Samenvatting

Een beetje een samenvatting van de week, het vliegt voorbij.
Laurens en Roald zijn deze week hier, en als stage voor hun school doen ze vrijwilligerswerk bij de YMCA. Op maandag begonnen ze hiermee. Om 11.00 ontmoetten we Frank, de directeur van de Y, en een hartelijke en aardige man. Ze kregen eerst een rondleiding; de "Y" heeft allerlei sportgelegenheden; een zwembad, gymzaal, raquetbal, en kinderopvang voor leeftijden van 0 tot en met na-schoolse opvang.
Na de rondleiding konden ze kiezen waar ze het liefst mee wilden helpen, en ze kozen de kinderopvang van ongeveer 5 jarigen. Ze konden gewoon pauzes nemen als ze wilden en van de sportgelegenheden gebruik maken.
's Avonds kwamen ze met Micky terug, ze hadden het heel leuk gehad. Het klikt ook goed met onze jongens, en ze spelen samen graag football, en natuurlijk computerspellen. Bart haalde 's avonds zijn paint ball gun tevoorschijn en ze hebben het samen leeg geschoten. Niet op elkaar hoor, maar op de bomen, die nu allemaal roze spetters hebben. Dat regent er wel weer af.

Dinsdag gingen ze de ochtend naar de Y, en 's middags naar Micky's werk, de ROTC (reserve officer's training corpse) op Cornell. Daar hebben ze een les meegevolgd, iets wat ze graag wilden.
Op woensdagochtend moest ik werken en zijn ze met de fiets naar de basisschool geweest om een presentatie te doen voor de 4e klassers. De kinderen en de lerares waren er heel enthousiast over.
We waren ongeveer tegelijk weer thuis en na een snelle boterham gingen we naar Treman Park.

Alleen het pad boven langs het ravijn is open, je kunt tot onderin lopen. Het pad dat langs de waterval loopt is nog niet open. Het was erg mooi.

Hierna gingen Roald en Laurens naar de na-schoolse opvang van de basisschool. Ook hier hebben ze weer over Nederland gepraat met de kinderen en daarna gesport met de kinderen. Het werd weer heel leuk ontvangen en ze hadden zelfs anderhalf uur gepraat; de kinderen hadden heel veel vragen. Misschien zullen ze zich later als ze groot zijn nog wat herinneren over Nederland (bijvoorbeeld dat het the Netherlands heet en niet Holland). Voor de kinderen was het ook leuk om eens met jongens te spelen en sporten, omdat er op het moment alleen maar vrouwen werken.

Donderdag zijn ze de hele dag naar de YMCA geweest. 's Avonds had Bart zijn eerste officiele rijles van een instructeur. Hij vertelde later dat ik hem wat verkeerd heb aangeleerd; met linksaf slaan naar een 2-baanse weg moet je in de dichtstbijzijnde rijstrook terecht komen, en ik ga altijd naar de rechtse baan. Hij krijgt nog 1 les, en dan het examen. We zien wel, misschien heeft hij meer lessen nodig.

Terwijl hij zijn rijles had gingen Roald, Laurens en ik naar een lacrosse spel op de high school.

Ik ben wel eens naar een meisjes lacrosse wedstrijd geweest (de vriendin van Anais zat op lacrosse), maar dit waren jongens en dat ging er een stuk harder aan toen. Bart vertelde later dat de regels voor meisjes iets anders zijn. De jongens mogen wat meer met de stokken slaan en duwen. Ik kende de spelregels niet, dus we vroegen aan een man om het ons uit te leggen. Hij was heel vriendelijk en legde ons de regels uit. Zijn zoon zat in het team, en scoorde een paar keer. Ithaca won met 16-5 tegen Endicott. Het was wel leuk om te zien. Een spel vol actie.

Ik heb eens opgezocht of lacrosse ook in Nederland bestaat, en ja, warempel, het is overgewaaid, en een paar jaar geleden zijn er een paar clubs opgericht. http://schoolkrant.hsdrenthe.nl/archives/001055.html

Ook de YMCA bestaat in Nederland trouwens. Frank vertelde dat het internationaal is, maar we hadden het nog nooit in Nederland gezien of gehoord. Dat heb ik ook eens opgezocht, en er blijken veel clubs te zijn. Alleen waren ze voorheen bekend onder een andere naam; het Christelijk Jongeren Verbond.
http://www.ymca.nl/

