Een kikker in januari

Wat een winter hebben we tot nu toe! We hebben nog maar een beetje sneeuw gehad vergeleken met een normale New Yorkse winter, en we hebben heel wat mooie dagen. Zo heb ik de afgelopen twee weken al drie keer een 4 mijls rondje gelopen met Muddles, iets waar in een gewone winter niet aan toe kom omdat het veel te koud is of de wegen te besneeuwd. En 4 mijl lijkt misschien niet veel, maar er zitten flinke klimstukken tussen.

Ik heb een seizoenskaart voor Greek Peak, maar was nog geen enkele keer geweest skien. Eigenlijk zijn er altijd wel excuses, zoals "het is te koud" (als het -20C is) of "de wegen zijn te glad." Ik dacht dat met dit warme weer dat de pistes te ijzig zouden zijn, maar ik had me voorgenomen om vandaag toch echt te gaan. Toen hoorde ik dat het vandaag 12C zou worden en dat is weer te warm om te skien, maar een seizoenskaart is toch een beetje een stok achter de deur om te gaan en je geld eruit te krijgen. Dus vanmorgen ging ik op tijd op pad. Eerst mijn seizoenspas opgehaald; ik bleek niet in hun computer te staan, maar ze haalden een grote klapper erbij en daar stond mijn naam toch echt in als bewijs dat ik er een besteld had. Ze vroegen nog of ik een nieuwe foto op de pas wilde. Nee hoor, laat die foto van 10+ jaar geleden er maar weer op. Toen had ik nog lang blond haar.

Daarna hup, de skies op. De sneeuw bleek perfect te zijn. Ik vond 1 plekje ijs waar ik bijna onderuit ging, maar voor de rest was het heerlijk skien. Er waren maar 2 liften open, naar groene, blauwe en zwarte pistes, voor elk wat wils en ik heb van alles wat gedaan. Het was heerlijk, en met die temperatuur zit je ook niet te vernikkelen in de lift. Dit skigebied heeft een aangepaste skier programma waar gehandicapte mensen kunnen leren skien. Er waren een paar verlamde mensen die aan het leren waren op speciale skis, de mono skies waar ze op een stoeltje zitten. Afgelopen zondag keken we op tv ook ski races van mono skiers, die races had ik nog niet eerder gezien. Ze gaan net zo hard de berg af als iemand met 2 benen.
Tegen het einde van de ochtend begon de sneeuw wat stroef te worden. Als je van een stuk in de schaduw waar het nog koud was naar een zonnig stuk ging was het net alsof je opeens tot stilstand kwam, zo stroef was die sneeuw in de zonnige stukken. Dan vlieg je bijna voorover van je skies af, dus toen ben ik maar gestopt.

Vanmiddag ben ik begonnen met het tappen van maple bomen. Ik was pas een week geleden begonnen met bewaren van lege melkflessen die ik gebruik voor het opvangen van sap. Klein detail dat ik vergeten was. Ik heb er nog maar 5, dus heb nog maar 5 bomen getapt tot nu toe. Vorig jaar had ik er 17 hangen. Er komen er nog wel een paar bij. Het sap liep er meteen goed uit op zo'n warme zonnige dag!

Bart, Muddles en ik hebben nog een wandelingetje in het bos gemaakt, en Bart vond een kikker op een rots in de beek. Die is een beetje te vroeg uit zijn winterslaap gekomen, hopelijk overleeft hij het. De natuur staat helemaal op zijn kop als je hier januari een kikker vindt!

Klantenservice en tekenen

Het kan soms raar gaan met de post. Opeens krijg je een kerstkaart die op 14 december is afgestempeld en in een envelop zit die lijkt alsof een pitbull erin gebeten heeft. Een wonder, echt, dat er nog 2 kaarten en een foto inzaten!

Ik hoefde de envelop niet eens meer open te maken. Hij was al aan twee kanten open, en hing nog met een snippertje van aan de andere twee kanten. Gelukkig dat het toch nog aankwam!

