Alternatieve leventjes

Hier geen eclipse van de zon vandaag, die bleef lekker de hele dag schijnen, en ik heb lekker in mijn t-shirt rond kunnen lopen voor het eerst dit jaar. Heerlijk.

Het leuke van het wonen in Amerika is, dat als je een andere levensstijl wilt dan de "gewone" dat het kan. Zo staat er af en toe iets in de krant over mensen die anders dan anderen leven, zoals deze verdwaalde cowboy:

http://www.theithacajournal.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20060322/NEWS01/603220301/1002

Een ander artikel, dat ik niet helemaal bewaard heb, ging over iemand die hier in de buurt in een boomhut woont;
Andrew Thurnheer, 45, was elected in January as the highway superintendent in Danby, N.Y., even though he still lives with his parents. He doesn't sleep in his old bedroom, though; he sleeps in his tree house, 40 feet up, which he built nearly 20 years ago, and which has a generator-powered elevator, a shower and a propane heater, according to a January Associated Press dispatch. (Mr. Kapila Pradhan, also 45, has also been living in a tree, for the past 15 years, but that is in a village in Orissa state in India. He sought solitude after a fight with his wife, according to a January BBC News dispatch.) [WTSP-TV-AP, 2-2-06; Ithaca Journal, 1-5-06] [BBC News, 1-25-06]

Dat zijn wel een paar van de meest opmerkelijke alternatieve manieren van wonen.

Nog maar eens hondje.

Op ons werk gisteren kregen we een email van een van onze 3 managers dat ze in plaats van manager zijn nu gewoon op de afdeling gaat werken. Ik weet niet wat er aan de hand is, en ik hoop dat het haar keus is en ze haar er niet uitgewerkt hebben. Nu hebben we maar 2 managers voor onze afdeling, eentje voor 4zuid, de ander voor de chirurgische afdeling die samen werkt met ons, maar toch apart is. Een hoofd hebben we momenteel niet, die is tijdelijk hoofd op de psychiatische afdeling totdat die afdeling weer een beetje op orde is. Ik weet niet, en betwijfel het erg, of deze 2 managers het wel aan kunnen. Ze zijn erg gestressed, en de manager die nu geen manager meer is was de beste van de drie. Om depressief van te worden.

Dan maar wat leukers vertellen; vandaag moest Biego naar de dierenarts. Ze geven niet zomaar de spuiten, er hoort een compleet onderzoek bij. Autorijden is bij hem al niet favoriet, en als hij los in de auto zit springt hij alle kanten op. Daarom deed ik hem in zijn hokje in de auto, onder protest dan wel.
Bij de dierenarts is het wel interressant, want daar valt van alles te snuffelen. Hij moest eerst gewogen worden, en bleef 5 seconden stil zitten. Een pond zwaarder dan vorig jaar, niet goed. Dat wordt dieten.We werden in het kamertje geroepen. Daar heeft Biego slechte herinneringen aan, en hij wilde zich omdraaien en vertrekken. De dierenarts is heel vriendelijk, en dat maakte veel goed voor hem. Hij werd van alle kanten bevoelt, kreeg zijn spuiten, en er werd bloed geprikt. Daar moest hij wel even stevig voor vastgehouden worden en een muilkorfje om. Hij kreeg een verbandje om zijn been waar hij geprikt was, en toen kon hij helemaal mank gaan lopen.Ik heb een nieuw medicijn gekregen voor zijn heup, met de glucosamine is het al een stuk beter geworden. Eens kijken of dit ook helpt. En zijn dieet natuurlijk. Probleem is dat hij alles wel lekker vindt, en het lekkerste van alles is pizza. Dat wordt afzien voor hem. Niet dat we hem ieder dag pizza geven hoor.

Vanmiddag kwam Biego's vriend de verwarmingsketel maken. Biego heeft zich 3 uur lang kunnen amuseren met kijken, blaffen en op en neer lopen. Het bestelbusjes stond voor de raam, en de man moest er af en toe wat uit gaan halen. Dan moest Biego snel naar de deur rennen.


