De tweede

Pictures of Tim's appartment.

De afgelopen weken hadden Micky en ik al wat dingen bij elkaar gekocht voor Tim voor als hij naar TC3 ging verhuizen. Zelf toonde hij geen interesse in winkelen. Bij Bart hadden we geleerd dat veel van de spullen die gezamelijk gebruikt worden in het apartement niet meer terug komen. Het wordt kwijt, of ze weten op het eind van het jaar niet meer wat van wie was. Daarom kochten we maar alles het goedkoopst mogelijk, en ook niet alles wat er nodig was. We wilden maar eens eerst zien wat de anderen zouden meebrengen.

Eindelijk wilde Tim deze week mee gaan winkelen, om wat nieuwe kleren te kopen. Hij heeft wat nieuwe broeken en t-shirts gekocht, het blijft toch een gemakkelijke shopper. Eindelijk ook nieuwe schoenen, want zijn oude zagen er uit alsof ze elk moment uit elkaar konden vallen. Het was wel leuk om dit samen met hem te doen.
Hij was de afgelopen dagen een beetje anders dan anders. Alsof hij meer tijd met Niels en ons wilde doorbrengen, hij kwam vaker achter zijn computer vandaan. De dag dat hij zou gaan verhuizen kwam langzaam dichterbij. Niet dat hij er nerveus voor was, maar onder dat nonchalante voelt hij het toch wel.

Vanmiddag vertrokken Niels, Micky en ik samen met Tim om hem weg te brengen. Wel een rare dag om in te trekken, net voor een lang weekend. Andere jaren begon de school altijd een week eerder.


De dorms.

We waren snel klaar met alles uitladen. Als je ziet wat anderen meeslepen, dan was zijn lading toch wel erg klein. Hij was de eerste in het appartement, maar al snel kwam er een van de andere jongens met zijn ouders. Maar goed dat wij niet alles gekocht hadden voor de keuken (wel wat pannetjes, bestek en borden). Die moeder was gisteren naar Wal Mart geweest en had flink ingeslagen. Ze had precies dezelfde borden en kopjes als wij gekocht, grappig. We overlegden welke dingen ze niet meegebracht hadden, en dat zouden wij dan nog kopen. We hielpen Tim met alles op zijn plaats zetten, en hij wilde zijn bed ook iets lager gezet hebben. Het is nog altijd kaal op zijn kamer, maar met ietsje meer kleur.


Het lijkt net een gevangeniscel zo kaal.


De keuken, hier geen vaarwasser.


Nog een kale huiskamer.


Een klein beetje meer kleur.

We gingen naar Cortland, waar we Bart gingen halen om samen te lunchen. Daarna naar de Wal Mart en vooral veel schoonmaak artikelen gekocht en een druiprek voor de keuken. Ook moest er proviant ingeslagen worden. Dat wordt de eerste week alleen magnetron opgewarmd eten. Niet zo gezond ben ik bang, maar hopelijk zal dat ik de loop van de tijd veranderen.
Terug bij de school ging Tim eerst zijn ID kaart laten maken. Dat duurde wel een half uur met de rij die er stond.
Daarna hebben we weer geholpen met de boodschappen uitladen, en nu was een andere jongen ook in het apartement, en later kwam de laatste apartementgenoot. Een jongen is hier uit de buurt, een uit Syracuse en een uit Las Vegas. Het lijken allemaal wel aardige jongens.

Niels bekijkt zich alles eens en geeft commentaar over hoe hij het zou doen. Wie weet, misschien heeft hij het allemaal uitgepland in zijn hoofd als het zijn beurt is.
Het is maar vreemd in huis vanavond. Bart is thuis, Niels verveelt zich, en ik zit me steeds af te vragen hoe het Tim vergaat.

Update: Tim zat net met Niels aan de Instant messenger op de computer. Hij had zijn verplichte bijeenkomst vanavond gehad waar ze over de regels gingen ("boring"), en dan is er morgenmiddag nog een verplichte orientatie.