New York, New York

Donderdag
Het was de bedoeling om half 9 richting New York te rijden, maar dat werd een stuk later. Eerst moest Biego naar de kennel gebracht, tot zover alles goed. Micky had ondertussen alles in de auto geladen, en we stonden startklaar. Hij wilde de auto starten, en toen hij de sleutel omdraaide hoorden we alleen een fluitend geluid. Huh? Nog een keer proberen, dit keer prrrr. Nee, het zal toch niet waar zijn? Hij had net de auto nog voor de deur gereden en toen deed hij het prima. Snel alles overgeladen naar de rode minivan, en de kinderen maar klagen dat het zo krap zit. Ik herinnerde hun er aan dat dit ook onderweg had kunnen gebeuren en dat het dan erger zou zijn.
We konden eindelijk op pad, maar eerst moest ik Biego’s eten nog naar de kennel brengen, dat was ik vanmorgen vergeten. Hij stond achter de tralies te kijken, blij dat we zo snel terug waren. Viel dat even tegen.
Daarna naar H&H, een garage, om te regelen dat ze de auto op zouden opslepen. Drie kwartier achter op schema verlieten we Ithaca. Om 10 voor 12 zou het vliegtuig van Laurens en Roald landen, en op internet hadden we al gezien dat ze iets vroeger aan zouden komen. Dat haalden we dus met geen mogelijkheid.
Onderweg probeerde ik hun te bellen, maar kwam er achter dat we met onze nieuwe telefoon niet internationaal kunnen bellen.
Veel te laat waren we bij het vliegveld in Newark, en net toen ging de telefoon, het was Roald’s vader en we konden zeggen dat we eraan kwamen. Bij de terminal zagen we hun niet meteen, en er was geen plaats om daar te parkeren. Ik stapte uit om hun te gaan zoeken, terwijl Micky door reed. Ik maakte me al zorg dat ik ze niet zou herkennen, want ik had alleen maanden geleden een foto van hun gezien, maar al snel zag ik 2 jongens die erop leken. Het was een leuke ontmoeting en al snel kwamen Micky en de kinderen aan lopen. Gelukkig hadden ze toch maar 40 minuten op ons hoeven te wachten.In de auto zaten ze al gauw allemaal te kletsen, en het klikte meteen goed tussen Laurens en Roald met de kinderen.

We gingen maar meteen naar Liberty Park in New Jersey, waar Roald en Laurens de boot naar het vrijheidsbeeld namen. Wij zouden naar het science museum gaan dat bij het park ligt, aangezien we al vaker bij het vrijheidsbeeld zijn geweest. Helaas stond het in de stijgers en er was een grote verbouwing aan de gang. Ook niet getreurd, het was een stralende zonnige dag en we hebben langs het water gelopen. Het was een heerlijk zomers weer, we hadden het niet beter kunnen treffen. We zijn allemaal wat verbrand.

De boot naar het vrijheidsbeeld.

Onze "Travelin' Bear" was er ook bij.

Van het uitzicht en de zon genieten, vogels bekijken, duiven achterna zitten, en helicopters tellen.

Hierna gingen we naar ons hotel, we bestelden een pizza, en daarna hebben Niels, Roald en Laurens gezwommen.

Vrijdag
Zelf was ik al vroeg op, de rest sliep nog tot 8 uur. Het ontbijt zat inbegrepen bij het hotel, en we hebben wat van dit ontbijt gehaald en op de kamer opgegeten. Er waren te weinig tafeltjes om beneden te eten.
Soms is de wereld wel erg klein, want toen we in de lift stonden om weg te gaan stapte een jongen in en Tim en hij keken elkaar verbaasd aan. Ze blijken klasgenootjes te zijn in de computerles van Ithaca high school!

De bushalte was schuin tegenover het hotel, en bij de hotelbalie hadden we een busschema gehaald. $6.20 voor een retourtje, en het was een half uurtje rijden naar New York. We kwamen uit bij Port Authority, een groot busstation.
Vandaag wilden we naar de USS Intrepid gaan, maar eerst zijn we even bij Times Square gaan kijken. Het is iedere keer weer overweldigend die drukte, en alle indrukken.

Er stonden allerlei brandweer auto’s en politie auto’s, daar was iets aan de hand geweest.

Bij Times Square waren ze foto’s aan het maken van een groep meiden. Die stonden allemaal te bibberen in bikini’s. Brrr. Het was zonnig, maar nog erg fris zo vroeg in de ochtend. Ze hadden in ieder geval genoeg bekijks.
Niels wilde ook even bij Toys ‘r Us, de speelgoedwinkel gaan. De grote lego bouwsels zijn wel leuk. Ik heb wel het idee dat ieder kind dat in Manhattan woont overgestimuleerd moet zijn met al die indrukken die je hier en op straat krijgt. Het een is nog flitsender dan het ander, en het is overal zo druk.

Hierna liepen we weer verder naar de Intrepid. Gewoon wat rondlopen in Manhattan is een ervaring. Het verkeer, de mensen, de gebouwen. Dit keer viel me een bord op “No Honking $320 fine”. Nu je het zegt ja, er is een heel stuk minder getoeter dan ik me kan herinneren. Toen we hier zo’n 10 jaar geleden waren was het getoeter het eerste wat ons opviel in Manhattan.

De USS Intrepid is een vliegdekschip dat in een museum is veranderd. Binnen in de hangaar keken we eerst een film over de Kamikazi piloten die het schip aangevallen hadden in WWII. Het was best indrukwekkend. Er zijn binnen allerlei tentoonstellingen, en je kunt een kijkje nemen op de brug, en verschillende gedeeltes van het schip. Buiten op het dek staan allerlei vliegtuigen, zoals de Blackbird.

De Blackbird. Mooi he, Rene?

Er staat een Concorde, die de laatste keer in 2003 gevlogen heeft, en je kunt binnen een kijkje nemen. Wat is dat een smal vliegtuig van binnen. Het gangpad is niet iets voor dikke mensen.
Er is ook een duikboot waar je in kunt, maar daar was de wachttijd 40 minuten voor, dat was het ons niet waard.