Geen wonder dat hij het aan zijn heup krijgt, welke hond zit er nu zo op de bank.

Treman

Hier is hij nog een keer, lekker in zijn nestje.

Vandaag hebben we Bart maar weer eens een rijles gegeven. Eigenlijk is het een slechte combinatie: eigenwijze tieners die je moet leren autorijden. Hij doet het vrij goed, maar hij heeft overal een excuus voor. Later toen ik zelf reed kreeg ik alle opmerkingen naar me terug geslingerd: een beetje langzamer door de bocht, eerder afremmen, pas op voor die stoeprand.... Hij moet echt een paar lessen nemen van een echte instructeur, maar heeft nog altijd geen afspraak gemaakt. Diepe zucht.

We hebben een korte wandeling bij Treman Park gemaakt. Dit zijn plaatjes die je in de zomer niet kunt maken. Waar we hier staan wordt afgedamt en komt onder water te staan, zodat je lekker kunt zwemmen.

Rechts op de rots staat in de zomer de duikplank. Zo veel water stroomt er dan niet, en je kunt tot onder de waterval zwemmen. Best lekker, alleen is het altijd heel koud.

Druilerig

Met dit beeld werden we vanmorgen wakker. Leuk voor in de winter maar niet op 25 maart. In de middag was de sneeuw weer weg.

We hadden nog wat boodschappen te doen in Ithaca, en je kon weer eens merken dat de temperatuur daar een paar graadjes hoger ligt. Er was geen sneeuw, alleen maar regen. Ons huis ligt wat hoger in de heuvels.

Ik wilde wat foto's maken van Ithaca, maar het weer was er wat slecht voor. Veel verder dan dit ben ik niet gekomen. Ik vond het een leuk bord, maar de kinderen verklaarden me voor gek dat ik er een foto van wilde nemen. De Pie Girl (waar ze heel lekker gebak verkopen) is even dicht "Gone to Texas, back in June".

Bij de supermarkt stond deze auto. Nou ja, auto... Daar moest ik ook even een foto van hebben. Reactie van de kinderen: "mama!!!!" De chauffeur zat er in, dus ik heb maar even gevraagd of hij het goed vond. Tuurlijk vond hij het goed, en nadat ik de foto gemaakt had riep hij me nog even terug en kreeg ik zijn visite kaartje. Voor het geval dat we deze Hummer limo ook eens willen huren. Zou er ook een zwembad inzitten?

Met zo'n geval heb je natuurlijk veel benzine nodig, en het was wel grappig dat hij net bovenop de ondergrondse benzine tank van het tankstation stond.

Nadat we al onze boodschappen afgehandeld hadden hebben we de rest van de dag ge-cocooned, het is zo druilerig.

Terwijl Bart het nieuwe voer voor de kippetjes weg zette vond hij een muizenestje in het hokje waar hij het voer bewaart. Mama muis ging in paniek de babies redden toen ze ontdekt werden, door ze een voor een in haar bek weg te dragen. Het zijn piepkleine muisjes, zonder haar, en met de oogjes dicht, zo klein als een vingertop. Het is toch een wonder. We hebben ze maar mooi met rust gelaten. Zo lang ze buiten blijven zijn ze veilig.

U vraagt, wij draaien.

Hier is hij dan nog een keer, waakhond dat ie is (denkt hij). Hier is hij non-stop aan het blaffen tegen de man die de verwarmingsketel kwam nakijken. Toen Biego eindelijk even bij deze man kon komen was het net alsof hij een oude vriend tegenkwam.

