Happy Halloween

Nog een beetje laat een Happy Halloween!
Ik heb gewerkt en dan moet je jezelf eraan herinneren dat het Halloween is. Sommige mensen waren verkleed, maar dan voornamelijk secretaresses en zo, als verpleegkundige kun je het toch niet maken om als clown of grim reaper bij een zieke patient binnen te lopen.

Hier een van de creatiefste pompoenen.

Onze eigen pompoenen worden morgen misschien nog als mosterd na de maaltijd uitgesneden.

Tekorten

Als er hier over de problemen in de gezondheidszorg gepraat wordt gaat het meestal over de onverzekerden. Er is nog een zeer groot probleem en dat kon wel eens in een "perfecte storm" uitdraaien. Dat is het tekort aan verpleegkundigen. Er zijn nu al tekorten, en dat wordt alleen nog maar erger. De gemiddelde leeftijd van verpleegkundigen ligt ongeveer op 47, dus er gaan er steeds meer met pensioen. De vergrijzing van de bevolking (de eerste baby boomers zijn de 65 al gepasseerd) betekent dat er steeds meer verpleegkundigen nodig zijn. Er zijn te weining leraren verpleegkunde omdat het slecht betaald, dus mensen die de opleiding willen doen worden vaak geweigerd omdat er niet genoeg opleidingsmogelijkheid is. De werkomstandigheden voor verpleegkundigen zijn veelal slecht en veel verpleegkundigen zijn gedesillusioneerd en stoppen ermee. Allemaal ingredienten voor grote problemen. Pas geleden was er een heel goed programma over op tv, dat kun je hier bekijken. Echt een aan te raden programma! Kijk onder "Nurses Needed".

Er wordt met verpleegkundigen meegekeken op een IC en een brandwonden afdeling in een New York ziekenhuis. Een van de patienten is een jonge danseres die een ongeluk gehad heeft en verlamd geraakt. Er wordt verteld dat de chirurg haar rug weer met metalen pinnen in elkaar gezet heeft, maar dat het zonder de verpleegkundige zorg niks zou uitmaken. Verpleegkundigen zijn de ruggegraad van een ziekenhuis; zonder verpleegkundigen geen ziekenhuis.

De tekorten aan verpleegkundigen is een probleem dat iedereen aangaat. Het is niet alleen een probleem voor de ziekenhuizen die niet genoeg verpleegkundigen kunnen aannemen, en niet alleen een probleem voor de verpleegkundigen die wat harder moeten werken omdat er niet genoeg personeel is. Nee, het gaat iedereen aan. Iedereen wordt wel een keer ziek, of heeft een operatie nodig. Als je dan lang op een wachtlijst staat en op de operatie moet wachten omdat er niemand is om je na de operatie te verzorgen, of je ligt ziek in een bed en er komt niemand om je te helpen, of je pijnstillers te geven, of problemen vroegtijdig te erkennen, dan is het te laat om er bij stil te staan.

Ik weet niet wat je er als leek aan kunt doen, voorlopig misschien alleen maar bewust zijn van het probleem. Als oplossing moeten ten eerste de werkomstandigheden voor verpleegkundigen beter worden. Er moet echt naar ons geluisterd worden, we zijn de kanariepietjes in de kolenmijnen. Er moet meer zeggenschap zijn voor verpleegkundigen en toegegeven, we zijn er niet beste in om goed te articuleren en al helemaal niet om als groep sterk te staan (in Nederland niet en hier niet). Er moeten meer opleidingsplaatsen komen, maar je hebt er niks aan om mensen op te leiden als ze snel afhaken door de werkomstandigheden. Geen gemakkelijk probleem om snel op te lossen, maar o zo noodzakelijk!