Reanimaties

Vanavond had ik mijn herhalingscursus voor ACLS, Advanced Cardiac Life Support. Het is voor onze afdeling niet vereist, maar wel handig om te hebben. Als er gereanimeerd moet worden beginnen we hiermee en het 'code team', bestaande uit IC verpleegkundigen en een eerste hulp arts, is er altijd heel snel.
Het ACLS boek heb ik de afgelopen weken doorgekeken, en zo komt er weer veel naar boven. Als je die kennis (zoals doseringen van medicaties) niet vaak gebruikt verwatert het een beetje. Door de jaren veranderd er nogal het een en ander. Ik heb 20 jaar geleden voor het eerst ACLS gedaan, en toen moest je nog veel meer medicaties en doseringen leren. De meeste van die medicaties worden niet eens meer gebruikt, alleen Atropine en Epinephrine zijn nog de gouden oudjes. Ook moest je toen alles heel precies doen, je moest bijvoorbeeld een perfecte ritmestrip hebben met je hartmassage en beademing. En dan te bedenken dat het toen 5:1 was, en dat dit helemaal niet effectief is gebleken: nu is het 30:2. Het was allemaal heel veel meer stresserig, terwijl het vanavond heel relaxed was. Dan neem je toch veel meer in je op.
Ik zal in het ziekenhuis nooit een reanimatie hoeven te leiden, maar het is wel goed om te weten wat er allemaal gedaan moet worden zodat je weet wat de volgende stap zal zijn.

Gelukkig maak ik reanimaties niet vaak mee. Soms een jaar lang niet, maar dan opeens zoals nu 2 binnen een paar maanden. Bij deze laatste was ik degene die de hartmassage startte, en later bedacht ik me dat ik dat al jarenlang niet meer op een echt persoon gedaan had. Ik kan wel zeggen dat het heel anders is dan op een reanimatiepop oefenen. Zo’n moment is erg intens, maar het oefenen werpt dan wel zijn vruchten af als je weet wat je moet doen. Dit was een oude vrouw, en bij de eerste druk op haar borstkas voelde ik de ribben kraken. Vreselijk. Kort er na kwam het reanimatieteam die het overnamen, maar na zo’n 15 minuten werd er gestopt.

Je weet het echt nooit wanneer je iemand zal vinden, en als je 1 keer iemand gezien hebt die net met ademen is gestopt vergeet je nooit meer hoe dat uitziet. Niet zoals op tv waar iemand nog een mooi roze gezicht heeft. Je weet echt nooit wanneer je een kamer zal oplopen en iemand met een hartstilstand vindt. Dat is me 2 keer overkomen (bij een persoon waar geen niet-reanimeren beleid was afgesproken).
Een van die 2 keer is tevens de enige reanimatie waar ik bij ben geweest waarvan ik weet dat die man het overleefd heeft en in goede toestand in het ziekenhuis ontslagen is. Prachtig hoe toen alles op zijn plaats viel; de cardioloog had net met hem gepraat over het plaatsen van een geimplanteerde defibrilator, maar de patient wilde dit niet. Even later belde de patient, ik liep de kamer op, hij zat onderuit gezakt op een postoel en maakte rochelende geluiden. Ik dacht even dat hij een epileptische aanval had, maar voelde geen hartslag. Ik belde meteen het reanimatieteam met de telefoon op de kamer, en riep keihard dat ik hulp op deze kamer nodig had. De cardioloog zat nog op de zusterspost en kwam de kamer op. We legden de patient samen van de postoel op de grond en begonnen te reanimeren. Later bleek dat we met het op de grond leggen zijn nieuwe heup uit de kom hadden gewerkt, oops. Die is later onder narcose weer in de kom gezet. Na een paar keer defibrileren had de patient weer een hartslag en bloeddruk en werd hij naar de IC gebracht. De volgende keer dat ik hem zag kwam hij terug van een ander ziekenhuis waar hij een implanteerde defibrilator had gekregen. Daar had hij toch maar toestemming voor gegeven na deze 'close call'. Dat was een mooi moment om hem weer te zien en te zien dat hij het zo goed deed. Helaas zie je dat niet vaak na reanimaties. Mensen die in het ziekenhuis liggen hebben meestal zo veel medische problemen dat de overlevingskansen van een reanimatie laag zijn.

Over stenen

“Hoor je wat?” zegt mijn patient als ik mijn stetoscoop tegen zijn borstkas leg om naar zijn hart te luisteren. Die vraag en variaties erop krijg ik wel vaker, zoals “Still ticking?” “Nee,” zeg ik, en ik meen het.
Ik hoor echt niks. De patient schiet in de lach en zegt dat hij geen borstbeen heeft. Hij vertelt dat hij een open hart operatie gehad heeft, en daarna een infectie aan zijn borstbeen, waarna dit bot verwijderd is. Hier leer ik weer wat nieuws van, want ik wist niet dat je geen hart hoort kloppen als er geen bot meer is. Hij had me goed te pakken door me gewoon te laten luisteren.
Even later wijst hij naar een plastic potje op zijn nachtkastje. “Kijk eens wat voor een galsteen ze uit me gehaald hebben!” In het potje zit een steen zo groot als een golfbal. De dag ervoor had meneer een ERCP gehad. Ik kan me niet voorstellen dat een steen van die grootte via een ERCP eruit gekomen is en kijk nogal ongelovig. Dan lacht hij weer en vertelt me dat dit een geode (een soort holle steen met mooie mineralen erin) uit Zuid-Amerika is. Een gevoel voor humor heeft hij wel, en zoiets maakt mijn dag weer goed!

