Happy & creepy Halloween!

Dolblij waren de twee vriendinnen om van hun kleine kamertjes in de zustersflat te verhuizen naar hun eigen appartement. Ze gingen op een zolderverdieping van een groot oud Victoriaans huis wonen, in wat ooit de elite buurt van de stad was. Het huis was eigendom van een oude dame van stand. De dame en het huis waren allebei een beetje vergane glorie. Ooit was het 1 gigantisch huis geweest, maar nu was het verdeeld in twee delen, waarvan de dame een helft had. De dame woonde op de beneden etage, en verhuurde de 2 bovenverdiepingen, die bereikbaar waren via een groot open trappenhuis.
De zolderverdieping bestond uit een echt zolder gedeelte waar de dame haar oude afgedankte spullen achter had gelaten. De rest van het apartement bestond uit een kleine slaapkamer, huiskamer, een toilet, en een keuken compleet met een badkuip in de hoek.
Het deerde allemaal niet, het was een eigen plek, onafhankelijk van de glurende ogen van de congierge van de zustersflat.
De spinnewebben werden weg gezogen, er werd wat nieuwe verf aangebracht, en het zoldergedeelte werd leeggehaald om plaats te maken voor een extra slaapkamer. Het appartement werd ingericht met de schamele bezittingen van de twee vriendinnen, en ze trokken in. Ze waren maar wat blij en er werd gefeest met een glaasje wijn die eerste avond in hun nieuwe optrekje.
Het werd nacht en ze lagen in bed te luisteren naar de vreemde geluiden dat een oud huis heeft. Buiten waaide de wind, en de bladeren in de bomen ritselden. Zachtjes werden ze in slaap gezongen. Maar toch was er iets op de rand van bewustzijn. Een vreemd geluid dat ze niet helemaal thuis konden brengen. Een gekras, een tik. Even hoorden ze het, en toen was het weer stil. Een moment later begon het weer. En hield weer op. Toen een piep, stilte, gekras. Ze waren nu klaar wakker en overlegden of ze op verkenning uit zouden gaan of niet. Na een tijd geluisterd te hebben besloten ze op te staan en op onderzoek uit te gaan, aangezien ze toch niet meer konden slapen. Ze slopen naar de keuken en deden het licht aan. Even bleven ze staan om te luisteren, maar het was stil.
Vanuit de keuken gingen ze het zoldergedeelte verkennen. Behalve het geluid van de wind om het huis hoorden ze niks.
Voorzichtig liepen ze de huiskamer in, ook daar was niks te zien of te horen. Na even stil gestaan te hebben hoorden ze opeens het geluid weer. Gekras en gepiep. Ze spanden zich in om te horen waar het vandaan kwam. De gang.
Heel voorzichtig deden ze de gangdeur open en staken hun hoofden om de hoek. Ze deden het licht aan, en vol moed stapten ze de gang op. Ze keken rond en luisterden. Niks. Het was stil. Ze deden een stapje naar voren en keken over de balustrade naar beneden. Het was nog steeds stil. Stapje voor stapje liepen ze langzaam de trap af. Opeens gilden ze het uit!
Iets zwarts vloog over hun hoofd. Zo snel als ze konden renden ze de trap op, de huiskamer in, en sloegen de deur achter zich dicht. Toen hun hartslag weer een beetje bedaard was, keken ze elkaar met bleke gezichten aan. “Wat was dat?!” Ze verzamelden alle moed die ze maar konden vinden, en deden de deur langzaam open. De dapperste stak haar hoofd om de hoek, en zocht naar het zwarte gedrocht dat over hun hoofd gevlogen was. Ze zag het niet, maar ze hoorde zacht krassen.
Toen zag ze het. Een zwarte vlek op de vensterbank. Ze wenkte haar vriendin om op de gang te komen, en wees er naar. Daar zat de boosdoener. Een vleermuis!
Ze zetten het raam open en even later vloog het beestje dat voor zo veel schrik gezorgd had naar buiten.
Ze hebben nooit meer een vleermuis in het huis gezien en leefden er nog lang en gelukkig.

Mijn bijdrage als Halloween spookverhaal :) Met een kern van waarheid.

Jammer genoeg geven onze kinderen niks meer om Halloween. Dat er volwassenen zijn die zich er in uitleven was vandaag te zien in de mall. Verschillende mensen die er werken liepen rond in kostuum. De schoonmaakster bij de eettentjes vond ik het mooiste. Ze had een mooi heksenkostuum aan en de spullen die ze opruimde van de tafeltjes gingen in een grote zwarte kookpot.

Op mijn werk verkleden we ons niet. Alleen op de nierdialyse afdeling verkleden sommigen zich. Maar niet op onze afdeling. Stel je voor je bent ziek en je hebt een heks aan je bed staan, of een grim reaper. Zelfs een clown zou voor nachtmerries zorgen.

De ondeugden

Kibbels en Bitz hebben nogal een feest gehad. Ze gaan altijd in hun kennel beneden als we niet thuis zijn, maar op vrijdag was Niels vergeten het hok op slot te doen. Ze hebben vrij huis kunnen houden beneden, maar het had erger kunnen zijn. Ze hebben alleen een krans van droogbloemen die op het bed lag in duizenden kleine stukjes getrokken, en een poepje op de grond achter gelaten. Tim was ziek thuis, en had hun later horen krassen aan de deur. Gelukkig maar, wie weet wat ze anders nog hadden gedaan. Het is wel duidelijk dat ze (nog) niet alleen los in huis kunnen zijn.
Gelukkig was de deur naar Bart's kamer dicht, anders hadden ze nog kunnen proberen om bij Ginny, het guinees biggetje, te komen.


Kibbels en Bitz denken dat ze schoothondjes zijn.

Gisteren zouden we eigenlijk weer naar Binghamton gaan, maar Micky had last van zijn voet en we zijn niet gegaan. Er zouden zo'n 200 man gaan, allemaal opgetrommelt door Cornell. Het weer was harstikke slecht met regen en wind, dus hopelijk zijn ze allemaal gegaan. Stilletjes was ik blij dat we niet gingen, vanwege het weer, maar ik wil ook wel weer graag nog eens terug.
Ik heb thuis van allerlei opruimwerk gedaan, en Micky is met Bart sneeuwbanden gaan halen voor de auto die hij rijdt.

Niels heeft zijn pompoen uitgesneden. Andere keren heb ik mee moeten helpen, deze keer heb ik alleen de bovenkant er af gesneden, en de rest deed hij zelf.

De binnenkant, de "guts" uitscheppen is Niels zijn favoriete bezigheid.