Ik probeer tegenwoordig eens wat meer te gaan tekenen en schilderen. Ik ben echt nog flink roestig, en niks is echt zoals ik het wil, maar hier zijn een paar dingetjes.

Kibbels.

Een poging hert, het lijkt ook een beetje op een lama. Houtskool en pastel.

 Er wordt zoveel geklaagd over dingen die misgaan. Ok, met bovenstaande over de post doe ik daar ook aan mee, maar soms gaat het wel eens heel erg goed, en het volgende is een staaltje super klantenservice. Via Amazon had ik een boek besteld uit 2 delen bestaat. Ik kreeg het pakketje en er bleek maar 1 deel in te zitten. Daar was ik natuurlijk niet blij mee, en ik emailde hun meteen. Binnen een uur kreeg ik email terug met een verontschuldiging, en dat ze deel 1 niet hadden, maar ik kon het boek terug sturen op hun kosten en een nieuw bestellen zonder porto kosten, en met levering binnen 1 dag. Dus het boek heb ik mooi teruggestuurd, en een nieuw besteld. Ik kreeg nog een email dat het boek wat later aan zou komen, want ze hadden er geen op voorraad, maar ik kreeg het toch nog binnen 2 dagen. Op alle emails die ik stuurde kreeg ik prompt antwoord binnen een uur. Klantenservice waar iedereen een voorbeeld aan kan nemen.

De eerste dag

Waar kijken die honden nu naar?

Muddles en Bitz hebben 3 herten gezien, eentje lag er gewoon in de sneeuw en trok zich van blaffende honden niks aan. De honden zouden zo uit de raam van de 2e verdieping springen om erbij te kunnen.

De eerste 12-uren dienst na bijna 2 jaar van gewone 8-uren diensten is goed verlopen en de lengte van de dienst viel me reuze mee. Je moet gewoon met een heel andere instelling naar je werk gaan, en behalve werk niks anders moeten of willen doen die dag. Er was een tekort aan verpleegkundigen op de afdeling, en ze wilden me al meteen alleen zetten met een groep patienten . Na even discussie stemde ik ermee in, maar toen de persoon die me in zou werken dat hoorde was ze het er helemaal niet mee eens. Het resultaat was dat we toch samen werkten. Achteraf gezien was dit wel beter en ik kon er beter inrollen op deze manier. Ik zou nog 1 inwerkdag krijgen, maar ik denk niet dat ik dat nodig heb. Ik moet zeggen dat de afdeling me tamelijk chaotisch overkwam, hopelijk geen dagelijks gebeuren!

Dit artikel zagen we in de krant; iemand heeft hier in het dorp een boa constrictor onder zijn huis gevonden! Je zou het maar tegen komen. Niet echt wat je in New York zou verwachten!

Weekje vrij

Morgen is het dan zover, mijn nieuwe oude baan start. Op maandag haalde ik mijn dienstrooster op. Ik ken bijna niemand meer op dat rooster. Het is bijna een hele nieuwe groep mensen die er werkt. Sommigen zijn met pensioen gegaan, anderen naar een andere afdeling. Ik maakte kennis met de verpleegkundige die me zal inwerken. Ik weet niet hoeveel tijd ik nodig zal hebben om er weer in te komen, maar ik krijg op zijn minst 2 dagen. Dat lijkt me wel genoeg. Er zijn dingen veranderd, dan is het wel zo fijn om er niet meteen helemaal ingegooid te worden. Ook al werk ik op die afdeling met de leerlingen, er zijn toch dingen die de leerlingen niet doen die ik wel zal moeten weten.

