Kliniek en presentatie

De stage bij de kliniek van Cornell was op woensdag wat interessanter dan voorheen. Ik bracht wat tijd door met de verpleegkundige die de reis-kliniek runt. Mensen die naar derde wereldlanden gaan en immunisaties moeten hebben gaan hier naartoe. Er kwam iemand die een jaar voor Artsen zonder grenzen naar Sudan gaat. De verpleegkundige bekijkt welke vaccins ze moest hebben; dat waren er een heleboel! Hepatitis A, gele koorts, hondsdolheid, tyfus, tetanus, MMR, en dan vergeet ik er vast nog een paar. 8 spuiten en een TB test. Terwijl de verpleegkundige de spuiten klaarmaakte, praatte ik met de vrouw, heel interessant om haar verhalen te horen.
Hierna heb ik nog wat tijd doorgebracht in de walk-in kliniek, maar dat was niet zo interessant. De studenten hebben vakantie, en er kwamen wel een paar zieken naar de kliniek, maar het was niet druk.

Woensdagavond hadden we onze presentaties in de community health klas. Ik had het blijkbaar een beetje verkeerd begrepen en teveel gedaan. We moesten iets maken dat onze groep kwetsbare mensen moest voorstellen, en erover vertellen. Dat kon iets zijn dat we zelf maakten of een powerpoint, ik had allebei gedaan. Dus vertelde ik eerst over kinderen in armoede met behulp van een power point, en als visuele voorstelling had ik een posterboard gemaakt. Hierop een boom dat een kind moest voorstellen, met aan de wortels het woord poverty. Op de blaadjes stonden dingen die veel voorkomen in kinderen die in armoede leven, zoals high school drop out, tiener zwangerschap, wanhoop, honger, astma, slechte tanden, enzovoort. Omdat ik het niet negatief wilde eindigen had ik dingen gemaakt die ik op het posterboard plakte terwijl ik erover vertelde: een zon met 'nurture', een wolk met 'encouragement', aardwormen (want die maken compost dat de boom voedt) met 'mentor', 'education' en 'social programs'.
Dan had ik een heleboel appeltjes die ik op de boom plakte, met woorden als high school, college, doorzettingsvermogen, goede gezondheid. Met al de juiste dingen kan een kind dat zo'n slechte start in het leven heeft toch in een 'vruchtendragende boom' veranderen. Nou, iedereen vond het een goede presentatie, met dank aan Niels die met het maken van de poster geholpen heeft door een paar ideetjes aandragen.
Ik had alleen een oud gebruikt posterboard in huis wat ik gebruikt heb, en bedacht me hierbij hoe moeilijk het moet zijn voor ouders die geen geld hebben voor hun kinderen om materialen voor hun schoolprojecten kunnen kopen.

Wat meer over het onderwerp. Ik had eerst 'armoede' gekozen, maar al snel werd duidelijk dat dit veel te breed was, dus werd het 'armoede onder kinderen'. Toen ik begon met zoeken schrok ik meteen van de nummers. Ik wist dat er veel kinderen onder de armoedegrens leven, maar hoeveel was me niet duidelijk. Wat denk je? 2 miljoen, 5 miljoen, 10 miljoen? Het zijn er 14 miljoen! 1 op de 5 kinderen, en in New York is dat 2 op de 5. De Federal Poverty Level is $22,050 voor een familie van 4, en extreme armoede is de helft hiervan. Van die 14 miljoen kinderen in armoede leven er 6.2 miljoen in extreme armoede. De staat met het hoogste percentage is Mississippi, en onze hoofdstad Washington DC.

Voor kinderen heeft armoede grote gevolgen. Het kind heeft al meteen een slechte start in het leven, vaak zonder prenatale zorg en laag geboortegewicht. Er komt in research steeds meer naar voren wat de gevolgen van een te laag geboortegewicht in het latere leven kunnen zijn. Bijvoorbeeld hartziekte, hoge bloeddruk en diabetes, ook al hebben ze geen andere risicofactoren zoals roken. Er wordt gedacht dat organen zich onvoldoende ontwikkeld hebben, zoals de pancreas in diabetes, of dat de insuline resistentie anders wordt ingesteld bij een te laag geboortegewicht.
Andere gevolgen zijn honger, het slecht doen op school, vaak verhuizen betekend vaak van school veranderen, dakloosheid, wanhoop, gedragsproblemen, psychische problemen, weinig zelfvertrouwen, astma, slechte gezondheid etc. Maar heel erg weinig mensen die opgroeien in armoede zullen er later uitkomen. Het percentage ligt rond de 10%. Er is meer voor nodig dan alleen hard werken.

