Een leven van 100 jaar
Gisteren
Er zijn zo van die drukke dagen die gewoon niet leuk zijn, en je je af vraagt waarom je het doet. Maar dan opeens is er een lichtpuntje dat je hele dag weer goed maakt.
Zo ook gisteren aan het einde van de dag.
Ik hielp iemand om een patient omhoog te tillen in bed, een klein vrouwtje van 100 jaar, en toen we klaar waren zei ze “danke schon”. Ik zei wat terug in het Duits, begon een gesprekje met haar, en vertelde dat mijn oma ook Duitse was. O, vertelde ze, het was de grootste fout die ze ooit gemaakt had om naar Amerika te komen. Hoezo dan, vroeg ik. Nou, ze begon een heel verhaal. (Denk hier even een lief oud vrouwtje zonder tanden bij).
Ze was in 1926 gekomen met haar vriend, maar toen bleek hij een ander liefje te hebben. Ze gniffelde er nog om dat deze vriendin van hem zichzelf doodgedronken heeft. Ik vroeg of ze een andere liefde gevonden heeft. Ja, dat had ze, het was niet liefde op het eerste gezicht geweest, maar deze man had haar een paar keer mee uitgenomen, en ze zijn 57 jaar getrouwd geweest. Hoe anders moet het leven voor haar geweest zijn dan het voor ons tegenwoordig is. Ze was opgegroeid op een boerderij in Bavaria, waar ze het goed had, en waar ze altijd genoeg te eten hadden. "Yep, that’s my life. I could write a book”, zei ze.
Dit zijn leuke dingen die het wel weer de moeite waard maken.
Vandaag
Vanmorgen lag er het eerst laagje sneeuw. Voor het geval we het niet in de gaten zouden hebben schreef iemand dit op de picknick tafel:
Bevroren bloemetjes:
En Bart is weer thuis:
Er zijn zo van die drukke dagen die gewoon niet leuk zijn, en je je af vraagt waarom je het doet. Maar dan opeens is er een lichtpuntje dat je hele dag weer goed maakt.
Zo ook gisteren aan het einde van de dag.
Ik hielp iemand om een patient omhoog te tillen in bed, een klein vrouwtje van 100 jaar, en toen we klaar waren zei ze “danke schon”. Ik zei wat terug in het Duits, begon een gesprekje met haar, en vertelde dat mijn oma ook Duitse was. O, vertelde ze, het was de grootste fout die ze ooit gemaakt had om naar Amerika te komen. Hoezo dan, vroeg ik. Nou, ze begon een heel verhaal. (Denk hier even een lief oud vrouwtje zonder tanden bij).
Ze was in 1926 gekomen met haar vriend, maar toen bleek hij een ander liefje te hebben. Ze gniffelde er nog om dat deze vriendin van hem zichzelf doodgedronken heeft. Ik vroeg of ze een andere liefde gevonden heeft. Ja, dat had ze, het was niet liefde op het eerste gezicht geweest, maar deze man had haar een paar keer mee uitgenomen, en ze zijn 57 jaar getrouwd geweest. Hoe anders moet het leven voor haar geweest zijn dan het voor ons tegenwoordig is. Ze was opgegroeid op een boerderij in Bavaria, waar ze het goed had, en waar ze altijd genoeg te eten hadden. "Yep, that’s my life. I could write a book”, zei ze.
Dit zijn leuke dingen die het wel weer de moeite waard maken.
Vandaag
Vanmorgen lag er het eerst laagje sneeuw. Voor het geval we het niet in de gaten zouden hebben schreef iemand dit op de picknick tafel:
Bevroren bloemetjes:
En Bart is weer thuis:
posted by Annemiek | 12:19 p.m.
5 Comments:
Ik vind het altijd zo ongelooflijk boeiend om oudere mensen over hun leven te horen praten.
Deze mevrouw over haar alledaagse leven, maar bijvoorbeeld ook Martin Gardner, de Amerikaan die wiskunde onder het volk bracht:
http://www.maa.org/columns/colm/cardcolm200610.html
Ongelooflijk boeiend vind ik dat, zeker als die mensen toch nog volop genieten van het hier en nu, en niet van plan zijn om de komende 10 jaar er het bijltje bij neer te leggen. Als ik die spirit in mij kan houden, dan wil ik maar wat graag 100 jaar worden!
Mooi, hoor, zo'n heel oud iemand! Ik bedenk me, dat mijn oma nu ook 100 zou zijn, zou ze nog leven.
Hier is het koud en gaat flink vriezen vannacht, maar gelukkig nog geen sneeuw!
Hi hi, die Bart!
Leuk verhaal van de honderjarige vrouw. Ik heb een vrij levendige fantasie en kan er haar wel bijdenken inderdaad.
En de eerste sneeuw..... hier ook flink koud vannacht. Naar mijn idee wordt het een koude winter. Denk het zo hoor, maar is nergens op gebaseer. Het is weer die levendige fantasie ;-)
En bij de foto van de tassen kan ik me ook heel wat voorstellen, hi hi hi.
Groetjes en een fijn weekend gewenst!
Petra
Ik vind dat soort verhalen ook beoiend, wat een keuze te weeg kan brengen, en hoe je leven kan lopen. Je neemt het toch weer mee zo'n stukje info en het zet mensen aan het denken. Oh al sneeuw, heerlijk ! Wat woon je toch lekker daar, ook al zal het koud zijn. Fijn dat Bart weer thuis is, de wasmachine zal weer lekker draaien, net als hier by the way.
Prettg en gezellig weekend !
Het leuke is, dat oude mensen soms nauwelijks meer weten wat ze gisteren gedaan hebben, maar nog ongelofelijk boeiend kunnen verhalen over dingen van 60 jaar geleden... Gezellig dat Bart er weer is, Martijn is net voor 3 weken(!) vertrokken, vind ik toch wel erg lang.
Enne, over de sneeuw: ik had vanmorgen voor het eerst een lange broek aan, maar ga nu (3 pm) toch maar weer snel mijn shortje en slippers opzoeken. We smelten bijna.. ;)
Een reactie posten
<< Home