Weekendje

Hoe stressvol mijn werk ook is, je kan wel zeggen dat je nooit weet hoe je dag zal gaan. Dat houdt het wel interessant, er is altijd wel wat nieuws te leren. Er zijn ook vaak wel leuke dingen.

Zaterdagmorgen
Een infuuspomp alarm ging al een tijdje af, ik ging kijken, de infuuszak was leeg en ik hing een nieuwe aan. De patient deed even haar ogen open, maar sliep daarna weer. Even later belde ze, een verpleeghulp antwoorde de bel. Ik hoorde het gesprek van waar ik zat op de zusterspost. Haar infuus deed pijn, er was zojuist een "elderly woman" geweest die een nieuwe zak aangehangen had. Ik zei tegen mijn collega die naast me zat "Elderly woman?" Ik wil niet als elderly woman betiteld worden! Ik ging naar het infuus kijken en zette het stop. Verontschuldigt ze zich ook nog dat ze me als elderly woman beschreven had, had ze dat ook nog gehoord! Daar hebben we dan even over gekletst en mee gelachen, ze is nota bene zelf pas in de 40.
Later vertelde ik dit aan Micky die er ook wel mee kon lachen. Dat past bij zijn senior discount van eerder dit jaar.

Zondag
Die dag kan wel als ongebruikelijk beschreven worden. Je weet echt maar nooit wat je mee zal maken. "Schokkend". Letterlijk.
Op de hartmonitoren hebben we verschillende geluiden voor de alarms die afgaan. Een "blauw" alarm kijk je even naar wat er aan de hand is, maar van een "rood" alarm spring je op en gaat naar je patient kijken. Sommige hartritme stoornissen herken je in een oogopslag, zoals ventricular tachycardia. In dit ritme gaat het hart veel te snel om effectief bloed rond te pompen.
Een van mijn patienten was opgenomen met deze ritmestoornis, en heeft een inwendige defibrillator. Een stuk of 10 jaar geleden was dit iets heel ongewoons, tegenwoordig zie je hier regelmatig mensen mee. Deze man's defibrilator was thuis 3 keer afgegaan, niet goed. Hij kwam om te onderzoeken waarom. Nou, vanmorgen alarmde de monitor, hij had opeens deze ritmestoornis weer. Ik kwam zijn kamer op, hij zei dat hij zich niet goed voelde. Net toen ik hem aanraakte ging zijn defibrilator af! Wauw, ik schrok me er net zo van als hem! Eigenlijk weet ik niet of ik het me inbeelde of niet dat ik ook een stroomstootje kreeg, maar voor hem was het duidelijk een schok! Zoals iemand die een gat in de lucht springt van schrik. Hij gaf een gil en zijn armen gingen omhoog.
Ik heb ooit eens iemand gevraagd hoe het zich aanvoelt hoe het voelt als zo'n ding afgaat. Hij vertelde dat het een "jolt" is, en als je het aan voelt komen je maar beter kan gaan liggen.

Deze patient's ritme ging na deze schok naar een pacemaker ritme over, daarna naar een gewoon ritme met nog veel extra premature hartslagen. Hij is meteen overgeplaatst naar de intensive care waar hij intraveneus medicatie kon krijgen die wij niet kunnen geven op onze afdeling. Ik hoorde later dat het goed ging met hem.

Dat was de eerste keer dat ik zo'n geimplanteerde defibrillator heb zien afgaan bij een patient. Dat was wel even intens.

De rest van de dag ging gewoon z'n gangetje. Tot ik een patient die met ontslag ging naar buiten bracht. Hij zou per taxi naar huis gaan. Ik bleef bij hem zitten wachten tot de taxi er was, en wilde hem in de taxi helpen. Hij stond op uit de rolstoel, en dat ging al langzamer dan gewoonlijk voor hem. Net langs de taxi viel hij flauw. Ik stond achter hem en kon hem langzaam naar de grond laten zakken. Hij ademde, had een hartslag, en reageerde iets op zijn naam en schudden, maar daar zat ik dan op de stoep met die man. Ik heb de taxichauffeur naar binnen gestuurd om een reanimatie team op te laten roepen. Het was dan wel geen reanimatie, maar dat kon naar mijn gevoel ieder moment veranderen. Deze man ligt regelmatig in het ziekenhuis voor zijn zwakke hart. Het team was er binnen een paar minuten, ondertussen kwam de patient weer bij, en hebben we hem in de rolstoel gezet.
Om een lang verhaal kort te maken, hij werd her-opgenomen. Later deed ik orthostatische bloeddrukken; liggend, zittend en staand. Daarbij bleek zijn bloeddruk staan enorm te zakken, en dat is de oorzaak geweest. Hoe dit nu kan weet ik niet, want eerder die dag liep hij over de hele unit rond zonder problemen.

Oef, hoe zoiets simpels als een patient naar buiten brengen kan uitpakken! Dat was genoeg voor 1 dag.