Het einde...
....van een era. Maart 1980. Het begin van de opleiding, het begin van werken in ziekenhuizen. Nu, maart 2010, dertig jaar later, weg uit het ziekenhuis.
Mijn laatste dag op medical/telemetry. Ik wist niet hoe ik me zou voelen als ik voor het laatst na een dienst de afdeling zou verlaten. De hele dag had ik een onwerkelijk gevoel. Het voelt niet echt. Zou dit de laatste bloedtransfusie zijn die ik aanhing? Het laatste ontslag van een patient, de laatste opname die ik doe? Echt het einde van dertig jaar werken in ziekenhuizen? De laatste dienst van 12 uur? Zal ik het niet teveel missen? Zal ik teveel klinische kennis kwijt raken? Misschien zal ik als die bekende slechte cent zijn die maar terug blijft komen.
Afscheid nemen van mensen. Velen zijn echt als familie en goede vrienden geworden door de jaren heen. De "we're going to miss you" en omhelzing waren niet van de lucht. Het is welgemeend. Een arts die nog niet wist dat ik ging vertrekken zei heel verbaasd "YOU're leaving?" Ja, na 16 jaar op die afdeling behoor ik zo ongeveer bij het interieur. Ik weet het, er loopt veel ervaring weg, ik ken hier alle ins en outs, en ik was een beetje de drijfveer voor unit council, maar soms moet je dingen voor je eigen bestwil doen.
Als iemand dan zegt "you're a good nurse" denk ik terug aan zr Simons die me in de opleiding zei "we zien geen verpleegkundige in je" en me een onvoldoende gaf op mijn eerste stage. Met veel hulp van lieve mensen en veel doorzettingsvermogen heb ik het destijds gehaald en die mensen ben ik nog steeds dankbaar.
16 jaar op deze afdeling lijkt lang, maar het is voorbij gevlogen en ik heb enorm veel geleerd. De afdeling heeft gigantische veranderingen doorgemaakt. Toen ik begon was het orthopedie. Korte tijd later gingen we samen met oncologie, daarna ook nog chirurgie. Elke keer leer je weer bij; het is telkens een hele verschillende patientengroep die je krijgt. Het ziekenhuis trok een neurochirurg aan, en dat bracht voor ons ook de nodige veranderingen en weer een hele nieuwe groep patienten. Chirurgie werd later weer afgespitst, en wij kregen telemetrie erbij. In de nabije toekomst zal deze telemetrie waarschijnlijk uitgebreidt worden. Dus vervelen hoef je je nooit en er zal altijd wel weer wat nieuws te leren zijn.
Op die laatste dag ben ik verdorie verslagen door een maagsonde. Je hebt van die die dingen waar je echte handigheid in hebt. Er is er nog nooit een sonde geweest die ik niet kon plaatsen, maar deze lukte niet en ging steeds de verkeerde kant op, de longen in. Dus deed de arts het... en na de rontgenfoto bleek dat de sonde in de longen zat. Ha, als ik een sonde er niet inkrijg, krijgt niemand het.
's Avonds na mijn dienst, mijn kastje leeggemaakt, de sleutel onder de manager's deur geschoven, mijn oude schoenen de vuilnisbak in geknikkerd, uitgeklokt, this is it. The end. Mezelf verbaasd: het voelt goed. Opluchting. Morgen het begin van een nieuwe era.
Mijn laatste dag op medical/telemetry. Ik wist niet hoe ik me zou voelen als ik voor het laatst na een dienst de afdeling zou verlaten. De hele dag had ik een onwerkelijk gevoel. Het voelt niet echt. Zou dit de laatste bloedtransfusie zijn die ik aanhing? Het laatste ontslag van een patient, de laatste opname die ik doe? Echt het einde van dertig jaar werken in ziekenhuizen? De laatste dienst van 12 uur? Zal ik het niet teveel missen? Zal ik teveel klinische kennis kwijt raken? Misschien zal ik als die bekende slechte cent zijn die maar terug blijft komen.
Afscheid nemen van mensen. Velen zijn echt als familie en goede vrienden geworden door de jaren heen. De "we're going to miss you" en omhelzing waren niet van de lucht. Het is welgemeend. Een arts die nog niet wist dat ik ging vertrekken zei heel verbaasd "YOU're leaving?" Ja, na 16 jaar op die afdeling behoor ik zo ongeveer bij het interieur. Ik weet het, er loopt veel ervaring weg, ik ken hier alle ins en outs, en ik was een beetje de drijfveer voor unit council, maar soms moet je dingen voor je eigen bestwil doen.
Als iemand dan zegt "you're a good nurse" denk ik terug aan zr Simons die me in de opleiding zei "we zien geen verpleegkundige in je" en me een onvoldoende gaf op mijn eerste stage. Met veel hulp van lieve mensen en veel doorzettingsvermogen heb ik het destijds gehaald en die mensen ben ik nog steeds dankbaar.
