Vrijwilligers dagje

Meegaan of niet: toen ik vanmorgen om 6 uur opstond twijfelde ik nog. Micky ging meehelpen met de Army ROTC die een dag gingen werken in verschillende huizen die deze zomer overstroomd zijn in Binghamton. Ik had vanalles over deze dag gehoord van Micky, en de informatie die hij kreeg was maar sumier, en het leek ons slecht georganiseerd.
Ik ben toch maar meegegaan, en we werden voor het vroege opstaan weer beloond met een prachtig mooie zonsopkomst. Het was erg koud, en het had vannacht voor het eerst hard gevroren. Alles was wit, en het ijs moest van de autoruiten gekrast.




Zonsopkomst, met de mist in de vallei.

We gingen eerst naar Cornell waar iedereen bijeen kwam, ze hadden geen idee hoeveel mensen er zouden komen; uiteindelijk waren het er zo’n 30. Gelukkig was ik niet de enige echtgenote die mee gekomen was, er waren er nog een paar. De meeste vrijwilligers waren leger, luchtmacht, en marine kadetten, en dan natuurlijk de mensen die voor de ROTC werken. Deze dag werd tevens gebruikt om een beetje leiderschap bij te brengen bij de kadetten, ze worden opgeleidt tot officier, dus leiderschap moeten ze leren.
Ik werd weer even eraan herinnerd hoe het leger is met hun woorden afkorten toen iemand vroeg of we met de legerbusjes gingen of POV’s. Moest even denken, o ja, privately owned vehicle.
Micky en ik gingen met ons POV. Het was een mooie rit naar Binghamton. Normaal vindt ik het een vervelende weg om te rijden, maar vandaag was het mooi met de herfstkleuren, de ochtendzon, de dauw, en hier en daar de mistflarden.

Vlakbij Binghamton is het plaasje Conklin, waar ontzettend veel onder water gestaan heeft. Hier en daar zagen we nog een huis met de rode X en wat nummers erop, zoiets als we kennen van tv, maar dan in New Orleans.
In Conklin gingen we naar het Presbyterian flood relief center, het bleek dat van hieruit alle vrijwilligershulp gecoordineerd wordt. Het is dus een kerkgemeenschap die zich hiervoor in zet. Binnen moesten we ons inschrijven (en later weer uitschrijven), en het onvermijdelijke “release of liability” formulier tekenen (zodat ze niet aansprakelijk gesteld kunnen worden als je gewond raakt terwijl je aan een huis werkt).
We werden ingedeeld in groepen, Micky en ik gingen bij de constructie groep staan, we deden liever niet de opruimdienst. We kregen onze maskers, veiligheidsbrillen, handschoenen en hamers. De hamers zo nieuw dat we de labels er nog af moesten halen.
Daarna konden we met onze groep van 10 man eindelijk naar het huis gaan waar we gingen werken, maar we wisten nog altijd niet wat er precies gedaan moest worden.
Dat hoorden we pas toen we er waren. We zouden de vloer en het plafond erin moeten zetten, maar hoorden van de electricien dat het eerst geinspecteerd zou moeten worden en we dit nog niet konden doen.


Klaar voor de start.


Achterkant van het huis.

Omdat we nog niet met de vloer konden beginnen, begonnen we met de tuin op te ruimen. Wat een karwei! Ongelooflijk wat een overstroming kan aanrichten. We hebben uren lang oud hout en troep eruit gehaald.
De eigenaar van het huis is een 82 jarige man, en hij had geen verzekering. Zijn vrouw zit in een verpleeghuis, en hij wil niks liever dan terug in zijn huis wonen. Nu woont hij in een FEMA woonwagen naast het huis. De vrouw die bij hem was vertelde dat hij altijd zo’n mooie tuin had, en dat dat zijn leven was. Nu is er niet veel meer van over. Er staan een paar hele grote rodendendrons die nog amper in leven zijn, maar hopelijk het volgend jaar weer uitlopen.


De FEMA caravan.

De huiseigenaar geeft wat instructies wat er wel en niet weggehaald mag worden.


Kadetten aan het werk in de tuin.


Modder ruimen.


Het uitgegraven pad, er ligt overal zo'n 15 cm modder.


De dikke, gebarsten modderkoek.