Inmaaktijd

De mais is allemaal omgevallen door het gewicht van van de bonenplanten. Ik vraag me af hoe de indianen dit vroeger oplosten. Ik heb er hier en daar wat steuntjes tussen gezet.


Elke paar dagen een bak bonen plukken. Het zijn wel makkelijke en dankbare planten om te hebben.


Ook tussen de ochtend glorie staan wat staakbonen. Die zijn moeilijk te vinden tussen al dit groen!


Zo langzaamaan worden alle tomaten rood, al zijn de planten wat aan het afsterven.


De barred rocks volgen me overal naar toe, zo lang ik maar niet te ver van hun hok weg ga want dan blijven ze verdwaast staan. Erg ver van huis durven ze niet.

Vandaag was het eens tijd om wat tomaten in te gaan maken, ik heb er genoeg bij elkaar gespaard.


Ik geloof dat het voor een groot gedeelte geluk is dat ze het zo goed doen (en natuurlijk pa's zweet). 's Nachts regen en overdag zon, ideaal voor het plantenleven.

Gisteren op de terugweg van de fair zijn we in een paar winkels gaan zoeken naar citric acid (? citroenzuur) wat bij de ingemaakte tomaten moet voor de houdbaarheid. Het was nergens te vinden. Dan maar met citroensap werken, maar die had ik na 3 kleine potten vullen al op. Ik had niet in de gaten gehad hoeveel er van nodig was. Dus dan maar even naar de stad voor dit citric acid. Van 1 winkel wist ik waar ze het zeker hadden, maar die op zondag dicht is; Agway, een soort boerenbond. Daar hadden ze alles wat je maar voor inmaken nodig kunt hebben.

Weer terug naar huis en verder inmaken. Ik had me bedacht dat ik ook wel jam kon maken als ik toch bezig was, en had wat perzikken gekocht. Ik wist dat ik nog pectine in huis had, maar toen ik de perzikken in de ketel had met de suiker erbij keek ik nog eens op het pakje. Het was pectine met zoetstof, waar je dus geen suiker bij hoeft te doen. Die kon ik dus niet gebruiken, dat zou wel erg zoet zijn. Nou, dan maar waterige jam, die zal nog goed zijn voor in de yoghurt.

Het was allemaal veel werk, met de nodige hindernissen, maar wel leuk om te doen.


Het resultaat.

Vanavond begonnen mijn lessen weer. Deze keer neem ik er maar 1; de andere les is een keuzevak, en ik heb het geluk dat ik al genoeg keuzevakken links en rechts gedaan heb zodat ik die niet meer hoef te doen. Ik denk dat het wel interessant wordt: Health care politics en policies. Onder andere keken we vanavond een filmpje over het verschil in ziektekostenverzekeringen in 4 verschillende landen; Duitsland, Japan, Zwitserland, en Taiwan. Goed om te zien hoe het in andere landen opgelost wordt.

De Fair

Bart had me een keer verteld dat ik maar eens een keer koekjes moest bakken voor iedereen op zijn werk. Dat heb ik zaterdag gedaan, en we gingen met z'n allen naar het park om nog wat spullen naar hem toe te brengen. Bart stond bij de ingang aan de ravijnkant van het park. Hij bekijkt het zich wel, die parkeerplaats is een stuk kleiner, en vol is vol. Aan de andere kant van de weg was het een stroom van auto's die het park ingaan. Degene die bij die ingang staat is een stuk drukker bezig.

We hadden Subway broodjes gekocht, en hebben lekker gepicknicked. Toen we net klaar waren kwam Bart aanlopen, hij had nu pas lunchpauze. Bofte hij even dat we ook wat voor hem meegebracht hadden. Dus weer terug naar de picknicktafel, en we hebben leuk gekletst. Bart was een stuk vrolijker. Ik denk dat de eerste spanning van hem af is gevallen en hij wat relaxter is. Na zijn lunchpauze bracht ik de koekjes naar het kantoortje. Bart wilde dat ik alle ingangen en werkers langsging, maar daar voelde ik niks voor. Vanmorgen kreeg ik een email van hem om me te bedanken, en dat iedereen ze lekker vond. Leuk toch.