16 jaar op deze afdeling lijkt lang, maar het is voorbij gevlogen en ik heb enorm veel geleerd. De afdeling heeft gigantische veranderingen doorgemaakt. Toen ik begon was het orthopedie. Korte tijd later gingen we samen met oncologie, daarna ook nog chirurgie. Elke keer leer je weer bij; het is telkens een hele verschillende patientengroep die je krijgt. Het ziekenhuis trok een neurochirurg aan, en dat bracht voor ons ook de nodige veranderingen en weer een hele nieuwe groep patienten. Chirurgie werd later weer afgespitst, en wij kregen telemetrie erbij. In de nabije toekomst zal deze telemetrie waarschijnlijk uitgebreidt worden. Dus vervelen hoef je je nooit en er zal altijd wel weer wat nieuws te leren zijn.
Op die laatste dag ben ik verdorie verslagen door een maagsonde. Je hebt van die die dingen waar je echte handigheid in hebt. Er is er nog nooit een sonde geweest die ik niet kon plaatsen, maar deze lukte niet en ging steeds de verkeerde kant op, de longen in. Dus deed de arts het... en na de rontgenfoto bleek dat de sonde in de longen zat. Ha, als ik een sonde er niet inkrijg, krijgt niemand het.
's Avonds na mijn dienst, mijn kastje leeggemaakt, de sleutel onder de manager's deur geschoven, mijn oude schoenen de vuilnisbak in geknikkerd, uitgeklokt, this is it. The end. Mezelf verbaasd: het voelt goed. Opluchting. Morgen het begin van een nieuwe era.
Labels: verpleging
posted by Annemiek | 8:14 a.m.
10 Comments:
Een grote stap, heel veel succes!
Wat ontzettend goed omschreven, al die dingen die je voor het laatst zal doen, het afscheid nemen, ik kan me helemaal voorstellen hoe dat voelt en ik ben erg blij voor je dat het vooral goed voelt.
Ik kijk al uit naar je volgende post;-)
Nou zuster Simons had het mooi bij het verkeerde eind! Dat is duidelijk. Het moet je goed doen dat veel mensen je zullen gaan missen. En waarschijnlijk mis jij ze ook, maar wacht er een nieuwe uitdaging en wens je daar bij dan ook heel veel succes!
Mooi stukje - ik voel helemaal met je mee. Spannend, vreemd, maar ook een opluchting, ik kan het me helemaal voorstellen. Wat betreft die Zr. Simmons, die hebben we volgens mij allemaal (ik had ene Juf Thea die zei dat ik nooit verder zou komen dan de MAVO), en ze had het wel mooi bij het verkeerde eind! Succes met de nieuwe stap!
Geweldig hoor dat je het hebt aangedurfd om iets anders te gaan doen ! Ik kijk uit naar je blogs in je nieuwe werk. Tja en zulke "mensen" als Zuster Simons die moeten zich de ogen uit het hoofd schamen om zulke (voor)oordelen te vellen. Schandalig zoiets. Ik ben ooit veroordeeld door een "hoofdmeester" op de lagere school dat ik te dom was voor de huishoudschool....ik heb fluitend de HAVO gedaan en nog een stukje universiteit, al was het alleen maar om te bewijzen dat hij ongelijk had.
Veel succes in je toekomstige baan.
Groetjes,
Marieke
Annemiek, dat zal best wel heel erg emotioneel zijn, het afsluiten van zo'n hoofdstuk. En mijn ervaring leert me dat, als ik ergens vele jaren gewerkt heb, dat het zowat 2 jaar duurde vooraleer het niet meer 'mijn' bedrijf was. Misschien ga jij dat nu ook wel ervaren. Ik hoop in ieder geval dat je nog contact kan houden met je fijne ex-collega's, en wie weet kan je er nog wel eens een bezoekje brengen (om dan te ervaren dat het er ondertussen weeral erg veranderd is!).
Veel succes met je nieuwe job, en ik kijk uit naar je eerste indrukken!
Allereerst gecondoleerd met het overlijden van je zwager. Erg, zo plotseling! Verder sterkte met het afscheid, al lees ik erin, dat je blij bent met deze verandering. Toch even slikken zo'n afscheid, lijkt me. Veel succes in je nieuwe baan!
Gecondoleerd met het overlijden van je zwager. Vreselijk zeg, 57 jaar. En inderdaad je hebt gelijk, we zijn hier maar kort en je moet er het beste van maken.
Afscheid nemen na zo'n lange tijd is inderdaad niet makkelijk. Maar een nieuwe uitdaging kan ook heel leuk zijn. Ik wens je heel veel succes in je nieuwe baan.
gr petra
En hoe is het met je nieuwe baan?
Een reactie posten
<< Home