Verstrooid

Vandaag heb ik eens wat geluierd en hier en daar wat in huis gedaan, lekker eens een keer niks hoeven (dacht ik). Ik heb nog altijd veel leeswerk voor mijn klas, maar ik kan me er maar korte tijden op concentreren. Vanavond kom ik er opeens achter dat het vandaag de 29e is en ik vandaag een afspraak had! Morgen maar bellen om opnieuw af te spreken. Deze zomer was ik een week te vroeg bij de tandarts en kon een week later terug komen. Een maand geleden was ik een week te laat bij de dierenarts, had het verkeerd op de kalender staan, maar kon toch terecht omdat ze het niet druk hadden. De afspraak voor vandaag stond op de kalender en ben het toch vergeten. Ik zie een trent ontstaan... verstrooidheid of vroege dementie. Of er zitten teveel andere dingen in mijn hoofd.
Hebben jullie dit nu ook, of ben ik de enige?

Brrr, koud.

Het wordt nog wel kouder deze winter, maar het is weer even wennen! Vanmorgen lag er een laagje poedersneeuw hier, in het noorden ligt er meer.

Boeken

Het was wel fijn om met z'n allen thuis te zijn vandaag. We zijn samen gaan lunchen, en het was heel gezellig, en we hebben veel gekletst en gegrapt. Ik was even verrast over onze 'waitress', een verpleegkundige waar ik mee gewerkt heb. Ze zei dat ze hier nu werkt en part-time bij een bedrijf dat zuurstof levert bij mensen thuis. We hebben even kort bijgekletst over de laatste nieuwtjes van de afdeling.

Daarna even de boodschappen doen; Bart en Tim zijn wel zo gemakkelijk om hun voorraad van huis mee te nemen. Bart reed daarna weer door naar Cortland. Micky zal Tim morgen wegbrengen. Dit was het eerste weekend dat het State Park waar Bart werkt geen entree meer heft tot de volgende lente, en hij is nu weer zonder werk (hij zat bij de ingang van het park). Het zal zeker wel fijn zijn voor hem om eindelijk een keer een weekend vrij te krijgen. In de zomer werkt hij full-time, en gedurende het schooljaar heeft hij elk weekend gewerkt, dus met school en werk hij heeft sinds eind augustus geen enkele dag vrij gehad!

Nadat we afscheid van Bart genomen hadden zijn we nog even naar de boekenverkoop geweest.Elke dag worden de boeken goedkoper, vandaag waren de hardcovers 25 cent en de rest 10 cent. Natuurlijk is er al veel weg, maar er was ook nog genoeg keus over, en ik heb $3.75 uitgegeven! Morgen kun je zoveel boeken als je wilt in een draagtas meenemen, ik geloof voor 50 cent per tas. Ik blijf er nu wel weg!


De buit.

Terwijl ik aan het rondneuzen was werd er wat omgeroepen. Ik kon het niet helemaal horen, maar hoorde iets van "nurse" en "by the exit". Dan slaat mijn hart even een slag over want je weet niet wat er aan de hand is. Ik ben gaan kijken hopend dat er niet iemand gereanimeerd moest worden, je weet maar nooit. Er stonden een heleboel mensen te kijken bij de ingang, er was iemand gevallen en ze lag nog op de grond. Het bleek een van de vrijwilligers te zijn die gestruikeld was en op haar heup gevallen. Ze kon haar benen bewegen, maar toen ze op wilde staan deed het erg pijn en kwam ze niet verder dan op de knieen zitten. Iemand heeft de ambulance gebeld, en ondertussen was er nog een andere verpleegkundige op komen dagen, en die ging buiten staan om de ambulance mensen te vertellen waar ze moesten zijn. Ze zag de ambulance de verkeerde kant oprijden, wat de grap opleverde dat ze wel wel eens meer mogen lezen, dan zouden ze ook weten waar de boekenverkoop gehouden wordt (het is een heel groot warenhuis, nota bene 2 straten verderop van het ambulancebedrijf).
Ik hoop dat deze vrouw niks gebroken heeft, hoewel ik denk dat het wel eens haar pelvis kon zijn. Ze vertelde dat ze over 3 weken naar Nieuw Zeeland gaat, ik hoop dat het zal lukken!