Nadat we weer afscheid van Bart genomen hadden hebben we nog wat kickball op het grote veld in het park gespeeld. Er waren veel mensen actief bezig met allerlei spellen, wel leuk om te zien.

Vandaag zijn we naar de State Fair geweest. Het was er een hete dag voor! Er is altijd wel veel wat hetzelfde is ieder jaar, maar er zijn toch weer elk jaar nieuwe dingen te ontdekken.

Het gebouw met het naaldwerk staat de jongens helemaal niet aan, dus daar nam ik alleen een kijkje. Zo mooi wat mensen met wat stof kunnen maken.


Een van de mooie quilts, deze heeft alle staten van de VS erop geborduurd. In dit gebouw kwam ik aan de praat met een vrouw die kralenborduren deed. Ze vertelde dat ze Indiaanse is en dit een Iroquois traditie is. Ze maakte wel mooie dingen.

Er zijn allerlei shows op de fair, hier kwamen we per ongeluk bij uit; 'racing monkeys'. Een paar aapjes in racekostuum die op de rug van een hond een rondje "racen", het was meer lopen. Hoe verzinnen ze het.


Tussen de mensen door zie je racende aapjes.

Het favoriete gebouw voor de jongens is het gebouw met de kippen. Er zijn ook konijnen, duiven en cavia's.


De angorakonijnen worden gekeurd.



De gekleurde kippen.

We zochten naar onze soort pruikenkip, maar konden er maar 1 vinden. Er zijn toch echt veel soorten kippen!

Het volgende liepen we het koeiengebouw binnen.


Het is een hele eer om een lintje te winnen met je dier, en de mensen kamperen tijdens deze dagen in de stallen. Bij elk gedeelte staat de naam van de boerderij waar de koeien vandaan komen. Voor de show worden ze gewassen, geschoren en gekamd.


Kalfjes die geshowd en gekeurd worden.


Dit is toch 'pricless'! Ze hebben de koe natuurlijk net mooi gemaakt om te showen, en willen niet helemaal opnieuw beginnen!

In de manege kwamen we net aan het einde van een show van miniatuurpaardjes. Ze zijn zo schattig! Ik heb ze sinds het Horse Park in Kentucky niet meer gezien, en ken niemand hier die ze heeft.




Dit paardje heeft veel lintjes gewonnen:




Zo klein die miniatuur paardjes.



Houten beelden maken met een kettingzaag.


In het 4H gebouw, de kuikentjes die zich uit het ei aan het werken zijn.


Een kijkje op een straat op de fair.


Griezelkasteel.


Het boterbeeld, gebaseerd op een kinderrijmpje.

Nou, dat geeft weer een beetje een indruk. Er is ook erg veel lekker eten te krijgen!

Vanavond alweer het einde van de Olympics, de Chinezen weten er wel een show van te maken. Ik was nog vergeten te vertellen dat er ook een Ithaca High school grad is die goud gewonnen heeft, in het vrouwen roeiteam. Zo is het een kleine wereld.

De eerste

Vanmiddag kon Bart intrekken bij SUNY Cortland. Vanmorgen begon hij pas met zijn spullen bij elkaar zoeken en in te pakken. Erg veel werk was dit echter niet, omdat hij het meeste nog bij elkaar had staan, en dit voor hem nu de derde keer is dat hij vertrekt. Een klein beetje spannend vindt ik het zelf toch wel, omdat het weer een nieuwe school voor hem is.

We vertrokken om 12 uur, en door Ithaca rijdend was het wel te zien dat het vandaag ook de dag was dat de Cornell studenten weer introkken. Het was druk, met volgeladen auto's, en veel mensen die duidelijk de weg niet wisten. We zagen auto's met kentekens uit het hele noordoosten, en van verder weg zoals Wisconsin en Indiana (aan de sticker op het kenteken te zien kwam die ook nog uit Bart's geboorte-county). Al die duizenden ouders die hun kind af komen zetten.

Voor ons was de weg niet zo ver als sommigen van deze mensen, het is maar 7 mijl verder dan hij de afgelopen 2 jaar zat. Hij maakt maar baby-stapjes. Als ik me bedenk dat de dochter van een collega in Jemen gaat studeren (en op haar 15e al een jaar in Indie is geweest); sommigen slaan de vleugels meteen flink uit.

