Walkabout
Een paar weken geleden had Connie me gevraagd of ik met hun "walkabout" mee wilde gaan. Elk jaar organiseert ze samen met een groep vrienden een lange wandeling. Ze zijn oorspronkelijk gestart met de lengte van een maraton, 26 mijl, maar dat is nu ze
wat ouder zijn flink verminderd, en dit is de 9e keer dat ze dit doen. Ze zei dat ze zo'n 10 of 12 mijl zouden lopen. Daar was ik wel voor te vinden. Toen ik bij haar thuis kwam vanmorgen hoorde ik dat de wandeling zo'n 16 mijl zou zijn. Ok, dat kan ik ook proberen dacht ik, en er zijn 2 punten waar iemand die wil stoppen met iemand terug kan rijden naar haar huis.
Er gingen zo'n 20 man mee. De leeftijden varieren van 13 tot ergens in de 60, en 2 kleintjes in een rugdrager. Eerst werd er nog een groepfoto gemaakt, en toen vertrokken we. Ik was blij dat ik aan handschoenen gedacht had, het was behoorlijk koud, en vannacht hebben we de eerste flinke nachtvorst gehad.
Eerst liepen we een stukje op de weg, daarna door een veld, en dan de bossen in over een stuk dat vroeger een wagenpad was.
De eerste heuvel op.
En de eerste steile heuvel, een gedeelte van het wagenpad.
Uitzicht na deze heuvel.
Na dit stuk stopten 5 mensen met de wandeling, onder andere die met de 2 kleine kinderen. Dit is ook waar Micky en ik vorig jaar afhaakten.
Bij de plek voor lunch kwam iemand met de auto de lunch brengen. Dat was wel erg welkom en op dit punt vertrokken ook weer een paar mensen, en kwamen 2 anderen de rest meelopen. Ik zat ook te twijfelen, mijn voeten en benen deden behoorlijk zeer. Maar toch maar doorgezet.
Lunchpauze
Het volgende stuk ging steile omhoog! Ja, dat kan er ook nog wel bij. Puf, puf.
Even een korte pauze bij de lean to.
Hierin ligt een boekje waar je een berichtje kunt achter laten. Dit gedeelte is onderdeel van Finger Lakes Trail. Dit stuk hebben we deze zomer met pa en ma gelopen in tegengestelde richting.
We kwamen langs een bouwwerk van stenen. Vroeger waren dit velden, en de boeren gooiden de stenen uit het veld op een stapel. Van deze stapel had Joe een toren gemaakt en niet lang geleden had iemand die vernield. Hij heeft het weer opgebouwd, hij had er 3 uur aan gewerkt.
Hierna kwamen er nog een paar lange bergop paden, vooral die laatste was een echte killer!
Eindelijk weer terug bij hun huis, dit is het uitzicht. De biertjes stonden al koud.
Het was een mooie wandeling, en zeer pittig. Er zaten maar weinig vlakke stukken tussen, en de keien op de paden die onder de bladeren verscholen liggen maakten het er ook niet gemakkelijker op. Het is de eerste keer in heeeel lang dat ik zo'n afstand gelopen heb! Het totaal mijlen ligt ergens tussen de 18 en 20, dus ook niet die 16 die aan het begin gezegd werd. Ik ben niet lang meer gebleven, en toen ik thuis uit de auto stapte voelde ik het wel in de benen hoor!
wat ouder zijn flink verminderd, en dit is de 9e keer dat ze dit doen. Ze zei dat ze zo'n 10 of 12 mijl zouden lopen. Daar was ik wel voor te vinden. Toen ik bij haar thuis kwam vanmorgen hoorde ik dat de wandeling zo'n 16 mijl zou zijn. Ok, dat kan ik ook proberen dacht ik, en er zijn 2 punten waar iemand die wil stoppen met iemand terug kan rijden naar haar huis.
Er gingen zo'n 20 man mee. De leeftijden varieren van 13 tot ergens in de 60, en 2 kleintjes in een rugdrager. Eerst werd er nog een groepfoto gemaakt, en toen vertrokken we. Ik was blij dat ik aan handschoenen gedacht had, het was behoorlijk koud, en vannacht hebben we de eerste flinke nachtvorst gehad.
Eerst liepen we een stukje op de weg, daarna door een veld, en dan de bossen in over een stuk dat vroeger een wagenpad was.
De eerste heuvel op.
En de eerste steile heuvel, een gedeelte van het wagenpad.
Uitzicht na deze heuvel.
Na dit stuk stopten 5 mensen met de wandeling, onder andere die met de 2 kleine kinderen. Dit is ook waar Micky en ik vorig jaar afhaakten.
Bij de plek voor lunch kwam iemand met de auto de lunch brengen. Dat was wel erg welkom en op dit punt vertrokken ook weer een paar mensen, en kwamen 2 anderen de rest meelopen. Ik zat ook te twijfelen, mijn voeten en benen deden behoorlijk zeer. Maar toch maar doorgezet.
Lunchpauze
Het volgende stuk ging steile omhoog! Ja, dat kan er ook nog wel bij. Puf, puf.
Even een korte pauze bij de lean to.
Hierin ligt een boekje waar je een berichtje kunt achter laten. Dit gedeelte is onderdeel van Finger Lakes Trail. Dit stuk hebben we deze zomer met pa en ma gelopen in tegengestelde richting.
We kwamen langs een bouwwerk van stenen. Vroeger waren dit velden, en de boeren gooiden de stenen uit het veld op een stapel. Van deze stapel had Joe een toren gemaakt en niet lang geleden had iemand die vernield. Hij heeft het weer opgebouwd, hij had er 3 uur aan gewerkt.
Hierna kwamen er nog een paar lange bergop paden, vooral die laatste was een echte killer!
Eindelijk weer terug bij hun huis, dit is het uitzicht. De biertjes stonden al koud.
Het was een mooie wandeling, en zeer pittig. Er zaten maar weinig vlakke stukken tussen, en de keien op de paden die onder de bladeren verscholen liggen maakten het er ook niet gemakkelijker op. Het is de eerste keer in heeeel lang dat ik zo'n afstand gelopen heb! Het totaal mijlen ligt ergens tussen de 18 en 20, dus ook niet die 16 die aan het begin gezegd werd. Ik ben niet lang meer gebleven, en toen ik thuis uit de auto stapte voelde ik het wel in de benen hoor!
Labels: Natuur
posted by Annemiek | 8:50 p.m.
4 Comments:
Wat heerlijk, zo'n wandeling! En gezellig ook met zo'n groep. Maar ik kan me voorstellen, dat je je benen voelde!
Hulde aan Annemiek! Jeetje zeg, wat een afstand om te wandelen. Petje af, hoor! MOoie foto's trouwens, New York State is een mooie staat.
Knap zeg!!!
Wel heel erg leuk om gedaan te hebben. Proficiat met het halen van de eindstreep!
Dat is zeker nog eens een wandeling, tjonge super hoor. Maar wel heel erg mooie uitzichten onderweg, ziet er bij jullie echt al uit of de winter bijna voor de deur staat.
Een reactie posten
<< Home