Weekend

Vorig weekend en dit weekend hadden de maple syrup makers in New York open huis, en vandaag zijn we naar Arnot Forest gegaan. Cornell heeft daar research faciliteiten, en ik wilde wel eens een professionele productie zien. Helaas hadden zij alleen vorig weekend open huis, we waren een week te laat en de boel zag er verlaten uit. Wel zagen we hoe er daar getapt wordt, met kilometers blauwe plastic buizen tussen de bomen gespannen, en overal klein tapjes in de bomen. Het sap wordt met behulp van een vacuumpomp in een grote tank gepompt, en dan gaat het naar het sugar house waar het ingekookt wordt. Dit gebied is tevens een mooi wandelgebied, dus nu weet ik waar het is, en is het toch geen compleet verloren rit geweest. We hadden Tim en Niels bij ons die steen en been klaagden, volgens hun zaten we hun tijd te verdoen.

Gisteren hebben we nog wat sap ingekookt, en was het lekker tshirt weer, vandaag was het miezerig. Het gaat zich eigenlijk niet eens meer om het eindproduct van maple syrup, het is gewoon leuk om te doen! Toch moet ik nog eens bij Micky's collega's sugar house gaan kijken.

Due east

We waren al een tijdje op zoek via craigslist (een soort marktplaats) naar een houtkacheltje voor onze maplesyrup, en nu stond er een goedkoop tussen. Dus gisteren naar deze man, Randy, gebeld. Ja, hij had het nog. Dus moest ik aanwijzingen hebben naar hun huis: "12 miles due east from Ithaca, the first left after the county line, you can't miss it". Net vandaag las ik in een blog van Dixiechick over het geven van instructies hoe te rijden van mensen in Georgia, maar deze man kon er ook wat van! Ik had toch echt wat meer informatie nodig. "Due east" zegt me niet zoveel. Route 79, ok, daar kan ik wat meer mee. Dan die "first left after the county line", heeft die weg ook een naam? Ok, naam opgeschreven. Hoe ziet het huis eruit? Wit huis, groene afwerking, en je komt eerst langs een boel trailers. Ok, dan vinden we het wel. Of het goed is of we morgen langs komen? O ja hoor, hij is altijd thuis, want hij is nu werkeloos.

Dus vanmorgen gingen we op zoek naar de eerste weg links na de county line, en warempel het was prima te vinden. Eerst langs de trailers gereden, en ik heb niks tegen trailers maar tussen deze zou ik toch niet willen wonen. We zagen het huis, en naast de schuur stond het kacheltje, dus we zaten goed. Randy kwam het huis uit, ik had me een oudere man voorgesteld. Dit was een bink van een kerel, van een jaar of 40, heel joviaal. Nadat Micky en hij het kacheltje had ingeladen hadden vroeg hij of we ook dieren hebben. Ja, kippen. O, dan kom maar eens kijken wat je allemaal mist. Dus wij de schuur in en kijken naar zijn dieren. 3 varkens, kippen, konijnen, een paard, koe, 2 kalven, en buiten ook nog 3 paarden en een stier. De paarden zijn grote Belgische, en de stier denkt dat hij een paard is vertelde hij. De paarden wil hij gaan gebruiken om te ploegen. Zijn vrouw kwam erbij, en vertelde over het jonge kalfje dat ze hebben. Ze hadden het gered van een boer die het af wilde maken omdat het gewond was. Ze hebben er goed voor gezorgd, binnen in de keuken bij de kachel, en het is helemaal gezond nu. Ze lijnde het aan en liet het zo naar buiten. Ik heb er ook even mee geknuffeld, zo klein zijn ze nog lief.

Prachtige mensen, je eerste indruk zou rednecks zijn, maar ze vertelden vanalles inclusief over de wereldpolitiek. Ze hoorden mijn accent, en toen ze hoorden dat ik uit Nederland kom wilden ze weten waarom we in hemelsnaam hier willen wonen. Het liefst zouden ze weg willen. Ze vertelden over hun moeilijkheden met de buren van het trailerpark, en over hoe graag hij boer zou willen zijn, maar hij heeft niet land genoeg. Hij kan wel land pachten, maar er zitten ook haken en ogen aan.

Hij was erg praatgraag, maar ik geloof dat zijn vrouw hem aan het werk wilde zetten, dus we namen afscheid. Wel leuk zo'n ontmoeting.

