Even bijpraten

Het wordt hoog tijd om weer eens wat te schrijven. Ik zie dat het al bijna 2 weken geleden was. Ondertussen zit Bart alweer bijna 2 weken in Californie en is Micky alweer lang terug. Zijn bezoek bij de familie was nog eens extra kort door wat ziekte, waar hij overigens weer helemaal van opgeknapt is. Bart heeft wat tijd bij zijn vriendin doorgebracht, en is deze week bij zijn tante geweest. Nu is hij weer bij zijn vriendin en zondag gaat hij naar Las Vegas om daar maandag met een week orientatie te beginnen. Hij was deze week ziek, en hopelijk zal hij zich helemaal beter voelen voor maandag.

Dit was nog een foto van de avond voor zijn vertrek, ik vindt het wel een leuke;

Het is nu best druk met mijn werk. Ik ben goed gewend nu op de afdeling, al kom ik nog steeds achter kleine dingen die veranderd zijn. Ze wilden me al als 'charge nurse' laten draaien, maar dat heb ik nog even af weten te houden. Dat was juist wat me vorige keer zo afgebrand heeft. Die rol is zo te zien alleen nog maar meer stresserig geworden en daar pas ik voor.

Tijdens de dienstwisseling kijken we met z'n allen even waar de knelpunten en de moeilijkheden met patienten zitten, bijvoorbeeld mensen die in de war zijn en extra aandacht nodig hebben om ze tegen vallen te behoeden. Zo stonden we een paar avonden geleden rond de balie, en terwijl ik zo om me heen keek realiseerde ik me hoe weinig van mijn vorige collega's er nog waren. Tussen die groep van zo'n 15 personen was er welgeteld 1 waar ik 2 jaar geleden mee werkte. En nog iets anders wat me opviel: ik was bij die groep verreweg de oudste! Wat een "spring chickens" werken er nu! Nu zijn er nog wel anderen waar ik mee gewerkt heb, en ook nog een paar van mijn leeftijd, maar net die dag kwam het zo uit dat het zo ongeveer een totale vernieuwing was. En ook heeft het aantal mannelijke verpleegkundigen op de afdeling zich vermeerderd. Allemaal wel goede dingen, het is een goede groep die we hebben, en zeker in een tijd dat de gemiddelde leeftijd van verpleegkundigen 45 is, is wat jong bloed een goed ding.

Over jong bloed gesproken, zo ging ik met een paar oud-collega's lunchen. Eentje die net met pensioen is, eentje die bijna met pensioen gaat, en eentje van mijn leeftijd. Daar was ik de jongste bleek het. Ik had geen idee dat Sally al zo dich tegen haar pensioen aanzat en vroeg haar naar haar leeftijd; 64! Ik dacht dat ze 15 jaar jonger was. Het was wel een leuke lunch, en we zijn weer fijn bijgepraat.

Met de mooie dagen die we hebben en koude nachten stroomt het maple sap goed, en vorige week heb ik een dag sap gekookt, en gisteren weer. Ik heb er nu wel een routine in. Je moet er maar hobby aan hebben. Als het eenmaal kookt is het een beetje als verf zien drogen.... heel langzaam. Je moet dan alleen nog het vuurtje goed heet houden.

Mijn amateuristisch verzamelsysteem.

Inkoken.

Dat is geen rook die daar voor uit het hutje komt, maar stoom.

Een inspiratie

Toen ik om kwart over twaalf thuis kwam stond de bestelbus van het energiebedrijf bij het huis. Even dacht ik wat moet die nou, en toen herinnerde ik me de afspraak. Helemaal vergeten! Ze zouden komen om de verwarmingsketel schoon te maken. Ik vroeg hoe lang hij er al was: 20 minuten. Ik verontschuldigde me een paar keer, en vond het heel vervelend, maar was blij dat ik nu thuis gekomen was en niet nog later. Hij vond het niet erg, hij krijgt toch doorbetaald zei hij. Maar goed dat hij gewacht had, en niet vertrokken toen ik niet thuis was. Ik had het wel op de kalender staan maar als je daar niet op kijkt 's morgens helpt dat ook niet. Hij was een uurtje bezig met de ketel, en het is allemaal in orde zei hij .