Woensdag ochtenden begeleidt ik de leerlingen, dus vanmorgen stond ik al vroeg paraat op de afdeling. Maar wat is dat nu? Waar zijn de leerlingen? Even snel het rooster nagekeken, ja, het staat er toch echt, vorige week was lente vakantie. Vandaag is het toch echt woensdag he? Nou, dan maar even de lerares bellen; het bleek dat ze deze week afgelast hadden, omdat ze er niet zou zijn. Zelf was ze daar gisteren pas achter gekomen, maar ze was het vergeten aan mij door te geven. Grr... voor niks vroeg opgestaan. Maar zoals een collega zei; wat zul je vandaag veel gedaan krijgen. Ok, het dan maar positief bekijken, en inderdaad was het best een productief dagje. Ik heb een begin gemaakt met de boekenkast opruimen (vandaar die stapel troep op de bank op de foto) en de centimeters stof die er liggen weg te werken. Ik heb zelfs zilver gepoest! Niet dat we zo veel hebben. Verder nog wat latjes geverft en wastgetimmerd, en een nieuwe kapstok voor op de gang geverft.
Later kwam de man voor de verwarmingsketel, we zien al een tijdje een natte vlek onder de ketel, dus er is ergens een lek, en helaas gaan die niet spontaan weg. Nu moet er een onderdeel voor besteld worden, dus Biego's nieuwe vriend moet nog een keer terug komen.

Biego the beagle

De lente begon hier met sneeuwbuien, ik kon het huis van de buren niet eens zien. Ik geloof dat we in maart al meer sneeuw hebben gehad dan in januari.

Vandaag kreeg ik nog een leuke verrassing van Jolande die belde vanuit Nederland. Gewoonlijk bestaat ons contact nog uit ouderwets brieven schrijven. Heel leuk om even bij te kletsen. We kennen elkaar uit de opleiding van verpleging, wat toch al 25 jaar geleden is. Met sommige mensen pik je gewoon het gesprek weer op, hoe lang je elkaar dan ook niet gezien hebt.
Verder was het een rustige dag.

Hoe kunnen honden toch de tijd weten? Biego zit om 3 uur voor het raam uit te kijken naar Bart en Tim, en om 4 uur voor Niels. Micky komt niet altijd op dezelfde tijd thuis, dus daar gaat hij zich niet voor zitten. Als ik thuis kom van mijn werk staat hij wel weer voor het raam.

Happy birthday to me :-)

Wat een verrassing, ze hadden voor me versierd, iets dat ze nog nooit gedaan hebben. De lieverds.
De boys hadden allemaal hun best gedaan om wat leuks te vinden voor me. Van Tim kreeg ik een bus om de Senseo in te doen, van Bart een mooi zeeppompje, van Micky een geheugenkaartje zodat ik meer foto's kan maken, en van Niels deze potjes voor aan de muur.
Verder was het een gezellige dag, lekker thuis met de familie, veel telefoontje (we zijn weer helemaal bij), en lekker uit eten.

Nog meer draken-foto's http://www.theithacajournal.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20060318/NEWS0101/60316007/1002
en hier
http://www.news.cornell.edu/stories/March06/DragonDay06.html

Dragon Day

Niels is vandaag thuis gebleven, hij voelde zich niet lekker. Koorst, hoofdpijn, keelpijn. Ze hebben net de staatstest voor rekenen. Gisteren het eerste gedeelte en vandaag het tweede. Het is echt geen schoolziek zijn, en hopelijk kan hij het maandag inhalen.
Vanmorgen heb ik rijstevlaai gemaakt. Het ziet niet hetzelfde uit als van de bakker, en het moest nog eerst afkoelen.

Tegen de middag was Niels al iets beter en ik had met Micky afgesproken om naar Cornell's Dragon Day te gaan. Ik realiseerde me dat ik al een jaar aan het bloggen ben, want vorig jaar schreef ik er ook over.
De zon scheen, maar het was nog bitter koud, zo'n 27F met een harde wind. Ondanks dit zag ik allerlei tekenen van lente. Een krokusje bloeit in de tuin, de kraaien zijn allerlei takken aan het verzamelen voor hun nest, de ganzen vliegen samen met z'n tweeen, en ik zag voor het eerst robins (een soort merel met rode borstveren) die weer van hun bezoek aan het zuiden terug zijn.

