Ver weg

Als je in het buitenland gaat wonen weet je van tevoren dat er veel familieaangelegenheden zijn die je moet missen. Gemiste verjaardagen (ik ben ongeveer bij 4 verjaardagen geweest in de afgelopen 16 jaar), geboortes (geen kraamvisites bij de 11 kinderen van mijn broers), en begrafenissen (2 oma's, 2 ooms, een tante, en een neef). Onze kinderen zijn opgegroeid zonder opa en oma in de buurt, en zonder de grote familie in de buurt die Micky en ik als kind wel hadden. Je weet deze dingen van tevoren, maar dat maakt het niet gemakkelijker, hoewel het wel went. Ik ben dankbaar voor alle tijd die we samen kunnen doorbrengen, de dingen die we wel samen kunnen doen, de bezoeken, de telefoontjes en mailtjes. Door de afstand wordt het allemaal wat minder gewoon en de tijd samen specialer.

De keuze om hier te wonen is lang geleden gemaakt. Je geeft een deel van het familieleven op, wat krijg je ervoor terug? Andere kansen, andere ervaringen, je grenzen worden verlegd, en we wonen hier prima.

Je weet ook altijd dat er ooit een keer een telefoontje zal komen met slecht nieuws. Deze week hoorden we dat de man van Micky's zus plotseling gestorven is op 57 jarige leeftijd. Ze wonen in Californie, ook niet langs de deur. Op zo'n moment wil je er echt wel bij zijn, maar we hebben toch besloten om niet even snel voor het weekend te gaan. Hopelijk kan het doorgaan dat we deze zomer gaan.