Les

Een van mijn klassen is Health Assessment, iets wat ik 18 jaar geleden ook eens gehad heb. Dat was een hele goede klas, en ik denk wel de meest bruikbare les die ik ook genomen heb. Geweldig hoeveel ik daar toen van geleerd heb. Omdat het zo lang geleden is moet ik deze klas opnieuw nemen. Sommige 'credits' (punten die je voor de klassen krijgt) zijn maar beperkt geldig. Deze is dus een van die klassen die ik opnieuw moet doen. Op zich niet zo erg, want ik ben er ondertussen wel een en ander van vergeten. Met Health Assessment leer je een heel top tot teen lichamelijk onderzoek te doen, en een ziektegeschiedenis afnemen. Het boek dat we hebben is hetzelfde dat medische studenten hebben. Sommige dingen die je in Health Assessment leert, zoals naar hart en longen luisteren, doe ik dagelijks in mijn werk; andere dingen zoals in de oren kijken heb ik nooit meer hoeven doen na die klas 18 jaar geleden.

Gisteravond was onze eerste les. Iedereen zat vol enthousiasme klaar voor de les. De leraar is een gepensioneerde professor, die heel veel spraakwater gehad heeft. Hij praat te veel over zijn eigen ervaringen, hij probeert te veel grappen te maken, maar toen hij uitgebreidt over zijn 9 katten begon te praten... een kwartier lang. Nee, daar komen we niet voor. Ik hoop van harte dat het beter zal worden. In ieder geval hebben we het boek waar we van kunnen leren! Verschillende mensen in de klas lachten zich rot met hem, maar de meesten zaten te kijken van wat krijgen we nu weer.

Verder nog een foto van het terras. Het vordert langzaam. Zondag is de ballustrade gemaakt, en gisteren een stuk beton waar de trap op komt. Daar had Tim nog even mee geholpen.



En dan al die rommel die overal ligt.

De eerste dagjes met de gezinsuitbreiding

Zaterdag zijn we naar Buffalo gereden om DaSom te halen (ik had haar naam trouwens voorheen verkeerd geschreven). We zouden rond 12 uur in Buffalo zijn, dat werd half een, en de familie waar ze verbleef stond net op het punt om te vertrekken om hun andere gastdochter weg te brengen naar het vliegveld. We waren onze mobiele telefoon weer eens vergeten, en dus niet te bereiken.
We stelden ons aan DaSom voor, ze nam snel afscheid van de familie waar ze een maand gewoond heeft voor haar taalkamp, de spullen werden in de auto geladen, en daar gingen we.

Tijdens de autorit werd er heel wat afgekletst, tenminste tussen haar en ik. Tim en Niels moesten eerst even de kat uit de boom kijken. Het zijn allemaal nog korte zinnen, en een beetje handen en voetenwerk om met elkaar te praten.
Omdat we in de buurt waren van Darien Lake, en we nog tickets hadden, zijn we daar de middag naar toe gegaan. Dat was tevens een goede manier om het ijs te breken, en samen wat te doen, in plaats van rechtstreeks naar huis te gaan. Het was een leuke middag. Niels is weer een stukje dapperder, nog altijd geen rollercoasters, maar hij vond een ritje waar je hard ronddraait en over de kop gaat wel leuk. Ook Tim deed wat meer rollercoasters dan voorheen. DaSom is wel gek op rollercoasters.

Daarna was het op naar haar nieuwe thuis. Net voordat we thuis kwamen barstte er een noodweer los. Later hoorden we dat veel mensen zonder stroom gezeten hebben, maar we hebben geluk gehad.
Ondertussen heeft DaSom haar kamer al persoonlijk gemaakt door allerlei foto's op te hangen. Ze had naar huis gebeld om te zeggen dat ze goed aangekomen was, en later kregen we een leuke en lieve email van haar ouders. Het is toch ook wat om je kind een jaar naar mensen en een land te sturen dat je niet kent!

Gisteren zijn we naar de State Fair geweest. Dat was ook wel weer leuk. Geen foto's deze keer, ik had de batterijen leeg.

Vorig jaar had ik al veel foto's geplaatst, en veel dingen zijn toch ieder jaar hetzelfde. Bij het internationale pavilioen was ook een Japans/Koreaans eettentje, dat vond DaSom wel fijn. Ik heb ook wat Koreaans geprobeerd, het was wel lekker.