Na de Intrepid liepen we richting Rockefeller Center, en kwamen weer door Times Square. Onze mannen hadden geen zin om naar “the Rock” te gaan, en ze bleven op ons wachten. Laurens, Roald en ik liepen verder, en we hadden wat moeite om de ingang te vinden waar je naar boven kunt. Het bleek aan de andere kant van het gebouw te zijn. Het bleek $18 te kosten om naar boven te gaan, best duur. Er stonden totaal geen rijen om naar boven te gaan, dus we konden onze tickets kopen en meteen de lift in.
Het was erg mooi. Als eerste met de lift omhoog, dat was al een avontuur. Het plafond van de lift is van glas, en de liftschacht is verlicht met gekleurde lichtjes, dus je ziet de verdiepingen voorbij schieten. Boven was het uitzicht prachtig. Het is niet zo hoog als het Empire State building dat 102 verdiepingen heeft, maar met 67 verdiepingen nog hoog genoeg om een heel mooi uitzicht te hebben. Het is helemaal in de open lucht, met dikke glazen schotten er om heen. Tussen de openingen in de schotten voel je de wind waaien.

Uitkijkend richting New Jersey, tussen de gebouwen door zie je de Intrepid.

Uitkijkend op Lower Manhattan en het Empire State Building.

Uitkijkend op Queens, en Rooseveldt Island. Een paar dagen geleden zat daar het trammetje vast, en ik had Micky nog willen overtuigen om daar ook naar toe te gaan...

Uitkijkend naar het noorden, Central Park.

Grote vlag in Port Authority.

Weer beneden vonden we de rest van de familie weer terug, Niels had ondertussen meer dan genoeg van het lopen. Roald en Laurens wilden nog naar Central Park gaan, wij gingen weer terug naar het hotel. We namen de subway terug naar Port Authority.

Deze subway is eigenlijk heel gemakkelijk, maar we hadden toch nog wat moeite om uit te vissen welke lijn we nu eigenlijk moesten hebben. De mensen die we vroegen waren heel vriendelijk en behulpzaam.
Dat waren ze overal, ook een keer toen we met een kaart in de hand op een straathoek stonden vroeg er meteen iemand of ze ons kon helpen.

Ook het mensen kijken is al een hele ervaring. Je ziet vanalles, en hoort overal om je heen allerlei talen en vooral veel accenten.
Bij Port Authority hebben we zeker een kwartier lopen zoeken naar welke gate we moesten hebben. De informatie balie was gesloten, en mensen die we vroegen wisten het niet. Hadden we ook maar op moeten letten toen we de vanmorgen aankwamen. De enige plek waar de buslijnen met gate nummers staan is bij de gate zelf. We wisten dat het ergens in de 200 nummers was, en uiteindelijk vonden we het toch, en heb ik Laurens en Roald even gebeld om het hun ook te laten weten.

Bij het hotel hebben Niels, Bart en ik lekker gezwommen, en zo’n 3 uur later kwamen Roald en Laurens ook weer terug. Ze hadden het leuk gehad en hadden nog een heel eind gelopen in Central Park

Zaterdag
Zo mooi als het weer de afgelopen 2 dagen was, zo lelijk was het vandaag. Koud, en regen.
We namen de bus weer naar Port Authority en van daaruit de subway naar Lower Manhattan. Vlakbij Ground Zero kwamen we weer naar buiten. De regen was ondertussen opgehouden, maar het was nog steeds koud.
Er is een nieuw subway station gebouwd bij de plek van de WYC, en aan de muren hangen tekeningen van kinderen. Het is nog altijd indrukwekkend en je wordt er stil van.

Kindertekeningen.

De namen van de slachtoffers op een groot zwart bord.

"Thank you America"

We liepen verder richting Battery Park. Niels had helemaal geen zin om te lopen vandaag en had eigenlijk genoeg van New York. Hij liet dit regelmatig merken zoals Niels dat kan, grrr.
Bij Battery Park vond hij toch wat leuks om te doen: duiven achterna zitten, en foto’s maken van duiven en eekhoorntjes.
Ze waren ook nog goed gelukt:

Al was het zaterdag, er wordt doorgewerkt aan constructie werk, en vlakbij Battery Park moest er iets ondergronds opgeblazen worden. Dat was “kaasje” voor Tim en Niels. Eerst hoorden we de fluit die aangaf dat er een ontploffing kwam, en even later een knal en voelden we de grond schudden. We zagen er verder niks van, maar ze vonden het wel leuk.

Trinity Chuch, een oude kerk bij Wall Street. Alexander Hamilton ligt hier begraven. Een mooi kerkje, en iets ouds tussen alle wolkekrabbers.

De wortels van een boom die hier stond en 9/11 vernield is.

Op Broadway krijgt iedereen die ooit een "ticker tape parade" (zo'n optocht waar er grote hoeveelheden confetti naar beneden gegooid worden vanuit de gebouwen) gehad heeft in zijn eer, een steen in de stoep. We vonden prinses Beatrix, en een stuk verderop koningin Juliana ertussen.

