Mijn oude stek.

Ik heb nog een nieuwtje te vertellen hier, iets waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest.... drumroffel.... ik ga weer van baan veranderen. Dat het een nieuwe baan is kan ik eigenlijk niet zeggen, het is namelijk mijn oude baan. Ik ga weer terug naar het ziekenhuis! Waarom? Goede vraag. Ik zal proberen om het uit te leggen waarom ik in hemelsnaam terug ga naar een psychisch en lichamerlijk zwaardere baan.

De urgent care is een goede verandering voor me geweest. In het begin voelde ik me als een nieuwe verpleegkundige en had ontzettend veel te leren. Het is geweldig geweest om een kant van zorg te zien en leren die ik helemaal niet kende. Ik kon je alles over hartaanvallen en beroertes vertellen, maar niet veel over zere kelen, botbreuken, hondsdolheidsspuiten, geslachtsziektes, of kindergeneeskunde. Onder andere die dingen heb ik allemaal bijgeleerd, en dat is geweldig geweest om te doen.

Het contact met patienten is erg kort, iedereen die er komt wil er ook zo snel mogelijk weer weg zijn. Er staat een enorme druk op ons allemaal om mensen zo snel mogelijk te helpen, dat verwachten de mensen ook, en we krijgen vaak klachten over hoe langzaam alles gaat. Vooral op de artsen zet dit flinke druk, en dat vertaald zich vaak in hun gemoedstoestand.

Ik merk dat ik toch liever een langer contact met mensen heb, en ben altijd veel meer aangetrokken tot de meer acute gevallen die bij ons door de deur komen. Het wordt een beetje elke dag hetzelfde, hoewel er nu ook af en toe nog wel nieuwe dingen te leren zijn. Zoals laatst iemand die chemisch spul in de ogen had gekregen, en ik Morgan lenzen moest inbrengen om te spoelen. Ik had geen idee wat het was, maar iemand liet me ze zien. Het zijn lenzen waar een buisje aan vastzit waar je de spoelvloeistof op aanbrengt, en je zo met een liter vocht de ogen kunt spoelen. Dat is dan wel weer leuk om wat nieuws te leren.

Behalve het korte patientenkontact is er nog een ander groot verschil tussen urgent care en ziekenhuis. Ik het ziekenhuis heb je de groep patienten de hele dag, je werkt aan een verpleegplan, je bouwt een relatie, je helpt ze, onderwijst ze, je bent veel intensiever met hun bezig, en je hebt zelf ook wat meer zeggenschap. In de urgent care doe je de triage (het eerste gesprek waar je bloeddruk meet, en de informatie van hun krijgt wat het probleem en achtergrond is). Dan ziet de arts de patient, en neemt de verpleegkundige de recepten en instructies nog eens met de patient door. Of de arts beslist dat er medicatie gegeven moet, of een spalk of bloed geprikt, of wat dan ook, en dan doet de verpleegkundige dat. Een beetje mee "doe" dan "denk" werk zeg maar. Dat werkt prima voor veel van mijn collega's maar ik heb er liever wat meer denkwerk bij. Dat kritisch denken komt er hier wat minder bij kijken dan in het ziekenhuis.

De avonddiensten ben ik zo beu. Je weet gewoon nooit wanneer je de deur uit kan. Al sluiten we on 22.00, we moeten toch de patienten helpen die er nog zijn, en als je pech hebt en met een langzame arts werkt kan het wel eens middernacht of later worden. Nu ga ik terug naar diensten van 12 uur, 2 dagen per week, in plaats van diensten van 8 uur. Dat zal wel even tegenvallen, maar het zal ook elk derde weekend zijn en niet om het andere weekend zoals nu, want ook dat ben ik beu. Ik blijf de leerlingenbegeleiding erbij doen, en ik denk dat ik dat beter kan doen als ik zelf in het ziekenhuiswereldje zit.