Deze week heb ik lekker vrij gehad. Begin van de week was het nog prachtig weer en heb ik heerlijk lange wandelingen met Muddles gemaakt. En tijd gehad om op de bank te zitten lezen en breien (een kabeltrui... waar ben ik nu weer aan begonnen?) In huis heb ik wat nodige dingen gedaan, zoals het tapijt op de trap vervangen en het grote gat in het plafond van de badkamer gerepareerd. Ooit had het dat gelekt en daardoor was de gipsplaat verkruimeld. Nadat het gerepareerd was moest het ook nog geverfd; nu alleen nog nieuwe houten afwerkranden erlangs.

We wisten dat het mooie weer niet aan kon houden, en we hebben wel een paar keer een dun laagje poedersneeuw gehad, maar dar het pas half januari echt begint te sneeuwen hebben we hier nog niet gehad. Nu ligt er een dik pak van zo'n 30 cm, en het zier er erg mooi wit uit.

Een witte wereld.

De hondjes zijn moe gerend in de sneeuw, lekker bij elkaar.

Een kijkje in mijn werk, deel 2

Werken op de urgent heeft me wel een beetje een beeld gegeven wat zoal de problemen in de zorgverlening van deze omgeving en in het algemeen zijn. Dit zijn alleen mijn observaties:

*Teveel mensen hebben geen primaire dokter, zoiets als een huisarts. Hier moet je zelf zorgen dat je bij een praktijk ingeschreven staat. Het kan moeilijk zijn om een arts te vinden, soms zitten de praktijken vol, maar het is belangrijk om niet op te geven. In deze omgeving kunnen mensen zelfs hulp met de verwijzingen krijgen, en nog komen ze keer op keer terug naar de urgent care zonder dat ze een eigen arts hebben. Urgent care is goed voor snel hulp, maar het is niks voor preventieve zorg of nazorg. Bijvoorbeeld als er bloed geprikt wordt op de urgent care, en er wordt wat abnormaals gevonden dat wat meer zorg nodig heeft dan een recept voor anti-biotica, zul je toch naar een eigen arts moeten voor behandeling. Dus dan moet je snel een eigen dokter vinden, en dat kan dan iemand zijn die je anders misschien niet gekozen had.  Bij een eigen arts kun je gemakkelijk later terugbellen met vragen, en je krijgt iemand aan de lijn die je kent. Bij een urgent care wisselen de artsen en verpleegkundigen elke dag en krijg je 9 van de 10 keer iemand anders dan die je behandeld heeft aan de telefoon.
Hoe vaak ik mensen heb horen zeggen dat ze geen primaire arts nodig hebben, want "ik wordt nooit ziek." Mijn antwoord daarop is meestal "maar hopen dat dat zo blijft dan."
Een andere goede reden om nu ingeschreven te worden bij een artsenpraktijk en niet te wachten is dat in 2014 de nieuwe wet in werking treedt dat iedereen verplicht wordt om een ziekteverzekering af te sluiten, en dan zullen er nog grotere tekorten aan artsen zijn.

*Vooral voor de Medicaid en Medicare (regeringsverzekeringen voor armen en ouderen) is het moeilijk om een dokterspraktijk te vinden die hun aanneemt, omdat die verzekeringen aan de artsen weining betalen. Daarom nemen ze maar een beperkt aantal patienten met die verzekeringen. Met als gevolg dat we veel Medicaid patienten op de urgent care zien, waarvoor de verzekering dan een veel grotere hap moet betalen dan als ze door een artsenpraktijk behandeld waren.

*Artsenpraktijken houden te weinig openingen op een dag om afspraken te kunnen maken voor mensen die ziek zijn en dezelfde dag een afspraak nodig hebben. Ze zijn verzekerd van een volle dag met afspraken als ze die afspraaktijden al dagen van tevoren vullen en geen of weinig openingen laten die misschien wel of misschien niet gevuld worden op dezelfde dag.

*Het is opvallend hoe de verschillen tussen artsen zijn. Bij arts 1 krijg je bijna gegarandeerd een spuit als pijnstilling, bij arts 2 krijg je alleen pillen. Het zou meer gebaseerd moeten zijn op wat de beste praktijk is, maar ze doen veel uit hun eigen ervaring. Als je er lang genoeg werkt weet je iedereens voorkeuren.

