Road Trippin'

En groetjes uit San Francisco (of beter gezegd, uit de buurt van San Francisco).

Vandaag was echt een road trip! De afstand was iets langer dan gisteren en de tijd op pad zou ongeveer hetzelfde zijn, als we de snelste route genomen hadden, maar we zijn 11 uur op pad geweest. Vanuit Grants Pass (waar het bij vertrek in de ochtend al erg heet was) hebben we route 119 genomen, naar Cave Junction, en Californie in.
Een hele mooie route door de bergen.


"Welcome to California"


Als je Califonie binnenkomt staat er een agricultural inspection. Fruit mag niet ingevoerd worden en er werd gevraagd of we wat bij ons hadden. We hadden nog wat kersen over, en ik heb er snel wat van opgegeten en de rest afgegeven.

Onderweg:



De temperatuur dropte naarmate we meer naar het westen gingen en dichter bij de kust kwamen. 57F is dan opeens erg koud.

In Californie hebben we route 101 (de Redwood Highway) helemaal gevolgd tot in San Francisco. Het noorden van Californie is Redwood country. De redwoods zijn de hoogste bomen ter wereld en ze kunnen wel 600-2000 jaar oud worden. Hier staan nog een paar stukjes van die 2% orgineel bos wat nog over is in de VS. We hebben in het Jedidiah Smith Sate Park een pad gereden door dit bos, zo'n 6 mijl lang, en zijn een paar keer gestopt. Het pad is een oude postkoets weg, campers mogen er niet komen omdat het zo smal is. Het was erg mooi, dit hele gebied is eigenlijk iets waar je minstens een hele dag door moet brengen. Helaas hadden we daar de tijd niet voor en hebben we er alleen een beetje van kunnen proeven.


Die bomen zijn echt hoog!


In een holle boom.


Ja, nu is het officieel: ik ben een tree hugger!


Bomen zijn aan Tim en Niels niet besteed.







En toen opeens waren we aan de kust.






Het was nog een lange weg, maar wat een ontzettend mooie route. Tim en Niels amuseerden zich best achterin. We hebben samen heel wat afgelachen. Zo wilden ze een foto maken van de plaatsnaam Eureka. Eureka is een tv serie waar ze altijd naar kijken. De gekste dingen hebben ze gefotografeerd in Eureka, tot grote hilariteit.
Zoals de auto naast ons met het vlot ronddraaiende stuur. Die man gaf me nog een flitsende smile met zijn rij gouden tanden.



Allemaal gekke dingen, waar je je op dat moment rot mee lacht, maar die als je ze vertelt niet zo hilarisch zijn. Zoals de gekheid met de radiostations waar we alleen maar arabische of rap muziek kregen. Of toen Niels me vroeg om mijn raam even open te maken, maar hij tegelijk zijn raam open deed en er een handvol papieren servetten naar buiten gezogen werd terwijl er $1000 staat op "littering" in Californie. Of toen ik stond te tanken en Niels opeens een klein smilie gezicht op een stokje voor het raam hield dat hij gemaakt had.

Na het redwoodland kwamen we door bergen met droge gebieden, en daarna door gebied met veel wijngaarden.





En nu zijn we dan bij de palmbomen beland.

Groeten uit Grants Pass, Oregon

Het etentje gisteravond met Dezzi en haar partner was leuk. Ik dacht dat het even onwennig zou zijn, maar dat viel reuze mee. Als het volgende week nog even meezit zullen we haar nog een keer zien. Dat zou wel leuk zijn, we zijn zelfs vergeten om foto's te maken.

Hier zijn nog een foto en filmpje van gisteren in Pike Place Market. Het is eigenlijk een grote Farmer's Market. Alleen wordt er bij ons niet met vis gegooid.


Ze waren een baseball speler aan het filmen die dan een vis moest vangen in zijn handschoen.



In een internationaal winkeltje een pot Nutella waar je U tegen zegt!

