Triest
De laatste keer dat we de zon gezien hebben was zaterdagochtend. Het lijkt wel of we in een mistbank zitten en er niet uitkomen. Je wordt er depressief van en om half vier begint het al donker te worden. Bleh!
Ik heb veel gewerkt de afgelopen week, en had daarna 10 dagen vrij waar ik niet eens om gevraagd heb. Zonder ook maar een enkele vakantiedag op te nemen zelfs. Als ik zondag en maandag werk, en dan de volgende week vrijdag en zaterdag, heb ik alles wat er tussen in zit vrij. Dat dit echter te goed was om waar te zijn had ik wel verwacht. Vandaag werd gebeld of ik morgen kan werken, en ik heb maar weer ja gezegd. Veel fut heb ik toch niet om in huis wat te doen.
Het volgende verhaal schreef ik paar maanden geleden op. Als je niks triests wil lezen, stop hier dan.
Soms maak je dingen mee die altijd zullen bijblijven. Patienten die een grote indruk op je achter laten.
De charge nurse overhandigt je een papiertje waar de naam, leeftijd en diagnose van een patient op staat die van de eerste hulp komt. In dit geval een jongeman van 30, met melanoma, huidkanker. Pas als ik raport krijg van de eerste hulp krijg ik een beetje een beeld van deze patient. Helemaal niet goed.
Even later zie ik een man in een rolstoel langsgeduwd worden, en denk O My God. Ik neem een diepe ademteug, en ga met hem en zijn vrouw die bij hem is kennis maken en hem installeren in zijn kamer.
Zijn hoofd is zo opgezwollen dat 1 oog dicht zit, en zijn lippen kan hij bijna niet bewegen. Hij heeft een verschrikkelijke necrotische wond aan de zijkant van zijn gezicht, waar ooit zijn oor zat. Hij zegt geen pijn te hebben, gelukkig.
Zijn vrouw is een tenger ding, hoe ze zichzelf staande houdt in deze situatie kan ik me niet voorstellen. Ook zijn moeder en zus zijn er later en ook bij hun zie ik hoe ze er alles aan doen om geen tranen aan hem te laten zien. Pas als ze op de gang waren zie ik de tranen in hun ogen.
Ik zie een enorme wil om te leven in A.
Later die dag komt de pijn, en geven we hem zo veel narcotica als hij nodig heeft. Aan zijn niet gezwollen oog zie ik dat hij blauwe ogen heeft. Hij is zo aardig, hoe kun je zo aardig blijven als het leven je zo’n slag geeft?
We doen alles om hem zo comfortabel mogelijk te maken.
De rest van zijn verhaal hoor ik later. De volgende dag heeft hij een tracheostomy gekregen, een opening in zijn nek om te kunnen ademen. De dokters gaven hem 2 maanden te leven, maar de zwelling werd alleen maar erger. De pijn werd moeilijker onder controle te krijgen, en op dat moment wilde hij wilde het alleen maar voorbij hebben en hij wilde buiten bewustzijn zijn voor het einde. Hij heeft alle pijnmedicatie gekregen die hij nodig had om zonder pijn te gaan, 3 dagen na zijn opname is hij gestorven.
6 uur lang heb ik hem maar gekend, maar hij heeft een grote indruk op me gemaakt. 2 weken later stond zijn dodenherdenking in de krant. Hier staat niet alleen de naam, geboortedatum, en overlijdingsdatum in een “obituary”, maar kan er net zo veel bij staan als de familie wil. Hieruit kwam ik er achter dat A een PhD in natuurkunde had, een heel aardig en vrolijk mens was, van het buitenleven hield en altijd kampeeruitstapjes voor zijn vriendengroep organiseerde en voor iedereen klaar stond.