*Teveel mensen gaan nooit naar een tandarts. Een van de meest voorkomende klachten op de urgent care is tandpijn. Wie ooit op het idee is gekomen om zorgverzekeringen los te koppelen van tandartsenverzekeringen heeft niks goeds gedaan. Veel mensen hebben geen tandartsenverzekering, gaan nooit naar een tandarts, en zien het nut van tandzorg niet in. Heel triest om 20 jarigen met compleet rotte tanden te zien, en nog triester om een 4 jarige met een gezwollen gezicht van een tandabces en rotte tanden te zien die dan spuiten met anti-biotica moet krijgen, en waarbij de tanden onder narcose behandeld moeten worden. (Ouders: geef je kinderen NOOIT  een fles melk of sap in bed! Dat is de grootste boosdoener.) Er zijn mensen die keer op keer voor tandpijn komen. Ze krijgen dan anti-biotica en pijnstillers, en telefoonnummers voor goedkope tandheelkunde. Zo komt er hier in de stad elke week een bus met een complete tandartsenpraktijk erin waar je goedkoop tandzorg kunt krijgen. En ja, van een tandonsteking kun je doodgaan! Dat vertel ik er vaak bij, alleen al om hun in te prenten dat het iets is wat ze niet kunnen laten schieten.

*Er zijn verschillende catogorien waar mensen in vallen wat zelfzorg betreft. Je hebt mensen die voor alles naar de dokter rennen. Die een uur geleden zijn begonnen met braken, of een halve dag keelpijn hebben, of die een net iets meer dan een papiersneetje hebben. Mensen die geen idee hebben wat ze voor iets heel on-ernstigs moeten doen. Of mensen die flink pijn hebben en nog niks voor pijn ingenomen hebben.

Dan zijn er mensen die te lang wachten. Of iets geks doen, zoals bij zichzelf de teennagels verwijderen omdat er een infectie onder zit, brrr. (Nee, dat was er maar 1 die dat deed).

Er zijn mensen die precies weten wat ze hebben, omdat ze het op internet opgezocht hebben. Soms hebben ze gelijk, soms niet, en soms geven ze toe dat er veel te veel griezelige dingen te vinden zijn op internet. 

Er zijn mensen die alleen natuurlijke manieren van geneeskunde willen gebruiken, en zuchtend toch maar een recept voor anti-biotica aannemen. Er zijn ook degenen die voor alles anti-biotica willen, ook als het een virus is, en het moeilijk bij te brengen is dat anti-biotica niet helpen. En er zijn mensen die boos worden als ze niet krijgen wat ze willen, maar het zou geen goede zaak zijn als artsen zomaar voor zouden schrijven wat mensen zelf willen. (We grappen wel eens "Do you want fries with that?", zoals bij McD, soms voelt het wel als een drive-thru)

*Er zijn teveel mensen die weinig weten over hoe hun lichaam functioneert. Dat valt eigenlijk een beetje in het punt hierboven, met het gebrek aan inzicht in zelfzorg. Ook weten veel mensen niet welke medicatie ze innemen. "Een klein wit pilletje voor mijn bloeddruk" is niet genoeg informatie voor ons. Een lijstje zijn fijn zijn.

*Mensen kennen het verschil tussen  urgent care en eerst hulp niet. Er wel voorlichting hierover in de stad, maar het is nog niet helemaal aangeslagen.

Dit is zo snel wat ik zo kan bedenken, er is vast nog wel meer. In het kort: er is nog genoeg werk aan de winkel voor ons als verpleegkundigen om de boel te verbeteren.