De pompoen uitsnijden.


Het resultaat. Met een theelichtje er in, een beetje donker, maar hopelijk toch nog te zien.

Vandaag is het koud met af en toe wat sneeuwvlokken. Het waait zo hard, er staan alleen nog wat hartnekkige blaadjes aan de bomen. Ondanks de kou gingen Bart en ik toch een stuk lopen met de hondjes. Dat is altijd wel leuk, en een goede manier om op te warmen.
Later zagen we een dikke bult op Bitz's oor. Het bleek een volgezogen teek te zijn. Dit is pas de derde keer dat ik hier een teek zie, maar wel allemaal dit jaar. In alle voorgaande jaren heb ik ze hier nooit gezien. Het was de eerste keer dat ik een volgezogen zag. Met een pincet heb ik ze eruit getrokken. Bah, vieze beesten. We hebben de hondjes allebei goed nagekeken, maar verder niks gevonden.
De hondetraining was vandaag afgelast, en we zullen volgende week de laatste training ergens binnen doen.

Vanavond zijn we uit gaan eten bij de Chinees. Het is een buffet, voor elk wat wils. Nadeel van zo'n bufet is dat je altijd te veel opschept.
Bart is van daar uit weer naar TC3 gegaan. Het was zijn eerste vrije weekend sinds lang en zijn werk in het state park zit er tot het voorjaar op. Het was wel gezellig om hem ook thuis te hebben.
Op weg naar huis hadden we bijna een hert onder de auto. Ik had het niet gezien, en het sprong precies voor ons met een rotvaart over de weg. Als ik niet geremd had, had hij er tegen gezeten. Micky vindt het maar niks als ik voor dieren rem, maar in dit geval zou het flink mis zijn geweest als ik het niet gedaan had.

Moord in Enfield

Het kon wel een titel voor een misdaadboek zijn, maar is het niet. Het is wat je zegt "too close for comfort". Dingen gebeuren altijd ver weg.

Op woensdag heeft een jager een dode man in het bos gevonden, zo'n 2 of 3 mijl hier vandaan. Micky had de sheriff's auto zien staan op woensdag, en donderdag toen hij er weer langskwam stond hij er nog. Dat vonden we raar. We wisten niet wat er aan de hand was, maar toen lazen we in de krant dat er iemand dood gevonden was. Helemaal griezelig hoor, want verder wisten we niks. Was het een jager die een hartaanval gekregen had, of was het iemand die vermoord was?
's Avonds hoorden we op het nieuws dat het een 39 jarige man uit een dorp verderop was, hij was geslagen en neergestoken, maar omgekomen door de kou. 2 verdachten zitten zijn opgepakt, gelukkig. Dat deze man zo snel gevonden is, is wel een geluk, hij was pas 1 dag vermist.

Weer lessen

Het is koud, maar het zal nog wel kouder worden. Het is weer wennen, en veel zin om de winterspullen uit te halen heb ik nog niet. We zullen er toch aan moeten geloven.
Arme Bitz heel geen vet op haar botten en rilt nu al af en toe buiten, wat moet dat worden als het echt gaat sneeuwen.
Een paar sneeuwvlokjes heb ik al gezien tussen de regendruppels. Mijn auto is er in ieder geval klaar voor. Deze week heb ik er nieuwe sneeuwbanden op laten leggen en hij ziet nu uit en rijdt als een tank. Volgens Micky ben ik bedonderd, want ze vertelden me dat er 4 sneeuwbanden op moesten, en niet alleen de 2 voorbanden. Nu heb ik op de oude auto altijd alleen voor de sneeuwbanden gehad, en dat ging ook best wel, maar ik liet er dus 4 op doen deze keer. Thuis heb ik het nog eens nagezocht op internet, en er wordt tegenwoordig toch wel 4 aanbevolen. Och, het geeft wat meer gemoedsrust, want ik moet altijd op de rotste tijden rijden als de wegen nog niet geveegd zijn. Micky heeft zelf op zijn auto alleen voor nieuwe sneeuwbanden laten doen, bij een andere zaak. Hopelijk raken we allebei niet van de weg af.

Tim had gisteren een schoolreisje naar Alfred university. Ze mochten kiezen naar welke universiteit ze wilden gaan. Hij vertelde dat hun keuze gebaseerd was op afstand: niet te dichtbij dat ze nog naar school moesten, ver genoeg dat ze niet met een schoolbus hoefden maar met een luxe bus konden gaan, en niet zo ver dat ze zouden moeten vliegen. Deze universiteit is ongeveer anderhalf uur rijden. Hij vond het er wel leuk, maar erg veel heb ik er nog niet over gehoord.

De afgelopen weken heb ik de nodige lessen gehad in het ziekenhuis. Vorige week heb ik BLS (basic life support) gedaan, iets wat het ziekenhuis ons ieder jaar verplicht. De regels van de American Heart Association zijn in 2005 bijna compleet veranderd. Het bleek namelijk dat mensen die gereanimeerd waren opeens een veel slechtere prognose hadden dan voorheen. De nadruk lag vooral op vroeg defibrileren, en is nog zo bij een hartstilstand waar je getuige van bent, maar bij iemand die je vindt moet je eerst hartmassage en beademing doen voordat je defibrileert. Met een automatische defibrilator liet je de machine voorheen eerst 3 keer defibrileren waar nodig, nu doe je hartmassage tussen door. De nadruk ligt weer meer op hartmassage. Ook zijn de verhoudingen tussen beademing en hartmassage weer veranderd. Nu is het 30 compressies, en 2 beademingen, 2 minuten lang voordat je weer voor een polsslag voelt.
Bij kinderen en babies is het ook 30:2, behalve als er 2 mensen CPR (cardio pulmonary resuscitation) doen, dan is het 15:2.
Dit is een goed voorbeeld van hoe research de praktijken veranderd. Door de jaren heen hebben we allerlei nummers van CPR moeten onthouden, 5:1, of 15:1, verschillend voor volwassenen, kinderen en babies, ik weet het allemaal niet meer. Ik meen me toch wel te herinneren dat we, toen ik het voor het eerst leerde in de jaren '80, we ook veel compressies deden ten opzichte van beademingen. We zijn dus weer een beetje bij het oorspronkelijke aanbelandt.