We hebben het kacheltje uitgeprobeerd, het werkt wel, maar is erg klein. Ik heb het idee dat je met het bouwsel dat we al hebben, en ook met dit kacheltje heel erg veel warmte verliest. Je hebt erg veel hout nodig! We moeten nog zien of dit wat beter te doen is, maar het is nu eenmaal een erg langdurig process om de stroop in te koken. Of we moeten een echt professioneel apparaat gaan kopen... Net vandaag stond er een artikel in de krant over de maple syrup, en over hoe New York er heel veel business uit zou kunnen halen. (het artikel in de krant is langer, de internetkrant geeft er maar eenderde van).

Ver weg

Als je in het buitenland gaat wonen weet je van tevoren dat er veel familieaangelegenheden zijn die je moet missen. Gemiste verjaardagen (ik ben ongeveer bij 4 verjaardagen geweest in de afgelopen 16 jaar), geboortes (geen kraamvisites bij de 11 kinderen van mijn broers), en begrafenissen (2 oma's, 2 ooms, een tante, en een neef). Onze kinderen zijn opgegroeid zonder opa en oma in de buurt, en zonder de grote familie in de buurt die Micky en ik als kind wel hadden. Je weet deze dingen van tevoren, maar dat maakt het niet gemakkelijker, hoewel het wel went. Ik ben dankbaar voor alle tijd die we samen kunnen doorbrengen, de dingen die we wel samen kunnen doen, de bezoeken, de telefoontjes en mailtjes. Door de afstand wordt het allemaal wat minder gewoon en de tijd samen specialer.

De keuze om hier te wonen is lang geleden gemaakt. Je geeft een deel van het familieleven op, wat krijg je ervoor terug? Andere kansen, andere ervaringen, je grenzen worden verlegd, en we wonen hier prima.

Je weet ook altijd dat er ooit een keer een telefoontje zal komen met slecht nieuws. Deze week hoorden we dat de man van Micky's zus plotseling gestorven is op 57 jarige leeftijd. Ze wonen in Californie, ook niet langs de deur. Op zo'n moment wil je er echt wel bij zijn, maar we hebben toch besloten om niet even snel voor het weekend te gaan. Hopelijk kan het doorgaan dat we deze zomer gaan.

Ongelukjes

Opeens poef, al mijn favorieten en emails zijn foetsie. Dus als iemand me gemailed heeft en niks terug gehoord, stuur het nog maar eens.

Op zaterdag zag ik de eerste krokussen, toch een fijn teken van lente. Ook zijn de eerste robins weer terug.



Vandaag was het toch weer erg koud! De zon scheen wel, maar de ijspegels hingen aan flessen aan de maple bomen. Nadeel van sap opvangen in melkflessen is dat je het er niet uitkrijgt als het bevroren is. Eigenlijk hoeven we niet meer sap op te vangen, ik kan nog een paar dagen inkoken om op te krijgen wat we nu hebben. Blijkbaar is dit een van de meest produktieve jaren ooit.

Op donderdagavond maakten we deze lieve foto:


Kibbels en Bitz die lekker samen op het bankje liggen te slapen. Een kwartier later viel Kibbels plat op haar buik van het bankje af met haar poten achteruit gestrekt. Daarna kon ze moeilijk lopen en had later ook nog een kleine epileptische aanval. Het hele weekend ging het een beetje op en neer hoe goed of slecht ze kon lopen. Ze heeft duidelijk last van een van haar achterpoten, maar soms ook van de andere achterpoot.

Dan had Bitz zaterdag ook nog een ongelukje; ze zat aangelijnd maar ging met een rotvaart achter de kippen aan. Aan het einde van haar lijn stopte ze met een ruk en haar achterwerk kwam hard tegen een steen aan. Ze lag te bibberen, ik dacht echt dat ze wat gebroken had. Ik droeg haar naar binnen en ze zat beduusd te kijken, totdat Niels haar een hondekoekje gaf. Toen kon ze opeens weer rondspringen! Ik had me toch wel even zorgen gemaakt.