Vandaag zijn we zuidwaarts vertrokken. Eerst liet Micky ons een stukje Fort Lewis zien, waar hij die 5 weken gezeten heeft.


Een van de oude WW2 barakken die er nog altijd staan; in zoiets werkte hij.


De nieuwere gebouwen waar de soldaten wonen.
Het is hier erg droog, al het gras is dood.


Onze huurauto.

Er heerst hier een hittegolf! Vanmorgen toen we om half negen vertrokken was het al 87F, aan het eind van de middag 110F (43C)! Dat zijn we echt niet gewend, en ook de mensen hier niet. Veel gebouwen hebben geen airconditioning omdat het normaal niet zo heet wordt. We dachten misschien onderweg ergens naar toe te gaan, maar behalve ergens in het water zitten was het overal te warm voor. Dus we zijn flink doorgereden. De I-5 naar het zuiden, via Portland naar Grants Pass. Alles is overal zo droog en geel. Je rijdt door een brede vallei, met in de verte bergen. Pas het laatste stuk van Oregon kom je door de bergen, en dit gebied staat bekend als een van de beste wildwater gebieden van Oregon.


Zo'n 20km voor Grants Pass.


De Rogue River, waar wildwater gevaren wordt. Het stroomde harg genoeg.

Zelfs vanavond is het nog 40C! Morgen richting kust en San Francisco, en hopelijk ietsje koeler!

Groeten uit Seattle

Even een snel berichtje na een reis met hindernissen. De vlucht van Ithaca naar Newark was vertraagd. Daar was ik al bang voor dat dat zou gebeuren; in de zomer 's middags naar Newark vliegen is een beetje vragen om moeilijkheden. Er waren onweersbuien in Newark die alles plat legden. Onze vlucht was uiteindelijk 2 uur vertraagd, en de vlucht naar Seattle hebben we niet gehaald. Micky was zo lief om voor ons een hotel te boeken, zodat we wat hadden toen we aankwamen. De bagage ophalen in Newark duurde even (kwam niet op de band aan, maar was al ergens opzij gezet), maar uiteindelijk waren we om 10 uur bij het hotel.
Een rustloze nacht naast een snurkende en woelende Niels, en om 4.45 weer opstaan, lange rijen om de bagage in te checken en een nog langere rij om door security te komen. Toen we bij het vliegtuig aankwamen waren ze al bezig met instappen, en om 7.15 zaten we in de lucht. Met grommende magen, maar gelukkig werd er een ontbijtje geserveerd!
6 uur vliegen, en 12 uur later dan gepland kwamen we in Seattle aan. We wilden snel de bagage ophalen en Micky vinden. Net voordat we uit de terminal wilden lopen ging het vliegveld in lock down. Een of ander security probleem, niemand mocht erin of eruit. Het zou 5 minuten kunnen duren, of 10 mimuten of een half uur, of langer. Zucht, so close! We zijn een hapje gaan eten en ik heb broodnodige koffie gehaald voor een knallende hoofdpijn van het caffeine gebrek. Na een kwartier konden we eruit, en Micky stond bij de uitgang, een leuk weerzien!

We zijn naar de stad gereden en hebben bij het water rondgelopen, en Pike's Market bezocht. We waren daarna goed gaar en zijn naar het hotel gegaan dat Micky al had gereserveerd.
Tim en Niels hebben net lekker gezwommen, en we gaan straks nog ergens eten.

Waar is ons brood?

Zo gauw je buiten komt, komen de kippen kijken of er iets te halen valt. Vooral die streepjeskippen komen hard aanrennen, en zien er koddig uit met hun waggelende sprint.


Dan gaan ze met z'n allen op de trap zitten kijken.


Dat poortje is niet alleen handig om de honden binnen te houden!