Ieder jaar wordt door de studenten architectuur een draak gemaakt, de engineering studenten maken een Phoenix om de draak weg te jagen. Er heerst een goedaardige rivaliteit tussen deze 2 groepen studenten. Vandaag viel Dragon Day toevallig ook op St. Patrick's dag, maar het heeft er niks mee te maken.
Hier staat een stukje over Dargon Day ; http://campuslife.cornell.edu/dragonday2003.asp

De phoenix.

De draak komt er aan in de verte onder begeleiding van allerlei leuk verklede mensen.

Hier komt de draak.

Transformer
Matras-man

"We all live in a yellow submarine..."


Het klokkespel dat uit deze klokketoren klonk was muziek van Jurassic Park.

De draak kwam even vast te zitten in een boom.


Er wordt rondom de draak gedanst; je kunt het niet zien op de foto, maar een stel jongens zonder t-shirts stonden op trommels te slaan. Brrr, koud!

De draak wordt in brand gestoken.

Een groot paaskonijn; even later werd het op de brandstapel gegooid. Ik heb geen idee wie het gemaakt heeft of wat de bedoeling hiervan was, maar het was wel een grappig konijn om te zien.

We waren na dit alles goed verkleumd. Na even op te warmen in een gebouw, ben ik Bart en Tim van school gaan halen. Bart moest zijn paspoort laten vernieuwen. Dit is in het court house, en je moet hiervoor telkens door de security en metaal detector. Je kunt hier tegenwoordig ook paspoort foto's laten maken. Wel handig, dat scheelt weer een rit naar een winkel.

Thuis zat Niels geduldig op ons te wachten. Hij had zich vermaakt met tv kijken.
Dan was het tijd voor een kopje koffie met een stuk rijstevlaai en het was lekker! Een klein beetje droog, maar het smaakt toch als de echte! Leuk dat vader en moeder toen net belden, het was even samen een virtueel kopje koffie drinken.

Gezellig!

Het is weer even winter hier. Het komt bijna niet boven het vriespunt en af en toe zijn er wat sneeuwvlokjes. Ik zag toch al wat groens uitkomen in de tuin, en in de stad bloeien de sneeuwklokjes.
Gisteren ben ik naar een informatie forum over de Ithaca Free Clinic geweest. Het was heel leerzaam. Samen met een collega schrijf ik erover voor mijn les, en misschien ga ik er in de toekomst wel helpen. Er zijn verschillende van mijn collega's bij betrokken.
Hierna was er in het ziekenhuis een inservice over "wound vac's", een apparaat dat helpt met genezen van grote wonden door negatieve druk op de wond uit te oefenen. Ook weer leerzaam. Zo vaak hebben we die dingen niet op onze afdeling, dus een verfrissing is niet weg, en deze vrouw wist er heel veel over te vertellen. Ik moest lachen dat 2 collega's die er waren hun lunch hadden meegebracht en daar op aten. Eten terwijl er over grote wonden gepraat wordt, daar moet je toch verpleegkundige voor zijn.

Vanmorgen had ik met Frederica afgesproken bij Collegetown Bagels, een plek waar ik nog nooit geweest was, maar waar ze behalve bagels ook andere hele lekkere dingen hebben, zoals gebak en een salade bar.
Het was een heel leuk weerzien. Ik geloof dat het bijna 2 jaar geleden is dat ik haar gezien heb. Kat (afkorting van Kathleen) kwam ook, en we hebben bijna 3 uur zitten kletsen. We hadden nog wel even door kunnen gaan, maar Kat moest weg. Frederica vertelde over haar belevenissen. Zoals ik al zei is ze medicijnen gaan studeren in Grenada, heeft daar de orkaan meegemaakt, en doet nu haar stages. Ze heeft net verloskunde achter de rug, nu is psychiatry aan de beurt. Ze doet dit in New York, en misschien zullen we haar nog wat vaker zien. Het is ontzettend druk, ze heeft haar hele leven hier op moeten instellen. Ze heeft er heel wat voor over.

