Een bijna-staatsburger

Het interview zit erop, en alles ging heel goed en vlot. Zo vlot dat we 10 minuten later weer verbaasd buiten stonden.
Micky en ik waren al vroeg ' s morgens vertrokken, om kwart voor zeven, en lieten de kinderen lekker thuis uitslapen. Om half tien waren we in Buffalo, een uur te vroeg voor het interview. We hebben nog een paar blokjes omgelopen, en bij een koffieshop koffie gedronken. Daarna naar het immigratie kantoor, wat er heel wat beter uit zag dan dat waar ik in Syracuse de vingerafdrukken moest doen. We moesten eerst door de security checks en konden toen naar boven naar het kantoor voor burgerschap. Nadat we daar even gewacht hadden kon ik naar binnen. Ik moest eerst zweren om de waarheid te zeggen en daarna ging de beamte alle papieren doornemen die ik ingezonden had. Hij zei dat ik beter mijn burgerschap aan kon vragen op basis van het hier meer dan 5 jaar wonen, dan het met een Amerikaan getrouwd zijn, dat was gemakkelijker, dus hij veranderde dat op de aanvraag. Ik had alle papieren meegenomen die op de toegestuurde lijst stonden, maar had er niks van nodig, alleen de greencard moest ik laten zien. Verder nog wat handtekeningen zetten.
Hij kon ook wel merken dat ik goed Engels sprak, maar moest me toch iets in het Engels laten schrijven; "She went to the bank". Ok, Engelse test achter de rug. Dan de test over de regering. Hij had de lijst met 100 vragen zoor zich en pikte er 10 uit om te ondervragen. De vragen die ik kreeg; hoeveel sterren heeft de Amerikaanse vlag, waarom zijn het er 50, hoeveel senators, waarom 100, wie maakt de wetten, noem de 3 takken van regering, wie was de eerste president, tegen wie vochten we in de Revolutionary war, wie was president tijdens de burgeroorlog. Dat zijn er 9, de rest ben ik even kwijt; hij gaf me per ongeluk 11 vragen.
Daarna kwam de verrassing; ik kan volgende week donderdag als burger ingezworen worden. Er worden drie keer per jaar, in april, augustus en november inzwerings ceremonies gehouden, en ik ben net op tijd voor die van de volgende week! Dat is al snel!
Op de brief stond dat dit interview wel 2 uur kon duren, dus we waren er heel verbaasd over dat we na 10 minuten al weer buiten stonden.

Daarna weer huiswaards. We dachten er nog even aan om nog wat anders te gaan doen, maar toen we naar huis belden bleek Tim niet lekker te zijn en dan wil je toch meteen naar huis. Hij is er ondertussen weer wat beter aan.
We hebben de kinderen de vragen die me gesteld werden ook eens voorgelegd, Niels wist de meeste antwoorden te geven. Er zit toch meer in dat bolletje dan je soms denkt.
Nou, nog 1 stap te gaan en ik ben een Amerikaan. Wat een vreemd idee.