Toen ik weer bij Micky terug kwam, bleek dat Tim en Niels mij getimed hadden hoe lang het zou duren vanaf de tijd dat ze opriepen of er een dokter of nurse in het gebouw was, tot ik erbij was. Echt, ze hadden me getimed! 20 seconden was het volgens hun, veel te lang zeiden ze. Dat ze daaraan denken om dit te doen! Ze kennen me wel goed genoeg om te weten dat ik zo'n oproep niet kan negeren.

Een weekje wel

Het "S" woord zit weer in het weerbericht. Vorige week nog in de korte broek, deze week moeten de winterkleren toch echt tevoorschijn gehaald worden. Er is geen ontkennen meer aan. De eerste sneeuwvlokjes zijn al gevallen. Niks wat blijft liggen, gewoon maar wat nattigheid.

Op een dag toen ik thuis kwam was het een gekwetter van jewelste. De robins zijn zich aan het verzamelen in groepen om richting zuiden te vertrekken. Tevens zijn er grote groepen van een een of andere vinkensoort die zich in in onze tuin verzameld hadden. Maar goed dat ik nog niet alle oude planten opgeruimd had, want de vogeltjes deden zich tegoed aan het zaad.

Wat een week is het geweest. Gewoonlijk werk ik dus part-time, 2 diensten van 12 uur, maar deze week was het zo druk dat ik zelfs aan overtijd gekomen ben (>40 uur). Er waren een paar verpleegkundigen op vakantie, 2 naar een congres, (slechte planning) en wat zieken. Doe daar een volle beddenbezetting bij en je werkt je te pletter. Vooral vrijdag was van de ene crisis naar de andere rennen. Het begon die morgen met 2 ziekmeldingen (de buikgriep heeft de kop weer opgestoken), en een verpleegkundige die waarschijnlijk niet kon komen omdat ze haar auto in de prak gereden had tegen een zelfmoordlustig hert (ze kwam later toch). Iedereen gebeld die mogelijk mee kon helpen, en gelukkig was er iemand bereidt om een paar uur te helpen. Die dag hadden we een paar patienten die het plotseling niet goed deden, nog meer crisis situaties. Wat was ik 's avonds blij om naar huis te gaan.

Terwijl ik zaterdagmorgen naar mijn werk reed, stonden er brandweerauto's met zwaailichten bij een huis hier in de buurt. Ik kon geen brand zien, maar je kon het wel ruiken. Toen bedacht ik me hoe erg je dag ook gaat op je werk, er zijn altijd ergere dingen. Dat vertelde ik later ook op mijn werk.
Die dag ging goed, geen ziekmeldingen, weinig opnames, maar nog altijd vol.

Dan nu lekker een paar dagen vrij.

Mooi echtpaar

Wat een mooi paar. En dat al 47 jaar!



(Ja, stuur mij maar gescande foto's! :)

Boekenverkoop

Zo veel boeken, zo weinig tijd! Ik heb het al vaker gezegd, elke keer als de tweedehands boekenverkoop gaande is. Ik ben er maar even geweest, heb maar 4 boeken gekocht, en zal komend weekend nog eens terug gaan. Alsof ik nog niet genoeg leesvoer heb. Er staan ook Nederlandse boeken tussen waar ik nog in moet neuzen, maar waar ik vandaag geen tijd voor had.
Iemand vertelde me dat er zelfs mensen voor de deur gekampeerd hadden op de eerste dag om er als eerste bij te zijn. Er worden ook zeldzame boeken verkocht, en mensen komen uit het hele noordoosten op deze verkoop af.

Vanmorgen belde Mary op om te wandelen, en we zijn samen naar Treman Park geweest. Het deed de beenspieren wel goed om in beweging te zijn. Het werd een gezellige wandeling!