Vandaag hebben we haar aangemeld op school. Alleen heeft ze haar immunisaties niet bij zich. Ik weet niet of het niet verteld is door de organisatie, want elke school vraagt deze toch zo ver ik weet. Haar ouders zullen deze nog opsturen, het is om te beginnen op school geen probleem. Zolang ze die maar krijgen. Verder was het heel gemakkelijk om te registreren, wat papieren invullen. Dan heeft ze donderdag een Engels test om te kijken welk niveau ze kan doen. Dat wordt heel zeker ESL (English Second Language). Ze zei dat een ander meisje van haar taalgroep niet in ESL hoefde, maar ik geloof niet dat elke school zoiets heeft. Ook is DaSom's Engels zeker niet goed genoeg om mee te kunnen met een gewone les momenteel. Het zal nu zeker snel beter worden. Na deze test heeft ze een gesprek met de guidance counselor, iemand die haar helpt met lessen selecteren. Engels, US geschiedenis, en gym zijn verplicht, verder kan ze kiezen. Ze wil muziek, Frans, en wiskunde kiezen.

De balans van de afgelopen dagen is positief. Het is een aardige meid, ze heeft 1001 vragen, en giegelt veel. Het beantwoorden van alle vragen is soms moeilijk met het beperkte Engels. Leg de State Fair maar eens uit!
Tim en Niels zijn wat meer losgekomen en vooral Tim was behulpzaam met het beantwoorden van vragen over de high school.

Vanavond is mijn eigen les ook weer begonnen. Er staan weer heel wat taken op het programma!

Indringer

Volgende week beginnen mijn lessen weer. Ik heb er wat gemengde gevoelens over. Het zal een stuk drukker zijn, maar natuurlijk ook weer leerzaam. Deze keer hebben we Management in Nursing (het zou eerst Epidemiology zijn) en Health Assessment. Die laatste heb ik 18 jaar geleden ook al eens gedaan, maar kan ik niet gebruiken voor mijn credits. Het was wel de klas waar ik altijd het meeste aan gehad heb.

Ik wil Harry Potter uithebben voordat de lessen beginnen. Ik kom nu, na meer dan 100 pagina's eindelijk een beetje in het boek. Ik was zo veel vergeten van de vorige boeken, eigenlijk zou ik ze moeten herlezen. (Voorlopig niet!) Ik vindt het boek maar langzaam op gang komen, maar ik heb ook een beetje moeite met de kleine lettertjes en dat vergt wat meer inspanning. Nu heb ik toch maar een afspraak gemaakt met de oogarts. Misschien zal een leesbril genoeg zijn. Ik leen die van Micky al af en toe.

In verder nieuws; ik heb mijn indringer gevangen! Eindelijk. Steeds zag ik poepjes liggen beneden, en geen gewone muizepoepjes. Ze waren zo'n 4 keer zo groot. Ik had een val gezet op de plaats waar ik ze vond, maar niks gevangen. Na een paar keer de val verplaatsen zat er vandaag eindelijk wat in. Het leek op een mol, maar was waarschijnlijk een muizesoort, een vole.
Het was zwart met een kort staartje. Waarschijnlijk is hij binnen gekomen langs de waterleiding onder de grond. Zielig zo'n beestje in de val, maar hij moet buiten blijven!

Nat & koud

Wat een verschil met een jaar geleden. Gingen we vorig jaar Bart bezorgd wegbrengen, vandaag gooide hij zelf zijn auto vol met zijn spullen en vertrok. Ik geloof dat hij wel zin heeft om weer te beginnen met school. In de weekenden zal hij nog steeds thuis komen, en voorlopig ook nog bij het State Park werken.

Het lijkt hier wel of de herfst is begonnen, koud en nat. Heel ongewoon voor augustus. Het koele weer gisteren was wel fijn om nog eens een lange wandeling te maken met Kibbels en Bitz. In de hitte zit Kibbels alleen maar te puffen. Ze blijkt toch geen probleem met haar schildklier te hebben, het overgewicht is gewoon door het stelen van Bitz' eten en te weinig beweging. Daar moet dus verandering in komen.
Vandaag alleen maar regen gehad, dan valt er ook niks te wandelen.

Gisteren belde DoSam ons op. Het was leuk om haar te horen en haar Engels vond ik wel meevallen. Ik kon goed begrijpen wat ze zij. Iedereen hier praatte even met haar, en ze had allerlei vragen en giegelde veel. Haar huidige gastmoeder zei dat ze heel nerveus was om aan de telefoon te praten. Ze heeft inmiddels ook onze foto's gezien, en ik heb een email gestuurd. Toch een klein beetje contact voordat ze komt.

Ik ben bezig geweest om haar kamer wat op te knappen. Die had heel wat rommel aangetrokken. Het ziet er weer netjes uit. Alleen die gordijnen moeten ooit eens gemoderniseerd worden.

Weekendje

Hoe stressvol mijn werk ook is, je kan wel zeggen dat je nooit weet hoe je dag zal gaan. Dat houdt het wel interessant, er is altijd wel wat nieuws te leren. Er zijn ook vaak wel leuke dingen.

