Mijn oude stek.
Ik heb nog een nieuwtje te vertellen hier, iets waar ik de afgelopen weken mee bezig ben geweest.... drumroffel.... ik ga weer van baan veranderen. Dat het een nieuwe baan is kan ik eigenlijk niet zeggen, het is namelijk mijn oude baan. Ik ga weer terug naar het ziekenhuis!
Waarom? Goede vraag. Ik zal proberen om het uit te leggen waarom ik in hemelsnaam terug ga naar een psychisch en lichamerlijk zwaardere baan.
De urgent care is een goede verandering voor me geweest. In het begin voelde ik me als een nieuwe verpleegkundige en had ontzettend veel te leren. Het is geweldig geweest om een kant van zorg te zien en leren die ik helemaal niet kende. Ik kon je alles over hartaanvallen en beroertes vertellen, maar niet veel over zere kelen, botbreuken, hondsdolheidsspuiten, geslachtsziektes, of kindergeneeskunde. Onder andere die dingen heb ik allemaal bijgeleerd, en dat is geweldig geweest om te doen.
Het contact met patienten is erg kort, iedereen die er komt wil er ook zo snel mogelijk weer weg zijn. Er staat een enorme druk op ons allemaal om mensen zo snel mogelijk te helpen, dat verwachten de mensen ook, en we krijgen vaak klachten over hoe langzaam alles gaat. Vooral op de artsen zet dit flinke druk, en dat vertaald zich vaak in hun gemoedstoestand.
Ik merk dat ik toch liever een langer contact met mensen heb, en ben altijd veel meer aangetrokken tot de meer acute gevallen die bij ons door de deur komen. Het wordt een beetje elke dag hetzelfde, hoewel er nu ook af en toe nog wel nieuwe dingen te leren zijn. Zoals laatst iemand die chemisch spul in de ogen had gekregen, en ik Morgan lenzen moest inbrengen om te spoelen. Ik had geen idee wat het was, maar iemand liet me ze zien. Het zijn lenzen waar een buisje aan vastzit waar je de spoelvloeistof op aanbrengt, en je zo met een liter vocht de ogen kunt spoelen. Dat is dan wel weer leuk om wat nieuws te leren.
Behalve het korte patientenkontact is er nog een ander groot verschil tussen urgent care en ziekenhuis. Ik het ziekenhuis heb je de groep patienten de hele dag, je werkt aan een verpleegplan, je bouwt een relatie, je helpt ze, onderwijst ze, je bent veel intensiever met hun bezig, en je hebt zelf ook wat meer zeggenschap. In de urgent care doe je de triage (het eerste gesprek waar je bloeddruk meet, en de informatie van hun krijgt wat het probleem en achtergrond is). Dan ziet de arts de patient, en neemt de verpleegkundige de recepten en instructies nog eens met de patient door. Of de arts beslist dat er medicatie gegeven moet, of een spalk of bloed geprikt, of wat dan ook, en dan doet de verpleegkundige dat. Een beetje mee "doe" dan "denk" werk zeg maar. Dat werkt prima voor veel van mijn collega's maar ik heb er liever wat meer denkwerk bij. Dat kritisch denken komt er hier wat minder bij kijken dan in het ziekenhuis.
De avonddiensten ben ik zo beu. Je weet gewoon nooit wanneer je de deur uit kan. Al sluiten we on 22.00, we moeten toch de patienten helpen die er nog zijn, en als je pech hebt en met een langzame arts werkt kan het wel eens middernacht of later worden. Nu ga ik terug naar diensten van 12 uur, 2 dagen per week, in plaats van diensten van 8 uur. Dat zal wel even tegenvallen, maar het zal ook elk derde weekend zijn en niet om het andere weekend zoals nu, want ook dat ben ik beu. Ik blijf de leerlingenbegeleiding erbij doen, en ik denk dat ik dat beter kan doen als ik zelf in het ziekenhuiswereldje zit.