Gisteravond heb ik de herhalingsles van ACLS (advanced cardiac life support) gedaan. Dit is iets dat ik niet verplicht ben om te doen, maar het is goed om allemaal te weten. Het is 2 jaar geldig, en eigenlijk verloopt het van mij pas volgend jaar, maar omdat er zo veel nieuwe dingen zijn is het wel handig om het al dit jaar te doen. Het was zoals verwacht heel leerzaam.
Ook dit heb ik 20 jaar geleden voor het eerst gedaan, en toen was het vooral uit de kop knallen van medicijnen, en het was een drill sfeer. Je moest het precies doen anders slaagde je niet. Nu wordt er veel meer relaxed onderwezen, en je onthoudt het zo ook beter.
Eerst kregen we uitleg over waarom het allemaal veranderd is en wat de verschillende onderzoeken uitgewezen hebben.
Daarna gingen we in groepen een "mega code" doen: een instructeur geeft een situatie van een patient (de mannequin, die van ons de naam Andy kreeg), en hoe los je dat op. Ik vond het toch wel moeilijk, en om de beurt waren we team leider die de aanwijzingen moest geven.
Mijn "patient" was iemand in de eerste hulp met pijn op de borst. Zuurstof geven, als de bloeddruk hoog genoeg is nitroglycerine onder de tong. Nog pijn; morphine, aspirine. De hartmonitor aansluiten; er is een simulator bij die het hartritme aangeeft, en Andy ging natuurlijk in ventrikel fibrileren. Defibrileren, hartmassage en beademen, en kijk eens aan Andy had weer een polsslag. Ik werd ondervraagd welke medicijnen nog meer gegeven kunnen worden. Oei, toen ging er opeens weer wat mis met Andy, een hartblok en moest de pacemaker ingesteld. Dat gedaan, en het ging weer beter met Andy.
Een ding wat ik fout had gedaan was dat ik niet opgelet had of de persoon die beademde het wel goed deed.
Dit alles deden we om de beurt met onze groep van 5, allemaal mensen van onze afdeling. Het was wel leuk, we konden ook wel wat grapjes maken. Alleen lachte onze instucteur niet mee. Ik ken hem, hij is aardig, maar zou geloof ik liever de drill sergeant van vroeger spelen.

Hierna moesten we een minuut lang hartmassage en beademing doen op een mannequin, en de automatische defibrilator gebruiken. Terwijl ik de hartmassage deed begon Judy, de instuctrice opeens te zingen "another one bites the dust". Hiermee moest ik zo lachen dat ik bijna de tel kwijt werd. Het bleek echter niet kwaad bedoeld, maar dat ik precies het goede ritme had. Dat liedje en het liedje "staying alive" hebben het ritme van compressies die je in een minuut moet doen. O de humor van verpleegkundigen!
Verder kregen we nog eens uitleg over beademing via intubatie en daarna een multiple choice examen, wat na dit alles echt niet moeilijk was en we waren klaar.

Weer een vrijwilligersdagje

Gisteren zijn Micky en ik weer met de ROTC kadetten naar Binghamton geweest, en we hebben weer aan hetzelfde huis gewerkt als een paar weken geleden.
Het was wel moeilijk om zo vroeg op te staan. Vrijdag was zo'n dag op mijn werk waar je niet weet waar je moet beginnen, en uitslapen zou prettiger geweest zijn. Maar ik wilde ook wel weer graag mee om mee te helpen.

Er was weer een hele groep die ging, en we werden opgesplitst om aan 3 huizen te werken. Micky en ik kozen er voor om weer aan hetzelfde huis te werken als vorige keer. Toen we de straat inreden stond de brandweer bij een brandend huis. Het was een "controlled burn". In plaats van het hele huis af te laten breken, branden ze het af, of de brandweer gebruikt het voor een oefening.

In het huis waar we werkten was van alles gedaan. Er lag een nieuwe vloer in het keuken gedeelte, en we begonnen met troep ruimen.


Het huis van binnen. Het hele huis is kleiner dan de bovenverdieping van ons huis, met 2 kleine slaapkamers.

De balken in het veranda gedeelte waren slecht en moesten er uit. Brian had daar wel een manier voor: een paar minuten met de kettingzaag alles doorzagen en klaar. Toen konden we weer meer troep afslepen. Verder hebben we heel wat nieuw hout naar binnen gesleept.

De balken zijn eruit.




Brian aan het werk met de nieuwe balken.


Niewe draagbalken en vloer.


Voor lunch konden we weer naar de kerk gaan, en stond weer een lekkere warme maaltijd voor iedereen klaar. We kletsten wat met de andere mensen die er helpen, en een van de vrouwen vertelde dat er 50 huizen zijn waar ze nog niet eens aan begonnen zijn!
De omvang van deze ramp is ons helemaal ontgaan. We hoorden er in de zomer wel over, maar het is nu helemaal van het nieuws verdwenen.

Toen we weer terug bij het huis waren, was het isolatiemateriaal afgeleverd, en konden we daar mee beginnen. Er werden ons een paar aanwijzingen gegeven, maar de bouwer die in het huis bezig was, was niet van het geduldige soort. Hij was zelf bezig met de waterpijpen, een andere groep met de veranda, en wij gingen met het isolatiemateriaal beginnen, maar we hadden een beetje instructie nodig. Nu hebben Micky en ik wel eens isolatie aangebracht,maar wie weet of we het in ons eigen huis goed gedaan hebben. Uiteindelijk gaf iemand anders de instructies en kwam het er allemaal goed in. Terwijl iemand het isolatiemateriaal aan de balken aan het vastnieten was, niette hij per ongelijk in een electriciteitskabel, en moest die vernieuwd worden. Werk hebben is geen kunst...
De bouwer moest foto's van maken toen het isolatiemateriaal erin zat voor de inspecteur die het werk goed moet keuren. Hij hoeft blijkbaar niet eens te komen, wel handig want zo konden we doorwerken.


Isolatie aanbrengen.

Het volgende waren de gipsplaten. Ook dat hebben Micky en ik wel eens gedaan, maar we zijn geen experts. Toen we vroegen waar we moesten beginnen, zei de bouwer begin maar ergens. Later zei hij dat we het anders hadden moeten beginnen en dan zouden we goed uitgekomen zijn op de "studs" (de vertikale balken). Nu moesten we er wat extra stukken hout achter doen. Volgens mij zijn de standaardmaten gewoon anders tegenwoordig, dan toen dat huis gebouwd is. Nou ja, het komt wel goed. Een andere bouwer die met de veranda bezig was, vertelde hoe hij een hekel heeft aan gipsplaten ophangen. Ha, vandaar dat ze allebei met iets anders bezig waren.