Op deze website staat veel informatie, en ook hier en hier.

Een goed boek dat ik gelezen heb is "A Framework for Understanding Poverty" door Ruby Payne. Sommigen zullen zeggen dat het generaliserend is, maar het geeft een goede basis in het begrijpen van de verschillende gedachtengang tussen middenklasse en arm. Volgens mij komt deze lijst ook uit dit boek. Zou je als middenklasser kunnen overleven in armoede?

Dit is een goed artikel van iemand die zich uit de armoede heeft gewerkt en vertelt over de obstakels die ze tegenkwam.

Nogal een deprimerend onderwerp, maar het zal me in mijn werk helpen om het allemaal beter te begrijpen.

Foto van de dag

Muddles met haar buit!
Een eetbakje en grote waterbak (we hebben een nieuwe, grotere moeten kopen, want het was te moeilijk om 3 hondenkoppen in 1 bakje te steken). Mijn sok en 2 slippers (waarom altijd de mijne?). En natuurlijk wat speeltjes. "All mine!"

Bijpraten

Het wordt eens tijd voor even bijpraten. Het is gewoon een erg drukke week geweest!
Vorige week dinsdag kwamen Micky en Bart weer thuis van San Francisco. Ondanks dat het een treurige reden was wat de familie bijeen bracht, was het voor hun een fijne reis geweest. Bart was er vorig jaar niet bij toen we daar waren, en voor hem was het goed om die kant van de familie beter te leren kennen. Ze hebben ook nog een toeristische dag gehad, met een boottocht vanuit Fisherman's Warf. Voor hun samen was het ook een fijne vader-zoon tijd.




Er lagen lang niet meer zoveel zeeleeuwen als vorig jaar. Een grote groep was afgelopen zomer opeens weg, en een paar maanden later opgedoken in Oregon.

Vorige week maandag begon ik dan met mijn nieuwe baan. Spannend! Die eerste dag draaide mijn hoofd van al de informatie die ik kreeg. De eerste 2 dagen was het extreem rustig, voor mij wel fijn om veel kalm aan te kunnen leren, en voor de verpleegkundige die me inwerkt fijn om goed te kunnen uitleggen. Het is wel grappig hoeveel mensen ik ken! Degene me inwerkt was 2 jaar geleden manager op de afdeling waar ik vanaf kom, en twee van de secretaresses werkten daar ook. In hetzelfde gebouw van de Urgent Care zit ook een rontgenafdeling en daar werken ook een paar mensen die ik ken. Verder herkende een patient me al meteen: ik had voor haar man gezorgd. En ook heb ik al verschillende ex-collega's als patient gehad.

Het werk is zo anders dan ik gewend ben, dat ik het gevoel heb dat ik de verpleging weer helemaal opnieuw moet leren. Waar ik eerst de hele dag voor een groep patienten zorgde, is het hier een komen en gaan van patienten. Het is zaak om ze zo snel mogelijk te helpen en weer op pad te sturen. De secretaresse schrijft hun in, de verpleegkundige screent (triaged) ze dmv een stel vragen, bloeddruk, pols&temp, en dan ziet de arts, nurse practitioner of physician assistant ze. Tijdens de triage schatten we ook meteen in of de arts ze meteen moet zien, of dat ze in de wachtkamer gewoon hun beurt moeten wachten. Zo had ik een vrouw met wat vage klachten van wat druk op de borst, die hebben we meteen op een kamer gelegd en is via ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Sommige handelingen, zoals als bloedprikken en infusen inbrengen, ga ik niet verleren, dat doen we daar de nodigen van.

Er komen veel mensen met keelontstekingen, verkoudheden en griepklachten. Afkloppen, maar een klein wonder dat ik nog niks heb opgepikt. Elk virus in de county komt daar door de deur. Ik ben constant mijn handen met alcolholschuim aan het desinfecteren.

Ik ben zo gewend om met patienten met meer levensbedreigende ziekten om te gaan, dat ik van de niet zo bedreigende dingen weinig afweet. Ik kan je veel vertellen over hartaanvallen en beroertes, maar niet zoveel over de beste behandeling van een verzwikte enkel of peesontsteking. Deze week heb ik al heel wat splinten aan polsen en enkels aangelegd, en mensen geleerd hoe ze met krukken moeten lopen. Ik had ook nog nooit een keelkweek afgenomen, nu zal dat routine worden. We doen verschillende testen zelf, zoals de zwangerschapstesten, urinetesten, en streptesten, ook allemaal nieuw voor mij.

