Beestjes

Dol enthousiast en blij kwam een van mijn collega's bij de dienstwisseling vrijdagavond op het werk aan. Ze vertelde dat ze om 1 uur 's nachts bij Wal Mart aangekomen was en 6e in de rij was. Dat was voor "black friday", de dag dat winkels superkoopjes hebben, en zich 's nachts al grote massa's voor de winkel verzamelen om die koopjes in de wacht te slaan.
Bij Wal Mart hadden ze bonnetjes gegeven, zij was dus nummer 6, en had een van de 6 plasma tv's voor $400 kunnen kopen, die normaal zo'n $1000 zijn. Ze was zo blij!
Mij niet gezien om zo voor een winkel te wachten, en zeker niet in de vrieskou! Blijkbaar waren er ook mensen die een tent hadden opgezet, en anderen hadden kerosine verwarmingen bij zich om een beetje warm te blijven.
Ik heb nog nooit eerder iemand ontmoet die echt zo gek is om midden in de nacht in de rij te gaan staan; nu ken ik dus een echte gek, prachtig. Dat vertelde ik haar ook, en ze moest er hard mee lachen.

Vandaag was het een lekker temperatuurtje, en we hebben wat buitenklusjes gedaan.
We hoorden een raar geluid, iets wat tussen een fluitende vogel en een krekel zat. Toen het niet ophield ging ik toch eens op onderzoek uit, en door de spleten in de compost ton zag ik wat bewegen. Het was een mol die zich aan het verdedigen was, en probeerde zich naar beneden te graven. Af en toe zag ik iets bruins met zwarte oogjes door de speten, te groot voor een muis, waarschijnlijk een rat. Jeetje. Ik schopte een paar keer hard tegen de ton, waardoor de mol weg kon kruipen, terwijl de rat er vandoor ging. Tijd om wat vallen te zetten.

Een van de klusjes die ik gedaan heb is het kippehok schoon maken. Behalve de gewoonlijke troep lagen er ook heel veel veren, omdat 2 kippen in de rui zijn. Ik snap niet dat ze net in de rui gaan als het koud wordt. Een kip verliest niet zomaar wat veren zoals een hond verhaart, maar ze verliezen bijna al hun veren in 1 keer en krijgen dan nieuwe.
Dan krijg je zoiets:

De nieuwe veren zijn al in aangroei.

Deze dame zal zeker geen lintje winnen in de State Fair!


Later vond ik dit kleine bange muisje in de vuilniston in de kelder:

Misschien was dit de boosdoener die aan mijn ontbijtkoek gezeten heeft.
Deze muis heeft geluk gehad, ik heb hem ton en al ver in het bos genomen en losgelaten. 2 van zijn familieleden zijn al in de val gelopen en als deze terug komt staat er ook een voor hem klaar. Ze dachten al een warm plekje voor de winter gevonden te hebben, maar we zijn geen hotel voor knaagdieren.

De bouwers

Niels zat in een Lego catalogus te kijken en aan te strepen wat hij allemaal graag wil hebben, waardoor hij op de inval kwam om alle Lego nog eens uit te halen en te gaan bouwen. Zo gezegd, zo gedaan. Op Bart zijn kamer hebben we een plekje gemaakt waar ze alles kunnen uitstallen, aangezien hij er toch maar een paar nachten per week doorbrengt. Bart was er wel gemakkelijk in en vond het goed. Alle dozen zijn uitgehaald, en dat is nogal wat Lego! Ik zelf moest ook mee bouwen en kreeg de opdracht om een huis voor de burgemeester van hun stad te bouwen.
Dit is nog maar een fractie van alles wat er nog te bouwen is:


Dit is het huis van de burgemeester geworden:


Kibbels en Bitz, ofwel "double trouble", waren weer in vorm vandaag. Ze knagen heel graag op botjes, maar zo af en toen hebben ze ook wat anders te pakken. Zo hoorde ik opeens een geluid dat niet op botten-knagen leek: Kibbels had een pen tussen haar voorpoten die al half uit elkaar lag, en Bitz knabbelde vrolijk op het pennedopje. Dat nam ik hun beiden natuurlijk af, en toen Kibbels opstond en wegliep, liet ze inktvoetsporen achter! Gelukkig gingen ze vrij makkelijk van de vloer, en ik geloof niet dat ze inkt in de mond heeft gekregen.