Het was vanmorgen net onder het vriespunt en het leek me wel een goede ochtend om te gaan skien. Dat bleek het ook te zijn. Er wordt flink sneeuw gemaakt op de pistes, en het was goed skien. De zon kwam er af en toe door, lekker. Omdat ik alleen ga zit ik wel eens in de skilift met een vreemde, en dan heb je altijd leuke gesprekken. Een oudere man begon over het gekke weer: hier geen echte winter en in Europa wel, ik vertelde hem over het schaatsen in Nederland, en hij wist zelfs wat de Elfstedentocht is. Vroeger had hij 4 maanden in Delft gewoond, in de zomer dan wel. Leuk, zou je zo niet verwachten.
Bij het volgende ritje omhoog zat ik langs een vrouw; een diep gerimpeld, lachend gezicht keek me aan. Een gezicht waar een heel leven achter zit. Na de gewoonlijke "how are you's" zag ik een sticker op haar skihelm geplakt met de woorden "80+ ski club." Ik wees er naar en zei iets van echt waar? Ja, zei ze, ze is zelfs al 86. Haar stem klonkt als een krakende oude stem, en met haar lach werden de lijnen in haar gezicht dieper. Ze vertelde dat ze 4 keer per week gaat skien. Vandaag was ze alleen gekomen omdat geen van haar vrienden mee konden, en haar dochter moest werken. Ik vroeg of ze al haar hele leven skiede. Nee, ze had het pas op haar 58e geleerd. Nou, deze vrouw vond ik heel inspirerend. Dat we maar nooit stoppen met leren, nooit stoppen met bewegen, en nooit stoppen met de dingen te doen die we graag doen! We kunnen er allemaal een voorbeeld aan nemen, en ik zal nog wel eens aan deze vrouw denken als ik een schop onder m'n achterste nodig heb om me tot iets aan te zetten!

Schildpadden

Ik was wat informatie aan het opzoeken over de schildpadden waar Bart mee gaat werken en kwam dit filmpje tegen;



Ik denk dat hij er helemaal verliefd op gaat worden. En ook nog een serie videos over de woestijnschilpad, gemaakt door de USGS waar hij gaat werken, en waarin uitgelegd wordt waarom het zo'n bedreigde diersoort is. Waarschijnlijk zal hij een aantal van deze mensen ontmoeten.

Gepakt en gezakt

Terwijl het in Nederland goed weer is voor de ijsberen, was het hier vandaag alweer net een lentedag met temperaturen van zo'n 12C. Het wordt ook wel weer kouder, maar dit is een hele gekke winter en heel ongewoon voor hier. Ik krijg echt het gevoel alsof ik in de tuin zou moeten werken, maar dat is nog veel te vroeg

Bart's auto is ingepakt en morgen gaat hij vertrekken. Hij hoeft pas op de 27e te beginnen, maar hij wil wat tijd met Carly doorbrengen. Ze zit een uur van de plek waar hij komt te zitten. Micky kwam op het idee om met Bart mee te rijden, en dan een vlucht terug te nemen. Zo kan hij ook nog even bij zijn zus en moeder op bezoek gaan. Dat lijkt ons allemaal wel een goed plan. Hij zal Bart het meeste laten rijden, en dan af en toe ook een stuk achter het stuur zitten. Het is me een eind! Bart heeft dit weekend afscheid genomen van zijn vrienden hier. Het is dan wel een stage van 3 1/2 maand, maar er zijn nog geen duidelijke plannen voor erna, en wie weet wanneer hij terug komt. Het zal even wennen zijn aan het idee. Afgelopen zomer zagen we hem ook een paar maanden niet, maar de Adirondacks zijn nog altijd dichterbij dan Californie!