Nadat we weer afscheid genomen hadden ging het gewone leventje weer door. Even naar Wegmans om wat ingredienten te halen voor de rijstevlaai die ik wilde maken, met het recept van Elke's blog. Een vanille stokje kon ik niet vinden, wel een vanille boon. Er zat 1 boon in het potje, en het kostte $9.69. Dat vond ik toch wel wat veel, dus ik ga vanille extract gebruiken.
Thuisgekomen heb ik de rijstevlaai naar morgen uitgesteld en heb ik de muurkast in de keuken uitgemest. Ik heb er een nieuw rek in gemaakt, en het ziet er een stuk netter uit. Deze dingen moet je toch doen als de drang toeslaat en voordat de opruimwoede weer voorbij gaat.

Even spuien

Nu ik mijn essay ingestuurd heb komen er allerlei dingen in me op die ik er ook in had kunnen zetten. Oh well. Jammer dan. Omdat ik zo teleurgesteld ben in deze les van Mansfield University ben ik eens op zoek gegaan naar andere mogelijkheden. Het is zo jammer dat er geen 4-jaars opleiding in de buurt is voor verpleging; 2 grote universiteiten in de stad en geen BSN voor verpleging. De dichtstbijzijnde zijn Binghamton en Syracuse, en dat is ook niet te rijden een paar keer per week, behalve als ik me er helemaal op zou storten.
Ik heb informatie gevraagd van University of Phoenix, een online universiteit. 10 mimuten nadat ik de gegevens ingevoerd had in de computer kreeg ik een telefoontje van hun. Dat is nog eens supersnel! Daar kan Mansfield nog eens van leren.
Verschillende collega's nemen lessen van University of Phoenix, maar ik weet niet of dit een optie voor mij is. Het zijn lessen van ieder 5 weken. Het is ontzettend duur, $413 per credit uur en ik heb er zo'n 60 nodig. Een heel frustrerend iets voor mij is dat universiteiten in het algemeen maar 60 credit uren van andere universiteiten over nemen en ik heb er van Purdue ongeveer 90. De meesten tellen dus gewoon niet mee. Zoals de persoon zei, voor mensen militaire dienst die steeds overgeplaatst worden is het ook frustrerend. Je kunt 150 credit uren hebben en nog steeds geen bachelor's hebben. De universiteiten moeten zo aan hun inkomsten komen.
Ik zie dit leren meer als leren voor mezelf, en niet voor dit papiertje aan het eind. Voor mijn werk zitten er ook niet meer verdiensten aan vast. Het is dus wel een hele investering. Het ziekenhuis betaalt maar een klein beetje mee. Dan ben ik jaloers op Monique in New Mexico, waar het ziekenhuis waar ze werkt dit wel bekostigde.

Een wat leuker iets vandaag is dat ik met Frederica afgesproken heb voor donderdag. Dit is een collega die 3 jaar geleden medicijnen is gaan studeren in Grenada, en ik al een jaar niet gezien heb. Ik was een hele tijd contact verloren met haar, maar pas geleden e-mailde ze, en nu is ze even in de stad. Leuk!!

Zon!

Gisteren is het er dan toch van gekomen. Op 4zuid waren maar 15 patienten, en op 4noord 10, dus werd 4noord gesloten en de patienten verhuisd. Ik heb me helemaal buiten het verhuisgedoe gehouden. Ik had mijn handen vol aan mijn eigen patienten, en met bedden slepen heb ik een hekel aan.
Wat een chaos een uur lang, en ik dacht dat het stof daarna wel zou neer dwarrelen en het rustiger zou worden, maar dat had ik helemaal fout. Ik snap het allemaal wel waarom dit moet, we kunnen niet in het rood komen te staan, maar leuk is het niet. Ik praatte even met een manager, en ik was in de veronderstelling dat dit misschien voor een maand zou zijn, maar ze had het over september.
Het zal ook weer wennen, en misschien zijn we de laatste paar maanden te verwend geworden. "Go with the flow" is mijn motto hierin.
Ik ben net in een nieuw boek begonnen, "Nursing against the odds", erg goed, al ben ik pas in het eerste hoofdstuk, maar er zijn bij ons toch nog goede dingen als ik dat zo lees. In dit hoofdstuk worden arts-verpleegkundige samenwerking beschreven, en dan ben ik blij hier te werken waar deze samenwerking goed is. Er zijn een artsen waarmee dit wat minder is, maar met de meesten kun je goed praten, en ze staan open voor de ideen van de verpleegkundigen.