Dus Bitz is weer de oude, maar met Kibbels ben ik vandaag even naar de dierenarts geweest (ik zag het al voor me om met 2 kreupele honden te moeten gaan). Het kan een tussenwervelschijf zijn, of arthritis. Ze is ook ooit behandeld voor Lyme ziekte, en ze hebben bloed afgenomen. De dierenarts moest eerst nog even nazoeken of het zin heeft om een titer te doen, en of ze er nog een keer behandeld voor kan worden als dat het probleem zou zijn. Dat horen we over een paar dagen. Ondertussen heeft ze pijnstillers en moet ze rust houden. Dus geen trappen lopen, en niet meer op het bankje springen. Leg dat maar eens uit aan een hond. Het is allemaal wel een beetje deja vu, net als met onze goede oude Biego.

Wat is dat?

Gisteren wezen Tim en Niels me op iets wat volgens hun al 2 maanden in een boom bungelt op de plek waar Niels 's morgens op de bus wacht. Ik moest echt goed kijken, maar toen zag ik het. Zie je het ook?



Hier is het ingezoomd:


(Klik op de foto om te vergroten.)

Het is een eekhoorntje dat daar ondersteboven in de wind op en neer hangt te zwaaien. Ja, het hangt er echt al heel lang en ziet er niet meer zo heel fris uit. We kunnen er alleen maar naar raden wat er gebeurd is. Volgens Tim en Niels is hij met zijn staart vast komen te zitten en niet meer los gekomen. Als dat zo is is hij snel doodgevroren. Zoiets heb ik toch nog nooit gezien!

Een invasie!

Bart gaat een stage doen bij een natuurcentrum, hij gaat daar een managementplan opstellen voor de uitheemse plantensoorten. Vorige week stond er een artikel in de krant over een uitheems insekt dat nu ook onze county heeft bereikt, de Wooly Adelgid. Omdat het in het straatje past van wat Bart gaat doen, en ik het ook wel interessant vond om er meer over te leren, zijn we naar de informatiebijeenkomst op Cornell gegaan. Het bleek dat je dan ook meteen getrained bent om mee te helpen met de surveys, en daar willen we allebij wel vrijwilliger voor zijn.

Er werd eerst verteld over een paar andere uitheemse insecten; de Asian Longhorn Beetle. Deze doodt de maple bomen. Stel je het noordoosten eens voor zonder maples! Dan de Emerald Ash Borer die misschien 140 mijl van ons vandaan is en de ash tree dood. Deze 2 alleen al zouden het hele landschap kunnen veranderen en ruineren.

Het beestje waar we meer over kwamen leren, de Wooly Adelgid leeft op hemlock bomen. Deze bomen groeien meestal aan het water, en creeren een micro-klimaat. Ze houden de beken koel door hun schaduw, en houden de grond vast met hun wortels. Andere planten en dieren die van schaduw houden groeien hierdoor, en vissen zoals trout hebben koel water nodig. De Wooly Adelgid leeft aan de basis van de naalden, de naalden vallen af, en de boom gaat na 4-10 jaar dood. In de Smoky Mountains in North Carolina zijn al hele stukken bos afgestorven hierdoor.

De beestjes komen uit Japan en zijn in de jaren '50 voor het eerst in Richmond, Virginia gezien. Het zijn allemaal vrouwtjes, en ze kunnen 2 keer per jaar 200 eitjes leggen. Dat betekent dat 1 van zo'n insect elk jaar voor 40.000 nieuwe 'critters' kan zorgen (want die nieuwe vrouwtjes leggen ook ieder weer 200 eitjes). Wauw!

Ze zijn waarschijnlijk in verpakkingsmateriaal het land ingekomen. Hier worden ze verspreidt aan de poten van vogels, de haren van herten, en door mensen. Bijvoorbeeld door onwetendheid brandhout van 1 gebied naar een ander meenemen is funest. Hier is een kaart van gebied waar ze nu voorkomen. Je ziet dat het soms een stuk over spingt. Dat zijn waarschijnlijk gebieden waar ze door mensen per ongeluk mee genomen zijn. In de presentatie werd wel 3 keer gewaarschuwd om nooit brandhout mee te nemen. Ook Treman Park heeft de beestjes al.

Na de lezing gingen we naar buiten om bij Beebe Lake te kijken waar hemlocks staan die geinfecteerd zijn. Het is even goed kijken, maar dan zie je de witte stippeltjes onder de naalden. Dat zal nog een week of 3 te zien zijn, dan gaan ze over naar een andere fase en zijn ze moeilijker te zien. In dit gebied zijn ze pas 5 weken geleden ontdekt, en de researchers op Cornell willen nu meteen weten hoe ver verspreidt ze voorkomen. Ze zijn erg moeilijk te bestrijden.

