Familie bezoek

De stilte in huis is oorverdovend. Zelfs de honden zijn moe en liggen in een diepe rust te snurken (nou ja, de snurker is alleen Kibbels). Waarom zijn ze zo moe? Ze hebben een druk weekend gehad en moeten bijkomen van het geaai van 3 kinderen. Dat zijn ze niet gewend!

Vrijdagmiddag kwam de familie na wat toeren door Virginia en Pennsylvania hier aan. Heel leuk om ze zomaar na nog geen hele week weer te zien. De honden moesten even aan de kinderen wennen en andersom ook. Bitz is erg schuw en verstopte zich het liefst; Kibbels kan het allemaal niet schelen, en Muddles wist niet wat ze ervan moest denken. Haar 'grote-honden-blaf' was wel erg griezelig voor de kinderen, maar alles wende toch wel snel, en diezelfde avond waren het vriendjes.

Het was Thomas z'n verjaardag, en ik had in huis wat versierd en een taart gemaakt. Dat vond hij wel leuk.




Kaarsjes uitblazen.


Zo goed waren ze die avond al aan de honden gewend! Vooral aan Kibbels dan, die zich alles wel laat gevallen.

Zaterdagmorgen gingen we wandelen bij Taughannock Falls, alleen Niels ging niet mee want die voelde zich niet lekker. Bart was aan het werk bij de ingang van het park. We gingen in het kantoor eerst een jaarpas halen, en ze kennen ons daar ondertussen ook als de ouders van Bart. We kregen zoveel lovende woorden over hem te horen dat we er van gingen blozen. Ze zullen hem daar nog missen.

De beek zat goed vol, en we liepen het pad naar de waterval. Vooral steentjes gooien vonden de kinderen wel leuk. Daarna gingen we nog even naar de speeltuin in het park. Het was overal flink nat, en het meer is overstroomd. Overal zagen we de schade van de storm die zelfs een zeldzame tornado in de county had veroorzaakt. Bart had al verteld dat er zo'n 9 bomen omgewaaid waren, en de afgelopen dagen zijn ze flink met de opruiming bezig geweest.
Ik heb geen foto's van deze dag; de batterijtjes van de camera waren leeg.

Ik had een avonddienst, dus wij gingen weer terug naar huis, en de familie ging verder richting stad.
Onverwacht zag ik Micky die middag nog; hij was uitgegleden en op zijn gezicht gevallen en kwam me samen met Gerard even opzoeken. Hij zag er een beetje gehavend uit, en er werd een foto van zijn neus gemaakt, gelukkig niet gebroken en alles is weer goed.

Op zaterdagmorgen gingen we naar Treman park. De kinderen mochten bij ons in het grote busje, dat was wel spannend. Muddles ging ook mee, maar ze heeft wat heropvoeding nodig want ze trekt veel te hard aan de lijn als ze andere honden ziet. Dat is een verandering van vorig jaar toen ze bang was van andere honden.
Het was een leuke wandeling. De ravijnen zijn nog dicht, maar je kunt de Lucifer Falls toch zien van bovenaf.

De family.



Hehe, even zitten.


Dit was de boveningang, we gingen daarna ook nog even naar de benedeningang, waar ik weer afscheid moest nemen omdat ik weer moest werken. Gelukkig kwam er deze keer niemand van de familie bij me op 'bezoek.'

Maandag hadden Bart en ik vrij, en moest de rest weer naar school of werken. De kinderen wilden bij Bart in de auto, dat vonden ze wel super hoor. Volgens hun is hij een goede bestuurder. Nog beter als papa. De jongens staan wel op een voetstuk!
We wilden naar het Sciencenter gaan, maar die blijkt op maandag dicht te zijn. Dan maar naar het Cayuga Nature Center, maar ook daar waren de deuren dicht op maandag. Binnen hebben ze wat dieren, maar je kunt altijd er altijd wandelen, dus dat hebben we gedaan. Dat was ook wel leuk, door het bos struinen, alleen wat modderig hier en daar.


Een hutje gevonden in het bos.

Daarna hadden we wel honger, en gingen we bij Wegmans een hapje eten. Het is een grote supermarkt, en er is een buffet met allerlei soorten eten. Je rekent af per gewicht. Ik koos eens voor Indiaas, Bart voor Aziatisch, de kids voor 'gewoon.' Daarna nog wat boodschappen gedaan, en nee, echt niet alle supermarkten in de VS zijn zo groot!


Zo is het wel heel Amerikaans met een papieren zak boodschappen!

Hierna gingen we Micky met een bezoekje vereren. In het gebouw zagen we deze robot lopen.


De studenten liepen rondjes met hem; ze hadden het oude record al gebroken, en wilden nu zien hoe lang de robot het vol ging houden met maar 1 keer opgeladen batterij. Ze waren al 26 uur aan het lopen, en de robot had er al 52 km opzitten (262) rondjes. De kinderen vonden het heel interessant! Ik heb een filmpje gevonden van januari, zo ziet hij er dus uit als hij loopt:



We liepen nog een eindje op Cornell en bekeken nog meer watervallen, maar daarna was het wel genoeg geweest.
Bij het busstation moesten we nog even stoppen voor foto's.


Schoolbussen.


Laat die nu net van het merk Thomas zijn.

Vanmorgen kwam het afscheid dan weer. Het was weer zo superleuk, en zo leuk dat onze kinderen de rest van de familie beter leren kennen. Dat zijn toch de dingen die je mist.


Nog even een keer meekijken op de computer.


Samen hondenbrokjes voeren. Misschien hadden we dat helemaal in het begin moeten doen! Ze liepen daarna nog snel ieder met een hond aan de lijn door het bos, en daarna gingen ze toch echt verder op pad.
De honden hebben nu echt afkick problemen, ze zullen het met wat minder aandacht moeten doen! En ik vindt het ook maar superstil in huis opeens!