Mike

Soms wordt je weer even met de neus erop gedrukt hoe goed we het hebben. Een dak boven ons hoofd, genoeg te eten, niet al te veel zorgen.
Twee keer in de maand is er op dinsdag een "food distribution" in het dorp. Een vrachtwagen vol met eten wordt afgeleverd bij het community gebouw, en uitgedeeld aan mensen die het nodig hebben. Er staan altijd tientallen auto's en een lange rij mensen met lege dozen te wachten als ik er net die dag voorbij rijdt.
Zo ook gisteren. Na een heleboel dingen in de stad gedaan te hebben en een wandeling met Micky tijdens zijn lunchpauze ging ik weer richting huis. Voorbij het community gebouw reed ik een man voorbij die gebogen liep met 3 volle plunjezakken over zijn schouder. Waarschijnlijk vol met uitgedeelde dozen en blikken voedsel. Goh, dat vond ik toch wel zielig dat iemand zo zijn spul naar huis moest brengen. Ik was er al voorbij, maar heb de auto gekeerd en ben terug gereden om hem eens te bekijken of hij er betrouwbaar genoeg uitzag om een lift te geven.
Het was een oude man, lange zwarte jas, zwarte muts en een week oude grijze baard.
Weer de auto omgedraaid en naast hem gestopt om te vragen of hij een lift wilde. Ok zei hij. Hij zette zijn spullen in de auto en stapte in. Nu neem ik nooit lifters mee, en technisch gezien was het ook geen lifter. Ik stelde mezelf voor; zijn naam was Mike. Ik vroeg hoe ver hij moest, en hij wees me de weg.
Hij vroeg of ik onderwijzeres was, hij zag wat papieren achter in de auto liggen, nee, ik ben nurse. O, hij had ook in een ziekenhuis gewerkt als schoonmaker, maar nu was hij arbeidsongeschikt. Ik zou denken dat hij wel met pensioen zou zijn aangezien zijn leeftijd.
Het was een flink eind waar hij naar toe moest, zeker 3 mijl en vooral bergop. Ik maakte een opmerking hoe ver dit lopen voor hem zou zijn, en hij zei dat hij toch eens voor een wagentje moest zorgen. Wielen zouden dit werk heel wat makkelijker voor hem maken.
Hij vroeg of ik naar de kerk ga, nee, zei ik. Met dat antwoord was hij niet tevreden, en hij vroeg het nog een keer. Ik zei maar dat ik af en toe ga, en daar dat vond hij blijkbaar goed genoeg want hij vroeg niet verder.
Op een kruispunt zette ik hem af, ik zag geen huis vlakbij. Ik stel me zo voor dat hij ergens in een hutje in het bos woont.
Later dacht ik wel wat als hij een massa moordenaar was, of wat als we een ongeluk hadden gekregen. De politie die vraagt wie is dit? Ehhh.... geen idee.
Nou ja, ik heb mijn goede daad weer verricht.

Zo stel ik me voor dat er in deze buitengebieden heel veel mensen wonen die zo arm zijn en die je niet ziet. Mensen zijn trots en zullen vaak niet om hulp vragen.
Ik denk dat deze man best van iemand een lift had gekregen als hij gevraagd had. Hoe gaat zo iemand naar de dokter als hij ziek is? Hopelijk heeft hij andere mensen die af en toe eens naar hem omkijken.