Tim's lerares uit zijn 1e klas bij ook bij deze bijeenkomst, we hebben nog even gekletst. Wel leuk om haar nog eens te zien, en wel grappig hoeveel bekenden ik overal tegen kom.

Het was een leerzame ochtend.

De syrup produktie

Gisteren moest ik werken en was Micky al begonnen met maple sap koken; vandaag kon ik meehelpen. Hier is een foto van onze mini-productie:



Wat een langzaam proces zeg! Zo'n beetje als het gezegde 'like watching paint dry'. Kijken hoe sap in stroop veranderd. In dit tempo zijn we nog wel even bezig, en ondertussen produceren de bomen heel veel sap. Het weer is er namelijk perfect voor, overdag zon en warm en 's nachts net onder het vriespunt.
De afgelopen paar dagen had ik een patient wiens bezoek over maple syrup zat te praten en ik heb hun eens uitgehoord hoe zij het doen. Ze doen het ook als hobby. Ik heb er weer een paar dingen van geleerd. Blijkbaar is de eerste stroop de beste, de lichte grade A. Zij doen het koken ook buiten op een houtvuurtje, en koken net zo lang tot ze er genoeg van hebben.
Het is een goed excuus om buiten te zijn, en tussendoor heb ik vandaag de tuin wat opgeruimd van takken, lekker in de zon gezeten en een plantenbak in elkaar getimmerd.

Kippendrama

We hebben een heleboel maple sap bij elkaar, en gisteren heb ik wat ingekookt. Tot het in de middag begon te regenen, toen kon ik met de pan naar binnen verder gaan. Het duurt lang! Dan moet je op het eind de temperatuur in de gaten houden. Het sap is klaar als het 7F boven het kookpunt van water is. Getest wat het kookpunt van water is (dat kan verschillen), het was 203.5F. Dus dan moet het sap ingedikt totdat de kooktemperatuur 210F is. Als het indikt wordt het suikergehalte hoger en daardoor kookt het pas op een hogere temperatuur. Ik heb een termometer en hield die goed in de gaten. Het zat op 206F, en toen liet ik hem per ongeluk in het sap vallen. Kapot! Er zitten nog heel wat haken en ogen aan dit geimproviseerd maple syrup maken!

Vandaag was het heerlijk weer, de ideale temperatuur om buiten te zijn, maar ik kon niet verder met het sap koken omdat het zo hard waaide en ik ook geen bosbrand wilde veroorzaken. Volgend jaar moet hier een andere oplossing voor zijn. We bouwen er wel een hutje voor of zo. Het was zo'n mooi weer dat het sap weer flink vloeide en we er weer ettelijke gallons bij elkaar hebben. Nog een week of zo, en dan veranderd de smaak naar bitter en zullen we niks meer verzamelen.

De kippen vinden het wel fijn om vrij rond te lopen, wat ze dan ook elke dag doen. Gisteravond was er 1 van de pruikenkippen vermist. Bart (die deze week vakantie heeft) en Niels hebben met een zaklamp lopen zoeken. Deze kip was overdag ook al eens afgedwaald, helemaal naar de beek toe in haar eentje. Door die "pruik" zien ze niet goed, en lopen ze wel eens raar rond. Helaas werd ze niet gevonden, en is ze vandaag ook niet meer op komen dagen. Ik had de kippen gewoon weer los gelaten vanmorgen, en later toen Bart wakker was ging hij er weer naar op zoek. Toen merkte hij dat er een streepjeskip vermist werd. Daarop ging hij verder zoeken, en vond een heleboel veren van de streepjeskip dichtbij de beek. Hij kwam het me meteen vertellen, en we hebben samen alle kippen weer het hok in gewerkt. Toen gingen we terug naar de plek des onheils en eens verder op zoek. Daar vonden we de kip bij de beek, met de kat van de buren die eraan zat te eten. Nu hebben we al meer dan 10 jaar kippen, en de buren hebben altijd katten gehad. We zijn nog nooit een kip kwijt geworden aan een kat, of zelfs maar overdag. 's Nachts is er ooit een uit het hok gehaald, maar verder is het altijd goed gegaan. Het kan ook een havik geweest zijn die haar prooi niet kon dragen en de kat die de kip vond. Het zijn flink grote kippen voor een kat om ze te grazen te nemen.
Ik vindt het wel zielig hoor, die streepjeskippen zijn zo tam en lief. Hoewel dat ze misschien daarom eraan is gegaan. Bart heeft de kip begraven.
Ik vond ook nog een coyotedrol vlakbij, te herkennen aan de haren die erin zitten, maar die jagen overdag niet. We zullen het wel nooit weten.