Dat zijn mijn beweegredenen in een notendopje. Het is zeker spannend. Ik ben nu bijna 2 jaar uit het ziekenhuis weg, en er zijn toch wel wat dingen veranderd, waaronder ook goede veranderingen. Zo is het aantal patienten per verpleegkundigen verminderd, iets waar we altijd voor gevochten hebben. Ik zal weer flink moeten wennen, en ik hoop maar dat het een goede beslissing zal zijn. Het voelde telkens als thuiskomen als ik met studenten op mijn oude afdeling kwam, en lange tijd zei ik dat het "leuk was om op bezoek te komen maar niet om er te wonen." Nu ga ik er toch weer "wonen"; mijn hart ligt toch nog in het ziekenhuis, en het gemis heb ik nooit helemaal van me af kunnen schudden terwijl ik op de urgent care werkte. Ik had op die afdeling 16 jaar gewerkt, het werd toen tijd voor wat anders, dat heb ik gedaan, en nu weet ik dat ik nieuwe dingen aankan en er succesvol in kan zijn.

Dus... daar is het nieuws. Nieuw jaar, nieuwe baan. Over 2 weken ben ik weer op mijn oude stekje!

Kerst en verjaardag

Zo was het kerst en zo was het weer voorbij. Op kerstavond had ik een avonddienst, en dat was wel de rustigste dienst ooit. Ik geloof dat we iets van 10 patienten totaal hadden, terwijl het normaal wel 30 of 40 kan zijn. En niemand die voor wat nutteloos kwam, ook wel zo goed. Het zorgde wel voor een lange avond, maar iedereen had lekker eten meegebracht (ik had tiramisu gemaakt, heel goed gelukt), en we hebben gekletst en gekheid gemaakt. Dus een beetje zelf een feestje gebouwd.

Kerstdag was leuk. In tegenstelling tot vroeger toen de kinderen ons al om 6 uur wakker kwamen maken, was ik als eerste op en had een ontbijt van pannekoeken en eieren zo ongeveer klaar toen we opstonden.


En ook nog snel een slinger opgehangen voor Niels. Hij mag dan wel 18 zijn nu, maar een slinger krijgt hij toch nog.

Na ontbijt werden de kadootjes opengemaakt, en we zijn allemaal weer goed verwend. Ik had een yoghurtmaker gekregen (de eerste yoghurt is al klaar, en lekker), een Betty Crocker kookboek, mijn favoriete, en omdat mijn oude van ellende uit elkaat valt, en iets wat ik helemaal niet verwachtte; een nieuwe laptop. Nou, zo kan ik wel even vooruit! De jongens waren ook tevreden met hun dingetjes, en ze hadden voor elkaar ook leuke kadootjes uitgekozen. Vroeger deden we Niels z'n verjaardagskado's 's middags om het allemaal gesplitst te houden, maar nu hij ouder is wil hij ze meteen na de kerstkado's. Vooruit dan. Hij vindt het wel leuk om een extra kado te krijgen. Van ons kreeg hij een mobiele telefoon.

Een van de weinige foto's waar ik de jarige op krijg!
In de loop van de dag Skypten we nog met het thuisfront, en zo waren we er in Nederland ook een beetje bij.

Na het kerstdiner was er taart!

Happy birthday Niels!

En toen hadden we geen kleine kinderen meer, maar volwassen zoons!

Merry Christmas!

Ik had Tim vanmiddag aan het werk gezet om me een leuke kerstkaart-animatie te maken. Hij ging aan de gang in een Adobe programma, en ik zat er af en toe bij om het helemaal aan mijn eisen te laten voldoen. De lichtjes in de boom moesten aan en uit gaan, maar niet allemaal tegelijk, de ster op de boom moest gemaakt worden, de letters wilden we langzaam laten komen, maar dat lukte niet helemaal. Het werd een leuke animatie. Maar... omdat het in Adobe is blijkt het niet zomaar hier op mijn blog gezet kunnen worden. Tim vertelt me dat dit is omdat het een bestand is en geen video. Helaas dus. Ik heb ze wel hier en daar ge-emailed en hopelijk kunnen jullie het afspelen. Alleen bedachten we later dat we er wel een muziekje bij hadden kunnen doen. Bij deze dan een plaatje van de animatie waar we uren aan gezeten hebben. Met wat fantasie zie je de sneeuwvlokjes vallen, de lichtjes twinkelen en de tekst verschijnen uit de hoek.

Het hert, deel?, en ander wild.