Dan is er goed nieuws en slecht nieuws op onze afdeling. Het slechte nieuws is dat onze manager ermee gestopt is (niet haar keus zei ze). We hebben een afscheidsfeestje gehad voor haar bij Chili's. Je zou denken dat je bij Chili's gaat uit eten nietwaar? Nee hoor! Je gaat er naartoe voor de margarita's, de wijn en het bier! Dat duurde even eer ik het door had :) Een paar van de groep hadden een chauffeur bij zich, maar ik niet, dus ik hield het bij niet alcoholhoudende drank. Ik kan zeggen dat ik een paar mensen van een heel andere kant heb leren kennen, maar er is me op het hart gedrukt dat "what goes on at Chili's stays at Chili's", dus ik kan niet in details treden. Ik geloof dat we net op tijd vertrokken voordat we de tent uitgezet werden, hoewel ik geen hand had in dat 'rowdy' gedrag. Tegen een uur of 10 gingen ze ergens anders naar toe om verder te feesten, maar ik hield het wel voor gezien.

Ik dwaal wat af; het goede nieuws op de afdeling is dat we een nieuw afdelingshoofd (director) hebben. Voor haar hebben we een wat beschaafder welkom gehad dan het afscheid van onze manager, namelijk koffie met koekjes op de afdeling. Mijn eerste indruk van haar is goed, hopelijk kan zij de boel in goede banen leiden. We hebben een dik jaar een tijdelijke director gehad, die tevens de kraamafdeling en kinderafdeling runde. Ze deed erg haar best, maar het is gewoon teveel voor 1 persoon.
Ik heb eens terug getelt, en kwam op 10 uit. Dat is het aantal directors, tijdelijke en "blijvende" waarmee ik gewerkt heb de afgelopen 15 jaar op deze afdeling. Sommigen bleven maar een paar maanden, sommigen een jaar, en eentje hebben we zo'n 3 jaar gehad. Een ding is zeker: er zijn hier altijd veel veranderingen die het allesbehalve saai maken.

Nog eens wandeling

Vandaag voel ik mijn beenspieren nog goed, je zal het weten als je kilometers vreet!

Ik bedacht me dat ik niks heb geschreven over de mensen met wie ik liep. Het was een kleurrijke groep, zo ongeveer het tegengestelde van de stereotype Amerikaan zoals hij in het buitenland wel eens gezien wordt: dik, lui, niks wetend van andere delen van de wereld, SUV rijdend, een voorkeur voor McDonalds hamburgers etc. Vul maar aan.

Veel te dik kun je alvast niet zijn als je zo'n wandeling doet. Lui zijn ze ook niet.
Connie en haar man hebben hun huis met eigen handen gebouwd, en er moeten nog de laatste loodjes aan gelegd. Ze kweken hun eigen groenten en het hout voor de houtkachel lag klaar voor de winter. Energiebewust zijn ze allemaal, zonnepanelen gaan ze ook nog installeren. Een ander heeft al zonnepanelen, rijdt een Toyota Prius, die je op de foto ziet, en ze zijn vegetarisch. De lunch die ze bracht bestond dan ook onder andere uit humus en tofu.
De gesprekken gingen over vanalles en nog wat, je kunt het zo gek niet bedenken. Het zijn allemaal heel aardige mensen, en met allerlei beroepen. Onder andere 2 andere verpleegkundigen, een leraar, een paar die op Cornell werken, en een paar college studenten.

O, en de hond die op de foto met auto staat is de hele weg met ons mee gerent. Zij heeft wel 10 keer verder gelopen doordat ze steeds op en neer rende, en had op het eind nog net zoveel energie als in het begin.

Walkabout

Een paar weken geleden had Connie me gevraagd of ik met hun "walkabout" mee wilde gaan. Elk jaar organiseert ze samen met een groep vrienden een lange wandeling. Ze zijn oorspronkelijk gestart met de lengte van een maraton, 26 mijl, maar dat is nu ze
wat ouder zijn flink verminderd, en dit is de 9e keer dat ze dit doen. Ze zei dat ze zo'n 10 of 12 mijl zouden lopen. Daar was ik wel voor te vinden. Toen ik bij haar thuis kwam vanmorgen hoorde ik dat de wandeling zo'n 16 mijl zou zijn. Ok, dat kan ik ook proberen dacht ik, en er zijn 2 punten waar iemand die wil stoppen met iemand terug kan rijden naar haar huis.