Double trouble...

Natuurlijk hebben we ook een lekkere Thanksgiving maaltijd gegeten, met kalkoen en al de "trimmings".
Eigenlijk is het bij ons de traditie dat we met Thanksgiving ook naar een film gaan, maar we konden het niet echt eens worden over welke film. Daarbij waren we thuis zo leuk bezig dat het van mij ook niet hoefde, dus we gaan komende zondag nog eens proberen.

Het weer

Gistermorgen eerst naar een afdelingsvergadering geweest, en daarna naar de kapper in de mall. Mijn grijze kuif is weer kortgewiekt. Het meisje dat mijn haren knipte kletste er gezellig op los. Ik zag dat ze een mok met TC3 erop had staan, dus ik vroeg of ze daar naar school ging. Ze blijkt full time naar school te gaan en 30 uur per week te werken. Als je jong bent kan dat :)
De dame die in de stoel naast me zat vertelde dat ze bij Target werkt en dat het "hot item" in speelgoed dit jaar een groot paard is, Butterscotch genaamd. Het paard heeft allerlei sensoren en reageert op stemmen en streken, het hinnikt, en kleine kinderen kunnen er op zitten. Ik had het bij Target zien staan, en dacht hierbij wie koopt dat nu in hemelsnaam. Het kost $250 en ze krijgen ze niet snel genoeg aangesleept.

Daarna heb ik nog even rondgekeken in de mall voor een jas, ik had al eerder gekeken en niks gevonden, maar deze keer vond ik een mooie. Ook nog afgeprijst, dus bingo.

Toen ik weer buiten kwam zag ik dat de zon door de wolken begon te schijnen. Tegen de tijd dat ik thuis kwam was de lucht strak blauw. Dat was toch wel bijzonder, want we hebben bijna twee weken geen straaltje zonneschijn gehad. Gauw naar huis, wat eten, en met de hondjes een 4 mijls wandeling gemaakt. Het was best koud, maar met dikke jas en handschoenen ging het wel. Tegen de tijd dat ik thuis kwam ging de zon al bijna onder.

Ook vandaag weer zonneschijn. Zit ik hier over het weer te schrijven, maar als je zo lang in een mistbank gezeten hebt is zon groot nieuws.
De kinderen sliepen tot een uur of elf, ik heb ondertussen wat foto's zitten inplakken. Dit waren er uit '99, het schiet niet echt op.
Vanmiddag heb ik de kinderen mee naar buiten gesleept, onder protest, want wandelen is bij Tim en Niels niet echt favoriet. Maar als ze dan eenmaal op gang zijn vinden ze altijd wel wat leuks om te doen. Zoals vandaag van die plakzaadjes naar elkaar gooien.

Er zijn hier in de streek een stuk of 30 gevallen van kinkhoest geweest de laatste tijd, en er wordt aangeraden voor tieners om een boosterpuit te halen. Die hebben Tim en Bart vandaag gekregen. Niels had ze al eerder gehad, en bij ons op het werk werd ook aangeraden om deze spuit te nemen. Dat heb ik dus ook gedaan. Ook de griepspuit trouwens.
Nieuw dit jaar is dat iedere werker in de gezondheidszorg in NY een formulier moet tekenen als ze wel of niet de spuit nemen, en zo niet, waarom. Ook hoorde ik op de radio een spotje over de griepspuit voor gezondheidszorg werkers, en hoe je het leven van een patient in gevaar kunt brengen als je die spuit niet neemt. Ik vindt het een beetje bang makerij. Allemaal wel waar, maar ik heb het vermoeden dat het ook gezegd wordt zodat we aan het werk kunnen blijven en niet ziek thuis hoeven blijven. Want wie moet er voor de zieken zorgen als de gezondheidszorg werkers ook ziek zijn...

Momenteel is Bart op stap met zijn vrienden. Trent is thuis voor de Thanksgiving vakantie, hij gaat in de buurt van New York naar school, en is dus telkens lang van huis weg. Het vriendenclubje is weer bij elkaar.
Terwijl ik dit zo schrijf, komt Bart net thuis. Hij heeft verhalen genoeg.

Aan iedereen die het viert, een hele fijne Thanksgiving gewenst!