Eigenlijk zou ik eens wat meer vragen moeten stellen voordat ik tot conclusies kom. Dat hert dat bij de buren hing? Blijkbaar had ik het helemaal mis. De buren zijn bijna nooit thuis, en ik heb deze week via email eens voorzichtig gevraagd wat er met dat hert de bedoeling was. Ik kreeg snel een antwoord, en dat antwoord was niet wat ik verwachtte. Het hangt er om het vlees te laten verouderen of rijpen, of hoe dat ook op zijn Nederlands heet ("aging"). Het zal dus wel gebruikt worden, en er had ook geen coyote aangezeten, maar de huid was door buurman eraf gehaald. Nu heb ik eens verder gezocht op internet, en inderdaad moet je vlees een tijd laten hangen. Daar gaat het beter van smaken. Weer wat bijgeleerd. En ik heb al die tijd dus voor niks zitten foeteren. Hoewel ik op geen enkele website gelezen heb dat je het een maand kan laten hangen, het langste dat ik tegenkwam was 10 dagen. Daarbij moet het ook nog bepaalde temperaturen zijn, en we hebben toch wel erg milde temperaturen gehad. Sinds vandaag is het hert trouwens weg.

Wild zit er hier overigens genoeg. Over de herten val je bijna. Eergisteren had ik er weer bijna een onder de auto. En naast de urgent care is een veldje, en de herten zijn daar helemaal niet bang. Ze blijven rustig staan waar ze staan als je aan komt rijden. Laatst 2 mannetjes, wel erg mooi om te zien met hun grote geweien. Over mannetjes gesproken, Micky was bijna door een mannetjeshert aangevallen. Het hert voelde zich op de Cornell  campus misschien een beetje in het nauw gedreven, en toen Micky aan kwam lopen begon het te boos te snuiven. Daarna rende het wel weg, maar er waren mensen die ervoor aan de kant moesten springen.

Ander wild zit er ook genoeg, en zeker als het mooi weer is zie ik na een avonddienst op weg naar huis vanalles. Niet elke keer elk dier, maar altijd wel wat; vossen, stinkdieren, wasbeertjes, en possums. Zelfs een keer een grote coyote, een heel schuw beest. Hij rende de weg over net toen ik hier 's morgens heel vroeg de oprit uitreed, en het nog donker was. Soms is zo'n rit net een les in het ontwijken van wild.

Ik heb nu bijna alle diersoorten gezien die hier zitten. Afgelopen zondag, vlakbij Corning, zag ik voor het eerst een bald eagle. Ik was helemaal enthousiast, want die had ik nog niet in het wild gezien. Hij vloog net boven de autoweg, wat een grote vogel. Nu "moet" ik alleen nog een zwarte beer in het wild zien. Die houden zich nog goed verborgen, hoewel ze hier in de buurt gespot zijn, en ik wel eens berenpoep bij ons achter gezien heb. Als ik de vogelvoeder eens beter bij zou houden zou ik ze vast een keer dicht bij huis hebben! Ik zal ze toch maar niet gaan motiveren.

Dagje kunst

Deze foto hadden jullie nog tegoed;

Dit was een tijdje geleden rond Halloween, Muddles met een kleine pompoen. Ze ziet alles wat rond is als een bal aan, en dus een speelding voor haar. Zo moest dit pompoentje het ook begeven. Nadat ze er even mee gegooid had kwam ze erachter dat ze haar tanden erin kon zetten. We hebben haar nu geleerd om van de kerstballen af te blijven! Glas in haar mond zou niet zo gezond zijn.

Jaren geleden had Micky een paar luie stoelen gekocht zonder mijn input. Ik houdt er helemaal niet van als hij meubilair uitzoekt, het is gegarandeerd donker en plomp spul. Die 2 stoelen waren ook nog eens 2 verschillende, een bruine en een groene. Nu waren ze toch al aardig versleten. In eentje was de vering kapot, van de ander was het stof helemaal afgesleten, plus die stonk ook nog eens een uur in de wind. Hoe ik ook schoonmaakte, het bleef stinken, en Micky klaagde er regelmatig over. Dus deze keer ben ik gaan winkelen voor meubilair zonder zijn input. Vorige week stonden er opeens 2 nieuwe stoelen in de kamer. Niks moderns, maar ze zitten lekker en het zijn niet zo'n extreem lompe dingen. En ook niet mis, een 2 voor de prijs van 1 aanbieding.