Er gingen zo'n 20 man mee. De leeftijden varieren van 13 tot ergens in de 60, en 2 kleintjes in een rugdrager. Eerst werd er nog een groepfoto gemaakt, en toen vertrokken we. Ik was blij dat ik aan handschoenen gedacht had, het was behoorlijk koud, en vannacht hebben we de eerste flinke nachtvorst gehad.

Eerst liepen we een stukje op de weg, daarna door een veld, en dan de bossen in over een stuk dat vroeger een wagenpad was.


De eerste heuvel op.


En de eerste steile heuvel, een gedeelte van het wagenpad.


Uitzicht na deze heuvel.

Na dit stuk stopten 5 mensen met de wandeling, onder andere die met de 2 kleine kinderen. Dit is ook waar Micky en ik vorig jaar afhaakten.






Bij de plek voor lunch kwam iemand met de auto de lunch brengen. Dat was wel erg welkom en op dit punt vertrokken ook weer een paar mensen, en kwamen 2 anderen de rest meelopen. Ik zat ook te twijfelen, mijn voeten en benen deden behoorlijk zeer. Maar toch maar doorgezet.


Lunchpauze

Het volgende stuk ging steile omhoog! Ja, dat kan er ook nog wel bij. Puf, puf.


Even een korte pauze bij de lean to.
Hierin ligt een boekje waar je een berichtje kunt achter laten. Dit gedeelte is onderdeel van Finger Lakes Trail. Dit stuk hebben we deze zomer met pa en ma gelopen in tegengestelde richting.



We kwamen langs een bouwwerk van stenen. Vroeger waren dit velden, en de boeren gooiden de stenen uit het veld op een stapel. Van deze stapel had Joe een toren gemaakt en niet lang geleden had iemand die vernield. Hij heeft het weer opgebouwd, hij had er 3 uur aan gewerkt.



Hierna kwamen er nog een paar lange bergop paden, vooral die laatste was een echte killer!


Eindelijk weer terug bij hun huis, dit is het uitzicht. De biertjes stonden al koud.

Het was een mooie wandeling, en zeer pittig. Er zaten maar weinig vlakke stukken tussen, en de keien op de paden die onder de bladeren verscholen liggen maakten het er ook niet gemakkelijker op. Het is de eerste keer in heeeel lang dat ik zo'n afstand gelopen heb! Het totaal mijlen ligt ergens tussen de 18 en 20, dus ook niet die 16 die aan het begin gezegd werd. Ik ben niet lang meer gebleven, en toen ik thuis uit de auto stapte voelde ik het wel in de benen hoor!

Alweer zon!

Alweer een stralende dag. Ik had een vriendin gezegd dat ik een keer bij haar op de veranda zou komen zitten om te schilderen. Ze hebben een fantastisch uitzicht. Dat heb ik vanmorgen dan gedaan. Het schilderen was moeilijker dan ik dacht. Het veranderende licht, en de zon die reflecteerd vanaf het witte papier. Maar ik kan het altijd gebruiken als materiaal voor een beter gepland schilderij.


Uitzicht vanuit Deb's huis.


Resultaat
Foto's "zien" alles anders.

En nog een paar uitzichten in de buurt:




Hierna ben ik maar weer eens in Treman Park gaan lopen. Hoeveel foto's heb ik ondertussen van dit park?



Vanuit het bruggetje.




Onder in het park had iemand allelei steenbouwsels gemaakt, sommigen heel creatief.



Stenen bouwsels


Kleurtjes


Doorkijkje

Thuis heb ik nog meer zitten schilderen op het terras. Het is gewoon fijn om met die kleuren te spelen die je nu om je heen ziet, en het weer is er prima voor. Ik ben zelfs wat verbrandt vandaag.