De fair

Gisteren was ik naar Ruud en Suzanne geweest. Het is bijna 2 uur rijden, en je rijdt helemaal door het Finger Lakes gebied. Die meren zorgen er dan ook voor dat er geen weg recht naartoe gaat. Het is allemaal bossen, velden, meren en heuvels, een erg mooie tocht, waar je stukken hebt dat je bijna niemand tegenkomt. Een erg mooi stuk van New York dat geen toerist die van New York naar de Niagara watervallen rijdt zo gauw zal ontdekken.

We zijn eerst naar de manege geweest waar Suzanne meehelpt met een 4H ruiterkamp, en daar heb ik wat van haar favoriete paarden ontmoet. Daarna gingen we met nog een paar andere mensen naar de Hemlock Fair, een typische fair, eigenlijk een state fair in het mini. We hebben de Mounted Police competitie bekeken waarbij de paarden een obstakel parcours doen. Zo moeten ze op de plek blijven staan als er een geweerschot afgaat of met een waterpistool op hun geschoten wordt. Ze moeten tonnen uit de weg duwen, achteruit lopen, niet schrikken als er plotseling een sirene afgaat, en, wat iedereen het beste deed, "crowd control". Een stel mensen valt zogenaamd een politie auto aan, en het paard en ruiter moeten hun van de auto wegwerken.


Het begin van het parcours waar ze stil moeten blijven staan terwijl het geweer afgaat en de tonnen wegduwen.


"Crowd control"




Het paard en ruiter rechts won. Dat was ook wel heel duidelijk tijdens het parcours, want voor hun leek alles een fluitje van een cent. Waar andere paarden van schrokken draaide deze zijn hand niet van om. De ruiter had ook wel erg veel zelfvertrouwen!


De winnaar.

We hebben bij de rest van de fair wat rondgelopen, en de dieren bekeken. Iedereen die meedoet aan de competitie neemt zijn beste schaap, koe, of geit mee en die moeten er dan opperbest uitzien voor de show. Een jongen was zijn kalfje aan het wassen en fohnen, en deed daar uren over. Het resultaat was ook wel een heel mooi kalf.

Deze schapen waren al geschoren en gewassen en mochten niet vuil worden voor de show. Dus ze krijgen een jasje aan.

Deze met de Star Wars look.


Deze hebben kleurige speedo's aan.

En nog speciaal voor Luuk:

En toen was er...

V eel dagen niks doen
A ndere kant van de VS zien
K ilometers vreten
A lles even achter laten
N iet aan het werk denken
T otaal relaxen
I jsjes eten op het strand
E n Micky weer zien

Ik ben er klaar voor!

Huis, tuin en meer

Kibbels is een slimme hond. Zolang het maar om eten gaat. Vandaag heeft ze een koekjestrommel open weten te krijgen en de halve inhoud naar binnen gewerkt.
Vanmorgen was ik met de hondjes aan het wandelen, opeens ruikt Kibbels iets waar ze in wil gaan rollen. Ik trok haar gauw weg; wat voor hun een lekker geurtje is om te dragen is niet zo plezierig voor mensen. Ze had echter haar zinnen gezet op in het gras rollen, dus ze deed een paar stapjes en lag weer op haar rug. Ze had echt geen zin om op te staan. Ik zette haar op haar 4 poten neer en plop, ze ging weer op haar rug liggen. Niet rollen deze keer, maar gewoon lekker met haar pootjes in de lucht liggen in het gras van de greppel. Ik stond er hard bij te lachen, mensen die langsreden zullen wel gedacht hebben wat is dat voor een gek. Het was zo'n koddig gezicht. Uiteindelijk heb ik haar een stuk gedragen, en op de weg gezet zodat ze verder kon lopen.

Dan zijn hier nog wat huis en tuin foto's:


Zie je neusjes op het terras?




De mais wordt denk ik niks. Er zijn er te weinig groot geworden. Andere planten doen het het juist wel goed.

Zoiets had ik nog niet gezien:


Een wesp die met een hele sprinkhaan naar haar nest vliegt. Oei, daar binnen zit dus een nest!

