Weer lessen

Het is koud, maar het zal nog wel kouder worden. Het is weer wennen, en veel zin om de winterspullen uit te halen heb ik nog niet. We zullen er toch aan moeten geloven.
Arme Bitz heel geen vet op haar botten en rilt nu al af en toe buiten, wat moet dat worden als het echt gaat sneeuwen.
Een paar sneeuwvlokjes heb ik al gezien tussen de regendruppels. Mijn auto is er in ieder geval klaar voor. Deze week heb ik er nieuwe sneeuwbanden op laten leggen en hij ziet nu uit en rijdt als een tank. Volgens Micky ben ik bedonderd, want ze vertelden me dat er 4 sneeuwbanden op moesten, en niet alleen de 2 voorbanden. Nu heb ik op de oude auto altijd alleen voor de sneeuwbanden gehad, en dat ging ook best wel, maar ik liet er dus 4 op doen deze keer. Thuis heb ik het nog eens nagezocht op internet, en er wordt tegenwoordig toch wel 4 aanbevolen. Och, het geeft wat meer gemoedsrust, want ik moet altijd op de rotste tijden rijden als de wegen nog niet geveegd zijn. Micky heeft zelf op zijn auto alleen voor nieuwe sneeuwbanden laten doen, bij een andere zaak. Hopelijk raken we allebei niet van de weg af.

Tim had gisteren een schoolreisje naar Alfred university. Ze mochten kiezen naar welke universiteit ze wilden gaan. Hij vertelde dat hun keuze gebaseerd was op afstand: niet te dichtbij dat ze nog naar school moesten, ver genoeg dat ze niet met een schoolbus hoefden maar met een luxe bus konden gaan, en niet zo ver dat ze zouden moeten vliegen. Deze universiteit is ongeveer anderhalf uur rijden. Hij vond het er wel leuk, maar erg veel heb ik er nog niet over gehoord.

De afgelopen weken heb ik de nodige lessen gehad in het ziekenhuis. Vorige week heb ik BLS (basic life support) gedaan, iets wat het ziekenhuis ons ieder jaar verplicht. De regels van de American Heart Association zijn in 2005 bijna compleet veranderd. Het bleek namelijk dat mensen die gereanimeerd waren opeens een veel slechtere prognose hadden dan voorheen. De nadruk lag vooral op vroeg defibrileren, en is nog zo bij een hartstilstand waar je getuige van bent, maar bij iemand die je vindt moet je eerst hartmassage en beademing doen voordat je defibrileert. Met een automatische defibrilator liet je de machine voorheen eerst 3 keer defibrileren waar nodig, nu doe je hartmassage tussen door. De nadruk ligt weer meer op hartmassage. Ook zijn de verhoudingen tussen beademing en hartmassage weer veranderd. Nu is het 30 compressies, en 2 beademingen, 2 minuten lang voordat je weer voor een polsslag voelt.
Bij kinderen en babies is het ook 30:2, behalve als er 2 mensen CPR (cardio pulmonary resuscitation) doen, dan is het 15:2.
Dit is een goed voorbeeld van hoe research de praktijken veranderd. Door de jaren heen hebben we allerlei nummers van CPR moeten onthouden, 5:1, of 15:1, verschillend voor volwassenen, kinderen en babies, ik weet het allemaal niet meer. Ik meen me toch wel te herinneren dat we, toen ik het voor het eerst leerde in de jaren '80, we ook veel compressies deden ten opzichte van beademingen. We zijn dus weer een beetje bij het oorspronkelijke aanbelandt.

Gisteravond heb ik de herhalingsles van ACLS (advanced cardiac life support) gedaan. Dit is iets dat ik niet verplicht ben om te doen, maar het is goed om allemaal te weten. Het is 2 jaar geldig, en eigenlijk verloopt het van mij pas volgend jaar, maar omdat er zo veel nieuwe dingen zijn is het wel handig om het al dit jaar te doen. Het was zoals verwacht heel leerzaam.
Ook dit heb ik 20 jaar geleden voor het eerst gedaan, en toen was het vooral uit de kop knallen van medicijnen, en het was een drill sfeer. Je moest het precies doen anders slaagde je niet. Nu wordt er veel meer relaxed onderwezen, en je onthoudt het zo ook beter.
Eerst kregen we uitleg over waarom het allemaal veranderd is en wat de verschillende onderzoeken uitgewezen hebben.
Daarna gingen we in groepen een "mega code" doen: een instructeur geeft een situatie van een patient (de mannequin, die van ons de naam Andy kreeg), en hoe los je dat op. Ik vond het toch wel moeilijk, en om de beurt waren we team leider die de aanwijzingen moest geven.
Mijn "patient" was iemand in de eerste hulp met pijn op de borst. Zuurstof geven, als de bloeddruk hoog genoeg is nitroglycerine onder de tong. Nog pijn; morphine, aspirine. De hartmonitor aansluiten; er is een simulator bij die het hartritme aangeeft, en Andy ging natuurlijk in ventrikel fibrileren. Defibrileren, hartmassage en beademen, en kijk eens aan Andy had weer een polsslag. Ik werd ondervraagd welke medicijnen nog meer gegeven kunnen worden. Oei, toen ging er opeens weer wat mis met Andy, een hartblok en moest de pacemaker ingesteld. Dat gedaan, en het ging weer beter met Andy.
Een ding wat ik fout had gedaan was dat ik niet opgelet had of de persoon die beademde het wel goed deed.
Dit alles deden we om de beurt met onze groep van 5, allemaal mensen van onze afdeling. Het was wel leuk, we konden ook wel wat grapjes maken. Alleen lachte onze instucteur niet mee. Ik ken hem, hij is aardig, maar zou geloof ik liever de drill sergeant van vroeger spelen.

Hierna moesten we een minuut lang hartmassage en beademing doen op een mannequin, en de automatische defibrilator gebruiken. Terwijl ik de hartmassage deed begon Judy, de instuctrice opeens te zingen "another one bites the dust". Hiermee moest ik zo lachen dat ik bijna de tel kwijt werd. Het bleek echter niet kwaad bedoeld, maar dat ik precies het goede ritme had. Dat liedje en het liedje "staying alive" hebben het ritme van compressies die je in een minuut moet doen. O de humor van verpleegkundigen!
Verder kregen we nog eens uitleg over beademing via intubatie en daarna een multiple choice examen, wat na dit alles echt niet moeilijk was en we waren klaar.