vertellen. Er staat een hele nieuwe collectie sinds ik in het museum was een paar jaar geleden. Heel interessant allemaal, zo krijg je toch een heleboel nieuwe indrukken. En een overvloed aan informatie. Na de tour hebben we gelunched in het cafetaria in het museum, en leuk gekletst.
Daarna hebben we nog een paar demonstraties glasblazen gekeken, en het kriebelt ons allebei om een nieuwe hobbie te beginnen. We zullen nooit meer hetzelfde tegen een glazen vaas aankijken.

Op Bibi's blog staat een foto, zelf ben ik momenteel gehandicapt zonder fototoestel (Bart heeft het meegenomen).

Het was heel leuk, en ik kijk uit naar een volgende ontmoeting!

Eens een hippie, altijd een hippie

Ik moest wel even lachen met de foto van dit echtpaar in de krant van gisteren. Het artikel gaat over Woodstock, dat is nu 40 jaar geleden dat dat plaatsvond. Deze twee zien er wel gelukkig uit samen.

Van alles en foto's

Micky heeft nu ook de foto's van zijn telefoon op de computer gezet, dus bij deze nog een paar plaatjes. De kwaliteit is wat minder.


Op heldere dagen was Mount Ranier vanuit zijn hotelkamer te zien. Toen wij er waren was het weer niet zo helder dat je dit kon zien.


Zijn "kantoor", oude tweede wereldoorlog barakken die naar stof en schimmel roken. Zie ook die porta-potty ongeveer in het midden van de foto.

Handig dat Micky ook wat foto's maakte, zo kom ik zelf ook eens af en toe in beeld.


Of in ieder geval half.

Of met de haren overeind bijna van de boot waaiend.




Tim denkt, moet dat nou?


Niels die net zijn hoofd uit het raam probeerde te steken.

Op zondag zijn we naar de Adirondacks gegaan om Bart maandagmorgen bij zijn field study cursus af te zetten. Het plan was om met zijn allen naar het waterpark in Old Forge te gaan, maar is letterlijk in het water gevallen. Veel te koud en miezerig en toch waren er mensen in het park toen we langsreden. Tim en Niels waren thuis gebleven, en zo hadden Micky en ik wat tijd alleen met Bart. We zaten in het Marina motel in Inlet, dat was ooit onze eerste vakantieplek in de Adirondacks. Vlakbij was een eettentje waar de locals bij de bar zaten. Ze hadden er lekkere pizza. Daarna hebben in Inlet rondgelopen (het is maar een piepklein plaatsje), en een lekker ijsje gegeten. Net toen we bij het water kwamen kwam de zon door de wolken. Wat een mooi gezicht.


In de verte een kano op het water.

Dan kwam er deze week 's avonds een paar mensen bij de overburen binnenvallen die ze zeker niet verwacht hadden!







Ik zat buiten en hoorde al een een tijdje 'woosh woosh' dat heel langzaam dichter bij kwam. Uit nieuwsgierigheid liep ik een eindje achter het bos in om te zien waar de ballon was; net bij het veldje achter van de achterburen. Ik dacht dat ze daar zou landen, maar ze gleed verder, net boven de boomtoppen achter in onze tuin, en ik zwaaide naar de mensen in het mandje. Even later landden ze bij de overburen, net tussen de electriciteitsdraden en het huis. Wat een landingskunst! Leuk om te zien, en we hadden ons entertainment van de avond gehad.

De rest van de vakantie

Woensdag

De jongens vinden dat ze genoeg natuur gezien hebben, en Niels wilde graag naar het aquarium gaan, dus dat hebben we vanmorgen gedaan. Het is niet zo groot, maar wel mooi.


Twee werelden.


De zeesterren kun je aanraken. Ze zijn zachter dan ik dacht.


Hoeveel vissen zie je?

Hierna zijn we naar het centrum van Seattle gegaan. Onder de space needle ligt het science fiction museum.


Bij een verhaal vanuit Seattle hoort natuurlijk een foto van de Space Needle.