Rijdt je ook even een stukje mee, Niels halen?


Waar het stijl en bochtig naar beneden gaat ben ik maar gestopt met filmen.

In Treman Park is een van de mooiste zwemplekjes. Op dat moment niet druk. Het water is nog erg koud (65F) door de koele zomer die we gehad hebben.




Een dapper kind staat klaar om erin te springen!

One small step...

Waar was je 40 jaar geleden? Dat was de vraag die enkelen van ons elkaar stelden dit weekend. De mensen die oud genoeg zijn weten het nog precies. Iedereen zat gefascineerd naar wazige zwart-wit beelden op tv te kijken: 1 collega hoogzwanger en miserabel, een ander als 11 jarige jongen. Hier in de VS was het 's middags op tv, in Nederland was het al laat in de avond. Ik weet nog goed dat onze ouders ons hiervoor extra laat naar bed lieten gaan. Ik was 7 jaar en zo laat op mogen blijven was natuurlijk feest. Ik snapte dat er iets belangrijks aan de hand was, maar wat voor iets groots drong nog niet helemaal tot me door. Dat kwam later pas. Toen was ik blij dat ik die eerste mens op de maan "live" heb mogen meemaken als kind, en ik ben altijd geinteresseerd gebleven in de maanlandingen en ruimtevaart.

Boek

Bart moet een boek lezen voordat hij aan zijn 'field study' cursus doet. Het boek is Water: a natural history. Ik heb het gisteren opgehaald, en ben erin beginnen te lezen. Het had me meteen in de ban, en ik had de eerste 3 hoofdstukken al uit voordat ik het aan Bart gaf. Het is op een gemakkelijke manier geschreven, voor iedereen te begrijpen, met af en toe wat humor erin. Bart's boeken gaan mijn hele visie op de wereld om ons heen nog eens veranderen.

Het boek begint met vertellen over bevers. Wat hebben bevers te maken met de geschiedenis van water? Toen mensen in kastelen woonden, wat grote tochtige gebouwen waren, hadden ze als verwarming open haarden die de grote ruimten slecht verwarmden. Daarom begonnen mensen zich in vachten te kleden, en te gebruiken als jassen en dekens. Bevers waren een van de dieren die hierdoor in Europa bijna uitgeroeid werden. Toen werd Amerika ondekt, een land bomvol met bevers (en andere dieren). Bevervachten waren extra gewild; aan de haren zitten haakjes die de vacht waterdicht maken, en die haren waren uitstekend geschikt voor de vilten hoeden die in die tijd in de mode kwamen (je kent ze wel van de Thanksgiving plaatjes). Bevers zijn bij de miljoenen gedood, totdat er zo'n 100 jaar later bijna geen bevers meer over waren.
Wat het met water te maken heeft? Bevers zijn uiterst vlijtige bouwers van dammen. Doordat het land miljoenen bevers had waren er grote natte gebieden met langzaam stromende rivieren, meertjes en moerassen. Dit zorgde voor een enorm rijk eco-systeem, met een enorme variatie van planten en dierenleven. Neem de bevers weg, en het natte land droogt uit en veel planten en dieren verdwijnen.

Het boek vertelt over het leven van een bever, en dat ze lieve en vriendelijke dieren zijn. Als huisdier hebben ze echter 1 probleem; 's nachts knagen ze de tafelpoten door en maken een dam in je huiskamer.

Het verhaal gaat verder met de geschiedenis van de houtindustrie. Nog maar 3% van het orginele bos in de VS is nog over. In een bos werden eerst de grootste bomen gehad, dan de volgende grootste etc. Met als gevolg dat alleen de kleinste bomen nakomelingen zullen krijgen, met genetisch materiaal dat hun niet groot laat worden.