Dat zijn mijn beweegredenen in een notendopje. Het is zeker spannend. Ik ben nu bijna 2 jaar uit het ziekenhuis weg, en er zijn toch wel wat dingen veranderd, waaronder ook goede veranderingen. Zo is het aantal patienten per verpleegkundigen verminderd, iets waar we altijd voor gevochten hebben. Ik zal weer flink moeten wennen, en ik hoop maar dat het een goede beslissing zal zijn. Het voelde telkens als thuiskomen als ik met studenten op mijn oude afdeling kwam, en lange tijd zei ik dat het "leuk was om op bezoek te komen maar niet om er te wonen." Nu ga ik er toch weer "wonen"; mijn hart ligt toch nog in het ziekenhuis, en het gemis heb ik nooit helemaal van me af kunnen schudden terwijl ik op de urgent care werkte. Ik had op die afdeling 16 jaar gewerkt, het werd toen tijd voor wat anders, dat heb ik gedaan, en nu weet ik dat ik nieuwe dingen aankan en er succesvol in kan zijn.
Dus... daar is het nieuws. Nieuw jaar, nieuwe baan. Over 2 weken ben ik weer op mijn oude stekje!
De urgent care is een goede verandering voor me geweest. In het begin voelde ik me als een nieuwe verpleegkundige en had ontzettend veel te leren. Het is geweldig geweest om een kant van zorg te zien en leren die ik helemaal niet kende. Ik kon je alles over hartaanvallen en beroertes vertellen, maar niet veel over zere kelen, botbreuken, hondsdolheidsspuiten, geslachtsziektes, of kindergeneeskunde. Onder andere die dingen heb ik allemaal bijgeleerd, en dat is geweldig geweest om te doen.
Het contact met patienten is erg kort, iedereen die er komt wil er ook zo snel mogelijk weer weg zijn. Er staat een enorme druk op ons allemaal om mensen zo snel mogelijk te helpen, dat verwachten de mensen ook, en we krijgen vaak klachten over hoe langzaam alles gaat. Vooral op de artsen zet dit flinke druk, en dat vertaald zich vaak in hun gemoedstoestand.
Ik merk dat ik toch liever een langer contact met mensen heb, en ben altijd veel meer aangetrokken tot de meer acute gevallen die bij ons door de deur komen. Het wordt een beetje elke dag hetzelfde, hoewel er nu ook af en toe nog wel nieuwe dingen te leren zijn. Zoals laatst iemand die chemisch spul in de ogen had gekregen, en ik Morgan lenzen moest inbrengen om te spoelen. Ik had geen idee wat het was, maar iemand liet me ze zien. Het zijn lenzen waar een buisje aan vastzit waar je de spoelvloeistof op aanbrengt, en je zo met een liter vocht de ogen kunt spoelen. Dat is dan wel weer leuk om wat nieuws te leren.
Behalve het korte patientenkontact is er nog een ander groot verschil tussen urgent care en ziekenhuis. Ik het ziekenhuis heb je de groep patienten de hele dag, je werkt aan een verpleegplan, je bouwt een relatie, je helpt ze, onderwijst ze, je bent veel intensiever met hun bezig, en je hebt zelf ook wat meer zeggenschap. In de urgent care doe je de triage (het eerste gesprek waar je bloeddruk meet, en de informatie van hun krijgt wat het probleem en achtergrond is). Dan ziet de arts de patient, en neemt de verpleegkundige de recepten en instructies nog eens met de patient door. Of de arts beslist dat er medicatie gegeven moet, of een spalk of bloed geprikt, of wat dan ook, en dan doet de verpleegkundige dat. Een beetje mee "doe" dan "denk" werk zeg maar. Dat werkt prima voor veel van mijn collega's maar ik heb er liever wat meer denkwerk bij. Dat kritisch denken komt er hier wat minder bij kijken dan in het ziekenhuis.
De avonddiensten ben ik zo beu. Je weet gewoon nooit wanneer je de deur uit kan. Al sluiten we on 22.00, we moeten toch de patienten helpen die er nog zijn, en als je pech hebt en met een langzame arts werkt kan het wel eens middernacht of later worden. Nu ga ik terug naar diensten van 12 uur, 2 dagen per week, in plaats van diensten van 8 uur. Dat zal wel even tegenvallen, maar het zal ook elk derde weekend zijn en niet om het andere weekend zoals nu, want ook dat ben ik beu. Ik blijf de leerlingenbegeleiding erbij doen, en ik denk dat ik dat beter kan doen als ik zelf in het ziekenhuiswereldje zit.