Zaterdagmorgen
Een infuuspomp alarm ging al een tijdje af, ik ging kijken, de infuuszak was leeg en ik hing een nieuwe aan. De patient deed even haar ogen open, maar sliep daarna weer. Even later belde ze, een verpleeghulp antwoorde de bel. Ik hoorde het gesprek van waar ik zat op de zusterspost. Haar infuus deed pijn, er was zojuist een "elderly woman" geweest die een nieuwe zak aangehangen had. Ik zei tegen mijn collega die naast me zat "Elderly woman?" Ik wil niet als elderly woman betiteld worden! Ik ging naar het infuus kijken en zette het stop. Verontschuldigt ze zich ook nog dat ze me als elderly woman beschreven had, had ze dat ook nog gehoord! Daar hebben we dan even over gekletst en mee gelachen, ze is nota bene zelf pas in de 40.
Later vertelde ik dit aan Micky die er ook wel mee kon lachen. Dat past bij zijn senior discount van eerder dit jaar.

Zondag
Die dag kan wel als ongebruikelijk beschreven worden. Je weet echt maar nooit wat je mee zal maken. "Schokkend". Letterlijk.
Op de hartmonitoren hebben we verschillende geluiden voor de alarms die afgaan. Een "blauw" alarm kijk je even naar wat er aan de hand is, maar van een "rood" alarm spring je op en gaat naar je patient kijken. Sommige hartritme stoornissen herken je in een oogopslag, zoals ventricular tachycardia. In dit ritme gaat het hart veel te snel om effectief bloed rond te pompen.
Een van mijn patienten was opgenomen met deze ritmestoornis, en heeft een inwendige defibrillator. Een stuk of 10 jaar geleden was dit iets heel ongewoons, tegenwoordig zie je hier regelmatig mensen mee. Deze man's defibrilator was thuis 3 keer afgegaan, niet goed. Hij kwam om te onderzoeken waarom. Nou, vanmorgen alarmde de monitor, hij had opeens deze ritmestoornis weer. Ik kwam zijn kamer op, hij zei dat hij zich niet goed voelde. Net toen ik hem aanraakte ging zijn defibrilator af! Wauw, ik schrok me er net zo van als hem! Eigenlijk weet ik niet of ik het me inbeelde of niet dat ik ook een stroomstootje kreeg, maar voor hem was het duidelijk een schok! Zoals iemand die een gat in de lucht springt van schrik. Hij gaf een gil en zijn armen gingen omhoog.
Ik heb ooit eens iemand gevraagd hoe het zich aanvoelt hoe het voelt als zo'n ding afgaat. Hij vertelde dat het een "jolt" is, en als je het aan voelt komen je maar beter kan gaan liggen.

Deze patient's ritme ging na deze schok naar een pacemaker ritme over, daarna naar een gewoon ritme met nog veel extra premature hartslagen. Hij is meteen overgeplaatst naar de intensive care waar hij intraveneus medicatie kon krijgen die wij niet kunnen geven op onze afdeling. Ik hoorde later dat het goed ging met hem.

Dat was de eerste keer dat ik zo'n geimplanteerde defibrillator heb zien afgaan bij een patient. Dat was wel even intens.

De rest van de dag ging gewoon z'n gangetje. Tot ik een patient die met ontslag ging naar buiten bracht. Hij zou per taxi naar huis gaan. Ik bleef bij hem zitten wachten tot de taxi er was, en wilde hem in de taxi helpen. Hij stond op uit de rolstoel, en dat ging al langzamer dan gewoonlijk voor hem. Net langs de taxi viel hij flauw. Ik stond achter hem en kon hem langzaam naar de grond laten zakken. Hij ademde, had een hartslag, en reageerde iets op zijn naam en schudden, maar daar zat ik dan op de stoep met die man. Ik heb de taxichauffeur naar binnen gestuurd om een reanimatie team op te laten roepen. Het was dan wel geen reanimatie, maar dat kon naar mijn gevoel ieder moment veranderen. Deze man ligt regelmatig in het ziekenhuis voor zijn zwakke hart. Het team was er binnen een paar minuten, ondertussen kwam de patient weer bij, en hebben we hem in de rolstoel gezet.
Om een lang verhaal kort te maken, hij werd her-opgenomen. Later deed ik orthostatische bloeddrukken; liggend, zittend en staand. Daarbij bleek zijn bloeddruk staan enorm te zakken, en dat is de oorzaak geweest. Hoe dit nu kan weet ik niet, want eerder die dag liep hij over de hele unit rond zonder problemen.

Oef, hoe zoiets simpels als een patient naar buiten brengen kan uitpakken! Dat was genoeg voor 1 dag.