Ik had niks gezegd, eens kijken hoe lang het duurt eer hij het zag. Dat was toch zeker een half uur. Toegegeven, hij was steeds in de keuken. Uiteindelijk zei Niels er wat van. Zo doet hij dit ook vaak met mij. Eens kijken hoe lang het duurt eer ik een nieuwe tv zie, of een nieuw computerscherm, en dan maar lachen. Dus dat was zijn vervroegd kerstkado voor hem.

De kerstboom en het kerstdorpje.

Op zondag ben ik naar Corning geweest; ik moest mijn ski's ophalen die weer geslepen en glad gemaakt zijn, en ik had met Bibi afgesproken. Het is voor ons allebei ongeveer halverwege. We zijn eerst naar het Rockwell Museum of Western Art gegaan. Wel grappig, we hadden al gekeken wat de toegangsprijs was; gewoonlijk 6.50, voor AAA leden 5.50, maar als je in de omgeving woont (je moet dan de postcode zeggen) is het maar 3.00. Vonden we wel leuk, maar het werd nog leuker, want deze maand is het op zondag gratis. Plus je krijgt nog een print kado ook. We hebben later maar wat in het potje voor donaties gedaan. Het was een heel leuk uitje. Het museum is meer dan ik gedacht had, en we hebben alles goed bekeken, en zijn allebei weer geinspireerd tot schilderen.

Stiekum een foto gemaakt, maar het schilderij komt op een foto toch niet tot zijn recht. Dit is een schilderij van zo'n 2-3 meter, geweldig mooi. We brachten hier een paar uur door, en daarna gingen we lunchen bij een pizzeria, en leuk gekletst. Grappig om daar ook nog een collega tegen te komen van mijn werk.

Daarna hebben we nog wat rondgelopen en winkeltjes bekeken. Het is wel een leuke winkelstraat, hoewel op zondag veel dicht is. Santa Claus was er in ieder geval wel, in dit paviljoentje.
Het was een hele leuke dag, en leuk om zo even tussenuit te gaan!

De duizendste!

De duizendste blogpost! Dat zijn er heel wat!! Bedankt aan de lezers, want zonder lezers zou ik toch maar wat uit mijn neus zitten zwammen.

Ik lig een beetje achter, nieuws genoeg, maar dat komt nog wel (ik moet de spanning er een beetje inhouden he?).

De kerstboom staat weer. Het was erg mooi weer toen we hem gingen halen. Het was maar een korte gebeurtenis, Bart en Niels hadden hem snel uitgezocht. Gelukkig deze keer geen groot monster, maar iets wat goed past.

Het uitzicht op de bomenboerderij.

Bart aan het zagen, Muddles kijkt toe.

En de boom op sleeptouw.

Ik had laatst al over mutsjes geschreven en toen we een paar weken geleden bij Jo-Ann Fabrics waren in Elmira was het fleece 50% korting en heb ik goed ingeslagen. Die winkel is nog groter dan die in Ithaca. Bij de balie om te knippen moesten we een nummertje trekken. Ik keek om me heen, er was niemand anders die stond te wachten, maar de mevrouw stond erop dat we een nummertje trokken. Het knippen ging tergend langzaam en scheef. Ze zei dat de schaar zo bot wordt van dat fleece. Nou dat geloof ik wel, maar dan pak je toch een andere schaar? Ik zou denken dat een stoffenwinkel wel meerdere heeft. Dat scheef knippen is altijd zo ergerlijk, maar zolang iedereen het maar accepteert zal het ook wel voortduren. Ik heb 26 mutsjes erbij gemaakt, plus nog eentje voor Carly, en eentje voor mezelf. Dat samen met die (ik geloof) 18 die ik al afgegeven heb zijn er weer wat kinderhoofdjes die warm blijven deze winter. O, en ik heb ook nog een paar sjaals gemaakt, en in de winkel waren handschoenen in de aanbieding en daar heb ik ook wat van ingeslagen. Alle beetjes helpen.

Een greep uit de "buit." Ik had ook nog wat leuke knoopjes gevonden om hier en daar erop te naaien.