Een kijkje in mijn werk, deel 1

De laatste dag op de urgent care zit erop. Wie weet keer ik nog eens terug om een paar diensten per maand te draaien om toch de kennis bij te houden, maar ik denk dat ik met 2 part time baantjes ook wel mijn handen vol zal hebben. Het is daar zo wisselend. De ene dag is het leuk, de volgende wordt je er weer aan herinnerd waarom je echt weg wilt. Zo ook weer dit weekend. De collega's zal ik missen. Met sommige had ik echt een goede band. Gisteren heb ik er afscheid genomen, en het voelt toch een beetje dubbel, beetje verdrietig, beetje gelukkig.

Ik heb er in ieder geval veel geleerd en veel meegemaakt. De meest voorkomende dingen die je ziet mogen dan wel de keelontstekingen en blaasontstekingen zijn; er zijn ook gekke dingen. Je kunt het je echt zo gek niet bedenken wat mensen doen en hoe ze zich bezeren. Soms denken ze dat we de eerste hulp zijn in plaats van een urgent care, en dan komen ze echt met het gekste binnen. Zo bracht iemand een keer een man liggend achter in zijn pick up truck die zich een spijker met een schiethamer in het been geschoten had. Daar werd meteen de ambulance voor gebeld om hem de eerste hulp tebrengen. Meer dan stabiliseren kunnen we in zo'n geval niet doen.
Snijwonden zie je van allerlei dingen, maar het meest voorkomend zijn de wonden van het groentesnijden, een gevaarlijke bezigheid. Daarin heb je een grote variatie van piepklein wondje (soms met compleet drama er omheen alsof ze doodgaan)  of een stuk vinger eraf (soms met en soms zonder drama en heel 'cool'). We doen heel wat rontgenfoto's voor mogelijke botbreuken. Soms is het gebroken, maar meestal alleen verzwikt. Heel wat mensen bezeren zich door hun hond die hun omver trekt, omver loopt, of omver springt. Spelen met een hond kan gevaarlijk zijn, ze bijten soms per ongeluk. Dat kan lelijke wonden opleveren. Honden uit elkaar halen als ze vechten is helemaal geen goed idee. Honden rennen graag achter iets aan dat wegrent. Daardoor worden joggers nogal eens gebeten. Dat kunnen hele lelijke wonden zijn die vaak ook nog niet eens gehecht kunnen worden omdat er gevaar voor infectie is. Kattenbeten zijn helemaal een gevaar voor infectie en er lopen hier blijkbaar heel wat katten rond die graag bijten. Vleermuizen kunnen ook bijten en die tandjes zijn zo klein dat je niet eens kunt zien of er gebeten is, en daarom doen we heel wat hondsdolheidsspuiten als er een vleermuis op een slaapkamer gevonden is; ongeveer 5% van vleermuizen draagt hondsdolheid. We wisten dit nog niet toen we zelf een vleermuis in huis hadden! Hondsdolheidspuiten zijn niet zomaar een spuit, maar de eerste dag de inenting plus immunoglobulin, en erna nog een serie inentingen. Dus blijf van de vleermuizen/wasbeertjes/possums af! We hebben ook wel eens gekke beten gehad, zoals iemand die een baby marmot wilde bevrijden uit een bedrading en dit met een beet moest bekopen.
We krijgen veel jongeren met verwondingen uit een jeugdgevangenis. Heel zielig om een 14 of 15 jarige in handboeien binnen te zien komen. Ze zeggen vaak dat het een sportverwonding is, maar vaak hebben ze tegen iets of iemand geslagen of gestampt. Het zijn geen lievertjes die daar zitten, en we krijgen ook vaak de verwondingen van de begeleiders als ze die kinderen tegen de grond hebben moeten worstelen.
We krijgen veel kinderen, en soms ook de gekste dingen. Vanalles wordt er ingeslikt of in neus en oor openingen gestopt.
We ziet echt alle lagen van de bevolking, van jong tot oud, en het geeft een redelijk goed beeld van de mensen in deze omgeving.We krijgen ook veel mensen die alleen maar komen voor de pijnstillers. Er is een levendig handeltje in verdovende middelen, en het is de kunst om de echte pijnen eruit te filteren. Er wordt blijkbaar door de staat een lijst bijgehouden van mensen die verdovende middelen voorgeschreven krijgen, en artsen kunnen die raadplegen. Bij meer dan 3 recepten per maand gaan de rode vlaggetjes omhoog. Soms zijn mensen boos dat ze niks krijgen, en we hebben ook wel eens de politie moeten bellen. Die zitten gelukkig niet ver weg, want soms hebben we toch een gevoel van onveiligheid, vooral in de avonduren.