Rustig weekend

Veel is er hier niet te vertellen. Het is maar een rustig weekend geweest met niks noemenswaardigs.
Ik hoor dat in Nederland Sinterklaas weer is aangekomen. Wat zullen de kinderen in spanning zitten de komende weken. Maar goed dat hij maar 2 weken van tevoren aankomt.



Leuk dat ik er dit jaar ook een beetje van mee kan pikken. Ik ben aan het aftellen. Vind het toch wel spannend hoor.

Dan kreeg ik nog deze foto van Rene; Gijs speelt als gitarist in deze band.

Ze zijn eerste geworden in een playback show! Nou, ze zien er in ieder geval goed uit.
Over muziek gesproken, dankzij Kim van het "ER nurse blog" die op deze website wees http://lindseybuckingham.com/ ben ik nu ook fan van Lindsey Buckingham. Op deze site kun je wat van zijn muziek horen. Cast Away Dreams is mijn favoriet. Nieuwe dromen worden geboren uit de dromen die doodgaan. Daar zit wel wat in.

Link

Kinderen en huisdieren

Ma zei dat er hier zo veel foto's staan van de hondjes, maar bijna geen van de kinderen. Nou, die zijn ook veel moeilijker op de foto te krijgen, en meestal onder protest.

Niels moest voor school een tijdlijn van zijn leven maken. Hiervoor had hij foto's nodig, dus werden oude foto albums eens uitgehaald en ingekeken. Hij vond het heel leuk, en ik ook om eens herinneringen op te halen.

Hier zit Niels samen met Micky op de bank foto's te bekijken.
Dat herinnert me er ook weer aan dat ik nog altijd jaren achter loop met inplakken van foto's.

Hier nog een foto van Niels, in een zeldzame positie, namelijk lezend op de bank.

Vandaag kwam hij trots met zijn raport thuis, allemaal A's en B's. Daar mag hij toch wel trots op zijn. Overal stond er bij "pleasure to have in class" (zouden ze ooit het tegenovergestelde er bij zetten ("hate to have your kid in class":). Het doet moeke toch weer goed.

Tim zal zijn raport in de post krijgen, en voor Bart moeten we nog even wachten. Hij liet wel trots een wiskunde proefwerk zien waar hij een 99% voor had. Hij heeft inmiddels ook zijn lessen voor volgend semester vastgezet: engels, wiskunde, biologie, antropologie, fotografie, en gezondheid (een verplicht vak).
Zo af en toe hoor je de verhalen over andere studenten. Het gaat niet iedereen gemakkelijk af.
Het systeem werkt niet voor iedereen. Om na high school opeens weg van huis te gaan, zich staande moeten houden in een nieuwe omgeving, veel vrijheid, onafhankelijk studeren, en goede cijfers proberen te krijgen is best moeilijk. Ik hoor dan ook van Bart dat sommigen het niet gaan redden.
Tot nu toe lijkt Bart het wel goed te doen zo ver ik kan zien, en ik ben blij dat hij voor het kleinschalige en dichter bij huis heeft gekozen. Eerst maar kleine baby stapjes, en dan verder de wereld in.

Genoeg verteld over de kindjes, verder met de hondjes.
Behalve dat oorlikken heeft Bitz nog een gekke gewoonte. Nadat ze met de oren klaar is worden de ogen gelikt, en als ze daar genoeg van heeft, likt ze Kibbels lekker over haar buik. Daar gaat ze fijn bij liggen, en valt in slaap met een tepeltje in haar mond. Bij gebrek aan een fopspeen...


Vanmorgen liep ik een eind met de hondjes (in nog steeds in druilerig weer overigens), en opeens moest ik Kibbels mee trekken. Ik keek om en ze had een stijf dood eekhoorntje in haar mond!!! Het beestje moet wel in het gras gelegen hebben, want ik had het niet op de weg zien liggen. Die neus van haar had het wel gevonden. In ieder geval was het nog intact. Ik schopte gauw tegen het dode beest zodat Kibbels het los liet, en schopte het terug het gras in.

Aangezien we nog meer diertjes hebben, en die nooit op de foto komen, bij deze ook eens een foto van de rest.

Dit is Goliath, een mooie haan nietwaar?


3 van de 4 kippen; twee zijn er in de rui en de helft van hun veren kwijt. Ze hebben geen naam, omdat we ze toch niet uit elkaar kunnen houden.


En als laatste Ginny, het guinees biggetje.