Wie had er ooit aan bevers gedacht, en wie zou gedacht hebben dat ze zo'n grote rol spelen in de vorming van het land. En als we door een bos lopen, wie denkt er dan aan dat er geen enkele echte oude boom meer overeind staat. Dit boek laat gevolgen zien van activiteiten van mensen, dingen waar je nooit bij stil staat. De mensen die de bevers doodden zullen nooit hebben kunnen bedenken welke gevolgen het zou hebben. Wie weet welke gevolgen de dingen zullen hebben die we tegenwoordig doen.

Het boek is een aanrader. Ik ga het zeker uitlezen zo gauw ik de kans krijg!

Micky, these are the kinds of shopping lists I get here these days :)




And this is how our garden grows:

Ik kan weer remmen

Ik heb de auto weer terug. Vanmorgen belden ze vrij vroeg dat hij klaar was. Dat maakte voor een dag met veel rond gesjees. Niels naar kamp brengen, later voor de auto gaan betalen, Niels weer ophalen, en toen Bart thuis was de auto gaan halen. Er was veel mis met de achterremmen (pads, rotors, levers, calipers, en hose zijn allemaal vervangen). En dat allemaal blijkbaar vanwege een 'collapsed hose'. Een in elkaar geklapte remslang. Hij remt weer prima, maar nu moet het toch echt afgelopen zijn met de mankementen! Ik durf geen auto meer aan te raken, want ik wordt ervan beschuldigd dat ze dan kapot zullen gaan.

Het is hier een stralend zonnetje, en heel langzaam krijg ik wat projectjes klaar buiten. Zoals een nieuwe plek maken voor de picknicktafel, hetzelfde als voorheen maar dan op een andere plek. We hebben jaren een vierkant van spoorwegbielzen gehad, en dat gevuld met houtsnippers. Dat was heel handig, dan hoef je niet steeds de tafel te verzetten met gras maaien.
Ook ben ik bezig met een beetje een betere afzetting van stenen te maken langs een tuintje naast het terras. Ik gebruik allerlei platte stenen uit de beek, en metsel ze wat op en naast elkaar. Een heel gepuzzel om het een beetje mooi te krijgen.

Verder doet de groentetuin het prima, alleen de tomaten willen nog niet zo erg. Die houden wat minder van dit koele weer.
Heerlijk om lekker wat vers spul uit de tuin te halen, vanavond prei en uien voor in de bami, en dit ging vanmiddag in de soep:



Dan hadden we hier deze katten-invasie, die Kibbels en Bitz helemaal gek maakte;


De katten trekken zich nergens iets van aan, als ze konden zouden hun tong naar de honden uitsteken!

Pech hebben

Die deur die uit de deurpost viel op de dag dat Micky vertrok was inderdaad het begin van kapotte dingen. Met name auto's dan, de rest nog even afkloppen. De eerste week heb ik nieuwe banden voor Micky's auto gekocht. Tim rijdt die auto nu, en toen hij begon te zeggen dat het net "race car tires" waren vond ik het wel tijd om nieuwe te kopen. Ze waren een beetje erg kaal dus. Dat telt eigenlijk niet bij de kapotte dingen want ze werkten nog. Er moet echter nog meer aan de auto gebeuren, maar we kijken eerst of hij nog door de inspectie komt. Vrijdag reed ik in die auto en vond dat hij maar moeilijk de heuvels opkwam. We hebben de vloeistoffen eens nagekeken, en alles behalve die van de stuurbekrachtiging moest worden bijgevuld. Ik heb het gevoel dat deze auto dit jaar nog de deur uit gaat! Hij is 10 jaar oud, en er zit ook een beetje roest aan.