Bart heeft ervoor gekozen om in een suite te wonen, een appartement met een gezamelijke keuken en huiskamer, en vier 1 persoons slaapkamers. Deze appartementen liggen een mijl of zo van de universiteit, maar er gaat elk half uur een bus naar de campus. De dormitories op de campus hebben allemaal 2 persoons kamers en dat zag Bart niet zo zitten. Dat kan ik me wel voorstellen, omdat hij al 2 jaar een kamer voor zichzelf gehad heeft. Het kost een klein beetje meer, en blijkbaar is het ook moeilijk om erin te komen, maar dat is hem toch gelukt. Omdat hij hier woont hoeft hij geen maaltijdplan te kopen (wat flink duur is), maar kan hij zelf voor zijn kostje zorgen. De eerstejaars zijn wel verplicht op de campus te wonen. Misschien zal hij een beetje van het college student leven missen, maar dat zal aan hemzelf liggen.


De appartementen.

Bij de appartementen aangekomen kreeg hij een aantal papieren en de sleutels. Hij moet kijken of er wat mis is met het appartement en zijn kamer en alles precies opschrijven, anders krijgt hij later de rekening als er wat kapot is. Hij was de eerste die introk in zijn appartement. Hij heeft wel al contact gehad met 1 van de jongens die er ook zal wonen, om te praten over wie wat zal meebrengen. Alle benodigheden voor het appartement zijn niet inbegrepen. 2 van de jongens komen uit New York staat, en 1 uit Hiroshima, Japan.

Het appartement is flink ruim. En de keuken heeft iets dat wij niet in huis hebben; een vaatwasser!
Er zijn 2 toiletten, waarvan 1 badkamer met douche.


De keuken.


De huiskamer.


De kale kamer.


Zijn kamer met zijn spullen erin geladen. Hij heeft een klein koelkastje meegebracht.

Hoe het eruit zal zien als het opgeruimt en ingericht is zullen we misschien (waarschijnlijk zelfs) niet te zien krijgen. Bart wilde niet dat we hielpen met uitpakken, en hij wilde ons het liefst zo snel mogelijk weg krijgen.

De jongens hadden allemaal honger, dus zijn we samen gaan lunchen bij A&W, waar Niels me voor altijd zal beschuldigen dat ik zijn hamburger op heb gegeten :) Daarna moest Bart nog wat levensmiddelen inslaan. Toen we terug kwamen bij het appartement waren er tekenen dat er inmiddels ook iemand anders was ingetrokken. Er stond wat eten in de koelkast, maar verder niemand te zien.
Bart werkte ons weer snel de deur uit. Hij is de stofzuiger vergeten, en zijn jas. Daar mogen wij dan weer voor opdraven. Hij moet morgen werken bij het park, en daar zal ik het afleveren. Zondag heeft hij vrij, dus zaterdag na zijn werk gaat hij weer terug naar Cortland. Hij wil niet eens thuis komen, wat goed is. Hij moet zich nu even gaan richten op op zijn nieuwe plek wat mensen te leren kennen en dingen te doen.

Het is nu weer even vreemd in huis, zelfs Micky zei het. Al is hij hier ook de hele dag weg voor zijn werk, toch voelt het zich anders aan. En al hebben we dit nu al 2 keer eerder gedaan, het is toch weer vreemd. Ik denk dat het nog niks is vergeleken met volgende week, als Tim ook gaat!

Boeken shoppen

Soms denk ik wel eens dat dit blog erg oppervlakkig is. Er zijn gewoon dingen die ik niet kan vertellen, zoals over mijn werk. Er gebeurt genoeg om een boek te vullen, maar tegen de tijd dat ik het zou kunnen schrijven zou ik alles vergeten zijn. Plus ik heb geen idee waar ik zou beginnen. De mensen die je meemaakt! Soms denk je dat je het allemaal wel gezien hebt, maar mensen blijven verrassingen voor je neergooien.

Vandaag had Tim een afspraak bij TC3 om zich in te schrijven voor nog een les erbij. Ik dacht dat het een afspraak was met een counselor, maar het was iemand die je alleen voor de lessen inschrijft. Hij wist niet echt veel over de graad Computer Science die Tim zal doen. Ik vroeg hem of het mogelijk zou zijn dat Tim binnen 2 jaar zou slagen met het lessenplan dat hij nu heeft. Hij deed zijn best om het uit te puzzelen, maar zijn advies aan Tim was om in de eerste weken van school een afspraak te maken met een advisor om zijn lessenplan voor de komende 2 jaar te maken.

Het probleem is dat Tim volgens zijn plaatsingstest Math 100 moet nemen. Dit is een les om bijgespijkerd te worden zodat hij op college niveau zit. Het is moeilijk te begrijpen dat hij niet op niveau is, omdat hij in de 89ste procentile scoorde, en altijd A's en B's in wiskunde gehad heeft. Hij had het laatste jaar van high school geen wiskunde meer, dus misschien is hij daardoor wat roestig. Doordat hij Math 100 moet nemen zal hij achter lopen op de wiskundeklassen die nodig zijn. De man waar we mee praatten raadde Tim aan om toch te proberen om in Math 132 te komen door in de eerste week van school met een wiskundeleraar te praten. Soms laten ze op die manier toch leerlingen toe. Als dat niet lukt zal hij volgende zomer 1 of 2 wiskundeklassen moeten doen om toch binnen 2 jaar klaar te zijn.