Ik had er niet teveel van verwacht, maar vond het erg leuk om te zien. Zelfs voor iemand die maar matig van science fiction houdt zou dit leuk zijn om te zien. Vroeger heb ik veel sci-fi boeken gelezen, en ik kende toch wel erg veel van de films. Er staat spul van de meeste sci-fi films, maar ook van films die ik niet zo meteen als sci-fi zou zien. Er was ook een tijdelijke tentoonstelling over de muppets, en kinderen konden met muppets "muziek' maken.


In het science fiction museum mocht je geen foto's maken, maar deze auto hing bij de ingang. De auto uit Blade Runner.

We zijn ook nog even de muziek hall of fame ingelopen, maar daar waren we snel weer uit. Het is niet echt ons ding.


Een toren van gitaren in de muziekhal.

We zijn een tijdje terug gegaan naar ons hotel, en daarna zouden we Joris en Karleene ontmoeten om samen te gaan eten. Ze hadden ons een restaurant gegeven waar we elkaar zouden ontmoeten, de Old Spagetti Factory. We dachten dat het wel gemakkelijk te vinden zou zijn, maar het duurde een uur van rondrijden en een paar keer Joris bellen voor aanwijzingen. Onze GPS dacht dat we nog altijd in San Francisco zaten, dat was niet zo behulpzaam.

Het was leuk hun te zien. We hebben Joris zo'n 7 jaar niet gezien, toen was hij nog een tiener. Zijn bruiloft hebben we ook moeten missen, en Karleene kenden we nog niet. Het was een heel gezellig etentje.



Het bleek dat we Monique net zouden missen, die zou vrijdag aankomen voor een bezoek aan hun!

Later die avond hebben we weer gezwommen in het hotelzwembad. Voor de afwisseling was het eens een keer een hotel met warm water, en dan wil ik ook wel meedoen. Niels is altijd zo'n vis; Tim had last van zijn oren en wilde liever niet meer zwemmen.

Donderdag

Ik wilde graag nog naar Mount Rainier toe, dus dat hebben we vandaag gedaan. Het was echter alweer wat langer rijden dan gedacht. We moesten de auto voor 16.00 uur inleveren, dan waren de 2 weken dat Micky hem gehuurd had voorbij. Een extra dag erbij doen zou erg duur zijn. Dus zo hadden we weinig tijd bij Mount Rainier, maar het was toch wel erg mooi om erheen te rijden. Achteraf gezien hadden we beter de activiteiten van gisteren en vandaag om kunnen draaien.

Onderweg zie je langs de weg de kaalslag van al de houtproductie van dit
gebied. Overal kale stukken, dit zie je overal door Washington en Oregon.
Micky en ik hadden een hele discussie; hij vindt dat het net als landbouw is om bomen te hakken en nieuwen te planten, ik vindt dat we zuinig moeten zijn met hout en papier, en recyclen om de bossen zoveel mogelijk te behouden. Nieuwe bossen worden aangeplant met allemaal dezelfde bomen, waar weinig
diversiteit in planten en dierenleven zal zijn. Naast de kale gebieden zie
je jonge bossen, met borden wanneer ze geplant zijn.



We zijn naar een camping met daggebruik gegaan, en hebben daar een beetje
rondgekeken en gepicknicked. Het is er ontzettend mooi.






Bruggetje over het wild stromende water.










We waren ruim op tijd weer terug in de buurt van Seattle op onze auto af te leveren. Dat moest in het plaatsje Fife, waar Micky die weken verbleef. We hadden van daaruit een taxi besteld die ons af kwam halen. De auto afleveren op het vliegveld zou $100 zijn, de rit vanuit Fife naar het vliegveld $35 voor ons vieren. Dus die beslissing was gauw genomen.

We waren veel te vroeg op het vliegveld, Tim en Niels installeerden zich voor het lange wachten. Wat we toen nog niet wisten was hoe lang dan wel!



Op het vliegveld van Philadelpia; Philly in de verte.


Het vliegtuig dat ons uiteindelijk thuis bracht.