Hondewandeling

Vanmiddag kwam Bart op het idee om met Kibbels en Bitz bij Taughannock Falls te gaan wandelen. Ik had er zo mijn bedenkingen bij, want Kibbels loopt na een kilometer al lam. We hebben haar toch maar meegenomen. We parkeerden bij het uitkijkpunt, en van daaruit liepen we langs de bovenrand van het ravijn. Ik dacht dat Bart van plan was om een stuk te lopen en dan omdraaien, maar nee, hij wilde het hele pad wel lopen. Niels klaagde even, maar heeft het toch goed volgehouden. Kibbels echter niet. Bij de trappen droeg Bart haar, en bij het meer heeft hij met haar gewacht terwijl Niels en ik verder terug liepen naar de auto. Dat waren nog flink wat trappen om weer omhoog te komen! Niels liep flink vooruit, terwijl ik regelmatig even moest stoppen. Waar blijft mijn conditie toch!

Onderweg vroeg een jonge vrouw me om een foto van haar te maken bij de waterval. Ik hoorde haar accent, en vroeg waar ze vandaan kwam. "Holland" zei ze. Wat grappig om op de gekste plaatsen Nederlanders tegen te komen. Ze was op vakantie en met een groep rond aan het trekken, maar de rest was op een wijnproeftoer waar zij geen zin in had. Als ze me niet gevraagd had om die foto te maken had ik ook niet geweten dat ze Nederlandse was.

Bitz deed het de hele weg prima. Af en toe wel even blaffen als ze weer wat interessants rook. We gingen Bart en Kibbels met de auto halen, Kibbels wilde zelfs nog niet meer opstaan! Ik heb haar thuis maar even een pijnpilletje gegeven. Het is misschien wel een marteling voor die hond, maar buiten gaan wandelen en snuffelen is feest. Ze betaalt er alleen later voor. En ik ook wel een beetje met spierpijn.