Bij Wall Street staat een standbeeld van een stier. Voor bankiers en aandeelhandelaren moet het aanraken van de stier geluk brengen. Je kon wel zien welke delen het meest aangeraakt waren, en dat was niet alleen het hoofd.

Het waaide koud, en de hoge gebouwen maken dit gedeelte van Manhattan net een ravijn waar de wind nog harder door waait, en ondertussen waren we best verkleumd en gingen bij een een Burger King wat eten. Ja, alweer junk food.
Hierna gingen Laurens en Roald nog verder richting Chinatown en Brooklyn Bridge, en wij liepen terug. Niels liep maar te zeuren dat hij wilde gaan zwemmen. Als hij eenmaal wat in zijn hoofd heeft houdt hij niet op.

We kwamen langs St. Paul's chapel, en daar wilde ik ook nog even naar binnen. Dit kerkje ligt pal naast Ground Zero, en er is massa's puin op en om gekomen toen de twin towers naar beneden kwamen. Het kerkje overleefde het zonder dat er zelfs maar een ruit sneuvelde, en is daardoor bekend als "the little church that stood". Het heeft maandenlang gediend als opvangplaats voor de reddings en opruimwerkers, en er is nu een tentoonstelling "Unwavering Spirit". In alle hoeken stonden de papieren zakdoekjes klaar...

Politie patches van over de hele wereld, die als steunbetuiging gestuurd zijn.

Een paar van de vele spandoeken als steunbetuiging.

St. Paul's chapel

We gingen weer richtin Port Authority met de metro, en daar in de buurt nog even gewinkeld. Niels had een duikbrilletje nodig, dat vonden we in een sportzaak en ik heb een paar schoenen gekocht.
Daarna richting hotel met de bus. Daar bleek een verjaardagsfeestje aan de gang met zo’n 20 kinderen in het zwembad. Wat een pech voor Niels, want daar wilde hij ook niet tussen zitten. Ze hebben wat tv gekeken tot ze eindelijk weg waren, maar toen was het tijd om te gaan eten. Ondertussen waren Roald en Laurens ook weer terug, maar zij hadden al gegeten en wilden later nog een keer terug naar New York gaan als het donker was om de lichtjes te zien.
We hebben bij IHOP (international house of pancakes) gegeten en de kinderen amuseerden zich met het treintje dat vlakbij het plafond rondliep te timen. Zo vinden ze overal wel wat te doen.
Daarna kon Niels eindelijk zwemmen, en ook Tim ging even mee. Gauw erna kwamen een stuk of 25 tieners het zwembad in die allemaal “cannon balls” moesten doen. Grote hilariteit natuurlijk toen een van de meisjes haar bikini bovenstuk verloor.

Op zondag was het nog steeds slecht weer en regen, en we pakten in en vertrokken. Onderweg naar huis 2 ongelukken gezien, griezelig is het. Tegen 3 uur waren we weer heelhuids thuis.

Vrolijk pasen

Een beetje laat, maar iedereen nog een vrolijk pasen gewenst!

Hier dit jaar eens een mooie dag met pasen, zonder regen of sneeuw. De natuur loopt zelfs ongeveer 2 weken voor met bloeiende bloemen.

Vanmorgen had ik al vroeg de eieren buiten verstopt. Niels had me vorig jaar verteld dat ik ze beter moest verstoppen, hij is tenslotte geen baby meer zei hij. Een hint dat hij het eieren zoeken nog altijd leuk vindt. Dus deze keer had ik een beetje beter mijn best gedaan om ze te verstoppen.
Zijn broers sliepen nog toen ik samen met hem naar buiten ging om te zoeken.
Ik had er ook wat verstopt in het veldje naast de beek, maar we konden er maar 2 van de 5 terug vinden. Zo goed had ik ze toch ook niet verstopt, maar we hadden een grote zwarte kraai weg zien vliegen en denken dat dit onze eierdief was!
De rest vonden zonder problemen terug in onze tuin. Niels vond het toch wel leuk al is hij ook al groot.
Hij had de smaak te pakken en ging binnen overal chocolade eitjes verstoppen voor Bart en Tim. Om daarna ruzie te maken wie er de meeste had...

Het zal een tijdje stil zijn op mijn blog, de volgende 2 1/2 dagen moet ik werken en donderdag gaan we een paar dagen naar New York. See ya!

Wandeling

Gisteravond was er weer een town board vergadering waar ik naar toe ben geweest. Het was er druk, zeker 40 mensen waren komen opdagen. Er waren verschillende mensen die tijdens "privilege of the floor" (waar iedereen zijn zegje kan doen) spraken. Een paar verwoordden de onvrede heel goed, ik wou dat ik dat kon. Op het moment krijgt het dorp mogelijk 2 rechtzaken tegen zich, en ik wil deze town board alleen maar door elkaar schudden en zeggen doe je werk in plaats van al deze spelletjes. Wat een geld en energie zal er in gaan zitten als het echt tot rechtzaken komt. Een van deze rechtzaken is als gevolg dat ze die code enforment officer zo plotseling ontslagen hebben, de andere zaak is omdat de dorpsgebouwen handicapt toegankelijk moeten zijn, iets dat ze al 13 jaar gelden hadden moeten doen. Jean, de town supervisor, maakte het wel heel duidelijk dat zij tegen had gestemd over het ontslag, en in de krant van vandaag stond het prompt verkeerd gedrukt. In de ogen van veel mensen kan Jean niks goed meer doen, terwijl het de town board is die haar zo tegen werkt. Kinderachtige politiek allemaal, maar wel triest dat het zo moet gaan.