Artikel

Er wordt veel geschreven over mensen zonder ziektekostenverzekeringen in de VS. In de krant dit weekend een artikel over hoe onze omgeving er voor staat. In de colom rechts staan ook nog wat links naar artikelen.

Gezinsuitbreiding!

Het is nu officieel: we krijgen gezinsuittbreiding en het wordt een meisje! Voordat de geruchten beginnen te circuleren: nee, ik ben niet in verwachting :) Het is een meisje van 17 jaar.

In het voorjaar hadden we ons opgegeven om dit jaar weer een uitwisselingsstudent in huis te nemen via ASSE. We kregen toen een telefoontje, ze zouden ons papieren opsturen, en daarna hebben we er verder niks meer van gehoord. Later belden we nog eens, en alles ging wel erg langzaam. We hebben al eerder via deze organisatie studenten gehad, en toen ging alles vlot. Dit langzame waren we niet van hun gewend en we wilden het al opgeven en volgend jaar via een andere organisatie een uitwisseling doen. Maar vorige week ging het opeens aan het rollen en deze week is de 'representative', Chuck, van de organisatie bij ons geweest. Hij moest helemaal uit Buffalo komen (bijna 3 uur rijden), er zit bij ons in de buurt geen vertegenwoordiger meer. Ik denk dat dat ook een reden is geweest dat alles zo langzaam gegaan is.
Chuck was wel een aardige man. Hij en zijn vrouw doen dit werk nu voor ASSE, hun eigen kinderen zijn het huis uit. Momenteel hebben ze zelf 2 meisjes bij hun wonen die het taalkamp doen voor een maand, en daarna krijgen ze 2 jongens voor een jaar. Er zitten 20 jongeren in het taalkamp, en 6 van hun moeten nog geplaatst worden! Blijkbaar probeert ASSE eerst alle anderen te plaatsen en begint dan pas aan de taalkamp studenten. Dus er zijn er nog veel die zitten te wachten op een gastgezin, terwijl het taalkamp over een week afgelopen is. Dat lijkt me heel stresserig voor hun.

De gewoonlijke gang van zaken om een gastzoon of dochter te kiezen is dat ASSE wat studentengegevens opstuurt (zoals leeftijd en interesses), en je kunt kiezen van welke studenten je meer wilt weten. Dan sturen ze foto's en hun essay op en kun je verder selecteren. Er is altijd wel iets dat klikt, en je gaat verder op je gevoel af wat een goede match zal zijn voor je familie. Die kies je dan.
We hadden al eerder besloten dat we weer een meisje zouden kiezen. Dat lijkt misschien raar met 3 jongens in huis, maar we denken dat er wat minder onderlinge competitie zal zijn dan met een jongen. Vorige keren ging dat tenminste prima, en onze jongens hebben er zusjes bij gekregen.

Chuck bleef maar vertellen over dit meisje dat nu bij hun woont, en hoe aardig ze is. Ook dit meisje moest nog een gezin. Na wat overwegingen hebben we uiteindelijk voor haar gekozen. Het klinkt allemaal heel raar als ik het zo vertel. Net shoppen voor kind, ze zullen allemaal wel aardig zijn, maar je wilt toch iemand die bij je gezin zal passen. Dat blijft toch altijd wel een gok.
Het is dus erg spannend. Als we al vroeger in het jaar iemand bij ons geplaatst hadden gekregen, hadden we nu al maanden brieven en emails kunnen schrijven, en haar rond deze tijd op gaan halen op het vliegveld. Nu zullen we denk ik over een week naar Buffalo gaan om onze gastdochter op te halen. In ieder geval zal ze geen jetlag hebben bij aankomst!
Ze komt uit Korea, en haar naam is DoSam. Ik weet nagenoeg niks van Korea, dus we zullen er dit jaar van alles over leren denk ik.

Voor Mariska

Hope Abides

Hope abides; therefore I abide.
Countless frustrations have not cowed me.
I am still alive, vibrant with life.
The black cloud will disappear,
The morning sun will appear once again
In all its supernal glory.


Sri Chinmoy

Er zal hier morgen een kaarsje voor je branden, en die nacht gaat ook weer voorbij!

$176,000

Dat is het bedrag dat verzameld is voor Hospicare. Wauw! Geweldig. Hier is het artikel in de krant van vandaag. Blijkbaar waren er zelfs mensen uit Duitsland gekomen om hieraan deel te nemen. De drie dames op de foto's zijn drie artsen die ik ken, hele aardige mensen.
Op de Women Swimmin' website staat ook een leuk artikel. Hierop staat zelfs dat er meer dan $180,000 is ingezameld. Er staat ook een mooie quote; "This event works like Hospicare. The boaters are our guiding angels."
In ieder geval is het geweldig hoeveel mensen erbij betrokken zijn!