Mensen komen voor de meest uiteenlopende dingen naar de urgent care, en ook van alle leeftijden. Aan de kleintjes moet ik helemaal wennen. Longontstekingen, van de fiets of van de trap gevallen, sportongevallen, huiduitslag, en nog wel de ergste: een klein kind met een tandontsteking. Volwassenen komen ook met alles en nog wat, tot aan een uitgebreidt lichamelijk onderzoek voor de Peace Corps toe.

Ik heb er een goede start gehad, en zal nog een aantal weken ingewerkt worden. Er zijn nog genoeg dingen die ik niet gedaan heb. Het is ook even wennen om in een krappe omgeving te zitten. Er zijn 5 behandelkamers, een ruimte voor de receptie, en een piepkleine ruimte waar de verpleegkundigen en artsen hun documentatie doen. Ook is het hollen of stilstaan. Er zijn momenten dat de wachtkamer leeg is, en andere momenten dat het bomvol zit.
De nieuwe collega's zijn aardig en behulpzaam. Dingen die ik zeker fijn ga vinden:
-dat je altijd op tijd weg kunt, dat is in het ziekenhuis wel even anders.
-dat ik minstens 1 keer per dag daglicht zal zien met rijden, dat was niet zo met 12 uren diensten.
-dat je na 8 uur werken nog een halve dag over hebt, en je op een werkdag naar de kapper kunt gaan.
-de dingen die ik niet zal missen: de constante bellen en de alarmen die afgaan als een patient uit bed klimt.

De dingen die ik zal missen zijn mijn collega's en het contact dat je vaak opbouwd met een patient en familie.
Op vrijdag hadden we een afscheidsfeestje voor mij bij Chili's. Er was een hele groep op komen dagen en we hebben leuk gekletst, gegeten en gedronken. We moesten nogal lang op een tafel wachten, en Micky, Niels en Tim hadden apart een tafel gevraagd. Hm, die gingen niet bij ons zitten. Het was tevens mijn verjaardag, maar ik had het niemand verteld. Op het eind kwam een grote groep serveerders aanlopen "Happy Birthday" zingend. Ik dacht, o er is nog iemand anders jarig vandaag. Maar toen kwamen ze naar mij toe en zetten een toetje voor me. Micky en de kinderen zaten te giegelen aan hun tafel. Later vertelde hij dat hij bijna de waitress om had moeten kopen om dit te doen, ze moest het eerst aan haar manager vragen. Blijkbaar is het tegen hun regels om te gaan zingen voor iemand aan een andere tafel. Het was wel leuk, en iedereen was verrast.

Maar we zijn er nog niet met bijpraten. Dat was nog niet alles de afgelopen week. Ik heb ook nog een dag stage gelopen bij de kliniek op Cornell. Het was weer eens heel wat anders. Ik wist niet hoe groot het daar was. Ik liep mee met een verpleegkundige die de studenten intake doet die binnenlopen. Tja, wat kan ik er verder over zeggen. Niet zo geweldig interessant die dag. Het was niet zo druk. Ik zie wel dat die verpleegkundige vooral veel moet weten over geboortebeperking. Ze was er heel erg goed mee in de uitleg.
Cornell heeft nogal een trieste tijd gehad, met 2 zelfmoorden in 1 week, en een totaal van 6 dit semester. Het heeft een effect op de studenten, en er wordt veel aan counseling gedaan. Morgen weer een dag op de kliniek van Cornell.

Thuis zijn we veel bezig geweest met het inkoken van de maple syrup. Tim is een echte houthakker geworden die het hout voor in de kachel in stukken hakt en er heel goed in is. Het verzamelen van sap is wel voorbij denk ik. De nachten zijn te warm. Het moet 's nachts vriezen en overdag mooi om het sap goed te laten lopen.

Dan is er ook nog school. Ik heb net een power point af voor een presentatie morgen, over armoede in kinderen.

En dan zijn er ook nog een paar dierjes die me bezig houden met name dat duveltje rechts.

Het einde...

....van een era. Maart 1980. Het begin van de opleiding, het begin van werken in ziekenhuizen. Nu, maart 2010, dertig jaar later, weg uit het ziekenhuis.