Vanmorgen was ik al vroeg op stap om allerlei dingen te doen in de stad. Eerst naar Lowe's om palen en cement te halen. Ik heb het plan opgevat om rondom de wagenwielen in de tuin een soort "arbor" te maken. Ik weet niet hoe het in het Nederlands heet. Hoewel Micky mijn ontwerp al veranderd heeft, en niet zonodig verbeterd.
Deze week hebben we al wat gaten gegraven. We wisten al lang dat er veel stenen in de grond zitten, maar wat we bij het eerste gat tegen kwamen was "de moeder van alle stenen". Zeker een halve meter breed en een meter lang. Daar kwam met geen mogelijkheid beweging in, en we hebben hem maar laten zitten en zijn ernaast gaan graven. 1:0 voor de steen. (geen wonder dat de tomaten het op die plek niet zo goed deden).
Maar ik dwaal af. Na Lowe's ben ik mulch (houtsnippers) gaan halen. Hier dus:

De stad versnipperd nogal wat hout van gesnoeide takken, maar ook kerstbomen, en die worden weer gebruikt om tussen de planten te doen. Ik heb 2 vuilnisbakken volgeladen, en toen op naar mijn volgende stop.
Bij het regionale kantoor van de State Parks heb ik een sollicitatie formulier gehaald. Nee, niet voor mezelf, maar voor Bart. Gelijk ook maar een nieuwe parkpas gekocht, $59, maar dat halen we er wel weer uit.
Dit was vlakbij Taughanock Falls, dus een goede gelegenheid om een eind te lopen. Er was een pad waar ik nog niet geweest was, en nu pas weer open is. Dit pad gaat boven langs het ravijn, maar je moet wel eerst boven komen door honderden trappen te klimmen. Helemaal boven komt het pad uit bij een weg. Wat? Ik had hier ook met de auto kunnen komen?
Ik had eigenlijk verwacht om een spectaculairder uitzicht te zien, maar het was vooral een wandeling door het bos. Af en toe kon je wat uitzicht zien door de bomen.

In de verte is een klein stukje van de waterval te zien.


Ver in de diepte de brug naar de waterval, en de kleine stipjes zijn mensen.

Een stukje Cayuga Lake tussen de bomen door.

Het riviertje onderin het ravijn

Mike

Soms wordt je weer even met de neus erop gedrukt hoe goed we het hebben. Een dak boven ons hoofd, genoeg te eten, niet al te veel zorgen.
Twee keer in de maand is er op dinsdag een "food distribution" in het dorp. Een vrachtwagen vol met eten wordt afgeleverd bij het community gebouw, en uitgedeeld aan mensen die het nodig hebben. Er staan altijd tientallen auto's en een lange rij mensen met lege dozen te wachten als ik er net die dag voorbij rijdt.
Zo ook gisteren. Na een heleboel dingen in de stad gedaan te hebben en een wandeling met Micky tijdens zijn lunchpauze ging ik weer richting huis. Voorbij het community gebouw reed ik een man voorbij die gebogen liep met 3 volle plunjezakken over zijn schouder. Waarschijnlijk vol met uitgedeelde dozen en blikken voedsel. Goh, dat vond ik toch wel zielig dat iemand zo zijn spul naar huis moest brengen. Ik was er al voorbij, maar heb de auto gekeerd en ben terug gereden om hem eens te bekijken of hij er betrouwbaar genoeg uitzag om een lift te geven.
Het was een oude man, lange zwarte jas, zwarte muts en een week oude grijze baard.
Weer de auto omgedraaid en naast hem gestopt om te vragen of hij een lift wilde. Ok zei hij. Hij zette zijn spullen in de auto en stapte in. Nu neem ik nooit lifters mee, en technisch gezien was het ook geen lifter. Ik stelde mezelf voor; zijn naam was Mike. Ik vroeg hoe ver hij moest, en hij wees me de weg.
Hij vroeg of ik onderwijzeres was, hij zag wat papieren achter in de auto liggen, nee, ik ben nurse. O, hij had ook in een ziekenhuis gewerkt als schoonmaker, maar nu was hij arbeidsongeschikt. Ik zou denken dat hij wel met pensioen zou zijn aangezien zijn leeftijd.
Het was een flink eind waar hij naar toe moest, zeker 3 mijl en vooral bergop. Ik maakte een opmerking hoe ver dit lopen voor hem zou zijn, en hij zei dat hij toch eens voor een wagentje moest zorgen. Wielen zouden dit werk heel wat makkelijker voor hem maken.
Hij vroeg of ik naar de kerk ga, nee, zei ik. Met dat antwoord was hij niet tevreden, en hij vroeg het nog een keer. Ik zei maar dat ik af en toe ga, en daar dat vond hij blijkbaar goed genoeg want hij vroeg niet verder.
Op een kruispunt zette ik hem af, ik zag geen huis vlakbij. Ik stel me zo voor dat hij ergens in een hutje in het bos woont.
Later dacht ik wel wat als hij een massa moordenaar was, of wat als we een ongeluk hadden gekregen. De politie die vraagt wie is dit? Ehhh.... geen idee.
Nou ja, ik heb mijn goede daad weer verricht.