Er gaat er weer eentje uitvliegen

Afgelopen woensdag was de orientatiemiddag voor de leerlingen, en donderdagmiddag begonnen we op de afdeling. Ik ben in het begin best nerveus, maar ik weet zeker dat zij meer nerveus waren. Het verliep allemaal goed, je merkt dat iedereen er weer even in moet komen, maar dat lukte vrij vlot. Ik zal benieuwd zijn hoe mijn eerste indrukken wel of niet bewaarheid worden. Ik kende nog geen enkele van deze groep en heb niemand van  vorig semester, dus ik moet ze helemaal leren kennen en zien op welk niveau ze zitten. Een paar zijn er heel vlot waarvan je nu al ziet dat het goed gaat komen, maar er zijn er twee waarvan mijn eerste indruk is dat ze wel eens moeilijkheden kunnen krijgen. Dus eens zien hoe waar die eerste indrukken zijn.Ik geloof wel dat ik deze eerste dag een redelijk goede start heb gemaakt met een relatie opbouwen tussen mij en de groep, en de groep onderling.

Bart kreeg vanmiddag nieuws waar hij lang op heeft zitten wachten; hij is aangenomen in Barstow, Californie om 3 1/2 maand mee te helpen met onderzoek naar woestijnschildpadden. Hij heeft heel veel gesolliciteerd, en al veel afwijzingen gekregen, en zelf ook wat dingen afgewezen nadat hij gesprekken gehad had. Hij had zijn zinnen op Californie gezet, en dit was wel het baantje dat hij heel graag wilde. De kans was klein dat hij dit zou krijgen, er werden maar 4 personen aangenomen. Er waren stageplaatsen in de buurt van Las Vegas (waar hij in een groot huis met maar 1 andere persoon gezeten zou hebben) en in Barstow. Daar is hij dus geplaatst. Hier komt hij in een huis met 11 anderen. Fijn knus zullen we maar zeggen, wel leuk om anderen te leren kennen. Het is een stageplaats; ja, zelfs lang nadat hij klaar is voor school doet hij nog stages. Hij heeft ook voor veel andere banen gesolliciteerd, maar dat is nog altijd niks geworden. De researchers waar hij mee gaat werken in deze stage werken voor de US Geological Service; de stage wordt geregeld door Student Conservation Association en Americorps.  
Dit is het werk dat hij gaat doen. De woestijnschildpadden zijn een bedreigde diersoort. Hij gaat helpen met het opsporen en merken van schildpadden. De schildpadden krijgen een radiozendertje aan zich, en ze moeten gemerkte schildpadden volgen. Hij gaat ook helpen met onderzoek op de schildpadden zoals meten en bloed afnemen. Het is echt wel iets wat hem op het lijf geschreven staat; hij gaat nu nog vaak in de beek op onderzoek uit naar beestjes, iets wat hij als kind al deed. Dat wordt nog een lange reis volgende week! Hij hoeft pas eind februari te beginnen maar hij wil nog eerst bij een zekere vriendin en familie aanwippen en wil dinsdag of woensdag al weg.

Leerlingen begeleiding

De stages van de leerlingen verpleegkunde ("clinicals" genoemd) beginnen deze week weer, en ik bedacht me hoe weinig ik verteld heb hoe die opleiding eigenlijk in elkaar zit.
Het is dus een Associates of Nursing programma, wat 2 jaar duurt. Om in de opleiding te komen moet je een aantal "prerequisites" hebben, ofwel verplichte vakken zoals biologie en scheikunde. Dus eigenlijk is het een beetje bedrieglijk om te zeggen dat je een 2 jarige opleiding tot verpleegkunde kunt doen, want het duurt langer om alles te doen.
De klas verpleegkunde bestaat uit les op school en stages. De lessen op school zijn theorielessen en  praktijklessen. Zo was de klas in het eerste semester 7 credits; de klas bestaat uit 4 uur theorieles, 2 uur praktijkles, en 2 ochtenden of middagen per week stage, elk van 5 uur. Wat er behandeld werd was de basis van verpleging.
Het tweede semester is de klas verpleegkunde 9 credits, en er worden alle "lichaamssystemen" behandeld. Het is een geweldig vol lesrooster, enorm wat ze moeten leren. Ze hebben weer 2 ochtenden of middagen stage; ik heb een middaggroep, en dit semester zijn de stages 5 1/2 uur lang.