Gisteravond hadden we een inschijf bijeenkomst voor het Women Swimmin' bij het Hospicare gebouw. Ik was er nog nooit geweest, maar wat is het daar mooi. Ik heb de kamers niet gezien, maar hun tuin is geweldig, en omdat het op een berg ligt, is het uitzicht heel mooi.

Het was er behoorlijk druk, ze hebben blijkbaar nog nooit zo veel begeleiders gehad.
Iedere groep van zwemsters bestaat uit 10 vrouwen, en ze worden begeleid door 4 kayaks of kano's. De groepen waren al verdeeld, en helaas stond onze naam er niet bij, terwijl we ons toch al een maand geleden opgegeven hadden. We werden bij de "floaters" gezet, mensen die inspringen waar nodig; als iemand niet op zou komen dagen of als er een groep was die meer begeleiders nodig had. Verder kregen we nog eens uitleg hoe het allemaal in zijn werk zou gaan.

Vanmorgen om kwart voor vijf ging onze wekker. Net toen de zon opkwam kwamen we bij Cayuga Lake aan. Er waren al een boel kayakers, en de eersten zaten al op het water. Dat was een mooi gezicht, maar ik kan me nu wel voor mijn hoofd slaan: al de foto's die ik gemaakt heb zijn wazig geworden. Ik had een oude camera bij me, en het stond op 'dichtbij' en ik dacht dat het op 'ver af' stond.


Dit had een mooie foto kunnen zijn, maar je krijgt het idee.

Gauw genoeg zaten wij ook op het water. We moesten naar de overkant roeien, waar de zwemsters per boot naar toe gebracht zouden worden en terug zwemmen. Het voelde aan als een flink eind roeien en er stond ook nog een windje. Om half zeven moesten we aan de overkant zijn, en om kwart voor zeven zouden de eerste zwemsters te water gaan. Geen idee hoe laat we er waren, maar we hebben een hele tijd moeten wachten totdat de boot met zwemsters kwam. Het is best moeilijk om op 1 plek te wachten in een kano, we bleven wegdrijven door de wind, en er zit ook iets stroming in het water. Ik zal vannacht in mijn dromen nog die stem horen ("Stay beHind the red buoy! Stay with the green row boat!") van de leider, die maar bleef roepen naar de verschillende groepen.
Iedere groep kayakers die met een zwemstersgroep (pod) meeging kreeg een nummer, er waren 26 pods. Dat zijn al veel begeleidende kayakers, maar dan was er ook nog onze groep "floaters" van zo'n stuk of 30 man. Dat waren heel wat bootjes in het water!

Eindelijk kwam de MV Manhattan die de zwemsters kwam brengen. Ze hadden de zwemsters zo veel mogelijk per niveau bij elkaar gezet. De beste zwemsters waren het eerst aan de beurt. Iedere groep had een verschillende kleur badmuts, zodat ze goed te herkennen en te zien waren in het water. Pod 1 sprong van de boot in het water, dan moesten de begeleiders van deze pod snel er naartoe roeien om met hun mee te gaan. Dan pod 2, enzovoort. Het ging echt heel rap, ongeveer iedere 3 minuten werd er een "pod" gelost. Er waren 250 zwemsters.


De MV Manhattan met een boel kayakers.


De zwemsters die in het water springen.

Een van de zwemsters moest een paar minuten nadat ze in het water sprong eruit gehaald worden, ze had astma, en kreeg het benauwd. Ze vond het vreselijk dat ze zo snel moest opgeven. Ik geloof dat verder iedereen de overkant gehaald heeft.

Af en toe werd er op de "floaters" een beroep gedaan om met een pod mee te gaan, maar wij kwamen maar niet aan de beurt. Er kwam nog een tweede boot om zwemsters te lossen, en de MV Manhattan bracht nog een volgende groep zwemsters. Uiteindelijk zijn we met pod 25 meegegaan, de een na laatste.

Het is de bedoeling dat de zwemsters een beetje bij hun pod blijven, maar in werkelijkheid valt zo'n groep uit elkaar. Er zitten altijd wat sterkere en zwakkere zwemmers tussen. Het was echt jong en oud, dikke en dunne vrouwen. Hoe je de overkant haalt maakt niks uit, het is geen race.
Uiteindelijk hebben we maar naast 1 zwemster geroeid, die de hele weg crawl gezwommen heeft en onze kano een beetje als richting aanhield. Het is moeilijk om in het water te zien welke kant je op moet zwemmen. Ik heb echt wel bewondering voor al deze vrouwen die gezwommen hebben! Zelfs in een kano zijn beide kanten van het meer heeeeel ver weg als je midden op het meer zit. Je roeit en roeit maar, maar het lijkt niet dichterbij te komen. Om dat als zwemmer te doen is gigantisch! De afstand is 1.2 mijl, ongeveer 2 km. Met al het zigzaggen dat ze als zwemmer doen, kan het nog wel eens een stuk verder zijn!