Zo stel ik me voor dat er in deze buitengebieden heel veel mensen wonen die zo arm zijn en die je niet ziet. Mensen zijn trots en zullen vaak niet om hulp vragen.
Ik denk dat deze man best van iemand een lift had gekregen als hij gevraagd had. Hoe gaat zo iemand naar de dokter als hij ziek is? Hopelijk heeft hij andere mensen die af en toe eens naar hem omkijken.

This is my life!!!??? HELP!! Een ochtend op 4zuid

6:45 Ik kom op mijn werk en kijk op het patienten bord. Bij mijn naam staat charge nurse, prima, ik ben verantwoordelijke vandaag, niet mijn favoriete werk, oh well. Ik krijg de overdracht van de nachtdienst, niks bijzonders te melden
7:05 T is er nog niet, haar thuis gebeld, geen gehoor. Een kwartier later belt ze, ze heeft verkeerd op het dienstrooster gekeken en dacht dat ze vrij had, ze zal er over een uur zijn. Ondertussen neem ik haar patienten groep over. Ik kan het raport van de nachtdienst niet vinden, pas ’s avonds kom ik er achter dat we nu 3 cassette recorders hebben in plaats van 2 waar het raport ingesproken wordt...
7:30 Ik hoor een raar geluid, oh, het is mijn pieper, iemand heeft het geluid weer eens veranderd en het klinkt als een luide hommel. Het is de “admissions” ze hebben al een opname voor ons. Ik geef door welke kamer ze kunnen krijgen en geef de verpleegkundige die de opname krijgt de informatie.
7:35 T belt in tranen op dat ze niet kan komen werken vandaag, maar zegt niet waarom. Dan moet ik maar zorgen voor deze groep patienten. Ik deel de medicijnen uit die voor het ontbijt gegeven moeten worden, ontmoet mijn patienten, kijk of er bijzonderheden zijn, luister naar longen en hartslag, vraag of ze pijn hebben onder andere, ga over het plan voor de dag. Ik zie maar 4 van mijn 7 patienten voordat de ziekenhuisartsen om 8:00 komen. Veel bijzonderheden kan ik hun niet vertellen.
8:30 Bedmeeting, alle charge nurses van de verschillende afdelingen komen bij elkaar voor een snelle vergadering over hoeveel patienten er op de afdelingen zijn, hoeveel ontslagen, opnames, en hoe de personeelsbezetting is.
8:40 Ik ben weer terug op de afdeling, G de manager is er inmiddels en ik geef de problemen van de dag door. Ze gaat telefoontjes plegen om extra hulp te krijgen. Ik ga weer verder met mijn patienten, medicijnen uitdelen, nog meer assesments doen, mensen uit bed helpen. Gelukkig heb ik een goede verpleeghulp,T die met me werkt.
10:00 Eindelijk klaar met de medicijnen. Mijn pieper gaat weer, weer een opname. K belt af voor de avonddienst, ze is ziek.
11:00 S heeft iemand gevonden om te komen werken, J is er inmiddels en ik geef haar de pieper en de charge nurse info.

Mijn patienten; T is al 10 dagen hier en is het meer dan zat. Ze heeft een longembolie en krijgt bloedverdunners. De tabletten die ze krijgt werken langzaam en ondertussen krijgt ze een snelwerkende bloedverdunner per infuus. Tot haar bloedwaardes therapeutisch zijn zal ze hier moeten blijven. Ze blijkt erg bang van naalden te zijn en ik moet een nieuw infuus prikken omdat haar infuus al lang vernieuwd had gemoeten. Ze is moeilijk te prikken, maar gelukkig lukt het in 1 keer. Ik probeer haar op te beuren, maar kom niet door de muur.

M ligt ook al te lang in het ziekenhuis, ze kan vandaag met ontslag, maar haar 2 dochters blijken niet goed met elkaar overlegd te hebben en zijn er niet klaar voor. Na overleg zal ze morgen met ontslag gaan naar een “assisted living”, een soort bejaardenhuis waar ze een mate van zelfstandigheid hebben. M is nogal gemakkelijk aangelegd en moeilijk te motiveren om in beweging te komen. Het lukt ons toch om haar bijna de hele dag uit bed te krijgen en ze loopt zelfs tot aan het einde van de gang met de fysiotherapie. Hier doet ze wel een half uur over, maar het lukt.

B is erg ziek met een dikke darm ontsteking. In de morgen heb ik weinig tijd om te praten met mijn patienten, maar later terwijl ik hem intraveneus zijn medicijnen geef merk ik op dat hij zo’n mooie lange wimpers heeft. Ik vraag hem om zijn ogen eens open te doen. Mooie blauwe ogen. Ik zei dat hij vroeger wel een charmeur bij de vrouwen zou zijn geweest. Nee, zei hij. Er was maar 1 vrouw die hem gecharmeerd had, en ze waren 67 jaar getrouwd toen ze in december stierf. Ik vroeg wat verder, en hij vertelde over zijn leven, ze waren getrouwd toen zij 19 was en hij 20, en ze hadden zo’n goed leven gehad samen waar hij dankbaar voor was.