Gipsplaten hangen. Het is wel leerzaam hoor. Kijk eens hoe goed dat stopcontact in dat gat past: mijn meetwerk :)

De vrouw van de bouwer was er ook, en ze vertelde dat ze elke zaterdag 3 uur rijden om mee te helpen. Zelf is ze verpleegkundige, dus ook geen expert in constructie. Ze hadden mee willen gaan helpen met de Katrina opbouw, maar kwamen er toen achter dat er hier zo veel werk is.
Ze vertelde ook het verhaal van de eigenaar van dit huis. Hij had altijd gezegd dat als er ooit een overstroming zou zijn dat hij op zolder zou zitten. Midden in de nacht had zijn hond hem wakker gemaakt vanwege het water dat het huis instroomde. Hij was samen met zijn hond de zolder opgegaan, waar hij de nacht doorgebracht heeft. Het water was tot aan de dakrand gekomen. De volgende dag had hij zitten bonken tegen het dak, en mensen in een reddingsboot hadden hem gehoord, maar de boot zat vol, en ze moesten voor hem terug komen.
Een andere buurman had de nacht op het dak doorgebracht. Brr, zo'n verhalen krijg je het toch koud van.
Ze vertelde ook over haar dochter in Buffalo. Daar zitten nog altijd mensen zonder electriciteit, en de ravage is er enorm, net alsof er een orkaan door is gekomen die alle bomen vernield heeft. In haar dochter's tuin staat geen enkele boom meer overeind, en een van de bomen is op haar auto gevallen. Ook deze ramp is zowat van het nieuws verdwenen.

Aan het einde van de dag was er heel wat werk verricht; de bouwer had een gedeelte van de badkamer vloer eruit gehaald had, aan de waterpijpen gewerkt, en de vloer van de huiskamer gelegd. Brian en zijn volk hadden de veranda vloer en balken er uit gehaald, en de nieuwe balken en vloer gelegd.
Het isolatie materiaal zat in de huiskamer, en het begin is gemaakt met de gipsplaten.
In de rest van het huis moet het electrisch nog aangelegd voordat het isolatiemateriaal er in kan. Het zal nog flink wat werk zijn als deze man er voor de winter in kan. O ja, en toen ik een van de verwarmingspijpen een beetje optilde, knapte die zomaar kapot. Dus die zijn ook helemaal rot en zullen vernieuwd moeten worden. Pff, in dit huis zitten meer mankementen dan je voor mogelijk houdt.

Maar het uitzicht is er fantastisch.


Vanmorgen ben ik eindelijk naar de tweedehands boekenverkoop geweest. Het loopt tegen het einde, maar er waren nog duizenden boeken te koop, en de prijs van de boeken wordt elke dag goedkoper. De prijs vandaag: 10 cent voor een paperback, en 25 cent voor een hardcover. Met 22 boeken had ik mijn doos vol, en meer kon ik niet dragen. Voor de som van $3.85. Op de laatste dag krijg je een plastic draagtas vol voor 10 cent, maar ik heb voorlopig wel genoeg leesvoer. Ik heb zelfs 2 Nederlandse boeken gevonden.

Vanmiddag heb ik Kibbels meegenomen naar de hondetraining. Ik wilde haar ook eens wat interactie met andere honden geven. Ze deed het heel goed, maar was wat gemakkelijker afgeleidt dan Bitz was. Ze vond de andere honden prachtig. Tot een kleine puppy poedel op haar rug sprong, toen gromde ze.
Ze hebben een beetje op het obstakel parkoers gedaan. Kibbels had helemaal geen probleem met een houten helling op en af lopen. Door de tunnel naar mij toekomen en over een balkje springen was wat moeilijker. Er was veel te veel te snuffelen.

Hier nog een grappige foto van onze Kibbels;

Strijk me nu toch eens over mijn buik!

Proficiat!

Al 45 jaar stappen deze 2 samen door het leven, dat jullie nog lang samen mogen doorstappen!

Bezige dag

Gisteren was het zo koud, het was moeilijk voor te stellen dat we een week geleden nog in de kano van de zon zaten te genieten.
In ieder geval hebben we geen sneeuw gehad. In Buffalo zitten nog altijd mensen zonder electriciteit, en in de verste verte (ook hier niet) zijn geen generatoren meer te krijgen. Buffalo is wel sneeuw gewend, maar omdat deze sneeuw zo vroeg kwam, zaten de bladeren nog aan de bomen en door de zware, natte sneeuw zijn er veel takken afgebroken. 90% van alle bomen is beschadigd.

's Morgens zijn we naar Home Depot geweest om een nieuw terras te laten ontwerpen. Het terras wat we hebben is erg slecht, het hout splintert en verzakt op sommige plaatsen. Bij Home Depot konden ze met de afmetingen die we ze gaven precies berekenen hoeveel materiaal we er voor nodig zouden hebben. Nu kunnen we het aan een bouwer laten zien, en we zijn van plan om het in het voorjaar te laten bouwen.

's Middags weer naar de hondentraining met Bitz. Ze wordt steeds vrijer met andere honden, en deze keer blafte ze zelfs. Alles ging weer goed, alleen "come" is nog wat een probleem. Er waren te veel interessante geurtjes.
Hierna was ik wel goed verkleumd.

Vannacht hebben we een strenge vorst gehad, en dat was het einde van mijn overlevende planten in de tuin. Het ziet er triestig uit. De bladeren vallen nu wel erg hard, een beetje wind en het zal kaal zijn.

Nog wat mooie boompjes:


Veld en schuurtje:


Als eerste maakte ik een korte wandeling met de hondjes, en toen bedacht ik me dat ik nog gauw een keer naar Treman Park zou moeten gaan, nu het nog mooi is. En eigenlijk zou het wel leuk zijn om wat te schilderen... Dus thuis gauw de spulletjes gepakt en in het park een mooi plekje gezocht. Nu is het allemaal wel mooi, maar aan watervallen waag ik me voorlopig niet meer. Ik vond een mooi plekje in de zon, en heb een hele tijd geschilderd. Het warmde lekker op, en ik genoot van alle vogeltjes die dichtbij kwamen. Ook kwamen er nog 2 grote reigers vlak over me vliegen.
Toen ik weer bij de auto kwam, zag ik dat ik bijna 3 uur op pad was geweest.
Het is lekker zo bezig te zijn, en heel wat leuker om te doen dan het huishouden.