Bij de Yacht Club waar het begin en eindpunt was, was een leuke sfeer. Er werd gejuigd voor de zwemsters als ze aan kwamen, en er speelde een bandje. Alle boaters en zwemsters kregen een ontbijtje, dat was wel welkom, want we zaten toch een paar uur op het water! Ik kwam een heleboel bekenden tegen, leuk om iedereen te zien. Er zouden hierna allerlei speeches gehouden worden, en awards gegeven worden, maar daar zijn we niet voor gebleven. We waren verbaasd om te zien dat het pas 10 uur was! Het voelde alsof we er al een dag op hadden zitten.

Ik ben benieuwd hoeveel geld er verzameld is voor Hospicare. Ze doen zo veel goed werk. "It's about how you live", dat is iets waar ik me wel in kan vinden. Dat staat nu op mijn auto, op zo'n ding dat je om de nummerplaat doet.

Onderweg naar huis kwamen we er achter dat er dit weekend "community garage sale" was in ons dorp. Een boel mensen die samen garage verkopen houden. We hebben ons ingehouden, en zijn maar op 1 plek gestopt. Daar is me toch wat aan de vingers blijven plakken.


Ik weet nog niet wat ik er mee ga doen, maar ik vind het wel een leuke kist waar Champagne uit Frankrijk ingezeten heeft.

Tim en Niels waren net wakker toen we thuis kwamen, en een verrassing: de terras mannen waren er. Gisteren hadden we de hele dag regen en hebben ze niks kunnen doen. Het dek is er op gekomen vandaag, en we hebben er al mooi gebruik van kunnen maken.
Bitz ontsnapte uit de achterdeur, kijkt even naar beneden vanaf de rand van het terras, en maakt me toch een doodssprong! Ze ging even door haar voorpoten en rende toen hard het bos in. Gelukkig, niks gebroken! Tim heeft haar weer terug gehaald.




Dan zijn we vanmiddag ook nog naar de jaarlijkse picknick van het ziekenhuis geweest. Alle werknemers en hun familie is hiervoor altijd welkom, en het is leuk om elkaar weer eens in een andere omgeving te zien. Het eten was ook lekker. Vandaag vond je ons overal waar we gratis konden eten :)

Terras & tomaatjes

Dat is wat, thuiskomen van je werk en zien dat er weer een eind verder gebouwd is. Net alsof we kabourtjes hebben.



Je kunt er nu zelfs al op staan, nou ja, op een klein stukje dan;


Het voelt zich in ieder geval super stevig aan, niks geen doorzakkende planken. Even ter vergelijking; ons vorige terras werd opgehouden door 3 dwarsbalken, aan dit terras heb ik 30 balken geteld.

Nog even wat foto's van gisteren, mijn kleine tomaatjes;



En een tomaat een paar maatjes groter;


Ze staan niet mooi op een rij, maar gewoon tussen de bloemen in. Overal waar open plekjes waren.

En ik had niet gedacht dat die nieuwe, grote campanula dit jaar zou bloeien, maar hij is blij om in mijn tuin te staan;

Naar de vet

Veel te heet om veel te doen vandaag. Dat zullen de terras-werkers ook wel gedacht hebben. Vanmorgen nog voor 8 uur werd er een grote plank geleverd, maar daar is de activiteit bij gebleven voor vandaag. Gisteren is het echter al een eind opgeschoten.





Vanmorgen moest ik met de hondjes naar de dierenarts (the vet) voor hun inentingen. Niels ging mee, wel fijn, hij kon ze in de auto in de gaten houden, en hij vindt het ook wel leuk en interessant. Kibbels liet zich alles prima bevallen bij de dierenarts. Zelfs de inenting die bestaat uit druppels in de neus geven onderging ze zonder protest. De dierenarts zei dat ze nog nooit zo'n gewillige hond gehad had. Er werd ook bloed geprikt om haar schildklier te onderzoeken. Ze is 8 pond aangekomen in bijna een jaar! Toch maar even kijken of er iets aan de hand is, of dat ze het hier gewoon te goed heeft. We geven ze niet te veel te eten, maar ze zit wel af en toe aan Bitz's eten. Bitz is ook iets aangekomen, maar is niet te dik. Ze was mager toen we haar kregen.
Voor Bitz was alles wel stresserig. Die druppels in de neus vond ze helemaal niks, en zij kreeg ook nog een extra inenting tegen Lyme ziekte. Kibbels kan hier niet meer tegen inge-ent worden, omdat haar Lyme titer al positief is.