Die blauwe met de punten links onder houdt ik zelf :)

De buurt, deel 2

In september schreef ik over de nieuwe buren die we gingen krijgen en hoe blij we waren dat het huis aan hun verkocht werd en niet aan een of andere huisbaas die het zou gaan verwaarlozen. Die nieuwe buren zijn een maand of wat geleden ingetrokken, dus de dochter van de vrouw die er woonde, en haar man en kinderen. Ze hadden al een nieuw dak op het huis gedaan, dat was nodig, en anders kregen ze de hypotheek niet. De koop was nog niet helemaal rond toen ze in het huis trokken, maar het werd onder familie verkocht, en de koop zou de week erna rond zijn. Echter tot hun grote verrassing had ma een tweede hypotheek waar ze niks van gezegd had. Dus er was veel meer op het huis geleend dan het waard is. Lang verhaal kort, de koop gaat niet door, en ze zijn nu bezig op te proberen een ander huis te kopen en zullen als dat doorgaat weer vertrekken. Wat er met het huis gaat gebeuren weten we niet. Hoe de relatie tussen moeder en dochter nu is ook niet. We zijn weer terug bij af.

Het hert waar ik een paar weken geleden over schreef? Het hangt er nog steeds. Wat ervan over is dan. Ondertussen hebben de coyotes het ook gevonden. Leuk hoor, laat die beesten maar weten dat er hier te eten valt. Als dat op is hebben we ook nog wat kippen.
Elke keer als je hier de oprit opkomt zie je dat hert. Vreselijk! Ik zal meneer vriendelijk laten weten dat hij zijn jagerstoeltjes bij ons achter uit de bomen kan komen halen en niet meer in ons bos hoeft te komen jagen. Ik geloof niet dat dit hert uit ons bos kwam, maar het is gewoon te gek om het beest weg te laten rotten. En ik hoop van harte dat die plastic zak die in een eind verderop langs de weg in de beek ligt en waar de hertenpoten uitsteken niet de overblijfselen zijn van de herten die hij al verwerkt heeft!

Ik ben er weer!

He he, Annemiek's wereld is hersteld! Na een hele rits emails naar Google waar ik geen antwoord op kreeg heeft het allesamerika forum uiteindelijk geholpen. Iemand dacht het account misschien gehacked was, en stelde voor om een nieuw paswoord aan te vragen. Dat heb ik gedaan, en toen was het opeens weer terug! Daar had ik nog niet aan gedacht.

Nu ga ik als een gek aan het werk om van alles een backup te maken, want daar loop ik hopeloos mee achter.

Creatief bezig zijn

Dat hert waar ik een week geleden over schreef? Het hangt er nog steeds. Elke keer als je thuis komt is het even kijken of het er nog is. En ja hoor, nog steeds, en dat met een rits warme dagen die we gehad hebben. Ik hoef geen hertenvlees meer van de buren!

Ik ben eindelijk weer aan het tekenen en schilderen geslagen. Dat had ik al heel lang niet meer gedaan. Waarom weet ik ook niet, maar nu wilde ik toch eindelijk weer eens beginnen. Nagetekend van deze foto; (want Muddles blijft zo lang niet stilzitten).


Niet helemaal af, maar een goed begin.

De afgelopen 2 jaar heb ik heel wat fleece mutsjes gemaakt en verkocht op craft sales, maar dat verkopen doe ik nu niet meer. Ik had er nog een heel stel over, wat daarmee te doen? De school hier geeft de kinderen van de armste families elk jaar een kado en nieuwe kleding voor kerst, en ik dacht dat ze hiervoor misschien gebruikt konden worden. Ik belde de vrouw op die dit elk jaar doet, en ze was er heel blij mee. Dus onder andere deze lading heb ik naar haar gebracht:



We praatten wat, en ze vertelde me dat ze dit jaar 110 kinderen te voorzien heeft! Nog nooit eerder heeft ze er zoveel gehad. Nou, ik heb nog heel wat fleece liggen en ga daarmee aan de slag om nog meer mutsjes te maken, en eens kijken wat ik nog meer kan doen.

Om nog maar even bij het creatieve werk te blijven... mijn vest is eindelijk af. Daar was ik in januari aan begonnen. Het was een heel werk, en ik vindt het wel leuk geworden, alleen is het veeeeeel te wijd! Ik kan me erin wikkelen. Het is heerlijk warm, van alpaca en schapenwol.



Ik had nog genoeg resten over om er een muts bij te maken.


Die kwast MOEST er gewoon aan :)

Nu ben ik aan een tweede muts bezig, die alleen rood/bruin wordt.