Triest

De laatste keer dat we de zon gezien hebben was zaterdagochtend. Het lijkt wel of we in een mistbank zitten en er niet uitkomen. Je wordt er depressief van en om half vier begint het al donker te worden. Bleh!
Ik heb veel gewerkt de afgelopen week, en had daarna 10 dagen vrij waar ik niet eens om gevraagd heb. Zonder ook maar een enkele vakantiedag op te nemen zelfs. Als ik zondag en maandag werk, en dan de volgende week vrijdag en zaterdag, heb ik alles wat er tussen in zit vrij. Dat dit echter te goed was om waar te zijn had ik wel verwacht. Vandaag werd gebeld of ik morgen kan werken, en ik heb maar weer ja gezegd. Veel fut heb ik toch niet om in huis wat te doen.

Het volgende verhaal schreef ik paar maanden geleden op. Als je niks triests wil lezen, stop hier dan.

Soms maak je dingen mee die altijd zullen bijblijven. Patienten die een grote indruk op je achter laten.
De charge nurse overhandigt je een papiertje waar de naam, leeftijd en diagnose van een patient op staat die van de eerste hulp komt. In dit geval een jongeman van 30, met melanoma, huidkanker. Pas als ik raport krijg van de eerste hulp krijg ik een beetje een beeld van deze patient. Helemaal niet goed.
Even later zie ik een man in een rolstoel langsgeduwd worden, en denk O My God. Ik neem een diepe ademteug, en ga met hem en zijn vrouw die bij hem is kennis maken en hem installeren in zijn kamer.
Zijn hoofd is zo opgezwollen dat 1 oog dicht zit, en zijn lippen kan hij bijna niet bewegen. Hij heeft een verschrikkelijke necrotische wond aan de zijkant van zijn gezicht, waar ooit zijn oor zat. Hij zegt geen pijn te hebben, gelukkig.
Zijn vrouw is een tenger ding, hoe ze zichzelf staande houdt in deze situatie kan ik me niet voorstellen. Ook zijn moeder en zus zijn er later en ook bij hun zie ik hoe ze er alles aan doen om geen tranen aan hem te laten zien. Pas als ze op de gang waren zie ik de tranen in hun ogen.
Ik zie een enorme wil om te leven in A.
Later die dag komt de pijn, en geven we hem zo veel narcotica als hij nodig heeft. Aan zijn niet gezwollen oog zie ik dat hij blauwe ogen heeft. Hij is zo aardig, hoe kun je zo aardig blijven als het leven je zo’n slag geeft?
We doen alles om hem zo comfortabel mogelijk te maken.

De rest van zijn verhaal hoor ik later. De volgende dag heeft hij een tracheostomy gekregen, een opening in zijn nek om te kunnen ademen. De dokters gaven hem 2 maanden te leven, maar de zwelling werd alleen maar erger. De pijn werd moeilijker onder controle te krijgen, en op dat moment wilde hij wilde het alleen maar voorbij hebben en hij wilde buiten bewustzijn zijn voor het einde. Hij heeft alle pijnmedicatie gekregen die hij nodig had om zonder pijn te gaan, 3 dagen na zijn opname is hij gestorven.

6 uur lang heb ik hem maar gekend, maar hij heeft een grote indruk op me gemaakt. 2 weken later stond zijn dodenherdenking in de krant. Hier staat niet alleen de naam, geboortedatum, en overlijdingsdatum in een “obituary”, maar kan er net zo veel bij staan als de familie wil. Hieruit kwam ik er achter dat A een PhD in natuurkunde had, een heel aardig en vrolijk mens was, van het buitenleven hield en altijd kampeeruitstapjes voor zijn vriendengroep organiseerde en voor iedereen klaar stond.

Veteranen dag

Remember

It was the Veteran, not the reporter,
who has given us the freedom of the press.

It was the Veteran, not the poet,
who has given us freedom of speech.

It was the Veteran, not the lawyer,
who has given us the right to fair trial.

It was the Veteran, not the campus organizer,
who has given us freedom to demonstrate.

It is the Veteran, who salutes the flag,
who served under the flag,
and whose coffin is draped by the flag,
who allows the protestor to burn the flag.

Written by Father Denis Edward O'Brien, USMC
All Gave Some - Some Gave All

Filmpjes

Natuurlijk ben ik vandaag ook gaan stemmen, maar ik vindt het maar moeilijk. Ik ben het nooit 100% eens met de kandidaten. Verder hier van mij geen verkiezingsnieuws.