Ik heb veel gewerkt de afgelopen week, en had daarna 10 dagen vrij waar ik niet eens om gevraagd heb. Zonder ook maar een enkele vakantiedag op te nemen zelfs. Als ik zondag en maandag werk, en dan de volgende week vrijdag en zaterdag, heb ik alles wat er tussen in zit vrij. Dat dit echter te goed was om waar te zijn had ik wel verwacht. Vandaag werd gebeld of ik morgen kan werken, en ik heb maar weer ja gezegd. Veel fut heb ik toch niet om in huis wat te doen.
Het volgende verhaal schreef ik paar maanden geleden op. Als je niks triests wil lezen, stop hier dan.
Soms maak je dingen mee die altijd zullen bijblijven. Patienten die een grote indruk op je achter laten.
De charge nurse overhandigt je een papiertje waar de naam, leeftijd en diagnose van een patient op staat die van de eerste hulp komt. In dit geval een jongeman van 30, met melanoma, huidkanker. Pas als ik raport krijg van de eerste hulp krijg ik een beetje een beeld van deze patient. Helemaal niet goed.
Even later zie ik een man in een rolstoel langsgeduwd worden, en denk O My God. Ik neem een diepe ademteug, en ga met hem en zijn vrouw die bij hem is kennis maken en hem installeren in zijn kamer.
Zijn hoofd is zo opgezwollen dat 1 oog dicht zit, en zijn lippen kan hij bijna niet bewegen. Hij heeft een verschrikkelijke necrotische wond aan de zijkant van zijn gezicht, waar ooit zijn oor zat. Hij zegt geen pijn te hebben, gelukkig.
Zijn vrouw is een tenger ding, hoe ze zichzelf staande houdt in deze situatie kan ik me niet voorstellen. Ook zijn moeder en zus zijn er later en ook bij hun zie ik hoe ze er alles aan doen om geen tranen aan hem te laten zien. Pas als ze op de gang waren zie ik de tranen in hun ogen.
Ik zie een enorme wil om te leven in A.
Later die dag komt de pijn, en geven we hem zo veel narcotica als hij nodig heeft. Aan zijn niet gezwollen oog zie ik dat hij blauwe ogen heeft. Hij is zo aardig, hoe kun je zo aardig blijven als het leven je zo’n slag geeft?
We doen alles om hem zo comfortabel mogelijk te maken.
De rest van zijn verhaal hoor ik later. De volgende dag heeft hij een tracheostomy gekregen, een opening in zijn nek om te kunnen ademen. De dokters gaven hem 2 maanden te leven, maar de zwelling werd alleen maar erger. De pijn werd moeilijker onder controle te krijgen, en op dat moment wilde hij wilde het alleen maar voorbij hebben en hij wilde buiten bewustzijn zijn voor het einde. Hij heeft alle pijnmedicatie gekregen die hij nodig had om zonder pijn te gaan, 3 dagen na zijn opname is hij gestorven.
6 uur lang heb ik hem maar gekend, maar hij heeft een grote indruk op me gemaakt. 2 weken later stond zijn dodenherdenking in de krant. Hier staat niet alleen de naam, geboortedatum, en overlijdingsdatum in een “obituary”, maar kan er net zo veel bij staan als de familie wil. Hieruit kwam ik er achter dat A een PhD in natuurkunde had, een heel aardig en vrolijk mens was, van het buitenleven hield en altijd kampeeruitstapjes voor zijn vriendengroep organiseerde en voor iedereen klaar stond.
posted by Annemiek | 4:53 p.m.
9 Comments:
Hier word ik stil van. Als ik zo'n dingen leest, dan kus ik mijn beide handjes dat we het hier allen zo goed hebben en nog nooit met zo'n erge ziekte te maken hebben gehad... Daar lijkt een 'dipje' niets tegen. Het geeft je stof tot nadenken...
Groetjes,
Hilde zegt het. Ik voel het net zo.
Annemiek, ga het aan zijn familie vertellen dat hij (en zij ook) zo'n bijzondere indruk hebben nagelaten! Ik ben er zeker van die die mensen dat heel fijn gaan vinden, en dat jij er ook deugd van gaat hebben.