Dit probeerde ik te schilderen (maar is nog niet helemaal af)

Maar ja, dan is het terug naar de realiteit. Maar het was nog veel te mooi weer om binnen bezig te zijn, dus vanmiddag lekker in de tuin gewerkt. Omdat het nieuwe terras wat groter wordt, moeten er veel planten een nieuw plaatsje krijgen, wat een heel gegraaf en gewroet is. Verder veel verdord plantemateriaal geruimd, en wat zaadjes verzameld zodat ik volgend jaar weer wat kan zaaien.
Ook nog de veel te grote en uit de kluiten gewassen coniferen voor het huis een beetje gesnoeid. Daar kwam de ladder aan te pas, maar ze zijn veel te groot om boven in te komen om te snoeien. 2 grote kruiwagens had ik er van vol, en je kunt nog niet zien dat het gedaan is.
Terwijl ik de ladder had staan ook maar meteen wat ramen gewassen. Gelukkig is er hier geen buurvrouw die zegt dat ik eens wat vaker ramen moet wassen, want met een beetje geluk bebeurt het 2 keer per jaar.

Vannacht bereikt de VS een nieuwe mijlpaal: het aantal inwoners zal gegroeid zijn tot 300 miljoen. In 1967 waren dit er nog "maar" 200 miljoen. Op het nieuws vanavond werd Nederland genoemd, waar de bevolkingsdichtheid 15 keer die van de VS is.
De bevolkingsklok: http://www.census.gov/main/www/popclock.html

Bij leren

Allereerst allemaal bedankt voor de commentaren op mijn blog. Het is elke keer weer leuk om te lezen!

Onder het motto "If you can't beat them, join them" heb ik een bankje gemaakt voor de hondjes, zodat ze naar buiten kunnen kijken zonder op onze bank te zitten.
De oude speelgoedkist met een deken er op en klaar.


Vrijdag de 13e was geen ongeluksdag, maar wel erg druk op mijn werk. Er is bijna elke dag wel wat waardoor we ons uit de naad werken. Toch doe ik de meeste dagen mijn werk nog met plezier, hoe gek dat ook klinkt.

Vandaag ben ik naar een symposium geweest over CVA's, ofwel beroertes. Het was voor artsen en verpleegkundigen en we hebben veel geleerd. Er waren een paar artsen uit een klein ziekenhuis in Pennsylvania, en die hielden een praatje over hoe ze hun stoke programma hebben opgezet. Een van hun zei iets waarvoor ik hem een dikke duim wilde geven; "geef geen order om ieder uur neuro checks te doen bij een patient, want dan kun je er net zo goed zelf bij blijven. Dat neemt gewoon tijd van de drukke verpleegkundige weg", en hij zei ook nog iets over hoe belangrijk verpleegkundigen zijn. He, een arts naar mijn hart :)

Ons ziekenhuis wil een "designated stroke center" worden, een plek waar alle patienten uit de omgeving gebracht worden die verschijnselen van beroerte hebben. Een paar van de criteria zijn dan een patient met beroerte verschijnselen binnen 10 minuten na binnenkomst gezien moet worden door een arts, 25 minuten tot de CT gedaan is, en 60 minuten tot eventueel tPA gestart wordt, een medicatie die stolsels oplost. Er is maar een beperkt aantal patienten die voor tPA in aanmerking komen; bij een te hoge bloeddruk kan het bijvoorbeeld niet gegeven worden omdat het risico voor bloedingen te hoog is. Maar als er meer dan 3 uur verstreken is, is zelfs de kans om het te geven verkeken.
We voldoen al aan de criteria voor stroke center, maar het moet nog allemaal officieel worden. Hierbij hoort ook de extra scholing van de verpleegkundigen.

Er werd verteld over de verschillende onderzoeken die in de afgelopen 20 jaar gedaan zijn in behandeling van beroertes, en de laatste 10 jaar is gebleken dat tPA in sommige mensen helpt, maar dan moet het binnen 3 uur na het begin van beroerte verschijnselen gegeven worden. Daarna helpt het niet meer, en kun je meer schade veroorzaken. Dat is een erg korte tijd, en tijd=hersenen. Bij een beroerte gaan er elke SECONDE 32000 neuronen dood, elke MINUUT 1,9 miljoen!

Een rontgeloog vertelde over de verschillende CT's en MRI's die gedaan kunnen worden. De CT is zo enorm verbeterd in de laatste 20 jaar. Hij liet foto's van toen en nu zien, wat een verschil. Ik weet nog toen we in Venlo de eeste CT scanner kregen en hoe verbaasd ik was over de foto's. Zo ook een aantal jaar geleden toen we hier onze eerste MRI kregen. Dat zijn bijna beelden uit een anatomie boek. Nu liet deze arts beelden zien waar je de bloedvaten in 3D kunt zien, en rond kunt laten draaien, zodat ze van alle kanten bekeken kunnen worden.

Voorkomen is nog altijd beter dan genezen, en een paar van de belangrijkste dingen die iemand kan doen is stoppen met roken, en hoge bloeddruk behandelen.

Even mijn bijdrage aan voorlichting over beroertes;

De symptomen van beroerte:
Verlamming van arm, been of gelaat (de mondhoek die aan 1 kant scheef staat)
Gevoelsstoornissen in arm, been of gelaat (tintelingen bijvoorbeeld, of het gevoel alsof het lichaamsdeel niet bij je hoort)
Verwardheid, moeite om te spreken of om mensen te begrijpen
Gezichtsstoornis in een of beide ogen
Loopmoeilijkheden, duizeligheid of evenwichtsstoornissen
Plotselinge hevige hoofdpijn

Als iemand in je omgeving deze verschijnselen heeft (en soms heeft de persoon zelf het zelf niet eens in de gaten), wacht dan niet, maar bel meteen een ambulance! Niet de huisarts, niet de taxi, niet zelf naar het ziekenhuis rijden, maar de ambulance! Tijd=hersenen, en er is alleen maar die 3 uur periode dat tPA gegeven kan worden. De tijd dat de verschijnselen begonnen is ook heel belangrijk om te weten, anders wordt tPA ook niet gegeven.
En nu maar hopen dat niemand ooit de ambulance hiervoor hoeft te bellen, want het is een rotziekte.

Nog meer herfstfoto's

Nog iets wat Kibbels en Bitz af zullen moeten leren:

Voorlopig zullen we een nieuwe bank kopen nog maar uitstellen. Ze denken dat ze berggeiten zijn.
Straks vond ik ze allebei staande boven op de keukentafel, om door het keukenraam naar buiten te kunnen kijken. Ik was namelijk de achterdeur uitgegaan, en ze moesten toch even zien wat ik aan het doen was.
Verder heeft Kibbels een oneindige waterbron gevonden in de badkamer. Allemaal dingen die Biego niet deed (maar die bleef tegen zijn waterkom schoppen totdat hij water kreeg).
Ik zal mijn handen nog vol hebben aan training.