Dat zijn mijn beweegredenen in een notendopje. Het is zeker spannend. Ik ben nu bijna 2 jaar uit het ziekenhuis weg, en er zijn toch wel wat dingen veranderd, waaronder ook goede veranderingen. Zo is het aantal patienten per verpleegkundigen verminderd, iets waar we altijd voor gevochten hebben. Ik zal weer flink moeten wennen, en ik hoop maar dat het een goede beslissing zal zijn. Het voelde telkens als thuiskomen als ik met studenten op mijn oude afdeling kwam, en lange tijd zei ik dat het "leuk was om op bezoek te komen maar niet om er te wonen." Nu ga ik er toch weer "wonen"; mijn hart ligt toch nog in het ziekenhuis, en het gemis heb ik nooit helemaal van me af kunnen schudden terwijl ik op de urgent care werkte. Ik had op die afdeling 16 jaar gewerkt, het werd toen tijd voor wat anders, dat heb ik gedaan, en nu weet ik dat ik nieuwe dingen aankan en er succesvol in kan zijn.
Dus... daar is het nieuws. Nieuw jaar, nieuwe baan. Over 2 weken ben ik weer op mijn oude stekje!
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 3:04 p.m.
9 Comments:
Veel succes! Gek genoeg verbaast dit me helemaal niet. Ik las altijd tussen de regels door een verlangen naar je oude baan.
Ja ach, Belgen, Nederlanders... what's in a name?
Uiteindelijk wonen we allemaal toch weer ergens anders.
Maar wij zijn geboren en getogen Limburgers, misschien maakt ons dat een beetje Belgisch?
De laatste 10 jaar hebben wij dan in Brabant gewoond voor ons vertrek naar Canada!
Jullie een fijne jaarwisseling en veel geluk met je nieuwe job!
Groetjes uit Maastricht (heel dicht bij België!)
Claudia
Succes met de nieuwe/oude baan! Fijn toch dat het kon, eerst de verandering naar urgent care (toen je die verandering nodig had), en nu weer terug. Ik denk dat dat één van de voordelen is van jouw beroep, je kunt er zo veel kanten mee uit, afhankelijk van wat je op dat moment professioneel en persoonlijk gezien nodig hebt.
Net als Petra verbaasd het mij ook niet. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zeggen ze wel eens. ;-) Ik wens je dan ook heel veel succes in je nieuwe oude baan. En misschien dat je je uitdaging om nieuwe dingen te leren kan halen uit de leerlingenbegeleiding? Dat je daar nog wat extra stapjes in kan zetten?
Ik sluit me aan - het verbaast me niet helemaal, want je schreef wel vaker over hoe het anders was dan het ziekenhuis, maar goed, dat maakt het natuurlijk niet een minder moeilijk besluit. Maar het klinkt als weloverwogen, en ik weet zeker dat je het zo weer enorm naar je zin hebt, daar!
Goede stap Annemiek, ik denk ook dat ze blij zijn je weer terug te hebben:-)!
Wat goed dat je de beslissing hebt genomen om terug te gaan naar je oude plek, veel succes daar en fijn dat er inmiddels veranderingen ten goede zijn doorgevoerd daar. Veel plezier en de allerbeste wensen voor 2012 !
Veel succes! Goed ook te horen dat het aantal patienten per verpleegkundige is verminderd. Dat zal zeker fijner werken zijn.
Petra; grappig dat het je niet verbaasd.
Claudia; inderdaad, allemaal om het even. Wel grappig om er zo achter te komen dat we zelfs in plaatsen dicht bij elkaar gewoond hebben.
Pascale; bedankt. Ja, dat is het fijne van verpleging, veel mogelijkheden, zelfs binnen dezelfde organisatie.
Elke; jij ook al niet verbaasd. Hmm... En die extra stapjes komen ook nog!
Dixiechick; ook al niet verbaasd. Misschien kennen jullie me beter dan ikzelf, want eigenlijk had ik aan terug gaan een jaar geleden nooit gedacht. En het was gedeeltelijk weloverwogen, gedeeltelijk heel gevoelsmatig.
Bibi; ze zijn zeker blij. En ja, er zijn ook dingen die ik niet op mijn blog schrijf :)
Bianca; die goede veranderingen zijn een grote plus!
Petra; minder patienten betekent betere zorg kunnen leveren, en dat is wat we allemaal willen.
Een reactie posten
<< Home