Mijn laatste dag op medical/telemetry. Ik wist niet hoe ik me zou voelen als ik voor het laatst na een dienst de afdeling zou verlaten. De hele dag had ik een onwerkelijk gevoel. Het voelt niet echt. Zou dit de laatste bloedtransfusie zijn die ik aanhing? Het laatste ontslag van een patient, de laatste opname die ik doe? Echt het einde van dertig jaar werken in ziekenhuizen? De laatste dienst van 12 uur? Zal ik het niet teveel missen? Zal ik teveel klinische kennis kwijt raken? Misschien zal ik als die bekende slechte cent zijn die maar terug blijft komen.

Afscheid nemen van mensen. Velen zijn echt als familie en goede vrienden geworden door de jaren heen. De "we're going to miss you" en omhelzing waren niet van de lucht. Het is welgemeend. Een arts die nog niet wist dat ik ging vertrekken zei heel verbaasd "YOU're leaving?" Ja, na 16 jaar op die afdeling behoor ik zo ongeveer bij het interieur. Ik weet het, er loopt veel ervaring weg, ik ken hier alle ins en outs, en ik was een beetje de drijfveer voor unit council, maar soms moet je dingen voor je eigen bestwil doen.

Als iemand dan zegt "you're a good nurse" denk ik terug aan zr Simons die me in de opleiding zei "we zien geen verpleegkundige in je" en me een onvoldoende gaf op mijn eerste stage. Met veel hulp van lieve mensen en veel doorzettingsvermogen heb ik het destijds gehaald en die mensen ben ik nog steeds dankbaar.

16 jaar op deze afdeling lijkt lang, maar het is voorbij gevlogen en ik heb enorm veel geleerd. De afdeling heeft gigantische veranderingen doorgemaakt. Toen ik begon was het orthopedie. Korte tijd later gingen we samen met oncologie, daarna ook nog chirurgie. Elke keer leer je weer bij; het is telkens een hele verschillende patientengroep die je krijgt. Het ziekenhuis trok een neurochirurg aan, en dat bracht voor ons ook de nodige veranderingen en weer een hele nieuwe groep patienten. Chirurgie werd later weer afgespitst, en wij kregen telemetrie erbij. In de nabije toekomst zal deze telemetrie waarschijnlijk uitgebreidt worden. Dus vervelen hoef je je nooit en er zal altijd wel weer wat nieuws te leren zijn.

Op die laatste dag ben ik verdorie verslagen door een maagsonde. Je hebt van die die dingen waar je echte handigheid in hebt. Er is er nog nooit een sonde geweest die ik niet kon plaatsen, maar deze lukte niet en ging steeds de verkeerde kant op, de longen in. Dus deed de arts het... en na de rontgenfoto bleek dat de sonde in de longen zat. Ha, als ik een sonde er niet inkrijg, krijgt niemand het.

's Avonds na mijn dienst, mijn kastje leeggemaakt, de sleutel onder de manager's deur geschoven, mijn oude schoenen de vuilnisbak in geknikkerd, uitgeklokt, this is it. The end. Mezelf verbaasd: het voelt goed. Opluchting. Morgen het begin van een nieuwe era.

Onverwacht...

Maandagavond kregen we een telefoontje van Micky's zus dat hun broer Ricky gestorven is. Hij was een paar weken ziek, maar we hadden niks gehoord over hoe ernstig hij er aan toe was. Hij had griep gehad, was een paar dagen thuis en kreeg daarna longontsteking en kwam aan de beademing terecht. Hij was nog maar 57. We zijn blij dat we hem algelopen zomer nog gezien hebben, in San Francisco.
Micky gaat er vrijdag naartoe, en Bart gaat ook mee.

Zo weet je maar nooit. Dat je vandaag de zon op ziet gaan, betekent niet dat je dat morgen ook zult zien. We wandelen hier maar eventjes rond op deze aarde, en maak het beste van je leven!

Mooie zaterdag

We werden wakker met een stralend blauwe lucht en om kwart over negen stond ik al op de ski's. Micky gaat op mee op de zaterdagochtenden dat ik ga skien en gaat zich dan een uitgebreid ontbijt eten bij Greek peak, en uitgebreid de krant lezen.

Ik dacht dat het wel wat ijzig zou zijn, maar de zon maakt de sneeuw al meteen wat zachter en het was perfect. Heerlijk anderhalf uur geskied,en heel wat afdalingen kunnen doen zonder wachttijden bij de liften zo vroeg in de ochtend!