Z is het ziekenhuis ook zat, en zegt dat ze heel zeker naar huis gaat vandaag. Haar bloeduitslagen zijn niet helemaal goed, en ze moet eerst nog een bloedtransfusie. Daarna mag ze naar huis, en ze is dolblij. Haar man zal verder voor haar zorgen. Ze heeft een pacemaker gekregen en mag niks doen met haar linkerarm, en haar rechterbeen heeft een spalk voor een dislocatie van de knie. Mijn naam is onderwerp van discussie en ze vertellen waar ze overal gereisd hebben in Europa en halen leuke herinneringen op onder elkaar. Na haar tranfusie neem ik de ontslag papieren met hun door om er zeker van te zijn dat ze de medicijnen lijst snappen. Laat in de middag kan ze toch echt gaan.

K is een vrouw die lang op de IC gelegen heeft na een zelfmoord poging. Ze voelt zich zo veel beter, heeft spijt van wat ze gedaan heeft en zal morgen met ontslag gaan.

S is 59, en in slechte toestand geweest. Hij heeft op de IC aan de beademing gelegen, de opening in zijn nek is afgedekt met een gaasje, maar er kan nog lucht door ontsnappen, waardoor hij moeilijk te verstaan is. Hij is nog erg zwak, maar wordt geleidelijk sterker.

L is pas 49, niemand weet de oorzaak van zijn verwardheid, en af en toe klinkt er een keihard HELP! Aan het eind van de dag heeft hij hier iedereen mee gek gemaakt. Behalve medicijnen is er niks dat hem genoeg kalmeert. Hij weegt zeker 300 pond en hij kan niet goed staan. Een uitdaging om hem genoeg in beweging te krijgen.

Dat was zo’s beetje een ochtend uit mijn werk leventje. Gelukkig is het niet altijd zo hectisch, en de middag verliep een stuk rustiger.

TC3 open huis

Vandaag was er open huis op TC3, waar Bart ook al is aangenomen. We kregen eerst een rondleiding; dit is een community college, er zijn zo'n 3000 leerlingen, en de leslokalen zijn allemaal in 1 gebouw. Het kleinschaligere sprak me wel aan, de klassen zijn kleiner, en er worden geen onderwijs assistenten ingezet om les te geven, maar het zijn bijna allemaal professors.
We kregen ook een kijkje in een van de woongebouwen. Dit zag er goed uit. Het bestaat uit suites, met 4 slaapkamers per suite, en iedere suite heeft een eigen keukentje en badkamer. In Cortland waren er 2 personen per kamer, en de badkamer op de gang.
Na de rondleiding werd er een welkomswoord gehouden en daarna konden we 2 presentaties kiezen. Bart koos voor de presentatie over het honors programma, waar we de enigen bleken te zijn. We kregen een goede uitleg over het programma van een aardige man, maar ik ben er nog niet achter of dit iets wat Bart wil doen. Daarna gingen we naar de presentatie over het Liberal Arts, Math/Science programma. Ook hier waren we de enigen. Ik weet niet hoe dit mogelijk is want het was behoorlijk druk voor het open huis. Er waren wel heel veel presentaties tegelijk aan de gang. Ook over dit programma kregen we goede uitleg. Het is bedoeld om na deze 2 jaar verder te gaan op een 4 jaars school.
Daarna hebben we nog wat gepraat met de mensen bij de verschillende informatie tafels. De man die aan de leiding staat van de woongebouwen is Micky's vroegere baas, en daar heeft hij nog een leuk praatje mee gemaakt.
Na dit alles was het tijd voor lunch, die bij het open huis inbegrepen zat.
Ik vond het verbazend dat mensen van heinde en ver gekomen waren, sommigen 3 uur rijden hier vandaan. Het is wel een school die goed bekend staat. Het heeft eerste plaats gewonnen voor top digitale scholen in het land.
Het is de bedoeling dat Bart komende week de knoop doorhakt en kiest waar hij naar toe gaat.
Beslissingen maken is moeilijk!
Nu heeft hij het er opeens over om er ook te gaan wonen, terwijl hij eerst op en neer wilde rijden. Ik ben benieuwd wat hij zal kiezen.

Leerlingen

Vanmorgen weer met de leerlingen gewerkt, en het ging best goed. Toch wel leuk om de vooruitgang te zien. Over een maand zijn ze klaar met hun opleiding en kunnen ze hun NCLEX doen, het examen voor verpleging. In de tijd tussen eind van de opleiding en NCLEX kunnen ze als GN (graduate nurse) werken, onder begeleiding van een verpleegkundige. Ze zullen toch nog heel veel moeten leren op hun eerste baan. Als ik zie wat er in zo'n opleiding van 2 jaar gepropt moet worden! Ze krijgen wel heel wat theorie, maar erg weinig praktijk. De GN's die ik ingewerkt heb staan stuk voor stuk met hun oren te wapperen de eerste dag op de afdeling. In het begin is het heel overweldigend voor hun en denken ze hoe ze het is hemelsnaam ooit zullen leren, maar al heel gauw zie je de vooruitgang.
In deze groep leerlingen zit eigenlijk maar 1 meisje waarvan ik hoop dat ze niet op onze afdeling komt werken. Ik heb moeite met haar hele houding, alsof ze alles al weet.