De schutting viel bijna om, Micky houdt het wel even vast tot het vastgeschroeft kan worden.


Mooi uitzicht vanuit de achtertuin.

Een buldozer was bij de buren bezig met de laatste resten van dat huis op te ruimen. De eigenaars stonden er bij te kijken, en we hebben even een praatje met hun gemaakt. Ze vertelden dat het een huis van 2 verdiepingen was, en ze beneden veel antiek hadden dat ze niet hebben kunnen redden. Het water kwam met 30 cm per uur omhoog. Ze hadden 2 auto’s, en brachten er 1 naar hogere grond, en toen ze terug kwamen om te zien of ze wat konden redden, konden ze de straat niet meer in vanwege het water. Ze zouden wel willen herbouwen, maar ze willen een huis met beneden de 10 voet hoge garage en boven het woonhuis. De dorpsregel is dat het maar 8 voet hoog mag zijn, dus zullen ze niet herbouwen. Ze zien het nut er niet van in, als het weer kan overstromen. Nu gaan ze er een betonnen platform maken, zetten hun woonwagen er op, en gaan over een paar jaar, als ze met pensioen zijn, de zomers hier doorbrengen en de winters in Florida. Dat wilden ze toch al, maar maar niet op deze manier.

Tegen lunchtijd kwamen iemand van de kerk vertellen dat we bij de kerk konden lunchen. We hadden MRE’s (meals ready to eat) bij ons, maar die hoefden we niet aan te breken.
Ik had wat broodjes met hot dogs of zo verwacht, maar ze hadden lekker eten gemaakt voor alle vrijwilligers. Kippeboutjes, BBQ kip, verschillende groenten, macaroni met kaas, en allerlei zelfgebakken brownies en koekjes. Het ging er goed in.
De man die al dit vrijwilligerswerk organiseert kwam langs, en vertelde dat we toch echt wel aan de vloer konden beginnen, en niet voor een inspectie hoefden te wachten. Prima, dan is dat het volgende.


Het huis binnen.

Terug bij het huis begonnen er een paar meteen aan de vloer; een gedeelte was verzakt en moest eruit. Er werd flink wat gebroken, en het eindresultaat was de ontdekking dat de balken die het huis staande houden hartstikke verrot waren. Dat zal nog moeilijk te repareren zijn. Eigenlijk zou het hele huis neergehaald moeten worden, maar ze willen deze man weer zijn huis terug geven. Achteraf hadden we waarschijnlijk het hout over de bestaande vloer moeten leggen en klaar. Dan houdt het misschien een paar jaar, en kan deze man er leven, en kan het daarna neergehaald worden. Aan de vloer konden we verder weinig doen vandaag. Het materiaal was er niet om de balken te repareren, als dit al mogelijk is. Wel balen! We hadden allemaal graag een nieuwe vloer in dit huis gezien vandaag.


De vloer open breken.

De open gebroken vloer. Je kunt zien dat iemand al ooit eerder geprobeert heeft met latten de balken te stabiliseren. De keuken zat hier, en waarschijnlijk heeft hier al jaren iets gelekt dat de balken verrot heeft. Ik zag in sommige oude stukken vloer zelfs houtwormgaatjes.

De truck kwam een paar keer aan en we hebben 2 grote ladingen troep ingeladen. Daarna was er voor Micky en mij niks meer te doen en hebben we onze hamers ongebruikt weer ingeleverd. Wel ironisch dat we bij de constructie groep wilden zijn en toch in de opruimdienst zijn terecht gekomen.

Inladen

Inladen, en bijna alles is opgeruimd.

Het huis nadat er opgeruimd was.

Het was wel leuk om zo met z’n allen te doen, en ik zal proberen de volgende keer ook weer te gaan. Ik heb tevens weer wat dingetjes over het leger geleerd die ik voorheen niet wist, zoals de kadetten die elkaar moeten aanspreken met “kadet (achternaam)".

Weer terug in Ithaca gingen we nog wat boodschappen doen. Ik heb toch nog wat Nederlands in me, want ik vond dat dat eigenlijk niet kon in onze vuile kleren. Maar het leek niemand op te vallen dat ik gaten in mijn broek had en onder de modder zat.

En thuis wachtte nog een huis op ons dat wel wat opruimen kon gebruiken...