Dat was een kleine en onvolledige greep uit het leven op een urgent care.

Nog een nieuwtje

Behalve een nieuwe baan is er nog een andere knoop die ik doorgehakt heb. Nou ja, bijna dan, want helemaal zeker is het nog niet, maar het aanwerk is gemaakt. Ik heb gisteren mijn aanmelding de deur uitgedaan om weer de schoolbanken in te gaan. Toen ik mijn bachelor's haalde dacht ik klaar te zijn, maar toen viel die baan als leerlingenbegeleider me in de schoot. Dat werk bevalt me goed en het lijkt me wel wat om in het onderwijs verder te gaan, iets wat ik zoals ik al eerder zei nooit gedacht had. Tja, en dan kom je toch bij een master's uit. Na anderhalf jaar van geen lessen heb ik toch wel weer zin om verder te leren. Dat laatste semester van mijn bachelor's viel me best zwaar, en die pauze heb ik echt nodig gehad, maar het is weer tijd om verder te gaan. Ik denk dat ik wel een eeuwige student zal blijven.

Ik ga voor CNS (Clinical Nurse Specialist) met als minor onderwijs. Je kunt ook een master's halen in verpleegkundig onderwijs, maar dat is meer gericht op het ontwikkelen van cursussen. Of je kunt Nurse Practitioner worden, maar dat werk zie ik niet zo zitten. Als CNS kun je ook in ziekenhuizen werken, en bijvoorbeeld patienten en families onderwijzen, of bepaalde processen in het ziekenhuis opzetten zodat de zorg beter wordt. Of je kunt je helemaal richten op een bepaalde patientengroep, zoals diabeten, hartpatienten, of wondzorg. Welke kant ik op wil weet ik nog niet. Dat hoef ik voorlopig niet te kiezen, maar uiteindelijk is mijn doel dus lesgeven en daarbij wil ik ook blijven werken zodat ik goed bij blijf.

De Upstate Medical universiteit is hier afgelopen voorjaar begonnen met het geven van master's lessen in het ziekenhuis, dus tegen de tijd dat ik begin loop ik zo'n 2 jaar achter op de rest. Ik denk niet dat ik alle lessen hier kan doen, en ik kom ook wat in de knoop met de volgorde van de lessen. Dat wordt denk ik wel wat op en neer rijden, iets wat ik tot nu toe heb kunnen vermijden.

De laatste tijd ben ik nogal bezig geweest met dingen bedenken voor "later" wat eigenlijk niet zo heel veel later is. Nu de kinderen groot zijn en over 4 jaar (hopelijk) alle drie klaar met college zal er een nieuwe tijd voor ons aanbreken, en het geeft me eigenlijk wel een gevoel van vrijheid blijheid. Zo heb ik vaak gezegd dat ik best wel eens een tijd in een ander gebied willen wonen, Wyoming of Montana, cowboyland. Laatst kwam ik een baantje tegen in een van de Nationale Parken; blijkbaar zijn daar klinieken die alleen in de zomer open zijn. Kijk, dat zou nou leuk zijn, door het jaar lesgeven, en dan de zomermaanden ergens naartoe trekken om te wonen en werken. Maar eerst weer terug naar school. En met mijn nieuwe baan hier starten. En ondertussen droom ik weer verder.