Waar we voor kwamen is in ieder geval gelukt, hij is ingeschreven voor een extra klas, wat hem 16 credits zal geven. Wat hij dit semester zal hebben: Health and Fitness (1 credit), Adult Recreation and Fitness (1cr), Intro to Databases (1 cr), Advanced Databases (1cr), Biologie 3(cr), American History (3cr), plus wiskunde, Reading and study skills die niet meetellen voor zijn degree, hoewel hij er wel credits voor krijgt.

Na dit alles gingen we bij de campus boekenwinkel zijn boeken kopen. Een meisje in de winkel ging aan de slag met zijn lijst van lessen, wel fijn dat je zo snel alles bij elkaar hebt. Een paar boeken hebben we tweedehands kunnen kopen, dat scheelt toch weer. Natuurlijk zijn er ook dure boeken die nieuw gekocht moeten worden omdat er weer een nieuwe uitgave is, en de uitgevers hebben weer wat nieuws verzonnen om er geld uit te slaan: voor wiskunde hoeft hij geen boek te kopen, maar een "student access code", dus een paswoord om bij de online cursus te komen. Reken uit je winst: $71 hiervoor! Een boek kan nog tweedehands doorverkocht worden, maar dit niet. Dat was even kort maar krachtig winkelen, en we waren zo weer een paar honderd dollars lichter.

Maar we waren nog niet klaar; Bart had me zijn lijst in handen geduwd, en aangezien zijn school maar 10 minuten rijden verderop is gaf ik maar toe, en was onze volgende stop Cortland. Bart werkt de hele week dus zou pas vrijdag er naar toe kunnen gaan, en dan heb je ellenlange rijen. Ik wist echt niet meer van onze rondleiding waar de campus boekenwinkel was, maar gelukkig was het toch snel gevonden. Een plek om te parkeren vinden was moeilijker, en we moesten een eind lopen. Toen we de boekenwinkel binnen liepen gingen er net een paar Duitsers naar buiten. Wel verrassend om opeens Duits te horen.
Ook in deze winkel hielp iemand ons om de boeken bij elkaar te krijgen, en het ging heel vlot. Deze boeken waren nog duurder dan die van Tim, en een paar behoorlijk dikke, zware pillen! Helaas was bij zijn boekenlijst niet veel tweedehands. Nog een trucje van de uitgevers, om een CD bij een boek te doen, en als die CD er niet meer bij zit is het geheel niet meer compleet. Je weet ook maar nooit hoeveel een leraar een boek zal gebruiken, of dat je echt alles op de lijst nodig hebt. Dat hebben we bij Bart geleerd, we kochten alle boeken en sommige heeft hij amper in gekeken. Voor sommige klassen zeggen we hun nu om maar eens eerst naar de eerste les te gaan en te zien wat nodig is.

Vanavond had Micky nog een leuk nieuwtje. Hij werkt al jaren bij Cornell, maar zijn baan viel altijd onder het leger. Kort geleden is dat veranderd en valt hij nu onder Cornell. Cornell heeft een programma waar ze studiebeurzen geven aan kinderen van werknemers. Het is 30% van het lesgeld, en de werknemer moet er 4 jaar gewerkt hebben. Na echt een heleboel gedoe, dat zelfs tot de bijna topman gegaan is, is het nu dan goed gekeurd dat hij echt onder Cornell valt en dus krijgen onze kinderen een gedeelte van hun lesgeld betaald. Alleen van het lesgeld dus, niet alles wat er nog bij komt. Een klein addertje is wel dat de studiebeurs bij onze inkomsten geteld zullen worden en we er belasting over moeten betalen. Maar het is toch weer mooi meegenomen, en misschien is het net genoeg om de boeken mee te bekostigen!

Een paar foto's

De "oogst" van zaterdag. Op het moment komt er bijna elke dag zo'n hoeveelheid uit. Zelfs aan de mais zijn maiskolven gekomen, en ook nog zonder wormen erin.


We stikken in de tomaten, en ze zijn erg lekker! We hebben zo'n 25 planten, met elk tussen de 10-25 tomaten eraan. Ik heb al tomatensoep gemaakt, met uien, bieslook, worteltjes, en hete peper uit de tuin. Mmhh, lekker om het zo uit de tuin te kunnen halen, alleen de bouillonblok kwam uit een pakje. Jammer dat dit verse maar voor zo kort is. Als we ervan moesten overleven zou het er slecht uit zien.