Vanmorgen een mooie wandeling gemaakt in Taughannock Falls State Park, daar was ik al een tijdje niet geweest. Het was bewolkt en vannacht heeft het geregend, dat maakte de kleuren erg diep en mooi.
Het uitkijkpunt over de waterval heeft nog altijd een wauw-factor.



Bergaf richting ingang van het park, met een uitzicht over Cayuga Lake:


In het ravijn:


Onder aan de waterval:


Bruggetjes



Wat boompjes:








Vanmiddag moest ik van 3 to 7 werken, een beetje een rotte dienst. Je valt er zo midden in op het midden van de dag. Er zijn verschillende mensen op onze afdeling die 8 uur werken, en dan moet iemand de 4 uur werken om de rest van de 12 uurs dienst vol te maken. Opeens stonden er een paar van die 4 uursdiensten op mijn rooster, als extra tijd. Ik heb maar meteen gevraagd om het op het volgende rooster niet meer te doen, of maar 1 per maand.
Toen ik aan kwam bleek echter dat ik niet op de afdeling meegepland stond, en ze me niet nodig hadden. Ik heb een uurtje hier en daar mee geholpen en kon daarna naar huis. Ook helemaal niks mis mee.

Een update over het huis waar we zaterdag gewerkt hebben; ze gaan de hele vloer eruit halen, het huis wat opkrikken en dan nieuwe draagbalken eronder leggen! Het wordt nog een groter karwei dan gedacht. Wel jammer dat die hele boven laag van de vloer eruit moet, die leek me nog goed, en kon wel eens hardhout zijn.

Gisteren nog een schrik gehad met Kibbels. Ik ging buiten de trap af met allebei de hondjes, en Bitz trok zo hard dat ze Kibbels deed struikelen en ze van de trap af viel. Kibbels liep er mank van en liet zich toen vallen op het gras. Even kon ze niet overeind komen, en ik had al visioenen dat ze haar rug gebroken had. Kort daarna stond ze toch op, kon amper lopen, en braakte. Daarna ging het opeens beter, en kon ze weer lopen. Oef!
Ze is alweer helemaal de oude, en kan weer springen als de beste. En dit is een van de dingen die we ze af moeten leren:


De dondersteentjes! Maar ze hadden wel een goede reden om gek te worden en te blaffen. Er liep een kat op de oprit, en die moest verjaagd worden!

Deze week is de Friends of the Library boekenverkoop begonnen, een grote verkoop van tweedehands boeken. De opbrengst gaat naar de bibliotheek. Dus daar wilde ik vandaag even langs. Laat ze nou net vandaag gesloten zijn. In het weekend zal het er erg druk zijn, en dat wilde ik vermijden. Pech gehad.

Dan maar wat boodschappen doen. Terwijl ik bij de winkel was, hoorde ik een vrouw tegen iemand vertellen over "the circle". Ja, sinds ongeveer een jaar heeft Ithaca zijn eerste en enige "circle", een rotonde, een kleintje nog wel. Terwijl je in Nederland over de rotondes valt, kom je ze hier maar weinig tegen, en veel mensen weten niet goed wat ze er mee aanmoeten. Mensen stoppen als ze voorrang hebben en zo. Het is even wennen!
Niels vertelde dat zijn schoolbus een keer de route had genomen waar ze door de "circle" kwamen. De kinderen vonden het zo leuk, maar hij haalde zijn schouders erover op. Hij is tenslotte wel wat gewend van Nederland :)

De temperatuur was vandaag nog goed, maar de zon is weg en het waaide hard. De bladeren vliegen van de bomen. Ik heb mijn schilderwerk afgemaakt, hier het eindresultaat:

Herfstfoto's

Alweer een stralende dag. Bart had vandaag nog vrij, en we gingen vanmorgen met de hondjes wandelen. Ik had niet zo'n zin in een lange wandeling, maar maar toen we eenmaal op pad waren bleven we maar lopen. Uiteindelijk hebben we een heel groot rondje gelopen van 2 uur.
Voor Bart's klas "physical fitness" moesten ze een sport uitkiezen om te doen, en Bart heeft wandelen gekozen. Hij moet 50 uur lopen dit semester, en krijgt 1 kredietuur voor deze les. Wel handig voor mij, want zo heb ik een wandelpartner als hij thuis is. Voor de rest loopt hij bij de school.

Onderweg stopte er een busje naast ons, en een vrouw stapte uit. Ik dacht dat ze de weg wilde vragen of zo, maar ze vertelde dat ze de verleiding niet kon weerstaan om te stoppen en kennis te maken met onze beagles! Leuk toch, zo spontaan. Ze had zelf 3 beagles in de auto, ze had ze een voor een geadopteerd van de SPCA, en ze gaan overal met haar naar toe.

De herfstkleuren vragen er gewoon om om geschilderd te worden, en dat had ik me vandaag voorgenomen om te doen. Met de auto heb ik hetzelfde rondje dat we gelopen hadden nog eens gereden en op een mooi plekje ben ik gestopt en heb wat zitten tekenen en schilderen.
Onderweg een heleboel foto's gemaakt, ik weet niet welke nu het mooiste zijn, dus zet ik maar bijna allemaal hier neer. Heerlijk vindt ik onze "achtertuin".
O, en huizen staan er ook wel hoor, maar die heb ik eruit gelaten.










Dit schuurtje probeerde ik te schilderen, het is nog niet af, maar tot nu toe:

Begint toch een beetje te lijken.













Foto van onze deur, met een paar halloween dingetjes;

Ik vroeg me al lang af hoe het voor de verpleegkundigen was om in New Orleans te werken tijdens Katrina. Pas geleden was er een documentaire op tv over een van de ziekenhuizen, maar alleen een paar artsen kwamen aan het woord. Alsof zij eigenhandig de zaak draaiende hielden.
Hier is het relaas van een een verpleegkundige in Methodist hospital. De wanhoop straalt er vanaf. Onvoorstelbaar hoe het er aan toe moet zijn gegaan.

