Reanimaties

Vanavond had ik mijn herhalingscursus voor ACLS, Advanced Cardiac Life Support. Het is voor onze afdeling niet vereist, maar wel handig om te hebben. Als er gereanimeerd moet worden beginnen we hiermee en het 'code team', bestaande uit IC verpleegkundigen en een eerste hulp arts, is er altijd heel snel.
Het ACLS boek heb ik de afgelopen weken doorgekeken, en zo komt er weer veel naar boven. Als je die kennis (zoals doseringen van medicaties) niet vaak gebruikt verwatert het een beetje. Door de jaren veranderd er nogal het een en ander. Ik heb 20 jaar geleden voor het eerst ACLS gedaan, en toen moest je nog veel meer medicaties en doseringen leren. De meeste van die medicaties worden niet eens meer gebruikt, alleen Atropine en Epinephrine zijn nog de gouden oudjes. Ook moest je toen alles heel precies doen, je moest bijvoorbeeld een perfecte ritmestrip hebben met je hartmassage en beademing. En dan te bedenken dat het toen 5:1 was, en dat dit helemaal niet effectief is gebleken: nu is het 30:2. Het was allemaal heel veel meer stresserig, terwijl het vanavond heel relaxed was. Dan neem je toch veel meer in je op.
Ik zal in het ziekenhuis nooit een reanimatie hoeven te leiden, maar het is wel goed om te weten wat er allemaal gedaan moet worden zodat je weet wat de volgende stap zal zijn.

Gelukkig maak ik reanimaties niet vaak mee. Soms een jaar lang niet, maar dan opeens zoals nu 2 binnen een paar maanden. Bij deze laatste was ik degene die de hartmassage startte, en later bedacht ik me dat ik dat al jarenlang niet meer op een echt persoon gedaan had. Ik kan wel zeggen dat het heel anders is dan op een reanimatiepop oefenen. Zo’n moment is erg intens, maar het oefenen werpt dan wel zijn vruchten af als je weet wat je moet doen. Dit was een oude vrouw, en bij de eerste druk op haar borstkas voelde ik de ribben kraken. Vreselijk. Kort er na kwam het reanimatieteam die het overnamen, maar na zo’n 15 minuten werd er gestopt.

Je weet het echt nooit wanneer je iemand zal vinden, en als je 1 keer iemand gezien hebt die net met ademen is gestopt vergeet je nooit meer hoe dat uitziet. Niet zoals op tv waar iemand nog een mooi roze gezicht heeft. Je weet echt nooit wanneer je een kamer zal oplopen en iemand met een hartstilstand vindt. Dat is me 2 keer overkomen (bij een persoon waar geen niet-reanimeren beleid was afgesproken).
Een van die 2 keer is tevens de enige reanimatie waar ik bij ben geweest waarvan ik weet dat die man het overleefd heeft en in goede toestand in het ziekenhuis ontslagen is. Prachtig hoe toen alles op zijn plaats viel; de cardioloog had net met hem gepraat over het plaatsen van een geimplanteerde defibrilator, maar de patient wilde dit niet. Even later belde de patient, ik liep de kamer op, hij zat onderuit gezakt op een postoel en maakte rochelende geluiden. Ik dacht even dat hij een epileptische aanval had, maar voelde geen hartslag. Ik belde meteen het reanimatieteam met de telefoon op de kamer, en riep keihard dat ik hulp op deze kamer nodig had. De cardioloog zat nog op de zusterspost en kwam de kamer op. We legden de patient samen van de postoel op de grond en begonnen te reanimeren. Later bleek dat we met het op de grond leggen zijn nieuwe heup uit de kom hadden gewerkt, oops. Die is later onder narcose weer in de kom gezet. Na een paar keer defibrileren had de patient weer een hartslag en bloeddruk en werd hij naar de IC gebracht. De volgende keer dat ik hem zag kwam hij terug van een ander ziekenhuis waar hij een implanteerde defibrilator had gekregen. Daar had hij toch maar toestemming voor gegeven na deze 'close call'. Dat was een mooi moment om hem weer te zien en te zien dat hij het zo goed deed. Helaas zie je dat niet vaak na reanimaties. Mensen die in het ziekenhuis liggen hebben meestal zo veel medische problemen dat de overlevingskansen van een reanimatie laag zijn.