Vandaag was het een heerlijk weertje. Vorige week hadden we een sneeuwstorm en vandaag lente. Hoewel het de volgende week weer kan gaan sneeuwen, je weet maar nooit.
Micky, Bart, en ik zijn eerst wat boodschappen gaan doen, Bart moest zijn haren geknipt, en daarna hebben we een stuk langs het water gelopen. Hier waren ze met een team aan het roeien.

Bij de schaatsbaan hing de Nederlandse vlag voor ons uit. (Bart loopt in korte broek, maar zo warm was het toch niet.)

Vanmiddag was er een feestje bij Alex voor zijn verjaardag. Iedereen was uitgenodigd, maar Bart en ik zijn gegaan. Ik ben maar kort gebleven. Hun hele familie was er en ik kende er maar een paar van.

Bart heeft zich goed geamuseerd en kwam moe thuis van al het baseball, tafeltennis, en wie weet wat nog meer. Ik ken Alex z'n moeder al zo lang we samen kinderen op school hebben, en we kunnen het altijd goed vinden, hoewel ik bijna nooit bij haar thuis kom. Ze wonen op een boerderij op een berg, met een van de mooiste uitzichten mogelijk. Het huis is nog altijd een "werk in uitvoering". De eerste keer dat ik er kwam was er binnen helemaal niks af, na meer dan 10 jaar zit er toch vooruitgang in. Ze doen alles helemaal zelf en heel degelijk. Zo hebben ze een mooie houten vloer die van bomen is gemaakt van hun eigen land. Dan heb je wel wat. Ze hebben ook een heel groot mooi overdakt terras aangebouwd, waar je helemaal van het uitzicht kunt genieten.

Verder hebben we vanmiddag nog wat van de zon genoten. Niet dat het korte broeken weer was, maar toch lekker om buiten te zijn en wat rommel te ruimen in de tuin.

Vanavond heeft Tim de pizza gemaakt, en het was erg lekker. Hij kent nog het minste van koken, dus dat was zijn kookles.

Vergadering

Vandaag was er op onze afdeling een "dish-to-pass" voor een collega die weg gaat. Nou ja, niet zo heel ver weg, ze gaat op de eerste hulp werken. Ze had haar 11 maanden oude baby bij zich, en ik heb even lekker met dit kleintje kunnen knuffelen. Ze is zo klein en kan al lopen, prachtig om te zien. Zo'n klein poppetje.
Verder heb ik vandaag mijn essay afgemaakt voor mijn les. Ik was het zo zat, en heb er lang genoeg aan gewerkt. Ik heb geen idee wat er van verwacht wordt. Mijn boek review heb ik terug gekregen en ik heb een B. Ook daar wist ik niet wat er van verwacht werd, dus hopelijk gaat het met dit essay ook goed. Ik heb geschreven over autonomie in de verpleging.