Hierna had ik nog een paar kleine boodschappen te doen. Eerst wat mais gehaald bij een standje langs de weg. Daar hebben ze altijd de lekkerste mais! Heerlijk die mais in seizoen. Ze hebben er ook allerlei andere groentes zoals komkommers en zuchini's, en snijbloemen. Deze plek werkt met het "honor system". Je pakt wat je neemt, en doet het geld in een geldkistje. Als je wisselgeld nodig hebt kom je morgen maar betalen stond er op het bordje.
Ik probeer zo veel mogelijk de groentes van de lokale boeren te kopen. In Nederland niet zo'n probleem, maar hier liggen vaak dingen in de supermarkt die van de andere kant van het land moeten komen. Ik vindt het zo verkwistend in energie om bijvoorbeeld die appels uit Washington State te laten komen, terwijl er hier in New York zo veel appels geteeld worden. Het wordt een beetje moeilijker als je sinaasappelen wilt...

Laatst had ik wat bevroren geconcentreerde appelsap gekocht, met het idee in mijn achterhoofd om wat minder plastic flessen te kopen. Deze appelsap is ingedikt, je lengt het aan met water, en hebt hetzelfde product als wat in een plastic fles zit. Micky maakte deze appelsap dus gisteravond, en liet me toen zien wat er op de onderkant van het pakje stond; "product of China". Wat? Nou, weer wat om op te letten. Spaar ik een plastic fles uit, maar komt dit product helemaal uit China. hoeveel kost het in olie om dat hier te krijgen. En ook nog met wie weet wat voor verdelgingsmiddelen erin. Het is moeilijk hoor om een beetje milieubewuster te worden!

Filmpje

De firma Johnson en Johnson heeft al verschillende jaren een advertentie campagne om meer verpleegkundigen in het vak te krijgen. Het is wel bekend dat er een tekort aan is. Minder bekend is dat er vaak mensen afgewezen worden op de colleges die verpleging willen gaan doen, gewoon omdat er te weinig leraren zijn. Ook aan deze leraren is een tekort. Om leraar verpleegkunde te zijn heb je hier een master's degree nodig, en het betaald een heel stuk minder dan bijvoorbeeld een nurse practitioner, ook een master's opleiding.
Nu heb ik al een paar keer dit filmpje op tv voorbij zien komen. Ook van Johnson en Johnson. Deze vindt ik wel goed gemaakt; welke grote rol een leraar heeft.

Weer terras

Gisteren was het zo'n mooie dag dat ik wel de hele dag buiten zou willen zijn. Dat liep echter wat anders. Ik was opeens zo moe, maar we gingen toch even kano varen. Ik dacht dat wat actie zou helpen. Op het water kreeg ik zo'n buikpijn. Micky was mijn redder; hij had wat Tums bij zich die ook nog hielpen. Nou, in plaats van buiten te zijn heb ik de rest van de dag in bed en op de bank gelegen. Bleh, wat is het toch rottig om je ziek te voelen. Vandaag ging het weer goed, toch geen blinde darm ontsteking :)

Vanmorgen kwamen ze pas om half 11 om aan het terras te werken. Blijkbaar waren ze eigenlijk van plan om niet te komen. Ze moesten ergens een deur plaatsen, maar de deur die geleverd was was te groot. Dus dat karweitje ging niet door en dan gingen ze hier maar verder. Later kwamen ze van de houtwinkel een boel hout brengen. Die konden blijkbaar niet goed tellen, in plaats van 30 planken brachten ze er 25.
Het is een heel eind opgeschoten.





Nog even foto's van vrijdag:

De cement is gegoten in een kartonnen koker, met hierin een ijzer om de balk aan te bevestigen.



En nog wat tuin foto's:



Vanmiddag kwam de man van de insekten verdelging. Toen moesten ze ophouden met bouwen als er met vergif gespoten wordt. Als het goed is zijn de carpenter ants nu weg.

Vanavond hadden Micky en ik een "canoe clinic". Zaterdag willen we begeleiders zijn voor het "Women Swimmin'. Dit is een fundraiser voor Hospicare, de hospice in Ithaca. 250 vrouwen die 1.2 mijl over Cayuga Lake gaan zwemmen. Eigenlijk wilde ik ook zwemmen, maar toen ik dat aan Micky vertelde vond hij het maar niks. Ik zou zeker verdrinken zei hij. Ik wilde het toch doen, maar toen bleek ik net een dag te laat te zijn om me op te geven. De registratie gaat namelijk dicht zo gauw het aantal deelnemers 250 bedraagt. Dan had ik ook heel wat moeten trainen deze zomer.
Maar ze hebben ook een heleboel kayakers en kano vaarders nodig om de zwemmers te begeleiden. Dus had ik ons daar voor opgegeven. Micky als een erg twijfelende deelnemer! Hij voelde er niet zo veel voor.