Dezelfde week kon Bart's auto (ook 10 jaar) niet meer goed bergop, dus hup, die naar de garage. Het was de "head gasket" dat antivries in de motor lekte. Net voor Micky vertrok had hij al wat reparaties gehad, en nu dit weer. Kassa hoor. We brachten hem deze keer naar een andere garage, en toen de garage van de eerste reparatie belde om te vragen hoe de service was, vertelde ik dat hij nu weer in reparatie was. Ik heb niks meer terug gehoord. Het waren waarschijnlijk twee kapotte dingen die niet met elkaar in verband stonden maar toch. Zou wel fijn zijn als de manager zelf nog eens terug belde.
2 dagen na reparatie nummer 2 ging zijn "check engine" lampje weer branden. Hij heeft het bij de garage laten testen en het zou de zuurstofregelaar zijn. Daar kan hij nog even mee wachten om te laten maken.

Mijn achterremmen begonnen een paar weken geleden wat geluid te maken, eigenlijk merkte ik het al toen ik van Syracuse terug kwam. Dit weekend was het opeens heel erg, en iets dat ik niet meer kon negeren. Het was metaal op metaal geluid, of een nagel op de schoolbord. Dus vanmorgen de auto meteen weggebracht nadat ik Niels afgezet had bij zijn zomerkamp.
Deze keer ben ik naar Pritchard gegaan, omdat ik het door een Dodge dealer wilde laten maken. We hebben met remmen al vaak problemen gehad omdat garages het niet goed doen. Deze Pritchard is dus dat bedrijf dat Crysler/Dodge eruit geknikkerd heeft, maar ze doen nog steeds reparaties.

Terwijl de auto in de garage stond heb ik rond gewandeld in de stad, in het ochtendzonnetje. Jammer dat ik mijn camera niet bij me had. Het zou een goede manier zijn geweest om eens wat foto's te maken van verschillende huizen. Er zitten mooie oude tussen.
Na een uur werd ik gebeld dat ze een onderdeel voor de rem moesten bestellen dat morgen pas zou komen. Ik ben even de naam kwijt wat het was, maar er is meer aan de hand dan alleen wat nieuwe kleine onderdelen aan de remmen.
Ik kreeg een ritje naar huis aangeboden door Ed, een gezellig kletsende man. Zijn vrouw blijkt ook in het ziekenhuis te werken. Ik vroeg wat de plannen nu zijn voor Pritchard. Ze gaan door met hun bedrijf, ze mogen alleen geen nieuwe Dodge of Crysler meer verkopen. Ze gaan verschillende merken tweedehands auto's verkopen, en ook hun service uitbreiden naar andere merken. Ik hoop dat dit familiebedrijf kan blijven bestaan, en ik vertelde hem ook dat ik zeker geen nieuwe Dodge of Crysler zou kopen na deze stunt die ze uitgehaald hebben!

Hopelijk heb ik mijn auto morgen weer terug.

Hondewandeling

Vanmiddag kwam Bart op het idee om met Kibbels en Bitz bij Taughannock Falls te gaan wandelen. Ik had er zo mijn bedenkingen bij, want Kibbels loopt na een kilometer al lam. We hebben haar toch maar meegenomen. We parkeerden bij het uitkijkpunt, en van daaruit liepen we langs de bovenrand van het ravijn. Ik dacht dat Bart van plan was om een stuk te lopen en dan omdraaien, maar nee, hij wilde het hele pad wel lopen. Niels klaagde even, maar heeft het toch goed volgehouden. Kibbels echter niet. Bij de trappen droeg Bart haar, en bij het meer heeft hij met haar gewacht terwijl Niels en ik verder terug liepen naar de auto. Dat waren nog flink wat trappen om weer omhoog te komen! Niels liep flink vooruit, terwijl ik regelmatig even moest stoppen. Waar blijft mijn conditie toch!

Onderweg vroeg een jonge vrouw me om een foto van haar te maken bij de waterval. Ik hoorde haar accent, en vroeg waar ze vandaan kwam. "Holland" zei ze. Wat grappig om op de gekste plaatsen Nederlanders tegen te komen. Ze was op vakantie en met een groep rond aan het trekken, maar de rest was op een wijnproeftoer waar zij geen zin in had. Als ze me niet gevraagd had om die foto te maken had ik ook niet geweten dat ze Nederlandse was.