Weer terug

Wel eens een blikseminslag in een vliegtuig meegemaakt? 10 minuten voor de landing in Detroit, een lichtflits en een knal! Gelukkig kon dit vliegtuig er tegen, maar het is even schrikken. Ik heb geen idee hoe vaak dit voorkomt.

In Detroit zou ik 2 uur de tijd hebben, maar we kwamen door 'technische mankementen' voor vertrek ook later aan. Dan lag door het onweer alles een tijd plat, stond ik bij de verkeerde bagageband op mijn koffer te wachten, toen ik het eindelijk wel had koos ik toevallig de langzaamste rij bij de douane en bij security. 10 minuten voordat het vliegtuig naar Ithaca vertrok kwam ik bij de gate aan. Het bleek 15 minuten vertaging te hebben, dat kwam goed uit.

De vlucht naar Ithaca ging met veel turbulentie, bleh! Volgens mij was de stewardes nog nooit naar Ithaca gevlogen, ze zei iets over 'als we bij de slurf zijn', en toen de trappen naar het vliegtuig gereden werden keek ze raar op. "Oh, they have stairs here." Met uitstappen zag ik mijn mannen al bij de raam staan en ik zwaaide naar ze. Net zo'n beetje als de president als hij uit het vliegtuig komt.

Het was natuurlijk heel leuk om ze allemaal weer te zien. Thuis gekomen kwam ik erachter dat ik mijn rugzak op het vliegveld had laten staan. Hup, weer terug. Micky belde het vliegveld ondertussen, en ze hadden de rugzak al gevonden. Ze zouden nog even wachten met de deuren sluiten, en inderdaad stond de security guard op me te wachten met de rugzak. Middernacht waren we weer thuis. Onderweg reed Bart ook nog een konijntje dood, jee, als ik die rugzak niet vergeten was zou het beestje nog leven.
Ik was blij weer thuis te zijn!

Dat was dan de terugreis. In Nederland heb ik lekker genoten van alle familie en vrienden (sorry aan degenen die ik niet heb kunnen zien). De kinderen zijn allemaal een kop groter dan vorige keer. Probeer maar eens 11 kleintjes op een foto te krijgen:


Het is toch gelukt, en ik ging er zelf ook even bij zitten.

Kessels plaatje:



Het bezoek aan Nederland stond dus in het teken van familiebezoek. Ik heb geen toeristische dingen gedaan, of je moet een bezoek aan de supermarkt of Intratuin toeristisch noemen. Gewoon even de gewone dingen meedoen met de familie; door het dorp lopen, een stukje Nederland weer in je opnemen. De o ja momenten; de muntjes in de winkelkarretjes, de kleine verpakkingen (hoe vaak moet je wel niet boodschappen doen), alle lekkere dingen die je weer ziet staan. Het verkeer van rechts dat voorrang heeft. Met de kinderen op de fiets in het verkeer hield ik mijn hart vast. Vreselijk hoe agressief sommigen rijden met de auto.

Verder de goed onderhouden huizen en tuintjes (waarom houden zoveel mensen zo van kiezelstenen en bakstenen in hun tuintjes). Lekker friet met fricandel, Chinees, zuurkoolstampot, en Limburgse vlaai eten. Gezellig babbelen.

Er vallen altijd wel weer andere dingen op. Een van de dingen deze keer was dat je niemand van mijn leeftijdsgroep met grijze haren ziet. Iedereen verft zijn haren, ik viel op met mijn grijze kuif. De mensen kleden zich modebewuster dan hier. Laarzen zijn in. Mijn rode jas stak af bij "in" kleuren. Interieurs gaan ook mee met de mode, het laatse nieuwe zijn de grijze en zilverkleurige dingen.

Het was leuk om er allemaal weer even aan te snuffelen.