Vanmiddag naar een teleconferentie geweest van hospice, over pijnbestrijding aan het eind van het leven. Het was erg leerzaam, maar na een paar uur zitten en informatie opnemen was ik wel gaar.

Ik kwam deze website tegen, met in de rechtercolom een lijst van blogs van verpleegkundigen, voor wie interresse heeft.
http://www.codeblog.com/archives/about_this_site/faq.html

Six Mile Creek

Een paar foto's van onze wandeling langs Six Mile Creek. Er zijn 2 dammen in het riviertje, achter de hoogste dam kun je in de zomer illegaal zwemmen. Ithaca krijgt hier zijn drinkwater van...

Het was een heerlijk weertje. De kinderen hadden de badminton spullen uitgehaald en dat hebben we een tijdje samen gespeeld. Ze hadden me een rozenstruikje gekocht en dat moest geplant worden. Ik was er blij mee. Hoewel het klimaat hier eigenlijk niet zo geweldig is voor rozen. Dat kan ik hun toch niet vertellen. Ik zal mijn best doen om ze goed te laten groeien.

Open huis

Het oude gezegde "in like a lion, out like a lamb" is deze maand maart echt opgegaan. We begonnen de maand met een sneeuwstorm, en vrijdag was het 25C. Het gaat nu nog een beetje op en neer met de temperatuur, maar er komt toch schot in de lente. De eerste narcissen bloeien. Dit jaar lijkt het zo lang te duren, ondanks de milde winter. Waarschijnlijk omdat we zo vaak geplaagd zijn met warme dagen, om daarna weer sneeuw te krijgen. Ik zag dat Greek Peak gesloten is, dus nu kan ik mijn ski's echt opbergen.

Met het mooie weer van vrijdag moest ik werken, en wat een dag! Langzaam maar zeker vallen de stukje van de puzzel op de plaats, maar er zijn er nog veel missende stukjes. Over onze manager werd zo geheimzinnig gedaan, en we maakten ons allemaal zorgen. Nu blijkt het erger te zijn dan ik gedacht had. Ze is uit haar manager positie gezet, en ik kan me met de beste wil niet voorstellen waarom. Ze is zo'n 6 jaar manager geweest, en heeft veel gedaan voor de afdeling. De enige reden die ik me kan bedenken is dat ze mondig is, een dosis gezond verstand heeft, en voor haar personeel opkomt. Misschien paste dat niet in het straatje. De laatste jaren is er zo veel verbeterd op de afdeling, zoals het voorheen was zou ik niet meer willen werken, maar nu zie ik het afbrokkelen.
Zoals ik al zei hebben we al een tijdje geen hoofd, en we hadden voor 3 maanden een vervanging, Dana, iemand van buitenaf. Ze leek heel aardig, maar nu komen we erachter wat een achterbaks **** het is geweest. Maar waarom is M eruit gezet?
M is nu met ziekteverlof, ze mag nu in de nachtdienst op een andere afdeling gaan werken. Wat een schop in de kont. We hebben geen vakbond, maar ik begin nu het nut van een vakbond wel in te zien.
Ik dacht dat we in een ziekenhuis werkten waar zoiets niet gebeurt. Niet alleen op onze afdeling is er veel verbeterd, dat geldt voor het hele ziekenhuis. Nu heb ik er geen vertrouwen meer in. Ik verwacht dat we nog wel meer dingen te horen krijgen over wat er gebeurd is, maar M kan niet veel vertellen, omdat ze bang is geworden.
Wat ik nu zie gebeuren is iets wat we zo'n 8 jaar geleden doorgemaakt hebben. Omdat de afdelingen bij elkaar zijn gevoegd is het veel drukker, wat als demotivatie werkt, er zullen mensen gaan vertrekken, en we zullen weer tekorten hebben. Misschien zie ik het te negatief, misschien is dit de realiteit.

Op naar wat vrolijkere gedachten.
Bart kreeg deze week zijn "cap and gown", dit is het gewaad en muts die ze dragen bij hun diploma uitreiking. Het gaat er hard op aan!
Gisteren was er een open huis van SUNY Cortland waar Bart, Micky en ik naar toe zijn geweest. Er waren allerlei presentaties en een rondleiding. Het ziet er allemaal aardig uit. Blijkbaar waren er 10.000 aanmeldingen voor 1.000 plaatsen, en Bart is aangenomen, toch wel knap dan! Het is echter nog niet zeker dat hij hier naar toe gaat. Op vrijdag is het open huis voor TC3 en daarna moet hij definitief zijn beslissing nemen.

Verder is het hier een beetje de stilte voor de storm. Van het Nederlandse bezoek dan. In april Laurens en Roald, in mei pa en ma, in juni Vicky en schoonma, en Rene, Marleen en kids. Dat wordt een gezellige boel. Wie volgt?