En dan is er die roos, die nog altijd mooi staat te zijn tussen de dode planten.



Vanavond kwam de vriend van een oud-buurmeisje even langs. Hij had gevraagd of hij achter in het bos mocht jagen, en Micky had gezegd dat dit mocht, dus nu kwam hij even kijken hoe ver onze grond gaat. Hij wist me vanalles te vertellen over de dieren die er zaten. Waar de grond gewroet was hadden kalkoenen gezeten (ik dacht dat dat iets van de eekhoorntjes was), en hij kon zien waar een hert zijn gewei tegen een boom geschuurd had. Morgen komt hij een platform in een boom bouwen, en dan zal hij dit weekend proberen te jagen. Hij gebruikt pijl en boog, met geweer mag pas in november gejaagd worden.
Aan de ene kant vindt ik het wel zielig voor de herten, maar aan de andere kant wordt zo de populatie wel wat in toom gehouden. Plus dit stel kan het vlees goed gebruiken om zo hun kosten wat te drukken. Hij is er heel dankbaar voor dat we hem hier laten jagen.

Weekendje Albany

We zijn weer terug van een lang weekend in Albany. We waren zelfs nog nooit in de hoofdstad van New York geweest!

De rit zaterdag was erg mooi met de herfstkleuren en de blauwe lucht. Ik genoot er echt van.

Onderweg bij een tankstation hadden we nog wat leuks. Micky rekende binnen af en de vrouw wees naar zijn ID in zijn portemonnee en zei "thank you". Huh, waarvoor? Het was zijn militaire ID, dus voor zijn service. Ze vertelde dat ze zelf een schoonzoon heeft die al 4 keer in Irak gezeten heeft.

Vlak voor Albany kom je eerst langs de afslagen naar Amsterdam en Rotterdam, en in Albany zijn de Nederlandse invloeden overal te zien.
Aangezien we niet echt een vast plan hadden wat we gingen doen, en onze GPS niet meer mee wilde werken, volgden we eerst maar eens de bordjes Visitor Center in Albany. Dat was een goede keus, ze hadden een plattegrond, en veel folders. Naast het Visitor Center ligt een stenen gebouw wat ik er erg Nederlands uit vond zien met z'n luiken, en later lazen we dat dit het oudste Nederlandse gebouw in Albany is. De eerste blanken in dit gebied waren Franse pelzenjagers, maar de stad is door Nederlanders gesticht en werd Beverwijk genoemd voordat het later door de Engelsen werd overgenomen en de naam veranderd werd.

Vanuit het Visitor Center liepen we naar de River Walk, een mooie wandelbrug gaat over de autoweg naar een wandel en fietspad langs de Hudson rivier. Op pilaren op de brug zijn allerlei historische schilderingen te zien.



Een paar Nederlandse.


Boompje aan de Hudson.

Ik weet nog dat de kinderen de geschiedenis van New York in de vijfde klas geleerd hebben, en dat ze een project hadden over de Hudson, nu zien ze het gebied dan in het echt.


De USS Slater ligt hier aangemeerd. Je kunt het schip bezoeken, maar dat hebben we niet gedaan.


Alweer wat Nederlands.
Dit is op een viaduct geschilderd. Net langs het "Delfts blauw" zie je wat op stenen lijkt. Als je er langs zou rijden in plaats van lopen zou je nooit door hebben dat het allemaal erop geschilderd is!


Kun je het geloven; dit is ook een muurschildering onder een viaduct. Het is zo levensecht, net alsof het echt aan het afbrokkelen is, en erachter zitten delfsblauwe tegeltjes. Zelfs een halfvergaan stuk papier wat er tegenaan geplakt lijkt te zijn is in werkelijkheid geschilderd.

Ik vindt die wirwar van autowegen altijd zo kunstig uitzien.




Het gerechtsgebouw.