De kippetjes doen het ook goed.


Een van de pruikenkippen. Bart heeft een paar veertjes geknipt want hij vond het zo zielig dat ze niet kon zien.

Mijn vakantie zit er helaas weer op. Anderhalve week is veel te kort! De afgelopen dagen vooral thuis wat aangemodderd, Micky had ook nog vrij. De tijd is voorbij gevlogen!

Reisje naar de Pocono's

A little bit of this in English, for our special readers :)

Gisteren zijn we weer terug gekomen van een weekje in de Pocono Mountains in Pennsylvania. Niet zo ver weg deze keer, ongeveer 3 uur rijden. We hadden een huis gehuurd in het Camelback Village in Tannersville. Het was erg mooi, meer huis dan we voor ons vieren nodig hadden (Bart was thuis gebleven).


Het huis.
The house we rented, much more house than we needed for 4 people, very luxurious!

Al deze huizen zijn tegen een berg gebouwd, erg steil om naar boven te rijden. Ik kan het me in de sneeuw niet voorstellen. Bijna vlak naast het huis ligt het ski gebied.


The ski area next to our rental house. In the winter you can just step outside onto the slopes!


Huiskamer. Living room.

Op maandag hebben we het water park bezocht, Camelbeach. Hier heb ik geen foto's van, ik had de camera niet mee genomen. Het is een mooi waterpark, en de waterratten Tim en Niels hebben zich vooral in het golfbad goed geamuseerd. Je kon er ook met de skilift naar boven, wat we op het eind van de dag gedaan hebben. Een prachtig uitzicht en heel leuk om een skigebied eens in de zomer te zien. Ik heb het nooit geweten, maar met een skilift naar beneden gaan is best griezelig. Je moet geen hoogtevrees hebben!
Onder de skilift loopt een oude vervallen Alpine sleebaan. Helemaal van boven op de berg naar beneden, dat zal echt iets voor de echte dapperen geweest moeten zijn om dat te doen. Met zo'n slee van een cementen glijbaan af!

The first day we went to the waterpark (sorry, no pictures). Tim and Niels loved the wave pool especially. We also took a trip up the mountain on the ski lift. Fun to go on a lift without the cold! I never knew how it was like to ride a ski lift down: you shouldn't be afraid of heights! Under the lift was an old alpine sledding track all the way from the top. Now that must have something for the real dare devils!

Op dinsdag zijn we naar het Delaware Water Gap park geweest. We hebben verschillende plekjes bezocht.

On Tuesday we went to the Delaware Water Gap Park, hiked, and looked at some waterfalls. (as if we don't have enough waterfalls here :)


Een waterval in Delaware Gap, Dingman Falls

Woensdag hadden we besloten om te gaan fietsen. Met tieners is het 's morgens moeilijk. Als je ze te vroeg wakker maakt krijg je kwade gezichten, en ze bewegen zich als slakken. Het was ook nog een eind rijden, dus we waren pas om 1 uur bij het fietsverhuur bedrijf. Het busje stond net klaar om te vertrekken met andere mensen, en als we snel waren konden we nog mee. Gauw de papieren ingevuld, betaald, en onze eigen 2 fietsen op hun wagen gezet, en 2 huurfietsen.

Door het Lehigh Gorge Park loopt een pad waar vroeger een spoorbaan liep. Het hele pad is 25 mijl lang, en er zijn maar 3 plaatsen waar je erop kunt. De rit ernaar toe was mooi, maar nog een flink eind weg.
De eerste groep mensen werd helemaal aan het begin van het pad afgezet, wij gingen verder naar Rockport, zodat we 15 mijl konden fietsen. Aan het eind van het pad zouden we dan weer opgehaald worden om terug te gaan naar het verhuurbedrijf. De laatste ophaaltijd was om vijf uur, om twee uur zaten we eindelijk op onze fietsen.

On Wednesday we decided to go for a bike ride. We got to the rental place late (due to teenagers that don't like to get up in the morning and then move like slugs, plus the ride to the rental place was longer than expected). We got there at 1PM and were lucky to be able to go. We rented 2 bikes, and we had 2 of our own with us. There is a beautiful, and flat path in the Lehigh Gorge Park, where there used to be a train track. At the end of the path we were getting picked up again. It was a beautiful trip; a big hill to the right of us, and the river on our left. Every few weeks they let water out of dam, and you can go whitewater rafting there. Right now the water was low.