Kibbels had vandaag weer een ongeluksdag. Ik had vanmorgen een vergadering en was al het huis uit voordat iedereen op was. Daarna nog wat boodschappen gedaan, en weer thuis merkte ik dat Kibbels moeilijk de trap op kon toen ik ze weer naar boven liet. Ze liep op 3 poten en hield 1 van haar voorpoten ingetrokken. Ik belde Micky om te vragen of er iets gebeurd was: ja, Niels had per ongeluk op haar been gestapt. Ze loopt nu nog wel mank, maar toch al wat beter. Wonderlijk dat ze buiten gewoon loopt en binnen zo zielig.

Hier nog een filmpje van gisteren met het piepbeestje (dat al bijna uit elkaar ligt vandaag)



Ze hebben heel wat gekke gewoontes (nog iemand die z'n oren schoongemaakt wil hebben?)

Het weekend

Op zaterdag zijn we nog eens met z'n allen geweest bowlen, iets wat we al heel lang niet meer gedaan hebben. Het was heel leuk, en gezellig om zo samen bezig te zijn.
In het begin rolde Niels alleen maar ballen in de goot, ik vond het zo sneu voor hem. Later ging het steeds beter, en in het tweede spel dat we deden had hij meer punten dan mij. Hij glunderde helemaal. Bart en Tim deden het ook helemaal niet slecht, maar Micky stond nog op de eerste plaats.
Naast ons waren 2 oudere mannen aan het bowlen, heel serieus, en ze mopperden op zichzelf als ze geen strike gooiden. Natuurlijk ging daar geen bal in de goot. Maar ik kan wel zeggen dat wij meer plezier hadden die middag.

Gisteren hadden we de laatste hondetraining. Het weer was goed genoeg om het nog eens buiten te doen. Bitz ging weer mee, en ze deed het heel goed! Sommige dingen, zoals netjes met me mee lopen aan de lijn, deed ze zelfs beter dan een paar andere hondjes. Mama was trots hoor! Maar goed dat niemand hun op onze wandelingen ziet, want dan gaat het lang niet altijd zo goed. Dan snuffelen ze flink, en die ochtend had Kibbels zelfs een dode muis in de mond voordat ik het in de gaten had. (ik heb ze van haar weg geworsteld).
We hebben afgelopen week ook veel te weinig met hun geoefend, vooral met Kibbels is het te merken.
Op het einde van de training mochten de hondjes een speeltje uitkiezen uit een doos. Bitz wist niet zo goed wat ze hier mee aan moest, maar uiteindelijk pikte ze er een piepkonijntje uit. Thuisgekomen speelt ze er ook echt mee, flink er op bijten en dan piept het. Ook Kibbels vindt het leuk, dus het wordt om beurten flink gebeten.

Tijdens de training kwamen 2 dames aan om reclame te maken voor hun kandidaten voor de aankomende verkiezingen. Ze lieten wat folders achter. We worden van alle kanten gebombardeert met folders, telefoontjes, tv spotjes en overal staan bordjes met de namen van kandidaten in de voortuinen. Na morgen is het voorbij.

Vandaag was het een lekker weertje, en ik ben wat in de tuin bezig geweest. Veel hoeft er eigenlijk niet meer gedaan te worden, en ik heb wat bladeren geharkt. Een beetje arbeidstherapie lijkt het wel. Wel lekker zo'n bonusdag. De hondjes buiten, kippetjes los uit hun hok, mooi zo.

Ouderdom en verwardheid

We hebben altijd wel verwarde mensen op de afdeling. Een hiervan was L.

L kwam in het ziekenhuis terecht omdat het in de “assisted living”, een soort bejaardenhuis waar mensen tamelijk zelfstandig wonen, niet meer ging. Ze kon er door haar verwardheid niet meer blijen. Ze kwam in het ziekenhuis onder het respite programma, de familie betaalt een vast bedrag voor het verblijf; een verzekering betaalt het niet, omdat er geen medische reden was voor opname. Ze wachtte op een operatie, en op plaatsing in een verpleeghuis.