Na de wandeling gingen we op zoek naar het park waar een Italiaans festival was. Het bleek niet zo groot te zijn, een soort braderie met een bandje.



Hierna gingen we op zoek naar het hotel. Dat gaf nog wat moeilijkheden zonder GPS, maar na een paar keer vragen hebben we het na een uur zoeken toch gevonden.

Het was nog mooi weer en ik heb een tijd buiten in de zon zitten lezen. De kleuren waren hier ook zo mooi. Het was wel prive terrein maar ik kon toch gauw wat foto's maken.




Een meertje tegenover het hotel.

We zijn in de buurt bij een Denny's gaan eten en daarna hebben Tim en Niels gezwommen in het hotel. Heerlijk hoe die 2 beste vriendjes zijn.

De volgende ochtend gingen we weer naar Albany, dit keer naar de buurt van het Empire State Plaza.


Empire State Plaza.
Rechts The Egg, een theater. Rechtdoor het State Capitol gebouw.

Ik moet zeggen dat de architectuur in Albany mooi is. Er zijn oude gebouwen die naast de nieuwe staan, maar het werkt allemaal goed bij elkaar. Dat het zo'n mooie stad is had ik niet verwacht. Het weer werkte er natuurlijk ook bij mee. Het is weekend en erg rustig in de stad, ik verwacht dat het door de week een gekkenhuis is.

We gingen naar het New York State Museum, wat ook mijn verwachtingen overtrof. We hebben er uren doorgebracht, en is zo veel te zien. Veel over de geschiedenis van New York, inclusief de aardrijkskundige geschiedenis. Er is een tijdelijke tentoonstelling over uitheemse planten en dieren. Dat de purple loosestrife en Japanese knotweed uitheems waren wist ik wel, en ook de starling onder andere, maar regenwormen? Nooit geweten, maar ze zijn waarschijnlijk 500 jaar geleden al per ongeluk geimporteerd.


Er is vanalles te leren over de indianen. Dit plaatje is apart voor ons; het stelt een nederzetting voor bij Lamoka Lake. Dat is hier in de buurt, en we zijn er een keer geweest kano varen. Ik kan me herinneren dat er bij de parkeerplaats een oud bordje stond over de oudste indianennederzetting die in New York gevonden is.


Ruud's vrienden.


Mastodons liepen 13.000 jaar geleden rond in New York.


Er is een stuk van het museum gewijdt aan 9/11, waar deze brandweerauto staat. Er staat een compleet omgebogen metalen pilaar van een van de gebouwen, en andere dingen zoals het landinggestel van een van de vliegtuigen. Heel indrukwekkend allemaal.

Een ander stuk gaat over New York en zijn immigranten, en onder welke omstandigheden grote groepen van deze mensen in armoe leefden.

In het museum hebben we een hapje gegeten en daarna nog een beetje tussen de gebouwen rondgelopen.


Het New York State Education gebouw. Niels: "So that's were my tests go to."



Kantoorgebouwen

Een van de hoge gebouwen is de Corning Tower. Je kunt hier (gratis) naar boven, alleen is het nu op zondagen dicht en laten we er net op zondag zijn. Daar moeten ze nog een keer terug.

Weer terug bij de auto zagen we dat er een auto voor de onze geparkeerd stond met een parkeerpas van het ziekenhuis waar ik werk. Ik ben wel nieuwsgierig wie dat was, je zou zo nog bekenden tegen het lijf lopen zo ver van huis.

Met dit mooie weer wilden we ook wel even de natuur in, en we zijn naar Peebles Island State Park gegaan. Het is maar een klein park, maar het was wel lekker om even in het bos te wandelen.






Een korte boswandeling



Daarna weer naar het hotel, en ik heb deze keer met Tim en Niels meegezwommen, heerlijk.

Vandaag wilden de kinderen het liefst weer meteen naar huis, wat we ook gedaan hebben. Het was nog warm genoeg, maar wel bewolkt.


Onderweg naar huis weer van de mooie uitzichten genoten.