Deel 1: http://auryn24.livejournal.com/298313.html
Deel 2: http://auryn24.livejournal.com/298736.html
Deel 3: http://auryn24.livejournal.com/298757.html
Deel 4: http://auryn24.livejournal.com/299034.html

(ik weet niet waarom de links niet werken, je kunt even copy/paste doen)

Zonneschijn

Na de vraag van Wendy over hoeveel uren en vrijwilligers het kost om een huis weer leefbaar te maken, ben ik gaan zoeken naar informatie. Het antwoord heb ik niet gevonden, maar het zullen heel wat uren zijn. Deze kerkgemeenschap is al sinds de zomer bezig met het repareren van huizen. Iedereen kan hulp vragen, en krijgt die, maakt niet uit welk geloof ze hebben. De volgende keer zal ik eens vragen hoeveel huizen ze gedaan hebben.
Ik heb wel verschillende nieuwsartikelen gelezen; 900 huizen zijn verwoest, en 2000 beschadigd. Op deze site vond ik een boel foto's om een idee te geven hoe erg de overstromingen waren in en rond Binghamton.
http://www.abeservers.com/floodpics/

Er waren veel mensen die geen verzekering hadden, maar dit was een overstroming die volgens de experts eens in de 450 jaar voorkomt. (doet me denken aan de overstromingen van de Maas die eens in de 100 jaar zouden voor komen).
Sommige huizen die overstroomden stonden 1 mijl van de rivier vandaan. Bij het huis waar we aan gewerkt hebben stond het water tot aan het dak. Dat is VEEL water!
In dit huis was al veel gedaan, en vooral het vieze werk van modder ruimen, rotte en beschimmelde gipsplaten verwijderen, en alle spullen eruit halen. Dat moet ook al een karwei van dagen geweest zijn. Het is een van de laatste huizen die nog gedaan moeten worden.

Vandaag was het een stralend weertje, en alles ziet er nu zo mooi uit met de herfstkleuren en blauwe lucht. Vanmorgen eerst even snel wat huishouden gedaan, en een stukje met de hondjes gewandeld. Daarna gingen Micky en ik kano varen. Onderweg naar het meer zagen we een wasbeertje op de weg zitten. Hij zat verdwaast te kijken, en had waarschijnlijk hondsdolheid of een andere ziekte, want je ziet ze normaal niet overdag, het zijn nachtdiertjes. Ik wilde vanuit de auto een foto maken, en kwam er achter dat ik het geheugenkaartje gisteravond niet terug erin gezet had. Poepie, alweer geen foto's van het meer.

Het was er prachtig hoor, jullie moeten het zo dan maar geloven. Een paar weken geleden waren alleen de bomen aan de waterkant knalrood verkleurd. Nu waren deze bijna kaal, en is de rest aan het verkleuren.
Het was heerlijk relaxed om rond te dobberen. Een eind het meer op en dan linksaf is een beekje waar we opgingen. Het was er zo vredig en stil. We zagen allerlei vogels: 2 reigers, koolmeesjes, vlaamse gaaien, eenden en spechten. Ook nog een paar schildpadden, eentje die aan het zonnen was op een boomstam, en een andere zagen we onder water zwemmen langs onze kano.
We dobberden maar wat en genoten van de zon. Deze beek is maar zo'n halve kilometer lang, en dan kom je bij een beverdam en kun je niet meer verder. Bevers hebben we nog niet gezien trouwens.
Daarna weer terug een eind het meer op, en dat was het einde van de rit. Waarschijnlijk het laatste kano tochtje van het jaar, maar je kunt altijd hopen op nog eentje.

Vanmiddag weer met Bitz naar de hondetraining. Niels ging alleen mee, Tim en Micky gingen gras maaien.
Deze keer was Bitz niet bang en verstopte ze zich niet tussen onze benen. Helemaal op het einde snuffelde ze zelfs neuzen met een grote husky. Dat was dapper hoor! Het zijn ook allemaal zo'n grote honden. Ik ben wel blij dat het al zo snel beter gaat.
Eerst moesten ze allemaal herhalen wat we de vorige week geleerd hadden, en daarna leerden we de nieuwe commando's; down (liggen), en leave it (iets met rust laten).
Down was erg moeilijk te begrijpen voor Bitz. Als ze zit moet je met een snack proberen om haar aan het liggen te krijgen. Bitz keek me alleen maar aan en keek naar die snack, maar snappen deed ze het niet. Dat proberen we er deze week in te krijgen. Kibbels heeft hier geen problemen mee. Je zegt sit, en even later ligt ze op haar rug.
Voor "leave it" moesten we met de hond langs een bakje voer lopen, dat mogen ze dan niet aanraken. Dat deed Bitz ook goed.
Na deze oefening werd een tunnel opgezet, en daar moesten we onze hond door laten lopen door haar te lokken met een snack. Bitz had hier geen moeite mee, andere honden vonden het maar griezelig. Nadat iedereen het met succes gedaan had, werd de tunnel langer gemaakt, en gingen ze er nog een keer doorheen. Bitz vond dit wel een leuk spelletje.

Verder nog maar even van het zonnetje genoten. Micky liet het vieze "s" woord al vallen voor volgend weekend, maar dat is nog ver weg, we zullen zien. Het is er mij nog veel te vroeg voor. S=sneeuw.

Vrijwilligers dagje

Meegaan of niet: toen ik vanmorgen om 6 uur opstond twijfelde ik nog. Micky ging meehelpen met de Army ROTC die een dag gingen werken in verschillende huizen die deze zomer overstroomd zijn in Binghamton. Ik had vanalles over deze dag gehoord van Micky, en de informatie die hij kreeg was maar sumier, en het leek ons slecht georganiseerd.
Ik ben toch maar meegegaan, en we werden voor het vroege opstaan weer beloond met een prachtig mooie zonsopkomst. Het was erg koud, en het had vannacht voor het eerst hard gevroren. Alles was wit, en het ijs moest van de autoruiten gekrast.




Zonsopkomst, met de mist in de vallei.

We gingen eerst naar Cornell waar iedereen bijeen kwam, ze hadden geen idee hoeveel mensen er zouden komen; uiteindelijk waren het er zo’n 30. Gelukkig was ik niet de enige echtgenote die mee gekomen was, er waren er nog een paar. De meeste vrijwilligers waren leger, luchtmacht, en marine kadetten, en dan natuurlijk de mensen die voor de ROTC werken. Deze dag werd tevens gebruikt om een beetje leiderschap bij te brengen bij de kadetten, ze worden opgeleidt tot officier, dus leiderschap moeten ze leren.
Ik werd weer even eraan herinnerd hoe het leger is met hun woorden afkorten toen iemand vroeg of we met de legerbusjes gingen of POV’s. Moest even denken, o ja, privately owned vehicle.
Micky en ik gingen met ons POV. Het was een mooie rit naar Binghamton. Normaal vindt ik het een vervelende weg om te rijden, maar vandaag was het mooi met de herfstkleuren, de ochtendzon, de dauw, en hier en daar de mistflarden.