L was een handvol voor ons. Totaal in de war, met meestal een eigen taaltje. Een lange, magere vrouw, met grijze haren waar ze altijd een bloemetje in stak. Ze kon zelfstandig rond lopen, en dat was meteen het moeilijkste probleem. Alles wat los zat pakte ze en nam ze mee naar haar kamer. In het bejaardenhuis deed ze dit ook met de eigendommen van de andere bewoners.
Handschoenen waren favoriet. Nu staan er op de afdeling overal dozen met handschoenen, en telkens als je L zag, zat ze met haar handen in een doos handschoenen en pikte er een paar mee. Papieren waren ook favoriet. We vonden zelfs wat papieren die in een patientendossier thuishoorden op haar kamer. Een andere keer had ze een vest meegepikt dat een verpleegkundige op een stoel in de zusterspost had laten hangen. Deze verpleegkundige had de grootste moeite om het terug te krijgen van L. Je mocht echt niet aan “haar” spulletjes komen.
Toen ik voor het eerst op haar kamer kwam wist ik niet wat ik zag. Op elk tafeltje en oppervlak lag een hoopje handschoenen. Niet zomaal opgefrommeld, maar netjes opgestapeld.
Ik zat een keer op de zusterspost en ze kwam achterom (we hadden de dozen handschoenen ondertussen achter de zusterspost gezet). Ik zei tegen haar dat het mijn handschoenen waren en ze er geen mocht hebben. Gemeen he? Dat vond L ook, en ze hief een boos vingertje en in haar eigen taal sprak ze boos tegen me. Het leek wel een echte taal. Soms sprak ze ook Engels, maar dan was er ook bijna niks van te begrijpen.
Ze had ook wat vieze gewoontes, ze verzorgde zichzelf niet goed, en liet dit ook door niemand doen. Ik kwam een keer op de zusterspost, zag iets achter een computerscherm liggen, en wat bleek. Het was gebruikt incontinentie materiaal. Dat kon maar 1 persoon daar neergelegd hebben. Misschien was het een ruil voor de handschoenen.

Een andere patient die nu op onze afdeling op plaatsing in een verpleeghuis wacht is G. Een bink van een vent, die in het verleden ook wel eens agressief is geweest, maar nu medicatie krijgt waardoor het wel gaat. Hij staat altijd in de deuropening van zijn kamer te leunen, en maakt opmerkingen over alles wat er om hem heen gaande is.
2 verpleegkundigen waren wat gekheid aan het maken in de gang, en zijn opmerking daar over; “You don’t have to be crazy to be here, but it certainly helps”. Je hoeft niet gek te zijn om hier te zijn, maar het helpt zeker wel.
Die vond ik heel waar en raak.

Soms is het moeilijk om met deze mensen om te gaan, en we zien ze eigenlijk maar in een momentopname. Ze zijn niet altijd zo geweest, maar hebben een heel leven achter zich.

Het volgende gedicht vindt ik wel passen bij dit verhaal. Het hing lang geleden op onze afdeling. Het is nu weg, maar ik heb het terug gevonden op internet, en zal er weer een kopie van op de afdeling hangen. De auteur kan ik niet achterhalen, maar het verhaal gaat dat het tussen de bezittingen gevonden is van een oude vrouw die in een Schots verpleeghuis is overleden.

Crabby Old Woman
What do you see,
nurses?
What do you see?
What are you thinking
When you're looking at
me?

A crabby old woman,
Not very wise,
Uncertain of habit,
With faraway eyes?

Who dribbles her food
And makes no reply
When you say in a loud
voice,
"I do wish you'd try!"

Who seems not to notice
The things that you do,
And forever is losing
A stocking or shoe?

Who, resisting or not,
Lets you do as you will,
With bathing and
feeding,
The long day to fill?

Is that what you're
thinking?
Is that what you see?
Then open your eyes,
nurse,
You're not looking at
me.

I'll tell you who I am
As I sit here so still,
As I do at your bidding,
As I eat at your will.

I'm a small child of ten
With a father and
mother,
Brothers and sisters,
Who love one another.

A young girl of sixteen
With wings on her feet
Dreaming that soon now
A lover she'll meet.

A bride soon at twenty,
My heart gives a leap,
Remembering the vows
That I promised to keep

At twenty-five now,
I have young of my own,
Who need me to guide
And a secure happy
home.

A woman of thirty,
My young now grown
fast,
Bound to each other
With ties that should
last.