Gisteravond ben ik naar een vergadering van de Town Board geweest. Eigenlijk had ik er helemaal geen zin in, maar het was toch eens goed om te gaan. Een vrouw die voor het dorp de boekhouding doet sprak tijdens het publieke forum; ze zit in een rolstoel, en werkt vanuit haar huis omdat het dorpskantoor niet toegankelijk is voor rolstoelen. Daarna sprak iemand van het Independance Center, een organisatie die zich inzet voor mensen met handicapts. Ze wees erop dat in dit gebouw ook gestemd wordt, en dus toegankelijk moet zijn. Hier is het bestuur heel laks in geweest. Alweer een reden voor een nieuw community building.
Na wat kleinigheden in de vergadering deed een van de bestuursleden een voorstel om op te stemmen; het was een ontslagbrief voor de "code-enforcement officer". De spanning was opeens te snijden, en Jean, de town supervisor liep rood aan. Hoe ze zo kalm bleef weet ik niet. Ze vroeg hoe het kon dat zoiets niet van tevoren op de agenda gezet was zodat iedereen het kon lezen en begrijpen. Verder wilde niemand van de bestuursleden het bediscusieren en er werd op gestemd. Nu is die man zijn baan kwijt. Wat er precies aan de hand is geweest en waarom ze zo snel van hem af willen, geen idee. Ik zie nu wel wat Jean doormaakt, en de opmerking over het bestuur dat ze maakte; "er is bijna niet mee te werken en het is alsof je met je hoofd tegen een muur loopt".
In de krant van vandaag stond er een artikel over, voor wie interresse heeft;
http://www.theithacajournal.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20060309/NEWS01/603090352/1002

Voor ik het weer vergeet; aan iedereen die hier komt een oproepje om eens hallo te zeggen. Ik weet maar van een paar mensen dat ze hier een kijkje nemen, en het zou leuk zijn om eens te zien of het er meer zijn. Dus... kom op, niet verlegen zijn, en ik zal de settings een week lang zo maken dat je ook anoniem iets kunt zeggen.

Ski-time

De patienten bezetting op onze afdeling is de afgelopen 2 1/2 maanden zo laag geweest dat er nu gepraat wordt over een afdeling sluiten. Dat hoop ik toch echt dat dat niet gaat gebeuren. Na de verbouwing van onze afdeling zijn het allemaal prive kamers geworden, waar wel een tweede bed bijgezet kan worden als de bezetting omhoog gaat. Het is zo veel fijner voor patienten en hun familie om alleen op een kamer te liggen, en voor ons ook veel fijner werken. Je hebt tenminste wat bewegingsruimte. Ik was zo blij toen we verspreid werden over 2 afdelingen, de chaos en het kabaal op de afdeling was opeens zo veel minder. Dat zou nu allemaal terug gedraaid worden. Maar hopelijk wordt er naar ons geluisterd, en gebeurd het niet. Je hebt voor 2 afdelingen meer personeel nodig dan voor 1 afdeling, en er moet bespaard worden.
Dat de bezetting zo laag is, is echt abnormaal. Gewoonlijk piekt het in de winter, maar dit jaar dus niet. Of het de milde winter is, mild griep seizoen, of zoals we al grapten, preventieve zorg werkt echt.
Het was niet echt opbeurdend donderdag toen we over dit alles een vergadering hadden. Als er door de grote bazen alleen naar nummers gekeken wordt en niet de rest. Ik ben benieuwd of er geluisterd zal worden. We hebben een goede directeur, en een goed hoofd verpleging die wel het beste voor hebben, en ik snap ook wel dat er bespaard moet worden. Dit ziekenhuis is een van de weinige in New York dat niet in het rood staat.