Aan het begin van de rit.
At the start of the ride.




Elke paar weken word er water uit een dam gelaten en kun je op deze rivier wildwater raften.

The pad is a gentle downhill slope. Nice for us, since we really don't bike very often, and our behinds hurt! We stopped for a picknick, and a few times to look around.

Het pad loopt zacht glooiend bergaf, het lijkt meer vlak. Precies goed voor ons, die niet vaak fietsen. We hebben langs het pad gepicknicked en af en toe gestopt om rond te kijken. De rivier loopt zo'n 10 meter lager, en je kunt er niet overal gemakkelijk naar toe.

There used to be a busy village here when coal was discovered.

Hier lag vroeger een dorpje, de spoorlijnen waren er omdat er steenkool gedolven werd.


Opeens waren we aan het einde van het pad, om kwart over vier, zonder ons te haasten. Het was een leuke tocht!

Op donderdag zijn we naar Hickory Run State Park geweest. We dachten misschien te gaan kano varen, maar vonden de meertjes er toch niet geschikt voor, te klein. Er is een mooi meertje met zandstrand, lijkt me leuk voor kleine kinderen. Het andere meertje is ook mooi, goed voor vissers.



On Thursday we went to Hickory Run State Park. We wanted to go canoeing, but the lakes were kind of small. The "Boulder Field" was pretty amazing though. In the middle of the forest, all of a sudden there is this field of rock. Huge rocks, about 1-2 stories deep. Apparently the frost has been pushing rocks up for the last 15.000 years.



Boulder Field, een groot veld met hele grote keien, midden in het bos. De keien liggen zeker 5 meter diep. Door de werking van vorst worden keien omhoog geduwd. Zie je de mensen in de verte?


Boulder field

Hierna zijn we terug gegaan naar de plek waar we de dag ervoor waren, Lehigh Gorge Park, en hebben daar een stukje gewandeld.

After this we went back to the same place as the day before, the Lehigh Gorge Park.




Watervalletje; more waterfalls.

People were swimming here; look close and you see someone ready to jump off the bridge into the water! Dare devils!


Er waren jongens van de brug af aan het springen (wat is dat toch met bruggen?), als je op de foto klinkt om te vergroten zie je onder aan de brug iemand klaar staan om in het water te springen.



Even met de voeten in het water.

Getting our feet wet. The water was not warm!


Oude treintunnel; the old train tunnel.



Friday we went rafting on the Delaware River, it's just a smooth flowing river in the summer. It took a little bit of practice to go straight in a raft! We did a few circles, and according to Tim and Niels mom can't row.
At the end of the trip we saw lightning, so we rowed like crazy to get back. We did not want to get caught in a thunderstorm on the water!

Op vrijdag gingen we raften; met een rubber boot een eind de Delaware River af drijven/roeien. Er zijn verschillende zaken die kano's of rubber boten verhuren, we kozen River Country. Ze wezen ons de plek waar we zouden eindigen en daar parkeerden we de auto. We werden verder gebracht waar we zouden starten. Het duurde even eer we doorhadden hoe je zo'n boot bestuurt, en gingen soms in cirkels!
We gingen 4 mijl, heel relaxed met 2 keer stoppen onderweg om te picknicken en af te koelen deden we er zo'n 2 uur over. Op het eind zagen we bliksem dus we hebben even flink doorgeroeid!






Tim en Niels op het water. It was fun! Even though these 2 don't smile for the pictures.


Even lunchpauze.

Op zaterdag zouden we nog een keer naar het waterpark gaan, maar Tim en Niels hadden hun knieen zo erg verbrand dat ze niet meer wilden. Helaas waren dat lichaamsdelen die ik hun niet aan herinnerd had om zonnecreme op te doen.
Dus besloten we om een dag eerder naar huis te gaan. Onderweg zijn we nog bij het treinmuseum, Steamtown in Scranton geweest. Ik heb eigenlijk niks met treinen, maar vond het toch wel interessant. Het is een groot onderdeel van Amerika's verleden, en zonder de stoomtreinen zou Amerika niet zijn wat het is. De regio waar waar we net vandaan kwamen is helemaal gevormd door de spoorwegen.

On Saturday we wanted to go to the waterpark again, but Tim and Niels's knees were so badly sunburned they did not want to go. That was one spot that mom forgot to tell them to put suntan lotion on! Instead we went home a day early. On the way home we stopped at a train museum. It was interesting to see the history. (Tim and Niels will tell you it was boring).


Caboose


Ik moest even naast de trein gaan staan om te laten zien hoe groot ze zijn.

That was the end of our trip, we discovered some nice new places again.