In België komen verpleegkundigen van Kind & Gezin bij je langs als je nog een baby hebt. Zij volgen de gezondheid en de verzorging van het kleintje mee op, en staan je bij met raad en daad. Wij hadden echt een schat van een verpleegster, zo'n hele lieve, die heel zacht met onze zoon om ging. Ik keek telkens uit naar haar bezoekjes. Als je kindje al een aantal maanden ouder is, dan moet je zelf met je kind op consultatie gaan bij Kind&Gezin, en toen keek ik uit naar haar, maar bij navraag bleek dat zij ook kanker had gekregen, en dat alles zeer snel gegaan was en ze al overleden was. Ik stond werkelijk perplex, zo'n lieve vrouw die zo'n fantastische indruk op me na had gelaten.
Enkele weken later heb ik dit met het hoofd van het consultatiebureau besproken, en ik heb gevraagd of ze mij het telefoonnummer van haar man konden geven. Die heb ik toen 's avonds opgebeld, en ik heb hem mijn verhaal gedaan, van hoe ik zijn vrouw ervaren had. Die man heeft toen wel moeten wenen, maar hij bedankte me voor dat telefoontje, hij zei dat hij dat heel erg lief vond, en dat het fijn was om te horen hoe zijn vrouw zo'n indruk nagelaten had. En ik, ik voelde mij er echt goed mee dat ik dit had kunnen vertellen.
Zoveel herkenning! Sommige mensen grijpen je enorm en laten een diepe indruk achter, zelfs als je ze maar kort gekend heb.
Het verbaast me ook nog steeds hoe moedig en vreselijk dapper sommige mensen hun leed of ziekte dragen.
Weet je waar ik dan soms moeite mee had? Dat in de kamer daar naast iemand opgenomen lag voor iets kleins en maar zeuren, klagen en commanderen.
En ik weet het, iedereen gaat anders om met ziekte / problemen en op dit moment maakt deze patient zich ongetwijfelt ook zorgen.
Maar toch dacht ik weleens: "Je zou eens moeten weten, zeurkous!"
Ik ben hier ook stil van, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Het maakt indruk op jou, en ik ben blij dat je dat ook met de lezers wilt delen...
Wat Elke schrijft is inderdaad een heel mooi gebaar. Wat een vreselijke ziekte is kanker toch.
Als je deze dingen leest, dan wordt je inderdaad stil.. hier zijn weinig woorden voor! Helaas is het wel de realiteit en als je dit leest ben je des te dankbaarder dat wij en onze kinderen gezond zijn. Dat vergeten we helaas zo vaak!
Petra
Dank je voor alle reacties!
Ik ben ook blij met elke goede dag, je weet echt maar nooit.
Eigenlijk doe ik het maar zelden om een condelance kaart te sturen naar de familie. Best moeilijk om de lijn te trekken tussen het persoonlijke en professionele leven, maar ik heb het wel eens een kaart gestuurd naar familie waar ik een goed contact mee had.
Elke, echt mooi dat je dat gedaan hebt, het zal zeker veel betekend hebben voor die man!
Mariska, ik weet precies wat je bedoelt! Iedereen is het meest bezig met zijn eigen ziek-zijn, of dat van hun geliefde, maar soms kun je dan niet tegen dat gezeur. Of tegen mensen die hun eigen gezonde lichaam naar de knoppen helpen.
Mary-Ann, ik heb hier erg getwijfeld of ik het hier wel neer zou zetten, meestal schrijf ik toch over leuke dingen. Maar eigenlijk hoort dit er ook bij.
Zit het ook met tranen te lezen. Kan me voorstellen dat het je aangrijpt, maar ook heel goed dat je het geplaatst hebt.
Vond het stukje van Elke ook mooi en heb bewondering voor haar telefoontje. Zoiets kan voor de achterblijvende een grote steun zijn.
Petra
Een reactie posten
<< Home