Vanavond was er een bijeenkomst van alle kayakers en kano vaarders. Eerst zaten we ook nog aan de verkeerde kant van het meer. Wat ik dacht dat de Yacht Club was (en waar de bijeenkomst zou zijn) bleek de East Shore Marina te zijn. We vonden het al vreemd dat er geen kayaks te zien waren. Daar gevraagd, een aardige man wees ons waar de Yacht Club was... aan de andere kant van het meer.
Die club ligt nogal verborgen, want we hadden nog nooit gezien dat daar een heleboel boten liggen. Nou ja, toch gevonden, en na even zoeken vonden we ook de groep waar we moesten zijn, wel een half uur te laat.

Er werd uitleg gegeven hoe alles in zijn werk zal gaan, en wat te doen als er een zwemmer in problemen raakt of uit het water gehaald moet worden. Terwijl we een boel van het praatje gemist hebben, geloof ik dat we het belangrijkste toch wel mee gekregen hebben.
Daarna ging we met de kayaks en kano's te water. Een van de kayakers had een hond bij zich die aan wal met hem meegelopen was. Hij was een eind verder te water gegaan. Die hond (Bo, een mooie huskie) had zin in een kano ritje en is met ons mee gelift! Hij zat zo mooi stil, zo'n kano-hond zou ik wel willen. Eens kijken of we die van ons kunnen trainen haha. Pas toen we weer dicht bij de kade kwamen sprong hij uit de kano, hij keek echt naar hoe diep het water was voordat hij sprong!

Een van de mensen die deze Women Swimmin' organiseert zwom in het water, en we oefenden hoe we een zwemmer kunnen helpen als ze even moeten rusten, of als ze er mee willen stoppen. Zo moet een zwemmer de kano altijd aan de boeg vastpakken, en niet aan de zijkant, dan kiept hij om. We zullen ook een extra reddingsvest bij ons hebben om eventueel aan te reiken. Het is geen race en de zwemmers kunnen er net zo lang over doen als ze willen. Ook als ze even willen rusten kan dat, door even te dobberen met een zwemvest.
We leerden hoe we een zwemmer met de kano moeten benaderen (uit de wind, zodat de kano niet tegen de zwemmer geblazen wordt).
We zullen allemaal een fluitje krijgen, en we leerden de 3 fluitsignalen. Er zullen ook motorboten meevaren, maar die gaan alleen aan de buitenkant van de zwemgroep. Als we het fluitsignaal geven dat er een zwemmer uit het water gehaald moet worden zal er een motorboot komen.
Ik denk wel dat het leuk zal worden, en ik heb er zin in. Micky was er na vanavond ook wat positiever over.

Even heel kort

Terug naar de realiteit. Terug naar een wekker die om 5.40 afloopt. Op auto-piloot naar mijn werk. Na 5 minuten in het ziekenhuis is het alsof die vakantie eeuwen geleden was. Zucht....

Het begin is er

Vanmorgen kwam de "pest control" man al vroeg kijken wat er hier moest gebeuren voor de carpenter ants. Maandag komen ze vergif spuiten. Het moet overal in alle openingen buiten om het huis gespoten worden.

Vlak hierna kwam Steve met een helper om aan het terras te beginnen. Ik ken hem al jaren, zijn kleinzoon was dikke vriendjes met Tim in de kleuterjaren, het was wel grappig om even bij te praten.
Er moesten 8 gaten gegraven worden voor de palen. Ik had al gewaarschuwd dat er hier ontzettend veel keien in de grond zitten. Hij zei dat hij dat wel gewend was, en ze hadden een apparaat bij zich, een soort grote boor op een karretje. Toch moest hij na een paar uur wel toegeven dat hier wel erg veel keien in de grond zitten. Na hun lunchpauze kwam hij terug met een paar extra helpers, en met zijn vieren hebben ze nu toch 5 gaten klaar.
Morgen heeft hij ander werk te doen, maar misschien heeft hij tijd om hier nog even verder te gaan, anders wordt het vrijdag.


Gaten en keien, het is een rommeltje.
Er zat zelfs een oude piepschuim koelbox 3 voet diep in de grond. Hoe komt die daar terecht? Het moet er al 30 jaar zeker zitten, en je kunt wel zien dat dat spul totaal niet vergaat.

En dan nog een plaatje dat hier bij de zachte zomeravonden hoort:

Je hoort de whoosh, whoosh van de brander al van ver af. Een tijd later komt de ballon over drijven, deze keer precies over het huis.