Misschien wel eens leuk om die stage uit te leggen. Elke leerling krijgt een patient toegewezen; ik zoek van tevoren uit welke patienten. (Ik had vorig semester 10 leerlingen onder mijn hoede, dit semester 9). Daarbij let ik op dat de leerlingen een variatie van ziektebeelden krijgen. Ze doen dan alle zorg voor die patient, geven de medicatie, en doen een heel "assessment", een lichamelijk onderzoek. Ze leren hier al meteen in het eerste semester om naar longen en hart te luisteren bijvoorbeeld. Ze moeten dan ook de documentatie doen, en de raportage aan de verpleegkundige die de primaire zorg voor die patient heeft.
Bij het geven van medicatie moet de instructor aanwezig zijn, en ze moeten precies kunnen vertellen wat ze geven, waar het voor is, waarom die patient die medicatie voorgeschreven krijgt, wat de normale dosering is, en wat de bijwerkingen kunnen zijn. Dat weten ze nog lang niet uit hun hoofd, dus meestal moeten ze het eerst opzoeken. Dus daar komt heel wat meer bij kijken dan alleen een pilletje geven.
Ze moeten ook laboratoriumwaardes opzoeken, en hun patient's ziektebeeld als ze het nog niet kennen. Ze leren ook om de connecties te maken. Bijvoorbeeld wat betekend die laboratoriumwaarde, en hoe past dat in het het ziektebeeld. Ik probeer hun veel vragen te stellen, gedeeltelijk om kennis te testen, maar vooral om hun uit te dagen en kritisch leren denken. Verder houdt ik in de gaten dat ze doen wat ze moeten doen, en beantwoord hun vragen.

Je zou denken dat die 5 1/2 uur erg lang is, maar het eerste half uur gaat op in de toedeling van patienten, het doelen zetten voor die dag, en overdracht krijgen van de primaire verpleegkundige.  Het laatste uur hebben we "post-conference", waar we als groep praten over de patienten, of wat er die dag gebeurd is, of ik verzin wat leerzaams. Dan blijven er nog 4 uur over, wat nog altijd veel is, maar in het begin zijn ze echt heel erg bezig met alles voor elkaar te krijgen in die tijd. Op het eind van vorig semester ging het heel soepel om voor 1 patient te zorgen, en een van de doelen voor het tweede semester is om aan het eind alle zorg voor 2 patienten te kunnen doen.

Die "post-conferences" waren heel leerzaam vorig semester. Het was iets waar ik het meest tegenop zag, maar er kwam telkens een goede discussie op gang. Bijvoorbeeld toen ik zag dat iemand een redelijk gemakkelijke patient had en niet veel te doen vroeg ik haar om het ziektebeeld goed op te zoeken zodat ze haar mede-leerlingen er alles over kon vertellen. Een andere keer hadden we een discussie over hoe patienten met dementie het beste benaderd kunnen worden, en een keer een discussie over terminale zorg. Het zijn allemaal dingen waar de meesten nog nooit mee te maken hebben gehad, en iedereen kon zo van elkaar leren. Andere keren probeer ik dingen uit te leggen die die dag gebeurd zijn, of iedereen vertelt over zijn patienten en de uitdagingen van die dag.

De leerlingen moeten online elke week een  zelf-reflectie in een dagboek schrijven waar ik op antwoord, en ze moeten een zelf-evaluatie schrijven. Ik schrijf ook elke week een evaluatie van elke leerling. Dus voor mij zit er ook nog wat werk thuis aan vast, toch wel zo'n 3 uurtje per week denk ik.
De leerlingen moeten op het eind aan alle doelen voldaan hebben om te slagen voor hun stage. Op tijd komen en op tijd hun dagboek en zelf-evaluatie doen zijn ook doelen en afgelopen semester had ik iemand die een paar keer te laat was, en bijna niet geslaagd hierdoor. Gelukkig haalde hij het op het nippertje nog wel. Een andere, hele goede leerling, heeft helaas haar examen niet gehaald en is af moeten vallen. Als ze niet slagen voor hun stage of voor hun examen moeten ze met de opleiding ophouden, hoewel ze wel een jaar later  voor een tweede keer kunnen proberen.