Vlakbij Binghamton is het plaasje Conklin, waar ontzettend veel onder water gestaan heeft. Hier en daar zagen we nog een huis met de rode X en wat nummers erop, zoiets als we kennen van tv, maar dan in New Orleans.
In Conklin gingen we naar het Presbyterian flood relief center, het bleek dat van hieruit alle vrijwilligershulp gecoordineerd wordt. Het is dus een kerkgemeenschap die zich hiervoor in zet. Binnen moesten we ons inschrijven (en later weer uitschrijven), en het onvermijdelijke “release of liability” formulier tekenen (zodat ze niet aansprakelijk gesteld kunnen worden als je gewond raakt terwijl je aan een huis werkt).
We werden ingedeeld in groepen, Micky en ik gingen bij de constructie groep staan, we deden liever niet de opruimdienst. We kregen onze maskers, veiligheidsbrillen, handschoenen en hamers. De hamers zo nieuw dat we de labels er nog af moesten halen.
Daarna konden we met onze groep van 10 man eindelijk naar het huis gaan waar we gingen werken, maar we wisten nog altijd niet wat er precies gedaan moest worden.
Dat hoorden we pas toen we er waren. We zouden de vloer en het plafond erin moeten zetten, maar hoorden van de electricien dat het eerst geinspecteerd zou moeten worden en we dit nog niet konden doen.


Klaar voor de start.


Achterkant van het huis.

Omdat we nog niet met de vloer konden beginnen, begonnen we met de tuin op te ruimen. Wat een karwei! Ongelooflijk wat een overstroming kan aanrichten. We hebben uren lang oud hout en troep eruit gehaald.
De eigenaar van het huis is een 82 jarige man, en hij had geen verzekering. Zijn vrouw zit in een verpleeghuis, en hij wil niks liever dan terug in zijn huis wonen. Nu woont hij in een FEMA woonwagen naast het huis. De vrouw die bij hem was vertelde dat hij altijd zo’n mooie tuin had, en dat dat zijn leven was. Nu is er niet veel meer van over. Er staan een paar hele grote rodendendrons die nog amper in leven zijn, maar hopelijk het volgend jaar weer uitlopen.


De FEMA caravan.

De huiseigenaar geeft wat instructies wat er wel en niet weggehaald mag worden.


Kadetten aan het werk in de tuin.


Modder ruimen.


Het uitgegraven pad, er ligt overal zo'n 15 cm modder.


De dikke, gebarsten modderkoek.


De schutting viel bijna om, Micky houdt het wel even vast tot het vastgeschroeft kan worden.


Mooi uitzicht vanuit de achtertuin.

Een buldozer was bij de buren bezig met de laatste resten van dat huis op te ruimen. De eigenaars stonden er bij te kijken, en we hebben even een praatje met hun gemaakt. Ze vertelden dat het een huis van 2 verdiepingen was, en ze beneden veel antiek hadden dat ze niet hebben kunnen redden. Het water kwam met 30 cm per uur omhoog. Ze hadden 2 auto’s, en brachten er 1 naar hogere grond, en toen ze terug kwamen om te zien of ze wat konden redden, konden ze de straat niet meer in vanwege het water. Ze zouden wel willen herbouwen, maar ze willen een huis met beneden de 10 voet hoge garage en boven het woonhuis. De dorpsregel is dat het maar 8 voet hoog mag zijn, dus zullen ze niet herbouwen. Ze zien het nut er niet van in, als het weer kan overstromen. Nu gaan ze er een betonnen platform maken, zetten hun woonwagen er op, en gaan over een paar jaar, als ze met pensioen zijn, de zomers hier doorbrengen en de winters in Florida. Dat wilden ze toch al, maar maar niet op deze manier.

Tegen lunchtijd kwamen iemand van de kerk vertellen dat we bij de kerk konden lunchen. We hadden MRE’s (meals ready to eat) bij ons, maar die hoefden we niet aan te breken.
Ik had wat broodjes met hot dogs of zo verwacht, maar ze hadden lekker eten gemaakt voor alle vrijwilligers. Kippeboutjes, BBQ kip, verschillende groenten, macaroni met kaas, en allerlei zelfgebakken brownies en koekjes. Het ging er goed in.
De man die al dit vrijwilligerswerk organiseert kwam langs, en vertelde dat we toch echt wel aan de vloer konden beginnen, en niet voor een inspectie hoefden te wachten. Prima, dan is dat het volgende.


Het huis binnen.

Terug bij het huis begonnen er een paar meteen aan de vloer; een gedeelte was verzakt en moest eruit. Er werd flink wat gebroken, en het eindresultaat was de ontdekking dat de balken die het huis staande houden hartstikke verrot waren. Dat zal nog moeilijk te repareren zijn. Eigenlijk zou het hele huis neergehaald moeten worden, maar ze willen deze man weer zijn huis terug geven. Achteraf hadden we waarschijnlijk het hout over de bestaande vloer moeten leggen en klaar. Dan houdt het misschien een paar jaar, en kan deze man er leven, en kan het daarna neergehaald worden. Aan de vloer konden we verder weinig doen vandaag. Het materiaal was er niet om de balken te repareren, als dit al mogelijk is. Wel balen! We hadden allemaal graag een nieuwe vloer in dit huis gezien vandaag.


De vloer open breken.

De open gebroken vloer. Je kunt zien dat iemand al ooit eerder geprobeert heeft met latten de balken te stabiliseren. De keuken zat hier, en waarschijnlijk heeft hier al jaren iets gelekt dat de balken verrot heeft. Ik zag in sommige oude stukken vloer zelfs houtwormgaatjes.

De truck kwam een paar keer aan en we hebben 2 grote ladingen troep ingeladen. Daarna was er voor Micky en mij niks meer te doen en hebben we onze hamers ongebruikt weer ingeleverd. Wel ironisch dat we bij de constructie groep wilden zijn en toch in de opruimdienst zijn terecht gekomen.

Inladen

Inladen, en bijna alles is opgeruimd.

Het huis nadat er opgeruimd was.

Het was wel leuk om zo met z’n allen te doen, en ik zal proberen de volgende keer ook weer te gaan. Ik heb tevens weer wat dingetjes over het leger geleerd die ik voorheen niet wist, zoals de kadetten die elkaar moeten aanspreken met “kadet (achternaam)".

Weer terug in Ithaca gingen we nog wat boodschappen doen. Ik heb toch nog wat Nederlands in me, want ik vond dat dat eigenlijk niet kon in onze vuile kleren. Maar het leek niemand op te vallen dat ik gaten in mijn broek had en onder de modder zat.

En thuis wachtte nog een huis op ons dat wel wat opruimen kon gebruiken...