At forty, my young sons
Have grown and are
gone,
But my man's beside me
To see I don't mourn.

At fifty once more,
Babies play round my
knee,
Again we know
children,
My loved one and me.

Dark days are upon me,
My husband is dead,
I look at the future,
I shudder with dread.

For my young are all
rearing
Young of their own,
And I think of the years
And the love that I've
known.

I'm now an old woman
And nature is cruel;
'Tis jest to make old age
Look like a fool.

The body, it crumbles,
Grace and vigour
depart,
There is now a stone
Where I once had a
heart.

But inside this old
carcass
A young girl still dwells,
And now and again,
My battered heart
swells.

I remember the joys,
I remember the pain,
And I'm loving and
living
Life over again.

I think of the years
All too few, gone too
fast,
And accept the stark
fact
That nothing can last.

So open your eyes,
people,
Open and see,
Not a crabby old
woman;
Look closer... see ME!!

Een leven van 100 jaar

Gisteren
Er zijn zo van die drukke dagen die gewoon niet leuk zijn, en je je af vraagt waarom je het doet. Maar dan opeens is er een lichtpuntje dat je hele dag weer goed maakt.
Zo ook gisteren aan het einde van de dag.
Ik hielp iemand om een patient omhoog te tillen in bed, een klein vrouwtje van 100 jaar, en toen we klaar waren zei ze “danke schon”. Ik zei wat terug in het Duits, begon een gesprekje met haar, en vertelde dat mijn oma ook Duitse was. O, vertelde ze, het was de grootste fout die ze ooit gemaakt had om naar Amerika te komen. Hoezo dan, vroeg ik. Nou, ze begon een heel verhaal. (Denk hier even een lief oud vrouwtje zonder tanden bij).
Ze was in 1926 gekomen met haar vriend, maar toen bleek hij een ander liefje te hebben. Ze gniffelde er nog om dat deze vriendin van hem zichzelf doodgedronken heeft. Ik vroeg of ze een andere liefde gevonden heeft. Ja, dat had ze, het was niet liefde op het eerste gezicht geweest, maar deze man had haar een paar keer mee uitgenomen, en ze zijn 57 jaar getrouwd geweest. Hoe anders moet het leven voor haar geweest zijn dan het voor ons tegenwoordig is. Ze was opgegroeid op een boerderij in Bavaria, waar ze het goed had, en waar ze altijd genoeg te eten hadden. "Yep, that’s my life. I could write a book”, zei ze.
Dit zijn leuke dingen die het wel weer de moeite waard maken.

Vandaag
Vanmorgen lag er het eerst laagje sneeuw. Voor het geval we het niet in de gaten zouden hebben schreef iemand dit op de picknick tafel:


Bevroren bloemetjes:


En Bart is weer thuis:

Opmerkingen

De opmerking van John Kerry dat je maar goed moet leren, omdat je anders in Irak terecht komt is bij velen in het verkeerde keelgat geschoten. Hij zegt nu dat het als grapje bedoeld was.
Dit is de reactie van een paar militairen in Irak:




Het was weer mooi weer vandaag, en ik heb het 4 mijls rondje met de hondjes gelopen. Alleen vond Bitz wel erg veel om te snuffelen en begon daar ook elke keer bij te blaffen. Grr... Verder was het wel een mooie wandeling. De zon scheen en dat maakt het allemaal wat vrolijker. Ik zag een groep van een stuk of 10 bluebirds, die je gewoonlijk niet zo vaak ziet. Iedere staat heeft een staatsvogel (en bloem en boom), en die van New York is de bluebird. Ze zijn zoals je zou denken, blauw.
Toen ik zo ongeveer halverwege was stopte er een auto naast me, het was onze buurman. Hij vond maar dat ik ver gelopen had, en we maakten even een praatje terwijl hij reed en ik liep.

Verder heb ik vandaag alleen maar saaie dingen in huis gedaan. De hondjes moesten hiervoor even in hun hok, want ik werd er gek van. Elke keer als ik me omdraaide struikelde ik over hun. Net als kleine kinderen, even een middagdutje doen.
Vanavond waren ze echt wel moe: toen wij klaar waren met eten en ze zaten te wachten op hun voer, vielen hun ogen dicht, en hun hoofden zakten langzaam naar beneden. Dat was wel een grappig gezicht, en deed me weer aan kinderen denken die in hun stoel in slaap vallen.