Bitz deed het de hele weg prima. Af en toe wel even blaffen als ze weer wat interessants rook. We gingen Bart en Kibbels met de auto halen, Kibbels wilde zelfs nog niet meer opstaan! Ik heb haar thuis maar even een pijnpilletje gegeven. Het is misschien wel een marteling voor die hond, maar buiten gaan wandelen en snuffelen is feest. Ze betaalt er alleen later voor. En ik ook wel een beetje met spierpijn.

Dit en dat

Aan de knallen te horen zaterdag zou je nooit geloven dat vuurwerk afsteken in New York niet mag. Het was al bezig toen ik thuis kwam, en toen het donker werd ging het pas echt loos. Het echoed ook nog eens flink tussen de heuvels hier. Kibbels zat naast Tim op de bank te trillen. Ze kan niet tegen die knallen, ook niet tegen onweer. Bitz huppelde vrolijk rond, het deerde haar niet.

Eindelijk schijnt de zon weer. Vanuit het ziekenhuis hebben we een mooi uitzicht op het meer, en op zondag was iedereen wel aan het varen. Zoveel boten heb ik nog niet gezien op het meer.

Het werk was best druk, niks ongewoons. Ik werk momenteel een kersverse verpleegkundige in, wel een erg goede. Er zijn 11 nieuwen aangenomen. Dat zegt wel wat over het verloop. Half augustus krijgen we ook weer een nieuw afdelingshoofd. Hij lijkt wel aardig. Hopelijk kan hij het aan.

Een maand of wat geleden vroeg Niels wat hij de hele zomer zou gaan doen. Plotseling leek het hem toch wel erg lang thuis, en met beide broers die werken. Vorig jaar werkte hij op het zomerkamp, maar werken met kleine kinderen was toch niet echt iets voor hem. Nu hebben ze echter toch een baantje voor hem weten te vinden. Hij gaat 3 dagen per week op het zomerkamp werken, maar niet in een groep kinderen. Hij gaat helpen met dingen opzetten en opruimen.
Vandaag was zijn eerste dag, en voor zover ik kan peilen is het hem goed bevallen. Dit jaar is het kamp niet op de school zoals gewoonlijk (er wordt verbouwd, en de hele parkeerplaats is opgegraven). Het kamp wordt in een state park gehouden. Wat een super ideale plek! Velden om te sporten, een mooi pavilioen, een speeltuin, wandelen in het park, en zwemmen bij de waterval.

Nou, ik heb te vroeg gesproken van zon, momenteel regent het weer. Goed voor de plantjes zullen we maar zeggen.





Het was een tijdje een oerwoud van groen, nu komt er weer wat kleur in.

Happy Independence Day!

Ik dacht, ik doe die foto nog een keer over maar dan met een sparkler erbij. Wist ik veel dat het geen sparklers waren, maar een of ander vuurspuwend ding. De vlag ging er bijna van in de fik:

Water genoeg

Vandaag heb ik Tim en Niels meegesleept naar Taughannock Falls tussen de buien door, even hallo gezegd tegen Bart, en het pad door het ravijn gelopen.




Het was er "druk", wat betekend meer dan 10 mensen.


Voordeel van de regen van de laatste tijd: genoeg water in de watervallen om het wat meer charme te geven.

Oude foto

Ik heb even geen zin om wat te schrijven, maar om het hier toch niet helemaal leeg te laten een foto uit de oude doos. Dankzij Gerard heb ik een aantal foto's die op een oude computer zaten weer terug. Hij had namelijk alle foto's bewaard die ik ooit gestuurd had.



Dit is onze lieve Biego, de meeste vernielzuchtige hond ooit. Dankzij hem kregen we af en toe nieuwe gordijnen. Hij is zich van geen kwaad bewust zoals hij daar zit!