Bij Greek Peak hebben ze een "adaptive snowsports" programma, waar de mensen met handicapts leren skieen. Ik zag een groep instructors met 3 mensen die op een monoski skien. Hun onderlichamen zijn verlamd, en ze zitten in een zitje dat op 1 ski gemonteerd is. Aan hun skistokken zitten kleine skietje om te kunnen sturen (Hier zijn wat foto's van de website). Ze gingen me toch hard, en kunnen keigoed skien! Heel goed om te zien. Ik ben wel benieuwd hoe ze in de skilift gaan.

Hierna hebben we wat boodschappen gedaan, en zijn thuis begonnen met het maple sap in te koken. Op zo'n mooie dag is het lekker om de hele dag buiten bezig te zijn en in het bos rond te struinen om sap te verzamelen. Muddles rent lekker mee. We hadden wel 1 probleempje met de schoorsteen: de lading sneeuw op het dak van het schuurtje ging langzaam afglijden door de warmte en duwde de schoorsteen helemaal scheef. Dus sneeuw geruimd op het dak en de schoorsteen weer recht geduwd. We moeten wat verzinnen om hem beter vast te zetten.

Bart was vandaag ook nog even thuis, dus het was wel leuk om even "compleet" te zijn.

Vrije week

Heerlijk om de zon weer eens terug te zien! Winter is hier maar 2 dingen: bewolkt en het sneeuwt of bewolkt en het sneeuwt niet. Die zon is maar zelden te zien.

Vanmiddag hebben Mary en ik een eind op Connecticut Hill gelopen. Er waren een paar langlaufers, maar verder zie je daar niemand. Muddles heeft lekker gerend. Het was een heel eind voor de kleine.

Ik heb de hele week vrij gehad en zou tot volgende week vrijdag vrij hebben, maar ik werd gebeld of ik niet een extra dag kon werken. Ik heb maar weer ja gezegd. Een collega die op het werk gevallen is zit thuis met een gebroken rib, en dan moeten er opeens een heleboel diensten ingevuld worden. Na de 14e ga ik op mijn nieuwe werk beginnen en zijn er weer een paar meer diensten in te vullen.

Nou, wat doe je dan met zo'n week vrij. Ten eerste houden de honden me bezig. Zet er 1 puppy bij, en je hebt opeens aan de andere 2 ook meer werk.
Verder heb ik wat schoolwerk bijgewerkt, heb maple sap verzameld, en ik heb beneden een vloer gelegd. Ik heb geen "voor" foto gemaakt, maar die oude vloer zag echt niet uit. Het was beton die de kleur van lichte modder geverfd was, en daarop donkerbruine strepen en blokjes zodat het op tegeltjes leek. We hadden er wat matten op liggen, en ik wilde er al jaren wat anders mee doen. Nu heb ik er dezelfde vinyl planken opgelegd als op de badkamer. Ik had graag iets gehad wat meer milieuvriendelijk is, maar dan kom je op hout uit, en of dat nou zo handig is in een kelder.


Dus zo ziet het nu uit. Ik moet nog veel afwerken, en hier zie je ook alleen maar de opgeruimde kant. Nu de extra slaapkamer nog... en flink opruimen! Ik zie wel in dat ik bij de boekenverkoop dit jaar moet wegblijven. 4 dozen ongelezen boeken kwam ik nog tegen. Ik ben wel even bezig!

Restjes opmaken

De afgelopen maand ben ik af en toe wat creatief geweest en heb de naaimachine weer eens tevoorschijn gehaald.


Zo heb ik een mandje geverft en bekleed voor op de badkamer.


Ik had nog veel kleine restjes stof liggen. Pack rat die ik ben vindt ik die stukken te groot en zonde om weg te gooien. Ik geloof dat ik die vlaggetjes op Inge's website gezien had, en ik vond het wel een leuk idee om met de restjes te maken. Sommige van die restjes zijn van babykleertjes die ik ooit gemaakt heb, dus het bracht wel wat herinneringen terug. Maar nu heb ik vlaggetjes, en wat ga ik daar nu weer mee doen?



Kobus&co gaf me ideetjes voor wat te doen met andere restjes. Ik kwam dit lieve roze stofje tegen (ik weet niet meer wat ik er ooit mee gemaakt heb, vast een tuinbroekje voor een baby shower). Dit rokje heb ik aan een collega gegeven voor haar dochter.


En dit broekje is voor het zoontje van een andere collega.

De stapel lapjes lijkt nog niet eens geslonken!