Ook op donderdag kwam er een grote sneeuwstorm over. Het was voorbij na mijn werk, alleen de auto moest uitgegraven en de wegen waren alweer redelijk geveegd. Op vrijdag had ik afgeproken met Meg om te gaan skien. We gingen pas om 12 uur weg, en dat was maar goed ook, want het was een beetje "opgewarmd". Toen ik buiten kwam en voelde hoe koud het was, ben ik weer naar binnen gegaan om een paar extra laagjes aan te doen. Het waaide hard, maar hoe hard hadden we ons een beetje op verkeken. Bij Greek Peak waait het altijd harder, en de vlaggen stonden strak in de wind. We werden bijna omgeblazen toen we uit de auto stapten, en keken elkaar eens aan. Zijn we echt zo'n die-hards? Nou, we waren er en al is het maar 1 keer naar beneden, skieen zullen we! Dus op naar boven, en geskied. Op 1 plek stonden we bijna stil van de tegenwind. We zaten zo ingepakt, met onze gezichten bedekt, maar de neuzen waren nog bevroren.
We gingen naar het East Greek Peak gedeelte om te zien of het daar beter was. Het was er inderdaad ietsje beter. Het ligt aan de andere kant van de berg, en het is er wat beschutter door de bomen. Daar hebben we een paar heerlijke afdalingen gedaan door de verse sneeuw. Daarna weer terug naar de andere kant van Greek Peak, en toen hielden we het voor gezien. Halverwege terug naar Ithaca waren we weer ontdooid. We hebben afgesproken om maandag weer te gaan.

Gisteren heb ik gewerkt, een goede dag.
De kinderen hadden in de tuin allerlei sneeuwsteden gebouwd. Niels had een hoge toren gemaakt van sneeuw, dus die hadden zicht ook geamuseerd.
Vanmorgen scheen de zon, een stralende blauwe lucht, prima ski weertje dus. Ik had met een collega, Monica, afgesproken dat we zouden gaan skien als het goed weer was, en dat was het. We spraken af bij Greek Peak en hebben een dikke 3 uur geskied. De wachttijden bij de liften zijn in het weekend wat langer, en je staat dus wat langer in de rij in plaats van op de piste. Het was heerlijk, en we hadden zo veel te kletsen dat de tijden in lift voorbij vlogen. Heel gezellig.
Monica deed alleen maar groene pistes, maar op het laatst durfde ze ook een paar blauwe pistes te doen.
Als het weer meewerkt en mijn familie me nog een zondag kan missen gaan we de volgende week weer! Zo wordt het toch nog wat deze winter met het skien.

Nog geen lente

De krokussen liggen nog onder een dekentje van sneeuw, maar de eerste tekenen dat de lente er aan komt zijn toch al te merken. 's Morgens als ik naar mijn werk ga is het al licht, en vanmorgen hoorde ik zelfs wat vogels fluiten in het zonnetje. Vanmiddag zag ik vogeltjes in paartjes vliegen, die hebben toch door dat de lente in aantocht is.
Er is een gezegde voor maart: in like a lion, out like a lamb. Dit betekent dat als het weer slecht en stormachtig is in het begin van de maand, dat het kalm weer aan het eind van de maand zal zijn. In ieder geval komt er weer een sneeuwstorm aan, dus we zullen zien of het waar is van het lammetje.
Vandaag was een lammetjesdag, een lekker zonnetje. Vanmorgen eerst gewerkt met de leerlingen, grappig was dat een van hun een papier gekopieerd had en uitdeelde met een verhaal: de Engelse versie van het verhaal van de golfballetjes dat ik laatst hier geplaatst heb. Er zat alleen geen biertje aan op het eind.

Daarna even met een collega aan een project voor school gewerkt. We zijn het er allebei over eens dat het een slechte les is, we er weinig van opsteken en het een grote verspilling van ons geld is. Ik had er echt meer van verwacht. Toch moeten we het afmaken om de crediet uren ervoor te krijgen.

Hierna ben ik even gaan fitnissen en daar kom ik bijna elke keer bekenden tegen van het ziekenhuis. Wel leuk om even te kletsen.
Gisteren had ik kleine wandeling gemaakt met Biego en hij liep 's avonds zo ongelooflijk mank. Hij had zo veel plezier met het rennen in de sneeuw en het snuffelen, dan voelt hij er niks van. Vandaag ben ik ook even gaan wandelen, maar heb hem niet meegenomen. Zo zielig, hij stond strompelend op uit zijn mand toen hij me de jas aan zag doen, en toen mocht hij niet mee. Toch moet hij denk ik wel in beweging blijven, alleen misschien niet zo'n lange wandelingen. Hij rent altijd het dubbele op en neer van wat ik loop.